Lögberg - 23.09.1897, Blaðsíða 5

5
LOGBERG, FIMMTtrDAGlNN 23 SEPTÉMBER 189?.
Magnúsar sál. og frú Thorlaciusar, sem
byst við að verða hjá tengdasyni
slnum og henni frarovegis.
Miss Elín Thorlacius f<5r frá New
Tork 24. april ineð einu af skipum
»Thingvalla“ línunnar og koin til
Chribtiar.sand í Noregi eptir 15 daga
feið. l>ar dvaldi hön i 3 vikur og 1
ilag I Fredericáshavn, en svo fór hún
til Khafnar, og fylgdi systir hennar,
ftfi Grönvold, henni Jiangað. Eptir 2
4aga dvöl i Khöfn lagði hön af stað
þaðan til íslands 29. mai, mcð lands-
gufuskipinu „Vesta,“ og kom til
Pvikur 7. jöni. I>aðan fór Miss
Tborlacius 10. ». m. með sama skipi
sunnan og austan um land til Sauðár-
^róks, og kom pangað 21. jöni. Skip-
ið kom við á öllum helztu höfnum
»ustan- og norðanlands, svo Miss
Thorlacius hafði tækifæri til að koma
I>ar i land og sjá kaupstaðina J>ar. í
Shagafirði dvaldi hön i 3 vikur, en fór
»vo paðan 12. jöli landveg suður í
Borgarfjörð, yfir Grimstunguheiði.
Hön dvaldi um tíma í Stafholtsey, hjá
Páli Blöndal, lækni, og frændkonu
sinni frú Elíni Blöndal, J>ar sem hún
hafði verið 7 seinustu árin áður en
i>ún fór til Ameríku árið 1889. Á
•neðan Miss Thorlacius var I Stafholts-
ey fcrðaðist hún nokkuð um Borgar-
íjörð. Síðan fór hún ttl Rvikur og
kom [>angað 7. ágúst, en fór þaðan
n>eð strandferða skipinu „Thyra“ 13.
m. vestan um land til Sauðárkróks,
tðk móður sina par og fór með skip-
>nu til Skotlands. Á leiðinni frá
lívik til Sauðárkróks kom „Thyra'i
við á öllum helztu höfnum vestan-
lands, svo Miss Tliorlacius fjekk tæki-
Wi til að sjá kaupstaðina J>ar. Hún
fór J>annig hringinn í kringum ísland
5 þessari ferð sinni og landveg úr
Skagafirði suður i Borgarfjörð. Frá
Liverpool fóru J>ær mæðgur og stúlka
»fi, sem vjer gátum um i siðasta blaði
»ð komið hefði með J>eim, meö Allan-
bnu skipinu „Laurentian“ til Quebec, ^
°g paðan hingað til Winnipeg með
Canada Pacific járnbrautinni.
Með pví Miss Thorlacius er gáfuð
°g eptirtektasöm, og hafði komið
gvona viða við á íslandi, áttum vjer
»U-langt tal við hana og spurðum hana
/nisra hluta af íslandi, og er pað sem
tylgir ágrip af svörum hennar uppá
spurningar vorar:
Mjer fannst landið mjög eyðilegt
°g hrjóstugt frá sjó að sjá—eiginlega
«kki nema tveir litir að sjá, svart og
Wtt. Jcg saknaði græna litsins,
skóganna og akranna, sem sjá má I
^ðrum löndum frá sjó; en tignarleg
Þóttu mjer fjöllin viða sem fyr, en pó
•úinni en jeg átti von á, og vega-
Wgdir fundust mjer minni en jeg
Atti von á. Þar sem jeg kom á land
°g ferðaðist um fann jeg til pess, hvað
^ikið er af melum, holtum og ófrjó-
flákum, og pyfið fannst mjer eins'
°g Ijótar vörtur. Jeg sá talsverða
breytingu til bóta á suinum stöðum,
einkum I Borgaifirðioum. I>ar hefur
verið sljettað nokkuð á túnuin, nokk-
ur timburhús byggð par sem áður
voru torfbæir, og aðal vegir bættir
með köflum. En mjög lftið er J>etta
f sainanburði við pað, sem er alveg
eins og áður var. Sauðárkróks-kaup-
staður má heita að hafi verið byggð-
ur siðan jeg kom pangað fyrir eitt-
hvað 15 áruiii. E>á voru par að eins
3 eða 4 hús, en nú er par snoturt,
talsvert stórt porp. — Jeg kom ekki
nema á helztu bæi í sveitum peim, er
jeg fór um, og get pví ekki sagt um
ástand manna og líðan almennt. Á
J>essum helztu bæjum virtist mjer
fremur vellíðan. Það fjell mikið af
fje í vor víðast um land, viða ekki
beinlinis úr hor eða sem afleiðing af
heyskorti, heldur sem afleiðing af ill-
viðrum og skemmdum heyjum. Það
voru einkum gemlingar, sem drápust.
Lambadauði var og mikill viðast um
land. í Skagafirði var lambadauði
svo mikill og ær gengu svo illa und-
an, að víða var ekki fært frá. Ein-
stöku menn misstu pvínær allt sauð-
fje sitt I vetur og vor á einn og annan
hátt. Þannig var sagt um einn mesta
fjárbóndann á Austurlandi, sem set.ti
500 fjár á i haust. að hann ætti að eins
um 100 fjár eptir í vor.—Útlitið virð-
ist yfir höfuð fskyggilegt fyrir bænd-
ur á íslandi, pvf auk fjártapsins í vet-
ur og vor, er fjárkláði uppi og litil
von um fjársölu til útlanda síðan
markaðurinu brást á Bretlandl. —
Veðrátta var köld og óhentug í vor.
Þegar jeg fóryfir Grímstunguheiði,
utn miðjan júlí, var fönn viða ekki
tekiu upp af veginum. Allan tímann,
som jeg var á ísl., fannst mjer ekki
notalegur hiti nema 2 eða 3 daga-
Jeg skalf opt af kulda inni i húsunum.
E>að var langt frá að mig langaði til
að setjast að á íslandi,—Jeg álit að
ísl. bændum i Ameriku liði miklu
betur i heild sinni en bændum á ísl.
P’ann til pess, að bæði bændurnir og
konurnar hafi miklu pægilegra líf og
cigi betra hjer en á ísl. Kjör vinnu-
fólks í Ameríku eru svo miklu betri
en á ísl., að pað er enginn saman-
burður. E>að er mikil vinnufólks-
ekla á ísl., sem orsakast af að allir,
sem mögulega geta, eru í lausa-
mennsku og fjöldi pess fólks pyrpist
í kaupstaðina og sjóplássin. Vinnu-
fólks-eklan pví ekki að kenna Amer-
íkuferðum nú. Vinnumanna-kaup
er nú viða 150 kr. um árið og vinnu-
konu-kaup 60 kr. Arðurinn af búum
sveitabænda er svo lltill, að petta er
roeira kaup en peir mega við að
borga. Mjer virtist fólk yfir höfuð
betur, smekklegar og hentuglegar
klætt nú, en pegar jeg átti heima á
ísl.—Á hinum betri heimilum fylgja
menn talsvert með hvað er aö ger-
ast í heiminum. E>ar eru dönsk blöð
og tímarit lesin, en lítið sem ekkert af
enskum. Jeg sá Lögberg allvíða á
ísl, en fátt af öðrum vestur-fsl. blöð-
um. Barna-uppfræðsla virðist vera
að aukast, pó reglulegir baruaskólar
fjölgi litið. E>að eru nú orðið viða
umgangskennarar.—Jeg beyrði sagt,
að fólk, sem vinnur hjá kaupmönnum
er liafa mikinn sjávarútveg, hafi mjög
ljeleg kjör, kaup lágt, viðurgerningur
illur og vinnutími langur. E>ví liður
fráleitt betur en vinnufólkinu í sveit-
uuum. — Margir kaupmenn, og em-
bættismenn í kaupstöðum liafa veru-
lega góð húsakynni, húsbúnað góðan
o. s. frv.— Mjer var hvervetna alúð-
lega tekið og sýnd hin gamla ísl.
gostrisni.—Dómar voru misjafnir um
Ameriku, ástand Vestur-ísl. og fram-
tiðarhorfur. Margir embættismenn,
prestar og kaupmenn töluðu mjög
sanngjarnlega og skynsamlega um
pessi mál, og virtust bera hlýjan hug
til Ianda sinna hjer vestan hafs og
hafa áhuga fyrir starfi [>eirra. Sama
er að segja um bændur. En jeg rak
mig samt á yinsar undantekningar
meðal allra pessara flokka, og ekki
laust við að jeg lenti stundum i prátti
útaf Ameríku og Vestur-ísl. Jeg
gat sem sje ekki stillt mig um að
mótmæla ýmsum stórkostlegum mis-
skilningi og vitleysum, sem stöku
menn hjeldu fram við.víkjandi Ame
ríku, pjóðinni hjar í heild sinni og
Vestur íslendingum. — Mjer pótti
mjög gaman að ferðinni i heild sinni,
en er samt glöð yfir að vera kotnin
aptur. Mjer finnst jeg eiga bjer
heima, en ekki á íslandi. Sú tilfinn-
ing glæddist einmitt hjá mjer við
pessa fslandsferð mina. E>ó jeg beri
oins hlýjan hug til gamla Fróns og
fólksins par og áður, pá finn jeg nú
glöggar en nokkru sinni áður að
Amerika er orðin föðurland mitt, og
að landið lijer hefur sterkt aðdráttar-
afl, að minnsta kosti fyrir pá sem
hingað koma á æskuskeiði, pó peir
hafi að eins dvalið hjer i nokkur ár.—
Jegbið Lögberg að bera kæra kveðju
til allra á íslandi, sem jeg hafði pá
ánægju að hitta, ásamt hjartans pakk-
læti fyrir ástúðlegar viðtökur og með-
ferð á mjer á meðau jeg dvaldi par.
Gunnl. E. Briem látinn.
Hinn 24. f. m. (ágúst 1897) ljezt
að heimili sínu i Hafnarfirði merkis-
maðurinn Gunnlaugur Eggertsson
Briem, faktor I Hafnarfirði, rúmlega
fimmtugur að aldri. Útaf láti hans
er eptirfylgjandi ágæta grein í „ísa-
fold“, sem kom út 25. f. m., og getum
vjer ekki I/st æfiferli hans með vor-
um eigin orðum betur en gert er í
nefndri grein er hljóðar svo:
„Gunnlaugur E. Bkiem.
E>ar eigum vjer öðrum merkis-
manni á bak að sjá, og er pað fráfall
peim mun raunalegra, sem hann var
enn á bezta skeiði að kalls, en pví
miður protinn að heilsu. Hann Ijezt
í gærmorgun, að heimili sínu i Hafn-
arfirði, eptir miklar og laDgvinnar
pjáningar, af krabbameinii maganum,
nýorðinn fiuimtngur: fæddur 18.
ágúst 1847, að Melgraseyri á I.anga-
dalsströnd; par bjuggu pá foreldrar
hans, Eggert syslumaður Briem
(Gunnlaugsson), er pá var syslumaður
fsfirðinga, en síðar, eins og kunnugt
er, i Eyjafirði og Skagafirði, og kona
hans Ingibjörg Eiríksdóttir syslu-
n.anns Sverrissonar. Ilann gekk ekki
skólaveginn, sem bræður hans allir,
ekki af pvi að hann brysti atgervi til
pess, heldur mun pað hafa verið með
fram vagna pess, hve hann var snemma
efnilegur umsýslumaður og ómissandi
stoð föður síns við bústjórn og em-
bættisrekstur. Var hann með lionum,
par til um pað leyti, sem hann ljet
af búskap og embætti, fluttist J>á til
Reykjavíkur (1882) og var par við
verzlunarstörf nokkur missiri, en tók
árið 1885 við hinni erfiðu og vanda-
miklu forstöðu fyrir verzlun P. C.
Knudtzon & Sön’s í Hafnarfirði og
par með yfirstjórn allra verzlana
peirra fjelaga hjer við Faxaflóa. E>að
starf rak hann siðan til dauðadags,
með stakri ogalkunnri alúðog ástund-
un, lipurð, ósjerhlífni og skyldurækt.
Hann var og pingmaður Skagfirðinga
á alpingi 1883 og 1885, en í sveitar-
stjórn Garðahrepps mörg ár og síðustu
missirin í syslunefnd Kjósar- og
Gullbringusyslu. Ilann kvæntistl877
frk. Frederikke Ciaesen frá Khöfn, er
lifir mann sinn ásamt einkabarni pcirra
Ólafi, f. 1881 —Gunnl. sál. var frábær
eljuinaður, lipuruienni og ljúfmenni,
ástrikasti eiginmaður og faðir, ágætur
fjelagsmaður og áhugamaður utn sjer-
hvað, er hann hugði landi og lyð til
nytserodar horfa“.
DR- DALGLEISH.
TANNLCEKNIR
kunngerir hjer með, að liann hefur sett
niður verð á tilbúnum_ tónnum (set of
teeth) sem fylgír:
Bezta “sett“ af tilbúnum tönnum nú að
eins $10.00. Allt annað verk sett niður
að sama hlulfalli. En allt með því verði
verður að borgast út í hönd.
Hann er sá eini hjer í bænum Winnipeg
sem dregur út tennur kvalalaust.
Stofau er í Mclntyre Bloek,
416 Muin Street, Winnipeg.
Gíobe Hotel,
146 Pkincksp St. Winnipbg
Gistihús þetta er útbúið með öllum uýjast
útbúnaði. Ágætt fæði, frí baðherbergi og
vinföng og vindlar af beztu tegund. Lýs
upp með gas ljósum og rafmagns-klukk-
ur í öllum herbergjum.
Herbergiog fæði $1,00 á dag. Einstaka
máltíðir eða herbergi ylir nóttina 25 ots
T. DADE,
Eigandi.

OfíD UM
BRAUD.
I N0KKUR
*
*
*
*
*
*
*
h
$
x
é
*
%
%
*
Líkar ykkur gott brauð og
smjör? Ef þjer liatið smjör-
ið og viljið fá ykkur veru-
leg i gott brauð — bctra
brauð en þjer fáið vanalega
hjá búðarmönnum eða
bökurum—þá ættuð þjerað
ná í einhvern þeirra manna
er keira út brauð vort, eða
sltilja eptir strætisnafn og
míme’ ykkar að 370 eða
'■9 Main Strect,
^ W. J. Boyd.
%
%
%
** $$
************%:
Bezta „lce Cream“ og
Pastry í bænum. Komið
og reynið.
§
£
*
*
&
§
*
*
*
&
$
%
*

Stpanahan & Harare,
PARK RIVER, - N. DAK
SELJA ALLSKONAR MEDÖL, BŒKUR
SKRIFFÆRI, SKRAUTMUNI, o.s. frv.
Mr. Lárur Árnason vinnur í bútiinní, og e
l>vi hægt að skrifa honum eSa eigendunum á (sl
þegar menn vilja fá meir af einhverju meðali, sem
þelr hafa áður fengið. En cetíð skal muna eptir nð
sanda númerið, sem er á miðanum á meðala-
glösunnm eða pökknuum,
OLE SIMONSON,
niælir með sinu nýja
Scaudinavian lloiel
718 Main Strket.
Fæði $1.00 á dag.
FRANK SCHULTZ,
Fiijancial and Realj Estate Agent.
Gommissioner irj B. F(.
Gefur ut giptinga-leyflsbrjef.
Er innheimtumadnr fyrir
THE TRUST AND LQAM COMPAHY
OF CANAD/y,
Bildiif - - Man.
Dr. G, F. Bush, L..D.S.
TANNLÆKN R.
Teunur fylltar og dregnar út ánsárs-
auka.
Fyrir að draga út tönn 0,50.
Fyrir að fylla tönn $1,00.
527 Main St.
175
„Með pví, að koma á eptir mjer til Tantala-kaífi-
^ássins að tíu minútum liðnum,“ svaraði Claude de
'-'hauxville um leið og hann gekk á móti frú einni,
8em var að hneigja sig fyrir honum með hinum til-
^rðarlega yndisleik Parisar-kvenna, til að heilsa
^enni.
Vassili hneigði sig einungis og stóð svo aptur
Staurrjettur. E>að var eitthvað pað við hið rólega
Mhygli hans, stellingar hans, eptirtekt pá, er hann
veitti öllum hlutum án pess að á bæri, sem á óá-
kveðinn hátt minnti mann á lögregluliðið—eitthvað,
s6tn vinir hans forðuðust að minnast á við hann; pví
^assili var göfuglegur maður ásjfndum, maður, som
tafði sínar viðkvæmu tilfinningar eins og aðrir og
var með rjettu upp með sjer af pví,að tilheyra flokki
stjórnkænsku-manna. Hvaða stöðu hann hafði í
Þeim útvalda flokki, lagði hann sig ekki svo lágt að
skýra fyrir mönnuin. En menn vissa, að hann hafð;
talsverðar tekjur, pó aldrei væri heimtað af honum
koma opinberloga frain sem fulltrúi lands síns
eða herra sins, keisarans. Ilann sagðist vera aðstoð-
armaður rússneska sen diiierrans í París. Óvinir
^ans kölluðu hann flugumann; en veröldin leggur
aUt, sem hún pekkir að eins til hálfs, út á verri veg.
Að tíu mínútum liðnum fór Claude de Chaux-
ville af samkomunni. E>egar hann var komiun til
^’liamps Elyseós,sneri hann til vinstri handar og stefndi
til Bois de Boulogne; svo sneri hann aptur til vinstri
bandar og gekk eptir einum af mjórri stígunum,
178
liugsunutn peirra, som er pað sem gerir Rússa öðru
vísi en aðrar norðlægar pjóðir, er hafa eldri menn-
ingu og meira vald yfir sjálfum sjer.
„Jæja,“ sagði Vassili, „of jeg skil horra barón-
inn rjett, pá eru pað heimulegar og persónulegar
sakir, sem hafa blásið honum í brjóst að fara pessa
ferð til... .Rússlands?“
„Einmitt pað,“ svaraði Chauxville.
„Ðað er að engu leyti sendiför?“ spurði Vassili.
„Að engu loyti sendiför,“ svaraði Chauxville.
„Jeg skal sanna yður pað. Jeg hef fengið sex mán-
aða orlof, eins og pjer að likindum hafið heyrt“.
„Einmitt pað, mo' cher (minn kæri) barón,“sagði
Vassili. Hann hafði pann sið, að viðhafa pessi vin-
gjarnlegu orð við alla, en samhljóðandi í öðru peirra
(mon) tyndist rofinlega einhversstaðar í yfirskeggi
hans. „Degar herforingja or veitt sex mánaða orlof,
pá er pað einmitt timinn, sem við höfum sjerstakar
gætur á honum.“
Claude de Chauxville ypti öxlum, eins og.til að
láta í ljósi að petta væri rangt, ef til vil til að l&ta
í ljósi fyrirlitningu fyrir pvt fyrirkomulagi, ftð liafa
gætur & nokkruin manni.
„Má maður kalla pað, sem rekur yður i pessa
Rússlandsför, málefni hjartans?“ spurði Vassili og
brosti óviðkunnanlega.
„Auðvitað,“ svaraði Chauxville. „Eru ekki Oll
privat-m&lefni manna pað á einn eða annan hátt?“
„Og pjer viljið fá vegabrjef?-1 sagði Vassili.
„Já—sjorstakt vegabrjef,“ avaraði Cliauxville.
171
piltum, eins og á sjer stað um jafníngja peirra á
Englandi, sem gefa sig við veðroiða-málum. Bún-
ingur pessara frönsku manna minnir svo bcrlega á
hesthús og hesta, að engum getur blaudast hugur
um,Tað peir eru veðreiða-gutlarar og ekkert annað.
Kragar peirra eru svo hvitir, svo stinnir og h&ir, að
pað er ómögulegt fyrir p& að girða á hestum sjálfra
sin, hvað p& annara. Reiðbrækur peirra eru svo
brókalegar um hnjen, að pað væri ekki hyggilegt
fyrir p& að reyna að komast & hestbak hjálparlaust.
Glófar peirra eru svo stórir og pað ber svo mikið á
saumunum, að pað er ákaflega erfitt fyrir pá að halda
utan um beizlis-taumana og alveg ómögulegt fyrir
pá aö spenna noina reim. Hinir frönsku hestamenn
eru satt að segja bysna Kkir riddurunum til forna,
að pví leyti, að peir purfa pjóna til að hjálpa sjer á
bak og sjá um, að peir snúi rjett á liestunum, að peir
hafi taumana í vinstri hendinni, svipuna í hinni
hægri og, eins og maður getur gizkað á, hjartað í
munninum. En [>egar peir loksins eru komn’.r á
hestbak, pá geta pessir hugprúðu synir Frakklands
samt sem áður kennt jafnvel oss, mfnir refeltandi
herrar, hvernig við eigutn að sitja hesta!
En vjer höfutn nú samt sein áður lítið með petta
mál að s/sla í pessari sögu, að öðru leyti en pvf,
setn pað suertir inenn er koma við hana. E>að gerist
pví hjer með vitanlegt, að hesta samkvæmið stóð
sem hæst. Monn höfðu s/nt miklar riddara listir.
Fögru konurnar höfðu brosað blíðlega og augi(