Lögberg - 06.06.1901, Síða 6

6
LOGBERO, FIMTUDAGINN 6. JÓNÍ 1901
Sóra Oddur V. Gislason.
Sumarið 1891 fluttist séra Oddur V.
Císlason til Vtaturheims. „Kirkjublað-
iO 1 (1894. bls. 127) mintist burtfarar hans
(rá IsÍandi og sagði, að löndum yestra
va*ri skylt að ,,taka honumoghans góðu
Unu og efnilcgu börnum, sem bezt.“
an hefur nálegaekkert verið ritað um
.' t’ ra Odd i blöðum á íslandi, nema það,
m m „Suiinanfari" (1898 bls. 18) talar
niii hag hans. lJar stendur: ,,Þó líða
et gir þeirra (o: preslar Vestur-íslend-
i ga) neÍDn skort, nema hvað Oddur V.
Uislason hefur átt mjög örðugt, og svo
var mór (o; Jóni Ólafssyni) sagt af út-
:i:i hans og æfi, fyrsta veturinn, sem
. i.nn var vestra, að það heíði vfst verið
k liaö liér heima, að sæi á manni fyrir
... egt viðurværi og illa aðbúð, og varð
0 skjóta saman utan safnaða hans, til
að halda í honum lifinu. En hvort sem
! . tva er nú ofsagt eða ekki, þá veit eg
i < með vissu, að eg varð var við óræk
. erki þess, að þessi prestur átti við á-
kafiega bág kjöi að búa“. Þessu hefur
aidrei verið mótmælt af íslenzka kirkju-
I laginu í Vesturheimi, eða „agenti"
nadastjórnar í Reykjavik. Sjálfur
f ar séra Oddur ekkert skrlfað um hag
siuníblöð á Islandi, Það er eðlilegt.
iianu getur ekki skrifað giæsilegar lýs-
iegar af efnahag sínum og ástæðum.
iin öðruvísi fengi hann ekki leyfi til að
ekrifa. Honum yrði þá ekki v«rt í
kirkjufélaginu. Honum var því nauð-
ugur einn koatur að steinhætta að skrifa
blöðin.
Sumarið 1893 voru þ«ir vesturfara
„agentarnir'* >Sigtrj'ggur Jónasson og
Jíaldvin Baldvinsson heima á íslandi.
iSéra Oddur, sem þá var prestur á Stað
i Orindavík, sneri sér til þeirra og kvaðst
bafa í huga að fara vestur um haf og
nerast prestur hjá Vestui-íslendingum,
ef kirkjuíélaginu sýndist það ráðlegt.
Baldvin réð honum frá þeirri fyrirætlun.
En Sigtryggur réð honum auðvitað til
; , ss að fara vestur. Sigtryggur skrifaði
vo sóra Jóni Bjarnasyni um mál þetta.
. era Jón og séra Friðrik Borgmann
Jögðu fram alla krafta sína, bæði leynt
<ir J ,óst, til þess að ná 8éra Oddi vestur.
i e;r buðn honum að verða prestur hjá
innðinum í Selkirk og fjórum söfnuð-
um i Nýja íslandi. Þótt sóra Oddur
þyrfti eigi aðreiða sig á bréf þeirra, þá
/ t hann eigi annað en reitt sig á skýrsl-
i r kiikjufélagsins í „Lögbergi" og
„Sameiningunni". Ársskýrsla kirkju-
félagsins 1893 skýrði frá því, að það
væru fjórir blómlegir söfnuðir i Nýja-
íslandi og einn í Selkirk. Séra Oddi
var nú boðið að verða prestur hjá þess-
um fimm söfnuðum, og átti hann að fá
fiOO dollara í árslaun. Séra Oddur trúði
fessu, enda gat honum varla dottið i
iiug, að skýrslaD færi með eintóra ó-
rannindi. liann sagði því af sér prests-
cmbætti sínu á ísiandi, og íiutti vestur
um liaf sumavið 1894.
Þogar séra Oddur kom vestur, sá
hann um seinan, að hann hafði illilega
verið dreginn á tálar: í stað þess að fá
prcst þjönustu hjá ftmm söfnuðum og
íimm liundruð dollara í árslaun, fókk
hann prestsþjónustu hjá einum söfnuði
og eitt hundrað dollara i árglaun. Árs-
skýrsla kirkjufélagsins frá 1893, sem
íiann hafði reitt sig á, reyndist honum
I annig: Að eins einn fjórði hluti henn-1
ar var sannur, en fimm fjórðu hlutar
her.nar voru eintóra ósannindi.
Séra Oddur lét gamt eigi hugfallast,
u tók til starfa í Selkirk og Nýja-
íslandi í júlímánuði 1894. Með stökum
dugnaði hafði hann með liöndnm pregts-
þjónustu i Nýja-íslandi, Selkirk, Þing-
valla-uýlendu og ýmsum öðrum nýlend-
um Vestur-Islendiuga. Það fór að rétt-
ast úr efnahag hans og honum fór að
ltða betur. En þá kom fram ágreining-
ur milli hans og formanna kirkjufélagg-
ins. Ágreiningur sá snertir tvö mál, er
formenn kirkjufélagsins hafa gert að at-
vinu sinni.
1. Formenn kirkjufélagsins hafa
ge’ t skólamál Vestur-íslendinga (Tjald-
búðin" II, bls. 14—16) sór að atvinnu.
Undir þvi yfirskyni að koma íslenzkum
skóla á fót í Vesturheimi, hafa þeir
safnað um mörg ár fé í „skólasjóð",
bæði á Islandi og í Vesturheimi. Sjálf-
ir hafa þeir svo lánað sjálfum sér sjóð-
inn. Og aldrei hefur seinustu 10 árin
(1090—1900) verið gerð nein grein fyrir
því, hvar þessir peningar eru „niður
komnir". Almenningur vissi það eitt,
að þessir peningar voru í höndum sumra
þeirra manna, sem um 1877—1879 höfðu
umráð yfir liallærisláni Ný-íslendinga
(Berlingske Tidende 22. sept. 1900).
Menn liöfðu þess vegna ótrú á söfnunar-
máli þessu. — Séra Oddur safnaði engu í
skólasjóðinn í Nýja-íslandi og Selkirk.
Formenn kirkjufélagsing undu þrí afar-
illa, og þótti þeim hann vera ónýtur
verkamaður í þjónust.u kirkjufélagsins.
Þeir kendu því honum um, að tekjur
þeirra af skólasöfnuninni færu mink-
andi.
2. Formenn kirkjufélaggins hafa
gert innflutning frá íslandi til Vestur-
lieims sér að arðsamri atvinnu („Danne-
brog" 26. nóv. 1900). Þeir ætluðust
auðvitað til þess, að eéra Oddur skrifaði
glæsilegar lýsingar í blöðin um hag sinn
og Vestur-íslendinga, og á þann hátt
styddi að innfiutningí frá Islandi til
Vestui-heims. En von þeirra brást.
Hann ritaði ekki í blöðin um innfiutn-
ingsmál. Formönnum kirkjufélagsins
gramdist þetta við séra Odd. Þeim þótti
hann einnig í þessu tilliti vera ónýtur
verkmaður í þjónustu kirkjufélagsins.
Þessi tvö mál urðu þannig að á-
greiningsefni milli séra Odds og for-
manna kirkjufélagsint. Þeir tóku þá
það til bragðs, í kyrþey, að bola hann
burtu frá söfnuðum þeim, sem liann
hafði veitt prestgþjónustu. I þeim er-
indum fór forseti kirkjufélagsins ár eftir
ár „missíónsferð" til Selkirk og Nýja-
íslands. Erindið var ekkart annað en
það, að fá íslendinga í Selkirk og Nýja-
Islandi til þess að segja skilið við séra
Odd, og taka sér anuan prest, er forset-
inn benti þeim á. Auðvitað var séra
Oddur leyndur þessu, þangað til alt var
komið i kring. Eftir margar tilraunir
tókst forsetanum þetta. íslendingar í
Selkirk tóku sér annan prest f stað séra
Odds. Það er séra Steingrímur Þorláks
son. Og forsetinn gat í „missíÓDs"-
ferðum sínum unnið marga Ný-íslend-
inga á sitt mál. Svo vel tókst formönn-
um kirkjufélagsins að leyna öllu þessu
ráðabruggi íyrir sóra Oddi, að hann
vissi ekki neitt um neitt, fyr en „Sam-
einingin" (15. árg. bls. 64) færði honum
þá fregn. að Ný-íslendingar hefðu tekið
sér annan presti stað hans.—Það er séra
Ilunólfur Marteinsson, náfrændi forset-
ans. Hann er ráðinn prestur Ný-íslend-
inga frá 1. jan. 1901.—Þannig hafði for-
setinn náð takmarki sínu með „missí-
óns"-ferðunum til Nýja-íslands.
Séra Oddur hefur nú eigi nema að
eins einn söfnuð i Nýja-íslandi og eitt
hundrað dellara í ársJaun. Það er eigi
víst, hve lengi hann fær að lialda þess-
um eÍDa söfnuði og þessum launum sin-
um. Það getur ve’ farið svo, að forseta
kirkjufélagsins takist einnig að ná þess-
um söfnuði handa frænda sinum, áður
eu séra Oddur veit af því.
Það er enginn efi á því, að sóra Odd-
ur á við mjög örðug kjör að búa. Hann
hofur að eins eitt hundrað dollara í laun
um árið (200—375 kr.). Ef vinir sóra
Oddsheima á íslandi gætu rétt honum
hjálparhönd. þá væri það vissulega vel
gert. Séra Oddur á og alt gott skilið af
löndum sínum fyrir langt og erfitt æfi-
starf. Allir góðir drengir, s«m þekkja
hanD, vildu vissulega óska, að hann
ætti nú i elli sinni við önnur og betri
kjör að búa, en hann á hjá kirkjufólagi
•íslendinga í Vesturheimi.
Haí'STKIN’N’ PéTURSSON.
—Þjóðólfur,
Vér bjódnm $100 f hvert skifti aem Catarrh lwk
ast ekki með Catarrh Cure.
F. J. Chency & Co,elgendur. Toledo, O
Vér undirskrifiioir h)fum Jþekt F J. Cheney i
aíáa8tl 16 árog álítnm hant mjðgáreidanlegan mann
í ftilum viósbKtnm. og ædn'ega færan vm ad efna 0^1
þroloford erfélag han* garir.
West"& Truax, WhoIeBaie Dr uggist, Toledo, O,
Waiding, Kinnon & Marvin,
Whoisaie Druggists, Toiedo O.
Hall*8 Catarrh Cureer teklð inn og verkarbein-
línis á blód’.d og slímhimnurnnr, verd 75c. daskan*
selt í hverri jiQabúó,’Votterð sent fritt,
Haii's Famliy Piiis eru þær be/tu.
The United States
Cream Seperator
Með nýjustu umbótum; ódýrust; sterk
ust; áreiðanlegust; hægust að hreinsa;
nær öllum rjóma og er eins létt eins og
nokkrar aðrar. Hvar annarstaðar getið
þið fengið skylvindu, scm aðskilur 17J
gallónur á klukkutímanum, fyrir $50?
Hvergi. Hún endist helmingi lengur en
flestar aðrar, sem taldar eru jafn góðar.
Hjóltennurnar inniluktur svo þær geta
ekki meittbðrnin. Það er einungis tvent
í skálinni, sem þarf að þvo. Þið gerið
rangt gagnvart sjálfum ykkur ef þið
kaupið skilvindu áður en þið fáið
allar upplýsingar (Catalogue) um
“Tlic United States“
hjá aðal umhoðsmanninum í Manitoba
og Norðvesturlandinu:
Wm. Scott.
206 Pacific /\ve., Winnipeg.
THE NATURAL BODY BRACE
CURES
Fcmale Trouhles,
StoopinaPoHture,
lnjlammations,
Intemal Patns,
Ttred Fceling,
Bacbache,
Weak Lungs,
Ncrvoumew.
TRIALFREE.
It will raake you
oomfortable, buoy-
ant.happy—Rlveyou
ability to work and
enjoy life. It Is
simple, wholly ex
ternaL adjustable to
any fií?uro. Wom
with or without
corset. 1
Wo have ovcr 15,000 lettera Hke thlsc
Chandler, Okla., July 27,1899.
Your Braoe did all you said about it and more for
me- It has saved me » big doctor’s bill and brought
me good health, wbich I had not had before in 2fi
years. My troubles were dropsy, headache, lung
d isease, atomach and other ills to which women are
subject. MRS. L. B. DIOKINSON.
Write today for partionlars and illustrated book
raailod free in plain sealed envelope. Address
TbcNatural Body Erace Co., Box , Salioa,
£ver y woman ahooid have this Braoe.
Til sölu hjá
Karl K. Albert,
337 Main Str.
Sjálfhitanleg Pressujárn.
alveg hættulaus. Sprenging ómöguleg..
Þarf að eins þrjár minútur til að hitna
Þaðer hættulaust, hreint og liraðvnkt
og vinnur betur enn nokkurt annað
pressujárn sem nú er á markaðnum
Verð 85.00 fyrirfiam borgað. benuio
eftir upplýsingum og vottorðum.
Karl K. Albert,
337 Hain Str.
BO YEARS’
EXPERiENCE
Trade Mark*
Ocsions
COPYRIOHTS SlC.
Anvone sendlng a sketch and description may
quickly asoertain ovr opinlou free whether aq
invention ia probably natentabie. Communlca.
vii>i;b strictly confldential. Handbook on Patents
eent free. >idost ngency for securing patents.
Patents .aken through Munu & Co. recel
tpecicd notice, withouf charge, in tbo
Scíenísfic íinierican.
A linndsomelv UlustrRted weekly. Larorest clr-
culation of any scientlflc loumal. Terms, a
year ; four nionths, $1. 8old byall newsdealers.
P Pn 7fi1R/nad«9v NflUi Vntlf
REGLUR VID LANDTÖKU
Af öllum sootionum mcÖ jafnri tölu, sem tilheyrasambanclsstiórn-
inni 1 Manitoba og Norövesturiandinu, nema 8 og 26, geta fjölskyldu-
feöur og karlmenn 18 ára gamlir eða eldri, tekiö sjer 160 ekrur fyrir
heimilisrjettarland, f»aö er að segja, sje landiö ekki áður tekiö,eða sett
til stöu af stjórninni til við&rtekju eöa einhvers annars.
INNRITUN.
Menn meiga skrifa sig fyrir landinu & þeirri landskrifstofu, sem
næst liggur landinu, sem tekiö er. Með leyfi innanrlkis-r&ðherrans,
eöa innflutninga-umboösmannsins 1 Winnipeg, geta menn gefið ÖÖr-
um umboð til þess aö skrifa sig fyrir landi. Innritunargjaldiö er tlC,
og hafi landið áður verið tekið J>arf að borga $5 eða $) n fram fyrir
sjerstakan kostnað, sem J>vf er s&mí&ra.
HEIMILISRÉTTARSKYLDUR.
Samkvæmt nú gildandi lögum verða menn að uppfylla heimilis-
rjettarskyldur slnar með 3 &ra ábúð og yrking landsins, og má land-
neminn ekki vera lengur frá landinu en o mánuði á ári hverju, &n sjer-
staks leyfis frá innanríkis-r&ðherranum, ella fyrirgerir hann rjetti stn-
um til landsins.
BEIÐNI UM EIGNARBRÉF
ætti að vera gerð strax eptir að 3 £ria cru liðin, annaöhvort hjá næsta
umboðsmanni eða hjá peim sem sendur er til þess að skoða hvað unn-
ið hefur verið á landinu. Sex m&nuðum áður verður maður f><5 að
hafa kunngert Dominion Lands umboðsmanninum í Ottawa það, að
hann ætli sjer að biðja um eignarrjettinn. Biðji maður umboðsmann
pann/sem kemur til að skoða landið, um eignarrjett, til pess að taka
af sjer ómak, pá verður hann um leið að afhenda slfkum umboðam. ffi.
LEIÐBEININGAR.
Njfkomnir innflytjondur fá, & innflytjenda skrifstofunni í Winni-
pcg -y & öllum Dominion Lands skrifstofum innan Mauitoba og Norð-
vestuilandsin, leiðbeiningar um það hvar lönd eru ótekin, og allir, sem
& þessum skrifstofum vinna, veitainnflytjendum, kostnaðar laust, leið-
beiningar og hjálp til þess að ná í lönd sem peim eru geðfeld; enn
fremur allar upplýsingar viövíkjandi timbur, kola og nimalögum All-
ar slfkar reglugjörðir geta þeir fengið par gefins, einnig geta menn
fengið reglugjörðina um stjórnarlönd innan j&rnbrautarbeltisins í
British Columbia, með því að snúa sjer brjeflega til ritara innanrfkis-
deildarinnar í Ottawa, innflytjenda-umboðsmannsins f Winnipeg eöa
til einhverra af Dominion Lands umboðsmöanum I Manitoba eða Norð-
vesturiandinu.
JAMES A. SMART,
Deputy Minister of the lnterior.
N. B.—Auk lands pess, sem menn geta íengið gefins, og átt er við
reglugjörðinni hjer að ofan, p& eru púsnndir ekra &f bezta landi,som
hægt er aö f&til íeigu eða kaups hjá járnbrautarfjelögum og ýmsum
öðrum fólögum og einstaklingum.
232
Jftinn, meinlausan veslings apa, sem hann saka’.i um
r.ö hafa drepið mska sinn. Sföan lýsti hann yfir að
hann væri dómari, setti einn drenginn sem rlkissókn-
ara og annan sem lögfræðing til »ð verja spann fyrir
létti. Híd& setti hann sem kviðdóm. Drengirnir
skoöuðu alt petta sem gaman, og tóku með lífi og
s&l pátt f lciknum; cokkurskonar raansókn var sfðan
haldin yfir spanum, og veslÍDgs dýrið var fundið sekt
af kviðdónonum. Dómarinn dæmdi apann þ& tafar-
laust til að her.gjast. Þegar hér var komið, álitu
dreugirnir aö leikurinn Yæri á enda og vildu fara
upp úr kjnllsranum, en peasi grimmi djöfull neitaði
að opna hurðina fyrir p&; og með því hann var stærii
og sterkari en hinir aðrir, pá þorðu þeir ekki að
J.eimta að mrga fara burt, heldur linöppuðu sig sam-
> n ótt islcgnir og horfðu & pað, sem fram fór á eftir,
Þar næst lýsti pessi sj&lfsetti dómari yfir að hann
væri böðull, og fór sfðan tafarlaust að framkvæma
dóminn.“
„Dér mcinið pó ekki--------“ hrópaði Mitchel,
og stanzaði sfðan, fullur af hryllingi við hugsunina-
„Já! eg meioa pað,“ sagði kouan. „Hann
hengdi vealings Jitla, varnarlausa apann. Hann
hengdi pettt mcinlausa d/r, sem svo mjög likist
manulegum verum. Hann hengdi ptð að gamni
sfnu, og hló að dauðastríði pess. Og pessi drengur,
sem hengdi apann, óx upp par til hann varð fulltíða
maður, og pessi maður—guð hjálpi mér—var faðir
bwusica œíos.“
237
f hættulegu ástandi, svo hann stakk bréfunum f
brjóstvasa sinn f snatri og fl/tti sér að rúminu, til að
hj&Jpa henni.
Á sama augnablikinu, sem Mitchel kom að rúm-
inu, var hurðinni hrundið upp og Jim pródikari kom
pjótandi inn, og læknir á eftir honum.
„Er hún lifandi?“ hrópaði Jim prédikari um leið
og ha ín stökk að rúminu og kraup & kné við hlið
móður sinnar. „Guð minn góður, hv&ðan kemur alt
petta blóC?“
„Henni leið allvel pangað til fyrir augnabliki
síðan, að pessi blóðsp/ja byrjaöi,“ sagði Mitchel.
Síðan stóð hann & fætur og ssgði við læknirinn:
„Hún hefur sagt mér, að hún hafi alt í einu misst
sjónina og dottið f stiganum. Hún álftur að hún
hafi meiðat innvortis og sagði, að hún hefði haft blóð-
spýju áður en sonur hennar og eg komum inn í her-
bergið. Eg er hræddur um að petta sé alv&rlegt til-
felli.“
.,Eg ætla að skcða hana og sjá hvernig pessu er
varið,“ sagði lækDÍrinn. „En fyrst af öllu verð eg
að stöðva pessa blóðsp/ju."
Uann blandaði einhverjum moðölum saman og
helti ofan í konuna, og að fáum mínútum liðnum
virtist lienni náklu léttara og blóðspýjan stöðvaðist.
Að pví búnu skoðaði læknirinn konur.a vandlega.
„Eg er hræddur um að rif sé brotið f henni,“
sagði hann, „og að pað annaðhvort stingist í lunga
henoar, eða pá að eitthvert allstórt blOðker bafi
236
dómaranum bréfin og sagt honum, að Jim hefði ekki
getað gert að pvf, sem hann liefði gert; að hann værí
borinn glæpamaður, og að sjálfur maðurinn, sem
hann hefði drepið, hefði sent hann inn í veröldina
með Kains-merkið á sér. Dað hefði áhrif, eða haldið
pér pað ekki? Finst yður ekki að paö œtti að hafa
áhrif? Enginn dómari gæti fengið af sér að láta
hengja hann Jim minn eftir sð hann hefði sóð brófin,
eða álftið pér pað ekki? Nei! bréfin mundu frelsa
hann. Dau munu frelsa hann. Takið pór bréfin.
Dau eru 1 gamla kassanum parna á hillunni. Jim &-
Iftur að pað sé saumakassinn minn, af pví nðlar og
tvinni er ofan & f honum. En biéfin eru nú samt
niðri & botni kassans. Dér finnið pau, ekki satt?
Dér eruð nú búinn að finna pau? Dér ætlið aðgeyma
pau, til að frelsa Jim með peim, eða er ekki svo? Eg
er að deyja, og pér getið ekki fengið af yður að
svfkja gamla, deyjandi konu, eða er ekki svo? Dér
ætlið að—muna—eftir—Jim.“
Mr. Mitchel hafði gengið yfir að hillun> i og
opnað kassann á meðan konan var að tala, og pegar
hún heyrði að hann var að fara með hið /msa rusl f
kassanum, óx geðshræring hennar svo mikið, að hún
setrist upp 1 rúminu, starði í áttina til hans, pótt hún
væri blind, og talaði 1 ákafa pangað til hún varð að
hætta sökum pess, að blóðsp/tingurinn byrjaði aftur.
Mr. Mitchel hafði rótt fundið bréfin pegar hann heyrði
stunur hennar, par sem hún hneig aftur niður ákodd.
ano f rúmiou. Ilann sá á augabragði, að konan v*r