Lögberg - 10.03.1898, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 10. MABZ 1898.
3
Sónaía Bi^thoven’s til
tlinjilsljÓMHÍIiS.
(tW
Jeg var ( Bonn þegar f>etta skeði.
Eitt kveld um veturinn fór jeg f
tunglsljósi að finna Beethoven, f>vf
jeg vildi fá hann til »ð ganga út með
mjer og bnrða svo hjá mjer kveldv6rð
& eptir. Á leiðinni eptir stræti einu,
sera var dimmt og mjótt, stanzaði
hann allt í einu. „Pey! hvaða bljóm-
ur er fietta? Þetta er úr sói ötuuui
niinni“, mælti hann með mikilli peðs-
hrseiingu. „Hejrðu! Ó, f>etta er vel
»pilað!“
Við stönzuðum fjrir utan lítið
Og htörlejjt hús og' hlustuðum. Sá,
sem spilaði, hjelt áfram; en f miðju
optirspilinu varð snöggur stanz, og
Svo heyrðum við að sagt- var með
grátstaf f hálsinum: „Mjer er ómögu-
legt að spila lengur. t>að er svo á-
takanlega fagurt, að mjer er alger-
lega ómögulegt að sýna þv( nokkurn
Sóma. Ó, hve roikið mundi jeg ekki
vilja gefa til að roega fara á saaisöng
tnn (coi c»tt) f Cologiie'4.
„Elsku systir mln“, heyrðum við
sð sagt var, „til hvers er að gera sjer
sorgir útaf f>vf, sem engin bót fæst á?
Við getum naumast borgað húsaleig-
nna okkar“.
„t>ú segir pað satt“, heyrðum við
8afft- >,Ea pó langar mig til pe>s
fjett eiuu sinni, að heyra verulega
góða söuglist; en jeg veit að pað er
ekki til neins að óska pess“.
Beethoven leit á mig og sagði:
»>Við skulum fara inn“.
„Fara inn!“ hrópaði jeg. „Til
hvers ættum við að fara inn?“
„Jeg ætla að sp’la fy ir hana“,
ttiælti hann með titrandi rödd. „Hjer
®r tilfinning, hjer er atidi og skiln-
logur. Jeg ætla að spila fyrir hana,
°g húu mun skilja pað sem jeg
spila“. Og áður en jeg gat aptrað
honum frá pvf, var hann búinn >ð
opna hurðina.
Fölleitur, ungur tnaður gat par
Við borð og var að búa til skó, og
skammt frá honum sat ung stúlka og
hallaðist upp að gömlu .fortepianóijhið
Oiikla, bjarta hár hetiuar Jiðaði-t mð
Of um vanga hennar, hún beygði höf-
uðið niður og andlitið var raunalegt.
Bæði voru pau hreinlega, ea fátæk-
lega búin, og bæði litu við og stóðu
upp pegar við komum inn.
,.Fyrirgefið“, mælti Beethoven,
>>en jeg heyrði söngl st og freistaðist
lil að koraa inn. Jeg er sÖngmaður“.
Stúlkan roðnaði, og hinn ungi
Otaður var alvarlegur—næstum önug-
legur á svipinn.
„Jeg—jeg heyrði Ifka nokkuð af
þvt, 8etn pið töluðuð“, roælti vinur
Otinn ennfremur. „Ykaur langar til
að heyra —pað er að segja, ykkur
þastti gaman — pað er— á jeg að ^
8pila fyrir ykkur?“
t>að var eitthvað syo skrftið við
petta alltsaman,eitthvað svo broslegt.
en pægilegt,við frarnkomu vinar roíns,
að allur ókunnugleiki hvarf á auga
bragði og allir brostu ósjálfrátt.
„Þakka yður fyrii“, sagði skó-
smiðurinn; en petta pianó, sem við
höfum, er svo ljelegt, og við höfum
engar nótur“.
„Engar nótui!“ át Beethoven
eptir honum. „Hverning fer pá ung-
frúin «ð—“
U<nn pagnaði og blóðroðnaði,
pvf stúlkan starði á hann meðgalopn-
um augum og hann sá, að hún var
blii.d.
„Jeg—jeg bið yður innilega fyr-
irgeftiingar“, sagði Beethoven, „en
jeg var ekki búinn að taka eptir pvf.
Övo pjer spilið pá eptir eyrauu?*
„Já, eingöngu“, svaraði stúlkan.
„Og hvar heyrið pjer lögin, fyrst
pjer farið aldrei á ,concert?-, spurði
vinur minn.
„Jeg var vön að fara og hlusta á
fiú eina, sem var að æfa sig skammt
frá okkur, pegar við áttum heiina f
Bruhl fyiir tveiuiur árum síðan“,8agði
stúlkan. „Á sumarkveldin voru
glnggar hennar vanalega opnir, og
jeg gekk pá aptur á b*k og áfrain
fyrir utan húsið til að hlusta á hana“.
Hún virtist verafeimin, svo Beeth-
oven sagði ekki meira, en settist ró
lega niður við piatióið og fór að leika
á pað. Hatiu hafði ekki fyr snert
fyrstu strengina en jeg vi>si, hvað
koma mundi—visst hve mikill bann
inundi veiða petta kveld. — M jer
'kjátlaðisr ekki ( pv(. A'drei ( öll
pau ár, sem jeg pekkti hann, heyrði
jeg hanu spila eins og hann spilaði
petta kveld fyrir blindu stúlkuna og
bróður hennar. Hann var inublásinn.
Og frá pví atignabliki að fingur lnns
snertu fyrstu nóturnar, virtust tónar
hl jóðfærisins verða stöðugt blíðari og
jafnari.
Systkinin sátu pögul og undrandi
og eins Og í leiðslu. Bróðirinn lagði
frá sjer verk sitt; systir hans t“ygði
fram böfuðið lítið eitt, bjúfraði sig
niður við hliðina á hljóðfærinu og
kreisti báðar hendurnar að brjósti
sjer, eins og hún væri hrædd um að
hjaitaslögin rnuiidu trufla töfrah!jóð
pessara inudælu tóna. Við vorutn
öll eins og I undarlegum sælu draumi,
og óttuðumst að eins að vakna.
Allt í einu blaktaði ljósið á hinu
eina kerli, rem var ( heiberginu, og
svo slokknaði pað. Beethoven stanz-
aði. Jeg skaut hleranum frá glugg-
anum, svo hinir skfnandi tunglsgeisl
ar streymdu inn. I>að var hjerum
bil eins bjait í hetberginu og áður,
og birtan skein fagurt á pianóið og
pann sem spilaði. En petta atvik
virtist bafa sutið hugsunarpátt hans.
Höfuð hans hneig niður á bringuna,
hendurnar hvlldu á nótunum; hann
virtist niður sokkiun í hugsinir
I>ani ig leið i okkur stm d
Loksins stóð skósmiðurinn á fæt-
ur og nálgaðist hmn með alvörusvip,
en lotningu. „Uudraverði maðui!“
mælti bann með lágri rödd, „hver og
hvað eruð pjer?“
Tónskáldið brosti, eins og ein-
ungis hann gat brosað, stórmannlega,
lftillátlega, en tignarlega. „Hlustið
á! ‘ 8«gði lnnn. og hHtin spilaði ion-
gangs nótiirnar að F sónö uuni.
t> u vissu i ú hver hmn var, og
bæði brópuðu upp af fögnuði og
sögðu: „Svo pjer eruð pá Beethov-
en!“ Og svo huldu pau hendur hins
tneð kossuin og tárum.
Hann stóð á fætur, en við hjeld-
um lionnm kyrrurn í heiberginu með
bænum okkar.
„öpiúð fyrir okkur einu sinni
enn, að eins eiuu sinni enu!“ sögðum
við.
Ha nn lofaði okkur að leiða sig
til baka að hljóðfærinu. Tunglið
skein fagurlega ( gegnum gluggatin
i g uppljómaði hið dyrðlega, hreina
audiit hans. „Jeg ætla að búa ti 1
sóuötu til tungLljó-sins", mæiti hai n
og leit hugsanai upp til hins stjörnn-
pakta hitninsins. S>o fjellu hend-
urnar niður á nóturuar á hljóðfæriuu,
og pær liðu fram og aptur eptir
nótunum með punglyudisleguin, óút-
málaiilega iuiidælum hreifiiíguin, líkt
og hinn kyrláti geislastraumur tungls-
ins niður á hina dimmu jörð.
Á eptir pessu kom fjörugt álfa
söngs-Iag með prfskiptum takti—nokk
ur>konar töfrandi millispi1, líkt og
andar væru að d nsa niðri/ á jöiðinni.
Svo kom hið hraðtleyya eptirsp'l—
pjótandi, titrandi hljóðbylgjur, ly—
andi Uótta og óvissu og fmynduðum.
ósjálfráðum ótta, sem bar okkur burt
með sjer á p jótaiidi vængjum, par til
'ið öll gleymdum okkur af undrun
og aðdiun.
„Verið pið sælh'sagði Beethoven
um leið og hann hratt frá sjer stóln-
um og gekk fram að dyrunurn—verið
pið sæll’*
„En ætlið pjer ekki að koma
aptu< ?•* spurðu bæði systkinin eins
og með einura munni.
Hann nam staðar og horffi með
aumkunarlega, næstum bJðlega á
andlit blindu stúlkunnar. „.Jú, jú“,
mælti hann fljótt. „Jeg skal koma
aptur og gefa ungfrúnni nokkrar
lexfur. Verið pið sæl! Jeg skal
kouia eptur briðum!"
t>au fylgdu okkur pegjandi til
dyranna, en sú pögn var pyóingar-
meiri en orð, og pau stóðu vtð dyrn-
ar par til við vorum komnir burt úr
augsýn.
„Við sknlum hraða okkur til
baka“, mælti B-ethoven, „svo jeg
geti skrifoð upp pessa sónötu á með-
an jeg inan baii«.“
Við getðum pað, og hann sat 'ið
að skrifa nóturnar par ti! langt fram
| jfir dl'glin. Og pi tta var UJ’pll fið
t I SÓi ölunnar til tnnglsljóstini , setn
ölluin, er pi-kkja haria, er svo kær.
PENINGAR iM
LANADIR. SB
Jeg get lánað p“n nga gegn ve?i í
löndum n<eð betri kjnrlim en flpsti'r
aðiir. Einniirgeta menn fengið eign-
arrjet t fyrir löndnm síntim í gegnnm
mig l'yrir nvinni borgun en hjá öðrum
LIFSABYRGD.
Jeg er agent jiessstæista og ódvr
asta lifsábyrnðv- fjelavs sem ertilí
Ameiíku, og er því reiðufiúinn að taka
menn S lifsábyrgð hvort heldur kon-
ur eða karlar fra 13 til GO ár. að aldri.
Mig er ætíð að hitta í búð þeirtv.
Thompsou & Wing.
H. S. HANSON,
CRYSTAL N. D.
Noethern
PACIEJC
RAILWAY
GETA SELT TICKET
Til vesturs •
T lKooteney p ásains,Victoría ;Van-
couver, S-attle. T>ComH, Portland. eg
SHtntengist trans-Pauitíc llnuin til
J.pHU og Ktu.i, og strHndfi-rða oa
skeinmtisk’puiii til ALska. Einnig
fljðtasta og b« zta ferð til Saii Francisco
og anuara Californiu staða. Piillinan
ferða Tourist cars alla leið til San
Franciso. Fer frá St Paul á hverj-
'im miðvikudegi. Þeir sem fara fr.*.
Mauitoba ættu að leggja á stað sama
dag. Sjerstakur afsláttur (excursion
rates) á farseðlum ailt árið um kring.
Til sudurs
Hin ágæta braut til Minneapolis,
St. Paul, Chicago, St. Loosis o. s. frv.
Eina brautin sem hefur borðstofu og
Pullnian-svefuvagna.
Til austurs
Lægsta fargj dd til allra staðai aust-
•ir Canada og Baridarfkjnnum í gegn
urn St. Poil og Chicatro eða vatna
leið frá Duhith. Menn geta haldið
stanslaust Afram eða sreta fentrið að
stansa ístórbæjunum ef peir vilja.
Til ftamla landsins
Farseðlar seldir með ölluni gnfn-
skipalínum, sem fara frá \lontre»l.
Boston, New York og Philadelphi"
til Nerðuráifnnnar. Einnig til Suður
Ameríku og Astralíu.
Skrifið eðatalið við agenta North
ern P»cific járnbrautarfjelagsins, eð»
skrifið til
H. SWÍNFORD,
Gexekai. Ac.e'T,
WINMPEG, MAN
MUNID
ept r pvl að irnzta og ódj>rasta
lötihi'vsi(eptir gæðum) sein til
er i Penibiua Co., er
Jennings House
Cavalier, X. Dnk.
Pat. Jexnxngs, eigaudi.
Stranahan & Hamre,
PARK RiVER, - N. DAK
sELJA ALLSKOXAR MEDÖL, BŒKUR
.3KKIFEÆ.R1, SKRAUTMUNI, o.s. ftv.
US1” Meun get< nú píds og úður skritað
okKur á ísleuzku, þegar þeir vilja á meðöl
'liiiiið eptir að gefa númenð at meðalinu
NtANITOBA.
'j*kk Fykstp Vkrsi.aun (gullmeda-
íu) fyrir hveiti á malarasýnirigunni,
»em haldin var í Lundúnaborg 1892
ig var hveiti úr öllum heiminum sýnt
par. En Manitoba e “kki að eins
hið bezta hveitiland í heiu.’, heldur er
par einnig pað bezta kvikfjMTæktar-
laud, sem auðið er að fá.
Manitoba er hið hentugasia
ivæði fyrir útflytjendur að setjast að
pv( hæði er par enn mikið af ótekn
im lönduin, sem fást gefins, og upp-
vaxandi blómlegir bætr, bar sem gott
fyrir karla og konur að fá atvinnu.
í Manitoba eru hin miklu og
i»kisælu veiðivötn, sem aldrei bregð
,Ht.
í Manitoba eru járnbrautirmikl-
ir og markaðir góðir.
1 Maritoba eru ágætir frískólar
ivervetna fyrir æskulýðinn.
í bæjunum Wiunipeg, Brandon
•g Selkirk og fleiri bæjum munu
•era samtals um 4000 íslendingar.
— í nýlendunum: Argyle, Pipestone,
Výja-fslandi, Álptavatns, Shoal Lake
Varrows og vesturströnd Manitoba
vatns, munu vera samtals um 4000
'•slendingar. í öðrum stöðum í fylk*
inu er ætlað að sjeu 600 fslendingar.
f Manitoba eiga pví heima um 8600
fslendingar, sem eigi munu iðrast
>ess að vera pangað komnir. í Manl
toba er rúm fyrir mörgum sinnuro
annað eins. Auk pess eru ( Norð-
vestur Tetritoriunum og Britisb Co
lumhia að minnsta kost) um 1400 í»
eudiugar.
fslenzkur umboðsm. æt(8 reiðu
búinn að leiðbeina (sl. innflytjendum
Skrifið eptir nýjnstu upplýsing
n, bók’im, kortum, (allt ókej pis)
Hon. THOS. GREENWAY.
Ministor Auriculturp # Iinmi>tratin»
WlVTJTT>KG. MaVTTOBA.
455
I>að varð augnabliks pögn. Cbauxville og Etta
l>tu hvert til annars. Etta farn til pess með sjálfri
s}er, að hún var uú toitýnd. Hún vissi að Chaux-
ville var maður, sem hvorki hlífði karli eða konu af
f?óðmenn8ku eða riddaraskap.
„Jafnvel pó pjer gerið pað“, sagði Chauxville
v'ð Steinmetz, „pá er prinzessan ekki laus úr vand-
r®ðum s(num“.
„Ekki pað?“ sagði Steinmetz.
„Nei, slægi vinur tninn“, sagði Chauxville.
»t>að er ofurlítið atrjði I sambandl við Sydney Batu-
boroujjh, sem jeg hef komist að“.
Etta hreifði sig ofurKtið, en sagði ekkert. And-
fcfdráttur bennar var svo pungur, að hann heyrðist
öiikið.
„Ó! í sambandi við Sydney Bamborough“, sagði
Steinmetz seiulega. „Hvað er um hmu?“
„Hann er ekki dáinn; pað er allt og sumt“,
Sagði Chauxville.
Karl Steinmetz strauk hinni breiðu hönd sinni
\ hiður eptir andlitinu og huldi munninn með henni
®itt augnablik. Svo sagði bann:
„En hann dó; lik hans fannst á sljettunum
^okkuð frá Tver, og hann var jarðaður ( Tver“.
„Já, sagan segir að svohafi verið“, sagði Cbaux-
vUle háðslega. „En hver fann lík hans á sljettun-
hnj? Hver jarðsetti pað 1 Tver?“
«■> „Jeg Kjálfur, vinur minn“, svaraði Steinmetz.
‘ Næsta augnablik hröklaðist Steinmetz eitt eða
462
metz kuldalega. „En pjer villtust með hana pegar
pjer komuð með hana til mfn. fmyndið pjer yður,
að jeg hefði látið petta hjónaband eiga sjer stað ef
jeg hefði ekki vitað með vissu, að Bamborough var
dáinn?“
„Þjer segið ef til vill satt viðvíkjandi pví atriði
og ef til vill ekki*‘, sagði Chauxville. „Eu pað,
sem jeg veit viðvíkjandt svikræðinu gagnvart Góð-
gerða bandalaginu, fullnægir augnamiði raínu“.
,,.íá“, sagði Steiumetz hryssingslega, „pjer hafið
par náð f leyndarmál, sem pjer getið máske kornið
einhverju illu af stað með. En jeg skal koma í veg
fyrir niest af hinum illu afleiðinguro pess, sem pjer
vitið, með pv(, að segja Paul nú í kveld allt, sem jeg
veit, og jeg veit miklu meira um pað en pjer. Jeg
ætla mjer lfka að forsigla mnnniun á yður áJur eu
pjer farið út úr pessu herbergi.“
Chauxville starði á tnótstöðumann sinn og neðri
vör hans hangdi niður afllaus. Hann saup hveljur
og pað var eins og hann kinydi eiuhverju, sem sæti
fast I hálsinum á houum. Hðnd hans fór að læðast
undir lafið á loðskinns-treyjunni hans að vasa, sem
var aptan á reiðbuxuin hans.
„Lofið mjer að fara út“, hvæsti Cbauxville.
t>að glampaði á skyggðan málin ísólskininu, sem
streymdi inn um herbergis gluggann. Chauxville
lypti hægri handleggnura upp snögglega, en á sama
augnabliki fleygði Steinmetz pungri bók fraraan í
hann. Það heyrðist hár hvellur og herbergið varð
fullt af púðurreyk.
451
pessir menn retluðu að nota bana bara sem afsökun
fyrir að útkljá a-filangan misklið sinn, útnf ýmsum
máluin, pá var óliklegt, að pað yrði mikið eptir af
mannoifi hennar, pegar peir væru búuir að pvl.
Hún varð að taka einhverja stefnu tafarlaust.
Hún komst að peirri niðurstöðu, að gersst sáttasemj-
ari á milli peirra.
. „Monsieur de Chauxville var í pann veginn að
fara pegar pjer komuð“, sagði hún við Steinmetz.
„Látið hann fara sína leið“.
„Monsieur de Cbauxville skal ekki fara eitt spor
fyr en jeg hef lokið erindi m(nu við hann, Modame
sagði Steinmetz. „Detta er ef til vill sSðasta skiptið,
setn við hittumst. J«g vona, að svo verði“.
Chanxville varð órólegur. Hann var úrræða-
skjótur maður, og óttinn var hin eina tilfinning, sem
lamaði anda haDS. Etta horfði á hann. Skyldi hann
nú tapa sjer, pegar rnest lá á? hugsaði hún með sjer.
Hnnn hifði riðið djarflega inn í bústað ljónsins. I>að
útheimtir allmikið bugrekki, en pað útheimtir enn
meira hugrekki að fara á móti ljóninu, pegar pað
stendur í dyrunum og varnar útgöngu.
Chauxville horfði á Steinmetz með hrekkjalegum
angum. Andlit hans var nú mjög líkt andliti hins
úttroðna villikattar í reykinga-herberginu; bros hans
var jafnvel eins og hið flóttalega, vesaldarlega bros á
andliti hins lævísa skógardýrs.
„Stillið sktip yðar“, sagði Chauxville“; við skul-
um ekki deila ( viðurvist prinzessunnar4'.