Lögberg - 01.06.1899, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 1. JUNÍ 1899.
5
J. PLAYFAIR & SON,
Fyrstu
TR JÁVIDARSAL ARNIR
Á Baldur . . .
Leyfa sér hér með að tilkynna sfnum gömlu skiftavinum og
almenningi yfir höfuð, að jafnvel þó trj4viður, bæði i Can-
ada og Bandaríkjunum, hafi hækkað í verði um 1 til 3 doll-
ara hver 1000 fet, þá ætla þeir sér að selja allskonar trjávið í
sumar með SAMA VERÐI EINS OG í FYRRA. Astæð-
an fyrir þessu er sú, að þeir hefla og sníða sjálfir borðvið sinn
og losast þannig við tollinn. þeir hafa allskonar trjávið til
sölu, og ennfremur glugga, hurðir, lista o. s. frv., og óska eftir
viðskiftum sem flestra íslendinga.
J. riajfair & Sdii,
BALDUR,
MANITOBA.
NOKKUD NYTTI
MYND AF PARTI AF SAMAVEL
ELDREDQE R.
Saumavél, sem snýst á kúlum.
Máttförnustu konur geta stigið
ELDREDGE B. vé’inni sér að
meinalausu og án þess að hreyt-
ast. Það er j’ndi fyrir heil-
brigðar konur að stíga liaua.
Það heyrist ekki til henn&r.
Skyttan þræðír sig sjálf. Nýj-
asti spólutítbúnaður. Öll með-
fylgjandi verkfæri. Bezta vél
fyrir lágt verð. ÁBYRGST í
FIMM ÁR. Engin vél til eins
góð fyrir neitt svipað verð.
Biðjið um ELDREDGE B,
Það er umboðsmaðnr fyrir
hana í yðar bæ.
Búnar til af
National Sewing Machine Co.,
New York og Chicago.
Önnur stœrsta saumavéla-verk-
smiðja í heimi, býi til 700 vélar
á dag; áður E'dredge Mfg. Co.
hafa ekki kostað fylkið eitt ein-
asta cent, og ég er sannfærður um
að þær kosta fylkið aldrei neitt.
þótt Manitoba-fylkið hafi þann-
bygt fleiri mílur af járnbrautum
etl nokkurt annað fylki í samband-
inu, þá hafa peninga-gjafirnar, sem
Manitoba-fylkið hefur látið félög-
nnum í té, verið miklu minni en í
nokkru öðru fylki fyrir járnbraut-
lrnar er bygðar hafa verið innan
takmarka þeirra.
fjármílin árid 1898.
það er ekki nauðsynlegt að vera
hiargorður viðvíkjandi fjármála-
ráðsmenskunni árið sem leið, þv( að
fekjurnar, sem vér höfðum fengið,
°g útgjöldin hafa verið á sama
grundvelli eins og undanfarin ár.
þess vegna ætla ég einungis að
niinnast á þá liði, þar sem nokkur
breyting hefur átt sér stað. Hinar
vanalegu tekjur síðastliðið ár voru
S93ö,603.31; það eru mestu tekjurn-
ar, sem vér höfum nokkurntíma
íengið. Tekjuauki þessi er aðallega
mnifalinn í tillaginu frá sambands-
8fjórninni. Yér komumst að samn-
ingum um gamla kröfu gegn henni;
WS var fyrir kostnaðinn við bygg-
lngu stjórnarbygginganna og fylkis-
stjóra-hússins, og hefur krafa sú
hangt yfir slðan áriö 1886. Hvað
eítir annað hafði verið reynt til
hess að komast að samningum. Mr.
^orquay sál. hélt frain kröfu þess-
arL og dr. Harrison ferðaðist til
öttawa til þess að halda kröfunni
írain, sem formaður stjórnarinnar;
en þeim tókst aldrei að fá hina þá-
verandi sambandsstjórn til þess að
taka kröfu þessa til greina. Strax
þegar Laurier stjórnin tók * við
v'öldum, lögðum vér m6l þetta fram
tyrir hana. Hún kannaðist við það,
að krafan væri sanngjörn og fékk
Þ&8 samþykt í þinginu að mega
borga. $267,02« .45 var bætt við
•nnstæðu fylkisins og 13 ára vextir,
er námu $211,306.94, voru greiddir
tylkinu í peningum. Fylkið er því
&498,323.3T — nær því | millj. doll.
ríkara heldur en fyrir einu ári
s*8an. þetta er eitt af því, sem fylk-
hefur grætt við það að Laurier-
Sfjórnin tók við völdum. Innstæðu-
auki þessi gefur af sér $18,351.32 í ár-
lega vexti, með því vér eigum heimt-
lng á að fá og fáum 5% vexti. önn-
Ur upphæð, sem um var beðið, var
§300,000 fyrir skólalönd. I því efni
brugðust vonir vorar. Alt, sem
vér fengum úr þeirri átt, voru 7 eða
® Þús. dollara vextir af skólalands-
Fylkið á yfir hálfa millj. doll-
ara inni fyrir seld skólalönd. það
er vor eign, og vér eigum heimting
a að ráða yfir, ekki einungis því
^é, heldur einnig yfir skólalöndun-
um. Fjárveitingar til skólanna fara
svo óðum vaxandi, en tekjurnar
standa svo mjög í stað, að vér álít-
um tíma til þess kominn, að vér
getum gripið til þessarar miklu upp-
hæöar. Löndin eru mctin á hér um
bil $15,000,000. \ér lögðum mál
þetta fyrir sambandsstjórnina og
sýndum fram á, að síðan vér tókum
við stjórn fylkisins hefðu fjárveit-
ingar til skólanna vaxið úr $35,000
upp í $200,000 á ári, og að nauðsyn-
legt væri að halda fjárveitingum
þessum áfram til þess að halda við
skólunum; enn fremur að alt það
fé, sem vér hefðum fengið fyrir
skólalöndin, væri einar $83,000.
Sambandsstjórnin komst að þeirri
niðurstöðu, að það væri fylkinú hag-
ur að fá vissan hluta fjár þessa.
Fjármála-ráðgjafinn fékk það sam-
þykt í neðri deild, að $300,000 væri
greiddir fylkinu, en það náði ekki
samþykt efri deildar. þaö er erfitt
að gera sér grein fyrir þeim gjörð-
um efri deildar. því var haldið
fram af formanni andstæðinga-
flokksins þar, Sir Mackenzie Bowell,
sem öllu ræður í efri deildinni, að
fé þetta væri geymslufé, sem helg
skylda væri að láta ekki snerta; en
viðbára þessi var svo ástæðulaus, að
maður skjddi álíta, að jafnvel efri
deildin hefði átt að sjá það. Atriði
þetta hefur þingmaðurinn fr& Russ-
ell útskýrt mjög ljóst og nákvæm-
lega. Hann sýndi fram á hve afar-
heimskuleg ástæða þessi var; hann
benti á, að vér hefðum beðið sama
valdið um féð, sem áður hafði á-
kveðið að varðveita það. Vér báð-
um neðri deild og efri deild, sem
tekið höfðu féð til varðveizlu. Hafi
því deildirnar haft vald til þess að
ráðstafa fénu áður, þá hafa þær
sama valdið engu síður nú. Annað,
sem á var bent, var ósamkvæmnin
hjá Sir Mackeneie Bowell. þetta er
í fyrsta skifti, sem fylkinu hefur
verið neitað um fjárgreiðslu. Peynd-
ar hafði Greenway-stjórnin aldrei
beðið um slíkt áður, en fyrirrennar-
vorir höfðu beðið um það og fengið
áheyrn. það sem því gerir Sir
Mackenzie BoWell enn þá ósam-
kvæmari sjálfum sér er það, að
hann var meðlimur stjórnarinnar
þegar slík fjárgreiðsla var veitt. þá
var hann því algerlega samþykkur;
en sé féð undir helgri varðveizlu
stjórnarinnar nú, þá var það engu
síöur árið 1884. Málið var þá borið
upp af Sir Leonard Tilley. það var
álitið við eiga að biðja þingið um
leyfi, ekki einungis til þess að greiða
fylkinu $10,000, heldur einnig til
þess að greiða því auk þess $15,000
fyrir árin 1881—2—3, er fylkis-
stjórnin gæti variö til mentamála,
Hann brúkaði sömu ástæðurnar sem
vér brúkum nú, sýndi fram á strjál-
byggið, kostnaðinn við skólana,
hve mikill hagur það væri að selja
ekki löndin fyr en þau kæmust í
sæmilegt verð, og að b/ vextir
greiddist af fénu þar til það endur-
borgaðist með seldum skólalöndum.
Sir Mackenzie Bowell, þá meðlimur
stjórnarinnar, var þessu hjartanlega
samþykkur. Mr. Blake, formaður
andstæðinga flokksins, áleit ekki
rétt að taka illa neinum slíkum
samningum við fylkið í ungdæmi
þess séu þeir gerðir með tilhlýðilegri
varúð og aðgæzlu. Frjálslyndi
flokkurinn, sem nú er við völdin,
samþykkir frumvarp, en þegar það
kemur fyrir efri deild, þá fellir Sir
Mackenzie Bowell það með aftur-
haldsmanna-meirihlutauum þar.
þegar hann greiddi féð, þá var það
afturhaldsstjóm sem veitti það aft-
urhaldsstjórn. Jafnvel þó fylkis-
búar álitu það sér í hag að koma á
frjálslyndri stjórn, þá ætti slíkt ekki
að koma fram í þessu máli, meðferð-
in á oss ætti að vera hin sama.
(Meira).
Leiðréttinff,
Bióf það, 8em birtist bér fyrir
neðan, skýrir sig sjálft:
„Winn'peg, 26. maí. 1899.
Herra ritstjóri „Lögbergs.11, Wpeg.
Kæri vin.
í seinasta nr. „Lögbergs“ er tek-
in sú fregn eftir „ísafold“, að ég sé I
kjöri um Goðdali 6 íslandi.
Degar ég fyrir 1 eða 2 m&nuðum
síðan fékk fregn um það, að ég mandi
ef til vill veiða „í kjöri um Goðdsli ‘
þ& svaraði ég tafarlaust cg sagði, að
ég gæti ekki tekið prestsembætti &
íslandi. Ég er þess vegna eigi í kjöri
um neitt prestakall & íslandi.— Viljið
þér gjöra svo vel oggetaþess I næsta
nr. Lögbergs?
Yðar einlægur,
Hafsteinn Pétursson“.
$100 Verdlaun $100.
Lesendum blads þessa íaun vera ánægja að því
ad heyra, að þad er ad minsta kosti einn hrædilesiur
sjúkdómur, eem vísindin aafa getað læknad á öllum
hans stigum, og þad er Catarrh. Halls Catanh Cure
er hid eina áreidanlega medal. tem þekt er á mcdal
læknanna. Catarrh er sjúkdómur í líkama bygging-
unni og þarf því medala, sem verka á hana al-a
HalPs Catarrh Cure er tekid inn og veikar á blódid
o£ á slímhimnurnar og drepur þannig nndirstödu til
ajökdóm8in« og gefor ajúklingnum styrk med því ad
rétta vid líkamsbygginguna og hjálpar nátturunni
til þe88 ad vlnna aitt verk. Eigeudurnlr treysta med*
alinu svo vel, ad þeir bjóda $100 í hvert akifti sem
þad læknar ekki. Skrifld eftir vottordatlsta.
Addreasa, F. J. CHENEY, Toledo, O.
Selt í öllum lyfjabúdum. 76c
Hall’s Family Pillseru pær beztu
Dr. M. HalldorssoD,
Stranahan & Hamre lyfjabtíð,
Park River, — Dal^ota.
Er að hitía & hverjum miðvikud.
í Graften, N. D., fr& kl.5—0 e. m.
Stranahan & Hamre,
PARK RIVER, - N. DAK
SELJA ALLSKONAR MEDÖL, BŒKUE
SKRIFFÆRI, SKRAUTMUNI, o.s.fr.-.
ty Menn geta ntí eins og áðnr skrifað
okkur á íslenzku, þegar þeir vilja fá meðöl
Munið eptir að gefa ntímerið af megalinu
Phycisian & Surgeon.
ÚtskrifaSur frá Queens háskólanum í Kingstm,
og Toronto háskólanum í Canada.
Skriistofa í HOTEL GILLESPIE,
CRYSTAL, K* U
649
þetta er hægt að kaupa fyrir peninga; jeg álít, Don
^iego, að fimm þúsund krónur sje ekki of mikið
iausnargjald fyrir j&fn nafntogaðan riddara og þjer
eruð«.
„Honum skal verða greidd sú upphæð skilvís-
lega“, sagði spánski riddarinn.
),Við neyðumst til að hafa yður í haldi hjá okkur
* nokkra daga“, sagði Sir Nigel. „Og svo bið jeg
yöur um leyfi til að mega nota skjöld yðar herklæði
°g hest.“
„Herklæði mln, vopn og hestur er eign yöar
8atnkvæmt hernaðarlögum og siðvenju11, sagði Don
tliego þungbúinn & svipinn.
„Jeg bið yður einungis að l&na mjer.þettaum
8tund“, sagði Sir Nigel. „Jeg þarf að nota það I
^ag» en jeg skal skila yður því öllu saman aptur.
Setjið verði, með ör á streng, við báða enda dalverp-
18lns, Aylward; þvl að það getur skeð, að fleiri ridd-
arar heimsæki okkur hjer áður en tlminn er kominn“.
Hinn litli flokkur af Englendingum hafðist þarna
Vl® allan daginn, I skjóli runnanna í brúnum litla
'^lvorpisins, og horfði niður & hina afarmiklu óvina-
u*rskara, sem hafði engan grun um, að nokkur fjand-
*naður væri I n&nd. Skömmu eptir h&degi heyrðu
-■nglendingarnir h&reysti mikið, hróp og köll, og sáu
liði var fylkt. Nokkrir af þeim klifruðust upp &
8t<5ra steina, og s&u þ& afar mikinn jóreyk út við
aban sjóndeildarhringinn I austri, og í gegnum reyk-
lQn sást glampa & spjót og blaktaadi f&na, sem sýndi,
682
r&ðgerðum í morgun, og svo skalt þú hverfa hingað
aptur þegar þú hefur vogað þjer eins langt inn &
milli fjandmannanna og þjer þykir r&ðlegt.“
„Jeg skal gera eins og þú skipar, Nigel“, sagði
Sir William. „En hvað er það, sem þú hefur í
hyggju að gera?“
„Þú færð að vita það innan skamms, og satt að
segja er það einungis lltilræði“, svaraði Sir Nigel.
„Þjer farið með mjer, Alleyne, og hafið með yður
lausan hest í taumi. Jeg vil líka hafa með mjer hina
tvo bogamenn, scm fóru með okkur yfir landamæri
Frakklands, því það eru menn sem óhætt er að
treysta, og hugrakkir mjög. Þeir skulu rlða & eptir
okkur, og l&tum þá skilja boga slna eptir hjer I
runnunum, þvi jeg vil ekki að þeir I herbúðunum
viti að við erum Englendingar- Talið ekki orð við
nokkurn mann, sem við kunnum aðbitta, og ef nokk-
ur yrðir & ykkur, þá haldið áfram og látið sem þið
heyrið það ekki. Eruð þjer nú til?“
„Já, jeg er ferðbúinn, göfugi l&varður minn“,
svaraði Alleyne.
„J&, og jeg lika“, hrópaði Aylward, og hið sama
sagði Hordle-Jón.
„Allt annað fel jeg hyggindum þínum, Sir Wil-
liam“, sagði Sir Nigel; „og ef guð gefur okkur ham-
ingjusama ferð, þá munum við hittast aptur I dal-
verpi þessu áður en alveg dimmt er orðið“.
Að svo mæltu steig Sir Nigel á bak hinum hvlta
hcsti spanska riddarans og reið hægt og gætilega
648
I stuttu m&li allur hinn mikli liávaði, sem eðlilega á
sjer stað I stórum herbúðum.
„Hvaða gagn er fyrir okkur að blða hjer?“ sagði
Sir William Felton. „L&tum okkur ríða niður að
herbúðum þeirra &ður en þeir uppgötva okkur“.
„Það segi jeg með“, sagði skozki jarlinn; „þvl
þeir vita ekki til að það sje neinn óvinur innan
hundrað mllna fr& þeim“.
„Fyrir mitt leyti &llt jeg þessa tillögu tóma vit-
leysu“, sagði Sir Slmon Burley; „þvl við getum með
engu móti vænst eptir, að sigra eða reka annan eins
her & flótta. Hvað eigum við llka að taka til bragðs
og hvert getum við farið þegar herinn leggur að
okkur? Eða hvað segir þú, Sir Ofiver?“
„Viö eplið hennar Evul“ sagði feiti riddarinn,
„mjer virðist að vindurinn bera til okkar mjög þægi-
lega lauklykt, úr kötlum þeirra. Jeg er með þvl, að
við rlðum strax niður til herbúðanna, ef honum
gamla vini mlnum og lagsmanni hjerna sýnist það
r&ðlegt“.
„Nei, við skulum ekki gera það‘‘, sagði Sir Nig-;
el. „Jeg þykist sj& r&ð til að við getum unnið okk-
ur nokkuð til frægðar I viðskiptunum við þ&, ogsanit
koinist burt frá þeim aptur með guðs hjálp, sem, eins
og Sir Símon Burley segir, yrði ómögulegt á annan
hfttt.“
„Hvað er þá r&ðlegast að gera, Sir Nigel?“
spurðu ýmsir þeirra eins og með einum munni.
»AQ YÍO liggjinn kyrrir hjer I allan dag, þvl þeic