Lögberg - 18.10.1906, Blaðsíða 4

LOGBERG FIMTUDAGINN 18. OKTÓBER 1906
^ögberg
■er geflð út hvern flmtudfcg af TUe
LÖKberg Prlntln* & Publlshlng Co.,
(löggllt), að Cor. Wllllam Ave og
Nena St„ Wlnnipeg, Man. — Kostar
$2.00 um á.rið (& lslandi 6 kr.) •
Borgist fyrlrfram. Einstök nr. » cts.
Published every Thursday by The
Lögberg Prlnting and Publishing Co.
(Incorporated), at Cor.William Ave.
& Nena St., Winnipeg, Man. — Sub-
•crlption prlce »2.00 per year, pay-
able in advance. Single copies 5 cts.
S. BJÖKNSSON, Editor.
M. PACLSON, Bus. Manager.
■ Auglýsingar. — Smáauglýsingar 1
eitt skiftl 25 cent fyrir 1 t>ml.. A
stærrl auglýsingum um lengri tlma,
afsláttur eftlr samningi.
Bústaðaskifti kaupenda verður að !
tilkynna skriflega og geta um fyr-
verandl bústað Jafnframt.
Utanáskrift til afgrelðslust. blaðs-
ins er:
The LÖGBERG PRTG. & PCBL. Co.
P. O. Box. 136, Winnipeg, Man.
Telephone 221.
Utanáskrift til ritstjörans er:
Editor Lögberg,
P. O. Box 136. Wlnnlpeg, Man.
Samkvæmt landslögum er uppsögn
kaupanda á blaði óglld nema hann
sé skuldlaus þegar hann segir uPP-~
Ef kaupandi, sem er t skuld við
blaðlð, flytur vistferlum án þess að
tilkynna heimilisskiftin, þá er það
fyrir dómstólunum álitin sýnileg
eönnun fyrir prettvislegum tilgangl.
Kíkissjóöstillög fylkjaiina.
Svo er að sjá af fréttum þeim,
er berast af Ottawa-fundi.ium.sem i
getiö var um í ntesta blaöi liér á1
undan, að sambandsstjórnin muni
ætla aö fallast á fjárbænatillögur
stjórnarformanna frá hinum ýmsuj
fylkjum, þó aö þær séu á þá leiö.l
aö fjárveiti.igarnar verði hækkaöar
e'ígi all-litiö.
Fyrir fjárhagsárið 1905 borgað:
sainbandsstjórnin til neðannefndra
fylkja síðartaldar fjárveitingar úr
ríkissjóði, miðað við áttatíu centa|
styrk á hvert höfuð fylkisbúa, og
þá farið eftir fólksfjölda við síð-
asta ríkismanntal, nema í elztu
fylkjunum, t. a. m.Quebec og Oat-,
ario. Þar hefir vefið farið eftir
manntalsskýrslunum fyrir árið
1861, þar eð fólkið hefir þá verið|
orðið svo margt, að því eigi hefir
fjölgað mikið síðan, að minsta,
kosti ekkert svipað því, sem í sum-j
• úm vngri fylkjunum.
Árið 1905 fékk
Ontarío..........$1,116.872.80
Quebec.......... 889,2521.80..
Nova Scotia .. 320,000.00
New Brunswick 264,896.00
Manitoba .. .. 280,000.00
British Columbia 142,925.00
Pr. Efclwards-ey 87,262.40..
Samtals .... $31,101,209.00..
En eftir hinum síðustu fjárveit-
i'.ngaróskum stjórnarform. fylkj»
anna, er faríð fram á, að hvert
fylki fái tillög úr ríkissjóði, er
nemi áttatíu centum á hvert höf-j
uð fylkisbúa þangað til fólksfjöld-
inn nemi tve'im miljónum og fimrJ
bundruð þúsundum, og síðan sex-j
tíu cent á hvert höfuð. Enn frem-[
ur er farið fram á tuttugu centa!
styrk á hvert höfuð, til stjórnar-^
og lögreglukostnaðar í fylkjuntrm.;
1 raun og veru fara því stjórnar-f
formennirnir fram á, að fá eins^
dollars ríkissjóðsstyrk á hvert höf-
uð í fylkjunum, miðað við fólks-'
fjöldæ síðustu manntadsskýrslna,’.j
Hlýtur því drjúgum að auka fjár-
ve'itinguna úr ríkissjóði. Fjárveit-[
ingin samkvæmt þessu mundþþví'
hækka úr liðugum þrem miljó.v'
um dollar upp í nokkuð á sjöttu
miljon.
Fólksfjöldinn í Canatía var við(
síðasta ríkismanntal 5-371.3151
manns, en samkvænit manntals-
skýrslum er síðan hafa verið teku-[
ar i Manitoba og nýju fylkjttnum,1
Alberta og Saskatchewan, er
fólksfjöldi í Canada orðinn, mið-
að við opinberar skýrslur, meir en
hálf sjötta miljón, og hlýtur tillag-
ið úr ríkissjóði að greiðast eftir
því, verði tillögur stjórnarfor-
mannanna samþyktar.
Sambandsstjórnin kvað því eigi
mótfallin, að taka tij greina fjár-
veitingarhækkunina, þar eð hún
er e’Inróma vilji allra stjórnarfor-
mannan.na, nema stjórnarfor-
mannsins i British Columbia, ^lr.
McBride, er hefir til þessa eigi
viljað gera sér að góðu þessa
hækkun, en heimtað að hú.n yrði
sem næst tvöfölduð fyrir sitt
fylki. En sú viðaukatillaga, sem
borin hefir verið upp samhliða fjár
veitingarhækkunin.ni.að hvert fylki
hafi rétt til að heimta meiri liækk-
un, hve nær sem því sýnist, geðj-l
ast sambandsstjórni.nni miður að,
sem ekki er heldur neitt óeðlilegt, [
enda gagnstætt lagafyrirmælum
um það atriði.
Sé ríkissjóðsstyrknum vel var-
ið, er auðvitað æskilégt fyrir fylk-
in, að fá ha.nn sem ríflegastan, en
hitt er eigi síður fjarstæða, að þau
hafi rétt til að láta opna fyrír sér
ríkisfjárhirzluna, hve nær sem
þeim þóknast, og jafnvel þó fjár-
þörf þeirra kunni að vera sprottin!
af óviturlegri og ’illri meðferð.
fylkisstjór.nanna á fé því, er þær;
hafa til umráða fyrir fylkin..
Lang heppilegast væri auðvitað,
bæði fyrír fylkin og sambands-|
stjórnina.ef hægt yrði að koma því|
við, að endileg fjárveiting væril
fastákveðin til hvers fylkis árlega,
e.nda þótt að ríkissjóður yrði að
greiða nokkrum miljónum hærri|
styrk til fylkjanna en að undan-!
förnu.
Eftir að framanskráð ' er ritað
berast þær fréttír, að samba.ids-:
stjórnin hafi fallist á að hækka rík-
issjóðst'illögin til allra fylkjanna!
um liðugar tvær miljónir dollaraj
árlega. Af því fær Manitoba ogj
nýju fvlkin hér fvrir vestan eitt
hundrað og þrjátíu þús. döllara
styrkhækkun á árí.
Allir stjórnarformennir.nir, að
undanteknum Mr. McBride, eru
sagðir vel ánægð'ir með þessi
máJalok, enda er slíkt ekki að
uadra, þar sem sambandsstjórnin
hefir tekið jafn léttilega í að
hækka styrkveitingar til fylkjanna
og raun hefir nú gefið vitni til.
-------o------
íslen/ki liberal klúbburinn í
winnipeg.
hélt ársfund sin.n fyrra miðviku-
dagskveld, í bráðabirgða fundar-
sal sínum að 597 Notre Dame ave.
Aðal verkefni fundarins var að
velja embættismenn og tala s'.g
saman um verkefni klúbbsins á
komandi vetri.
Mr. Thomas Jrf. Joh.nson stvrði
fuhidinum, sem var mjög fjö.-
mennur.
Kosningarnar féllu á þessa leið:
Heiðursforseti, Ejdward Brown,
leiðtogi frjálslynda flokksins í
Mantoba;
forseti, W. H. Paulson;
varaforsetar, J. J. Vopni, Ár.ii
Eggertsson, J. J. Bildfell;
skrifari, Albert Johnson;
varaskrifari, J. J. Swanson,;
gjaldkeri, Magnúsjohnson. end-
urkosinn.
1 framkvæmdarnef.id voru
kosnir: Thordur Johnson, Stef-
án Pétursson, J. A. Blöndal, Páll
Clements, John Skaftfell, Magnús
Faulson, JakobJohnston, G.Thom-
as og Paul Johnson.
Mr. John M.Chisholni, hinn ný-
kosni forseti 4>'rir „The Libera.
Association" og Mr. A.E. Bowles,
forseti fyrir „The Young Mens
'Liberal CItib“ voru viðstaddir á
fundinum og héldu þar ræður.
Eftir að búið var því næst að
veita nýjum meðlimum viðtöku,
héldu ýmsir stuttar og fjörugar
ræður.
Klúbburina hefir enn ekki feng-
ið sér fastan samastað og var hin-
um nýju embættismömium falið
að útvega hann.
Þó ekki séu nema ellefu mánuð-
ir síðan klúbbur þessi var stofn-
settur, hefir hann nú þegar fengið
fjölmarga meðlimi og virðist
eiga góða framtíð fyrir höndum.
Hinn nvkosni forseti klúbbsins,
W. H. Paulso.a, flutti all-langt er-
indi og talaði um skyldurnar og á-
byrgðina, sem á herðum meðlima
klúbbsins hvíldi,, auk annars, er
hann benti á í ræðu sinni.
Hiaa vikuiegu fundi sína í vet-
ur heldur klúbburinn framvegis á
föstudagskveldum.
Ný bók.
Nýkomin eru hingað vestur
„Kristin barnafræði í ljóðum“ eft-
ír séra Valdemar Briem, sálma-
skáldið alkunna. Bókin er yfir
sjötíu þéttprenlaðar blaðsiður að
stærð.
Svo er sjá, af „Athugasemd“
aftast i bókinni, að höf. ætlist
jafnvel tii þess, að þessi ljóð verði
notuð „sem barnalærdómsbók i
kristnum fræðum“, og meinar lík-
lega með því, að börn verði látin
læra þau undir ferir.ingu., í stað
kversins og biblíusag.ianna. Ekki
getum vér séð, að það væri heppi-
leg tilbreyting og yrði sízt tii þess
að gera námið auðveldara, þaf
sem yfir þrjú hundruð erindi eða
vers eru í bókinni, og svo ætlast
höf. til að börnin læri að auk orð-
rétt heilan hóp af ritningargrein-
um, sem til er vísað.
Kússneski nýiiðiiin.
Efst uppi í undirhliðum Úral-
fjallanna stendur smáþorpið Olk-
hovka, í grend við ána Vialka.
Þar er skógauðugt land og þorp-
ið er umvafið af þéttum furuskógi.
í þessu smáþorpi fæddis Vania
eða Ivan, og þar ólst hann upp.
Han nvann þar með föður stnuin
að akuryrkju á sumrum, en viö
skógarhögg á vetrum, og þar varð
hann ástfauginn í fyrsta sinni á
æfinni i biáeygðri og bjarthærðri
nágrannastúlku, sem hét Natácha
og var dóttir Sídór ríka.
Vania var hár vexti, þreklegur
og fallega limaður. Natacha elsk-
aði hann, og þau voru vön að
fiinast á vissum stað í skóginum,
til að tala um ást sína, og væntan-
legt hjónaband. Það höfðu þau
gert í meir en heilt ár þegar saga
þessi gerðist.
En svo viidi það til einn dag, að
haustlagi, að fógeti in í Olkhovka-
þorpi, Yemelian Sergovitsch, fór
til fjarlægnar borgar, í einhver';
um erindum fyrir stjórnina. Þeg-
ar hann kom aftur, hafði hann
meðferðis skjal, sem var skipinar-
bréf stílað til Vania og fjögra ann-
ara ungra manna í þorpinu. Var
þess krafist þar, að þeir kæmu
þegar í stað á fund hermálastjór-
a.ns í því héraði.
Þangað fór Vania ásamt hi 'un,
öðrum, sem kallaðir voru, og næ»t
sjáum vér hann þar í hópi af
nokkrum hu'ndruðiun ungra
manna, frá ýmsum þorpum íj
grendfnni. Óþreyjusvipulr skein[
úr andliti þeirra allra. Þain dag,
tollaði keisarinn héraðið, svifti,
það, en dró sér, tápmestu og væn-[
legu9tu æskumannina, sem þar
woru til.
Timi.in leið hægt og liægt. Sinn
hópurinn frá hverju þorpinti var
kailaður fram fyrir hermálastjór-
ann. Síðast var kallað á þá félaga
frá Olkhovka, og fylgdist Vania
með þeim inn í stóra.a sal, miklu
Siærri og iiJkomumeiri en liann
hafði nokkurn tíma áður séð eða
gert sér í hugarlund. Hann var
iátinn draga bréfmiða úr krukku.
Svo var honum skipað að fara inn
í afherbergi og afklæða sig.
Þangað kom að vörmu spori
snyrtilega klæddur maður, með
gleraugu. Hann kannaði brjóstið
og bakið á Vania og sagði: ,,Það
er ekki mikið að honum þessum
pilti, og jötun er hann að burð-
um. ú
Síðan var farið meö Vania út í
kirkju, og þar lét presturin.i liann
sverja, að hann ætlaði að verða
trúr og dyggur hermaður, að
hlýðnast ölium skipunum, berjast
móti innlendum og útlendum óvin
um, og láta lífið, ef nauðsyn
krefði, fyrir keisarann og Rúss-
land.
Vania, fjallabúinn, sem aiinn
var upp í skógunum í Úral og
ekkert þekti til borgarlífsins eða.
stjórnmálasiðvenja, gekk að þessitj
öllu eins og í leiðsiu, en hann
fa.nn þó að honum leið ekki vel;!
hann hafði enga greinilega hug-ij
mynd um hvað fram fór, en aðj
eins eitt atriði var honum ljóst,;
það, að hann átti enn eftir að veraj
hálfán mánuð í heimahúsum, áður
en hann færi alfarinn i herþjón-
ustuna. I tunglsljósinu á heim-
leiðinni fór samt, smátt og smátt,
að læðast upp hjá honum sú ónotá(
meðvitund, að nú ætti hann fyrir
höndum að fara la.igt, langt burt* 1
úr átthögum sínum, burt frá for-i
eldrunum, burt frá Natacha, frá
aum.iigja utiu Nötu, og cí til vill
missa hana algerlega, þvi að liann
var ekki að vikja sér burt af heim-j
ilinu i fáa daga. Hana átti nú1
ekki að sjá það í fjögur — löng
ár. Honum var órótt, og nætur-
vindurinn kvað raunalag í skræln-
uðu trjáliminu.
Vania fann enga 1. frið heima.
Hann fór að leggja iag sitt við
hina piltana í þorpinu, sem kallað-
ir höfðu verið í herþjónustu ásamt
honum. Svo fór hann að drekka
—með þeim. Troska, einn þeirra,
sem áður hafð i verið i her.num,
kunni það, og var sjálfkjörinn
leiðtogi hinna yngri. Han.i sat
með þá fram á nætur og sagði
þeim sögur af frægðarverkum sín
um úr síðasta ófriðnum. Hann(
romsaði upp fyrir þeim langar
lýsingar af svaðilförum þeim sem,
hann hefði ient í í Tyrkjastríðinu,
þar sem hann hafði særst hættu-
lega. Og sagði hann þeim frá
því, að hann hefði verið fluttur il
sjúkrahússi'.is i Plevna, og þangað|
hefði sjálfur Alexander keisarij
komið, „í eigin persónu" og nælt
St. Georgs krossinn á, brjóstið á
sér, þar sem hann hefði legið í
rúminu, og varla getað tórært sig
í\ rir kvölum. Keisarin* hetöi i
nælt krossinn í skyrtuna sína og
sagt um leið, að hann væri hraust-,
ur hermaður, sem væri mikillarj
sæmdar verður, og allir mennimir,
í sjúkrahúsinu hefðu hrópað:,
„Lifi keisarinn", og lofað því með
tárin í augunum, að þeir skylduj
glaðir fór.na lífi sínu fyrir Hans
Hátign. Troska kunni að segja
fallegar sögur úr stríðinu, miklu
fallegri en Vania liafði getað í-
myndað sér.
Svo var Natacha hrædd um það,
að faðir si.in mundi neyða sig til
að giftast öðrum, úr því að Vania
ætti að vera svorta lengi í hernum,1
lieil fjögur ár; auðvitað sagðist
hún ætia að bíða eftir honum, því
að hún elskaði Vania út af lífinu,,
og gæti aldrei þótt væ.it um nokk-
urn annan, en—faðir hennar var
líka harður og strangur maður,
sem ekki þoldi vel mótþróa. Svo
Vania hélt áfram að drekka,
sy.tgja og spila, og hlusta á æðis-
gengnu kynjasögurnar, sein hann
Troska sagði.
Skiinaðardagurinn ra'.nn upp.
Vania féll á kné fyrir prestknun
og foreldrum sínum að sið Rússa
/att KptHrlicf fv'riro-pfninfror

syadum sínum og afbrotum. Prest
urinn lagði blessun sína yfir hann
og móðir hans signdi hana, kvaddi
liann með kossi og sagði:
„María mey haldi verndarhendi
sinni yfir þér! Gleymdu ekki okk-
ur, foreidru.ium þínum, sonur
minn. Þ.ú veist að það er stór-
synd Vanyooska.“ Síðan tók hún
dálítið dýrðlinga líkneski úr barmi
sínum, he.igdi það um hálsinn á
honum, til að verja hann grandi.
Á meðan þessu fór fram, voru
systur hans að láta dót hans ofan
í ferðakoffortið, ásamt nægu nesti
til ferðarinnar. Síðast lagðist alt
heimilisíólkið á bæn við fætur
Maríulíkneskisins, og svo lagði
Vania á stað.
í aðalbæ héraðsins var Vania
og þeir fimtíu nýliðar, sem kaliað-
ir höfðu verið úr nærsveitunum,
settir í járnbrauíarvagninn, sem
átti að flytja þá til Pétursborgar,
undir tilsjón gæzluhermanna. I
heila viku voru þeir á leiðinni; en
alt af voru þeir á ferðinni um
þétta skóga og endalausar sléttur.
Þeir fóru yfir fjölda stórra fljótaj
og fram hjá mörgum og stórhýst-
um borgum. Vania hafði aldrei
komið til hugar að heimurinn gæti
verið svona stór og mikilfengleg-
ur. Loksins komu þeir til Péturs-
borgar. Hvað þar fór fram fyrsttt
dagana eftir að Vania kom þang-
að, gat ha'.m aldrei gert sér neina
ákveðna grein fyrir. Það sem
honum bar þar fyrst fyrir sjónir
var óendaniega stór, iðandi kös,
af vögnum, körlum, konum og
börnum. En upp úr henni gnæfðu
feikileg stórhýsi, sem voru háreist-
ari en stærstu kirkjurnar, sem
lia.in hafði áður séð, «n umferðin
og havaðinn var hvíldarlaus svo
honum fanst ómögulegt að átta
sig á. neinu.
Vania fékk ákafan höfuðverk;!
honurn leið írámunalega illa, iík-|
ast því, sem hann hefði stöðuga
martröð, væri að að berjast við að
hrista hana af sér og vakna, en
gæti það ekki.
í hermannabúðunum ægði sam-l
an ýmsum þjóðflokkum. Þar voru
Tartarar, Gyðingar, Pólverjar,
Búríatar og Rússar á körfuskóm,1
og í rauðum treyjum. Um kveld-1
ið, þegar dimt var orðið, lá Vaniaj
vakandi og grét. Hann grét af!
því, að hann saknaði föðurhús-j
anna, saknaði furuskóganna og'
saknaði Nötu. Hann var að hugsaj
tim kúna hans föður. síns, sem
hafði fengið júgurmein og leit út
fyrir að mundi drepast, nema
vandiega væri hlynt að henni, og
han.n gat varla ímyndað 'sér,
hvernig hægt væri fyrir foreldra
sína að komast af nú, þegar hann
var farin.i. .En hvað hann óskaði
heitt að hann væri aftur kominn
heim, — heim til hennar móðurl
sinnar. Og fallegi, ljóshærði1
fjallasonurinn sofnaði út af grát-1
andi.
Eftir miðdegisverð fjórum dög-
um síðar var Vania og fjörutíu
öðrum nýliðum skipað að taka|
ferðakoffort sín og fara niður í að-'
al herbúðirnar í borginni. Þar
var fjöidi bermanna fyrir, sémJ
klæddir voru í skrautlega her-l
búninga, og báru háa, rauða háls-
kraga. Þar var líka lúðurþeyt-
araflokkur. Innan skamms kom
gamall liðsforingi fram og hróp'-
aði:
„Heilir sveinar 1“
Hermennirnir svöruðu kveðj-
unni eftir þvi sem venja var til í
rússneska hernum. Svo var farið
að þeyta lúðrana; nýjar skipanir
voru gefnar; hermennirnir mynd-
uðu hring utan um V'ania og hina
fjörutíu nýliða. Síðan fór fylk-
ingin á stað, og allur hópurinn
gekk í skrúðgöngu eftir strætum
borgarinnar í langri halarófu.
Loksins var numið staðar við enn
aðrar hermannabúðir, þar sem
fult rar af hermönnum, enn þá
betur búnum en Vania hafði áður
séð. Nýliðunum var skipað þar í
tvær raðir, og gráhærður, prúð-
mannlegtif liðsforingi varpaði á
þá svo segjandi:
„Nú eigið þið, börnin mín, að
verða aðnjótandi mikils heiðurs;
þið eruð ákveðin til að verða her-
men.i Hans Hátignar. keisarans.
Þið eigið enn fremur von á sjald-
gæfum sæmdum, þar eð svo er til
Thc DOMINION BANH
SELKIUK tíTlBl'lÐ.
Alls konar bankastörf af hendi leyst.
Sparisjóðsdeildin.
Tekið við innlögum, frá $1.00 að upphæð
og þar yfir. Hæstu vextir borgaðir. Við-
skittum bænda og annarra sveitamanna
sérstakur gaumur gefinn. Bréfleg innlegg
og úttektir afgreiddar. Óskað eítir bréta-
viðskiftum.
Nótur innkallaðar fyrir bændur fyrir
anngjörn umboðslaun.
Við skifti við kaupmenn, sveitarfélög,
skóiahéruð og eÍDstaklinga með hagfeldum
kjörum.
d. GRISDALE,
bankastjórl.
ætlast, áð þið verðið setfir í líf-
varðarsveit keisarans, fööur vors.“
Þetta var það eina, sem Vania
skildi. Ræðan var löng, en orða-
lagið var of flókið og þungskilið
fyrir hann; sá sem ræftuna hélt
virtlist framúrskarandi málsnjjall,
jafnvel e.in málsnjaliari en prest-
urinn í sveitinni þar sem Vania
hafði alist upp. En Vania var svo
skelkaður af að vera innan um
þenna tnikla sæg af skrautbúnum
liðsforingjum, og alvarlegum ör-
óttum hermönaum, að hann hafði
ekki háif not af ræðunni. Loks-
ins þagnaði ræðumaðurinn og'
hermennirnir hrópuðu „húrra!“
Að því búnu kom fram imgur
liðsforingi og kallaði upp nöfn
nýliðanna. Þegar nafn Vania var
kallað upp, tók hermaður einn sig
út úr hónum, gekk til Vania og
bauð honum áð taka með sér
ferðakoffort sitt og fylgja sér.
Sá maður fór með Va.iia inn í her
mannabúðirnar, og fylgdi honum
þar inn í stóran svefnsal, er fjórar
ia.igar raðir af hvílurúmum voru
í. Hertnaðurinn benti honum á
rúm, er stóð við hliðina á hvílu
hans, og sagði að þar ætti Vania
að sofa eftirleiðis. Um sex mán-
aða tíma, á meðan Vania var ný-
liði, og hafði ekki svarið síðari
hermannaeiðinn, né heldur fengið
einkennisbúning, átti hajin að vera
imdir tilsjón þessa hermanns, sem
átti að kenna honum ýmsar her-
reglur. Er sá maður á Rússlandi
nefndur „litli frændi“ nýliðans, :>g
hefir hann ábyrgð á því fyrir liðs-
foringja sínum, að lærisyrnu
hans taki hæfilegum framförum á
þeim tíma. „Litli frændi“ Vania
var hár maður, góðlegur á sv»p og
síbrosandi. Hann hafði áður ratað
í miklar mannraunir, og var marg
krossaður. En hann var mesti
sælkeri og gerði sig fljótt heima-
komínn við Vania, eigi síður ,mi
nestið hans.
„Fyrsta skiiyrðið til áð kom-
ast áfram í hernum“, inælti hanu
við Vania, „er að koma sér í mjúk
inn hjá yfirmönnunum, og gera
þeim alt að vilja. Þú byrjar nú á
að hlýða mér, og skifta öllum eig-
um þínum við mig bróðurlega, þá
skal eg ábyrgjast þér, að það
ver’ður maður úr þér. Eg, sem
nú stend hér frammi fyrir þér,
Saska Okanspienko,fæddur í Kúr-
íandi. Eg ætla að reynast þér setn
góður frændi og vinur, og gera úr
þér góðan hermann. í dag förum
við til herlæknsisins, og þar verð-
ur þú allur mældiu^ig síðan inn-
ritaður á herma"™Bkrána. Svo
verður hár þitt skorið, og svo för-
um við, ef heilagur Valdimar vill
svo vera láta, tii veiti'.lgahúss’ins
„Hvíta hestsins“. Þar er ágætis
öl að fá. Kolsvart, bragðgott öl,
sem er svo sterkt, að þáð litar á
manni fingurnar eins og blek.
Það er sannkallaðtir „lífsins e'..x-
ir“ fyrir aila hertnenn, Og enginn
er sannur hermaður, sem ekki
kann að drekka.“
Vania þótti þetta nokkuð skrít-
in kenning; en hann þorði ekki að
rengja jafnmikinn mann og Saska
var.
Hann skifti með honum öllu
nesti sínu, var mældur og innrít-
aður á hermannaskrána, og lenti
siðan ofan í veitingahúsið, þar
sem ha.in fór fyrst inn sem lítt-
spiltur unglingur, en síð.Hit út
som illskiftinn drykkjuslarkara og
svaðamenni, eins og marga nýiiða
hafði hent á undan honatiu*. og því
miður marga imun hefda á ó-
konmitm tima.
fLondon Daily Mail.