Lögberg - 06.10.1904, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 6. OCTOBER. 1904.
5
RUDLOFF GREIFI.
,,Þér taliö blátt -áfram og afdráttarlaust, “
svarat5i eg. ,, Auövitaö vona eg, aö mestu örðug-
leikarnir séu nú því nær búnir, en séuö þér fáan-
legur til þess, þá langar mig til aö tala viö yöur
um framtíö yðar. Án yðar hefði eg ekki komist
fram úr þessu öllu, og því mun eg ekki gleyma. “
,.Eg ber aldrei sérlega mikla umhyggju fyrir
því, sem þér kallið framtíð mína, prinz. Hafieg
drepið bróðurinn, þá hefi eg hjálpað til að frelsa
systurina, og fái hún að vita það. þá er mér það
nóg. “ Þetta sagði hann í meiri einlægni en eg
bafði nokkurn tíma hevrt koma fram hjá honum
óreiðum. En svo hvarf hann aftur í sitt vana-
lega skap rétt á eftir og sagöi: ,,Auk þess hefi eg
komið fram hefndum, jafnvel þó það taki á mig,
.aðegekkirak níöinginn í gegn áður en hann
var svo heppinn aö hálsbrjóta sig. Til daganna
enda mun eg sjá eftir því að hafa aldrei getað
látið hann leika sér viö oddinn ásverðmu rnínu. “
Rétt í þessu kom Gessler majór út úr húsinu
mjög alvarlegur í bragði og kallaði mig á eintal.
,,Eg hefi fengið mjög ískyggilegar fréttir frá
Munchen, prinz“, sagöi hann. Eg tók eftir því,
að hann gætti þess a?tíð vandlegá að ávarpa mig
með nafnbótinni, sem eg held hann hafi þó vitað
aö mér ekki bar meö réttu. ,,Augener, trúnaö-
ar-ráögjafi keisarans, kom þangað beina leiö frá
Berlín í gærkveldi. Fréttirnar af því, sem í
Munchen hefir gerst þessa daga, hafi vakiö eftir-
tekt mikla í höfuöstaðnum, og það er búist viö
sjálíum keisaranum til Munchen. Marx hertogi
þyrfti nauösynlega að komast þangað eins fljótt
og frekast er mögulegt. “
,,Heföuð þér ekki látið ná Minnu kántessu í
burtu frá yður í gær, Gessler Majór, þá væri
hann ef til vill kominn þangað nú. Drátturinn
er ekki mér að kenna. “
Eg sagði þetta einbeittur því mér þótti hann
tala í alt of regingslegum tón.
,,Hvað ætlið þér þá að gera?“ spurði hann.
,, Viljiö þér gefa ávísun til að fá hann lausan?“
,,Eg get betur sagt yður það eftir svo sem
klukkutíma, eftir að eg hefi talað við frænku
mína. “
,,Þér veröið að gera svo vel aðgefamér ein-
hverjar ákveðnar fréttir handa'þeim í Munchen. “
,,Þér getiö látið þá vita, hvernig á drættin-
um stendur, “ svaraði eg í reiði. ,,Eg neitaöllu
valdboöi frá yður, lagsmaður, og er ekkert upp á
afskifti yðar kominn. “
Hann var í þann veginn að svara mér í sama
tón þegar Minna kom út.
,,Góðan daginn, herrar mínir,“ sagði hún
glaðlega. ,,Góöan daginn, Hans frændi minn, “
og með andlitið uppljómað af brosi og glaöværð
gekk hún til mín og rétti mér báðar hendurnar.
Mér rann öll reiðin við að líta hana, og þeg-
ar hún rétti mér hendurnar og eg las í augum
hennar samskonar mál eins og brauzt fram f aug-
um mínum þá var mér ekkert í huga nema frið-
ur, gleði velþóknan og ást.
,,Við verðum tafarlaust að tala saman, “
sagði eg. ,,Eigum viö að ganga saman hérna
um garðinn?“
Eg leiddi hana út á stóran grasflöt. og lá
stígur eftir honum miðjum svo ekki var mikil
hætta á aö til okkar heyrðist.
,,Eg var að hugsa um það í nótt hvað eg
mundi fá að heyra í dag, “ sagðihún. ,,EghMd
það verði góðar fréttir vegna þess það lá svo vel
á mér. ‘ •
,,Þú hefir þá ekki sofið?“
,,Jú, jú. En þegar eg svaf þá dreymdi mig,
og ööru hverju haföi eg unaöjfullar vökustundir.
Eg veit ekki hvort var betra—draumarnir um að
alt væri sem æskilegast, eða trúin á það, þeg-
ar eg vakti, að alt leiddist bráðum vel út. “
,,Eg vona það verði, “ sagði eg innilega.
,,Eg er viss um þaö, “ sagöi hún ávítand
fyrir efasemdir mínar. ,,Er ekki gamli garður-
inn sá arna yndislegur?“ hrópaði hún. ,,Ekki
samt eins og garðurinn á Gramberg, auövitaö
vegna þess enginn staður er mér jafn kær. En >
samt er hann fallegur. Og þau blóm! Hefirðu
nokkurn tíma séð slíka fegurð? Og sú angan!
Það er eins og þau sendi frá sér himneskan ilm-
vökva og frið. Og hvað alt hefir breyzt síðan í
gær. Þá var þetta fangelsi; nú er það sönn para-
dís. Já, vissulega! Og þú hefir breytt því
svona fyrir mig! Og nú vil eg fá fréttirnar.
Manstu hvar þú hættir? Eg man þaö. Eg held
eg gæti haft upp aftur hvert orö sem þú sagöir.
tú ætlar að segja mér hver þú varst áður en þú
varst leikari í Frankfort og hézt Heinric/i Fisch-
er. “
,,Eg var nafnlaus flökkumaður og kom þang-
að svo að segja rakleiöis frá dauða mínum og
greftrun. “
Hún nam staöar og horfði á mig öldungis
forviöa. Hún varö vandræöaleg á svipinn þó
þaö væri að hálfu leyti uppgerð. Og þó hér
væri um háalvarlegt mál að ræða þá lék eg það
eftir henni.
,,Dauða þínum?“ sagði hún vandræðalega.
,,Það er alt satt. Heyrðir þú bróður þinn
nokkurn tíma minnast á ungan greifa við liotann,
sem hét Rudloff, og var einu sinni mikill vinur
keisarafjölskyldunnar, og svo mikið umtal vakti
með dauða sínum fyrir eitthvað fimm árum síð-
an? Það skeði skömmu eftir að prinzinn, sem
rú er Hans Hátign ke'srrinn, hafði slasast um
borð á skemti skipi keisarans. “
,,Rudloff greifi?“ endurtók hún hugsandi
nokkurum sinnum og viö það vöknuðu hjá henni
einhverjar gamlar endurminningar. ,,Já, það
held eg—en hvað kemur hann okkur viö?“
,,Mér kemur hann mikiö við—ósegjanlega
mikið. Eg er Rudloff greifi, “ og síðan sagði eg
henni afdráttarlaust hina einkennilegu sögu mína
frá upphafi til enda.
Fyrsta athugasemdin, sem Minna gerði, kom
mér á óvart.
,,Er þetta sagan sem þú ímyndaðir þér að
aðskyldi okkur?“ spurði hún.
,,Eg hafði sagt þér, aö eg væri annar. “
,,Já, og það í þeim ódrengilega ogmiskunn-
arlausa tilgangi að hjálpa mér fram úr stríði
mínu og vandræöum, “ sagði hún og leit til mín
brosandi. ,,Þú mátt hafa einkennilegt álit á
mér ef þú heldur að eg fyrir þá sök hrindi frá
mér þeim bezta ván sem nokkur hjálparþurfandi
stúlka getur átt. Það liggur við sjálft, aö eg
geti reiðst þér af því áliti á mér. “
,,En þegar öllu er á botninn hvolft þá var
öll hjálp mín veitt í eigingjörnum tilgangi, “ sagði
eg eftir nokkura þögn.
,,Hver var hánn?“ spurði hún snögglega og
grunaöi ekkert við hvaö eg átti.
,,Eg elskaöi þig, Minna. “
Viö vorum komin að enda stígsins, og í stað
þess að snúa viö aftur, eins og viö höfðum áður
gert, þá gengum viö nú áfram á bak við stórvax-
inn lárviðarrunna sem skygði á húsið.
Þar nam eg staðar og tók í báöar hendur
hennar, sem hún rétti mér mótþróalaust.
,,Nú hefi eg sagt þér alt, “ hvíslaði eg.
hverju svarar þú?“
,,Þetta er ánægjulegasti dagurinn sem eg
hen lifað, “ hvíslaði hún.
Eg tók hana í fang mér og þrýsti henni að
hjarta mínu.
,,Svo þú elskar mig þá?“
Andlit hennar var nálægt mér,' uiii það lék
ástúðlegt bros, sem lýsti óbifandi trausti, og hún
svaraði mér með því að þrýsta vörum sínum að
mínum til merkis um, aö við inst í hjörtum okk-
ar hétum hvort ööru órjúfandi eiginorði. Þarna
stóðum við saman, þessir tveir elskendur, sem
sólin var sköpuð til að hella geislum sfnum yfir
og jörðin skrýdd til að gleðja, og gleymdum öllu
nema hinni ómælilegu ástarsælu og heitorðinu
sem við höfðum bundist. Einhver hávaöi í nánd
við húsið barst tíl eyrna okkar og truflaði okkur.
Minna stundi við og tók handieggina utan af
hálsinum á mér; og svo stóöum við enn kyr um
stund og héldumst í hendur.
,,Betra en vinátta eða frændsemi, Minna?“
spurði eg.
Hún svaraði mér með augunum og feimnis-
roðanum í kinnunum, og eg kysti hana á ný
,,Og nú verðum við að láta heilbrigða skyn-
semi koma til sögunnar, því að viö þurfum að
ráöa fram úr hvaö gera skal. “
,,Eg get ekki komist að neinni niðurstööu—
nema þeirri, að þú mátt ekki yfirgefa mig, “ sagöi
hún.
,,Og samt gleymum við því, að þúertdrotn-
ing. “
„Manstu hvað eg sagði einu sinni, að yrði
fyrsta fyrirskipun mfn?“
,,Það var annar fyrri til, Yðar Hátign. Eg
hefi sagt þér frá öllu—og fundur okkar var vissu-
lega leyndarráösfundur. Því verður ekki neitað. “
,,Já. Engir aörir en drotningin—og—
hún hikaði viö, og svo grúfði hún andlitið niður
á öxlina á mér og bætti við blíðlega: ,,og kon-
ungurinn. Eg hiröi ekki um neitt annaö hásæti
en þetta. “
Þetta var unaösfult samtal, þó það ekki
væri sérlega viturlegt, og gjarnan heföi eg viljaö
halda því áfram hefði eg ekki séð gegn um limið.
ELDID VID GAS
Ef ga«leid«la er um gðtunn y5av leið-
ir félagið pípurnar að gðtu linunui
ókeypis Tengir gaspipur við eldastór
sem keyptar hafa verið að þvi án
þess að setja nokkuð fyrir verkið.
GAS RANGE
ódýrar, hreinlegar, setið til reiðu.
■A'.lar tegundir, $8.00 og þar yfir.
R xið og skoðið þær,
Tht Winnipeg Etectrie SFeet Railway Co.
)» díliin
215 Pobr •* 0 Avenuk
\
Prentsmiðja
Gísla Jónssonar,
656 Young st.
Eins gott og Blue Ribbon Te.
Þér vitið hvað það þýðir —bezta tegund
meö hæfilegu veröi.
Blué Ribbon
Baking Powder.
gefur eins góöan árangur eins og beztu teg-
undirnar sem fást, en vér seljum ekki meö
gífurlegu veröi.
Betri tegund er ekki til. Hversvegna
þá aö l^aupa aörar tegundir fyrir hærra verö?
Blue Ribbon M’fjg Co., Winnipeg.
að menn komu út úr húsinu og gengu í ýmsar
áttir út um garðinn. Sumir komu í áttina til
okkar.
,,Við skulum ganga áfram, elskan mín,“
hvíslaöi eg. ,,Það koma menn heiman að frá
húsinu, sem eru, að eg held, aö leita nn'n. Og
gættu þess, að enn þá verð eg fyrst um sinn að
vera prinzinn, og þú hún frænka mín. “
Síðan gengum við áfram eins og við værum
á ráðstefnu, og eg sagði henni hvaö eg áliti bezt
að gera.
,,Eg veit ekki hvernig fara kann í Munchen, “
sagði eg; ,,en í morgun var mér sagt, að keisar-
inn ætlaöi sjálfur að vita hvað um væri aö vera,
og aö gamli Augener — .keisarans eigin maður1
sem kallaöur er—væri kominn til Munchen og
farinn að spyrja sig fyrir. ‘ •
,,Hann er þessi óttalegi maður sem til þín
kom um árið, er ekki svo?“ hrópaði Minna og
hræðslan lýsti sér í augum hennar við hættuna
sem yfir mér vofði.
,,Já—en það er engin ástæöa til aö óttast,
að hann þekki mig. Eg hefi svo gersamlega
breyzt. Hitt er meira um vert, hvernig hann
ítur á afskifti þín af málinu ogþað, að eglétgrípa
Marx hertoga og geyma vegna þín. Eg sagði
Heckscher barún, að þú vildir gjarnan afsala þér
öllu tilla li til ríkis, og eg lofaði að hvetja þig til
þess—eg hafði auðvitað minna yfir þér að segja
þá en nú. “
,,Ó, eg mundi æfinlega hafa fylgt ráöum
þínum, “ svaraöi Minna. , ,Mér kom aldrei neitt
annað til hugar. “
,,Jæja, eg sagði honum, að eg héldi. að þú
mundir fást til að leynast einhverstaðar nógu
lengi til þess hægt væri að koma öllu í kring
Ostenburg-mönnum í vil. Og þessi koma Aug-
eners gerir mig ákveðnari í því en áður að hvetja
þig til aö láta landamærin aðskilja þig og sam-
særismennina. “
,, Hvenær eigum við að leggja á stað? • ‘ spurði
hún tafarlaust.
,,Og svo get eg staðið fyrir máli þínu í
Munchen. “
,,Þú vilt þó ekki að eg fari einsömúl?“
,,Ekki að þú farir einsömul. En vitir þú
ekki af einhverjum betri stað, þá gætir þú farið
til hins rétta frænda þíns í Charmes; og þar gæt-
ir þú verið þangað til alt er komiö í kyrð og
spekt. “
,,Og þú?“
■ ,,Eg fer náttúrlega með þér til Charmes, og
hverf síðan aftur til Munchen eins fljótt og eg
get til þess að hafa gætur á málunum. “
,,Hvers vegna ættir þú að fara þangaö og
eiga alt á hættunni einn?“
,,Eg get gert báðum okkur nieira gott þar
ef eg veit af þér á óhultum stað. “
,,Um það getum við rætt á leiðinni; en hvað
ætli úr mér yrði nú ef einhver ógæfa henti þig?“
hrópaði hún vandræðalega.
Það gladdi mig ósegjanlega að heyra hana
a la svona, en eg gat ekki þakkað henni fyrir þaö
eins og eg vildi, því aö rétt í því kom einn maö-
urinu auga á okkur og hraöaði sér til mín. p
,,Gessler majór langar til að finna yðar tign
tafarlaust, “ sagði hann.
,,Eg skal koma heim aö húsinu, “ Sagöi eg,
og svo snerum viö heim áleið, en maðurinn hljóp
á undan til þess að segja frá komu minni.
,,Það tekur á mig að verða að reka á eftir
yður, prinz, “ sagði majórinn og kom út á móti
okkur; ,,en mér er dæmalaust ant um aö geta
sent einhverjar fréttir til Munchen. Hafiö þér
komist að nokkurri niðurstöðu? ÞaÖ eru nú liðnir
nærri þrír klukkutfmar síöan eg talaöi viö yöúr. ‘1
Eg sá Minnu taka viöbragð þegarhún heyrðj
hvaö lengi viö höfðum veriö saman í garöinum.
,,Þaö hefir verið úr vöndu aö ráða, majór, “
svaraöi eg alvarlega. ,,En loks höfum viö þó
komist að niðurstööu. Kántessan leggur á staö
frá Landsberg-meö næstu járnbrautarlest, og eg
fer með henni. Umboö það, sem þér þarfnist
afhendi eg signor Praga á járnbrautarstöövun-
um. “
,,Og hvert er feröinni heitiö?‘‘ spurði hann-
,,Þaö kemur engum við nemaokkur, “ svaraöi
eg stirölega.
,,Eg spurði einungis til þess að vita hvenær
eg gæti hitt yður á vagnstöðvunum;“ og hann
sneri sér á hæl og yfirgaf okkur snögglega.
,,Eggetundir eins verið ferðbúin, “ sagði
Minna og hljóp inn.
Eftir fáar mínútur kom hún aftur og við
borðuðum morgunverð saman; meöan á máltíö-
inni stóö kom sendimaður frá Gessler majór með
töflur yfir lestagang í allar áttir. Eg kaus mér
fyrstu lestina vestur, og litlu síðar lögðum viö á
staö til vagnstöövanna.
Praga var þar fyrir, og fékk eg honum skrif-
legt umboö til Krugens að láta Marx hertoga
lausan. Og jafnframt sagði eg í svo háum róm,
að majórinn skyldi heyra þaö:
,,Eg kem til Munchen í kveld eöa fyrramál-
ið. Þér getið fundfö mig þar. “
Mínútu síðar lagöi lestin á staö.
,,Bráöum verðum við frjáls, Minna. Eftir
fáeina klukkutíma verðum við komin inn á Frakk-
land! “ hrópaöi eg.
>>Heyrðir þú Gessler majór segja, aö viö
hefðum verið þrjá klukkutíma saman í garöinum
í morgun, Karl?“ spurði Minnabrosandiogroön-
aði. , ,Er mögulegt, aö þaö hafi veriö svo lang-
ur tíini?“
,,Tíminn flaug ekki með jafn miklam hraöa
fyrir hann eins og okkur, “ svaraöi sg; ,,o'g líöi
næstu sex klukkutímarnir jafn fljótt þá verður
mér hægra um andardráttinn.
,,Og heldur þú þeir geri það?“ spurði hún
alvarlega og færði sig í næsta sæti viö rnitt.
Þeir gerðu það þó þeiin fylgdu rniklar á-
hyggjur.
Feröin var jafn viðburðalítil eins og þess
konar ferðalög venjulega eru. Mest af leiðinni
vorum við ein í deild, þó smátt og smátt kæmu
ferðamenn, okkur til gremju, og sætu hjá okkur
inílu og mílu, svo hið sælufulla samtal okkar gat
ekki haldið áfram óslitið. En áhvggjur mínar
fóru vaxandi þegar við í hressandi kveldsvalan-
um eftir hita dagsins færðumst nær landamærun-
um. Eg gat ekki gert mér grein fyrir ótta rnín-
um eða eiginlega séö neina ástæðu til ótta. En
í hvert sinn þegar viö var staöiö gat eg ekki að
því gert, að ótti minn jókst, og eg hafði vandlega
auga á öllum á vagnstöðvapöllunum.
Þegar við komum inn á landamæra-vagn-
stöðvarnar varð tilfinning þessi óviðráðanleg.
Eftir fáar mínútur yrði Minna úr allri hættu ef
við yrðum hér látin óáreitt.
Embættisinenn gengu um og skoðuðu far-
bréfin; svo komu aðrir og skoöuðu flutninginn,
og það gekk alt ljómandi vel. Við höfðum, eöli-
lega engan flutning og sátum því og aögættum
hver áhrif þessi gremjulega athöfn haföi á skap
samferðamanna okkar.
Mér fór að líða betur eftir því sem á leið, og
hló eg meö Minnu einu sinni eða tvisvar að ein-
hverju skoplegu sem fyrir kom. En allur hlátur
fór af mér þegar eg sá tvo embættismenn ganga
hægt meöfram lestinni og viröa alla vandlega
fyrir sér, sem í vögnunum voru.
Þegar þeir komu auga á mig, hrökk annar
maðurinn við og ávarpaði félaga sinn, sem leit
snögglega til mín og þar næst á blöð hjá sér.
Blöðin virtust gera hann ánægöan, þvíhannkall-
aöi á aðra tvo menn, og svo gengu þeir allir fjór-
ir að vagni okkar.
,,£itthvað er hér ekki með feldu,“ hvfslaöi
eg aö Minnu. ,, Vertu viöbúin. “