Lögberg - 11.04.1907, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 11. APRÍL 1907
3
Windsor j
rjómabús
salt 1
gerir smjörið endingarbetra en
annað salt.
Alveg hreint, heldur öllum sín-
um upprunalega styrkleika leys-
ist fljátt upp, gott salt sem gerir
matinn ilmandi og bragðgóðan,
Biðjið ætíð um Windsor salt.
Ijver kaupmaður sem ekki
hefir það til getur útveg-
að yður það
John Alexander Dow’s.
Frá andláti þessa manns, sem nu
um nokkur undanfarin ár mikiS
hefir veriii ritað og rætt um hér
Vesturheimi, sögðum vér hér i
blaðinu um þaS leyti, er þaö bar aS
höndum. en hér skal nú farib um
hann nokkrum fleiri orSum.
Dovvie tókst ab vekja á sér hina
mestu athygli í Bandaríkjunum.
Honn bobabi nýja tegund trúar-
bragSa, kallabi sig postula og
setti á stofn trúarbragöafélag í
sérstakri borg, er kölluiS var Zion,
skamt frá Chicago.
Lítill efi viröist leika á því, aö
fyrst framan af, að minsta kosti,
hafi Dowie verið fullkomin alvara
meö trúarkreddu sína t og veriö
sannfæröur um köllun sína til jþess
aö geta læknaö öll andleg og lík-
amleg mannamein meö fyrirbænum
og handa áleggingum. En smátt
og smátt, eftir því sem áhangend-
ur hans fjölgubu, og stofnuninni
óx efnalega fiskur um hrygg.gerö-
ist hann svo drambsamur og sjálf-
ráöur aö nærri lá vitfirringu—eöa
mjkillætis-brjálsemi, réttara sagt.
Maöurinn var mjög gefinn fyrir
alls konar brask og svo laginn á
að tala fyrir hugsjónum sínum að
svo þúsundum skifti af fjáiSum
mönnum fengu honum í hendr al-
eigu sína. En ráðdeild hans, hvaö
fjármálin snerti, svaraöi ekki til
hinna glæsilegu hugsjóna og t-
myndunarafls, og þegar á reyndi
hrundu allir loftkastalarnir til
grunna. Varö fjártjóniö, er af
þessari ráöleysu postulans leiddi,
svo stórkostlegt, aö fá eru dæmi til
annars eins á jafn skömmum tíma.
Þegar þetta mishepnaðist svona
herfilega misti Dowie öll hin and-
legu og veraldlegu áhrif sín. Kona
hans og sonur, og flestallir áhang-
endur hans, yfirgáfu hann. Svo
miljónum dollara skifti af annarra
fé var hann þá búinn að sólunda,
svo ekkert sést eftir af.
Ýmsir hafa kallað Dowie fjár-
glæframann af lökustu tegund, og
óneitanlegt er það, að ýmislegt
framferði hans ber vott um sam-
vizkulausa eigingirni og lítilsvirð-
ingu á eignarrétti annara. Að
hann, þegar helgiljóminn um per-
sónu hans tók að fölna og gróða-
fyrirtækin að mishepnast, ekki í
minsta máta takmarkaði sællífis-
fýsnir sínar, þó áhangendur hans
oft yrðu að líða nauð til þess að
geta uppfylt kröfurnar, er hann
gerði tH þeirra, bendir ekki á að
hann sjálfur hafi gert sér glögga
grein fyrir grundvallar-sannindum
þeim.er hann bygði kenningu sína
á. En þeir, sem þektu hann bezt,
halda því samt sem áður fram, að
hann hafi verið hjartagóður mað-
ur og hjálpsamur við þá, sem leit-
uðu aðstoðar hans. Hin óseðjandi
skrautgirni hans og drotnunargirni
mun að mestu leyti hafa átt rót
sína í því, að maðurinn ekki hafi
verið með öllum mjalla. Og gífur-
yrðin, sem hann viðhafði um and-
stæðinga sína, benda miklu frem-
ur á brjálsemi en nokkuð annað.
Dowie var Skoti að uppruna, en
fór ungur að aldri til Ástralíu og
varð þar bókhaldari við stóra
verzlun. Síðan tók hann að stunda
guðfræði, og lækningar sinar með
handaáleggingum byrjaði hann i
borginni Melbourne í Ástralíu. En
ekki leið á löngu eftir þetta þang-
að til framferði hans hafði það í
för með sér, að hann varð að flýja
land og fór þá til Vesturheims.
Byrjaði hann síðan þar á hinu
sama, en fyrst í mjög smáum stil.
Ekki leið þó á löngu þangað til á-
hangendum hans tók að fjölga stór
kostlega og hann setti á stofn trú-
arbragðaflokk þann, er við hann
var kendur, óg hann ekki var þó
fær um að halda saman til æfiloka,
sakir ofsa þess og taumlausu sæl-
lífisfýsnar, er varð fyrirtækjum
hans að fótakefli.
Hættan A vorin.
Margir veikja likamskrafta sína
með því að taka inn niður-
hreinsandi meðul.
Hressingarlyf eru nauðsynleg á
vorin. Náttúran heimtar hjálp til
þess að auka blóðið og losna við
öll óhreinindi, sem hafa safnast
þar fyrir við inniveruna yfir vetr-
armánuðina. Þúsundir manna,
sem vita að þeir þurfa á hress-
ingarlyfjum að halda á vorin
brúka svæsin og áhrifamikil
hreinsunarlyf. Þetta er skökk að-
ferð. Spyrjið hvaða læknir sem
er, og hann mun segja yður að
brúkun hreinsunarlyfja veiki líf-
færin og lækni enga sjúkdóma.
Að vorinu þarfnast líkaminn
styrkingar, — hreinsunarlyfin
veikja. Blóðið þarf að vera mik-
ið, hreint og rautt. Hreinsunar-
lyf geta ekki gert það að verkum.
Það sem menn þá þarfnast er
hressingarlyf, og bezta hressing-
arlyfið, setn enn er fáanlegt, er
Dr. Williams Pink Pills. Hver
einasta inntaka af þessu lyfi býr
til nýtt og mikiö blóð, og þetta
nýja blóð styrkir hvert einasta líf-
færi og allan líkamann i heild
sinni. Af þessari ástæðu er það,
að þessar pillur útrýma bólum og
ýmsum öðrum hÖritndskvillum.
Þessvegna er það, að þær geta
læknað höfuðverk, bakverk, gigt,
taugaveiklun, og marga aðra
sjúkdóma, sem stafa af vatns-
kendu blóði. Af því getur það
fólk, sem notar Dr.Williams’ Pink
bills, borðað vel, sofið vel og ver-
ið við beztu heilsu. Miss Mabel
Synnott, Lisle, Ont., segir: “Eg
var máttfarin og föl og þjáðist af
höfuðverty, ög ekkert meðal gat
veitt mér bata þangað til eg fór
að nota Dr. Wiíliams Pink Pills.
Þær hafa að öllu leyti komið mér
aftur til heilsu, og eg blessa nú
þá stund, er eg byrjaði á að fara
að brúka þær.”.
En gætið þess vel að þér fáið
réttu tegttndina, með fullu nafni:
“Dr. Williams’ Pink Pills for
Pale People” prentuðu á umbúð-
irnar um hverja öskju. Allar aðr-
ar svonefndar Pink Pills eru að
eins ófullkomnar eftirstælingar.—
Seldar hjá öllum lýfsöíttm eða
sendar með pósti, á 50 c. askjan,
sex öskjur á $2.50, ef skrifað er
beint til “The Dr.Williams’ Medi-
cine Co., Brotkville, Ont.”
er. Sú var þó tíðin, að íslenzka
þjóðin hélt aftur á bak, þá aðrar
þjóðir fetuðust áfram. Afleiðing-
in af þessu varð eðlilega sú, að
þegar vér loks fórutn að halda
fram, sáum vér aðrar þjóðir í
fjarska fram undan oss—vér vor-
um orðnir langt á eftir. — Þetta
vita flestir og viðurkenna. Nú
viljum vér fram, á því er enginn
efi.
Bezt sækist oss áfram eftir veg-
inum með því að stæla aðrar þjóð-
ir að ýmsu leyti, það er að segja,
að nota oss reynslu þeirra,innleiða
hér á landi þau framfara meðul,
sem þeim hafa orðið notabezt.
Stígum yfir öll þeirra millispor
og króka. Vér verðum að halda
beint og hratt áfratn, ef vér cigum
ekki að verða alt af á eftir í fram-
tíðinni.
Ef litið er yfir allar framkvæmd-
ir síðustu 20 ára, er það alls ekki
til að vekja óánægju. Félög hafa
verið stofnuð tugum saman til
viðreisnar landbúnaðinum, og
sjávarútvegurinn hefir tekið stór-
feldum framförum. Vegir hafa
verið lagðir víðsvegar u mlandið,
margar stórar og smáar ár brúað-
ar. Enn er ótalið stærsta og
yngsta stykkið í framförunum:
ritsiminn og talsíminn.
Nú er röðin komin að járn-
brautarlagningu.
Þegar mannshöndin knúin
Framtíöarinál.
Járnbraut austur í sýslur.
Eftir Þorf. Þórarinsson.
“Það er svo bágt að standa í staö,
og mönnunum munar
annaðhvort aftur á bak
ellegar nokkuð á leið”.
Jónas Hallgrimsson.
Engum kemur til hugar nú orð-
ið að neita því, að vér íslendingar
séum á framrás eftir menningar-
brautinni; þvi fer nú betur, að svo
af
framfarahug og trú á sjálfa sig
og landið, hefir sigrað einn erfið-
leikann, þá vex henni ásmegin til
að sigra annan.
Það var af mörgum taliö lítt
mögulegt, að leggja talþráð yfir
öræfi þessa lands,alt til þess tima,
að það var framkvæmt. Nú er
það búið, til mikillar gleði fyrir
alla bjartsýna framfaravini.
Hvað ritsíma- og talsímalagn-
ingin gekk greiðlega, þrátt fyrir
alt og alt, hlýtur að vekja nýjar,
öflugar vonir um framkvæmdar-
þrá í brjóstum landsmanna. Hér
eystra beinast þessar vonir að
járnbraut hingað austur frá
Reykjavík.
Þetta járnbrautarmál hefir oft
borist á góma bæði manna á milli
og í blöðunum, en í misbjörtu ljósi
hefir það verið skoðað og er svo
að líkindum enn, eins og öll önn-
ur nýmæli. í Þjóðólfi var minst á
þetta mál í haust og litið á það
með framafarahug og framfara-
þrá.
Eg vil hér að eins fara nokkrum
orðum um máliö, til að halda
mönnum vakandi um það, og af
því eg álít, að Það eigi að vera of-
arlega á umræðudagskrá þjóðar
innar, sem eitt hennar mesta fram-
faramál.
Hér þarf engin og ma engm
sveita- eða sýslugirni komast að—
því síður pólitískir flokkadrættir,
—málið er framfaraspor alls lands
ins; eðlilegt og sjálfsagt að byjað
sé þar, sem mest og auðunnast
verk er fyrir hönduin. Og komist
járnbraut austur um Suðurlands-
undirlendiö, ,hefi eg þá sannfær-
ingu, að járnbrautarlagning eigi
hér á landi hina sömu frámtið
beztu sveitum landsins, sem brúat
smíði hefir átt hér síðan árið
1890. Hví skyldum vér líka hafa
efni á því að verða alla tið án þess
sem allar aðrar mentaðar þjóðir
telja sér ómissandi?
Svo eg snúi þá sérstaklega máli
mínu að járnbrautarlagning hing-
að austur í Árnessýslu og Rangár-
valla, þá verður fyrst fyrir mér
þessi spurning:
Er þörf á járnbraut?
Síöasta áratug síðastliðinnar
aldar var dimt yfir búnaöi þessara
sýslu*, það var auðsæ afturför í
landbúnaðinuin hjá oss. Margir
höfðu daufa trú á framtíð sveit-
anna, og kom það í ljós á því, hve
margir bændur fluttu á því tíma-
bili til Rvíkur frá- jörðum og
sæmilegu búi. Góðar jarðir lögð-
ust í eyði og komust í órækt. Út-
litið var alt annað en glæsilegt.
Um aldamótin verður snögg
breyting á þessu; það birtir yfir
bændum og býlum. Nýjar vonir
skapa fegurri framtíð í hugum
bænda, því þá eru stofnuð hin
fyrstu rjómabú hér í sýslu; þau
gerðu hina fyrstu stefnubreyting.
Síðan rjómabúin voru stofnuð,
hafa þau þrifizt vonum framar,
því þau hafa átt, og eiga við mikla
örðugleika að etja. Erfiðastar eru
samgöngurnar, fyrst auðvitað inn-
sveitis, en þó sér í lagi fjarlægðin
frá Reykjavík,þangað sem smjör-
ið fer á skip. Frá sumum búum er
vegalengdin á þriðju dagleið. Það
er því sýnilegt, hve tilfinnanlegt
það er fyrir bændur um háslátt-'
inn, að koma smjörinu til Rvíkur.
Rjómabúin hafa því fulla þörf á
járnbraut, annað getur ekki full-
nægt samgönguþörf þeirra
framtíðinni.
Eg legg áherzlu á járnbrautar-
lagningu í sambandi við rjómabú-
in og rekstur þeirra af þessum
tveimur ástæðum:
1. Rjómabúin eru hin fyrsta og
öflugasta Myftistöng búnaðarins
hér í sýslunni. Mér finst því skylt
að taka mikið—jafnvel mest—til
lit til þeirra þarfa, svo þau geta
haldið áfram að verða frumherji
framfaranna og landi og lýð til
fjárhagslegrar viðreisnar.
2. Rjómabúin eiga sína þroska-
framtíð í því, að þau geti árlega
starfað lengur en þau gera nú,
helzt alt árið, þar sem kúarækt er
mikil. Þörfín á löngum starfs-
tíma eykst með ræktun landsins,
svo samgöngukröfurnar aukast.
Eins og nú er ástatt með sam-
göngur hér eystra, er rjómabúun-
um lítt kleyft að starfa yfir vetur-
inn. Tíðarfar bannar oft svo
þungan flutning á hestum tilRvik-
ur um þann tíma ársins, auk þess
sem vetrarferðir eru bæði afar-
dýrar og hættulegar yfir langa
fjallvegi.
Að óbættum högum tel eg því
rekstur rjómabúanna óhugsanleg-
an yfir langan tima ársins.
Þ.ótt eg hafi hér einungis talað
um flutninga í sambandi við
rjómabúin, er ekki svo að skilja,
að það séu þeir einu flutningar,
sem eru tilfinnanlegir; nei, það er
öðru nær. Allir aðdrættir eru hér
mjög erfiðir,eins og þeim er kunn-
ugt, sem þekkja staðhætti hér í
uppsýslunni. Sé bóndi héðan úr
fjallasveitunum spurður, hkað sé
erfiðast í búskapnum, verður svar-
ið eflaust á þessa leið: Auk hins
almenna fólksleysis, eru aðdrætt-
irtiir verstir — illúðlegastur
“Þrándur ' Götu” fyrir framför
um hjá oss. Ög komir þú, lesari
góður! að illa húsuðum efnabæ
hér í sýslu, og innir eftir, hvað
valdi dimmum og svo hrörlegum
híbýlum á þessum framfaratím-
um, þá mun svarið verða. Flutn-
CANADA NORÐVESTURLANDIÐ
REGLUR VTÐ LAXDTðKC.
^ •ectlonum m«® Jafnrl tölu, um tliheyrm aambandmtjörnlanl,
ÓJ °* Albart*. nema S og 1«, geta. fjölslcyldahðfnt
hf* . J® 4l».e8& eI<lrt, teklö aér 1«0 .ekrur fyrlr helmlUarétUrland.
*e*ö*. eé landtð ekkl áöur teklö, eöa eett tlt elöu af ■tjðrntnal
tll vlöartekju eöa elnhvera annare.
DíNRITUJr.
Menn meia ekrlfa slg fyrtr landtnu & þelrrl landakrlfstofu, tem naat
llg’srur landlnu, aem tekiö er. Meö leyfl tnnanrlklsr&Öherrana. eöa lnnflutm-
,nS* umboö«m*nn«lnls 1 Wlnnlpeg, eöa nsesta Domlnlon landsumboösmanna
get* menn seflö öörum umboö tll þess aö skrtfa stg fyrlr landL Innrttunar-
gjaldtö er 110.0«.
HKBCT ISHÉTTAR-SKYLDUR.
Samkvsemt nðglld&ndl lðgum, veröa landnemar aö uppfylla hrlsilHa
réttar-skyldur slnar & einhvern af þetm vegum, sem fram eru teknlr I eft-
lrfylgjandl tölultöum, netnilega:
*•—bð* * landlnu og yrkja þaS aö mlnsta kosU 1 sex mánuöt *
hverju &rl 1 þrjfl &r.
*-—W ^afllr (eö» möölr, ef íaölrtnn er l&tlnn) elnhverrar persónu. sem
heflr rétt ttl *0 skrlfa slg fyrlr helmlUsréttarlandl, byr t bfljörö 1 n&grennl
vlö landie, sem þvStk persöna heflr ekrlfaö slg fyrlr sem helmfltsréttar-
landl, þ& getur persðnan fullnagt fyrlrmnlum laganna, »6 þvl er &bflÖ &
landlmi snsrUr ftöur en afsalsbréf er veltt fyrtr þvl, & þann h&tt aö *«»*»
helmlM hj& fööur stnum eBa mðöur. «
I—Ef landneml heflr fengtfl afsaiebréf fyrlr fyrrt helmlilsréttar-bfljörfl
sinal eöa sklrtelnl fyrtr aö afsalabréflö veröl geflö flt, er sé undirrttaö I
samraeml vtö fyrlrmaell Ðomlnlon laganna, og heflr skrtfaö slg fyrlr RlSarl
helmtUsréttSLT-bfljörO, þ& getur hana futlnagt tyrtrnuelum iaganna, aö þvl
er snertir ábflö & landlnu (stSart hetmlllsréttar-bðjörötnnt) &Öur en afsals-
bréf sé geflö flt, & þann h&tt aö búa & fyrrl helmlllsréttar-JörCtnnl, ef stöart
helmlllsréttar-JörBln er t n&nd vlö fyrrt helmtltsréttar-JðrBtna.
4.—Kf iandnemlnn býr aö staBaldrl & bfljörB, sem hann heflr keypt,
tekiB t erfölr o. a fry.) 1 n&nd vtö heimliisréttarland þaö, er hann heflr
skrlCaB sig fyrlr, þ& getur hann fullnsegt fyrirmselum laganna, aö þvl er
&bðB & helmlllsréttar-JðrBlnnl snertlr, & þann h&tt aö bfla & téörl elgniLr-
Jörö slnni (keyptu landi o. a frv.).
BEIÐNI UM EIGNARBRÍF.
setU aö vera gerö strax eftlr aö þrjfl &rtn eru ltBln. annaö hvort hj& nsesta
umboBsmannt eBa hj& Inspector, sem sendur er ttl þess aö skoöa hvaö &
landlnu heflr verlB unniB. Sex m&nuBum &Sur veröur maöur þð aö h»*si
kunngert Domlnlon lands umboösmanntnum t Otttawa þaö, aö hann setll
sér aB blBJa um etgnarréttinn.
N J)I3 igU i i i v.
LEIDBEININGAR.
Nýkomntr lnnflytjendur f& & lnnflytjenda-skrifstofunni f Wlnnlpeg, ogfl
öllum Domtnton landekrlfstofum tnnan Manttoba, Saskatchewan og Alberta,
lelöbelningar um þaö hvar iðnd eru ötektn, og alltr, sem & þessum skrtf-
stofum vlnna velta lnnflytjendum. kostnaöarlaust, lelBbeintngar og hj&lp ttl
þess aB n& 1 lönd sem þelm eru geöfeld; enn fremur allar uppiystngar vlB-
vtkjandl tlmbur, kola og n&ma lögum. AHar slfkar regiugerölr geta þelr
fengiB þar geflns; elnnlg geta ir enn fenglB reglugerBtna um stjðrnariönd
Innan J&rnbrautarbelttstns t Brltish Columbta, meB þvl aB snða sér bréflega
U1 rttara Innanriktsdetldarlnnar t Ottawa. lnnflytJenda-umboBsmannetns I
Wtnntpeg, eBa Ui elnhverra af Ðomlnlon iands umboBsmönnunum t Manl-
toba, Saskatcbewan og Alberta.
þ W. W. CORY,
Deputy Mlntster of the Intertor.
ingunnn a b>j-gingarefninu er eSlil dýrari sökum lþess
oss um megn. Ttl þess að þanntg
hljóðandi svör heyrist ekki, þarf
járnbraut, samgöngufæri, sem
kalla má að nemi allar fjarlægðir
í burt. Því þótt vegir hafi verið,
og séu enn, mikið bættir hér í
sýslunni, þá heimta miklir flutn-
ingar á hestum mikinn mannafla,
sem bændur hafa ekki til eða
mega ekki missa, og svo einnig
mikið hrossahald, sem hér er víð-
ast hvar mjög dýrt og bændum til
byrði. Þjessir erfiílu ftutningar á
hestuni heimta tvent í senn, sem
bændum er dýrt; þeir heimta dug-
legan mann mikinn hluta vorsins
til ferðalaga og mikla vinnu á
sumrin, til að afla fóðurs handa
he lunum, sem ekki eru atmað cn
dýr og ófullkomiii vckfæri til
þessara löngu flutninga
Mikinn hluta verzlunarinnar
sækja sýslubúar til Rvíkur, og
The Alex. Black LumberCo., td.
Verzla með allskonar VIÐARTEGUNDIR:
Pine, Furu, Cedar, Spruce, Harövið.
Allskonar borðviður, shiplap, gólfborð
loftborð, klæöning, glugga- og dyraum-
búningar og alt semtil húsageröar heyrir.
Pantanir afgreiddar fljótt.
rcl. 59*. Higgins & Gladstone st. Winnipeg
*) Mál mitt beinist hér eftir að
eins að Ámessýslu.—Höf.
svo mun einnig verða í framtiö-
inni. Eg veit, að margur segir
oss að reka verzlun vora á Stokks-
eyri og Eyrarbakka, þangað sé
styttra. Það er satt, þangað er
miklu styttra, en samt sem áður
stuðlar margt að því, að þar verð-
aldrei, eða mjög seint rekin öll
verzlun úr sýslunni.
Þessi tvö atriði verða aðallega
í vegi fyrir þvi:
i. Útlendar vörur verða þar
hve
brimsamt er J>ar við ströndina og
hafnir illar og hættulegar. Hafnir
má bæta, það er víst, en að bæta
þessar hafnir svo þær yrðu trygg-
ar, mundi að minni ætlun kosta
slíkt of fjár, að það borgaði sig
betur, að tengja oss við höfuð-
staðinn með járnbraut.
2\ Innánlandsmarkaður er þ,ar
nú þvínær enginn, svo vér erum
nauðbeygðir til að verzla allmikið
í Rvík. Þetta hygg eg að geti
ekki breyzt til muna í framtíðinni.
Vaxi kauptúnih ;<‘austanfjalls”; á
ókomnum árum, þá vex Rvík þó
hlutfallslega meira; skilyrðin fyr-
ir verzlunarbæ eru þar miklu betri.
Af þessum atriðum, sem eg nú
lauslega hefi drepið á, vona eg, að
lesarinn geti séð, að hér er ærin
þÖrf á öflugri samgöngubót; önn-
ur en jámbraut er oss ónóg, það
verður vor framtíðarbraut.
('Niðurl. næst.J
—lljóðólfur.
Á hominu á Spence og Notre-
Darae Ave.
Febrúar
afsláttarsala
Til að rýma til sel eg nú um
tíma flókaskó og yfirskó með inn-
kaupsverði.
Allir ættu aö grípa þetta sjald-
gæfa tækifærí á heztu ikjörki&up-
um.
Allir flókaskór, sem áður hafa
verið seldir fyrir $2—$4.50, eru
nú seldir fyrir $1.35.
r,
G. L. Stephenson
118 Nena St„ - WINNIPEG
Rétt noröan viö Fyrstu
lút. kirkju.
Tel. 5780,