Lögberg - 16.11.1905, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 16. NÓVEMBER 1905.
SVIKAMYLNAN
Skáldsaga eftir
I
ARTHUR W. MARCHMONT.
Æfc-
tfflffl Í&&} ■.‘imfflm^Sifflfflfflffl'fflfflfflffl'tímifflfflfflffl'^m
XX. KAPlTULI.
Æúntýrid á Gullhorni um nóttina.
Sendiboðinn liafði komið ríðandi í loftinu beina
leiö frá Ibrahim með pappírsblað í hendinni, og á
jþað var skrifað: „Alt eins og til var ætlast.“
'tveir höfðu komið sér saman urn hvernig skila-
Loðin skyldu vera orðuð, og þýddi þetta l>að, að
farið, sem við biðum eftir fréttum af, væri lagt á stað
og því gefnar gætur. Marabúks flokkurinn hafði
svo til ætlast, að báturirm. með soldáninum um borð
legði út frá Gullhorni og lenti á vissum stað skamt
fvrir ofan S'ouect Waters of Rurope.. Far átti \agn
að vera til staðar til l>ess að flytja, hann i afskekt
hús upp í hæðunum eitthvað um tuttugu mílur
norðvestur frá höfuðstaðnum, sem einn af vinum
Marabúks átti; og þar átti að geyma hann þangað
til sæist hvernig alt færi.
Augnamið okkar var náttúrlega l>að að komast
í veg fyrir farið á einhverjum hentugum stað, frelsa
hinn tigna fánga og flytja hann út í Sel. Og til þess
verks var hraðskreiða og hávaðalausa rafmagns-
kænan okkar hin ákjósanlegasta. Hún var rétt nefnd
„Þögnin.“
Eg reyndi á ný að aftra Grant frá að hætta sér
út í nætur kulið, en hann var ósveigjanlegur.
„Eg ætla sjálfur að sjá um þetta,“ svaraði hann
einbeittur eins og áður.
Við ókum hratt niður að .Galata bryggjunni,
fórum um borð og stefndum fyrst upp eftir Bos-
phorus í þeirri von að ná farinu áður en það
kæmtst út á Gullhorn. En okkur brá í brún þegar
við sáum, að allmargir bátar voru á ferðinm, þvi
fólk hafði tekið eftir því, að eldurinn í Yiklj sást
betur þaöan en af landi.
Frá því stafaði tvöföld hætta. Mennirnir á
farinu, sem við ætluðum okkur að ná, gatu orðið
hræddir um sig og breytt um áællun, og við þanmg
mist sjónar á þeim; og yrðu allir bátarnir með L
förinni, þó gat þ|að óþægilega vakið athygli þeirra j
J>egar við legðum að soldánsbátnum.
^ „Þeir leggja aldrei út innan um alla þessa
báta,” sagði cg. „Það væri óðs manns æði að reyna
aö komast fram hjá þeim með slíkan fanga.
Grant sat miðskipa, vafinn teppum og loðfeld-
„m til þess að verja sig fyrir kuldanæðingnum sem
stóö «if MEriWírt^hifinu.
„Eg held þeir hetfi fremur gott en ilt af bata-
flotanum,“ svaraði hann. „Það er minni hætta á, að
jæim verði veitt eftirtekt heldur en ef þeir væru
cnskipa á ferðinni."
„En maður lifandi, þú veizt, að Múhameðstruar
kona sést aldrei á ferðinni eftir sólarlag nema á allra
heitasta tíma ársins, og hafi þeir búið soldáninn ut
einjs og konu þá mundi slíkt óðar vekja tortrygru.
, Það þarf ekki annað en kippa burtu andhts-
skýlunni og setja á hann rauðkollu í sUðinn, og með
það sama er hann aftur orðinn að karlmanm.“
, „Meö þvi lagi lækkjum við aldrei bátinn ur
611 um flotaijum. Og það er vist bezt að hraða ser til
Ibrahims gamla og heyra hvað hann segir.. Au '
þess rckast einhverjir á okkur hér ef við ekki gætum
okkar.“ Við lágum hreyfingariausir 1 skugga við
]>éikk^nn.
Grant hugsaði sig um í fáein augnablik áður en
hann afréð hvað gera skyldi.
„Nei, þér skjátlast, Mervyn. Eg skal vinna
sigur með minni aðferð. Snuðu kænunm við, Nor-
man," sagði hann við vélarstjóramn. „Láttu hana
skríða til baka með landi fram og tanzaðu fajst við
land rétt ofan við gömlu brúna. Við ættum of
mikið á hættu með þinni aðferð, Mervyn. Það var
gott eg kom sjálfur með.“
Kænunni var spúið við og hún leið áfram í
sleugganum meðfram landi svo hávaðalaust, að
jafnvel við tieyrðum naumast til skrúfunnar. Þegj-
andi skriðum við undir ytri brúna á milli ljósanna í
Feru og skuggang frá Stambúl, laumuðumst yfir
kaupskipahöfnina og námtím staðar og biðum í
skugganum af innrj brúnni.
Nokkuð af mannfjöldanum byrjaði að streyma
i burtu frá höllinni þegar við vorum á ferðinni undir
ytri brúna; og þó nú væri hætt að hrópa „eldur,
eldur“ þá var fólkið alt otf önnuin kafið að ræða um
jþennan æsandi atburð til þess að gefa okkur nokk-
tirn gaum.
Þaðan sem við vorum gátum við öðru hvoru
heyrt manr.amál frá skipunum sumum, sem næst
okkur lágu við akkeri; og við og við heyrðist að
verið var að draga járnkeðjur og kaðla og fylgdu
því þá óþvegin hreystiyrði á ýmsum Norðurálfu
tungumálum. Auðvitað höfðum við engin ljós
sýnileg og var því naumast unt að glöggva kænuna
í myrkrinu.
Þess var ekki langt að bíða, að eg yrði óþolin-
ínóður. Pjg efaði það, að aðferö Grants væri rétt,
og var dauðhræddur um, aö með því aö bíða þarna
soldánsbátsins, sein svona óskiljanlega lengi drógst
að kæmi, mundum við algerlega missa af honuin.
Sannast að segja haföi eg frá upphafi verið veik-
trúaður á bátsferö þessa. Það virtist svo allsendis
ósennilegfl, að menn, sem því voru vaxnir aö undir-
búa og koma á stað jafn hættulegu samsæri, ættu
annað eins á hættu. Þeir voru langt um líklegri til
þess,ef þeir annars næðu soldáninum meðan á brenn-
unni stóð, að slá hann í rot og fleygja honum í
eldinn, og Iáta það heita svo, þegar leifarnar fvndust
í öskunni, að hann hefði dáið slysadauða.
„Eg býst ekki við, að við fáum nokkurn tima að
sjá bátinn,“ sagði eg í hálfum hljóðum eftir stund-
arkorn.
„Því þá ekki?“
„Eg býst helzt við, að Abdúl sé dauðuT.“
„Nei, l>eir urðu að hafa hann á lífi. Það settu
sig fleíri en eg upp á móti ofbeldisverkum.“
„Þeir liafa þá komið honum undan með ein-
hverri hægari aðferð/V
„Talaðu ekki svona hátt, Mervyn — mannamál
berst langt í kveldkyrðinni. Hver önnur aðferð
væri hægari?“
„Hestar og vagn.“
;,Tíu sinnum hættulegri. Þú gætir ekki vega-
lcngdarinnar. Aðal styrkurinn i aðferð þessari er
þa'ð, hvað einföld hún er. Við náum í þá, vertu
óhræddur. En það er bezt að l>egja."
Mig furðai á því, hvað öruggur hann var. Eg
gat ekki verið honum samdóma; og eftir því sem
tíminn lelið vaiíð eg órólegri og bætti það glráu ofan
á svart að verða að þegja. Öruggleiki Grants varð í
huga mínum að þverúð og eg var íarinn að óska
með sjálfum mér, að eg hefði ekki komið.
En Grant hafði ágætan nætursjónauka, og í
gegn um hann horfði lxann óaflátanlega á gömlu
brúna án þess að sýna minstu þreytu eða óþolin-
mæðisvott.
Loks lagði bann hendina á handlegginn á mér.
„Þeir koma,“ hvíslaði hann. ,,Dau>ðaþögn,“
bætti hann við og leit til mannanna.
Hann hafði ráð fyrir sér, farið var á feröinni,
og bráökga^sá eg, að það stefndi mjög nálægt okk-
ur. Grant tók einnig eftir því.
„Leggist þið allir niður. Þeir veröa að halda,
að kíenan okkar liggi við akkeri,“ sagði hann; og við
lögðumst allir niður og næstum því hélduin niðri 1
okkttr andanum á meðan viö biðum.
Næst heyrðum vdð til áranna. Ræðarinu reri
með sérlegri varkárjii og tók löng, hæg og jöfn
áratog; og þollarnir höfðu verið vafðir til þess að
draga sem mest úr hávaðanum.
„Gætið ykkar, það er bátur fram undan,“ var
sagt lágt á tyrknesku; og svo að segja á sama
atiignabliki fór báturinn fram hjá okkúr, og svo
nærri, að við hefðum næstum getað náð í borðstokk-
inn rrteð hendinni, og eg óttaðist, að einhver kynni
af forvitni að gægjast um borð hjá okkur.
En það gerði enginn; og eftir að báturinn var
farSnn fram hjá og kominn undan brúnni,. þá lyfti
Grant gætilega upp höfðinu og horfði á eftir honum
í sjónaukann.
„Það er rétt,“ sagði hann með hægð, og heyrð-
ist alls ekki á mæli hans allra minsti geðshræring-
arvottur, þó eg værj svo æstur, að eg gæti naumast
haldið mér í skefjum. „Við lofum þeim að komast
yfir höfnina og leggjum síðan á eftir þeim. Harðu
með hægð undir brúna, Norman; svona; lialtu
henni inni í skugganum. Þeir eru að færa sig fjær
landi til þess aið forðast varðskipið; nei, þejr fara
alla leið yfir að landinu hinu megin.“
Nokkurar niínútur liðu , og við reyndum altaf
að haf auga á farinu; loks sagði Grant:
„Víg höfum nú hleypt þeim nógu langt á und-
an. Hálfa ,ferð, Norman, og komstu yfir um,
Stambúl megin; eg skal lofa þér að vita hvenær þú
átt ab gefa henni lausan tauminn."
Eg er viss um það, að állir um 1>orð v>oru í
æstu skapi, nema Grant, þegar viö snernm við og
laumuðumst yfir um höfnina og lögðum á stað í
eftirförina.
„Þú hefiri rétt fvrir þér, Grant, en eg rangt
fyrir mér,“ sagði eg. „Við náum í þá.“
„Það er betra a,5 tala ekk,i,“ svaraði hann með
sömu róseminni. „Þú færð að tala braðum, þegai
við náum þeim. Við látumst vera að svipast eftii
tollmsyglum.“
Steinþegjandi héldum við þvi áfram eftir flota-
höfninni og fram hjá sjóliðsstöðinni, sem mændi yfir
aTfl annað á bakkanum hflui megin og hafði hér og
þar ljós í glugga; næst sást fangahúsið bera fyrir
og sást það öllu óljósar. Kænan varð að læðast út
og inn í einlægunt krókum meðfram gufuskipa-
bryggjunum, þangað til Hornið mjókkaði alt í einu
og við skriðum rétt nteðfram bakkanum til vinstri
til þess að .vera eins langt og unt væri frá her-
gagnastöðinni hinu megin; og svo héldum við á-
fram þangað til kornið vay fram hjá Balat bryggj-
unni, hjá óþverralega Gyðingahverfinu, og hentug-
asti staðurann var fenginn til þess að láta saman
draga vegna hæðanna beggja megin.
Þar Veittum við þeim á sama hátt eftirför lið-
uga mílu án þess þeir sæju okkur eða heyrðu til
okkar. Og þegar Grant loks bauð að fara með
fullri ferð, var engu líkara en kænan tæki undir sig
stökk ein)s og Veiðihundur sem leystur hefir verið
og sigað á héra.
„Við sktiluím fara óhikað til þeirra,“ sagði
Grant við mig. „Eg vil ekki láta þá fá neina á-
stæðu til að ímynda sér, að okkur gruni hvern þeir
hafa innanborðs. Hið eina, sem eg óttast, gruni þá
nokkuð, er það, að þeif vinni fanganum mein áður
en við náum til þeirra. Spurðu þá hvort þeir hafi
tekið eftir nokkuru tortrvggilegu, og á meðan þið
talist við leggur Norman kæniínni að bát þeirra.
Næst verður að leggja hendur á mennina; þeir eru
ekki nema tveir, annar undir árum eti hinn með
fangann; og beri nauðsyn til, ervsjálfsagt að hlaupa
í bátinn, þó það aldrei nema verði til þess að hvolfa
lionum—þeir mega, hvað sem kostar, ekki fá ráð-
rúm tilþess að fremja neitt ódáðaverk.“
Við höfðum fjóra á kænunni, auk Grants og
mín, og áttum þvi alt í hendi okkar; og auk þess
vorum við auðvitað vopnaðir.
Það dró óðum sainan með ökkur og þeim; og
þegar þeir sáu okkur koma hélt ræðarinn upp árum
og beið, og eg kallaði til hans.
„Fórst þú fratn hjá bát rneð tveimur enskum
sjómönnum á, eða sástu nokkuö til hans? spurði eg.
„Nei, við höfum engan bát séð síðan við fórum
undir brúna,“ svaraði ræðarinn.
„Skipið þeirra liggur úti fyrir og mennjnijr
liljóta einhvers staðar að leynast."
„Hverjir eruö þiö?“ spurði maðurinn aftur í.
1 „Við erum frá tollhúsinu, eksellensa,“ svaraði eg
eins og eg kannaðist viö málrómirui og vissi, að hann
væri í háttstandandi tignarstoðu.
„Jæja, viö getum engar upplýsingar gefið þér,“
svaraði liann og varð ybbinn þegar Norrnan rendi
kænunni meðfram bátnum.
Eg var þegar búinn að sjá nóg til þess að
ganga úr skugga um, að þetta var rétti báturinn, og,
að niðri í honum var eitthvað með ábreiðum >fir, sem
maðurinn aftur í lagði kapp á*að láta ekki sjast.
„Því miöur erum við neyddir til að gera lcit 1
bátnum, eksellensa,“ sagði eg og sýndi mig í að stíga
yfir í bátinn.
„Ósvífni þorparinn þinn, veíztu hver eg er?
„Gættu þ*n,“ hrópaði einhver af mönnum okk-
ar, eg held Stúart; og í sama vetfangi heyröist
högg, og báturinn ruggaði svo honum lá við ágjof.
þegar ræðarinn, sem fengið hafði rothögg, féll aftur
á bak. Á meðan á_ þessu stóð hafði maðurinn atfurí
dregið upp skammbyssu og miðaði henni á mig, en
Norman sá til hans og sló hann um með króketjaka,
sem hanri* hafði krækt fyrir borðstokkinn á bátnum.
Alt þetta skeði á einu augnabliki og eg var úr
allri hættu áður en eg vissi, að eg hafði í nokkurn
hættu verið staddur, sem auðvitað var snarræði
manna okkar að þakka; og alt var þetta gert án
nokkurs hávaða,
Menn okkar vissu ekki neitt um það, hvers við
vorum að leita, og með því eg ekki vildi latai þú
sjá framan í soldáninn og kannske þekkja hann, þá
sté eg yfir i bátinn og bað þá að halda honum stöð-
ugum, því að allir sltkir smábátar eru verstu mann-
drápsbollar. Og eftir að eg hafði sannfærst um, að
soldáninn væri lifandi, huldi eg andlit ltans vandlega,
lét bera hann um borð hjá okkur og bjó um hann
undir regntjaldinu.
„Hvað á að gera við bátinn; eigunt við að
sökkva honum ?“ spurði eg Grant eftir að búið var
að flytja alla mennina un)»borð hjá okkur.
„Nei, hann getur komið sér vel sem sönnunar-
gagn. Láttu einhvern manninn róa honum í hægð-
um sínum út í Sel. Og gættu þess, Mervyn, að
þessir menn tveir eigi ekkert tal við menn okkar. ‘
Eg bauð einum manna okkar að fara til baka
með bátinn og sagði honum hvernig hann skyldi
liaga sér ef nokkuð yrði við hann sagt.. Þar næst
vék eg mér að nfciddu mönnunum. Eftir útliti að
læma voru I>eir tóðir úr heldri manna röðinni, en
ivorugan þeirra þekti eg. Sá sem Norman barði
var mikið meiddur og honum hafði talsvert blætt;
við bundum því sár hans eftir föngum, og til þess að
eiga ekkert á hættu álitum við réttast að binda þá
báða á höndum og fótum og kefla þá svo þeir ekki
geröu neinn hávaða. Að því búnu fór eg til Grants,
sem hafði beðið Norman að snúa við og hraða ferð-
inni sem allra mest út í Sel.
Það var öðru nær en við værum enn þá úr allri
hættu, og tækist einhverjum að hefta ferð okkar og
finna hinn tigna fanga í vörslum okkar þá mundum
vrö eiga örðugt mál að verja. \
í fyrstu rifum við okkur áfram með feikna hraða
og forum eftir miðju Horni; Cn þegar Balat-
bryggjan kom í ljós þá beygðum viö meðfram larnli
°g hægðum ferðina. \ ið laumuðumst niður eftir á
sama hátt og upp eftir, og kræktum meöfram bakk-
anum til l>ess að nota sem bezt skuggann af landi.
Alt í einu stanzaði kænan, og við Grant, sem
sátum saman skamt frá farþega okkar, hrukkum viö
°S gægðumst út undan regntjaldinu.
„Það er eitthvað á seiöi á höfninni,“ sagði
Norman. „Eg sé tvo báta á sveimi fram undan her-
gagnastöðinni. Á eg að halda áfram, eða bíða viö
um stund?“
„Hvaða bátar eru það? Bíddu við, eg skal
sjálfur Hta eftir því, sagði Grant, og svo horfði
hann vandlega á þá með sjónaukanum. „Annað er
einhver skipsbátur, fjórróinn, sýnist mér, en liitt er
gufulbátur, fjandinn hafi það. Þú vrerður einhvern
veginn að kmoast fram hjá, Norman. Laumastu
luegt meðfram landi hérna megin, og komi þeir auga
a þig, Þa verður þú að brjótast áfram með fullri
ferð. Farðu gætilega.“
VHð vorum nú að fara fram hjá gömlu grísku
bygðinni—Phanar—og miðaði lítið ; og allir vorum
við ahyggjufullir og eins og á nálurn á meðan við
vorum að komast fram fyrir gufuskipa-bryggjuna
þar. Þá heyrði eg Grant draga þungt andann af
gremju.
„Það kentur annar fjandans gufubáturinn upp
eftir hérna megin, Norman,“ sagði hann. „Farðu á
milli lands og skipsins þarna fram undan og bíddu
þar á meðan hann fer hjá.“
V ið gerðum eins og hann bauð,héldum kænunni
grafky rri með krókstjökunum og biðum óþrevju-
fullir.
Hávaðinn í gufubátnum heyrðist betur og betur,
enda fór hann svo nálægt, að á milli han,s og oklcar,
þegar hann skreið hjá, var ekki annað en skipið,
sem við láum á bak við.
Okkur hægði þegar Iiann hann fjarlægðist að
baki oklcar.
við fangahúsið og þangað til viö sáum sjóliðsstöð
ina fram undan; enn þá áttnm við þó eftir mestai
hluta hafnarinnar og stóð okkur allmikill beyo-m- a
batunum tvcimur, sem þar voru á sveimi. A því va
cngmn minsti vafi, að þeir voru einhvers aö leita
Guf„ba,„„",, stefndi undan stra„m„„m og fór mei
■ g • ’.g liafði ekki af homim augun, o„ hega
hatm rak „pp J,rji skerandi og lattga lúíurbtetri
l>a vara mer svo hvenft vi5, a« eg hentist upp ú
sætinu.
Gufubáturinn sem upp hjá var farinn, svaraöi 1
sama hatt; og það sem okkur þótti allra verst var, a,
sams konar blístur heyrðist langt fram undan’ ;
nofninni.
„Þraöji hundurinn er einhvers staðar þarna
neðra,“ urraði Norman.
Það leit helzt út fyrir, að við yrðum að treysU
þvi’ að rafmagnsktenan okkar væri hraðskreiðari en
gnfubátarnir. Við fórum nú undur hægt, svo hvorki
dró sundur né saman með okkur og gufubátnum; en
héldum við því áfram, þá rnundi báturinn fram und-
an króa okkur inni. örðugleiki sá rann jafnsnemma
upp fyrir okkur Grant báðum.
„Þú verður að herða á henni, Norman, því ann-
ars verðum við króaöir inni. Farðu eins nærri landi
°g þú Þorir, en knúðu hana áfram með fullri ferð.“
Hávaðinn í gufubátnum var til allrar hamingju
svo mikill, að þeir, sem á honum voru, heyrðu ekki
til skrúfunnar í kænunni okkar. Okkur skilaði vel,
og við áttum eftir tiltölulega skamt að innri brúnni
þegar blístra gufubátsins gaf til kynna, að eftir okk-
ur hefði verið tekið.
„Stýrðu út i miðjan strauminn, Norman, og
gerðu alt hvað þtti getur.“
Þegar við komum fram úr skugganum af Stam-
búl-bakkanum, þá tók hinn gufubáturinn eftir okkur,
sem lá hjá brúnni og sneri upp í strauminn; og við
heyrðum hávaðann í skipstjóranum,þegar hann sagði
fyrir verkum, og sáum, að báturinn beygði í veg
fyrirokkur. En með því að mikil ferð var á okkur
undan traujmnum og auðséð var, að ekki mundi tak-
ast að ná til okkar á þann hátt, þá fór hann undir
brúna í því skyni að komast fram fyrir okkur á inilh
brúnna; en hinn gufubáturinn barðist um stynjandi
og vælandi á eftir okkur.
„Getur þú það, Norman?“ spurði Grant ro-
legur.