Lögberg - 07.04.1904, Blaðsíða 5

LÖGBEKG, FIMTUDAGINN 7. APKÍL 1904.
NEW-YORK LIFE
JOHN A. MoCALL, FCRSETl.
Mesta lífsábyrgðarfélag heimsins.
|| Árið 1903 borgaði félagið 5,300 dánarkröfur til erfingja :
$16,000,000
Árið 1903 borgaði fél. ábyrgðir til lifandi ábyrgðarhafa:
$18,000,000
Árið 1903 lánaði félagið út á ábyrgöarskírteini sín mót
$12,800,000
Árið 1903 borgaði félagið rentur til félagsmanna :
$5,500,000.
EFTIRSPURN
um hvar Ólafur Gunnar sonur
Kristjáns sál. Sigurðssonar Back-
mann er niðurkominn.
Kristján sál., faðir Ólafs, mun
hafa fiutt frá Meðalheimi á Sval-
barðsströnd við Eyjafjörð til Ont.,
Canada, og j?aðan aftur til Nýja
Islands, Man. á fyrstu árum land-
náms þar, og svo þaðan hingað
suður í Víkurbygð, N. Dak. ogdó
hér síðastl. ár og lét eftir sig tals-.
verðar eignir, og er eg gæzlumað- 1
ur þeirra á meðan þessi meðerf-
ingi er ekki fundinn, eða þar til |
skilyrði laganna er fullnægt.
Sé því nokkur, sem veit um
þennan Ólaf Gunnar, óska eg
hann geri svo vel, og láti mig vita
það.
Mouníain, N. D. 28. Febr. 1904.
Elis Thorvaldson.
Áriö 1903 gaf félagiö út 170 þúsund lífsábyrgðarskírteini:
. $326,ooo,ooo^
Félagi þessu tilheyra nú nærri miljón manns, með
$1,745,000,000 lífsábyrgð og $352,000,000 sjóð. Menn þess-
ir eru félagið, upphæðir þessar eru eign þeirra, þeir einir
njóta alls ágóðans lifandi eða dauðir.
Chr. Olafson, Agent. J. G. Morgan, Manag„. |
650 William Ave., Grain Exchange.
WINNÍPEG.
Kjörkaup
21 pd. Raspað sykur...$100
18 ,, Molasykur.......$100
10 ,, Kaffi Nr. 1 ... $100
12 ,, Kaffi ,, 2......$ico
25 ,, Sveskjum .......$ico
25 St. Sápu...........$100
Þessi prís heizt til 31 þ. m.
aðeins móti peningum út í hönd.
A. Fridriksson . . .
611 Róss Ave-
[RUDLOFF GREIFI.
Þegar stóð á þessum nýjustu efasemdum,
komum viö til Munchen og ókum heim til greif-
ans. Mig furöaði á því, hvað herbergi hansvoru
vönduð og skrautlega búin. Þegar eg þekti hann
áður, voru efni hans af skornum skamti og fólk
hans tiltölulega fátækt. En herbergi þessi voru
samboðin hverjum auðinanni. Jafnvel þetta jók
á tortrygni mína. Væri hann svikari, þá lét
hann borga sér vel fyrir svikin.
Samvera okkar á lestinni og það, aö hann
var nú í sfnu eigin húsi, sýndist gera hannrólegri.
,,Egverð nú að yfirgefa yður æði-langa
stund, prinz, til að búa vini okkar undir komu
yðar, “ sagði hann; ,,en auðvitað ætlast eg til,
að þér gerið yður heimakominn eins og þér vær-
uð heima hjá yður. Nú í kveld, eða á morgun,
getum við tekiö til starfa. Þangað til getið þér,
ef þér ekki eruð því kunnugri í Munchen, fengið
nóg að sjá og skoða yður til skemtunar. “
Það sem eftir var af deginum varð eg að sjá
um mig sjálfur, og við fundumst ekki aiturfyr en
seint um kveldið. Sagði hann mér þá, að hann
hefði ákveðið að láta mig heilsa upp á heiztu
flokksmenn okkar næsta dag
Afieiðingin af því ferðalagi geröi málið enn
þá flóknara. Hvar sehi eg kom, var mér tekið
með útbreiddum örmum; allii vildu fá samvinnu
mína; allir voru samþykkir varkárni tninni, og
allir fullvissuðu mig um æskileg málalok. Þótt
framgangur málsins hefði algerlega verið undir
liðveizlu rninni kominn, þá heföi ekki verið unt
að taka mé.r með meiri fögnuði en gert var.
Eg botnaöi ekkert í þessu. Sérhverri spurn-
ingu minni virtist vera svarað afdráttarlaust og
einlæglega; og allar eftirgrenslanir rnínar urðu tii
þess að sannfæra rnig um, aö samsærið var öfi-
ugra og víðtækara en eg hafði hugsað mér, og aö
líkurnar tii sigurs voru nógu sterkar til þess eg
gæti treyst þeim.
Og samt gat eg ekki útrýmt tortrygni minni.
Á engu gat eg þó bygt hana öðru en því, að eg
þekti Nauheiin greifa. Hún hafði við ekkert
annað að styðjast. En því nákvæmar scin cg
7 virti hann fyrir mér, því órólegri varð eg, og því
meir sannfærðist eg um, að hann, að minsta
kosti, bjó yfir einhverju undirferli.
Mér var varið eins og rnanni þeirn, sem
hvattur er til að gera það, sem honum er nauð-
ugt þótt skynsemi hans og eðlisávísun mæli með
þvf, og þótt hann langi innilega til að treysta
eðlisávísan sinni. Eg vildi ekki þurfa að tfiúa
því, að málið væri falslaust, en eg gat ekki fótað
mig á neinu, hvernig sem eg gróf og ieitaði og
tortrygði og rannsakaði.
Þegar fjórir dagar voru liðnir gat eg ekki láð
þeim þó þeir vildu láta mig segja af eða á um
það, hvort eg ætlaði að ganga í lið með þeim eða
ekki; og þó mér væri í mesta rnáta ógeðfelt að
verða með, þá gat mér ekki hugsast nein gild á-
stæða til að neita því. Fundurinn, þar sem eg
átti að gefa svar, var ákveðinn að kveldi sjötta
dagsins, og eg hugsaði til þess fundar talsvert
kvfðafullur.
Deginum fyrir lundinn ætlaði eg að verja til
viss starfa, sem var litlu minna áríðandi en aðal-
erindi mitt til Munchen. Eg ætlaði að ieita upp-
iýsinga um fortíð Nauheims greifa.
Eg vissi þaö, að þegar hann veitti fjölskyldu
minni hið þrælslega sár, þá átti hann konu, sem
honum hafði gifzt á laun og bjó í Thuringia. Um
þetta vissu fáir nema eg, og eg komst eftir því af
hendingu. Nú var tilgangur minn að grenslast
eftir hvort hún væri enn á lífi.
Mér hepnaðist eftirgrenslunin vel. Konan
var á lífi og ’nafði ofan af fyrir sér með ofurlítilli
búð og vissi ekkert um stöðu eða orðstír manns
síns. Mér gekk vel að finna hana, og vegna
kunnugleika míns á málunum frá fyrri tímum,
gat eg átt nokkurt tal við hana og þörnin hennar
tvö, og fékk eg þannig að vita, að hún hafði ekki
séð Nauheim svo árum skifti, vissi ekkert um
það, hvort hann var lifandi eða dauður og stóð á
sama um það. Hún gat haft ofan af fyrir sér og
látið börnin sín fá mentun, og bað þess heitt, að
maður hennar ónáðaði hana aldrei framar.
Það var ekki augnamið mitt að hreyfa neitt
við máli þessu í bráðina. Alt sem eg þurfti var
að vita hvar konuna væri aö finna, hvenær sem
á þyrfti að halda til að ónýta svikráð illmennis-
ins.
Fanturinn ætlaði sér að svíkja Minnu Gram-
berg eins og hann hafði svikið systur mína fyrir
mörguin árum, og eg hugsaði til hans með beiskju
og gremju þetta sumarkveld meðan járnbrautar-
lestin var að bera mig til Munchen aftur. F5nað
vissu leyti var eg fagnandi; því að nú vissi eg um
það, sem óhjákvæmilega hlaut að ónýta vélráð
hans, og eg var staðráðinn í að nota það á fund-
inum, ef ekkert annað bstra biðist, sem ástæðn
fyrir þvf, hvers vegna eg 'ekki yrði með þeim.
Það var auðvitað góð og gild ástæða. Og meö
jafn nýjar og sterkar sannanir í höndunum mundi
enginn heiðarlegur maður í flokknurn neita því,
að eg gerði öldungis rétt. En vissir atburðir áttu
eftir aö koma fram, sem breyttu öllum þessum
fyrirætlunum mínum.
það var orðið mjög áliöið þegar eg kom til
Munchen, en veðrið var gott og hlýtt, svo eg
labbaði í hægðum mfnum eftir mannlausum göt-

mmm
I >c'xl i| vinur
Aðferð okkaraðfara með korn-
fiutninga ernæstum því fullkomin.
Þegar þér hafið kornvöru að selja
eða láta flytja, þá verið ekki að
hraðrita okkur fyrirspurnir um I
verð á staðnum, en skrifið eftir J
upplýsingum um verzlunaraðferð '
okkar.
sem matreiðsluna liafa á hendi er BLUE
RIBBÖN BAKING POWDER, því það er
svo hreint og vel tilbúið, að bökunin
hepnast æíinlega ágætlega sé það Powder
bnikað.
Thompson, Sons & Co.
Grain Commission Merchants,
WINNIPEG.
Bankarar: Union Bank of Canada.
Biðjið kaupmanninn yðar um það.
Blue Ribbon BakingPowder
25 cent hver eins punds kanna.
Þrjár ávísanir í hverri á eins punds könnu.
unum áleiðis heim að húsi Nauheims og hafði
skemtun af göngunni. Eg varð að fara gegnum
einn af útjöðrum bæjarins og gekk í hægðuni
mfnum, reykjandi og í djúpum hugsunum, þegar
eg alt í einu hrökk við af hljóði um hjálp langt í
burtu fram undan mér. Eg er fljótur að hlaupa
og hljóp nú, alt hvað eg gat, á hljóðið, sem var
endurtekið og leiðbeindi mér því. Eg hljóp yfir
uiu tvö eða þrjú stræti og breiðan, dimman flöt,
og þá heyrði eg hljóðið í þriðja sinn og jaínframt
vopnabrak. Eg hafði ekkert vopna nema sterk-
an eikarstaf; en eg hirti ekkert uin hættuna held-
úr hljóp áfram og tók undir til að láta vita, að
hjálp væri í nánd. Þegar eg kom hinumegin
flatarins, sá eg hvað um var að vera.
Fjórir menn, tveir með sverð og tveir með
hnífa, sóttu að einum manni, sem sneri bakinu
að húsunum og varðist með sverði upp á líf og
dauða og hjó, lagði, og bar af sér með dæmafá-
um fimleika og kunnáttu. Eg sá, að hann var
særður, og jafnvel þó hann hefði sært fleiri en
einn af mótstöðumönnum sínum, þá var hann í
þann veginn að verða yfirbugaður.
Upptendraður af níðingsskap þessara fjögra
manna, að sækja þannig allir að einum, ávarpaði
eg þá með blótsyrði, tvíhénti stafinn, beit á jaxl-
inn og réðist aftan að þeim. Eg lét stafhnúðinn
ríða af öllu afli á hægri handlegg þess, sem næst-
ur mér stóð, svo handleggurinn féll niður afllaus
og sveröið hentist eftir gangstéttinni. Næsta
höggiö lét eg koma á andlit annars, sem sýndi
sig f því að veitast að mér. í sama vetfangi
tókst manninum, sem að var sótt, að leggja þann
þriöja í gegn; og þegar þessi óvænta breyting
varð á, flýði sá fjórði — og fylgdu hinir dæmi
hans.
,, Þér máttuð ekki seinna koma, vinur minn, ‘ ‘
sagði maðurinn ofur rólega og kom til mfn.
,,Tvær eða þrjár mínútur meira hefðu nægt hund-
unum til að gera— Hvað er þetta! Fleinrich
Fischer!“ hrópaði hann eins og steini lostinn og
rétti mér hendina. ,,Það var sannarlega heppi-
legt aö við fundumst. “
Eg var ekki á sama máli; því að inér varð
hálfhverft við þegar eg sá, að þetta var franskur
skylmingameistari, nefndur Guion, sem mér hafði
kent skylmingar á leikaraárum mínum og ekki
hafði sem bezt orð á sér. Eg tók í hönd hans,
en eg gat ekki gert það alúðlega.
,,Hvernig fóruð þér að lenda í þessum krögg-
um, M. Guion?“
Harin hló.
,,Guion? Var það nafn mitt þá? Hefi þá
verið franskur, vænti eg. Það er merkilegur
fjandi; eg hefi heitið svo mörgum nöfnum og
eignað mig svo mörgum þjóðum, að mér er ó-
mögulegt aö rnuna það alt. En eg heiti aldrei
nema eiriu nafni í einu. Og núna, minn góði
herra, er eg frá Korsíku og nafn mitt er Praga—
Juan Praga, yðar auðinjúkur þjónn; og eg kann-
ast viö það, að eg skaintnast mín alls ekki ívrir
að eiga yður lífgjöf að þakka. En hvað gengur
að yður?“
,,Praga!“ hrópaöi eg. ,,Svo það eruð þá
þér, er ekki svo.sem börðust við Gramberg greifa
og drápuð hann?“
„Ó, hvernig í skollanum vitiö þér nokkuð
um það? Fln það er rétt, og það er jafn rétt, að
þessi atburður í kveld er ein afleiðingin af því.
En það sver eg viö hvern blóðdropa í mér!“—
hann urraði eins og grimmur og reiður hundur—
„að þeir skulu fá það borgað. “
„Eg get hjálpað yður til að koma fram
hefndum, “ sagði eg með ákafa. „Við skulum
fara eitthvað þangað, sem enginn getur séð okk-
ur eöa heyrt til okkar. “
Hann starði á mig eins og hann væri forviða
ypti öxlum, hló, lét stórt blótsyrði.fjúka, hló aft-
ur, og sagði:
„Þér? Jæja þá; þér björguðuö lífi mínu og
það er ekki nema sanngjarnt, að þér farið með
það eins og yður sýnist. Komið með mér. “
Hann gekk á undan mér og sór og sárt við
lagði og kallaði til vitnis alla dýrlingana í alma-
nakinu og utan þess, að alt, sem hann ætti í
heimi þessum — peningabuddan, sverðið, sjálft
lífið—stæði mér til boða.
VIII. KAPITULI.
- Saga Praga.
Á léiðinni ineð þessum léttúðuga félaga mín-
um var eg sokkinn niður í djúpar hugsanir.
, Hvernig átti eg aö fá hann til að segja mér alt,
sem hann vissi, án þess að stofna sjálfum mér í
hættu? Hvernig átti eg að geta látið hann vita,
að eg væri nú ekki lengur Heinrich Fischer leik-
ari, heldur Gramberg prinz, án þess að kveikja
grunsemi? Þessi fljótfærni mín, að segjast geta
hjálpað honum til að koma fram heíndum, var
ákaflega heimskuleg; því eg hafði enga ininstu
hugmynd um, að hvað miklu leyti honum var
trúandi fyrir leyndarmáli.
Hann fór rneð mig heim til herbergja sinnan
og hafði hann þar sérlega þægilegt heimili. Eg
tók einnig eftir þvf, að hann var betur til fara nú,
heldur en eg hafði nokkurn tíma séð hann í Frank-
fort. Hann var dökkur á brún og brá, grann-
leitur, liðlegur í öllum hreyfingum, og augnatil-
litið hvast og djarfmannlegt, enda las hann efa-
semdirnar og undrunina í svip mínum og hló svo
að skein í hvítar tennurnar í birtunni frá götu-
ljósinu.
„Það er ekki í fyrsta sinni sem eg hefi átt
þessum litla karli fjör að launa, “ sagöi hann um
leið og hann lagði sverðstafinn sinn á borðið, sem
ekki leit út öðruvísi en hver annar óbrotinn
göngustafur. „Handverksmaöur ætti aldrei að
fara neitt án þess að hafa ineð sév verkfærin;
munið þér það, kunningi. Svo yður furðar á þvf,
hvað vel hér fer um mig? Eg er efnamaöur og
fer vel með inig—það var svo að minsta kosti.
En á eg nú að segja yður?“
„Já, í hamingjubænum, “ sagði egog fleygði
mér niður í stól, því rnér var ant um, að hann
segði frá sem flestu.
„Við skulum fyrst fá okkur í staupinu; og
eg má þakka hinni helgu mey og yður—líklega
þó öllu fremur yður—það, að hálsinn á mér er í
því ástandi að geta rent niður góðu vfni—þeim
einu lífsgæðum sem maður getur sagt, að sé eft-
irsjárvert að deyja frá. “
Og svo teygaði hann út úr staupinu.
„Eruð þér særður?“ spurði eg.
„ Það er skeina einhvers staðar á handleggn-
um—guð láti hönd þá visná, sem veitti mér á-
verkann! • ‘ Léttúð hans breyttist alt í einu í
ofsalega reiði, og svo reiðin aftur óðara í léttúð
ogglaðværð. , ,Geri hann þaö ekki, þá geri eg
Jrað sjálfur; þaö er ekki meira um J>a'ð að fást.
\ ið skulum samt skoöa þe.-^sa skeinu. •* Hann
fór úr treyjunni, skoðaði sárið, þvoöi það vand-
lega og batt. ,,Það er hættulaust, “ sagði hann,
„fyrir mig—ekki fyrir hann. “
Eitt eða tvö augnablik var hann á ferð um
stofuna eins og hann væri í önnum; síðan vék
hann sér að mér og spuröi hlæjandi, en með
hvössu og bitru augnatilliti:
„Og látið mig nú vita, hver Jrér eruð?“»
„Gramberg prinz, “ svaraöi eg v.ðstöðulaust.
Ffg var satt að segja undir spurningu þessa
búinn, því eg hafði haft vakandi auga á mannin-
um. Hann var ánægður með svarið.