Alþýðublaðið - 03.07.1960, Side 11

manni virtist þær taka á sig
mynd kjöts og blóðs!
En veran hreyfði sig og tal-
aði: „Simon“, sagði hún.
„SIMON!“
Maðurinn talaði með rödd,
sem hann þekkti og gat ekki
gleymt. Hendur Simons
skulfu og maðurinn beygði sig
og tók um þær með sínum.
„Simon — þekkir þú mig
ekki?“
Mögru, gömlu hendurn'ar
skulfu, bláar æðarnar lýstu
undir gagnsærri húðinni. En
þetta voru enn hendur lista-
manns, hendur, sem einu
sinni höfðu verið styrkar og
sterkar og málað vel. Brent
sýndist hann sjá tár í augum
gamla mannsins, en það gat
ekki verið — Simon Beau-
mont myndi aldrei sýna slík
veikleikamerki. Og undarleg
tilfinning greip Brent. Til-
finning, sem var innilegri og
sterkari en ást hans til Vene-
tiu. Hann hallaði sér yfir
gamla manninn: „Góðan dag-
inn, Simon“, sagði hann. „Má
ég setjast“.
Mig dreymir, hugsaði Si-
mon. Ég er með óráði!
„Þetta er ég, Simon .. . glat
aði sonurinn ... manstu ekki
eftir mér“.
Maðurinn í rúminu dró and
ann djúpt. „Þú varst lengi á
leiðinni hingað“, tautaði
hann. Hann óttaðist að þetta
væri aðeins draumur.
„Já“, viðurkenndi Brent.
„Alltof lengi“.
Og skyndilega greip gamli
maðurinn dauðahaldi um
hendur Brents. Brent var svo
hrærður að hann reyndi að
dylja geðshræringu sína und-
ir glettni.
„Hvað hefur þú verið að
gera? —■ ég vissi ekki að þu
værir kominn í höggmynda-
gerð, herra“.
Og það var þetta herra, sem
reið baggamuninn. Ósjálfrátt
reisti Simon höfuðið. Hann
var ekki lengur einmana,
glevmdur vesalingur, hann
var Simon Beaumont og nem-
andi hans var í heimsókn.
„Láttu þetta gipsdrasl ekki
rugla þig“, sagði hann. „Ég er
í fullkomnu lagi“.
„Vitanlega ertu það!“
Gamli maðurinn leit undr-
andi á Brent: „Og hvernig
fórstu að því að finna mig?
Það er langt síðan ég flutti“.
„Ég bjóst við því. Ég skrif-
aði þér en ég fékk ekki svar“.
„Bjóstu við svari?“
Brent roðnaði. ,,Ég hefði átt
að skrifa aftur ...“
„En þú gerðir það ekki“,
hélt Simon áfram fyrir hann.
— „En hvernig fannstu mig
héma?“
„Myra sagði mér það“.
„Myra læknir?“
„Já“.
„Þekkir þú hana?“
„Já, ég hef þekkt hana í
nokkur ár!“
„Er það! Ekki hefur hún
sagt mér það!“
„Hvernig átti hún að vita
að þú þekktir mig?“
Gamli maðurinn leit undan.
„En hvernig vissurðu að það
var ég, Brent?“
,,'Vegna þessa ...“ Brent
dró nokkrar myndir upp úr
pússi sínu. „Ég skil ekki hvers
vegna þú hefur geymt þetta
drasl!“
Gleði og léttir Ijómuðu á
andliti Simons. Myndirnar
hans voru öruggar ... það var
það eina, sem máli skipti.
„Svo hún náði í þær ... guð
blessi hana! Ég bað hana um
það. Mér fannst það hlyti að
vera betra að karlmaður
sækti þær ...“, — hann þagn-
aði. Svo Brent hafði komið
Þú sagðir mér einu sinni að
eina ráðið við því væri að
vinna með einhverjum öðrum
listamanni um tíma. Ég hef
málað svo mikið af heldri kon
um að mér verður óglatt við
tilhugsunina. Ég hafði hugs-
að mér að halda sýningu í
París og ég geri það sennilega
seinna. Ég ætla að leigja mér
vinnustofu og mála það, sem
mig langar til að mála. Viltu
hjálpa mér?“
Það leið heil mínúta áður
en Simon kom upp orði. Svo
tautaði hann „Þú veizt að ég
hef ekki efni á bví. Hafir þú
verið í Rue de Guillotine
veiztu hvernig ástatt er fyrir
mér!“ , |
76
þangað og hann vissi allt um
hann. Og þegar hann leit á
unga manninn vissi hann að
Brent vissi allt. Það var gott
að þurfa ekki að leika lengur.
Brent leið illa, þegar hann
leit á gamla manninn. Hann
hafði farið til herbergis hans
og hann vissi hve slæmt hann
hafði haft það og hann skildi
hve illa honum hafði liðið.
„Ef ég aðeins kemst á fæt-
ur aftur“, sagði Simon. „Þá
get ég unnið. Ég hef svo
uiargt að gera ... pantanir ..“
rödd hans brast. Það var ekki
til neins að ljúga lengur. Svo
brosti hann þurrlega og sagði:
„Ég hef víst aldrei kunnað að
ljúga?“
Þá var það sem Brent í
fyrsta skipti í sínu eigin-
gjarna lífi sýndi að hann
kunni sig. „Ég var einmitt að
vona að þú hefðir ekki of mik-
ið að gera, Simon“, sagði
hann — „ég þarfnast hjálpar
þinnar!“
„Þarfnast þú hjálpar minn-
ar! Drengur minn, það er
langt. síðan þú þarfnaðist
mín“.
„Þér skjátlast! Ég þarf að
rifja ýmislegt upp. Ekki að-
eins tæknilega séð, ég þarf að
vinna með meistara ... með
manni, sem héfur meiri
reynslu og sem er betri en ég.
Ég er staðnaður í list minni.
„Peningar skipta ekki máli.
Ég hef nóg fyrir okkur báða.
'Við höfum lífað á eins manns
tekjum fyrr. En þá voru það
þínar tekjur!“
„Það er þó ekki einhver
ölmusa, sem þú ert að bjóða
mér?“
„Vertu ekki svona heimsk-
ur — ég þarfnast þín! Ég er
búinn að biðja þig um að
hjálpa mér,“ sagði Brent hrað
mæltur. ‘,Og komdu því inn
í þykka hausinn á þér að ég
vil ekki gefa þér neitt, þú átt
að gagni'ýna vinnu mína, gefa
mér ráð og vinna með mér“.
Stundum er lífið svo gjaf-
milt að maður neitar að trúa
því að það sé rétt og þannig
leið Simoni. Hann vissi að
hann gat ekki neitað. Þetta
var nýtt líí fyrir hann og
hann rétti fram hendina og
Brent greip hana.
Brent sá að Myra stóð við
dyrnar og hann kinkaði kolli
til hennar. Hún brosti og
hvarf en ekki án þess að syst-
ir Friar, sem var að koma inn
Rona Randall
til að láta vita að heimsókn-
artímanum væri lokið, hefði
séð hana. Hún stóð og starði
á eftir Myru og hrökk við þeg-
ar rödd sagði við hlið hennar:
„Ég hélt að heimsóknartím-
inn væri á enda? Leyfist
mér cð spyrja hvers vegna er
enn h úmsókn hér?“
Þet :a var Harvey læknir.
Hún hafði lítið séð af honum
síðan um nóttina, þegar hún
hafði sótt hann. Áður fyrr
hafði hann oft litið til henn-
ar, en nú var hann þurr og
kuldalegur í viðmóti.
Hún leit á hann og sagði:
„Eg ætlaði einmitt að láta
vita hérna, herra.“ Og svo
bætti hún við vegna þess að
hún var reið við hann. „Auk
þess bjóst ég ekki við lækn-
isvitjun á þessum tíma dags.“
„Eg hef mikið að gera og
ætla að ljúka kvöldvitjun-
inni sem fyrst, systir,“ sagði
David stuttur í spuna og leit
á litla, granna stúlkuna.
Hann hafði ekki ætlað sér
að vera svona óvingjamleg-
ur við hana. Hann saknaði
vináttu hennar en síðan nótt-
ina góðu hafði stolt hans bann
að honum að leita til henn-
ar. En það einkennilega við
þetta allt var, að það var
ffyrst núna, sem hann var
farinn að veita henni eftir-
tekt sem konu.
Þegax hann kom inn á
deildina reis maður á fætur
frá rúmi Josephs gamla. —
Hann var hár, laglegur og
greinilega enskur. Það kom
David á óvart að sjá gest hjá
Joseph gamla og hann leit á
Polly og minntist á það.
„Eg hélt ekki að gamli
maðurinn ætti vini,“ sagði
hann.
„Eg vissi það ekki heldur,
læknir. Þetta er fyrsta heim-
sóknin, sem hann hefur
nokkru sinni fengið. Það er
einkennilegt,“ .. svo þagnaði
hún.
„Hvað er einkennilegt?11
„Margt, en aðallega það,
að maðurinn kallaði hann
gamla Joseph. Það þekkir
hann enginn annar en við,
með því nafni.“
„Kannske hefur gamli
maðurinn sjálfur sagt honum
að við köllum hann það?“
Polly brosti og um stund
ríkti forni trúnaðurinn milli
þeirra, en svo hvarf hann aft
ur og Pollv svaraði stíft:
„En hann hefur aldrei
fengið heimsóknir fyrr, svo
hvernig hefði hann átt að
segja frá því?“
„Kannske hefur hann
skrifað það.“
„Hann hefur hvorki skrif-
að bréf, né fengið bréf síðan
hann kom hingað. Um dag-
inn komst Myra Henderson
að því ag hann átti afmæli
og fór út og keypti handa
honum blóm. Hann var svo
hrærður að hann var allan
daginn að skamma okkur til
að reyna að breiða yfir það.“
David leit fullur áhuga á
hana. Varir hennar svignuðu
í brosi og augu hennar voru
blíðleg, en þegar henni varð
litið á hann, varð hún á ný
kuldaleg, . í
„Þú sagðir að það hefði
verið eitthvað annað?“ spurði
David. „Hvað annáð var ein-
kennilegt?“
Hvernig gat hún sagt hon-
um að Myra læknir hefði
fylgst með þessu öllu úr gætt-
inni? Hún yppti því aðeins
öxlum og gekk að einu rúm-
inu. Og þegar David hafði
lokið skoðuninni kinkaði hann
aðeins formlega kolli til
hennar.
Hann mætti Mark Lovell,
sem var á leiðinni inn í
kvennadeildina. Þeir töluðu
fáein orð saman og þegar
Mark var kominn að dyrun-
um, leit hann við og sagði:
„Er yður batnað, Harvey?(t
„Já, takk fyrir, herra.“
Og brosandi gekk Maric
niður stigann. En þegar hann
kom niður í síðasta þrepið, sá
hann tvær mannverur, karl-
mann og konu í hvítum
kyrtli.
Mark hélt áfram niður. —■
Þegar Myra heyrði fótatakið
leit hún við. Andlit hennar
ljómaði, þegar hún sá hann,
en þar sem hún hafði verið að
tala við hinn manninn, hélt
Mark að það bros væri ekki
til hans.
„Gott kvöld, Taylor,“
sagði hann stuttur í spuna.‘*
Hverju eigum við að þakka
þann heiður að þér skuluð
heimsækja okkur?“
Brent brosti. Hann var svo
hlægilega hamingjusamur og
ánægður — já, það var ein-
kennilegt, því hann gat vel
ímyndað sér hvernig Vene-
tia myndi láta, þegar hún
frétti áætlanir hans. En hvað
sem skeði gat hann ekki og
hann vildi ekki draga sig í
hlé núna. Hann langaði líka
til að finna góða vinnustofu
þar sem hann og Simou
gætu unnið saman eins og
endur fyrir löngu. Og hann
var einmitt að tala við Myru
um að það hvenær Simon
gamli yrði útskrifaður.
„Eg skal sjá um að það
verði um leið og hann losn-
ar við gipsið“, lofaði hún. —
„Það er alveg eins gott, þeg-
ar hann kemst á góðan stáð.
Eg get ekki sagt þér hvað ég
er ánægð með þetta Brent!
Þú gætir ekki gert neitt betra
fyrir hann!“
„Eg gæti ekki gert neitt
minna, áttu við,“ hvíslaðt
Brent. „Mundu hvað þú
sagðir!“
„Eg get ekki gleymt því,
Brent,“ hvíslaði hún og svo
brosti hún og tók um hönd
hans. Og það var þetta bros
og þessi snerting, sem Mark
sá, þegar hann kom til þeirra.
Hann varð mjög reiður og því
talaði hann svona stuttlega
til Brents.
En Brent brosti vingjarn-
lega: „Spyrjið heldur HVER

Alþýðublaðið — 3. júlí 1960 |_5