Lögberg - 11.07.1901, Blaðsíða 5

LOUBEKU, FIMTI/JUAUINN 11. JÚLÍ 1901.
o
orð í Lögbergi en |>au, sem finnast
um alla ritningu kristinna mannu,
°g þegar vér höfum neyðst til að
viðhafa þessi hörðu orð,vscm þcssi
hræsnisfullí „ömerkingur“ cr að
gcfa í skyn að séu ótæk frtl „vel-
sæmis sjónarmiði'!!, þi höfum vér
verið neyddir út í það moð hinum
svívirðilegu árásum sem gerðar
hafa verið á oss og þau málefni, er
vér höfum barist fyrir, að fyrra-
bragði og óverðskuldað. það sem
fundið var að við „Hkr.“ var guð-
last, klám og annað þessháttar sví-
virðilegt orðbragð, sem það málgagn
tamdi sér og temur sér enn. Ekk-
ert þessháttar finst í Lögbergi. En
þessi „þjóðólfs“-myrkra-naðra af
„nöðrukyni" (ritningar-orð), )>essi
gjammandi „])jóðólfs“-hundur („Var-
ið yður á hundunum," o. s, frv.) er
viðbjóðslegi i vegna hræsninnar en
jafnvel guðlastið og klámið f „Hkr.“,
sem myrkra-kvikindi þetta auðsjá-
anlega álítur gómsæta rétti—af þvf
það er þeim vant.
* *
*
þ4 skulum vér taka prédikun
„þjóðólfs“-durgsins til athugunar.
Hin vanalega aðferð hans er, að
reyna að villa lesendum sínum sjón-
ir með ósannindum og hræsni, og
þessari aðferð beitir hann í síðustu
„þjóðólfs" prédikun sinni. Hann
gefur í skyn, að vér höfum ráðist á
Hafst. Pétursson saklausan, í stað
þess að H. P. var lengi búinn að á-
reita oss og aðra Lögbergs-menn,
áður en vér svöruðum honum einu
orði. Sarna er að segja um Hannes
.durg' (ritstj. ,þjóðólfs“), aðhann var
lengi búinn að áreita ýmsa heiðar-
legustu Vestur-íslendinga og sví-
virða Vestur-íslendinga í heild sinni
á ýmsan hfttt, áður en vér fórum að
taka ofan í lurginn áhonum. Hann
hefur því vcrðskuldað alt, sem hann
hefur fengið hjá Lögbergi, og moira
til. það hlýtur að vera fyrirlitleg-
asta hunds-náttúraí Hannesi-„durg“,
því hann skrækir út af því að lagt
er ofan í lurginn á honum eftir að
hann hefur laumast að saklausum
mönnum og bitið þá. Vér vitum
ckki til, að Hannes „durgur" liafi
neitt einkaleyfi til að bíta, fremur
en hinir hundarnir, án þess að hann
sé barinn. Geti hann sannað það,
skulum vér biðja forláts. En áj
meðau hann sannar ekki, að hann
lmfi sórstakt leyfi frá landstjórninni
til að bíta saklausa menn—og ber
kraga sem leyfið sé fest á—, þá mun-
um vór halda uppteknum hætti, að
dangla í hunn í hveit skifti sem
hann laumast að oss og Vestur-ísl.
til að bíta. Og hann hefur sífelt
verið að laumast að oss og ýmsum
heiðarlegustu Vestur-ísl. til að b!ta.
þetta sanua hin ýmsu óhróðurs-bréf
— oftastnær nafnlaus—, sem Hannes
„durgur“ hefur fylt saurblað sitt,
„þjóðólf,“ með, t. d. „Héðins“-bréfið.
Hræsnin sem kemur fram í því,
að vera að vanda um rithátt vorn í
Lögbergi, er ekki einasta viðbjóðs-
lcg, heldur hlægilega heimskuleg.
Vér höfum að undanförnu prentað
svo margt upp úr „þjóðólfi,“ bæði
eftir Hannes „durg“ sjálfan og eft
ir kvikindi hans, að lesendum vor-
um er ekki ókunnugt um hinn sví-
virðilega rithátt í „þjóðólfi.“ Og
dellan úr sorpblaðinu, er vér prent
um hér fyrir ofan, er enn eitt sýnis-
hornið af hinum svívirðilega ó-
þverra-rithætti „durgsins“ og kvik-
inda hans. Lesendur vorir geta
dæmt Hannes „durg“ af þessari síð-
ustu dóna-grein bans, ef þeir hafa
ekki fest það á minnið, sem vérhöf-
um áður prentað upp í blaði voru
eftir hann.
Hvað snertir þá staðhæfingu
vora, að Hannes „durgur“ hafi skrif-
að hina óþokkalegu orðsendingu á
vesturfarapésann, sem „Hkr.“ var
sendur, þá höfðum vér það eftir ein-
um vini „durgsins“ hér vestra, að
rithönd Hannesar , þjóðólfs“-rit-
stjóra væri á orðsendingunni. Maður
þessi er hundkunnugur „durgnum"
og rithönd hans og fullyrti, að hann
hefði skrifað hina óþverralegu orð-
sending á vesturfarapésann. Vér
höfum ekkert sagt vísvitandi ósatt
um þetta atriði, og vér trúum því
enn að Hannes „durgur ‘ hafi skrif-
að orðsendinguna á vesturfarapés-
ano. Hann er nógu mikill óþokki
til þess. Og neitun hans í þessu
efni hefur ekkert gildi, fremur en
neitun annara, jafn-lýginna náunga.
Oss liggur í léttu rúmi þótt Hannes
„durgur" lýsi oss lygara og úthúði
oss á allar lundir. það gerir oss
ekki hið allra minsta til; því fyrst
og fremst þekkir þjóð vor hvílíkur
götustrákur Hannes „durgur" er, og
hún þekkir oss að því að vera frá-
sneiddan lygi og ódrengskap.
8ú staðhæfing durgsins, að vér
munum hafa borið þessa sakargift á
hann „vísvitandi af hatri einu,“ er
hlægileg. Vérhötum „durginn" alls
ekki, en vér fyrirlítum hann hjart-
anlega sökum btilmensku lians og
ódrcngskapar. Vér hötum engan
mann og vér höfum aldrei ráðist á
noinn mann að fyrrabragði, en vér
verjum oss og málefni sannleikans,
hvar sem er, gegn árásum óhlut-
vandra lygara og varmenna. Og
sjálfsvörn er ekki einasta leytileg,
heldur lögleg. Oss hefur aldrei
langað til og langar ekki til að
standa í deilum, en vér höfum oft
verið neyddir út í það af óhlutvönd-
um mönnum, því vér erum ekki
þannig lyntur, að vér getum staðið
hjá og horft á lygina, heimskuna
og ódrengskapinn vaða uppi mót-
mælalaust. Lögberg var stofnað til
að berjast á móti þessum ófreskjum,
og hefur gert það frá upphafi.
það sem Hannes „durgur“ segir
um að Lögberg sé saurblað og að
Vestur-ísl. tínni til að vér gerum ís-
lenzkri blaðamensku .hér svívirðu,
er bara hjal reiðs götustráks. Ef
Lögberg væri ekki heiðarlegra blað
en „þjóðólfur," mætti segja þetta
um það meðsanni;þ>ií , þj)ðólfur“ er
sannarleg þ/ódartskömm, og Hannes
„durgur“ er þjóð sinni til skaða og
svívirðingar sem blaðamaður. Hvað
snertir vansæmandi rithítt, ósann-
sögli og aulalega stefnu, þá er, þjóð-
ólfur“ langt fyrir neðan öll hin blöð-
in, sem gefin eru út á íslandi, og
þúsundir faðma fyrir neðan Lög-
berg, hvað sem tínna má að því.
Lögberg er eins og önnur blöð að
því leyti, að það á sína fjandmenn,
af því það hefur verið þrándur á
götu þeirra þegar þeir hafa verið að
fleka landa sína. það eru þessir
fjandmenn, sem eru að reyna að
telja sjálfum sér og öðrum trú um
að Lögberg sé óvinsælt. En sann-
leikurinn er, að Lögberg hefur verið
og er vinsælasta og mest metna fsl.
blaðið, sem út hefur verið gefið í
Ameiíku, og það er langtum vin-
sælla og víðlesnara blað & sj dfu ís-
landi en „þjóðólfur." Lögbergi hafa
sífelt bæzt fleiri og fleiri kaupendur
og tryggir vinir síðan blaðið hóf
göngu sína fyrir hálfu fjórtanda ári
síðan, og vonum vér að þœr óvin-
sældir haldi áfram. Vér (ritstj.)
Lögbergs eigum líka marga mót-
stöðumenn af sömu ástæðu og Lög-
berg á mótstöðumenn, en það á líka
enginn Vestur-íslendingur eins
marga sanna vini, sem mefca starf
vort fyrir þjóðflokk vorn hér rétti-
lega—þótt þeim sumum þyki að vér
séum all-harðorður stundum—, svo
vér þolum þótt fjandmenn vorir
ólmist og ærist. Vér bara brosum
að ólátunum f görmunum, en spörk-
um í þá þegar þeir gerast of nær-
göngulir, svo þeir leggja niður skott-
ið og flýja skrækjandi. þess vegna
rifu hræin oss sundur ef þau gætu.
En þau hafa ekki máttinn til þess,
þó þau hatí viljann! Svei þér, „þjóð-
ólfs“-grey!
Rat Porlage LumDer Co„
Telepli. 1372.
LIMITED.
1 x (> — Cull-Sitlluíf, ó<lyr.
Koitl o>jrs.jilltl eða skriíitl
Jno. M. Chisholm,
Mannger.
(lyrir Dick, BHnning fc Co,)
Gladstone &
Higgin Str.,
BEZTU-
FOTOGRAFS
í Winnipeg eru búnar til hjá
Wi
ELFORD
COR. MAIN STR'
&IPACIFIC AVE'
Winnipeíf.
íslendingum til hæjíðarauka
hefur hann ráðið til sín Mr.
Benidikt Ólafsson, mynda-
smið, Verð m jög sanngjarnt.
.síB.y.’.Viíav.v.vs.v.v.v.!*..
T3
ayley’s j!
i
II
■: Alla sýningarvikuna höf- |
•: ... «■
um við
„EIMREIDIN“,
fjölbreyttasta og skemtilegasta
timaritið&fslenzku. Ritgjörðir, mynd-
ir, sögur, kvæði. Verð 40 cts. hvert i
hefti. Fæst hjá H. S. Bardal, S. 1
Bergmann, o. fl. *

Winnipeg
Souvenirs
til sölu, alt mcð afslætti. |
i
Veitið okkur bá á-
nægju að koma með £
ií
kunningja yðar og >
■*
skoða. :•
ll
| Bityley’s Fiiir. |
il ..... 1
— * — ® — * * ■ • ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ • ■ ■ m 9
3
kemti-
vika
almennings.
Aldrei hefur neitt líkt verið vandað
til sýningar i Vestur-Canada eins or
reynt er að vanda til Winnipeg sýning-
arinnar í sumar.
Veðrolðar
AilsUonar
Leikir.
Flugelda útbúnaður betta ir verður
miklu betri en nokkru sinni áður. bað
lítur út fyrir að gripa- akuryrkju- og ið-
uaðarsýningin verði mjðg góð.
Fróðleikur,
Gróði,
Skemtun,
Verðlaunaskrá, prógram og allar
upplýsingar fást hjá
F. W. Thompson, F.W.Heubach
PRESIDENT, GEn’l MANAUER,
WINNIPEG.
UPPLAG OKKAR AF
SVEFNHERBERGIS
HUSBUNADI
hefur aldrei verið meira en nú,
Það sem við höfum nú í birch er
hið bezta og ervitt að mæta þvi
hvað verð snertir. Vér höfum
einnig ýmislegt úr Golden OaJt og
og hvítu enarriel fyrir svo lágt
verð, að allir kaupa það. Allskon-
ai’ Dressers og Staiuls með ýn.su
uýju suiði. Komið og sjáið og
spyrjið eítirverði.
Lbwís Bros„
I 80 PRINCESS ST.
283
„Hví skyldi eg ekki segja hoDum [>að? Hvafia
skað* getur það gert að segja einhverjum, að maður
hafi hitt konuna hans?-‘ Mr. Mitchel sagði þctta til
að hræða stúlkuna, ef unt væri, til þess að henni
ytði enn hættara við að koma upp um sig; þvi hanu
var sannfærður um, að hfm var að segja lionum ösatt.
„Ó! nei! nei!“ hrópaði stúlkan með Akefð. „Dér
skiljið þetta ekki'. Dér megið ekki segja honum
það! Ó, drottinn minn góði! Eg hef vcrið auli, að
tala nokkuð viö yður! Reglulegur auli! I)æma-
laus auli!“ Og svo fór hún að gráta, sem er hið
v&nalega ráð kvennfólksins, þegar það vill mýkja
hjörtu kailmannanna.
„Heyrið mér nú!“ sagði Mitchel, og lagði annan
handlegginn blíðlega utan um hana. „Grátið ekki,
litla kona! Eg er enginn óvættur! Eg skal ekki
segja neinum það, sem þér sögðuð mér, ef þér óskið
að eg geri það ekki! Uana nú! Hana nú! Ilættið
nú að gráta!“
Stúlkan lót brátt huggast, og ]>urkaði tárin af
sér með ofurlitlum vasaklút. Æfinlega þegar eg sé
einn af þessum litlu vasaklútum kvennfólksins dett-
ur mér 1 hug, að þeir séu betur hæfir til að nota þá
fyxir augun en fyrir nefið. Deir eru mjúkir og voð-
feldir, og gera ekki augun rauð, þegar þoir cru not-
aðir til að þorra tár moð þeim.
Lilian var svo umhugað um aö fá ákveðið loforð
hjá Mifchel viðvíkjandi þvf, að hann skyldi þegja,
að hun tók ekki eítir að hún misti vasaklútinn niður,
286
lega að uiðurstöðu um hvið hún skyldi gara, lagði
hina fallegu, mjúku höad stna I hönd hans og hróp-
aði:
„Já! Eg ætla að hætta á það! Eg ætla að fara
með yður.“
t>au voru brátt sezt f þægileg sæti I einni Har-
lam-lestinni á yfirjarðar-brautinni, í eitt af tvöföldu
sætunum t fremsta vagninum, sem minst þrengsli eru
vanalcga í.
„Jæja þá,“ tók Mr. Mitchel til máls, „segið mér
nú alla söguna.“
„Alla hvaða sögu?“ sagði Lilian.
„Um hvernig það atvikaðist, að þér urðuð Mrs.
Matthew Crane án þess að giftast,“ sagði Mitchel.
Lilian roðnaði aftub við þes.-i orð, og horfði út
um gluggann. Mr. Mitchel ámálgaði ekki spurn-
ingu sfna, heldur var ánægður með að láta stúlkuna
sjálfa skera úr, hv&ð hún g >rði. En hann hafði ekki
skilað henni vasaklútnum, heldur hélt á honum og
var að leika sér að þvi að vefja honum allavega utau
um fingur sfna, og nú tók hann eftir nokkru, sem
vakti forvitni hans. Dað var ofurlftill fsaumur f einu
horninu á klútnum—ofurlítil dal-lilja. Mr. Mitchel
leit af klútnum á stúlkuna við hlið sér. Var það
mögulegt, eða var þetta einungis tilviljun? Hún
nefndi sig „l)a)-liljan,“ og þess vegna var eðlilegt
að hún skyldi merkja vasaklút sinn þannig. En var
líklegt að nokkur önnur kona mundi gera hið sama,
og að þcssi önnur kona væri móðir barnsins, sem út
bafði verið borið?“
279
„Algerlega áreiðanlegt, frú mín,“ gagði Mitch^l
„Eg skal hitta yður á skrifstofunni á morgun. Verið
þér sælar!“
Mr. Mitchel og Lilian V&le urðu samferða eftir
ýmsum af hinum fjölförnu strætum borgsrinnar, og
voru þau hjáleitir förunautar. Hann var sam sé
heldrimaður, sem umgekst bezta fólk borgarinnar,
gáfaður og vel mentaður, en hún var ómentuð hverfa-
stúlka, þótt húu væri frfð sýnum. Mr. Mitchel leit á
hana við og viö og dáðist að andlits-fegurð hennar,
en hann var samt sokkinn niöur i aðrar hugsanir.
Degar Mitchel fyrst sá Ijósmyndina at stúlku
þessari, undraði hann sig mikið yfir þvi, sð honum
fanst, að andlit hennar koma sér einhvern veginn
mjög kunnuglega fyrir. Hann hafði brotið heilann
um þetta atriði, uns hann hafði loks ráðið gátuna.
Ljósmyndin minti hann á aðra samkyns mynd, sem
Rósa fósturdóttir hans átti, af stúlku sem vsr skóls-
systir henn&r og vinstúlka. Hann hafði siðan borið
myndirnar saman, og orðið þá enn meira forviða, svo
likar voru þær. En samt var önnur þeirra, sem
myndin var af, leikkona í lægstu skemtistöðum {
borginni og uppalin í hverfunum, en hin var fttrún.
aðargoð miljóns-eiganda nokkurs, og hafði verið slin
upp við suð og allsnægtir.
Mr. Mitchel vsr persónulega kunnugur hinni
nngu og rlku stúlku, og þegar hin—hveifastúlkan____
gekk dú við hlið haus, undraði hann sig meir en
nokkru sinniáður yfir, að stúlkurnar sjálfar voru eini