Lögberg - 26.05.1904, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 2ðJ MAÍ 1904.
5
L
KUDLOFF GREIFI
n
ÍJ
,,Hér er hvorki um karlmensku né hugleysi
aS ræöa. ÞaS er einungis herkænskubragð. AS-
alatriSið í hinu innra samsæri þeirra er þaö, aS
þú finnist ekki þegar þú veröur kölluö til aS setj-
ast í kóngssætiö. Til aS fá því framgengt, svíf-
ast menn þessir einskis—þó þaS jafnvel kostaöi
líf þitt. Til þess nú aö koma fram krók mínum,
verö eg aö liafa þig viS hendina hvenær sem til
þarf aö taka. Þaö er óhjákvæmilegt. Þú verS-
ur aö látast fara til Munchen samkvæmt ósk
þeirra til þess aö vera viö hendina þegar stundin
kemur, og viS megum enga tortrygni á okkur
sýna, en þú skalt hafa trúa eftirlitsmenn, sem
verja þig fyrir allri hættu. Tilgangur minn eraö
láta þá nema burtu einhverja aSra í þinn staS,
og í því skyni mun eg reyna aS komast á snoöir
■nm, hvernig ölla á aö haga. ÞaS er ósk mín aS
láta engan gruna, aö viö höfum áþá leikiö fyr en
of seint er fyrir þá aö breyta fyrirkomulaginu.
Getur þú treyst nokkurri af þjónustustúlkum þín-
um til aö vera þar í staöinn þinn, sem er nógu
svipuð þér á vöxt, háralit og svo framvegis til að
villa mönnum sjónir, sem sjaldan eöa aldrei hafa
séö þig og aöeins þekkja þig eftir lýsingu? Hún
yröi aö vera búin eins og þú mundir vera og nógu
elsk aS þér til aö taka upp á sig hættuna og segja
ekki orö. “
,, Já, María herbergisþerna mín gæti undir
þeim kringumstæöum látist vera eg, og um trygö
hennar efast eg ekki. “
,,Segðu henni ekkert um þetta fyr en undir
paö síöasta. Láttu hana þá vita hvaö gera þarf.
Hún veröur í þínum fötum, og veröur numin á
burt; þú laumast á burt, og eg skamma Nauheim
fyrir konurániö, svo hann þorir ekki að heim-
sækja fangann og uppgötvar því ekki gabbiö.
Hlutverk þitt nú í bráSina er að búa þig undir
þetta, og jafnframt aö hugsa þér staö, sem þú
getur óhult fariö til. “
,,Eg er fús til aö gera meira ef það getur
verið þér til hjálpar, " sagðihún.
Hiö óbifanlega traust hennar á mér kom
fram í hverju oröi sem hún talaði.
, ,ÞaS veröur nóg vandaverk að vinna eftir
á, “ sagöi eg brosandi, því mér var ánægja að
heyra, hvaö ant henni var um aö hjálpa. ,,Yð-
ar Hátign má trúa því, aö maöur kemst ekki án
stríös upp í hásætiö. “
,,Eg mundi veröa léleg drotning, “ svaraöi
hún.
, ,Þú yrðir dásamleg drotning; og kæmi Ba-
varíu þjóöin auga á þig, þá mundi hún nauðug
sleppa þér. “
Hún horföi á mig meö alvörusvip, andvarp-
aSi og sagöi:
, ,Þú ættir ekki aö skjalla mig, Hans frændi.
Þú ættir ekki aö segja þaö, sem þú ekki meinar. “
,,Ef til vill væri réttara aö segja, aö eg ætti
ekki segja alt, sem eg meina. “ Eg leit til henn-
ar, og allra snöggvast létu augu mín meira í ljósi
en orSin; og eg flýtti mér aö bæta við í eins ó-
þvinguðum málróm og mér var uní: ,,Yöar Há-
tign á að minsta kosti einn hollan þegn á hverju
sem gengur. “
, ,Því trúi eg af öllu hjarta, “ svaraöi hún
meS svo frábærlega miklu trausti í rómnum og
viömótinu, aö þaö gekk í gegn um mig. Hún
brosti og sagöi ennfremur: ,,Jafnvel emn þegn
getur myndaö kóngsríki; þó eg sé aumlega hrædd
um, að þaö liggi ekki fyrir mér aö stjorna jafn-
vel því litla ríki. “
Mig langaöi til að snúa þessu spaugi hennar
uppí alvöru og fulLissa hana um,aðyrðiþaö ekki
hún þá skyldi þaö ekki verða nein önnur; en eg
gætti þess í tíma, að í rauninni var eg ekki ann-
að en svikari, hversu hollur sem eg var henni.
Eg svaraöi því engu, og þoröi ekki einu sinni að
líta á hana.
Eftir nokkura þögn stóð hún upp, stundi viS
og gekk fram úr stofunni.
Eg lét hana fara, og mér datt þaö ekki í hug
fyr en hún var farin, að hún mundi hafa álitið
þögn mína bera vott um ókurteisi og naglaskap.
Mig langaði til að fara á eítir henni og eg lagöi á
staö áleiöis til dyranna; en vandræðin yfir því,
hvaö eg ætti aö segja komu mér til að stanzi, og
þegar þannig stóö, kom Krugen inn ti! aö halda
áfram samtalinu, sem viS byrjuðum á leiöinni
heim frá járnbrautarstöövunum.
XII. KAPITULI.
Aform mín færast í hok: ið.
Eg sagöi Krugen frá því sem eg haföi upp-
götvaö og hvað eg hafði í hyggju. Eg sýndi hon- j
um skjölin, sem eg hafSi með már frá Munchen;
sagöi honum frá fundum okkar Praga; leyndar-
máliö um tildrögin til hólmgöngunnar, sem
Gústaf varö aö bana; og loks baö eg hann aö
segja mér hreinskilnislega hvaöa álit hann hefSi
á gagnbragöi mínu og hvernig hann héldi okkur
gengi að koma því fram.
,,Það er nokkurn veginn hiS eina, sem hægt
er aö gera, “ sagöi hann, ,,og þegar kántessan
einu sinni er upp í hásætiö komin, þá er engin
ástæöa til, að hún ekki sitji þar kyr. “
,,Þvert á móti. Það eru tvær óhrekjandi á-
stæöur til þess—óbeit hennar á því, og afskifti
stjórnarinnar í Berlín. “
,,Og svo getur veriö þriöja ástæöan, “ pískr-
aði hann í skeggiö og leit til mín hvössum augum.
,, Og hver er hún? ‘ * spuröi eg þó eg þættist
vita viö hvaö hann átti. En hann vatt sér kæn-
lega við.
,,AÖ hennar hátign hafi litla löngun til kon-
unglegs hjónabands og láta stjórnina í Berlín
ráöa giftingunni sinni. Hennar hátign ber
hjarta í brjósti sínu, því miöur, og guö blessi
hana fyrir þaS. “
,,Þaö veröur alt eins og henni er kærast, “
sagSi eg stillilega. ,,AS minsta kosti er þaö á-
setningur okkar aö gefa henni tækifæri til aö neita
drotningartigninni og frelsa hana úr höndum ill -
mennanna, sem ofsækja hana. “
Andlit hans varö svart eins og nóttin.
,,Guö minn góður!“ sagöi hann, ,,ef mann-
hundur þessi verður svo ósvífinn aS ónáöa hana
framar, þá skal eg leggja sverSinu mínu gegn um
skrokkinn á honum þó eg veröi aö láta lífiö fyrir
þaö á næstu mínútu; og komi hann ekki á hennar
slóSir, þá skal eg leita hans, þegar máli okkar er
lokið, og neyða hann til aö ganga áhólm viðmig.
Hann hefir móögaö mig, ekki einu sinni, heldur
þúsund sinnum—og hann veriö svikari frá upp-
hafi. Og að hugsa sér prinzinn hafa frá upphafi
til enda boriö óbifanlegt traust til hans. Og eg
sömuleiðis. “
,,Ef til vill hefir prinzinn ekki þekt jaf .i mic-
ið til mannsins einsog eg, né þér heldur, “ sagði
eg í ógáti. “
Félagi minn hrökk viö og horíSi á mig svj
undrunarfullur, aö eg áttaöi mig óðara á ógatn:
minni.
,,Hafiö þár þakt manninn áður?“ spurö
hann hægt.
,,Eg h^fSi heyrt um hann talað, “ sagöi eg
kæruleysislega. ,,Það er löng saga, og ef til
viil segi egyður hana einhvern tíma. “
,,Þaö er ekki fyrir mig að leggja spurningar
fyrir yðar tign, en aldrei mundi eg segja frá því
sem mér væri trúaö fyrir, “ svaraöi hann, móðg-
aöur, að mérvirtist, yfir því, að eg skyldi ekki
segja meira; og í svipinn hafði eg mikla freist-
ingu til að segja ho ium upp alla-söguna.
Það gat veriö mér ósegjanlega mikils vir? i
að eiga trúaj og staöfastan bandamann mér til
hjálpar viö það, sem eg haföi sett mér fyrir; en á
hinn bóginn gat eg ekki vitaö hvernig slíkur maS-
ur mundi kunna þ /í aö hlýöa skipunum uppgjafa
leikara, og því afréö eg að eiga þettaekki á hæt .u
eins og á stóö. Eg svaraði því engu, heldur sat
þegjandi eins og eg væri aö hugsa um mál okkar
ög fyrirætlanir.
,,Þaö er mikiö að gera, kafteinn, “ sagöi eg
loks, ,,og við veröum aö eyða eins litlum tíma og
unt er til aö skeggræöa málin. í fyrsta lagi verö-
u:n viö aö standa í.stöðugu sambandi við Praga.
Eruö þér of kunnugur í Munchen til í..S vera
stöðugt á ferðinni á milli?“
,,Það er eg hræddur um; en hann Steinitz
getur það. Það þekkir hann naumast nokkur
þar; en hann er ókominn enn þá þaSan sem þér
senduS hann. “
Eg hafði gleymt honum og erindi hans; og
nú þegar þaö var rifjað ypp fyrir mér varö mér
bilt við, að hann skyldi vera ókominn. Það hlaut
eitthvað alvarlegt aö valda þessari löngu burtu-
veru.
,,Hann heföi átt aö vera kominn heim fyrir
nokkurum dögum, “ svaraöi eg seinlega. ,,Lík-
lega kemur hann í dag eöa á morgun, í síöasta
lagi, og þaö veröur nægur tími fyrir okkur. Sjálf-
ur fer eg til Munchen eftir einn eSa tvo daga; en
af ásettu ráöi hefi eg ekki mælt mér neitt mót og
ætla ekki aö gera þaö fyr en kveldinu áöur en eg
fer, því vissu menn þaö fyrirfram, aö eg vrði aS
heiman, gæti slíkt orðið bending er leiddi til ein-
hverra ofsókna gegn Minnu kántessu. “
KORNVARA
Aðferö okkar aS fara með korn-
fiutninga er næstum því fullkomin.
Þegar þér hafiö kornvöru aö selja
eöa láta flytja, þá verið ekki aö
hraörita okkur
verð á staSnum, en skrifið eftir
upplýsingum um verzlunaraðferð
okkar.
Thompsorf, Sons & Co.
Grain Commission Merchants,
WINNIPEG.
Bankarar: Union Bank of Canada.
Einn bolli af
‘Vt'ijp*VT«í '
! BlUt RltBONMÍiCO
WtNNIPES
er ætíö Ijúffengasta hressing þegar notaS er
PIONEER KAFFI
brent í sérstökum vélum, hreint og nýtt.—
Ekkert af gæöunum fer til ónýtis þegar
kaffiö er brent á réttan hátt. Kaffi, sem ^
brent er meö gamla laginu, á stónni, getur 3
aldrei orðiö eins gott, auk þess sem þaö 3
léttist um eitt af hverjum fimm pundum. 3
Biöjiö því ætíö um Pioneer Kaffi. E3
Blue fíibbon M'f'g Co. I
Winnipeg. EEg
UUUUiiUUlUttUiUUUUitttttUUUUttiUlUIUiUittiUlttUtUUUE
,,Hvernig hugsið þér ySur aö ónýta slíkar
ofsóknatilraunir þegar þar aö kemur?“ spuröi
Krugen.
,,Aöallega meö aögætni; en auk þess læt eg
sýnast, aS eg hjálpi Heckscher barún í öllu þó eg
ætli mér aö ná á honum undirtökunum. Eg finn
hann og segi honum, aö viö komum öll til Munch-
en tveimur dögum fyrir hirödansinn. Þá tvo
daga hafa þeir nægan tíma til aö framkvæma
svikráð sín. Sem stendur er þaö einnig áform
mitt aö hafa kántessum í tveimur útgáfum þessa
tvo daga; þessi þerna hennar verður búin ná-
kvæmlega eins og hún allan tímann, og frammi
f /rir öllum, nema heimafólkinu og þeim sem kánt-
essuna þekkja, mætir þernan í staö hennar. Af
þessu leiðir, aö alt vinnufólk, sem viö höfum meö
okkur, veröur að vera ókunnugt, nema eitt eöa
tvent, sem viö getum treyst fullkomlega. Og
það fel eg yðurá hendur að velja. “
,,ÞaS eru ýmsir hér, sem eg trúi eins og
sjálfum mér; en er ekki hættulegt aö láta kán-
tessuna konra fram í tveimur útgáfum svona
lengi?“
,,Getur gjarnan veriö; en við verðum aS gera
okkur þá hættu aö góöu. Tilgangur minn er að
haga öllu þannig, aö viö getum nokkurn veginn
átt þaö í hendi okkar hvenær reynt verður aö
grípa frænku mínu. Eg geri þeim þaö fullkom-
lega skiljanlegt, aS hvert augnablik sem hún
dvelur í Munchen veröi haföur um hana sterkur
vörSur af okkar mönnum; en í þaö fyrirkomulag
læt eg sýnast eyöu á einum staö, er eg hefi hugs-
aS mér þannig: Þessa tvo daga læt eg sem frænka
mín sé ekki vel frísk og geti ekki tekiö á móti
nema einum eöa tveimur gestum. En síðari
hluta dagsins, sem dansinn á aö veröa, veröur
tekið á móti gestum í konungshöllinni, og eg læt
það líta þannig út, að hennar veröi ekki vandlega
gætt á heimleiöimni þaöan. Það gefur þeim á-
gætt tækifæri. En jafnvel þó kántessan fari til
hallarinnar, þá bý eg svo um, aS þernan ekur í
stað hennar heim meö Gratz barúnessu, og
frænka mín getur breytt nægilega bú-ingi inn í
kvennaherbergjunum, svo hún þekkist ekki þegar
hún fer út úr höllinni. “
,,En Gratz barúnessa’“
,,Þér efist ekki um, að hún sé trú?“ spuröi
eg snögglega. ,, Segið mér hispurslaust ef svo er. ‘ ‘
,,Al!s ekki. Eg hefi enga ástæðu til þess.
Eg átti viö, hvort hún yrði ekki í hættu. “
, ,Ekki til muna. Aö líkindum verða þeir
fegnir að sleppa henni, cg þó þeir aldrei nema
haldi henni, þá gera þeir henni ekkert mein. En
þiö sem meS þessu mælir er meira virði en alt
sem á móti því er. Þaö verður þeim geöfelt ekki
síöur en okkur að láta b.rottnámið fara fram sem
allra síöast fyrir dansinn—þeim, vegna þess viö
höfum þá engan tíma til að gera uppþot; okkur,
vegna þess, að því skemur sem viö veröuni aö
vakta Nauheim greifa til þess hann ekki upp-
götvi gabbið, því betra. Fáum klukkutímum
síðar eigum viS alt í hendi okkar. “
,,Þ"etta er bragö sem kemur blóðinu í manni
í hreyfingu,“ hrópaöi Krugen með ákafa. ,,En
þessir fáu klukkutímar verða áhyggjutímar. “
,,Meöan á þessu stendur lendir Marx hertogi
í netinu, sem fyrir hann veröur lagt, og kemst á okk-
arvald. Konungurinn verður gripinn á dansinum,
ogúr þvíer alt auðgert. Ríkisafsölunarathöfnin fer
fram og aö því búnu veröur Minna drotning köll-
uö fram, og þegar samsærismennirnir brosa í
kampinn yfir því, að hún muni ekki finnast, leiði
eg hana fram og upp í hefðarsætið; síðan flyt eg
einhvern ræðustúf fyrir hennar hönd—líklega þess
efnis, að hún ætli að taka sér tíma til aö ráöa við
sig hvaö hún geri. Þeir verða þannig teknir ó-
vörum, eins og tóur í greni, fyrir sínar eigin að-
gerö'r; og það veröur sjón aö sjá, hvernig ofan
yfir þá dettur. “
,,Og svo?“
,,Ja, þaö fyrsta sem við gerum veröur aö
hugsa um okkur sjálf. Árásirnar gegn mér og
yður byrja óöara og þeir halda aö þeir hafi leikiö
á okkur; og hættan nær til okkar allra þegar þeir
reka sig á, aö viö höfum leikiö á þá. En meöan
hertoginn þeirra er gisl í okkar höndum, koma
þeir engu viö. “
,,Þér trúiö Praga, og haldiö hann geti náö
hertoghnum?"
,,Eg er ekki viss um neinn nema yður, “ svar-
aöi eg; ,,og um ekkert fyr en jafnóöum og þaö
kemur fram. Við getum einungis ráögert hvaö
gera skuli og lagt fram alla krafta okkar til aö fá
Jjví framgengt; en í svona máli getur maöur viö
öllu búist á hverri stundu, og að öll áform mis-
hepnist, hversu vandlega sem þau hafa veriö
hugsuð og undirbúin. En mér geðjast vel aö
hreyfiafii Praga,—kona er nytsömust allra hreyfi-
afla í höndum þess, sem kann aö nota hana; og
þegar eg skildi viö Praga, þá brann hann í skinn-
inu af hefndargirni. Og hann er Korsíkumaöur.
En bregðist sá hluti ráöabruggsins, þá verður aö
bæta það upp á annan hátt, þaö er alt og sumt.
Asetningur minn er að gefast ekki upp viö neinar
hindranir. “
,,Hamingjan sanna,þér eruö maöur sem mér
er yndi að fylgja!“ sagði félagi minn, og augu
hans tindruðu af ákafa.
Síðan breyttist svipur hans og hann sta:5i á
mig forvitnislega og sagöi:
,,Og aö hugsa sér það, að þér skuliö aldrei
hafa annað verið en stúdent. Maöur gæti í-
myndaö sér, að þér hefðuð lært ogleikið kænsku-
brögð frá barnsaldri. Prinzinn þekti yður sann-
arlega ekki. Hann hélt þér væruð kveifarlegur.
En hvaö honum hefði þótt vænt um yður fyrir
þaS hvernig þér eruö eftir hans skapi. Einhver
hlýtur að hafa logið ógurlega mikið upp á yöur
viö hann. “
,,Slúöur hinna dauSu gerir okkur hvorki til
né frá, kafteinn, né skjall hinna lifandi, “ sagði
eg stuttlega. ,,Viö verðum aS komast að niður-
stöSu um verk þaö, sem hvor okkar á aö vinna,
og taka til starfa. “
Og síðan sagði eg honum nákvæmlega hvern
hluta áformsins honum bæri aö leysa af hendi,
og gaf honum bendingar um hver aöferð mundi
bezt. Eftir aö eg hafði lagt alt vandlega niður
fyrir honum, lét eg hann fara og hugsiði í næöi
um þann hluta áforms míns sem eg ckki haföi
komist að ákveðinni niðurstööu um.
Eg var órólegur yfir burtvera Steinitz. Þaö
var gremjulegt, aö jafn ómerkilegt atriöi eins og
sala tveggja bændabýla skyldi stofna jafn þýöing-
armiklu fyrirtæki, eins og hér var um að ræöa, í
hættu. En eg óttaöist, að svo færi. Heföi
Steinitz fundiö von Fromberg og afhent honum
bréfiö, þá gæti hann veriö kominn fyrir löngu
síðan; en heföi hann ekki fundið manninn, þá
gæti eg ekki aftrað sölunni. Og héldi Salan á-
fram, þá mátti ganga að því vísu, að gamli lög-
maöurinn kæmist í bréfaskifti viö þá, sem söluna
heföu á hendi fyrir von Fromberg, og þá félli
grunur á mig.
\itaskuld heföi eg með ánægju borgaö jaröa-
verðiS; en á hinn bóginn var ómögulegt fyrir inig
að vera bæöi kaupandi og seljandi. í þassu efni
gat eg ekki komist út úr vandræðunum á sama
hátt og mér tókst það við Praga.
Því meira sem eg velti þessu fyrir mér því
sennilegra þótti mér, að þrð yrði mér að fóta-
kefli; og eg varð enn þá órólegri þegar dagurinn
leið svo, aö Steinitz kom ekki.