Lögberg - 23.08.1900, Side 5

LOttBERtf, PIJÍ tf.rUDá.QI>íN’ 23. ÁGUST 1900
5
Kapptogunin.
Eins og vér skýrðum frá í Lög-
bergi 9. þ. m. að stæði til, fór fram
kupptogun (Tug-of-war) í sýningar-
garðinum hér í bænum á bæjar-
hvíldardaginn (Civic Holiday) hinn
10. þ. m., og tóku þátt í þeim leik 8
menn af hverjum þjóðílokknum:
Englendingum, Skotum, írum, ís-
lendingum og Svíum. Hvorki þjóð-
verjar, Frakkar eða nokkrir aðrir
þjóðflokkar gáfu sig fram. Eins og
áður var getið um, voru 1. verðlaun
$120; 2. verðl. $80; og 3. verðl. $50.
Mr. Hugh J. Macdonald varfenginn
til að vera dómari (referee) milli
þcirra, er toguðust ð.
Fyrst reyndu Englcndingarnir
og íslendingarnir sig. í íslenzka
fiokknum voru (auk Jósefs B.
Skaftasonar, er var foringi og tog-
aði þvf ekki í kaðalinn með hinum)
þeir sem fylgir: Gunnlaugur iiristj-
ánsson, Gunnlaugur Helgason, Pet-
ur Magnússon, Ingvar Olson, Gunn-
laugur Sölvason, Ásmundur Björns-
son, Benidikt Samsonarson og John
Hall (allir til heimilis hér í Winni-
peg nema B. Samsunarson, er á
haima í Selkirk). Jolin Hall var
það sem kallað er akkerismaður, þ.
e. var aftastur í flokk sínum og hafði
um sig belti, er fest var í kaðalinn.
Englendingarnir voru auðvitað jafn
margir á móti. Leikar fóru þannig,
að íslendingarnir voru eftir 12 mfn-
útur búnir að draga Engleudingana
þau 8 fet, er útheimtist til að vinna.
Næst reyndu Skotar og Svíar
sig og toguðust á í þær 20 mínútur,
sem var tímatakmarkið. þá voru
Skotarnir búnir að draga Sv?ana
um 15 þuml. og voru því taldir
sigurvegarar.
þá reyndu íslendingar og írar
sig, og þegar þeir höfðu togast á f
20 mínúturnar, höfðu ísl. dregiö ír-
ana um 1 þuml.
Eftir 1 klukkustundar hvíld
reyndu íslendingar sig við Skotana.
Fóru leikar þannig, að Skotar drógu
Tsl. um 12 þuml. fyrstu mínúturnar,
en þegar 20 mínúturnar voru liðnar
höfðu ísl. unnið til baka um 6 þuml.
Skotar unnu þannig með 6 þuml.
Niðurstaðan af leiknum varð
þvi sú, að |Skotum voru dæmd 1.
verðlaun, fsl. 2. verðloun, og írum
3. verðlaun. Að réttu lagi hefðu
Svíar og írarátt að reyna sig áður
en síðasta raunin fór fram, en nefnd-
in er raðaði aflraununum niður milli
flokkanna, farakvæmt því sem dreg-
ið var um í fyrstu og eftir því sem
þeir unnu, ruglaðist einhvern veg-
inn f ríminu, svoSvíar fóru óánægð-
ir af hólmi, scm von var. Fyrir hið
sarna fengu ísl. líka minni hvíld áð-
ur en þeir reyndu sig við Skota, sem
höfðu einungis reynt sig einu sinni,
en ísl. tvisvar, og voru þvf, eins og
gefur að skilja, lúnari. Olluin virð-
ist koma saman um, að ef ísl. hefóu
reynt sig við Skota fyrst, þá mundu
þeir hafa unnið, eða ef þeir hefðu
ekki verið þreyttari en Skotar, er
þeir reyndu sig við þá, þá mundu
þeir hafa haldið sínu fyrir þeim.
Jafnvel Skotar sjáltír dáðust mjög
að karlmensku íslendinganna, og
sýndu þeim alla mögulega kurteisi
og vinsemd.— Akkerismaður Skot-
anna, McLeod, er reglulegt jötun-
menni.
Nýja vatnsleiðslan.
það hefur kómið í ljós nýlega,
að liinn mikli reykháfur, sem bygð
ur var f sambandi við hinar nýju
vatnsleR'slu-byggingar bæjarins, er
farinn að hallast, og hefur grund-
völlurinn auðsjáanlega l&tið undan
eða missígið. Pipan, sem aðal-
pumpan á að drega vatnið í gegn-
um, hefur einnig brotnað af svip-
aðri ástæðu, þeirri nefnilega, að á
hana heíur reynt af missigi veggs-
ins, er hún liggur f gegnum. Bæj-
arstjórnin hefur haft sérstaka fundi
útaf þessum vandræðuui, og hefur
verkfræðingur bæjarins gefið það á-
lit, að orsökin til þess, að grunnur-
inn undir reykháfnum hefur mis-
sfgið, sé sú, að miklu meira vatn
komi í hinn nýja brunn, er grafinn
var, en búist var við og þess vegna
hatí orðið iniklu meiri straumur inn
í bruiininn úr vatnsæðunum, er
liggja undir reykháfnum, • en menn
áttu von á, <>g sandur því þvegist
þar uudnn og jörðin s'gið. Hann
benti *, að verkfræðingarinn frá
New York (Mr. Hering), er feng-
inn var til að gefa álit um, hvernig
bezt væri að f« gott vatn fyrir bæ-
inn og sem róð til að grafa brunn-
inn, lntí ekki gert r ð fyrir að
brunnurinn gæfi meira en 1 milj.
gall. á sðlarhring, en i stað þess
hatí orðið að pumpa um 4 milj. gall.
úr honum á sólarhring á meðan
verið var að koma pípunum fyrir.
Bæjarstjórnin hefur nú samþykt, að
fá verkfræðing, úr einhverjum af
stórbæjunum syðra eða cystra, til
að ráðgast við hann um hvað til-
tækilegast sé að gera í heild sinni.
En á meðan alt stendur þannig fast,
líður sumariöog mjög hæpið að hin
nýja vatnsleiðsla komist í gang fyr-
ir veturinn, sem er bagalegt að
ýmsu leyti.
Nýir Kaupentlur Lögbergs,
sem se^da 0*8 $2 50, fá yfi'st»r>d<ndi
árgang f á byijun s'gunuar ,.Leikinn
glsrpttmaður", i-.llaii luesta í*rjr»nir og
hverjar tvwr, sem þtur kjósa *é", af
söguuum „Pokiilýðuriim", ,K«uðir
demantar", „Sftöujeinjiriiir", „Hvíta
hersveitin" og „Pnroso".
A’drei hefur Lttt/berg ^fcngist
oieð svo ja góðum kjörum, og el>ke:t
( annað ísle' zkt blað býður jaf i inikið
I fyrir jafu lágt verð.
Mesta undur aldarinnar.
*
5
*
<?
c
f
Actina
Dauflr
Heyra
Actina
HEIMSINS BEZTA MEDAL
Vid Cataracts, Pterygiums og allskonar aug-nveiki, eyrna- ogr lullsveiki. Hun
gefur sjonina aftur.
ENGINN SKURDUR. ENGIN DEYFANDI MEDUL. ENGIN HÆTTA.
það er bókstaflega engin þörf á gleraugum — Engin þörf á að svæfa eða brúka hnífinn við augun —það cr sama hvað gengur að
augunum — ACTINA dregur ekki einungis úr kvölum, heldur læknar.
HEYRNARLEYSI LÆKNAD MED ACTINA.
TVíutíii Og lillllll «lf lilllldr.ldi ftf allskouar heyrnarleysi, sem vér höfum kynst stafar af langvarandi Catarrh í hálsinura og inn
eyrunum. Loftplpan lokist af kvefvilsu og hljóðsveiflubeinin hætta að hreyfast, Lækning er ómöeuleg nema viisan fari. í Uana
uæst hvorki með verkfærum né sprauti. þessvegna geta eyrnalæknar ekki hjálpað. Ear Drums miklu verri en gagnslausar.
Það er (>ví heimska af heyinarleysingjum að Tonast eftir bata með garola fyrirkomulaginu eyrnalæknanna, og í stað |>ess að eyða
tíma og ærnum peDÍngum fyrir lækningar, sem aldrei hafa læknað heyrnarleysi eða Catarrh, ættu menn að lylgjn með tíinanum oe nota
hina vísindalegu aðferð. Að vísindaleg lækning sé fengin við heyrnarleysi < g Catarrh |>að sannar ACTINA. Þegar efDÍð i ACTINA
er sogið upp í nefið fer það eftir eyrna pípunum, Íosar kvefvi'suna og losir um beinin (hamarinn; steðjann og ístaðið) í inneyranu svo
|>au láta eftir mÍDsta hljóðhristingi.
SUDA FYRIR EYRUNUM.
ACTINA hefur aldrei hrugðist að lækna þessi leiðu einkenui. Efnið tír henni fer með hraða eftir pípunmn og losar viisuna, sem
lokar hljóðið iuni. Vér höfnm fiekt fólk, sen hefur gengið með veiki þessa árum saman, og.ACTINA heflr læknað á þremur vikum.
Þar eð heyrnarieysið og suðan s afar af Catarrli, l>á læknast maður ekkl af því fyrr en Catarrh erlæknað, og þar eð Catarrh hclzt
ekki við t>ai' sem ACTINA kemst að, þá þarf engini að ganga með heyrnarleysi og suðu fyrir eyrunum ef hann fæst til þess að brtíka
ACTINA eins og á að gera.
ACTINA læknar einnig Andarteppu, Bronkítis, sárindi í hálsinura, veikluð lungu, kvef og höfuð
verk, sem alt stafar meira og minna af Catarrh.
Skrilið oss um veiki yðar Vér gefum ráðleggingar ókeypis, og órækar sannanir fyrir lækningu.
Eiguleg bók—Próf. Wilson’s 80bls. lækningauók—fritt. Biðjið um hana.
Sérstakt tilboð.
Vér höfum svo mikið t.raust á ACTINÁ, að vér bjuðumst td að skila þeim verðinu aftur, sem eru óánægðir með
verkanir ACTINA eftir 6 mánuði. Þetta tilboð gildir fyrfr alla þá, sam kaupa ACTINA í næstu fimtin daga.
Gagnvart
Stovel Block.
Karl K. Albert,
Ceneral Western Agrent.
268 McDermott Ave
Winnipeg, Han.
9
9
9
9
157
við þeim. Ég fullvissa yður um, að petta er alger-
lega óþarft. Mr. Thauret var alls ekki að bafnst pað
að, sem pér sakið hann um“.
„Ég vona að þér séuð ekki reið við mig“, sagði
Randolph. „bér vitið hver orsökin er til pess, að ég
tilaði um þetta við yður?-‘
„Nei, ég er hrædd um, að ég sé ekki eins fim og
þór 1 þvi að lesa tilgang annara“, sagði Dora.
„En þér hafið þ<5 vissulega hlotið að geta yður
til, að—“
„Geta mér hvað til?“ sagði Dora og leit svo
hreinskilnislega & hann, að hann fyriivarð sig. Nú
hafði hann samt ágætt tækifæri til að gera ástar-
játoingu sina, og hann hefði að likindum gert það, ef
Mr. Mitchel hefði ekki komið inn í stofuna einmitt á
sama augnablikinu. Degar R<ndo'ph sá hann, datt
honum strax í hug hin sórstaka afstaða, sem hann
yrði í, ef það saunaðist, að vinur hans væri glæpa-
toaður. HaDn hikaði sér við af þessari ástæðu, og
tnisti þannig tækifæri, sem ba'uðst honum ekki aftur
tím mjög langan tíma. Hann svaraði með einhverju
spaugsyrði, og fór svo bráðlega burt úr húsiuu.
Geatirnir voru farnir, og Dora var komin inn f
Svefrherbei gi sitt, svo Mr. Mitchel og Emily voru ein
eftir í stofunni.
„Emily, drotnÍDgin mín“, sagði Mitehe), um leið
og hanD tók aðra hönd hennar bllðlega I báðar sfnar,
þar sem þau sátu á snmtals-bekk f stofunni, „ég
tíæstum álít að mig sé að dreyma, þegar ég hugsa
Um að pú elskir mig.“
160
á sér stað. Og það þvf fremur sem þeir eru til sem
kunna að álfta, að eitthvað sem skömm, eða máskc
annað verra, fylgir sé haldið leyndu.“
„Enginn mundi voga sér að dæma svo ranglát-
lega um þig!“sagði Emily.
„I>ér skjátlast vissulega f því“, sagði Mitchel.
„Rað eru til menn, sem ekki álfta mig jafn g&llalaus-
an eins og þtí gerir. Hvað mundir þú hugsa ef ég
segði, þér að leynilögreglumaður hefur gætur & mér
nótt og dag?“
„Ó? I>að mundi ekki hræða mig“, sagði Emily.
„Dú ert búinn að skýra fyrir mér alt sem stendur 1
sambandi við veðmálið. Ég býst við að Mr. Barnes
hafi auga á þér. Eða er ekki svo?“
„Já, hanu gerir það“, sagði Mitchel; „sumparl
vegua veðmálsiiis, og sunipart vegna þess, að hann
heldur, að ég hafi haft eitthvað saman við hina myrtu
konu að sælda. Ilann hefur rétt fyrir sór f þvf að
vissu leyti“.
„Rú meinar, að þú hafir þekt konuna?“ sagði
Enaily.
„Já“, sagði Mitchel; en svo beið hann við til að
vita, hvort hún spy ði nokkurrar annarar spuruÍDgar
oftir þessa játuingu. Ea hún meinti hvert orð af
þvf, sem hún hafði sagt, þegar hún staðhæfði að hún
treysti honum algerlega. Hún þagði þvf, en Mr.
Mitchel hélt áfram og sagði: „Rað er eðlilegt, að
Mr. Barnes langi til að komast eftir hvað mikið ég
veit um hica myitu konu. En það eru þýðicgar
153
gat komið tafarlaust, þá samþykkti hún að hafa
þessi skifti.
Lucette kom seinnihluta dagsins, og geðjaðist
Miss Remsen ágætlega að henni. Hún hafði átt von
á tölugri, nærgöngulli stúlku, fullri af franskri til-
gerð, og var þess vegna hissa þegar hún sá að þetta
var hægl&t og tilgerðarlaus stúlka, er sýndi strax að
hún kunni vel alt sem hún átti að gera. Miss Rem-
sea sá strax fyrsta sólarhringinn, að Lucette var svo
miklu betri stúlka en hin fjsrverandi þjónustumey
hennar, að hún nærri óskaði að móðir hennar þyrf.i
hennar með f langan, laogan tfma. Dora var eian’g
þvinær töfruð af Lucette.
„Drotning“, sagði Dora við systir síra daginn
eftir, „hvernig geðjast þér að hinni uýju þjónustu-
mey þinni?“
„Að hverri?—Lucette?“ sagði Miss Remseu.
„Ó, ég hold að hún dugi fullvel“.
„Dugi fullvel“, át Dora eftir systir siuni. „Eu
hún er reglulegur gimsteinn. Ef þú kant ekki að
meta hana, þ& óska ég að þú arfleiðir diig að i.enni
þegar Sarah kemur aftur.“
„O! Svo þú vilt þá fara að hafa þjónustumey
útaf fyrir þig?“ sagði Emily.
„O, neil Ekki svo sérstaklega“, sagði Dora.
„En ég vil hafa Luoette í húsinu framvegis. Húu er
reglulegasti fjársj'ður. Að bún kann að búa bár er
sheldur ekki hinn cini kostur hennar þó érr h fi ald'ei
séð h&.r þitt Hta eins vel út sem nú. Hún er nýbúia