Lögberg - 25.01.1906, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 25. JANÚAR 1906.
nrrmTmTTmll intflfw ÍWnfB rtfnTfffflwWfliW'nTi'i itn rtfftrW rirrít rn rnrnVn mlw(
SVlKAMYDiAN
Skáldsaga eftir
ARTHUR W. MARCHMONT.
XXX. KAPITULI.
Cr pasja^-tigninni.
Þegar við komum út í Sel þá spuröi eg fyrst af
óllu hvernig Grant liði og gladdi það okkur að heyra,
að engin breyting hefði orðið til hins verra. Ekki
gerði Arbuthnot læknir sér neina von um bata, en
liann sagði, að sjúklingurinn væri þrautalítill og
hefði bæði nærst- og sofið. Honum hafði liðið miklu
betur eftir að Haidée kom, en tvisvar hafði hann
spurt eftir Ednu, og konnim við okkur saman um, að
láta liana fara inn til hans untlir eins og hann vakn-
aði.
Margt hafði gerst á nieðan eg var að heiman.
Húsið var fult af tyrkneskum embættismönnum, og
fyrir mér lágu boð að koma tafarlaust á fund sol-
dáns. En því boði hans var mér ekki unt að hlýða.
Eg var svo gersamlega úttaugaður, að hvað margir
soldánar sein mér hefðu skipað að vera lengur á fót-
um þá hefði eg ekki getað Jýiö; og undir eins og eg
hafði slögt hungur mitt háttaði eg og steinsofnaöi.
Eg vaknaði ekki fyr en sól var komin hátt á loft,
og var mér þá sagt, að fyrir aðgjörðir Ednu hefði
Arbuthnot læknir sagt svo fyrir, að eg fengi að sofa
út í næði. Eg hrestist ósegjanlega mikið við vefn-
inn, og eftir. að við Edna hö’fðum matast, og talast
margt við í trúnaði undir borðtim, kendi eg mig
mann til að kannast við öll afbrot mín frá deginum
áður frammi fyrir soldáninum. m
Hann tók mér vel, en var J»ó fremur fálátur.
Afsökun mína fyrir að ganga ekki á fund hans kveld-
ið áður tók hann gilda, og með þolinmæði og kurteisi
hlýddi hann á sögu mína og sagðist ekki eiga orð yfir
það, hvað sér blöskraði og hvaö það tæki á sig að
Jieyra lýsingu mina á fangelsinu.
„Þú hefir gengið lengra en þú hafðir umboð
til,“ sagði hanu stillilega, cn í ásakandi róm; og cftir
dálitla þögn bætti hann við og brosti góðlátlega-:
„En í þínum sporum hefði eg ef til vill gert hið
sama. Eg ætla að minsta kosti aö staðfesta gjörðir
þínar, og eg skal sjálfur líta eftir því, áð þeir, sem
ranglætinu valda, fái makleg málagjöld."
„Betra væri, aö yðar hátign sœi um, að fram-
liald á ranglætinu yrði fyrirbygt," sagði eg djarf-
mannlega. „Slíkt háttala^ er blettur á stjórn yðar
liátignar."
„Þú talar hreinskilnislega.“
„Eg segi ekki annað en það, sem hver einasti
heiðvirður maður mundi segja, sem hefði séð það
sem eg sá í gær.“
„En þú sást það ekki með tyrkneskum augum'?
og ef til vill skilur þú ekki hvað útheimtist í tyrk-
nesku stjórnarfari. Austurlönd og vesturlönd eru
gagnólík.“
„Hvorki í austurlöndum né vesturlöndum cr
naðusynlegt að gera fangelsin að jarðnesku helvíti,
yðar hátign. Pyndingar, sjúkdómar, óþrifnaður og
óútmálanlegar kvalir er ekki fremur nauðsynlegt í
fangelsum hér en þar.“
Hann þagði um stund, og eg bj<^st við hann
ætlaði að setja ofan í við mig; en svo hélt hann með
hægð upp hendinni og sagði: „En austurlönd eru Jkí
austurlönd, og menn þessir eru öllum afhrökum
verri.
4*
„Það er satt — um fangaverðina, yðar hátign,“
sagði eg og þaö ekki laust við gfemju, yfir að heyra
hann þannig halda uppi vörn fyrir svívirðingarnar.
,,Margir þessara ógæfusömu aumingja hafa einung-
is gert sig seka í smá-þjófnaði, og þaö ætti ekki að
viðgangast í austurlöndum fremur en í vesturlönd-
um að morka úr þeim lífið á kvalafullan hátt, en
hefja þá til upphefða og metorða sem stela heiluní
fylkjum." I tl i
„Aftur segi eg það, að þú talar sérlega hrein-
skilnislega. Ætti það fyrir þér að liggja að stjórna
heilu ríki, þá vissir þú írveira tfm það, hvað valdið er
takmarkað. Við verðum að láta okkur nægja vald
það, sem okkur er gefið, og eftir því verða kröfurn-
ar, sem gerðar eru, að vera sniðnar." Hann sagði
þetta með hægð, og, að mér virtist, raunalega.
„Tali eg djarflega, þá geri eg það með leyfi yð-
ar hátignar. Eg tala einungis eins og mér býr í
brjósti. Land það er í -orglegu ástandi, þar sem
ekjci má segja sannleik« ■ og úr öllu sem að verður
að gera sein minst aí < fyrir ónáð yfirvaldanna."
.Vafalaust hefir þi rétt að mæla, en þú skil-
málanna. fae ekki ætíð að vita all-
an sannleikann og reyni eg það þó af öllum mætti
gegn um marga umboðsmenn.“
„Sein ætíð hafa lygar á vörunum og haga orð
um sínum eins og þeir vita að yðar hátign geðjast
bezt að heyra.“
„Nú talar þú of djarflega.“
„Gefi yðar hátign mér bendihgu utn aö þegja,
þá þegi eg; en í vesturlöndum liafa menn þreifað á
því, að minna ilt deiðir af hugsunar og málfrelsi,
jafnvel þó það á stundum sé stórkostlega inisbrúk-
að, heldur en því að samþykkja ranglætið með þögn-
inni. Vér afstýrum ekki ógæfu og eyðilegging meö
því að lok!a munni þeirra, sem gjarnan vildu segja
oss orsakirnar.“
„Allah í hæstum Iiæðum geymir framtíðina í
skauti sínu.“ En hvað óþolandi illa það lét í eyrum
mínum aö heyra atisturlandamenn stagast á þessu
eftir alt sem eg hafði séð og heyrt.
„Satt er það að vísu; en í vesturlönduin er það
viðkvæði, vðar hátign, að guð hjálpi þeim, sem
hiálpa sér sjálfir; og ,er slíkt engu síðttr satt um
þjóðarheildina en einstaka menn.“
„Það er að segja, sé það sannmæli," svaraði
hann; og svo sagði hann með ákafa: „Og hefi eg
ekki reynt að stjórna vel ? Hver hefir starfað nteira
en eg að þvi að upplýsa þjóðina? Hver hefir starfað
meira en eg að uppbygging og framförum landsins
með því að greiða samgöngur og flutningsfæri með
járnbrautum ? Hvaöa ríki Noröurálfunnar eða jafn
vel alls heimsins liefir sýnt meira umbtirðarlyndi hin-
um margvíslegu Norðtirálfu trúarbrögðum ? Iivar
finna þau tryggari griðastað en í höfuðstað mínttin?
Fá ekki Gyðingar, Armeníumenn, Grikkir og ka-
þólskir að halda hér guðsþjónustusamkonnir sínar
óáreittir ? Og ætti þá ekki stjórn landsins aö fá aö
sitja við santa eldinn? Alt, sent við förum fram á,
er að viö séum látnir óáreittir og, að við fáum
friði og næði að annast okkar eigin mál.“
„Eg kannast við tilraunir yðar hátignar í þessa
átt og hefi veitt þeim eftirtekt með aðdáttn. En eg
hefi einnig veitt niörgu öðru eftirtekt. Eg er ekki
Tyrki, eins og vðar hátign veit, en eg hefi víða farið
um tyrkneska rikið og lengi dvalið i landinu, og með
eigin augiim hefi eg séð hlutina í þeirra réttu myncf,
en ]>að hefir yðar hátign ekki gert og getur ekki
gert. Segi eg ekki meira. þá er þaö af ótta fyrir því,
að eg styggL yðar hátign.“ /
„Þú mátt segja það sem þér sýnist, ef þú vilt,“
sagði liann, en þó hikandi og eftir talsverða um-
hugstin.
ðar hatign cr umkringdur af mönnum, sem
gera það að lífsstarfi sinu að halda sannleikanum
leyndum. Og livað leiðir af þ-ví? í sjálfu sér er land
þetta eitthvert auðugasta og bezta land heimsin?,
en það liggur óyrkt og atiðæfin ónotuð, umheimin-
um til undrunar cn stjórn yðar hátignar til ógæfu.
Embættismönnum yðar hátignar er viðbrugðið, jafn-
vel a meðal yðar eigin þegna, fyrir ódugnaö og
spillingu. Fjárhagur ríkisins, sem ætti að vera í
mesta blóma, er á fallanda fæti svo við gjaldþroti
hggur. Dómstólum ríkisins ræður, ekki lög kór-
ansins, heldur flokksfylgi og spilling dómaranna.
Það er kyrkingur í verzlun og iðnaði vegna þess
„ð eignir eru aldrei óhultar og jafnvel ekki líf manna
heldur. Pasjar fylkjanna stjórna með því eina
augnamiði að ná undir sig sem mestu fé á sem styzt-
um tíma. Kaupmenn og bændur þora ekki að kom-
ast 1 góð efni, vegna þess að auðugir menn draga að
sér fjandskap pasjanna eins og segulstál dregur að
sér nál. Kirkjan á auðlegð mikla í víðáttumiklum
landflæmum og lifir því að eins á bónbjörg. Yðar
hátign á beztu hermenn heimsins, og samt liggur
þeim stöðugt við uppreist vegna þess þeir ekki fá
mála sinn borgaðan. Herskipaflotinn er voldugur að
tölunni til, en svo Iélegur, og af sér genginn, að skip-
stjórarnir álíta það lifsháska «ð fara með þau á haf
ut. í höfuðstaðnum eru skólarnir góðir, en úti i
héruðunum eru skólahúsin léleg hreysi, lærisveinarn-
ir fáir og stjórnlausir og kennararnir óhæfir og ó-
nýtir. Fjarlægari héruðin eru bvgð af mönnum,
sem annan daginn eru bændur og hinn stigamenn, og
ckki á það hættandi fyrir nokkurn mann að trúa nein-
um fyrir þvi í dag í hverja átt liann hugsar sér að
ferðast á morgun. Þúsundir ekra á þúsundir ofan
af landi, sem ætti árlega að gefa rikulega uppskeru,
liggja ónotaðar og arðlausar. Tæki nokkur sig fram
11 m aö koma öllu Þvi upp, sem að er, þá létu prent-
frelsislög landsins hann þagna, og óttinn við harð-
stjórn embættismannanna, sem er hið eina sem þróast
i næði í landi þessu. Þrifst rikið með þessu lagi?
Er slikt hugsanlegt? Er ekki sannleikurinn sá, að
slikt ástand hlýtur að leiða til tippreista og falls?
Hcfir ckki nú sézt þess órækur vottur með samsærr
mu gegn yðar hátign?"
A meðan eg lét dæluna ganga leit soldáninn aldr-
ei á mig, hcldur sat grafkyr og ríghélt sér um stól-
fcrúðirnar, cn andlitið varð harðneskjulegt og svipur
inn þungbúinn.
„Það er ómögulegt," sagði hann loks með mik
i!!i geðshræring; „það er ómögulegt. Eg hefi hlvtt á
orð þin, en þetta getur ekki verið. Við erum mis-
skildir. Og nú er nóg komið. Eg vil ekki heyra
meira."
Hann talaði í mikilli alvöru, en eg sá, að eg
hafði mikillega móðgað hann með hinurn djarflegu
orðum mínum. En nú hirti eg ekkert um reiði hans,
heldur beið þess rólegur, að hann vísaði mér út eða
segði mér til hvers mér var stefnt á fund hans.
Hann lét mig ekki lengi bíða í óvissu.
„Eg gerði boð eftir Jiér til þess að láta þíg vita.
að eg fer til Yildis Kíosk i dag, og eg hefði boðið
þér að koma með mer efegekki hefði í fjarveru þinni
ffngið að vita það, sem eg hefi fengið að vita. Hvar
er Abdúllah Bey?'
„Eg veit ekki, yðar hátign,“ svaraði eg forviða
af spurningunni.
„\ ar hann ekki annar illmennanna, sem Mr.
Grant fann mig hjá um nóttina?"
„Vesalings vinur minn er að deyja, sem afleiðing
af því að hjálpa yðar hátign, og er nú of veikur til
þess að svara neinum spurningitm."
„Eg er ekki að spyrja Mr. Grant, heldur þig,
\fr. Ormesby. Þú getur svarað mér ef þú bara
vilt."
„En með leyfi vðar hátignar kýs eg mér fremur
að svara ekki.“
„En til þess gef eg þér ekki leyfi. Eg krefst
svars. Er það ekki satt, að hann hafi verið fluttur
lungað fangi, og þú sjálfur hafir farið með liann á
burtu héðan?"
„Það sem eg hefi gert, J*að hefi eg gert með
skriflegu leyfi vðar hátignar,“ svaraði 4f\og dró upp
skjalið, sem inér Iiafði komið að svo miklu liði.
„Fáðu mér það.‘ Hann tók skjalið og reif það
1 sundur i vonzku. „Þér var ekki gefið það til þess að
koma undan illmennum, sem með eigin hendi reyna
að vinna mér mein. Þú hefir reynst óveröugur
trausts þess, seni eg sýndi þér/4
jíÞér raðiö áliti yðar um það,^ sagði eg einbeitt
111 • ”En á það vil eg minna yðar hátign, að eg hafði
fult urnboð til þess að gera alt, sem eg áliti nauðsyn-
legt til að hjálpa svstur mannsins, sem lagði lif sití
1 solurnar til þess að bjarga yður; og til þess var
ekkert annað hægt að gera en þaö, sem eg gerði. En
nu er eg hér á valdi yðar hátignar, og það er í vðar
hendi að rnuna, eða gleyma, alt eftir því sem yður
sýnist."
„Eg er ekki óþakklátur viö Mr. Grant fyrir þaö,
sem hann hefir fyrir mig gert, þvi fer fjarri. Þú
berð honum innilegt þakklæti mitt, og eg vil fá smátt
og smatt að vita, hvernig honum liður. Veikindi
hans cru mér hiö mesta sorgarefni. En þú hefir mis-
brukað vald þitt og hjálpað versta svikara, sem noklc-
nrn tima hefir dregið anclann, til aö sleppa; því get
cg hvorkl Sleymt né fyrirgefið þaö. Eg gerði þig aö
pasja mínum, og hefði slíkt átt að nægja til þess, að
ovmir minir emnig yrðu óvinir þínir.“
„Það er i hendi yðar hátignar að staöfesta eða
atturkalla virðingu þá, sem vður hefir þóknast aö
veita mer.“
„Eg hefi afturkallað hana." sagði hann i reiði.
„Með þvi er eg þá leystur undan Jieirri embætt-
ísskyldu að svara spurningum yðar hátignar," svar-
aði eg í sama tón, og varð feginn að fá afsökun
Jæssa. „Eg endurtek það, að i Öllu sem eg gerði fór
cg að eins og nauðsynlegt og óhjákvæmilegt var “
„Þu forst sérlcga illa að.“ .
„Tfif og heiður Áliss Grant var í hættu."
„Slikt er cngin afsökun fyrir því, að hjálpa
mannhund, til að sleppa, sem var svo ósvífinn að
Eggja hendur á m,g. Og eg haföi ætlað mér aö gera
vcl viö þig-.
„Eg mun ávalt geyma i fersku minni endurminn-
mgarnar um vmáttu yðar hátignar - og reiði,“ svar-
1 • (2F sv° bað útgönguleyfi, hneigði nfig
Eghafði mestu skömm á að hevra. hvaf
fus ega soldanmn hefði viljað leggja Ednu'á sölurn-
a. t,I þess að koma fram persónulegum hefndum
t'i- ?,ckk rak!e,ðls tú herbergja vinar míns, og
. -,otí eÞ,r Þvi, að hann leit langtum betur út
^oí^1"" aÖl7 Hann sa?ði miff velkominn og
b. ost, vmgjamlega þegar eg tók í hönd hans. Edna
sfokk’ n3n SátU Hjá honUm~sín a bvorum rL
„Þú ert betri, Cýrus," sagði eg glaðlega
vinir 'FeranhæírðarÍ'-af ÞV! Vi* erum her öll. og öll
vmir. Eg a þer mikið að þakka, Mervyn “ sae-ð
hann með hægð. y ’ sa&ð
”°fr.í\etur bor£að mér það að fullu þegar þú ert
orðmn fnskur og kominn á fætur." Þ e’rt
„Þu ert að nokkuru levti búinn að fá borgun-
T&Sr,? “Vf rendi i íttha
UI xtanu, sem nii brosti. „Ep* bí« mix c ~
þi8 v'r»i« hamincjotómx,er„ |lailn *’ a
... ■■ ' ol!“m. "“t'i -*al eg reyna aS láta 'Edntt
verba hammgjnsama." svaraíi eg. „Og „n höftrm
S t fa.nuCr™ "m “5 h“g!a - aí láta l»K l»m-
„Mig langar til aö tala við hann Mervyn," sagði
herbergfnu!1 hlnna’ SamStundis &en&n úr
„Þú mátt ekki vera órólegur, Cvrus.
„Eg er ekki órólegur, Mervyn. ' En þa« er ó-
þarfi fvni- mig og þijr að reyna að svnast. Þær
Haidee og Edna hakla eg viti það ekki, að eg á
skamt eftir olifað. Og eg vil ekki hryggja þær. En
vrð 'fium það baðir;“ hann sagði þetta eins stillilega
og þreklega eins og þó hann hefði verið heill heilsu
„Eg held-nú það sé öðru nær en öll von sé úti.‘
„Jæja, vinur minn, við skulum vona það. Nátt-
nrlega vildi eg gjarnan fá að lifa. Þ'að er hart að
verða að yfirgefa Haidée-og alt. Alt er óklárað
En.Sa,nt dey e/""“ Það leyndi sér ekki, að hann
talað, þetta af fullr, sannfæringu, og var við því
bumn að ganga karlmannlega fram á móti þvi, sem
ekki varð umflúið.
„Læknirinn lítur ekki þannig á.“
„Það held eg þó, Mervyn, því hann veit það.
fcm heyrðu mig nú, eg hefi enga erfðaskrá samið, og
um það langar mig til að tala við þig. Mér er’ant
um það vegna hennar Haidée."
„Um það er óþarft að tala. Eg skal undir eins
nta erfðaskrána og svo getur þú sett nafnið þitt
trndir hana."
,Það vil eg gjarnan. Þegar eg er dáinn, þá
bindur þu einhvern enda á alt starf okkar hér.
Gerðu það alt eftir eigin höfði. Einhvers staðar
skjölum naínum finnur þú skýrslu yfir peninga mína
og hvernig eg ætlaði mér að ráðstafa nokkuru þeirra.
Viltu sjá um, að eftir því verði farið?“
„Auðvitað. Þvi lofa eg þér.“
„Á þann hátt er mestum eignum mínum ráð-
stafað. Taktu það franr í erfðaskránni, að afgang-
urinn skiftist jafnt á milli Haidée, Ednu og þín.“
„Eg vil siður—“
„Það er ósk nfin, Mervyn.“
„Á eg að skrifa hérna hjá þér?“
„Nei. Skrifaðtt annars staðar og lofaðu henni
Haidée að koma inn til mín. Mér finst loftið í her-
bergintt svo kalt, þegar hún ekki er hér inni. Hún
sagði mér frá því hvernig þú fanst hana. Æ, vinur;
minn, hvað eg er þér skuldugur fyrir það!“ og hann
tók þétt í hendina á mér. „Láttu nú hana Haidée
koma mn til min. Ednu þykir vænst um að fá að
vera hjá þér.“
Hryggur yfirgaf eg vin nfinn til þess að leita
grísku konunnar, sem eg fann í ganginum framan
við herbergisdyrnar. Þar gekk hún um gólf, og
bar andlit hennar, augu og allar hreyfingar vott um
angist, meiri en svo, að undir henni yrði risið.
„Viltu fara inn til hans, Mademoiselle ? Hann
var að spyrja eftir ]>ér.“
„Heilaga guðs móðir, það er að gera út af við
nng, Mr. Orme«by,“ sagði hún og byrgði fyrir andiit
sitt. Hvort það var samvizkubit, sem vakti þessa
megnu angist, fyrir þátt þann er hún átti í ógæfunni,
eða það var sorg af því að missa mann þann sem hún
unni hugástum — það veit eg ekki. En hér var um
cnga uppgerðar-angist að ræða; og hún þreif eins og
dauðahaldi i handlegginn á mér, horfði með ákefð í
augu mér og spurði: „Er ekkert hægt að gera ?“
„Eg er hræddur um ekki. Það cr í hönclum æðra
valds. Við verðum að sætta okkur við að bíða, biðja
og vona.“
„Vona!“ át hún eftir mér með angist og ör-
vænting i málrómnum. „Eg hefi nfist alla von.“
„Viltu fara inn til hans? Hann bíður þín.“
„Gæti eg einungis látið lifið fyrir hann,“ tautaði
hún og gekk frá mér.
„llann mundi ekki vilja kaupa heilsuna svo
dýru verði." Hún leit við snögglega með tár í aug-
unum og bros á andlitinu uppljómuðu af fögnuði.
„Næstum eina hlýlega hugsunin, sem komið hef-
ir i 1 jós hjá þér i minn garð, Mr. Ormesby. Þú
veizt hvað heitt við unnum hvort öðru, liann og eg.
Heilaga guðs móðir, hvað nfikið eg vildi til þess
vinna, að hann fengi að lifa.“
,’Þú mátt ekki láta hann sjá livað sorgfull þú
, „Eins og eg viti það ekki? Hefi eg ekki leynt
þvi ? Hefi eg ekki verið með bros á andlitinu, 'þó
lijartanu hafi legið við að springa af sorg og eg hafi
c>skað af heilum hug, að það springi, svo eg fengi að
deyja á undan honurn."
_ „Hann bíður þin, Mademoiseíle,“ sagði eg á ný.
Hún brá við og gekk inn til hans og eg heyröi haná
tala til hans með glaðværð og blíðu.
Fdna beið min mðri, og eg sagði henni hvað
okkur Grant fór á milli, og á meðan eg tók fram það,
scm eg þurfti á að halda til þess að skrifa erfða-
skrana, sagði eg henni frá fundi okkar Haidée í
ganginum.
„Hún tekur ósköp út,“ sagði eg.
„En sú sálarangist, sem Iiíún hlýtur að bera,“
sagði Edna þýðlega. „Eg vorkenni henni.“ ’ ,
„Þú meinar meðvitund sú, að henni sé um að
kenna ?“
„Óbeinlinis henni að kenna; ekki beinlínis. Eg
veit það nú, hvað ranglátlega eg ásakaði hana í
fyrstu, og eg íðrast þess sáran, að eg sagði það sem
eg sagði við hana og um hana. Úr því hún elskar
Cyrus eins og hún gerir, þá hefir hún hlotið að álíta
nug ogurlega miskunnarlausa. Nú veit eg, hvað ó-
þolandi það hefir hlotið að vera. Eg hefði’ átt að
vita það þá.“
Tfún stóð upp við stólinn minn og studdi hend-
mni á öxl mér á meðan hún talaði. Eg vissi hvað
þetta „nú“ átti að þýða og greip eg því um hönd
hennar og kysti á hana.
_ „Já, þess vegna,“ sagði hún og beygði sig bros-
andi niður að mér.
„Hefir þú átt tal við hana síðan þú komst?“
,, Einu sinni í einrúmi — til þess að segja henni
hvað eg íðraðist alls, sem eg sagði, og biðja hana að
ata ekki hann Cýrus sja annað en við værum vin-
konur."
„Og hverju svaraði hún þá?“
„Að lnin fyrirgæfi mér aldrei. Hún er ástriðu-
full og ákaflynd kona; hatar eins ákaft og hún
elskar."
„Hún er Grikki."
„Guð gæfi að hún hefði aldrei orðið á vegum
Cýrusar", hrópaði Edna með ákafa.
,Hefði það ekki orðið, þá hefði Marabúk haft
einhverja aðrá aðferð, ef til vill enn þá grimmilegri
en þessa. Á hann ber okkur að skella allri skuld-
inni."
-Aumingja Cýrns. Eg býst við það sé engin
lífsvon."
„Guð gæfi að eg gæti hugsað mér einhverja
batavon."
Eg fór að skrifa erfðaskrána og hafði næstum
okið við það þegar við bæði hrukkum við við ógur-
legt angistarvein sem kvað viö Um alt húsið.
„Það er rödd grísku konunnar," sagði eg, og
rétt í því heyrðist það aftur, og við hlupum hvort
sem betur gat upp stigann og rakleiðis til herbergis
Grants.