Lögberg - 11.04.1901, Page 5

LOUBERG, KIMTUDAGÍNN 11. PAR.IL 1901.
Tinni vel saman þar aðauki. Til alls
þessa skortir Búa innbyrðis skipulag og
lieraga, og bvað fovingjana snertir, þá
8kort<r þá æfingu í að stjórna...,,Búar
eru fyrirsátsmenn og herbragðamenn,
líkt og ^ieoux-Indianarnir roru fj'rrum.
Englendingar, sem bæði hvað snertir
lunderni og hornaðar-aðferð þekkja ekk-
ert annað en orðið .beinn', biðu sifelt
tjón af slsegð og vélum Búa. I nánd
við s«rhverjar stöðvar, sem Búar voru á
eða vörðu, voru einhver brögð höfð til
að véla Englendinga í gildru.... Allar
•töðvar Búa við M agersfontein voru
und'rbúnar af kænskubragða-anda. A
þeim stöðum sem lielzt var að óttast
áhlaup voru engir moldargarðar mokað-
ir upp, svo að ekkert væri til að hindra
að brezka liðið sækti fram í vísa eyði-
leggingu. I>essi kænskubrðgð juku
rnjög erfiðleikana við að fá upplýsingar
um stöðvar Búa-liðsins Maður las það
i blöðunum, að njósnarlið Bveta væri
svo ónýtt, að ómögulegt væri að lýsa
því með orðura, og svo fyrirdæmdu menn
hernaðar kenslu þess tafarlaust sem al*
gerlega einkis verða. Þessum árásum á
Englendinga verð eg, sem sjónarvottur,
að mótmæla. Njósnarflokkar Breta,
sem sendir voru út, urðu að fara um
margar ferhyrningsmílur af hrjóstugu
landi til að komast eftir öllu er snerti
fjandmenn þeirra. En það var ómögu-
legt fyrir svo fáa menn að kynna sór ná-
kvæmlega eins fjarska-viðáttumikið
landflæmi. Það hefði utheimt heilar
hersveitir að gera það, og jafnvel pær
hefðu orðið að stanza, þegar þær komu
að stöðvum sem fjandmennirnir vörðu
með skotgröfum og viggörðum. Eg veit
ekki til, að nokkrum njósnarmðnnum
hafi nokkurntíma tekist, að rannsaka
uákvæmlega skotgrafir og viggarða úti
á víðavangi, sem f jandmenn þeirra höfð-
ust við í og vörðu. Bretar urðu ætíð i
Natal, eins og við Modder-á, að sækja að
f jandmönnum sem höfðu þegar buið um
sig i skotgröfum og vígjum. Þegar Bú-
ar komu út úr fylgsnum sínum, þá tókst
þeim með undraverðu lagi að dyljast
njósnarflokkum Breta. Hinn 11. febrú-
ar, þegar eg var á hergöngu meðfram
Riet-ánni, á leið til Koffyfontein, þá sá
eg hvaða ráð Búar höfðu til að fela sig,
svo að njósnarflokkur Breta sæi þá ekki.
Þegar njósnarfiokkurinn kom í ljósmál,
langan veg i burtu, stigu allir Búarnir
af baki og földu sig og hesta sína undir
hinum háu bökkum Riet-árinnar. Njósn-
arflokkurinn nálgaðist i hinni vaualegu
röð og reglu, ,oddfylking' með ,örmum ,
oghéltáfram hálfa milu yfir fyrir ána
án þess að sjá okkur. Þessi njósnar-
flokkur frá Inniskilling Dragoons-her-
sveitinni komst aldrei aftur til baka til
sveitarinnar.... Það var líka þvínær ó-
mögulegt fyrir njósnarftokkana að rann-
saka landið sökum þess hvað stöðvar
Búa breiddu sig fjarskalega langt út,
með þvi að ekkert skýli er fyrir njósnar-
menn á hinum skóglausuflákum á milli.
.... ,.Orsökin til, að Búar ætið dreifa sér
þannig yfir svo mikið svæði, er 6U, að
þeir hafa vanið sig á það. Þeir höfðu
ætíð með sér hjarðir af uxum, sauðfé og
ösnum, sem þeir ráku ýfir merkurnar,
því það var eina fæðari, sem þeir höfðu.
Þoir þurftu einnig haga fyrir hina mörgu
hesta sína, svo það var nauðsynlegt að
verja rnikið flæmi af beitilandi. Annar
erfiðleiki, sem njósuarflokkarnir höfðu
við að stríða, þegar þeir voru að kanna
'andið, var varnsleysið. Hugsum oss,
að njósnarflokkarnir verði að forðast öll
bændabýli. Jæja, hvar geta þeir þá
fengið vatn? En í þessu landi (Suður*
Afriku) verður að brynna hestunum að
minsta kosti annanhvern klukkutima.
Og eun þýðingarmeira var spursmálið
um að hafa nægilegt vatn handa aðal-
hernum enska. Það var aldrei hægt að
halda heruum lengra i einu en þangað,
sem vatn var að fá næst, þ. e. frá einum
læk eða á til annars. Leið Frenoh gen-
erals frá Graspan til Kimberley lá yfir
tvær ár, og samt fór svo, að hann misti
næstum alla hesta sina. Hugsum oss
ástand hestanna, ef hersveitir hefðu
hvað oftir annað reynt að halda áfram
einsoghann gerði. Sannleikurinn er,
að loftslagið i Suður-Afríku er þannig,
að það útlieimtir, að maður hlífi hestun-
um sem allra mest og ofþjaki þeim ekki
með of hraðri ferð“.
CATARRH LjbKNAST EKKt.
Med áburJí. um ekýl n’T »il upptdeum velkiunar.
Cjtarrh er M kl í biódinu og byggingunni og rll þees
ao lœkna venonrad vera inntaka. Hall,s Catarrn Cure
ertekldinn ogverkará blódlb ng ebmhimnurnar
Hal iaCetarrb Curo srekk rtakotta medal, þnd hefnr
til margre Ar» uerid rAdingt af heletu lœknum Uad.
•ine Þadereett •mauv úrbeatu hremandi efnum á-
•amt Dlódereina tndi efnum, eem verka í •limhimn-
urmir. Snmsetningþeaaar efna befhr þeaei iwknandl
áhrif á Cataarh
8endid eftir geðua vottoidnui.
x F. J. Cheney A Co. Toiedo, O,
Selt ÍSIIum lyfjabúdum á 76c.
Halla Famiiy Pills ern þatr beztu.
Tvö kveld
hvert eftir annað,
*
föstudagskv. 12. apr. og
laugardagskY. 13. apr.,
heldur stúkan Hekla samkomu
. . . á . . .
NORTHWE8T HALL.
PROGRAM 12. APR.
1. Hljóðfærasláttur:
Mrs, Merril, Wm.Auderson, Th.
Johnson,C.J.Andergon,J.Hallion.
2. Leikur—..Misskilningurinn", eftir
Kristján Jónsson.
8. Söngur:
Jónas Pálsson og flokkur hans.
4. Ræða:
Baldvin Lárus Baldwinseon.
6. Solo:
H. Johnson.
6. ,,InstrumentaT‘:
Jónas Pálsson,
PROGRAM 13. APR.
1. Hljóðfærasláttur:
Mrs. Merril, Wm. Anderson, C. Jt
Anderson, J.Hallson, Th.Johnson,
2. Recitation:
A. Anderson.
8. Leikur—„Misskilningurinn",
eftir Kr. Jónsson.
4. Solo:
Miss María Anderson.
6, Recitation:
Miss V. Valdason.
6. Solo:
Miss Thora Jackson.
7. Hljóðfærasláttur:
Mrs. Merril. Wm. Anderson, C. J.
Anderson, Th.Johnson, J,Halleon.
Aðgöngumiðarnir, sem prentaðir
hafa verið fyrir föstudagskvöldið, gilda
fyrir hvort kvöldið sem vill.
Aðgangur 25 cts.
. . , Byrjar áreiðanlega kl. 8,
Kip
5kór
Handa
■ ■
karlmonnum,
tilhánir í höndutn.
Hver pör af „Con-
gress” af „Bals” er
ábyrgst að endist
©itt ár. Skór
þessir eru sérstak-
lega búnir til handa
mönnum, sem vinna
bændavinnu.
Verð:
$3.00 og $3.50.
J. F. Fnmertoii
& CO.,
GLENBORO, MAN.
G.E.Dalmann hefur nýlega
fengið miklar birgðir af alls-
konar karlmannafatnaði, nær-
fötum,loðtreyjum,húfum,vetl-
ingum, skófatnaði og ýmsu
fleira, sem hann selur ódýrara
en hægt er að fá samskonar
vörur hjá nokkrum öðrum í
Selkirk.
Hann er og umboðsmaður
Singer saumavéla fclagsins, er
býr til hinar ágætu Singer-
saumavélar, sem kunnar eru
orðnar um heim allan.
Main St., West Selkirk.
g
RJOMI
Bændur, sem liafið kúabú, því losið þér
j-ður ekki við fyrirhöfnina við smjörgerð og
fáið jafnfraiut moira smjör úr kú> um með
því að seuda NATIONAL CREAMEltY-FK
LAGINU rjómann ? Þvi fáið þér ekki peuinga fyrir smjörið í stað þess
að skifta því fj rir vörur i búðum? Þcr bæði græðið og sparið peninga
með því að senda oss rjómann.
Vér iiöfum gert. samninga við öll járnbrautarfélögin um að taka á
móti rjóma. hvar sem er í fylkinu. Vér borgum flutiiingin með já> n-
brautum. Vér virðum smjörið máuaðarlega og borgum mánaðarlega-
Skrifið oss bréfspjald og fáíð allar upplýsingar.
National Creamery Company,
330 LOGAN AVE., WINNIPEG.
•9
Alexandra Silvindurnar
eru binár beztu. Vér hðfum [selt meira af Alexandra helta
•suinar en nokkru sinui áður og hún er enn á uudan öilum
Joppinautuin.
Vér gerum oss í liugarlund, að salan verði enn meii:
næsta ár, og vér afgreiðum fljótt og skilvislega allar pant-
anii sendar til umboösmauns vois
tyr. Cunnars Sveinssonar
og eins þær sem kunna að verða sendar beitia leiðtilver
R. A. Lister & Co„ Ltd,
232 Kinq Stk., WINNIPEG
Miitnal tarve Fniid Lite
Association.
INOORPORATED.
FREDERICK A. BCRNHAM, PRE81DENT.
X
♦
:
:
♦
♦
♦
♦
:
:
♦
—
♦
♦
1
♦
♦
♦
:
♦
:
♦
♦
:
♦
S vs
5«..
S .8 X
g § »
. a
c *■»
S
ff
’sf t
5 « »
g.
s 5-5
V3 § ^5
Tuttuyasta ársskýrsla yflr árið 1900
sýnir, að ailar tekjur á árinu hafa numið.... tl4,623,7fí8.70
Byrganir til ábyrgðarhafenda................. 5,014,994 08
öll útgjöld til samans.................. 0,316,707.56
Tekjur umfram útgjöld................... 8.807,051.15
Eig i r á vöxtum............................. J 2,26 4 838 21
Fj'rirfiam borgaðar llfsábyrgdir........... 198.267,274.00
Nýjustu lifsábyrgðar skj-rteini Mutual Ueserve féiagsins á-
byrgjast mönnum meiri HAGNAÐ, RÉTTINDI og UMVAL en
nokkurt annað lífsábyrgðarfélag hefur hingað til viljað bjóða.
Óhagganleg, ákveðin iðgjðld frá byrjun. Mutual Reserve er
ekki hluthafa gróðafélag, heldur gengur gróðinn tiltölulega jafnt
til allra félagsmanna.
♦
♦
♦
A. R
McNICHOL,
MANAOKU.
411 Mclntjrre Block,Winnipeg, Man.
417 Guaranty Loan Bldg., Minneapolis, Miuu,
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
:
♦
♦
i
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦<
CHR. OLAFSON,
GEN. AGKNT.
WINNIPBG, MAN.
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
ít*
leynilögrexlumenn ■AÖ eru reyna a® aanna kenn-
ingar sjálfra stn, I staðinn fyrir aö lofa rannsókninni
aÖ leiöa sig þangað sem verkast vill. AuÖvitaÖ er
alt getgátur viövíkjandi athöfnuno mannsins, sem
myrtur var. En mln firlausn á leynkardómnum er sfi,
aÖ hinn myrti inaður hafi átt von á árás þessa sömu
nótt, og hafi svo veriÖ, aö hann hafi bfiist viÖ óvini,
{>á er ekkert llklegra en að hann hafi veriö 1 nógu
mikilli geöshrærÍDgu til J>oss, að gleyma að láta
skáphurðina aftur pegar hann tók kylfuna“.
„Eg mundi strax samðinna pessu, ef eg sæi
nokkra ástæöu til aÖ Imynda mór, aÖ hann heföi átt
von á nokkrutn ópægilegum gesti“,sagöi Mr- Mitohe).
„Hvaða sönnun hafið pór fyrir {>vf?“
»Ó, eg álít aö paö só til mjög góö sönnun fyrir
[>vl“, svaraöi Jim prédikari. „Eg las J>aC í einni
skyrslunni 1 blöðunum um morðiö, að varðmaðurinn
hefði borið pað, að hann hefði tekið eftir þvl að Mora
hinn yngri hofði fariö inn f hftBÍÖ vegna f>es3, aÖ hfts-
bóndi hans (varðmannsins) hefði skipaö honum aö
vera hálfu athugulli en áöur. Sannleikurinn er, að
varömaðurinn hafði beðið um leyfi til aÖ mega vera í
burtu þessa nótt, og láta annan mann vera á veröi i
síud stað, en hfisbóndi hans ueitaði honum um leyfið;
og paÖ var oinmitt við það tækifæri, að honum var
skipaö aö vera hálfu athugulli en áður“.
„Þetta er tnjög þýðingarmikið atriði og þ-að er
algerð nyung fyrir mig‘, sagði Mr. Mitohel. „Eg
Undra mig yhr, að Mr. Barnob skyldi sleppa þossu
alatöðvar lögregluunar hér 1 horginni, á þann hátt,
að einhver finnur þ»u og álftur skyldu ayna að fara
þangað með þau. Eftir það ætti lögreglan aö hafa
beggja skauta byr f málinu“.
„Hvf akyldi ekki noorBinginn hafa brent fötin?“
sagði Mitohel. „Eöa að minsta kosti hafa eyðilagt
þau á einhvern hátt?“
‘,I>aÖ má vera, aö hann hafi gert það, en það er
oft vogunarspil að gcra slfkt“, sagði Jim pródikari.
„Lyktin af kl»Öi, sem veriö er að brenna, getur rak-
iö alla fbfiana í heilu leiguherbergja-húsi. Askan,
sem fyndist, gssti vakiÖ grun, máske meiri grun er
þó fötin sjálf fyndust, einkum og sérflagi ef morð-
inginn vssri 1 dularbfiningi. Þegar á alt er litiö, og
eg dasrai eftir þvf hvað eg mundi sjálfur hafa gert,
þá kemst eg að þeirri niðurstöðu, að fötin séu cnn
ekki eyðilögö. Annar maður kynni nfi samt aö haga
sér alt ööruvfsi en eg. Dogar vór erum að bfia oss
til kenningar um breytni manna, þá hssttir oes tíÖ að
masla breytni þeirra á mælikvarða sjálfra vor“.
„Og þér segið, &ö ef þér befðuð drepið Mr.
Mora og verið í þessum plaidfötum sem dularbfin-
ingi, þá munduÖ þér ekki hafa eyðilagt fötin á eftir?“
sagöi Mr. Mitehel.
„Eg held eg heföi ekki gert það“, svaraöi Jim
prédikari, „Auðvit&ð breyta kriogumstæðurnar mál
efnunum, og það getur vcrið, að ef eg hefði I raun
og veru drepið manninn, þá hefði skoðuu mín t þessu
atriði breyzt. Það er svo létt að bfia sór til kenn-
ingar, eöa ckkl »»«> Mr. MítchclT“
136
•er stað, önnur nu |>au, sem kringumstæðurnar fit-
heimta. Ef eg ásetti mér, til dssmis, að stela vsss
klfit, þá gæti viðburða keðja komið fyrir sem leidrfi
til þess, að eg dræpi m&nn. t>að raundi ekki, já, gæti
ekki komið mór til aö hætta viö áform mitt. Dað
v»ri alveg jafn oðlilegt, alveg jafn óhjákvæmilegt
fyrir mig, með spillingar-arf minn og lunderni, aö
Tega matin, eins og það T»ri fyrir niann sem f»Hdur
er með veikluð lungu að h&nu fengi kvef, sem fyrst
leiddi af sér hósta, sfðan t»ringu, og loks ef til vlll
dauða. Jafnval aíðasti viðburðurinn, dauðinn, er
hinn sami f báðum tilfollunum, eins og þér sjáið“.
Mr. Mitchel hafði borið upp spurniugu alna t
þeirri von, að maður þessi mundi s/na einhverja
geðshrwringu, s'm g»fi bendingu um, hvort einn af
hinum heimuglcgu. ðgrunuðu gl»pum hans kynni að
vera það, að hanu hefði drepið einhvern meðbrðður
sinn; þvf hann var þcgar farinn að hafa sro mikinn
áhuga fyrtr gl»pamanni þessum, að það virtiat rpra
pyðingarmeira að uppgötva eitt af lögbrotsverkimi
hans, en að greiða fram fir Mora tnorðmáliuu. Hann
sá nfi, að manninum var svo djfip slvara roeð kenn-
ingar sfDar viðvlkjandi glæputu, »ð það vsr ekki
hægt að koma svo flatt upp á hsnn, að hann sýndi
nokkra geðshræringu seui vekti gruu fc honum Uann
fcleit nfi samt enn, að þrfctt fyrir þetta g»ti verið
hagur ( að hslda talinu áfram t sömu átt og það hafði
leiðst í, svo hsnn hélt ftfrara og sagði:
„E;-' bef auðvitað cujja löngun til, að fé rðUr tii