Lögberg - 11.04.1901, Blaðsíða 3

LOOBEKU, KlMTUDAUiNN 11. PAB.IL 1901.
3
Bending austan yflr haflð.
Biéf það frá landa rorum Eiríki
meistara MaKnússyni, í Cambridge á
Englandi, til forseta Stúdontafélagsiní-
hér f Winnipeg, sem vér prentum héi
fyrir noðan, skýrir »íg sjálft:
„Cambridge, 16. febrúar 1901,
Heiðraði forseti
,Hins isl stúdentafélags i Manitoba*
Eg fókk í dag bréf yðar frá 80. f m.
með þeim boðskap, að .hið isl. stúdenta-
félag í Manitoba' hefði sýnt mér þann
heiður, að kjósa mig heiðursforseta sinn
Læt eg það eigi dragast degi lengur, að
fela yður á hendi að votta félaginu inni-
legar þakk r mínar fyrir þann velvilja
til mín er kosningin lýsir, og að eg taki
Við henni moð fðgnuðí.—Kærra væri
mér það vist, að sundið, sem skilur mig
og félagið, væri mjórra; kærst af öllu,
að frændur greindi hér enginn fjörður,
svo að eg gæti verið i persónulegri sam-
vinnu við félagið, ef verða mætti, að því
yrði að henni eitthvert Jið. En úr því
#em komið er verður nú að tjalda því
■em til er, og l&ta siðan ark& að auðnu.
Tilgangur félagsins, sins og þér lýs-
ið honum, er i alla staAi góður. Eink-
anlega legg eg mikla áherzlu á fyrsta
atriðið er þór nefnið : ,to aid and guard
the interests of its members, i. e. to see
them get fair play in the struggje for
existence'. Það er rétt, að gjðra þetta
að almiði og marki félags-starfseminnar.
Eg þekki engan flokk manna jafnverðan
þess, að að honum sé hlúð og hinn fá-
tnka stúdent, sem oft verður að klifa
tvitugan hamar erfiðleika og andstreym-
is áður en hann nái hinu göfuga tak-
marki áhuga síns, að verða mannféJag-
inu eins nýtur og hann finnur að hann
hefur hæfileika til—já, og verður oft að
láta fallast niður fyrir bjargið aftur, af
því að enginn rétti honum hjálparhönd
að ofan. svo að hann kæmist upp, En
til þess, að stúdentar við h&skóla geti
vænzt, »ð eftir hag þeirra verði litið,
verða þeir að hafa bakhjarl í einhverj-
um, sem getur l&tið embættislega til sin
taka i h&skólariði. Væri, t a.m., h&-
skólakennari ssttur i norresnu við h&-
ekólann i Winnipeg, þá ættu islenzkir
stúdentar, að öllum líkum, stöðugan
bakhjarl i slikum manni; enda ætti hann
að geta orðið & ýmsar lundir bjargvætt-
ur islensks mentalifs þar vestra. Þi
fengi og .félngið' svo miklu trygg&ri
stöðu en það annars getur fengið, þvi að
telja mi nokkurn veginn vist að til em-
bættisins yrði jafnan kosinn íslendin/-
ur. Mér virðist ekki betur, en að þér
íelendingar þar vestra eigið all-rika
krðfu til þess, að slikt embætti væri
stofaað. Þér komið til Canada með ro&l
feðranna, sem enn er svo skamt horfið
fr& sinni fornu klassisku mynd, að hvert
barn A íslandi, læst, hefur meiri unað
&f að lesa sögu ritaða & 18. ðld, en &f
lestri nokkurrar annarar bókar. M&l
vort og bókmentir nema stöðugt land,
að eg kveði svo að orði, um hinn ment-
aða heim. Við h&skólann hér og i Lon-
don er það skyldun&m. í Þýzkalandi
er það stundað með hinu mesta kappi,
Svo að kalla við hvern háskóla. Hol-
leudingar, Belgar, Frakk&r, ítalir og
enda Rússar eru i mestu alvðru byrjaðir
A þvi að þýða sögur vorar og rita skýr-
ingar yflr bóklist vora. Er þetta eðll-
legt, þvi að skynjandi andi msntaðra
manna flnnur, þegar #r hann kynnist
þessari bóklist, að hugsunin hefur hver-
vetna n&ð klsssiskum þroska og búnlng-
urinn klassiskri fegurð. Þér. íslending-
ar i Manitoba, eigið eins mikinn rétttil
ijcss, að mál yðar sé kent við h&skólann
í Winnipeg, eins og t.d. Welshmenn eiga
til þess, ftð hafa prófessora i sínu m&li
við háskóla sinn eða Collegia eða Skot-
ar í gael-máli við eina háskóla. Mér
virðist þaö eiga svo einkar vel við, að
háskóli, i íslendinga-bvgð fyr vestan
haf, verði aðalsetur lærdóms i norrwnum
fræðurn á meginlandi Vesturheims. Að
því virðist mér fél&g yðar og allir fs-
lendingar í Manitoba eigi að vinna með
fylgi og skapfestu. Það eru skyldug
fósturlaun fðgru máli og frægri bóklist
og yður sjálfum hinn mesti sómi.
Það er i alla staði lofsvert af félsg-
inu að leiða athygli fslendinga að þvi er
bezt getur í bóklist Englendinga og Can-
ada-manna, og beina þannig lestn
manna á æðri brautir en hégómans og
fánýtisins, sem óleiddum mönnum hætt-
ir svo mjðg til að hænast að. En volja
verða menn slfkar bækur við þeirra
hæfi er leiddir skulu upp á við.
Ef félagið ræðst i að snara á ensku
íslenzkum skáldsðgum, þá eru nú sögur
Qests Pálssonar hír um bil þær einu,
sem um er að ræða. Helzt væri reyn-
andi að koma slíkum þýðingum út i
tím&ritum (Magasines). X engum is-
lenzkum bókum er útgáfuhaft (Copy-
right). Eg skýt þvf undir yður, hvoit
eigi væri reynandi að birta á eama h&tt
ýmsa hinna mörgu þ&tta sem finnast &
víð og dreif um Flateyjarbók. 8umir
þeirra eru ágætlega vel sagðir.—Nú orð-
ið er fjðldi af isl. eðgum kominn út &
ensku, en fjöldi er enn eftir og ýmsar,
sem út eru komnar, væri vel að þýöa
upp aftur.
Hér setur timi og önn mér'takmark,
að sinni. Berið félaginu heilla-kveðju
mina og tj&ið þvi þi von mina, að því
auðnist að blómgast og verða þjóð-
fiokki vorum til þarfar og sóma.
Yðar moð vinsemd og virðingu, 1'
>' '• ElXÍKUR MAQNÚ8SON"."r
\nv onn c?»n eanily earr a WATCK CHA’K
md C'hnrm#
\xrr Wnteli Klhe ar.rl a ftCL-plvce
* *'is oei, íiy p#>uiii(- our colebrated Perfiimo’ youcan
r»*t t,be above preacntg aWlately fre* if yon com-
nly with the offor wo aond to everýone takÍDg an'rnn
of this afTvertli’cnipnt. Send narao anfl atMress
(rn monov) nnd we wll| send 13 parke^cs of Perfume
tore-llnt ÍOc- eachiwhen *old fiend us$1.20ttod wo wiu
t.rrd rnu a Watch-Ohain nnd Charra, a benutlful
GoldPiuUurd Birst and our M-fgece Tea Sct ofier
OG Court
ðliOBIS PEKPtME OOm _t _
»urt It.i llcpt g, p„ BrookljHi N, tT
VHja Spara Peninga
Þegar blð burflö skó )>& komið og
verzlið við okkur. Við höfum alle
konar skófatnað ogverðlð hj& okk
ur er laegra «n nokkursstaðar
bænnm. — Viö hðfum Jslenzkau
verzlunarþjón. Spyrjiö efMr Mr,
Glllie,
The Eilgour Rimer Co„
Cor. Main & Jam«« St.
WINNIPEG.
BEZTU-—■
FOTOGRAES
Winnipeg eru bánar til hjá
Wei
ELFORD
COR. MAIN STjJ-
&JPACIFIC AVE’
Ayinnipeíi.
Islendingum til hægðarauka
heíur hann ráðið til sín Mr.
Benidikt Ólafsson, mynda-
smið. VTerð mjög sanngjarnt.
ARIN3J0RN S. BARÐAL
flelur líkkistur og ;annast um útfarii
illur fitbdnaöur sá bw.ti.
Enn fremur selur hann ai ‘Vocs-
minnisvarða cg legnteina.
Hsimlli: & hornínu &
Boss ave. og Nena str, "• " ‘
Dr. Dalgleish,
TANNLÆKNIR
kunugerir hér m*ð, aö hann hefur sett
niður verð & tilbúmm tönnum (set of
teeth), en K> með þvi sailyrði að borgað sé
út i hönd. Hann er sá eini hér í bænum,
sem dregur út tennur kvalalaust, fyllir
tennur uppá nýjasta og vandaðnsta máta,
og ábyrgist alt sitt verk.
4-16 Main Street, Nlelntyre Blook.
Phycisian & Surgeon.
Ötskrifaöur frí Queens h&skólanam i Kingston
og Toronto báskólanurr t Canada.
Skrifstofa i HOTEL GILLESPIE,
CKVSTAL. N. D.
DR- J. E. ROSS,
TANNLÆKNIR.
Hefur orð á sér fyrir aö vera með Jæim
beztu í bænum.
Telefon I0M..
SEYMOUB HOUSE
Marl^et Square, Winnipeg.j
Eitt &f beztu veitingahtísum bæjarint
Máltíöir seldar á 85 cents hver. f 1.00 t>
dag fyrir fæði og gott herbergi. BiIHard
stofa og sérlega vonduð vínfoug og vindl
ar. Ókeypis keyrsla að og fr& Járnbrauta-
stððvunum.
JOHN BÁÍRD Eigandi.

Kaupið ekki önnur brauð
en Union Brauð.
I. M. Cieghopn, M D.
LÆKNTR. og YFIB8ETUMADITH, E-
Hefur keypt lyfjabúCme & Baldur og hafut
því sjálfur uinsjou i óllum meðblum, Ptr i hanr
astur frá sjer.
EEIZABETK 8T.
BALDUR, - - MAN
P. 8. Islenzkur túlkur við headtna hve
nær »er.t sörf ger ist.
OLE SIMONSON,
atselirmeð sfnu tifj*
S(vandÍDavia» fíotei
718 Main Stukkt.
Fæði 41.00 & ,Uf!.
Anvnue sendlng a akotch «nd doacrlptlon
fiuicklv i&scertfLln onr oplriíou freo vrhetbar aa
nvpntVm 1s probably palootablo. OonmiunlCA-
tioT.8 ntrlctly conOfletitlaL Handbook on Pat enti
«cnt fre? ''lflcnt airency foroeenrtntfMtcnta.
Patotits *aken throakh Mnnn AXJo. recelre
tpfcial noticé* withopi crrarjre, In the
SílMiíif:: Htttfrican.
A h*nfli*omely illuptrated weekly. Uhmt dr-
calatioh oí anjr ftclentiflo 1>urnal. Tenns, 99 e
vc:ir : four raontha. $1 8old by a11 pewBdealcra.
fóUí«N & Co.38,B'“<1^'NewYork
Prsccti omœ, » í ft, WMhlngton. ö. a
REGLUR VID LANDTÖKU
Af öllum sectionum meö jafnri tölu, sem tilhoyra sambandsstiörn-
inni 1 Msnitobaop NorBvesturlandinu, neroa 8 ogr 20, geta fjölskyldu-
feBur og karlmenn 18 &ra gamlir eða óldri, tekið sjor 100 ekrur fyrir
heiroilisrjettarland, það er að aegja, sje landið ekki &ður tekið.eða sett
til sfðu &f Btjörninni til viðartekju eða einhvers annars,
INNRITUN.
Menn meiga skrifa sig fyrir landinu & þeirri landskrifstofu, sem
næst liffgur landinu, sem tekið er. Með leyfi innanrikis-r&ðherrans,
oða innflufning'a-umboðsmannsins í Winnipeg, geta menn gefið Öðr-
um umboð til þess að skrifa sig fyrir landi. Innritunarjjrjaldið er tlC,
og hafi landið áöur verið tekiö þarf að borga ið eða ÍU fram fyrir
sjeratakan kostnað, sem þvl er samfara.
HEIMILISRÉTTARSKYLDUR.
Samkvæmt nú gildandi lögum verða menn að uppfylla bo mi!i».
rjettarskyldur Blnar með 8 ára ábúð og yrking landsms, og mfi land
neminn ekki vera lengur frá landinu en ð mánuði á ári hverju, án sjer-
staks leyfis frá innanrlkis-ráðherranum, ella fyrirgerlr hann rjetti sín-
um til landsins.
BEIÐNI UM EIGNARBRÉF
sstti að vera gerð strax eptir að 8 firin eru liðin, annaöhvort hjá oæsta
umboBsm&nni eða hjá peim sem sendur er til þess að skoða hvað unn
ið hefur verið á landinu. Sex mánuðum áður verður maður þ<5 að
hafa kunngert Dominion Lands umboðsmanninum 1 Ottawa f>að, aö
bann ætli sjer að biðja um eignarrjettinn. Biðji maður umboflsnwnn
pann, sem kemur til að skoða landið, um eignarrjett, til þes.s a'' taka
af sjer ómak, þá verður hsnn um leið að afhendn sílkum umboðam. #f>.
LEIÐBEININGAR.
Nykomnir innflytjendur fá, á innflytjenda skrifstofunni í Winni-
peg á öllura Dominion I.ands skrifstofum innan Mauitobs og Norð-
veetu. andsin, leiðbeiningar um það hvar lönd eru ótokin, og&ilir, sem
á þessum skrifstofum vinna, veitainnfiytjendura, kostnaðarTaust, leiö-
bemingar og hjálp til þess að ná f lönd sem þeim éru geðfeld; enn
fremur allar upplýsingar viðvlkjandi timbur, kola og námaJögum A!l-
ar slfkar reglugjörðir geta þoir fengið par gefins, einnig geta mena
fengið reglugjörðina um stjórnarlönd innan járnbrautarbouisins f
Briush Columbia, með þvf að snúa sjer brjeflega til ritara innanríkis-
deildarinnar t Ottawa, innflytjendarumboðsmannsins f Winnipeg eða
til einhverra af Dominion Lands umboðsmönnum f Manitoba eða N orð -
vesturlandinu.
JAMKS A. SMART,
Deputy Mlnister of the Iobirioi ,1
N. B.—Auk lands bess, eem menn geta lengið gefins, og átt ar við
reglugjörðinni hjer að ofan, pá eru púsnndlr ekra af bezta landi,sem
hægt er að fátil leígu eða kaups hjá járnbrautarfjelögum og yrasum
öðrum félögum og einstaklingum.
137
glæpi; eða áiítið þér að þetta sé fyrsti glæpur manns
ins, að maður sem aldrei áður hefur syndgað gegn
lögunum hafi unnið verkið?“
„Það er enginn vafi á, að pað fer fjarri pví að
maðurinn sé saklaus af öðrum gl»pum“, sagði Jim
prédikari. „Glæpurinn var vandlega undirbúinn
fyrirfram, og framinn með nákvæmri athugun. Ein-
ungis glæpir sem drýgðir eru i bráðræði geta verið
fyrstu glæpir. Að drepa mann með yfirlögðu ráði
sannar, að s&, sam verkið vann, er reglulegur glæpa.
maður, pótt par af leiði auðvitað ekki, að hann hafi
áður verið kunnur »B glæpum“.
„I>ér álitið pá ekki, aö sonur hins myrta manns
»é Bekur um vfgið“, sagði Mr. Mitohel.
„Alit mitt um pað atriði hefur litla pjfðiogu, af
pvf eg pekki hinn ákærða ekki“, sagði Jim prédikari.
„Hann er ekki kunnur að pvl að vera glæpamaður,
og petta mælir með að bann sé saklaus. Ef hanu
hefur aldrei áður framið glæp, pá pori og að leggja
höfuð mitt f veð að hann er saklaus. En ef hann
hefur drýgt glæpi áður, pá er mögulegt að hann sé
maðurinn, sem vann verkið. Eg ssgi einungis, að
pað sé m&gultgt11.
„Dað virðast hafa komið fram ýmsar upplýsingar
sem benda til að hann sé sekur“, sagði Mitohel.
„Vopnið, Bem var notað, var partur af vopnasafni, er
hinn myrti maður átti. Sonurinn vissi auðvitað hvar
hann gat náð 1 það“.
„Þttð væri mjög léleg sönuun til að heugja manu
144
ekki heimta, að þér færuð lengra en yður sjálfum
þóknaðist. Dér þarfið þess vegns ekki að svara
spurningu minni, ef pór viljiö stður gera það“.
„NoiI“ sagði Jim prédikari. „Eg get akilið, nð
yður þætti fróðlegt að heyra álit mitt um þetta atr.
iði, svo eg skal láta yður fá það. Erfðaskráin mæl-
ir svo fyrir, að helmingurinn af auð hins myrta roanns
skuli ganga til góðgjörða-stofnana. Ef erfðaskráin
finst ekki, erfir sonurinn allan auðinn. Setjum nú
svo, að einhver fr&mtakssamur og slyngur ,krðkaref
ur( hefði komist að þeirri niðurstöðu að stela erfða-
skránni, og drepa Mora gamla, til þess að erfðaakráin
fengi strax verðmæti. Sjáið pér nú ekki, hvernig
skjalið gæti oröið pjófnum að gsgni?“
„Eg vil slður geta mér nokkuð til um það, en
óska heldur að þér segið mér það“, s«gði Mitcbel.
„Gott og vel“, sagði Jim prédikari. „Hinn
ungi Mora tekur arf sinn. Svo kemur ,krókarefur-
inn' til hans eitthvert kvöldið með eftirrit af erföa-
skránni, sem hann ef til vill mundi segja að hann
hefði fundið f einhverri öskutunuu, Hann kynni að
spyrja Mr. Mora, hvað hann vildi gefa sér til að láta
erfðaskrána aldrei koma f dagsljósið? Látum oss
segja hvað mikið um árið. Væri ekki sanngjarnt, að
erfinginn borg&ðl ,krókarefnum‘ fyrir að fá að hafa
ftessar n!u miljðnir dollara að minsta kosti hina ár.
egu vöxtu af fénu? Jafnvel pó vextirnir væri ekki
hærri en einn af hundraði, pá næmu þeir $90,000 á
ári. Álltið pér ekkl, að skjal, sem gæfi þessa upp-
hæð ai séi Arlcga, y»ri -irði stela pvf?><
199
Dað varð nú dftlitið hlé & sanatalinu, cg þóttist
Mr. Mitchsl ajá á meðan, &ð kunningi hans v&r enn
f nokkrum vafa um, hvort það væri hyggilegt af sér,
að treysta honnm, og sannfærðist hann um þetta af
næstu spurningunni, sem Jim prédikari b&r upp
snögglega, til þess að hún kæmi Mitchel A óvart,
eða að minsta kosti til þess, að hann befði ekkeit
tækifæii til að búa til ósatt svar.
„Hvers vegna var leynilögreglumaðurinn að
Djósna um yður?“ spuröi Jim prédikari, sera sé. Mr.
Mitohel skildi það, að það var nauðsynlegt að svsra
alreg hiklaust, en hann var vanur að vera skjótur aö
ákveða hvað hann skyldi gera, og haun ftsetti sér nú
að sigla djarft, og ef til vill hættulega leið.
„Eg hef ekkert á móti, að segja yður álit mitt
um pað, þó mér auðvit&Ö geti skjátlast í þvf“, sagði
Mitohel. „Mr. Birnes er að rannsaka leyndardóms-
fult máiefni, og hefur beðið mig að aðatoða sig f pvf.
Honum þykir mikið varið f aðstoð mfna f pannig
rannsóknum, en þrátt fyrir pað fellur honnm illa, sð
játa, að eg geti uppgötvað hlnti sem hanu er r&ðs-
laus me*. Eg fmynda mér, að hann h».fi látið msnn
veita mér eftirför til pess, aö eg skytdi ekki gera
neinar uppgötvanir án pess haon vissi um psð. Hanu
vonar að fylgj&st þannig með mér, hvað sem mér
kann að verða ágengt f rannsókninni15.
„Ef h*ftn er j&fn fimur leynilögreglumaðui eins
og orðrómurien segir að h«nn sé, pi ætti hann »ð
vers upp yfir psð h-fiun, að nota önnur eins meðul