Lögberg - 19.01.1899, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 19. JANÚAR 899
5
stað, aS sanna þessa „ósvífnu stað-
hæfing“. Útaf þessu viljum vér
benda Mr. Dalmann á að lesa aftur
greinranar í Lögb. um þetta spurs-
mál fyrir forsetakosningarnar haust-
i8 1896, og þá er vonandi aS hann
ranki viS sér meS þaS, aS vér séum
ekki ókunnugur málinu. Frísláttu-
menn eru einmitt gramir við oss út-
af því, aS vér þekkjum þetta mál
svo vel og höfum stungið gat á frí-
sláttu blöðruna þeirra hvað íslend.
áhrærir.—Að öSru leyti skiljum vér
ekki hvaða sannanir eru betri í
þessu máli en reynslan, og hún hef-
ur sannað aS frísláttu-glamrið er
argasta villukenning. Til allrar
hamingju er hún ekki hættuleg
framar, því megin þorri kjósenda í
Bandaríkjunum hefur nú rankað
viS sér og frísláttu-humbuggið má
heita steindautt—fékk einmitt síð-
asta og banvænasta sSrið við kosn-
ingarnar 8. nóv. síðastl:
Mr. Dalmann rangfærir heríilega
í fyrstu grein sinni þar sem hann
segir, að gud-demókratar hafi sagt,
ab „gull væri og ætti að vera hinn
eini löglegi gjaldmiðill". Gull-dem-
ókratar stóðu algerlega á sama
grundvelli I þessu máli eins og re-
publikanar, sem sögðu, að gull ætti
aS vera hinn eini verð'rnœtismœli-
kvarði. þetta er alt annað en að segja
aS það ætti aS vera hinn eini gjald-
rndðill. Vér erum forviða á, að Mr.
Dalrnann skuli leyfa sér aS koma
uieð jafn-ósvífin ósannindi og þau,
er hann hefur hér slengt út.
_ ^ höfum nú farið í gegnum at-
riðin, sem okkur Mr. Dalmann
greindi á um í-fyrstu, og er þýðing-
arlaust að vera að eltast við öll þau
auka-atriði, sem hann hefur dregið
iun í deiluna síðan—til að þyrla upp
ryki? hina pólitisku trúarjátningu
hans o.s.frv. þaö er þó eitt atriði í
síðari greinum hans, er vér viljum
fara nokkrum orðum um, af því það
fitendur I nánu sambandi við silfur-
spursmáliS, nefnil. úrslit kosning-
anna í N ebraska í síðastl. nóvember.
Mr. Dalmann segir: „Nebraska end-
urkaus þá þingmenn er náðu kosn-
ingu fyrir tveimur árum“. Vér end-
urtökum þaö, að þetta er ósönn
staðhæfing hjá Mr. Dalmann. Merk
og óhlutdræg Bandaríkja-blöS sýna
þaS og sanna. Honum hefur illi-
ega skjátlast þar eins og víðar.
Þa er einungis eitt atriði eftir,
sem vér álltum þess virði að minn-
ast á þaö (af því það sýnir hve lftið
Mr. Dalmann botnar eiginlega I því,
sem hann er aS tala um)—því aS
elú’ist viS gömul og ný ósannindi
sem nann lepur eftir Hkr., dettur
oss ekki í hug. Lygi verður aldrei
sannleikur hvað oft sem hún er
tuggin upp, þó Mr. Dalmann virðist
ganga út frá þvf. Jæja, atriðið er
þaS, að Mr. Dalmann kemur því að
í hinni fáránlegu röksemdafærzlu
sinni (til að réttlæta hina ósvífnu
greinar-fyrirsögn sfna) að vér höf-
um þegið embœtti af þeim pólitiska
flokki er vér tilheyrum. Mr. Dal-
mann kallar sem sé þingmensku em-
bætti, en það er fjarstæða. þing-
menn eru ekki embættismenn, ekki
einu sinni í Bandaríkjunum. þeir
eru bara fulltrúar kjördætnis síns á
löggjafar-þingi, en engir embættis-
menn. Vér bendum á þetta til að
sýna, hvaS ruglaSar hugmyndir Mr.
Dalmanns eru viövíkjandi hinu
sanna sambandi hlutanna, og þessi
sami ruglingur gægist svo fjarska
vfða út í greinum hans. „Ef blind-
ur leiðir blindan, falla þeir báðir í
gröfina".
Gamall grautur.
I síðustu Hkr. er ritstj. blaðs-
ins að bera á borð fyrir lesendur
sína hinn marg-upphitaða ósann-
inda-graut afturhaldsmanna um
kjörskrár fylkisins, að svo og svo
marga kjósendur af liði þeirra hafi
vantað á hinar sfðustu kjörskrár,
og kennir ritstj. fylkis-stjórninni
um þaS.
Eins og vér höfum þegar gefið
í skyn, þá er þetta ekki ný sakar-
gift, því afturhaldsmenn hafa altaf
síðan kosningar fóru fram síðast
verið að burðast meS hana í mál-
gögnum sínum, „stórum og smáum“,
og þingmenn þeirra á þingi. En
þeir hafa aldrei komið fram með
neinar sannanir fyrir því að þá
kjósenda-tölu, sem þeir hafa tiltek-
ið, hafi vantað á skrárnar, og því
síður p.ð það hati verið stjórninni
eða embættismönnum hennar að
kenna, að menn þessir komust ekki
á skrárnar. Af eigin þekkingu veit
ritstj. Hkr. ekkert um þetta mál
hvað snertir kjördæmin, er hann
tiltekur. Hann lepurþað bara eftir
húsbændum sfnum. Ef hann veit
nokkuð um þetta mál þá ætti hann
að vita, að þeir þingmenn af flokki
hans, sem voru aS burSast með
þessa sakargift á þingi, urðu aS at-
hlægi útaf henni, og að nokkrir af
þessum fáu mönnum, sem telja sig
með eða fylgja afturhalds-flokknum
í fylkisþinginu, lýstu yfir því, að
kjörskrárnar hefðu verið eins full-
komnar, hvað kjördæmi þeirra
snerti, eins og slíkar skrár eru van-
ar aS vera. Ritstj. Hkr. þekkir
kjörskrárnar nákvæmlega í einu
kjördæmi, nefnil. í St. Andrews, þar
sem hann hefur tvisvar boðið sig
fram sem þingmanns-efni, og vér
höfum sjálfir heyrt hann lýsa yfir
því, að hann hefði ekkert út á þær
að setja.
Allir vita að tíokkarnir, hvor
um sig, 1 íta eftir, að menn sem til-
heyra þeirra flokki komist á kjör-
skrárnar í hvert skifti sem þær eru
endursamdar, og einnig að menn af
hinurn flokknum, sem ekki eiga at-
kvæSisrétt aS lögum, séu ekki tekn-
ir á skrárnar, eða þá aS nöfn þeirra
sé strykuð út. Hver mun nú trúa
því, að afturhalds-flokkurinn hafi
vanrækt þetta hvað snertir 3krárn-
ar fyrir þau kjördæmi, sem ritstj.
Hkr. cr að rugla um? Flestum ís-
lendingum erkunnugtum, aS aftur-
haldsmenn hafa verið vel vakandi
í hvert skifti sem kjörskrár hafa
verið endursamdar, að þeir hafa
ekki einasta litið eítirað koma sínu
liði á þær, heldur hafa þeir sett
menn út til að reyna að bægja fjölda
af íslendingum útaf skránum, og
þetta hafa þeir gert með því að hafa
l^igutól (jafnvel íslenzk) til að
sverja Islendinga út af skránum, og
beitt alskonar öðrum óþokka-brögö-
utn til þessa. þetta hefur aftur-
halds-flokkurinn auðvitað gert
vegna þess, að hann vissi, að Islend-
ingar voru alment á móti honum,
og vér efumst ekki um að ritstj.
Hkr. hafi lagt flokk sínum alt þaS
lið, sem hann gat við þetta göfuga
og þjóðholla starf!!
það þarf meir en litla ósvífni
til þess fyrir afturhaldsmenn aS
fara aS gerast vandlætarar hvað
kjörskrár snertir, þvl hvert lesandi
mannsbarn í landinu veit, að allar
kjörskrár, sem þeir hafa fjallaS um
að semja, hafa verið hinar svívirði-
legustu og hlutdrægustu kjör-
skrár, sem nokkursstaðar hafa veriS
samdar í heiminum. En þaS lítur
út fyrir að afturhaldsmenn þykist í
þessu, sem öðru, hafa rétt til að
f remja það átölulaust, sem þeir út-
hrópa aöra fyrir—jafnvel þó þeir
ljúgi því á þá’
PENINGAR
...TIL LEIGU...
segn veðiíyrktum löndum. Rými-
legir skilmálar. — Einnig nokkur
YRKT OG ÓYRKT
LÖND TIL SÖLU
verði og góðum borgunar
.... skilmálum. ...
með lágu
Tfie Lonúoq & Gaqadain
LQHN PNQ flGENDY DQ., Ltú.
195 Lombard St., Winnipeg.
S. Christopherson,
Umboðsmaður,
Gbund & Baldur.
tilhreinsunar-sala
Dr. O. BJÖRNSON,
618 ELGIN AVE-, WINNIPEG.
Ætíð heima kl. 1 til 2.30 e. m. o kl. 7
til 8.30 e. m.
Tclelón 1150.
Dr. T. H. Laugheed,
G-lenboro, Míin.
$4,000 VIRDI
af
Hernr ætíð á reiðum hönHurr. allskonar
meðöl, EINKALEYFIS-MEöÖL.SKRIF-
FÆRI, SKÓ/.ARÆKUR, SKRAUT-
MUNI, og VEGtiJ APAPPIR, Verð
ágt
ALSKONAR VORUM
i
Stockton, Man.
Nú erum vjer að selja vörubirgð
ir vorar fyrir neðan heildsölu verð.
Eyrir utan f>að, að vér seljum vörur
daglega eins og að ofan er sagt, þá
ætlum vér að selja pær við
MANITOBA
UPPBOD
hvert föstudags kveld kl. 8, þangað
til öðruvísi verður auglýst. Vörurn-
ar voru keyptar fyrir lágt brot úr
dollar af hinu sanna verði þeirra, og
verða þess vegna seídar mjög ódýrt.
DAFOE & ANGUS.
Eigei.dur varningsins.
Richards & Bradshaw,
Málafærslumenn o. s. frv
867 MAIN STREET,
WINNIPEG, - - MAN
Mr. Thomas H. Johnson les lög hjá
ofangreindu fjelagi og geta þessvegna ís-
þeirra eigin tungumali.
J. W. CARTMELL, M. D.
fjekk Fyrstu Verðlaun (gullmeda-
líu) fyrir hveiti á malarasýningunni,
sem haldin var I Lundúnaborg 1892
og var hveiti úr öllum heiminum sýnt
þar. En Manitoba e «kki að eins
hið bezta hveitiland I heldur er
þar einnig það bezta kvikfj&rræktar-
land, sem auðið er að fá.
Manitoba er hið hentugaata
svæði fyrir útflytjendur að setjast að
í, því bæði er þar enn mikið af ótekn
am löndum, sem fást gefins, og upp-
vaxandi blóinlegir bæir, bar sem gott
fyrir karla og konur að fá atvinnu.
í Manitoba eru hin miklu og
fiskisælu veiðivötn, sem aldrei bregð
ast.
í Manitoba eru járnbrautir u ikl
ar og markaðir góðir.
í Manitoba eru ágætir frískóiar
hvervetna fyrir æskulýðinn.
í bæjunum YVinnipeg, Brandon
og Selkirk og fleiri bæjum munu
vera samtals um 4000 íslendingar,
— í nýlendunum: Argyle, Pipestone,
Nýja-íslandi, Álptavatns, Shoal Lake
lendingar, sem til þess vilja leita, snuið
sjer til hans munnlega eða brjeflega á
GLENBORO MAN.,
pakkar íslendingum fyrrir undanfarin póS við
sklpti, og óskar að geta verið þeim tii þjenustu
framvegis.
Hann selur i lyfjabúð sinni allskona
„Patent" meðul og ýmsan annan varning, sem
venjulega er seldur á slíkum stöðum.
Islendingur, Mr. Sölvi Anderson, vinnur
apóthekinu. Hann er baeði fús og vel fær að
tulka fyrtr yður allt sem þjer æskið.

vatns, munu vera samtals um 4000
íslendingar. 1 öðrum stöðum I fylk
inu er ætlað að sjeu 600 íslendingar.
í Manitoba eiga þvl heima um 8600
íslendingar, sem eigi munu iðrast
þess að vera þangað komnir. í Mad
toba er rúm fyrir mörgum sinnam
annað eins. Auk þess eru í Norð-
I. M. Cleghorn, M. D.,
LÆKNIR, og 'YFIR8ETUMAÐUR, Et<
Hefur keypt lyfjabúðina á Baldur og hefur
þvl sjálfur umsjon á öllum meðölum, sem hann
ætur frá sjer.
EEIZABETH 8T.
vestur Tetritoriunum og British Co
lumbia að minnsta kosti um 1400 fs
endingar.
fslenzkur umboðsm. ætíð reiðu
búinn að leiðbeina fsl. innflytjendnm
Skrifið eptir nýjustu upplýsing
m, bókum, kortum, (allt ókeypis)
BALDUR, - - MAN.
P. 8.- Islenzkur túlkur við hendin
n®r jngtj þörf gerist.
Hon. THOS. GREENWAY.
Minister ef Agriculture & Immi
WlNKIPRw. MANITOBA.<rrR*1''’'
433
kki. En Vjg sálu mína! jeg hef aldrei sjeð annan
ems múg og margmenni, síðan við fórum með John
konung til Gheapside f London".
l>að var lfka afskapleg þyrping af fólki saman-
m þarna, er huldi sljettuna alla leið frá víngörð-
. DUtn 01 Ur ^jútinu. Frá norðurhliðinu leit prinz-
u og öruneyti hans yflr reglulegt haf af dökkum
Dna íöfðum, sem brá þö lit hjer og hvar við það,
þa sáust ýmist mislitar kvennhúfur eða hinár
n randi stálhúfur hermanna og bogamanna. Burt-
a vö lurinn sýndist einungis vora eins og mjó,
g æn r^ma mitt innan f þessari miklu þyrpingu, og
var vödurinu afmarkaður með fánum og veifum, en
v t tjöld, með fánum yfb, sáust við báða enda vall-
anns, og voru það tjöldin sem þeir, er tóku þátt í
mrtreiðinni, herklæddu sig f. Stfgur hafði vérið
™ a ur me^ ^taurum, sem reknir voru ofan í
J rðina, alla leið frá borgarhliðinu að palli þeim við
burtreiða-völlinn, sem ætlaður var hirðinni og aðlin-
Prinzinn og hinir tveir konungar riðu eptir
g þessum, og fylgdu þeim eptir hinir tveir æðsta
embættismenn hans, og svo kom löng halarófa af að-
alsmönnum, hefðarfrúm, hirðmönnum, herforingjum
°g ráðgjöfum, og bifuðust þar fjaðraskúfar, en gim-
steinar blikuðu, og það skein á silki og gull-eins
skrautlegt og ríkmannlegt föruneyti, eins og maður
gat óskað sjer að sjá—en múgurinn hrópaði og æpti
þegar prinzinn og föruneyti hans reið eptir stígnum
Bð pallinum. Hinir fremstu í fylkingu þessari voru
436
j,l>að veit trúa mfn, Sir John, að það lítur út
fyrir, að þjer hafið rjett að mæla viðvíkjandi hugar-
fari fólksins hjerna“, sagði prinzinn. „Ha! göfugi
D’Armagnac, það virðist sem vinir okkar hjerna-
megin við sundið myndu ekki syrgja yfir þvf, þótt
hinir ensku kappar yrði undir í dag“.
„l>að má vera, að svo sje, herra“, svaraði Gase-
ony-aðalsmaðurinn. „Jeg efast ekki um, að í Smith-
field eða Windsor mundi hinn enski múgur draga
taum landa sinna.“
„Hamingjan veit, að það er auðsjeð, að svo
mundi verða“, sagði prinzinn hlæjandi, „því nokkrir
tugir af enskum bogamönnum við hinn endann á
burtreiða-vellinum öskra svo ákaft fyrir sfna hlið,
eins og þeir ætli sjer að yfirgnæfa hinn afarmikla
mannfjölda, sem hrópar fyrir hinum. Jeg er brædd-
ur um, að þeir hafi lftið að hrópa útaf í þetta sinn,
því það eru litlar líkur til að gullkerið mitt faii yfir
um sundið. Hvernig eru skilmálarnir Sir John?“
„l>eir eru þannig, herra“, svaraði Chandos, „að
það ríðast einungis tveir á í einu á vellinum, hverjir
tveir eiga að reyna sig að minnsta kosti þrisvar sinn-
um, og sá sem hefur betur f fleiri af atrennunum, skal
álftast að hafa unnið sigur, en þó verða hverjir tveir
að halda áfram þangað til að annarhvor hefur borið
hærri hlut. Sá, sem mesta hreysti hefur sýnt af sig-
urvegurunum, fær verðlaunin (gullkerið), en sá sem
bezt hefur gert af þeim er undir verða, fær gull-
spennu setta gimsteinum. A jeg að skipa að blása
á lúðrana, herra?“
429
Don Pedro, sem ásamt Majorca-konungi reið á hægri
hönd prinzinum, en Chandos til vinstri handar.
„Við hinn helga James af Comostella! þessir borg-
arar þyldu að það væri lagður á þá allmikill skattur.
Lftið á hið ffna klæði og flauel, sem þeir eru klæddir
í! l>að veit hamingjan, að ef þeir væru þegnar
mlnir, þá þættust þeir góðir ef þeir væru klæd'lr
vaðmáli og leðri áður en jeg ljeti þá sleppi. En
það er ef til vill bezt að láta ullina vaxa þangað til
hún er orðin síð, áður en hún er klippt“.
„Vjer stærum oss af þvf að droctna yfir frjálsum
mönnum en ekki þrælum“, sagði prinzinn kuldalega.
„Sjerhver maður fylgir sínum eigin kreddum“,
sagði Don Pedro hirðuleysislega. „Carajo! það er
fallegt andlit við gluggann þarna! Gerið svo vel
Don Ferdinando og setjið á yður húsið, og látið
koma með mærina til vor í klaustrið“.
„Nei, bróðir, nei!“ hrópaði prinzinn óþolinmóð-
lega. „Jeg hef orðið að segja yður það við meir en
eitt tækifæri, að þessháttar viðgengst ekki hjer í
Aquilaine“.
„Jeg bið yður margfaldlega fyrirgefningar,
kæri vinur“, sagði Spánverjinn í flýti, þvi reiði-roði
hafði stokkið út f kinnar enska prinzins. „Þjer ger-
ið útlegð mína svo lfka þvf að jeg væri heima hjá
mjer, að jeg gleymi stundum að jeg sje ekki f raun
og veru heima í Kastilíu. Sjerhvert land hefur í
sannleika sfnar eigin venjur og siði; en jeg lofa yður
pvf, Edwardj að þegar þjer verðið gestur minn í