Lögberg - 01.09.1898, Blaðsíða 3

LÖGBEKO, FIMMTUDAGINN 1. SEPTEMBER 1898..
3
r
Yfirlysing.
Aðal - lýðsúrskurðar -nefud
Manitoba fylkis samþ.
epfcirf. yftrlýsingn á
síðasta fundi:
„TíL VÍNSÖLliBANNS SIANNA í MANI-
toba:—í mörg ár nafa mePhaldsmenn
vinsölubannsins barist af miklu kappi
& móti neyzlu áfengra drykkja, sem
er landsins viðbjóðslegasta skömm.
Loks er nú sá fikveðni boðskapur lát-
inn 6t ffanga, að pann 29. september
næstkomandi verði greitt atkvæði í
Canada um petta mikilvæga þrætu-
efni, og er oss pannig veitt afar-mikið
tækifæri og afar-mikil ábyrgð. Sam-
tök eru bráð-nauðsynleg hvervetna I
fylkinu, og pegar svona mikið er í
veði ætlast guð og landið til, að sjer-
hver maður og kona geri skyldu sina.
Hvert einasta atkvæði, sem er með
vínsölubanninu, verður að greiðast,
og til að fá pvi framgengt, verða
menn að leggja á sig einlæga og vit-
urlega vinnu. Sjáið um, að strax
Verði gerðar ráðstafanir f yðar byggð-
arlagi til að vekja áhuga manns,
setja hina hálfvolgu inn í ástandið,
koma á góðum samtökum og fá sam-
an, með haganlegri aðferð, nægilegt
fje til pess að borga nauðsynlegan
kostnað. Fylkis fundurinn vildi, að
$10,000 yrði safnað, par af $2,000 1
Winnipeg. Af pví, sem safnaðist úti
í byggðunum, skyldi vissum skerf
haldið eptir til nauðsynlegrar brúk-
unar par, en hitt sendast aðal-fram-
kvæmdarnefndinni í Winnipeg, sem
kostnaðurinn við atkvæða-söfnunina
mun aðallega hvíla á.
Vjer meigum búast við mót-
spyrnu hvar sem vjer förum. Frjáls-
ræðis-„postularnir“ munu balda pvf
fram, að stjómin hafi enga heimild til
að ákveða hvað maður megi drekka
fremur en hvað maður megi borða.
Ef menn borðuðu eitthvað pað, sem
gerði pá viðurstyggilega, hvetti pá
til glæpa og gerði pá ósjálfbjarga,
pá hefði rfkið fullt vald til að banna
slfka fæðu. Hið óeðlilega einstakl-
ings sjálfræði, sem sumir kalla frelsi,
verður að beygja sig fyrir menntun
pjóðanna, og á pvf verða öll lög að
byggjast.
Menn munu benda á rjettindi
pau, sem vissum mönnum hafa verið
veitt. Engum manni eru veitt rjett-
indi til að meiða náunga sinn, eöa
gora houum skaða, og líf og velferð
þjóðfjelagsins er meira virði en eigin-
gjörn löngun einstakra manna til
pess að græða fje á niðurlægingu og
óhamingju annara. Rlkið kveður
upp dauðadóm yfir morðingjum, án
þess að veita skylduliði þeirra nokkr-
ar fjármunalegar skaðabætur. Engu
sfður hefur ríkiö fullan rjett til, ef
pvt sýnist, að kveða upp dauðadóm
yfir glæpsamlegri atvinnugrein, án
pess að veita peim mönnum, sem af
henni hafa lifað, nokkrar skaðaliætur.
Ennfremur verður sagt, að menn
vcrði aldrei neyddir til að ldyðnart
vfnsölubanns-lögunum, og pess vegna
ættu pau ekki að verða sampykkt.
Það má benda óvinum vínsölubanns-
in8 á, hve mikil fjarstæða slfkt hlytur
að vera, ef peir um leið reyna að
sýna, að slfk lög skerði freísi einstakl-
ingsins, pví, verði menn ekki neyddir
til að hlýða peim, pá skerða pau ekki
frelsi peirra. Þeir geta haldið fram
hverri röksemdafærslunni sem peim
póknast, en ekki báðum, án pess að
gera sig hlægilega. En vjer álítum,
að peir menn, sem halda pví fram, að
lögum, sem eru f fullu samræmi við
guðs vilja og byggð á vilja pjóðar-
innar, verði ekki fullnægt undir stjórn
Breta, liafi lesið brezku söguna skakkt,
og sjeu hinum beztu pjóðareinkunn-
um Breta ókunnugir. Lögunum gegn
manndrápum og pjófnaði er ekki
æfinlega stranglega beitt hjá óendur-
fæddum pjóðum, en engir mannvinir
fara fram á, að pau lög verði þess
vegna numin úrgildi.
Ólfklegt er, að skynsamir menn
haldi pvf alvarlega fram, að tekju-
missir sá, sem af vínsölubanninu leið-
ir, ætti að aptra oss. Þær 5 eða 6
milljónir dollara, sem vfnsalan gefur
af sjer, eru að eins smámunir á móti
40 milljónum dollara, sem Canada-
menn eyða fyrir vfndrykkju, og sem
mundi ganga til ýmsra iðnaðargreina
í landinu; að vjer ekki tölum um all-
an þann kostnað, sem mundi ljetta af
dómsmáladeildum stjórnanna o.s.frv.
Gladstone, hinu óviðjafnanlegi ffnans-
fræðingur, sagði: ,Tekju-spursmálið
má aldrei standa f vegi fyrir siðferðis-
legum umbótum1, og enn fremur:
,Komið pjer á bindindi f landinu og
jeg skal sjá um tekjurnar‘.
Við svona þýðingarmikinn og al-
varlegan snúnings-punkt, þegar
kristnir menn hafa að miklu leyti
framtíðarforlög landsins f hendi sjer,
pá eiga peir að sýoa, að kristindómur
peirra sje ekki nafnið tómt. Hjer er
um rjctt og rangt að velja. í sumum
tilfellum getur mönnnm virzt vin-
sælla og hentugra fyrir sig að fylgja
mótstöðuflokknum; en pað er orðið
„rjett“, en ekki orðin „vinsælt og
hentugra“, sem gerirmanninn mikinn,
og cnginn verður mikill án þess að
leggja nokkuð á sig. Sje víndrykkj-
an skaðleg fyrir manninn, andlega og
líkamlcga, og leiði hún ógæfu yfir
heimilin, pá er rjett að láta hana
hætta, eins og það er rjett að uppræta
drepsóttir og ráða óargadýr af dögum.
Fólk, sem á þessum bættulegu tfmum
bfður pess, að það sje dregið til að
gera skyldu sína, er ekki sannir læri-
sveinar frelsarans, scm þrátt fyrir all-
ar ofsóknir og hættur, vann vork föð-
ur sfns; og þeir feta ekki f fótspor
postulanna, sem sögðu heiminum strfð
á hendur fyrir hans málefni.
Gnægð af beztu og ákveðnustu
vfDsölubanns-bókvísi hefur verið út-
búin til styrktar málefninu, og geta
menn fengið slík rit hjá Dominion
Alliance í Toronto með pví að skrifa
þeim. Þeir, sem vilja fá sfnishorn
handa ræðumönnum, eða til pcss að
fá einhverjar upplýsingar, snúi sjer
brjeflega til ritaraDS, sem gefur utaná-
skript sína hjer neðan undir.
Fyrir hönd lýösúrskurðar fram-
kvæmdarnefndar fylkisins.
Rev.J.M.A.Spence, ritari,
Rev.A.G.Mi Beth, form.
25(5 Selkirk avc.
Winnipeg, 12. ágúst 1898.
The Catapph ('liitch.
Þessi leidi l^villi situr i kverk-
ur\um á 900 af Ijverjum 1000
ibum pessa lands.
Tetta er engin munnmælasaga. }>að hefur kom-
ið í Ijós samkvœml nákvæmum skýrslum yfir
algengustu sjíik«lóma. j>essari veiki er ná-
kvæmur gaumur gefinn, sökum |»ess, að |>að
er svo hætt við að hún leiði af sjer tæring, ef
ekki cr gcrt við i tíma. í flcstum Catarrh-
meðólum er nokkuð af Cocaine, sem er skað-
legt efni, og próf. Heys a cfnafræðisskóíanum
Toronto segir:
,,Eptir að hafa skoðað pakka, sem keyptir
voru 1 ýmsum lyfsöluhúðum, get jeg borið um
það, að ekkert COCAINE er í I)r. Chase’s
Catarrh Cure“. Allt aC streyma inn á skrif-
stofu Dr, Chase's frásagnir uoa merkile^ar
lækningar, Iljcr cr stutt ágrip aí nokkrum
þeirra:
OSVALD CURKHARDT, 159 PORT-
LAND ST. TORONTO hjáðist af catarrh í
níu ár en batnaði af Dr. Chase’s Catarrh Cure
MR. Palmer, ILAIR DRESSER, 673
QUEEN ST. WEST, TORONTO gat í mörg
ar lítið solið fyrir vessanum sem rann úr nasa-
holinu ofan í kveVkaruar; batnaði af Dr. Chases
Catarrh Cure.
MR. WHITCOMBE I METIIODISTA-
BÓKAHLÖDUNN* t TOKONTO þjáðist í
tvö ár; batnaöi af einni öskju af Dr. Chases
Catarrh Cure
MRS. COWLE, 467 QUEEN STR. EAST,
TORONTO fjekk Ilay Fever fyrir 13 árum.
Vissi ekki hvað fróun var fyr en hún reyndi Dr.
Chases Catarrh Cure. Ef nokkur efast um þetta
getur hann fundið Mrs. Cowle og mun hún
segja þetta sama.
I)R- DALGLEISH,
TANNLŒKNIR
kunngerir hjer með, að hann hefur sett
niður verð á tilbúnum tónnum (set of
teeth) sem fyigir:
Bezta “sett“ af tilbúnum tönuum nú að
eins $10.00. Allt annað verk sett niður
að sama hlutfalli. En allt með þvl verði
verður að borgast út í hönd.
Hann er sá eini hjer í bænum Winnipeg
sem dregur út tennur kvalalaust.
Rooms 5—7,
Cor. IHaiu »V Lombard Sirccts.
Dr, G, F. BUSH, L. D. S
TANNLyfaKNIR.
Tennur fylltar og dregnar út án sárs
auka.
Fyrir að draga út tönn 0,50.
Fyrir að fylla tönn $1,00.
527 Main St.
REGLUR VID LANDTÖKU.
Af öllum sectionum með jafnri tölu, sem tilheyrasambandsstjórn-
inni í Manitoba og Norðvesturlandinu, neros 8 og 2Ö, geta fjölskyldu-
feður og karlmenn 18 ára garnlir eða eldri, tekið sjer 100 ekrur fyrir
beimilisrjettarland, pað er að seeja, sje landið ekki áður tekið,eða sett
til síðu af stjóruioni tii viðartekju eða einhvers annars.
INNRITUN.
Menn meiga skrifa sig fyrir landinu á peirri landskrifstofu, sein
næst liggur laudinu, sem tekið er. Með leyfi innanríkis-ráðherrans,
cða innflutninga-umboðsmannsins í Winnipcg, geta menn gefið öðr-
um umboð til pess að skrifa sig fyrir landi. lnnritunarg-jaldið er $10,
og hafi landið áður verið tekið parf að borga $5 eða $10 umfram fyrir
sjerstakan kostnað, sem því er samfara.
HEIMILISRJETTARSKYLDUR.
Samkvæmt nú gildandi lögum verða menn að uppfylla heimilis-
rjettarskyldur sínar með 3 ára ábúð og yrking landsins, og má land-
neminn ekki vera lengur frá landinu en ö mánuði á ári hverju, án sjer-
staks leyfis frá innanrlkis-ráðherranuin, ella fyrirgerir haun rjetti sín-
um til landsins.
BEIÐNI UM EIGNARBRJF -
ætti að vera gerð strax eptir að 3 árin eru liðin, annaðhvort hjá næsta
umboðsmanni eða hjá þeim sem sendur er til pess að skoða hvað unn-
ið hefur verið á landinu. Sex mánuðum áður verður maður pó að
hafa kunngert Dominion Lands nmboðsmanninnm í Ottawa pað, að
hann ætli sjer að biðja um eignarrjettinn. Biðji maður umboðsmann
pann, sem kemur til að skoða landið, um eignarrjett, til pess að taka
af sjer ómak, pá verður hann um leið að afhendasíikum umboðam. $5.
LEIÐBEININGAR.
Nýkomnir innflytjendur fá, 4 inDÍlytjenda skrifstofunni f Winni-
peg og á öllum Dominion Lands skrifstofum innan Mauitobaog Norð-
vesturlandsin, leiðbeiningar um pað hvar lönd eru ótekin, og allir, sem
á pcssum skrifstofum vinna, veita mnflytjendum, kostnaðar laust, leið-
beiningar og bjálp til pess að ná í lönd sem þeim eru geðfeld; enn
fremur allar upplýsingar viðvíkjatidi tiinbur, kola og námalögum. Ali-
ar slíkar reglugjörðir geta peir fengið par gefins, einnig geta menn
fengið reglugjörðina um stjórnarlönd innan járnbrautarbeltisins i
British Columbia, með því að snúa sjer brjeflega til ritara innanríkis-
deildarinnar í Ottawa, innflytjencla-umboðsmannsins í Winnipeg eða
til oinhverra af Dominion Lamls umboðsmönnum í Manitoba eða Norð-
vesturlaadinu.
JAMES A. SMART,
Deputy Minister of the Interior.
N. B.—Auk lands pess, sem menn geta íengið gefins, og átt er við
i reglugjörðinni lijer að ofan, pá cru þúsnndir ekra af bezta landi,scm
liægt er að fá til leigu eða kaups lijá járnbrautarfjelögum og ýmsum
öðrum fjelögum og einstaklingum.
Gamalmcnni og aðrir,
»en. pjást af gigt og taugaveiklan
ættu að fá sjer eitt af hinum ágætu
Dr. Owkn’s Elkotric beltum Þau
eru áreiðanlega fullkomnustu raf-
mrgusboltiu, sem búin eru til. Það
er hregt að tempra krapt þeirra, og
leiða rafurmagnsstraumiun í gegnuin
likamann hvar sem er. Margir ís-
lending&r hafa reynt pau og heppnast
ágætlega.
Þeir, sem panta vilja belti eða
fá nánari upplýsingar beltunum við-
vikjandi, snúi sjer til
B. T. Björnson,
Box585 Winnipeg, MAN
50 YEARS’
K. EXPERIENCE
Patents
Designs
COPYRIGHTS AC.
Anyone HendinR r nketch and description m«y
qulckly ascertain our opinion free whether an
invention is probably patentable. Communica-
tíons strictly confldential. Handbook on Patents
eent free. Oldest ajrency for securinK patents.
Patents taken throuRli Munn & Cx). recelve
specíal notice, without charge, in the
Scicntífic JHncrícan.
A handsomcly illnstrated weekly. I/arjrest cir-
culation of any scientiflc lournai. Terms, a
year ; four months, |1. Sold byall newsdonlers.
MUNN & Co.361Broad«^ New York
Branch OflBce. 625 F St., Washingtoti, D. C.
197
fellinu Stóð út undan koddanum hennar. Hún sagði
að faðir Christopher í klaustrinu hefði ljeö sjer pað
—hún segir pað æfinlega pegar jeg spyr hana hvað-
an hún hafi það, sem hún er að lesa. Hvað mun allt
petta stoða hana þegar hún á sjálf að sjá um kastala
og hundrað munnar eru í kringum hana, allir gap-
andi eptir kjöti og öli?“
„Það er hverju orði sannara, elskan mín“, svar-
aði riddarinn og tók krydd-mola upp úr gulldósum
Bínum. „Mærin er eins og ungt trippi, sem skvettir
Upp hælunum og ólmast af tómu fjöri. Hún jafnar
sig með timanum; gefðu henni tíma til^að jafna sig.“
„Jæja, jeg veit hvað faðir minn hefði gefið
mjcr“, sagði hún. „Hann hefði gefið mjer duglegt
högg yfir herðarnar með hezli-spitu. Ma foi\ jog
veit ekki hvað verður úr veröldinni, þegar ungu
stúlkurnar mega bjóða þeim byrginn sem eldri eru
en þær. Jeg er forviða á, að þú skulir ekki gefa
henni ráðningu, herra minn“.
„Nei, hjartað mitt“, sagði hann, „jeg hef aldrei
á æfi minni lagt hendur á kvennmann, og það væri
mjög undarlegt ef jeg byrjaði á dóttur minni. Það
var kvennmaður, sem fleygði kalkinu í augun á mjer,
og þó jeg sæi hana beygja sig áfram til þess og
hefði hæglega getað hindrað hana frá að fleygja
kalkinu yflr mig, þá áleit jeg það ósamboðið riddara
skap minum, að hindra konu frá að gera eins og hana
lysti“.
Úhræsis dækjanL* hrópaði lafði Loring og
201
i kofanutn siuum þegar veiðidýr eru á ferðinni. En
hvað hefur þú að segja um Jlvítu-harnveitina, boga-
skytta?“
„O, herra minn, þjer eruð að tala um hunda“,
hrópaði Ayhvard, „en það er til hópur af öílugum
hundum, sem eru reiðubúuir að fara á veiðar, ef
það er að eins til góður veiðimaður, sem cggjar þá
áfram. Við höfum verið saman í bardögum, herra
minn, en jeg hef aldrei á æfi minni sjeð aðra eins
drengi eins og þeir eru. Þeir vilja bara fá yður
fyrir foringja, og hvcr getur bannað þeim
það?“
„Pardieu!” sagði Sir Nigel, „ef þeir cru
allir líkir sendimanni þeirra, þá eru þeir sann-
arlega menn sem hvaða leiðtogi sem er getur
verið upp með sjer af. Eu hvað heitið þjor, góði
bogamaður?“
„Jeg heiti Sam. Aylward, herra minn“, svaraði
hermaðurinn, „og jeg er frá Eastbourne hundraði og
Chisester-byggð.“
„Og hver er þcsssi risi, scm stendur að baki
yðar?“ spurði hinn.
„Það er hann stóri Jón frá Hordle“, svaraöi
hermaðurinn, „hann sem hefur nú gengið í Jlvitu•
hersveitina.“
193
sje hleypt inn eptir s6lsetur“. Að svo mæltu
greikkaði hann sporið, og að nokkurri stundu liðinni
voru hinir prir fjelagar komnirað hinum strjálbyggða
og all-viðáttumikla bæ, sem lá í kringum hina göfug-
legu kirkju og liinn ógnandi kastala.
Það hittist svo á, að Sir Nigel Loring—scm
hafði borðað kveldverð fyrir sólarlag eins og bann
var vaDur og liafðí sjálfur litið eptir að hinir tveir
striðshestar hans, Pommers og Cadsand, hinir prettán
áburðarhestar, hinir fimm smávöxnu spönsku hestar
og hinir prír reiðhestar frúarinnar og hinn mikli grá-
dröfnótti hestur höfðu fengið sitt ákveðna fóður og
hirðingu,— hafði farið út með hunda sína til að viðra
pá fyrir myrkrið. Sextíu eða sjötíu hundar, stórir
og smáir, sljctthærðir og úfnir—hjartaveiða-hundar,
villigalta-veiðihundar, úlf-hundar, varðhundar, fugla-
veiða-hundar, rottuveiða-hundar og ýmsar fleiri teg-
undir—komu glepsandi, skrækjandi og ýlandi, tung-
urnar lafandi út úr þeim sumum og loðnu skottin
dinglandi, niður eptir hinni mjóu götu, sem liggur
frá Twynham huDdabyrgjunum niðr að Avon-ánci.
Með hundana komu tveir rauðklæddir strákar, sem
öskruðu hátt í hundana og smelltu með svipum sin-
um, og gengu þeir í miðri pröDginni, stýrðu henni,
hjeldu henni í skefjum og hvöttu liana áfram, cptir
pvi sem við átti. Á eptir hundapvögunni kom Sir
N'gel Loring og lafði Loring, og gengu þau hægt
og stillilega, eins og hæfði aldri þeirra og stöðu, en
pau brostu að hinni kát'egu pvögu á undan peim.