Lögberg - 30.08.1906, Qupperneq 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 30, AGÚST 1906
aö þvf hvaö þú boröar.
Ó'nreint salt er eins skaö-
legt eins og óhrein mjóik
töa smjör.
Aö eins ein tegtfnd af
salti getur þú ætíö reitt þig
á aö sé táhrein og heilsu-
samleg. Þaö er—
WINDSOR
SALT
Manstu?
('NiöurlagJ
„Sonur þinn skal einnig veröa
sonur minn,“ svaraöi eg. „Eg
elska barniö þitt eins og eg ætti
þaö sjálfur og aö drengnum þykir
vænt um mig hefir þú margsinnis
séö sjálf. Hann sky.ldi einkis i
missa, miklu heldur mundi þaö
verða honum til góös, því þú ert
of ung og of mikill einstæöingur
til þess að geta séð fyrir uppeldi
hans svo vel fari. Trúir þú þvi
ekki, að þetta sé rétt mælt?‘ ‘
Þú leizt ekki upp, en hristir aö
eins höfuöið lítið eitt.
„Og frá loforöinu, sem þú gafst
hinum dána, án þess hann bæöi
þig, .leysir þig hin nýja ást þin.
Ótal konur á undan þér hafa áöur
gefið sjálfum sér samskonar lof-
orö á meðan sorgartilfinningar
þeirra voru sárastar. Og ótal
margar þeirra hafa brotið það lof-
orö þegar gæfan á ný breiddi
faöminn á móti þeim. Elskulega
Beatrice! Þú varst svo ung, þeg-
ar þú strengdir þetta heit. Þú
ert ung enn og getur ekki lifað
ástarsnauöu lífi.“
„Eg lifi ekki ástarsnauöu lífi,“
sagöir þú og lyftir upp höfðinu.
„Eg hefi drenginn minn hjá mér
„„„ íí
enn.
„En þykir þér þá ekkert í það
variö, að gera mig hamingjusam-
an? Getur ekki ást þín líka náö
til mín ?“
„Máske— máske“, sagöir þú
hljóölega, „en eg vil þaö ekki.
Aldrei skal drengurinn minn kalla
neinn annan mann pabba sinn en
hann, sem dauðinn hreif frá hon-
um. Hann og móöir hans veröa
að fylgjast aö, óaöskiljanlega,
þangað til eg dey.“
Mér fanst ákafi þinn í þessu
efni heimskulegur, þvi hvaö mig
snerti átti ástin sér engin takmörk,
engin bönd, sem ekki væri hægt
aö slita.
Eg tók up aftur þaö sama, sem
cg var áöttr búinn aö segja,—
reyndi að eins aö leggja meiri á-
herzlu á oröin og enn meira sann-
færandi hljómblæ í röddina.
Eg lagöi upp árarnar og á meðan
báturinn hægt og hægt barst fyrir
straumnum aö landi greip eg hönd
þína og ætlaði aö kyssa hana! En
þú kiptir snögt aö þér hendinni og
óttasvipurinn sem kont á andlit
þitt hélt ntér aftur.
Eg þreif aftur til áranna og
reri hart aö ströndinni. Hvorugt
okkar mælti orö frá munni. Þú
snerir þér frá mér, þar sem þú
sazt og eg fann það á mér, aö þú
varst að gráta. En tár þín hrærðu
mig ekki til meðaumkvunar þá
stundina. Eg var sárgramur við
þig og mér leiö illa, mjög illa.
Þú vildir ekki láta þér ski,'jast,
hvaö tilveran og eigin hamingja
þín heimtaði af þér.
Þegar viö vorum lent og eg bú-
ínn aö festa bátnum reist þú á
fætur og ætlaðir að stiga upp á
brvggjuna. Eg rétti þér hendina
til þess aö hjálpa þér. Fyrst hik-
aðir þú við aö þiggja þaö, en svo
þáðir þú það samt. Hönd þín var
glóðheit, eins og þú hefðir megn-
ustu hitasótt. Eg sá nú aö þú hafð-
ir grátið, og óumræðileg sorgar-
kvöl skein út úr augum þínum
þegar þú snerir andlitinu tð mér.
„Fyrirgefðu," sagðir þú meö
skjálfandi röddu meðan viö héld-
um höndum sanian. „Fyrirgefðu
og gleymdu. Við skulum álíta
eins og þetta hafi veriö draumu.r
aö eins,
virkileikinn, banar svo mörgum
sumardraumum fleirum en þess-
um. Einhver önnur mun geta
gert þig gæfusaman. En dæmdu
mig ekki alt of hart i hjarta þínu.
Þú ert ekki móöir, þess vegna get-
ur þú nú ekki skilið tilfinningar
minar“...........
„Er þaö aö eins barniö, sem iaö-
skllur okkur, Beatrice, barniö, og
ehkert annaö?“
Hún hikaði við aö svara. Hún
greip snögglega og fast utan um
hendina á mér. En svo kipti hún
hendinni jafnskjótt að sér aftur
og sagöi meö ákafa og f mikilli
geöshræringu:
„Nei, þú veist þaö vel. Alt hiö
umliðna aöskilur okkur, — gæfan
mín og sorgin mín.—Hjartað mitt
heyrir til hinum framliðna og .’íf
mitt barninu mínu.“
Þú gekst upp eftir bryggjunni
og eg á eftir þér. Þegar hana
þraut snerir þú þér viö Og stóðst
kyr.
„Góöa nótt,“ sagðir þú i svo
innilegum og sorgblíöum róm
„Fylgdu mér elcki lengra. Eg
aðeins eftir fáia faöma heim
Góöa nótt, og — vertu sæll!“
„Er þetta síðasta kveöjan,
Beatrice ?“
„Já. Það er þaö bezta, — að
minsta kosti fyrst um sinn. Eg
fer hvort sem er burtu héðan eft-
ir tvo daga. Þú ætlaðir þér einn-
ig aö fara um samh leyti. Nú bið
eg þig aö gera það fyrir mig aö
fara ekki meö sama skipi.“
Svo fórst þú aö gráta beisklega
0g sagðir: „Ó, því eyöilagöiröu
þetta, sem var svo fallegt og heföi
getjað enst svo lengi: vináttuna
og trúnaðartraustið okkar á
milli!“
„Af því annaö fegurra og
meira fullnægjandi er til: Vinátta,
sem breytt er í ást, traust, sem
breytt er í takmarkalausa hylli.“
„Þey, þey! Segöu nú ekki neitt
meira,“ baðst þú meö veikum
rómi.
„Já, — ekkert meira,“ svarjaði
eg. „Þú mátt hafa friö fyrir mér,
Beatrice, ef, eða á meðan eigið
hjarta þitt lætur þig i friði. Og
mundu eftir þvi að nær sem þú
kal.lar, — kallar mig til þess aö
njóta gæfunnar af samverunni viö
þig — þá kem eg. Eg kem þá,
hvort sem þessa veröur skþmt að
bíða eða það ekki verður fyr en
ellihærurnar hylja höfuö okkar
beggja."
Eg heyrði til þín gráthljóð og
óminn af fáeinum orðum sem þú
sagðir svo ógreinilega að eg ekki
skildi þau. Svo flýttir þú þér í
burtu, — heim aö húsinu, þar
sem hann svaf, litli drengurinn
þinn.
Eg varð viö bón þinni og gætti
þess aö veröa ekki á vegi þínujm.
Þegjar sá dagur kom aö þú lagðir
á stað kom eg ekki til þín aö
kveöja þig, en út um glugga á
húsinu, þar sem þú ekki gazt orð-
ið mín vör, sá eg þegar þú fórst.
Þú varst í svörtum ferðafötum,
meö svarta hlæju fyrir andlitinti,
sem var svo þétt. aö þaðan sem
eg stóð gat eg ekki gegnum hana
séð framían í þig. Þú hafðir nælt
rauöa rós á barm þér. Þá rós
hafði eg sent þér að skilnaði, án
neinnar frekari kveðju. Þegar þú
varst komin út í skipið dróst þú
blæjtina frá andlitinu, og eg sá
hversu náföl þú varst í framan og
tekin til augnanna, eins og þú
hefðir haft andvökur og grátið
mikið. Min vegna hafðir þú vak-
að og grátið, — vegna ástarinnar.
sem eg bar til þín. Þetta vakti
hjá mér nýja von, — von um það
að með títnanum rnundi ást þín
vinna sigur yfir heitstrenging
þinni; von um aö eg síðar mundi
fá aö vefja þig ,að brjósti mér.
kaupsferð okkar. Eg ásetti mér
aö bera málið enn einu sinni upp
fyrir dómstól hjarta þíns og biöja
þig að veita okkur báðum hina
eftirþráöu hiamingju.
Eg baröi aö dyrum a húsi þínu.
Ung stúlka kom til dyra. Hún
sagöi mér aö frúin væri heima.
Hún tók viö nafnseðlinum mínum,
gekk inn í herbergi, sem dyrnar
stóöu opnar á og þú varst inni t.
Þaö var nú um seinan fyrir þig
aö látast ekki vera heima þvi eg
hafði gengiö nokkur skref áfram
og séö þig i gegnum dymar.
„Gerðu svo vel að koma inn,“
sagðir þú með viökvæmri röddu
og roönaðir viö. Stúlkan gekk
fram um leið og eg gekk inn
stofuna til þín og rétti þér hend-
ina. Hönd þín titraði þegar eg
tók í hana og þú kiptir henni að
þér þegar eg þrý'Sti hana með ö.'l-
um þeim innileik sem mér var unt
aö láta í té.
„Taktu þér sæti,” sagöir þú,
meö sömu viðkvæmnínni í rómn
ttm og fyr, og settist um leiö
sjálf í legubekkinn.
Eg fór engar krókaleiöir . Eg
sagði þér blátt áfram ástæöuna
fvrir heimstókn minni Manstu
hvað eg sagði? Eg man það ekki
sjálfur að öðru leyti en því aö
mér fanst mér veita léttara en
nokkrum öðrum, fyr eða síðar, aö
kom-a orðum að ástamálaerindi
minu og útskýra það fyrir þér.
Þú skygðir hönd fyrir augu, rétt
eins og til þess aö verja þau of
birtu og drógst andann þungt og
titt. Eg sat þétt við hlið þér og
seinast lagði eg handlegginn ut
an um mitti þér og dróg þig nær.
Án nokkurar mótspyrnu lagðir þú
allra snöggvast höfuð þitt á öxl
mér. Þá heyrðist alt i einu grát-
þrungin barnsrödd kalla frá læsta
hliðarherberginu: „Mamma!
Mamma! Hvar er mamma! Eg
vil að mamma komi!“
Þú stökkst á fætur og eldur
brann úr augnatillitinu sem þú
sendir mér.
„Hversvegna kemur þú hér og
gerir mér ónæði og raskar heimil-
isfriði mínum!“ sagðir þú í höst-
um rómi. „Eg játast þér aldrei,
aldrei! Eg hefi sagt þér þaö!
Það var óærlegt, ódrengilegt af
þér að koma hingað að mér að ó-
vörutn og fleka mig meö hinum
ginnandi fagurmælum þinum.
Heyrir þú ekki að barnið mitt er
að kalla. Drengurinn minn er
veikur. Og aö eg skyldi geta
gleymt því aö hann.......“
„Eg skal vaka yfir barninu þinu
meö þér, ala það upp, vefja ykkur
bæði í ástarörmum mínum. Hættu
þessari heimskulegu mótspyrnu,
Beatrice! Þú og eg og hann sám-
an. Getur þú ímyndað þér meiri
gæfu, elskaða mín?“
„Eg treyst þér ekki,“ svaraöir
þú með óvingjarnlegu hljóöfalli og
látæði. „Þú ert aö sækjast eftir
mér en ekki barninu. Þú heldur
máske nú að þessu sé ekki þannig
vaknaði þá, eins og hún vaknar í
hjörtum hinna ungu, sem hafa alt
lifið fyrir framan sig. Hún kom
eins og freistari og ginti mig til
aö dreyma og vona. Þess vegna
er byröi mín nú tvöfalt þyngri en
áöur en viö sáumst. Og þyngst af
öllu er það, aö nú skulir þú koma
hingaö og ýfa öll sárin sem eg
hefi verið að berjast viö aö lækna
... Hlustaðu! Hlustaðu!....“
Drengurinn kallaði nú aftur:
Mamma! Mamma! Eg vll aö
mamma komi undir eins!“
Faröu! Yfirgeföu mig,“ sagöir
þú í bænarróm. „Þarna inni er
alt sem mér er kærast, aleigan
min, sem ekki veröur skift í
sundur.“
Þú gekst nokkur spor áfram en
stóðst svo kyr og snerir þér viö
Þú rendir á mig sorgþrungnum
augum. Þú opnaðir varirnar eins
og vildir þú eöa ætlaöir eitthvað
að segja, kanske einhver kveöju
orð, en ekert orö barst frá vöf-
um þínum. Eg breiddi út faöminn
og nefndi nafn þitt, lágt og hægt.
Eitt augnablik kom hik á þig. En
það var að eins eitt augnablik og
ekki lengur. Og alt í einu tiröu
kafrjóðu kinnarnar þínar hvítar
eins og mjöll og þú hraðaðir þér
á burtu niðurlút og sorgþrungin.
Þannig yfirgafstu mig.
Svona skildum við.
CANADA NORÐY ESTURLANDIÐ
rbglur við landtcktj.
Aí Ollum sectlonum meB Jafnrl tðlu, aem tllheyr* sambandsstjðriilanl.
I Manltoba, Saakatchewan og Alberta, nema I og 26, geta fJSlskylduhOful
og karlmenn II tra eOa eldrl, teklO aér 110 ekrur fyrlr helmlUsréttarland.
þaO er a0 segja, sé landlO ekkl &0ur teklO, eOa sett tll síSu af stjörnlnal
tll vlSartekJu eOa etnhvers annars.
DíNRrruN.
Menn mega skrlfa slg fyrlr landlnu & þelrrt landskrlfstofu, sem nssel
Uggur landlnu, sem teklO er. MeO leyfl lnnanrtklsr&Oherrans, eSa lnnflutn-
lnga umboOsmannslns 1 Wtnnlpeg, eOa næsta Domlnlon landsumboOsmannst
geta menn geflO OOrtim umboS tll þess aO skrifa slg fyrlr landL Innritunar>
gjaldie er $10.00.
HKIMH.ISRÉTTAR-SKYLDUB.
e
Samkvssmt nigildandl lögum, verOa landnemar aO uppfylla heiaiUhs*
réttar-skyldur stnar & elnhvern af þeim vegum, sem fram eru teknlr t eft«
irfylgjandl tölullCum, nefnilega:
1.—A0 bfla & landlnu og yrkja þaO a0 mlnsta kostl 1 sex m&nuOt A
hverju &ri t þrjú &r.
1.—Ef faOir (eCa mðOlr, ef faOlrlnn er l&tinn) elnhverrar persönu. sem
heflr rétt tll aO skrlfa slg fýrlr helmillsréttarlandt, býr t bflJörO 1 n&grennl
viö landlS, sem þvtlfk persðna heflr skrifaC slg fyrtr sem helmllisréttar-
landi, þ& getur persönan fullnægt fyrirmselum laganna, a0 þvl er &bflO A
landlnu snertlr &0ur en afsalsbréf er veitt fyrlr þvl, & þann h&tt aO hafa
helmlli hj& föOur slnum eOa möOur.
8.—Ef landnemt heflr fenglO afsalsbréf fyrlr fyrrl heimiltsréttar-bflJörA
sinai eOa sklrteinl fyrir aO afsalsbréflO veröl geflO flt, er sé undirritaO I
samræml viO fyrirmæll Dominion laganna, og heflr skrifaO slg fyrtr stðari
heimlllsréttar-bflJörO, þ& getur hann fullnægt fyrirmælum laganna, aO þvl
er snertir &bflC & landinu (siOart heimillsréttar-bflJörCininl) &0ur en afsals-
bréf sé geflS öt, & þann h&tt aO búa & fyrri heimllisréttar-JörOlnni, ef siOart
helmillsrétt&r-JörOin er t n&nd viO fyrri heimillsréttar-JörOlna.
4.—Ef landnemtnn býr aO staOaldrf & búJörO, sem hann heflr keypt,
tekiS I erfSlr o. s. frv.) I n&nd viO heimiiisréttarland þaO, er hann heflr
skrlfaO slg fyrir, Þ& getur hann fullnægt fyrlrmælum laganna, aO þvl ec
&bú0 é heimilisréttar-JörOinnl snertlr, & þann h&tt a0 búa & téOri elgnar-
JörC slnni (keyptu landl o. s. frv.). ;
BEIÐNI UM EIGNARBRÉF.
saumst í
Manstu þaö er viö
næsta sinn?
Haustið var liðið og veturinn
næstum því líka. Vorið nálgaðist.
Eg hafði ekki gert mér far um aö
leita þig uppi og haiði að eins
stöku sinnum séö þig tilsýndar á
strætinu en ekki nálgast þig. En
nú gat eg ekki .lengur á mér setið.
Eg var i þann veginn jað leggja í
langferö, en frestað he'föi eg þó
getað þeirri ferð noKkuð ef þú
sumardraumur. U'ið, heföir viljað gera hana að brúð-
Eg sit undir dökku grenitrján
um al-laufguðum. Anganin frá
suðurlanda-rósunum, sem nú eru
í blóma sinum, berast að vitlim ] ætti a0 vera gerO strax eftir a0 þrjfl &rin eru liOin, annaO hvort hj& næsta
mér og eg horfi út yfir Miðjarö-
arhafiö, horfi á bárurnar, sem elta
hver aðra, eins langt og augað
eygir, bárurnar sepi rísa, hniga og
deyja svo aö segja á sama augna-
blikinu. Yfir höfði mér hvelfist
himininn heiður og blár og á gras-
fletinum fyrir framan mig vaxa
fjöllit skrautblóm i þúsundatali.
Eitt ár hefi eg nú verið að
heiman og bíð hér enn af því ekk-
ert kal.lar mig heim. Engin löng-
un til að komast þangaö aftur hef-
ir hreyft sér í brjósti mínu síðan
þú bygðir hinn óyfirstíganlega
varnarmúr a milli okkar. En eg
hefi ekki gleymt þér. Eg er ekki
í þeirra tölu sem öllu geta gleymt.
umboCsmanni eOa hj& Inspector, sem sendur er tll þess aC skoCa hvaO &
landlnu heflr verlO unniO. Sex m&nuOum &0ur verCur maSur þð aO hata
kunngert Domlnlon Iands umboCsmanninum 1 Otttawa þaO, aO hann ætll
sér aO blCJa um eignarréttinn.
* LEIÐBEININGAR.
I '
Nýkomnlr lnnflytjendur f& & lnnflytjenda-skrifstofunnl f Wlnnlpeg, og A
Cllum Dominion landskrifstofum innan Manitoba, Saskatchevsan og Alberta,
lelCbeiningar um þaC hvar lönd eru ötektn, og alllr, sem & þessum skrif-
stofum vinna velta lnnflytjendum, kostnaCarlaust, lelCbeiningar og hj&lp ttl
þess aO n& 1 lönd sem þeim eru geCfeld; enn fremur allar uppiýsingar vtO-
vlkjandl timbur, kola og n&ma lögum. Allar slikar regriugerOlr geta þeir
fengiC þar geflns; einnig geta irenn fengiC reglugerOina um stjörnarlðnd
Innan J&rnbrautarbeltlslns 1 British Columbia, meC þvl aO snfla sér bréflega
til rltara lnnanrikisdelldarlnnar I Ottawa, innflytJenda-umboCsmannsins I
Wlnnlpeg, eCa tll einhverra aF Ðomlnion lands umboCsmönnunum t Mani-
toba, Saskatchewan og Alberta.
þ W. W. CORY,
Deputy Mlnlster of the Interior.
fyrir að dauðinn heföi lirifið hann Fáeinum dögum siðar, ekki ein-
Ekki hefi eg heldur hætt að elska * burtu og þannig opnað mér veg um degi, eða jafnved einni klukku-
þig því eg er ekki af þeirra bergi þess aö fá ósk minni fullnægt.
brotinn sem geta útrýmt ástinni Gæti eg kallað drenginn aftur til
úr hjarta sínu eða deytt hana. I lífsins og lagt hann heilan heilsu í
Eg sit hér einmana á meðal a.lls móöurfaðm þinn mundi eg gera
þessa fólks af ýmsum þjóöum, Þa®> °g ®vo je&&ja affur einmana
sem saman er komiö hér á hótell- a sla® u* a niína gleðisnauöu
inu. Eg sit í sama horninu á trjá-
garðinum dag eftir dag og heyri
braut.
En eg megna ekki neitt.
Mér
öll þessi ólíku tungumál þjóta um er meinaö að gráta meö þér og
eyru mér. Eg hlusta á suðrænu 1 ganga meö þig viö hlið mér út
dansana sem leiknir eru skamt frá að gröf litla drengsins til þess að
mér á hljóðfærin og horfi á dökk- skreyta hana blómum.
hæröu, limafríðu börnin, senT' Dauðinn hefir svift þjg miklu,
dansa á sandfletinum fvrir fram- Beatrice, en þú ert enn \tng. Eg
stund síöar en hann haföi búist
við aö fá svar, kom til hans sím-
skeyti frá Beatrice. Þaö haföi að
eins eitt einasta orö inni aö halda
og þaö orð var:
Kondu!
Ahygajur nióðurinnar.
Sumarmánuöimir eru áhyggju-
tímar mæðranna, af því það eru
hættulegustu mánuöimir fyrir
börnin. Maga- og nýrna sjúkdóm-
ar koma fyrirvaralaust um hita-
an hóteldyrnar. j sé þig nú meö hugskotsaugum
Þá kemur einn þjónninn til mín mínum beygöa af þessari nýju t,manu, og næstum áöur en móö-
og féttir mér nýkomin sænsk sorgarbyröi Eg veit að hugsanir 1 ur*nni er orðið þaö ljóst aö nokk-
fréttablöð. Eg tek við þeim og þínar muni nú stefna aö þvi að I ur i*3etta se á fcrðum getur bam-
renni augunum yfir þau i hálf- þú sért öllu svift og þú hafir ekk- j verið svo langt leitt að ekki sé
gcrðu hugsunarleysi. Þá rek eg ert framar til þess aö lifa fyrir,!unt aS bjarga því. Baby’s Own
varið, eöa segir að svo sé ekki á alt í einu augun í auglýsingu und- hvort sem þú eigir eftir langt eöa Tablets verja sumarveikindum af
meöan þú ert aö kompst aö tak- j irritaða með þínu nafni, og meö skamt til grafarinnar. En þú hef- ‘ Þær *osa rna&ann °g innýflin
markinu. En það mundi brátt sorgarborða utan um. Auglýsingin ir ekki rétt fyrir þér í þessu. Sár, v‘® skaðleg efni. Þessar Tahl-
verða ööru visi. Og aldrei skal hefir aö eins þessi fáu orö inni aö þó djúp séu, geta gróið, þó örið et® ^ækna slíka snögga sjúkdóma.
nein annarleg ást komast upp á.halda: verði máske jafnan eftir. Eg ^*er Set)® frelsaö líf barnsins yð-
milli min og sonar míns, enginn j „Hinrik litli sonur minn andað- krefst ekki þess aö þú skulir ar meö l)v* a® hata jaf°an Baby’s
óviðkotuandi aðskilja okkur, eng-, ist í dag, sex ára að aldri." 1 glevma, eöa koma mér á móti Owm Tablets við hendina og gefa
in önnur ástabönd bindast,og aldr- j Blaðiö dettur úr hendi minni brosandi af æskufjöri og lífsgleði. ' Þær 'nP ur>dir eins og vart verður
ei skulu önnur börn vaxa upp í svo mikið verður mér um þessa Eg óska að eins þess að fá að veikina. Mrs. Frank Moore,
kringúm hann á heimili sem eiga|óvæntu sorgarfregn. Eg vil ekki liugga þig, lifa í samb'úö viö þig, Northfield N. S„ segir: „Eg
annan fööur og eru hálfsystkini trúa minum eigin augum. Og þó þerra tárin af kinnum þínum og Þe^i ekki neitt meðal er jafnast
hans!“ | stendur þetta þarna í blaðinu, smátt og smátt að opna augu þín STet* a v'^ Baby s Own Tablets i
Þú stóðst þarna frammi fyrir svart á hvítu. Nú skil eg alt í einu fyrir þeim sannindum aö lífið sé Þv' a® kekna maga og innýfla-
mér stokkrjóð út undir eyru. Eg vel þessa nagandi sorg, sem þjáði þér enn nokkurs virði, af þeirri sjúkclóma. Eg hefi þær æfinlega
við hendina á heimilinu.“ Seldar
hjá öllum lyfsölum, eöa sendar
Williams Medicine
ville, Ont.“
Co„ Brock-
var líka staðinn upp og viö vor- þig; sorgina, sem var þyngri en ástæðu að við elskum hvort annað
um miklu líkari dauðlegum fjand- ' svo aö þú gætir um hana talað. j Manstu, manstu enn þá sumar-
mönnum en manni og konu sem Sönn og einlæg meðaumkvun og ið okkar fagra? Þú elskaðir mig j lei® meö pósti, fyrir 25C.
elskuðu hvort annað heitt og inni- samliöun meö þér grípur mig og þá, — jafnvel þegar þú baðst mig askjan, ef skrifað er til „Dr
lega i hjarta sínu. , visar öllum öðrum tilfinningum á að hafa mig á burtu. Ef þú elskar
„Sönn ást viðurkennir enga bug. Allar mínar eigingjörnu mig enn — þá segðu mér aði
hlekki,“ svaraði eg. „Þú elskar hvatir hverfa og eg þrái að eins koma.
mig ekki. Návist mín hefir að aö komast til þin, leggja höfuð Alt þetta, sem eg byrjaði á að Magaveiki og harðlífi,
eins vakiö snögga tilfinningu í þitt að brjósti mínu og .lofa þér skrifa niður að eins sjálfum mér Enginn þarf að búast við að
hjarta þínu sem fljótt kulnar út. aö gráta þar þangað til viökvæm- til dægrastyttingar, sendi eg þér | geta haft góða meltingu ef innýfl
Þú elskar mig ekki!.......“ , asta sviðann dregur úr þessu nýja nú. Þegar þú hefir lesið þaö til m eru í ólagi. Mrs. Chas Baldwin,
Þu studdir hendinni á borð- sorgarsári þinu. Eg vil láta þig enda þá svaraðu mér að eins með (Edwardsville, 111., segir: „Eg
röndina og leizt undan um leið og komast að raun um að þín sorg sé einu einasta oröi. Símritaöu mér þjáðist af langvarandi hægöaleysi
mikilli
geöshrær- einnig mín sorg, því eg, elskaði þetta eina orð. Og ef þú kallar
‘ líka drenginn þinn eins og væri mig til þin þá kem eg eins fljótt
og magaveikindum í mörg ár, en
Chamberlain’s Stomach and Liver
Tablets læknuðu mig.“ Því skyldu
þú svaraðir í
inSu:
„Elska eg þig ekki? Jú, eg elska t hann mitt eigið barn, en umfram og hraðlestin næsta getur borið
þig. Ástin til þín vaknaði i hjarta alt elskaði eg hann þó sem þitt mig áfram. Eg bið að eins einnar J menn ekki kaupa þetta meðaí til
mirtu þegar við sátum saman í sól- barn. Og eg veit aö aldrei mundi bænar: Láttu mig ekki kveljast ; þess að lækna sig meö að fullu.
skininu forðum og hlustuöum á þér geta komið þaö til hugar að lengi í óvissunni! Verð 25C. Fæst hjá öllum lyfsöl-
fuglakvakiö og bárukliöinn. Hún eg væri í hjarta mínu þakklátur ------------ , | um. jj ; j.tt ti’ffjjj