Lögberg - 22.07.1897, Blaðsíða 3

LÖGBERQ, FIMMTUDAGINN 22. JULÍ 1897.
Æflmiuningar.
10. maí síðastl. andaðist hjer að
heimili mlnu Jón Jónsson, fyrrum
bóndi í Urðarteigi á Berufjarðar-
strönd. Fr&fall hans bar að snögg-
lega, og þykir f>ví hlyða að minnast
þess með fám orðum.
Jón sál. klæddist hress og heil-
brigður siðasta morguninn sem hann
lifði. Jeg hafði farið til akuryrkju,
en kona mín flutti dóttir okkar til
skóla. Skildu J>au um kl. 11. f. h.
og kvaðst hann f>á mundi ganga til
dóttur sinnar og tengdasonar, er
bjuggu i J milu fjarlægð. Stundu
síðar, er jeg kom heim, sá jeg hann
hvílandi skammt frá veginum og f><5
spölkorn frá húsinu. Yirtist hann sofa
náttúrlegum svefni. Fann jeg strax,
er jeg settist undir herðar honum, að
hann var ekki meðvitundarlaus, tók
hinn I hönd mjer sem vildi hann
kvoðja mig. Siðar varð jeg var við
að hann reyndi að tala. Með aðstoð
2 kvenna kom jeghonum heim og við
hsimkomu konu minnar voru strax um
hönd hafðar lifgunar-tilraunir, en
árangurslaust. Andardráttur hans var
nálega eðlilegur unz hann ljezt kl.
e. h.
Jón sál. var f. á Kjelduskógum á
Berufjarðarströnd, 29. apr. 1819.
Foreldrar hans voru merkishjónin Jón
Guðmundsson og Guðrún Guðmundsd.
prests Skaptasonar. Átta af systkin-
um hans urðu fullorðin og fluttust ö
til Ameriku. Einn bræðra hans er
Jón, fyr bóndi á Gilsárstekk i Breið-
dal, tengdafaðir Árna bónda Sveins-
sonar í Argyle. Meðal systra hans
m& nefna Vilborgu móðir Stigs Thor-
''valdsonar og peirra bræðra. Hún dó
hj.er 1895. Árið 1842 giptist Jón sál.
Kignhildi Erlendsdóttur, ættaðri úr
Axarfirði. Lifðu pau i hjónabandi i
42 ár. Af börnum þeirra lifu: Ingi-
björg, kona Frimanns Ágústssonar og
Guðrún, kona Þorleifs Jóakimssonar
b&ðar hjer að Akra. Árið 1883 flutt-
ist J. sál. til N. Dak. til undirritaös
tengdasonar og dóttur, og dvaldi hjá
psim til dauðadags, I 14 ár. Konu
siaa missti hann 6. jan. 1885.
Jón sál. var J>rek- og fjörmaður
mikil], glaður og ljettlyndur til dauð-
ans. Heilsusterkur var hann jafnan,
unz 2 siðustn árin að fóta-afl hans
Þ 'autmjög. Á efstu árum syndi hann
mikla sjálfsafneitan. Skapmaður var
h mn, en ávallt mjög fús til sátta.
Trúmaður var hann einlægur og er
oss, sem með honum voru siðustu æfi
árin, sönn gleði að minnast pess hve
heitt og innilega hann bað til guðs.
Veglyndi hans og konu hans var orð-
lagt. Við alfara veg bjó hann I 25 ár
og var heimili hanssjaldan gestalaust.
Miðlaði hann af ofnum sinum opt sjer
td stórbaga. Vegfarandinu og hinn
munaðarlausi nutu par ætið athvarfs,
enda blessaði guð hann og gaf honum
opt öðrðum fremur björg.
Kærleiki hans og mannúð við
hjálparpurfandi meðbræður muu
seint fyrnast peim vinum hans er best
pekktu.
Sjera Jónas A. Sigurðsson jarð-
söng hann p. 13. s. m. að viðstöddum
flestuin nálægum frændum og vinum.
Akra N. D. 12 júli 1897.
Dorleifur Jóakimsson.
Hinu 17. júni stðastl. andaðist að
heimili sinu norður af Hallson N.
D. bóndinn Hjálmar Friðriksson
Beykjalin. Hjálmar sál. var sonur
sjora Friðriks próf. Jónssonar á Stað á
Reykjane8Í. Meðal systkina hans má
nefna sómamanninn Halldór F.
Reykjalin að Mountain. Hjálmar sál.
ólst að nokkru leyti upp hjá Brynjólfi
Benediktssyni í Fatey. í Kaup-
mannahöfn nam hann snikkar&iðn.
Kona hans var Metta Pálsdóttir, eitt
skyldmenni Jóns sál. Tboroddsens.
Lifðu pau saman 27 ár. Af börnum
peirra lifa 0 er ásamt móðurinni
syrgja hinn látna. Til Ameríku flutt-
ist Hjálmar sál. fyrir 12 árum. Hin
slðari ár var hann veiklaður tíl heils-
unnar. Var banalega hans löng og
pungbær, en hanu bar pann sjúkdóm,
sem allt annað, með jafnaðargeði og i
einlægri trú. Hjálmar sál. var sann-
dyggðugur og sannkristinn maður
kristinn maður sem ætið kom fram
með hógværð og bliðleik. Menntun
hafði hann fengið allgóða. Hvers
manns hugljúfi var hann, er pekkti
hann. Er hins góða og kyrláta manns
saknað af öllum er dyggðum og krist-
indóm unna.
Sjera Jónas A. Sigurðsson flutti
húskveðju að heimili hans og jarð-
söng hann frá Mountain-kirkju p. 21.
f. m. að viðstödduin miklum mann-
fjölda.
Þann 18. mai 1897 andaðist Jón
Jónatansson, til heimilis í Grunna-
vatnsnýlendu, hjá tengdasyni sinum
ísleifi Guðjónssyni. Jón sál. bjó
lengi & Flautafelli i Þistilfirði 1 E>ing-
eyjar-sýslu. Hann var sonu Jónatansr
Þorkelssonar, er lengi bjó góðu búi
einnig á Flautafelli. Jón sál. var
giptur Guðrúnu Sveinungadóttur.
Þau lijón voru systkinabörn. Guðleif,
móðir Jóns tál. var systir Sveinunga
Jónssonar, föður Guðrúnar. Jón sál.
var fæddur á Keldunesi 1 Kelduhverfi
Þingeyjarsýslu 17. júlí 1835; ættbálk-
ur peirra hjóna er paðan upprunninn.
Jón sál. á 2 systkini á lífi, Guðrúnu í
Grunnavatnsnýlendu, og Halldór,
heima á íslandi. Jón sál. flutti til
Ameríku fyrir 11 árum siðan, með
konu og börnum, og byrjaði pá fje-
lagsbú með tengdasyni sinum, ísleifi
Guðjónssyni, sem áður er nefndur, og
var hjá honum tll dauðadags. Þau
lijón eignuðust 7 börn, af hverjum 4
eru dáin, en 3 dætur lifa, nefnil. Guð-
leif, kona ísleifs, sem fyr er nefnd ur,
Sigriður,i Winnipeg, og Björg, skóla-
kennari á barnaskólum, hjer I Mani-
toba.
Jón sál. var mesti elju- og áliuga
maður I allri framkomu, og stóð vel í
sinni stöðu, bæði sem bóndi cg sveit-
a*stjóri, heima á ættjörðinni. Hann
hafði skarpa skilnings-gáfu, og var
bóknámsmaður. Hann las sí og æ,
bæði andlegar og veraldlegar bækur,
og fyrir pað hafði hann fjölfróðari
pekkingu og sjálfstæðari hugsun í
fleiri málum en almennt gerist meðal
liændafólks. Hann var upphafsmað-
ur að lestrarfjelagi okkar hjer i
Grunnavatnsbyggð. Hann var til-
takanlega velviljaður,kærleiksrikur og
samvizkusamur I allri sinni framkomu.
Jón sál. var jarðsettur 23. maí, í graf-
reit okkar hjer í Grunnavatnsbyggð.
2 bændur og 1 skólakennari hjeldu
tölu yfir moldum hans. Allir vinir og
venslamenn bera söknuð eptir hann,
og geyma minning haus I kærleika og
blessa hana.
Otto P. O. 1. jú'.i 1897.
Guðm. Einarsson.
Eptirmæli.
í vor, 29. april, dó hjer á spital-
anum I Winnipeg, unglings-stúlkan
Sæunn Jónasardóttir Bergman, ætt
uð úr Miðfirði 1 Húnavatnssýslu. Hún
fluttist til Ameriku, ásamt foreldrum
sinnm og systkinum, fyrir 10 árum.—
Sæunn sál. var sjerlega gáfuð og góð
-stúlka, og er pví harmdauð öllum
peim, er hana pekktu.
Sa^unn Jónasardóttir
Bergman.
Fædd 16. mai 1876, d. 29. apríl 1897.
Ó, elsku systir, athvarf mitt og gleði
á æskustig,
nú sit jeg ein með sorgardöpru geði
og syrgi pig.
Svo ein—svo alein eptir pjer jeg stari
I auðan geim;
Þú sveifst á burt, sem ljettur lopt-
andvari,
i Ijóssins heim.
Að minnast pess er sælar saman und-
um
mjer svala’ eg læt.
Á einverunnar hljóðu hvfldarstundum
pig horfna’ eg græt.
Mjer finnst á degi dimmir skugga-
blettir
og drungasnið,
og allir himnar móðumökkum settir
pinn missi við.
Því sárt var pað, að sjá pig verða að
hniga
í svala fold—
svo unga’ og fríða úr sólskininu síga
í svarta mold.
Jeg leit pig ou’í grafarhúmið hníga
og hyljast fold—
en von og trúin sjer pig sæla stfga
úr svartri mold.
Ó, fagra blómstur lífsins lágu stranda,
pú ljúfa rós,
nú sjer pú allan geiminn góðra anda,
og guð og ljós.
Því trúnni pinni, barnatrúnni beztu,
að banastund
pú hjelzt, með styrkleik fullvissu og
festu,
með fastri lund.
I>ó minni æsku sýnist sorgský birgja
pá sól er skin,
pau pabbi og mamma fyrst og síðast
syrgja
og sakna pín.
Ó, vertu sæl.—Til hæða hugur flýgur,
en hjer jeg er,
hvert tár pað,sem mjer hörmum prung-
ið hnigur,
jeg helga pjer.
Kr. L. Jónasardóttir Bergman.
Dánarfregn.
Shoal Lake-nýlendu, Otto, P. O.
17. júll 1897.
Þriðjudaginn 6. p. m. andaðist
að heimili sinu hjer í nýlendunni Mrs.
Ósk Dorleifsdóttir, 54 ára að aldri
kona Mr. Jóns Hannessonar. I>au
hjón lifðu saman i hjónabandi 25^ ár;
peiin varð 0 barna auðið, 4 uppkomin,
mannvænlog börn lifa, en 2 dóu í
æsku.
Ósk sál. var fædd og uppalin á
Mjóabóli, i Haukadal í Dalasýslu; hún
var góð og guðhrædd kona,vel greind,
kát og skemmtileg. Banamein hennar
var langvarandi brjóstveiki. Manni
hennar, börnum og peim, er hana
J>ekktu, er mikill söknuður að fráfalli
hennnr. Þolta tilkynnist vandamönn-
um hinnar látuu.
J. H.
Nýrnaveikl.
Meðöl. sem eiga að lækna allt mögulegt eru
alveg ónýt við nýrnaveiki—Það þarf
þunnt, uppleysandi meðal—J’kkert ann-
að dugar.
Hversu rnargir eru það sem finna það
út þegar það er orðið of seint, að nýrun
eru orðin alveg útslitin af þeim hörðu ögu-
um sem eru í blóði manns og sem setjast
aðínýrunum. Meðal skynsemi og allar
læknatilraunir hafa sýnt að þessar hörðu
agnir þurfa að leysast upp og hreinsast
burt. og að ekkert annað meðal en það,
sem slíkt gerir, getu, verið að nokkru liði.
South American Kidney Cure hefur þessa
hæfileika; það hefur verið reynt við menn
sem hafa verið álitnir ólæknandi, og það
hefur enn ekki komið fyrir að það hafi
ekkí læknað, þegar það hefur verið reynt
til hlýtar. Pillur geta ekki læknað nýrna-
veiki af því þær leysa ekki upp hörðu
agnirnar. Eigið ekkert við þær.
3
Anvone scndliiur n Bketch and doacrlpt.lon nmy
quickly ascertain, free, whether an lnvention is
probably patentable. Coniniunlcatlons Btrictly
confldentlal. Oldest atfency forsecurinK patents
in America. We have a Washtnffton oflice.
Patents taken throuKh Munn & Co. receive
speclal notice in the
SCIENTIFIG AMERICAN,
heautlfullv Ulustrated, largest clrculation of
any scientiflc iournal, weekly,ternis$3.(H) a year;
f 1.50 six months. típecimen copies and IIand
Booii on Patents seut freo. Addross
MUNN & CO.,
301 Uruudvvuv. Ncw Vork,
MANITOBA.
fjekk Fyrstu Verði.aun (gullmeda-
líu) fyrir hveiti á malarasj'ningunrii,
sem haldin var í Lundúnaborg 1892
og var hveiti úr öllum heiminum sýnt
par. En Manitoba e ekki að eins
hið bezta hveitiland í h<nuti, heldur er
par einnig pað bezta kvikfjárxæktar-
land, sem auðið er að fá.
Manitoba er hið hentugasta
svæði fyrir útflytjendur að setjast að
í, pví bæði er par enn mikið af ótekn
am löndum, sem fást gefins, og upp-
vaxandi blómlegir bæir, bar sem gott
fyrir karla og konur áð fá atvinnu.
í Manitoba eru hin miklu og
fiskisælu veiðivötn, sem aldrei bregð-
ast.
í Manitoba eru járubrautir mikl-
ar og markaðir góðir.
1 Manitoba eru ágætir friskólar
hvervetna fyrir æskulýðiun.
í bæjunum Wiunipeg, Brandon
og Selkirk og fleiri bæjuin munu
vera samtals um 4000 íslendingar.
— 1 nýlendunum: Argyle, Pipestone,
Nýja-íslandi, Álptavatns, Shoal Lake
Narrows og vesturströnd Manitoba
vatns, munu vera samtals um 4000
rsleudingar. í öðrum stöðum í fylk
inu er ætlað að sjeu 600 íslendingar.
í Manitoba eiga J>vi heiuTa um 8600
íslendingar, sem eigi munu iðrast
pess að vera pangað komnir. í Maní
toba er rúm fyrir mörgum sinnum
annað eins. Auk pess eruíNorð-
vestur Tetritoriunum og British Co-
lumbia að minnsta kosti um 1400 ís-
endingar.
íslenzkur umboðsm. ætíð reiðu-
búinn að leiðbeina ísl. innflytjendum.
Skrifið eptir nýjustu upplýsing-
m, bókum, kortum, (allt ókeypis) ti
Hon. THOS. GREENWAV.
Minister «f Agriculture & Immigration
WlNNIPKG, MANITOBA.
65
„Þetta er mjög fimlegt?“
„Hvað er fimlegt?“ spurði hún, og var enn
brosandi.
„Stellingar yðar, rödd yðar, alltsaman“, svar-
aði hann. „I>jer hafið alltaf vitað, að mjer var al-
vara. t>jer hafið vitað pað allt siðastliðið missiri.
l>jer hafið sjeð mig nógu opt pegar mjer var—jæja,
var ekki alvara, til pess að pekkja mismuninn“.
Etta spratt snögglega & fætur. I>að var ein-
hver kvennleg, eldingar-snögg eðlisávísan, sem kom
henni til pess. Þegar hún stóð, var hún hærri á
velli en M. de Chauxville.
„Við skulum ekki vera að loika neinn sjónar-
leik“, sagði hún kuldalega. „Þjer hafið beðið mig
að eiga yður—hvers vegna pjer hafið gert pað veit
jeg ekki. Ástæðan fyrir pví kemur liklega í ljós
siðar. Jeg viðurkenni heiðurinn, sem pjer sýnið
mjer með pví, en jeg verð að afpakka hann. Og
svo ekki meir um pað“.
De Chauxville gerði hreifingu með höndunum,
oins og hann væri að afsnka dirfsku sina.
„Jeg bið yður forláts—pað er meira um petta
að segja“, sagði hann og var svo mjúkur I máli, að
ástæða var til að óttast hann. „Jeg viðurkenni pann
rjett, sem kvennfólk yfir höfuð hefur til að mæla hið
slðasta orð i svona málum. En í pessu sjerstaka til-
felli er mjer næst skapi að neita einstaklingnum um
J>ann rjett.“
Etta Sydney Bamborough brosti. Hún hallaði
72
ljetta hljóði margra útlendra mála; pað er fullt af
hinu skammvinna mikilvægi ódýrra nafnbóta. Mað-
ur veit aldrei hvort sá, sem næst manni situr, er
prýði á Gotba-almanakinu,* eða svívirðÍDg á hinni
úrkynjuðu nýlendu af flóttamönnum í London.
Sumir á klúbbnum voru pó blátt áfram ávarpað-
ir sem Mcssieurs, Senores eða Ilerren—styttingslegir
útlendingar með uppstandandi h&r og punglyndisleg
augu, sem sætta sig við pað eins og heimspekingar,
að reykja ódýrari vindla en sál peirra girntist. Með-
al pessara siðarnefndu manna má telja Karl Stein-
metz—hinn styttingslegasta af öllum styttingslegum
mönnum—er var saklaus jafnvel af sinu eigin sak-
leysi.
Karl Steinmetz hafði komið til Englands sam-
kvæmt viðburðanna rás, eg sem eðlileg afleiðing af
pvl var pað, að hann hafði komið i reykingastofuna—
B til vinstri handar pegar inn er gengið—1 Talleyr-
and klúbbnum.
Hann var par eitt kvsld eptir að hafa borðað
ágætan miðdagsverð, sem hann hafði neytt með góð-
mótlegri undirgefni, og var að reykja hinn stærsta
vindil, sem borðpjónniun gat fengið lianda honum,
pegar svo hittust á, að Claude de Chauxville hafði
ekkert hvorki betra nje verra að gera, en að fara inn
og tala við hann.
*) Almanak, sem gefið er út árlega á þýzku og frönsku
cg innihelúur skrá yflr allar konunga-ættir, aðalsmenn,
stjórnvitringa, o, s. frv,—Rrrs'W. Lögb,
61
Hún hló ofurlítið, hreifði sig snÖgglega til og
sagði:
„Jeg ætlaði að fara &ð stinga upp á, að pjer
gætuð haft hvorttveggja á viseum, ákveðnum tímum
—pegar—jeg er ekki heima,“ sagði liún.
„Mjer pykir vænt um, að J>jer stunguð ekki
upp á pví,“ sagði hann.
„Hvers vegna,“ spurði hún nokkuð hvasslega.
„Vegna pess, að pá hefði jeg orðið að fara að
gefa skýringar,“ sagði hann. „Jeg sagði ekki að
pað væri allt, sem jeg æskti eptir.“
Mrs. Bamborough horfði í eldinn, og hlustaði að
eins á hann að hálfu leyti. I>að var ekki laust við,
að einskonar einvíg ætti sjer stað milli peirra, og að
pau hvort um sig hugsuðu. meira um næsta höggið,
en að slá af sjer lagið sem var á ferðinni.
„Segið pjer nokkurn tima allt, sem yður býr í
brjósti, M. de Chauxville?“ spurði hún.
Baróninn hló. Ilann var ef til vill upp með
sjer af peim orðróm, sem gekk utn liann, að hann
væri útfarinn stjórnkænskumaður. En pað gerist
lýðum ljóst, að pað er hið sama og að vera hættu-
legur fjar.dmaður og ótryggur vinur.
„En pegar jeg fer að hugsa betur um petta,“
sagði hin slinga kona, sem ekki fjell pögn hins
slinga manns, pá má vera að sá, sem segir allt, sje
ópolandi.“
„I>að eru til hlutir, sem viðgangast J>ó peir sjeu
ópolandi,“ sagði M, de Chouxville.