Lögberg - 10.08.1905, Blaðsíða 4

4
LOGBERG FIMTUDAGINN io. ÁGUST 1905
J'ögbcrg
*r «e&ð út hvern fimtudag a£ Ths Lögberg
;I*KINTING & PUBUSHING Co.. (löggilt), að
Cor, William Ave., og Nena St- Winnipeg,
Maa.—Kostar 82.00 um árið (á Islandt 6
tílcr. Borgist fyrirfram. Einstök nr. 5 cts.
Públished every Thursday by the Lög-
öerg Printing and Publishing Co. (Incorpor-
ated), at Cor. William Avenue Sc Nena St.,
Winnipeg, Man —Subscription price $2.00
per year, payable in advarce. Single
cijpies 5 cts.
M. PAULSON, Edttor,
■3 j JLONIUL, Bua. Manager.
<T-r ■? ísingar. — Smá-auglýsingar í eitt
M»it. ;j cent fyrir 1 þml. A stærri auglýs-
: .1 am leDgri tíma, a£slá ttur eftir sam-
. Sgl.
í (. naapjuáa vcíður að til-
iytO SKriflega og geta um fyrverandi bú-
ít&Cíafnframt.
.fjtanáskrift’til afgreiðslustofu blaðsins er:
Th« LÖGBEKQ PRINTING * PCBL.'Co^
__ P.O. Box 13ð.. Winnipeg, Man.
lelephone 221.
' l tanáskrift til ritstjórans er:
ditor Lögberg,
Sr>.o:Boa 1, Win
Mn.
Samkvæmt landslögum er uppsögn kaup-
anda á blaði ógild nema hann sé skuldlaus
þegar hann segir upp.-Ef kaupandi, sem
er í skuld við blaðið, flytur vistferlum án
þess að tilkynna heimilisskiftin, þá er það
fyrir dómstólunum álitin sýnileg sönnun
fyrir prettvíslegum tilgangi.
Círand Trunk Pacific járnbraut-
in, St. Andrew’s streng-
irnir o. H.
Mr. D. W. Bole, þingmaöur
'Winnipeg-manna, er nú fyrir
skömmu kominn heim af þingi.
Hann segist gjarnan heföi viljaö
íá tækifæri til þess aö mæta
frammi fyrir kjósendum sínum á
opinberum fundi til þess a5 segja
J>eim frá því helzta sem á þinginu
gerðist og þá varöar mestu, en
til þess er ekki þessi tími ársins
hentugur, og veröur þaö þvi áð
bíöa. í viötali við hann um helztu
málin, sem uppi voru um síöustu
Dominion-kosningar, fýrust hon-
um þannig orö:
,.Þaö sem Ieiddi til mestrar um-
ræðu á þinginu var. eins og kunn-
ugt er, mentamálaákvæöiö í stjórn
arskrá nvju fylkjanna, þrátt fyrir
það J>ó þar væri um ýms langt
um þýðingarmeiri mál aö ræða,
svo sem ákvæðið um stjórnarland-
ið. fiármálin og margt fieira. En
mentainálaákvæðið hreif mest til-
fintúngar þingmantia. Eg var
mcö ákvæðinu eins og því var
breytt, af ástæöum sem eg geröi
grein fyrir í þinginu og opnu
bréfi og því er óþarft aö taka fram
hér.
Eg tek eftir því. að andstæö-
íngablööin sutn hafa heilmikiö um
þaö aö segja, að þaö dragist að
byrjaö sé á lagning Grand Trunk
Pacific járrlbrautaríhnar. Þaö
lítur út fyrir, að þeim sé þaö ó-
'kunnugt, að menn. svo mörgum
þúsundum skiftir, eru önnum
kafnir viö þýöingarmesta atriðiö í
sambandi viö lagning brautarinn-
ar. því að velja og mæla biautar-
stæöiö. Á meöan eg dvaldi í
'Ottawa, báöu margir frá Winnpeg
og ýmsum öðnjm stöðum. í vest-
urlandinu mig aö reka eftir þvi,
að byrjað yrði á brautnni. En eg
sá, aö járnbrautarnefndin gerði alt
í þá átt, sem mannlegum kröftum
var vaxiö; og eg álit þaö vitur-
icga gert af henni aö hlusta ekki á
eftirrekstur manna til þess aö
byrja á brautarlagningunni fyr en
hún hefir valiö þá leiö fyrir hana,
sein nefndin álítur heppilegasta
vera í bráð og lengd; og þaö er
ckki svo þýöingarlaust aö velja
scni stvzta leiö, meö sem allra
niinstum krókum og halla.
Ekki get eg um þaö sagt, hve-
•nsr lagning brautarinnar bvrjar
fyrir alvöru; það eitt veit eg. að
nefndin vonar, að hún geti gefið
einhverja hluta hennar út í haust.
\'eröi þaö ekki, þá veröur því um
aö kenna, aö nefndin verður ekki
undir slíkt búin.
\ iðvíkjandi orösveim þeim, aö
Grand Trunk járnbrautarfélagið
muni taka við C. N. R. brautinni,
er þaö að segja, aö eg legg alls
engann trúnað á það. Löggjöfin
og samningarnir gera ráð fyrir
því, aö lögð verði ný járnbtaut
írá hafi til hafs, og því verður
ekki breytt nema á þingi; og
þingið er ekki líklegt til neins
slíks eftir áherzlu þá sem á braut-
armálið var lögð viö síðustu kosn-
'ingar og atkvæöagreiöslu kjós-
enda meö því.
Litlu eftir aö orðrómur þessi
gaus upp skrifaði eg Mr. Hays og
meblim stjórnarinnar sitt bréfið
hvorum og spuröi þá hvort slíkt
heföi við nokkurn sannleik að
styðjast. í svari sínu neitaöi Mr.
Hays því afdráttarlaust og með-
limur stjórnarinnar sömuleiðis.
Auk þess skilst mér svo, aö þeir
Mackenzie og Mann vilji ekki
selja braut sína. A hinn bóginn
getur hvorki stjórnin né alþýða
sett sig upp á móti því, þó svo
kynni aö fara, að Grand Trunk
Pacific járnbrautarfélagiö keypti
Canadian Xorthern brautina sem
aukabraut. En þrátt fyrir það
veröur ný járnbraut aö leggjast
I hafanna á milli. Annars væru
lögin brotin-og alþýöa svikin.
\iðvíkjandi St. Andrew’s
strengjunum hefi eg ekki annað að
segja en það, að við kosningarnar
í haust eð var sagðist eg skyldi
segja af mér ef verkið ekki yrði
svo vel á veg komið innan tveggja
ára, aö Winnipeg-búar yröu a-
nægðir. Þaö loforð mitt stendur.
Gömlu samningarnir hafa verið
numdir úr gildi og samkomtilag
komist á viö úlr. Kelly, og er með
því einn af öröugleikunum yfir-
stíginn.
Meö fjárveitingar til umbóta í
bænum álít eg að Winipeg-menn
ættu að vera vel ánægðir. Nú er
verið’ að reisa nýja pósthúsiö og
því hraðað ait sem unt er. Steinn-
inn, sem fvrst var ætlaöur í fram-
hliö þess, var ekki álitinn nógu
góður og þvi skift um stein.
Breyting sú taföi dálítiö fyrir
j verkinu; og með því eg óttaöist
að töfin yrði meira en lítil þá fékk
| byggingamestarann og kon-
traktórann austur til Ottawa og
kostnaðinn viö skiftin ákveöin
þar til þess enga frekari töf eöa
1 ágreining þyrfti framvegis að ótt-
j ast.
Samkvæmt loforði mínu í fvrra
I veröur póststöð bygð í noröur-
J bænum. Lóö undir bygginguna
I hefir verið keypt á horninu á
! Magnus ave. og Main st. Bygg-
* ingin veröur myndarleg og bæjar-
! prýði, og er ætlast til hún veröi
] fullgerö næsta ár.
I þessu sambandi má geta þess,
aö hvcrnig sem reynt er að bæta
j fvrirkomulagiö í gamla pósthúsinu
I og fjölga mönnum þar, þá gctur
j ekki bréfhirðing og .afgreiðsla
tullnægt þörfum Winnipeg-bæjar
fyr en nýja pósthúsið er komið
upp.
Hið sama er um tollhúsið að
segja. A meðan gamla tollhúsið
\ cr notað hljóta ýntsir óhjákvæmi-
! lcga að lífea, sem vörur fá ígegn-
um það. En nú á þinginu var
fjárupphæð veitt til að kaupa lóð
fvrir undir tollskoðunar-vörulu'#;.
'
! Cvgging sú veröur tafarlaust sett
j npp og verðivr hún höfð þægileg
og myndarleg. Menn hafa verið
sendir til New York og víöar til
þess að fá ljósar hugmyndir um
sem allra haganlegast fyrirkomu-
lag. Og svo þegar búið er að
breyta gamla pósthúsinu í tollhús
með nýjasta fyrirkomulagi þá
hafa Winnipeg-búar vonandi í því
efni undan engu að kvarta.”
------o------
Meöferð Roblin-stjórnarinnar
á Winnipeg-bee.
Það eru orðnir svo margir ís-
lendingar í Winnipeg, sem nú
eiga fasteignir og verða að greiða
skatta af þeim, að þeim stendur
ekki á sama hvernig útgjöldum er
á bæinn hlaðið. Því að öll bæjar-
útgjöld koma úr vösum þeirra.
sem fasteignir eiga innan tak-
marka bæjarins, eða því sem næst.
Menn vilja vinna það til þó skatt-
ar séu háir sé þeim varið til um-
bóta í bænum, en skíni bænum
ekkert .gott af útgjöldunum og
séu þau í alla staði óeðlileg og
ranglát,þá setja fastelgna eigend-
endur sig upp á móti þeim.
Þannig er megn óánægja hér í
Winnipeg yfir þeim hróplega
rangláta skatti sem Roblin-stjórn-
in leggur á bæinn. Hann er í ár
$4,840.70. Þar af eru $537.86
fyrir að verja bæinn fyrir úlfum!!
Winnipeg-bær er ekki í neinni
sjáanlegri liættu fyrir úlfum, og
allir geta skilið, að til slíkra úlfa-
veiöa í bænum ver ekki Roblin-
stjórnin einu einasta ccnti. Þá er
annar útgjaldaliöur ekki síður
ranglátur; það er $3,227.16 handa
heilbrigðisnefnd fylkisins. Til er
að vísu slík nefnd, en Winnipeg-
bæ skín ekki hið minsta gott af
henni. Bærinn hefir sina eigin
heilbrigðisnefnd og í sambandi við
liana feikna-mikinn kostnað. Það
ætti Winnipeg-mönnum að nægja
þó ekki sé auk þess á þá lagt að
borga nefnd fylkiSStjórnarinnar,
sem alt verk sitt vinnur utan bæj-
ar.. Því tryðu fáir að þingmenn-
irnir fyrir Winnipeg,sem allir til-
heyra stjórnarfiokknum, létu ann-
að eins og þetta viðgangast, tækju
því með þökkum,að láta beita bæ-
inn slikum ólögum. Blöðin segja,
að bæjarstjórnin hafi tckið þessu
með illu, eins og ekki er ótrúlegt;
en líún getur yíst ekkert að gert.
A meðan Roblin-stjórnin situr við
völdin verða menn aö gera sér
þetta að góðu eins og margt ann-
að ógeðfelt og ranglátt frá henn-
ar hendi.
------o------
Rússar og Japansmenn.
Þegar þetta er ritað hefir ekk-
ert frézt af gjörðum íuDtrúanna
sem nú eru saman konmir í
Bandaríkjunum til þess að reyna
að koma á friði milli Rússa og
Japansmanna.
Rússnesku blööin bera sig vel,
láta sem þau sjái þess enga þörf
að kaupa frið dýmm dómum;
Rússar geti haldið stríðinu áfram
þangað til þcir sigri Japansmenn.
Japansmenn eru fáorðir eins og
þeirra er venja þegar vandamál
eru á ferðinni. Samt þykjast
menn hafa það fyrir satt, að þeir
vilji því að eins sættast, aö þeir
fái algerð umráð yfir Manchúríu
og Kóreu, fái bæinn Vladivostock
og alla strandlengjuna sem Japan
og Saghalin eyjan liggur úti fyrir.
Þannig vilja þeir útbola Rússum
algerlega úr AusturAsíu og verða
þar sjálfir cinráöir, k'ita riki sitt
liggja báðu megin sundsins svo
jai»aska hafið verði innanlands
eða innan rikK. Það er Jxitta,
fremnr en paningar, sem Japans-

menn hugsa sér að fá. Fáist það,
þá vilja t>eir gjarnan frið, því þá
hafa þeir fengið tryggingu fyrir
því, að þeir verði ekki áreittir á
sjó eða landi um langan ókominn
tíma. Fáist það ekki, þá vilja
þeir helzt halda stríðinu áfram
þangað til þeir ná því sem þeir á
friðsamlegan liátt ekki fá. Jap-
anska þjóðin er fús til að halda
stríðinu áfram því hún þykist
eiga sigurinn vísan að lokum.
Týnd og aftur fundin.
('Fratnh. frá 3. bls.J.
hefir komið til hugar að snúa við
aftur og fara heim, er bágt aö |
segja; en bað er víst, að. hjá henni
vöknuðu undarlegar tilfinningar,
sem ekki höfðu gert þar vart við
sig áður — þær voru sambland af
kviða og tilhlökkun. Svo hélt hún
áfram, en fór nú hægar en fyrr,
og nam ekki staðar fyr en viö
skólann í Landton. Þar mættu
henni margar litlar stúlkttr, sem
spnrðu hana hvort hún væri kom-
in til þess að vera við skemtan
þeirra. Hún kvað svo vera, en
roðnaöi við. Þær spurðu hana
hvort hún heföi ekki komið með
nesti; en hún sagðist ekki hafa
komið með nesti, vegna þess, að
hún ætlaði elcki að vera lengi.
Hún þoldi ekki forvitni stúlkn-
anna og gekk þvi burtu frá þeim.
Eftir stuttan tíma var börnun-
um raðað í fylkingu og gengu svo
allir norður aö gilinu. Þegar
þangað kom fóru börnin undir
eins að leika sér. Elín byrjaöi a
mörgum leikum, en henni fanst |
börnin eitthvað svo undarleg, áð
hún undi sér alls ekki hjá þeim. j
Henni fór nú að líða illa, og hún
óskaði, að hún befði aldrei íariö.
heldur veriö heima aö leika sér við
Axel í litla húsinn þeirra.sem þau j
höfðu bygt viö giliö. Þegar klukk-
an var eitthvaö um fjögur, þokli
hún ekki lengur að vera þarna,
lagði hún því á staö heim aftur j
meö'tárin i augunum og hjartað j
fult af kvíða.
Hún gekk nú rnjög hægt. Þeg- j
ar hún var komin nokkurn spöl j
frá þorpinu, sá hún mann langt j
norður á brautinni. Hún h'élt að:
þetta væri (aöir sinn, og í ein- j
liyerju ofboöi hljup hún út í skóg- j
inn. Þegar hún var komin svo !
langt að hún hélt aö hún mundi
ekki sjást.settist hún niður ogætl-
aöi aö bíða þangað til aö maður-
inn væri kominn fram hjá henni.
, . 1
Húii sat lengi hr*eyfingarlaus 'í
skóginum, en þegar hún hélt að j
maðurinn væri kominn fram hjá
sér, stóð hún upp og ætlaöi út á
brautina aftur.— Hún gekk lengi,
en aldrei kom hún út á bráutina.
Loksins fór hún að gráta og
kalla á mömmu sína. því hún var
oröin áttavilt og vissi ekkert lnaö
hún var aö fara. Hún óskaði aö
hún hefði ekkert fariö um daginn, J
—svo sagði hún.við sjálfa sig : j
„Eg skal ekki gera þetta aítur —
aldrei gera neitt, nema meö leyfi
mörftmu, þvi það er satt, sem
mamma hefir sagt mér um vondu
börnin — börnin, sem ekki hlýöa
foreldrtim sínum. Ó, skyldi eg
vera oröin vont barn?“ Hún grét
nú enn ákafar og kallaði alt af
hærra og hærra; en ekkert svar
kom.— Hún hélt áfram, lengra og
lengra, og bjóst alt af viö að finna
brautina, — en alt kom fyrir eífki,
Aumingja Elín var oröin hrætld
og vonlaus um, aö hún mundi
nokkurm tima komast heún.til for-
eldra sína. Hún kallaði þangað
til hún var orðin rám og grét
þangai til hún kom ekki upp
hljóði íyrir ekl<a. Loksirs settist
hún niður, öldungis yfirkomin af
þreytu. Hún reyndi að hugsa upp
eitthvert ráð til þess að komast út
úr þessum dimma skógi; en hún
gat ekki hugsað um annað en það:
að hún væri vilt og kæmist aldrei
framar til foreldra sinna.
Sólin var að setjast og það var
eins og geislarnir titruðu á lauf-
unum þegar þau bærðust í gol-
unni — eins og þeim fyndist það
ekki vera kominn tími til þess að
kveðja skóginn og blómin og
fuglana, og hverfa svo ofan fyr-
ir sjóndeildar-hringinn. Blóntin
virtust líka taka það nærri sér að
sjá af sólinni. Fuglarnir kvök-
nðu á greinunum eins og þeir
væru að bjóða sólinni „góða nótt.“
Og svo hvarf hún og geislarnir
deyfðust og roðinn færðist smátt
og smátt lengra út á loftið.þang-
að til hann rann saman við hinn
heiðbláa himinn—og sólin var
sezt. Golan suðaði í trjánum og
Elínu fanst hún heyra eitthvað
undarlegt hljóð, við og við. Hún
stóð upp og hlustaði. Nú heyrði
hún ekkert,—en samt var hún
viss um að það var eitthvað ann-
að hljóð, heldur en suðan í vind-
inum, sem hún hafði heyrt;—nú
heyrði hún það aftur og enn aft-
ur. Hún beið litla • stund og
heyrði, að hljóðið færðist nær
og nær þangað til hún heyröi
orðaskil.
„Elín, Elín,“ var kallað.
„Eg er hérna,“ kallaði Elín á
móti,—„hérrta langt, langt út í
skóginum.“ Elín kannaðist við
röddina—það var Axel, sem var
að kalla á hana. Hún tók hattinn
sinn upp af jörðinni og hljóp á
móti honum.
Þegar þaU mættust, tók Axel
hana í faðm sinn og fagnaðar tár-
in stóðu í augurn þeirra.
„Eg hefi verið að leita að þér
svo lengi, og mamma þín er orðin
svo ósköp hrædd um þig,“ sagði
Axei eftir stundar þögtt.
„Ó, cg var orðin svo hrædd um
aö eg mttndi aldrei komast heim
aftur," sagöi El'rn, en hún átti
bágt nteö að koma orðunum upp.
„En því varstu að fara í
burtu ?“ spuröi- Axel og . sorgar-
blíða lýsti sér í rnálróm hans.
„Æ, mig langaði svo sárt til aö
íara.“ sagöi Elín, „en mamma
vildi ekki lofa mér það. Mér
fanst hún svo vond við ntig af þvi
að hún lofaði mér ekki að fara, aö
eg fór bara til þess hún færi aö
leita að mér. Ó, Axel, hðlduröu aö
hún mamma sé reið við mig?“
„Eg veit það ekki,“ svaraði Ax-
el. „En því sagöir þú mér ekki,
að þú ætlaðir að fara? Eg hefði
farið með J>ér og þá héfði eg get-
að séö um þig. Mér hefir leiðst
svo mikið í dag af J>ví þú yarát
ekki hjá mér, eg vildi að við gæt-

um alt af verið sainan — vildir þú
það ckki?“ .
„Jú; en hún mamma vill það
ekki — hún segir að eg sé orðin of
stór til J>ess að leika mér nteð
drengjum.“
Axel svaraði engu, en það færð-'
ist sorgarblær- yfir andlit hans.
Alt í eiiui tók hann eftir því. aö
það var óðum að dimma, svo
liann tók i hönd Elinar og leiddi
hana J»egjandi út á brautina.
Þau gengu hratt, en hvorugt I
þeirra talaði orð, J>ví J>au voru
niður sokkin í hugsanir sínar.
Elín var aö lnigsa um hvað
mamma sín mundi segja við sig
þegar hún kont heim, en Axel
var að hugsa um það, sem Elín
liaföi síöast sagt við hann. En
þegar Elín sá húsið sitt sagði hún
við Axel, J>vi lnin hélt að hontnn
Iiefði þótt við sig, vegna þess að
hvtn talaði ekkert vfó hann á leiö-
inni:
Hví skyldu menn
borga háa leigu inn í bænum.með-
an hægt er aS fá land örskamt frá
bænum fyrir gjafvirði ?
Eg hefi til sölu land í St. James
6 mílur frá pcsthúsinu, fram með
Portage avenue sporvagnabraut-.
sem menn geta eignast tneð $10
niðurborgun og $5 á mánuði.
Ekran að eins $150. Land þetta
er ágætt til garðræktar. Spor-
vagnar flytja menn^alla leið.
H. B. Hariisoo <SCo.
Bakers Block, 470 Main st.
WlNNIPEG.
N.B.—Skrifstofa mín er í sam-
bandi við skrifstofu landa yð-
ar, Páls M. Clemens, bygg-
ingarmeistara.
„Ertu reiður við mig, Axel?“
„Nei, nei; eg gæti ekki verið
reiður við J>ig“; hér J>agnaði hann
um stund, en sagði svo aftur:
„Mér þykir ósköp vænt um þig,
Elín, og mér þykir gaman að leika
við þig og mér leiðist þegar þú
crt ekki hjá mér.“ Síðustu oröin
sagði hann lágt ,því J>au voru nú
komin svo nálægt húsinu.
„Mér þykir lika vænt um J>ig.“
sagði hún, „og við getum leikið
okkur í litla luisinu okkar við gil-
ið, eins og viö höfum gert.“
Nú voru J>au komin heim til
Elínar, og Axel slepti liönd henn-
ar eins og hann væri feiminn að
láta foreldra liennar sjá að hann
leiddi hana.
Axel og Elín kvöddust við hlið-
ið og Axel hljóp heim til sín, en
Elín fór inn í hús; en það greip
hana einhver feimni um leiö og
hún gekk inn, J>ví hún vissi hversu
rangt hún hafði gert. Móöir
hennar mætti henni í dyrunúm.
Hún var föl og grátbólgin og aug-
un voru flóttaleg.
„Hvar hefirðu . verið barn?“
sagði hún.
Elín gat ekki svarað þessari
spurningu. Hyert orð hljómaði í
eyrum hennar lengi á eftir — svo
hart — svo kalt. Hversn vel sem
Elin barðist við að halda tárunum
til baka, var það ekki hægt. Móð-
ir hennar tók eftir J>ví og dáðist
aö þvi meö sjálfri sér. Hún tók
hana nú ekki í fang sér til þess aö
kyssa burtu tárin, eins og hún var
vön að gera; en hún sneri sér und-
an til J»ess að láta Elínu ekki sjá
tárin, sem' stóðu í hennar eigin
augum. Hún náði brátt aftur
valdi yfir tilfinningum sínum og
sagði Elinu, aö maturinn biði
hennar á borðinu og henni væri
bezt.að boröa og fara svo aö sofa..
En þó Elín ekki hefði bragöaö
mat síðan um morguninn, hafði
hún nú enga lvst á að borða. svo
hún fór þegjandi upp á loft og
lagðist upp í rúmið sitt óg grét
þangaö til hún sofnaði. Viðkvæma
litla hjartað liennar var orðið
þreytt af harmi og mótlæti þvi,
sem hafði mætt henni um daginn.
Og Jxó freistingin heföi verið
sterk.þá var iðrunin enn þá sterk-
ari þótt fáir vissu það, aðriv en
guð einn.
Eftir nokkura stund kom Signý
upp. Hún kysti Elínu á ennið og
þurífaöi tárin af kinnum hennar,
klæddii hana síðan úr fötunum og
settist síðan á rúmstokkinn. Elín
svaf mjög vært þrátt fyrir þetta
ónæði, sem lienni var gert, svo
Signý viiwú að hún hlaut að hafa
verið þreytt. Hún tiHc litlu hendina
hennar og hélt henni í báðtini sín-
um. Ilún hugsaði til orðanna,
sem hún hafði sært þetta litla