Lögberg - 24.10.1907, Blaðsíða 4

LOGBERG flMTUDAGINN 24. OKTÓBER 1907
•r gefltS ðt hvem flmtudat aí rhe
Lögberg Frliulng St PubUahing Co.,
(löKKUt), »8 Cor. William Ave og
Nena St., Wlrmlpeg, Man. — Kostar
$2.00 um &.1Í8 (& lalandi 6 kr.) —
Borgtet fyrirlram. Einstök nr. S cts.
Published every Thursday by The
LÖKberg PrlntlnK and Publishing Co.
(Incorporated), at Cor.Wllliam Ave.
& Nena St., Wlnnlpeg, Man. — Sub-
scrlptlon prlce $2.00 per year, pay-
able ln advance. Single copies 5 cts.
8. BJÖRNSSON, Edltor.
J. A. BLÖNDAL, Bus. Manager
Auglýslngur. — Smáauglýslngar (
eitt skiítl 25 cent fyrir 1 þml.. A
stærrl auglýsingum um lengri tima,
afsláttur eftir samningi.
Bústaðaskiftl kaupenda veröur aS
tllkynna skrlflega og geta um fyr-
verandl bústaÖ Jafnframt.
Magnúsi vandaö “locket’’ úr gntlli,
meö árituðu fangamarki hans. Af-
henti ráösmaöurinn J. A. Blöndal
gjöfina meS hlýlegri ræðu, og
Mr. Paulson þakkaöi meö snjallri
tölu.
siðaðir hérlendra manna, líta á hiS
aðflutta fólk.
blaös-
Utanáskrlft tll afgreiöslust.
lns er:
The LÖGBERG PRTG. & PUBL. Co.
P. O. Box. 136, Winnlpeg, Man.
Telephone 221.
Utanáskrift til ritstjörans er:
Bdltor Lögberg,
P. O. Box 136. Winnipeg, Man.
Samkvæmt landslögum er uppsögn
kaupanda á blaöi öglld nema hann
sé skuldlaus ^egar hann segir upp.—
Ef kaupandi, sem er 1 skuld viÖ
blaölö, flytur vistferlum án þess aö
tilkynna heimilisskiftin, þá er þaö
fyrir dómstóiunum álitin sýnileg
sönnun fyrir prettvislegum tilgangi.
Ráðsmannaskifti.
* Með útkomu þessa blaðs skiftir
Lögberg um ráðsmenn. Mr.
Magnús Paulson, sem verið hefir
ráðsmaður blaðsins næstliðin tvö
ár, lætur af því starfi og tekur
samstundis við nýrri stöðu, er hann
hefir ráðist til,—verður bókari lög-
mannafélagsins Rothwell & John-
son hér í bæ. Lögberg hefir
þrautreyndum og ötulum starfs-
manni á bak að sjá, þar sem Mr.
Paulson er. Hann hefir verið ráðs-
maður þess áður um nokkur ár
Roosevelt og auðmenn-
irnir.
Hjá Bandaríkjamönnum hefir
alt verið á svo fleyghraðri fram-
faraferð, að þeir hafa ekki haft
tíma til eða athugað að setja nógu
traustar skorður við því, að ófyrir-
leitir víxlarar og fjárgróðamenn
gætu náð einokun á peningamark-
aði landsins. En nú er meðvitund
þjóðarinnar vöknuð um það, að
hrínda þurfi okrurum þessum úr
sessi, hvort heldur þeir nota sér
hlífiskjöld laganna eða eru orðnir
svo voldugir sakir takmarkalauss
auðs.að þeir svífast ekki að ganga
í berhögg við Þau.
Ameríkanska þjóðin er bíeöi vel
ment og praktisk og þótt hugur
hennar hafi um stund hvarflað frá
þessu mikilvæga atriði, þá tekur
hún nú ómjúkt í taumana með
Roosevelt forseta í broddi fylking-
ar. Og sá timi er nú kominn, að
auðmennirnir í Wall stræti eru
orðnir dauðans hræddir um sig.
Mikið hefir Þegar verið ritað á
móti stefnu Roosevelts af óvinum
hans peningakóngunum, og hraust
lega hafa Þeir reynt að verja sig.
Til þess að íjárglæfraseggirnir
fengju ekki vilt sjónir alþýðu með
flugritum sínum, hefir Roosevelt
Port Said stendur við traðirnar
að hinum leyndardómsfullu Aust-
urlöndum, og er það sagt um hana
að þar finnist fólk saman komið
af fleiri löndum, en í nokkurri
annarri borg í heiminum. Þar, á
þeim ásjálega en miður holla stað,
getur að líta fólk af hverjum kyn-
þætti jarðarinnar, eins og máttug
hönd hefði tínt Það saman á einn
stað til að sýna hve sundurleitir
mannflokkarnir eru að klæðaburði
og tungutaki. Winnipeg stendur
við heimgötu vesturlands, og má
óhætt segja,, að hún stappi nærri
því að hrinda Port Said úr þessu
forna öndvegissæti. Það er vafa-
samt, hvort Port Said, þó flekkótt
sé, geti sýnt annan eins hrærigraut
af þjóðernum eins og járnbrautar
stöðvar C. P. R. fél., Þegar ein
stór lestin er nýlent þar með inn-
j flytjendur. Um öll hin bygðu ból
í jarðarinnar hefir það heyrst, þeg-
ar Canada kallaði á fólk, og nú
geta bjargað sér eftir fáa mánuði
og eru tilbúnir að fara í ræðuklúbb
eftir fyrsta árið. Einu sinni ný-
lega kom ein Svíadóttir með gló-
bjart hár til kirkju Baptista einn-
ar, og tjáði prestinum eftir mess-
una, að sér hefði Þótt gott að
heyra til hans. Hún hafði verið
ekki fult ár hér í landi, kunni þó
að meta ræðu með lærðu sniði og
las góðar bækur; hún var prýði-
lega vel búin, á þann hátt sem
stúlkur tíðka hér, og kann vel að
vera, að það þyki sumum merki-
legra.
Af Þjóðverjum mun hér vera
um 12,000 í borginni, og er það
sama að segja um þá, að þeir eru
fljótir að tak^ upp hérlenda siði.
Þeir eru handiðnamenn og verka-
menn flestir, þegar þeir koma
hingað, en færa svo fljótt út kví-
arnar, að undrum gegnir, og ger-
ast sjálfstæðir fyrir iðni og spar-
semi. Þeir em og miklir lærdóms-
menn, og það má teljast merkilegt
að við seinustu háskóla uppsögn
fengu íslendingar og Þjóðverjar
flest verðlaunin Þjóðverjinn er vel
j kemur það streymandi, sundurleitt
| að tungum og klæðaburði, eins og! látinn sem viðskiftamaður af verzl
- það væri af ólíkum öldum. ■ Þar unum, svo og sýnir hann ötulleik í
■ getur að lita sýrlenzka sauðamenn > störfum til þjóðféalgsheilla, og er
í gæruskinnsfeldum eins og tíðk-
| ast á sandauðnum fósturjarðar
þeirra, hýrleita Galizíumenn með
j konur og fjölda barna og farang-
| ur í kistum og pokum; þar finnast
Þjóðverjar, snyrtilega klæddir,
j hörkulegir á svip og mjög stað-
j fastlegir; Kínverjar, með sínu
hinn bezti þegn. Til dæmis að
taka er Baptista kirkjudeild þeirra
mjög framkvæmdarsöm og heldur
uppi fernum trúboðsdeildum, með
ágætlega skörulegri stjórn og nægu
fé, og í mörgu sýnir Það sig, hve
röggsamlega synir “Vaterlands’’-
ins gefa sig fram í þjóðlífið hér.
og ritstjóri þess um fjögra ára halda óbreyttri engu að síður. Því
tíma, þar til hann tók við ráðs- j hér væri um það að gera, hvort
mensku hið síðara sinn fyrir tveim Þjóðin ætti framvegis að fá að
árum. Það er því ekki smáræðis- j njóta erfðaréttar síns, frelsisins,
starf, — ákveðna verkið—, sem ^ ráða sér sjálf og kjósa fulltrúa,
hann hefir liaft við blaðið á liðnum er gæfu henni góð lög, eða þá að
árum, og það hefir hann leyst láta fáeina auðmenn ná yfirhönd
lýst því nylega ytir bteSi í r»Snn,! <lula br°SÍ' Br',ar me5 ýmSU Sni5i'ií hiu"i 1ÚKrsk“ kirki“ mi
og ritum, .( það sé árangurslanst Nor»urto«<toM«, Þrek- ,j4 fólk á ölium stignn. “Kanöd-
legir og vel a sig kommr eins og Unar’’. Þar getur að líta bónda-
steyptir í eir af listamanni;. Gyð-! menn í þeim búningi, sem þeir
ingar af öllum löndum og sæmi- 1 mundu hafa borið á sunnudögum
lega margbreytt samansafn af | \ Baden-Baden eða í Köln, og
Ameríkufólki, alt þetta, og meira j því líkasta, se mlýst er í ævintýr-
til má oft sjá í hinum víðu sölum ; um Grimm’s, og í næsta stól er
C. P. R. stöðvanna.
I Port Said er fólkið
báðar leiðir frá bænUm,
leggur strauminn alt af
áttina—vestur. Kúgun og þétt-
býli hefir rekið fólkið úr hinum
fornu heimkynnum. Sumt er enn
að vera að senda sér áskoranir og
bónarbréf um að láta ekki hegn-
ingu ná til auðmanna, af því að
með því stofnaði hann lánstrausti
og viðskiftalifi landsins í hættu.
Stefnu sinni kveðst Roosevelt
landsmaður hans klæddur nákvæm
á flökti j lega eftir reglum hinnar hérlendu
en hér fyrirmyndar. Þýzk hverfi finnast
í sömu ! hér ei, heldur búa Þeir á víð
er enginn kann að lesa eða skrifa.
En þeir, sem eru skarpastir að
taka eftir, þykjast geta fullyrt, að
þessar smá-yfirsjónir Gallizians
muni detta af honum, því lengur
sem hann lifir í voru skarpa og
hreina lofti.
Hlutverk húsmæðranna hjá Gal-
izíumönnum var lýst prýðilega fyr-
ir lögreglurétti af giftum bónda
ekki alls fýrir löngu. “Hvað ger-
ir konan þín?” spurði yfirvaldið.
“Hún þvær (íyrir aðraj og fær
mér skildingana.” Þá gall við
spjátrungur hérlendur og mælti:
“Eg vildi að sá siður væri almenn-
ur hér í Canada.” En húsfreyjur
Galiziumanna eru iðjusamar og
auðsveipar, svo að gegnir furðu.
Af útlendu kvenfólki aðfluttu eru
þær ef til vil lseinastar til að taka
upp hinn snyrtilega klæðaburð
hérlendra kvenna. Þær hafa klút-
hettur á höfðinu, með bekk á og
oft ágætlega fallegan að lit og
gerð. Sumt af þessu fólki hefir
af náttúrunni næman smekk fyrir
því sem er nett og þokkalegt
klæðaburði og margt kvenfólk af
þeirri þjóð er laglegt í andliti og
býður af sér góðan þokka. Hrein-
legt er það í umgengni, sem mörg
kotin í norðurbænum bera vott um.
Gólfin eru drifhvít af sífeldum
þvotti og svo langt ganga þessar
góðu húsfreyjur í hreinlætinu, að
þær sjást stundum hamast á
hnjánum á stéttunum, sem liggja
frá götunni upp að kotunum. Sjálf
eru kotin prýdd laglegum litmynd-
um og blómum á sumrin. Blátt er
uppáhaldslitur þessa fólks og á
þeim lit ber rnest, hvar sem þeir
sjást eða setjast að.
Verzlari einn hérlendur rak sig
á það nýlega, að Galizíumenn fara
engan veginn á mis við þann fram
kvæmdar- og áhuga anda, sem
gerist í Þessu landi.
The ÐOMINION BANK
SELKIRK ÖTIBtílÐ.
Alls konar bankastörf af hendi leyst.
Spitrisjóösdeildin.
TekiO við innlögum, frá $i.oo að upphæð
og þar yfir. Hæstu vextir borgaðir fjórum
sinnum á ári. Viðskiftum bænda og ann-
arra sveitamanna sérstakur gaumurjgefinn.
Bréfieg innlegg og úttektir afgreiddar. Ósk-
að eftir bréfaviðskiftum.
Nótur innkallaðar fyrir bændur fyrir
sanngjörn umboðslaun.
Við skifti við kaupmenn, sveitarfélög,
kólahéruð og einstaklinga með hagfeldum
kjörum.
J. GRISDALE,
bankastlóri.
voru, settu búðir á stofn og tóku
aðra landa sína í sína þjónustu.
Sumar kirkjudeildir hafa trúboð
meðal Kínverjanna og skóla, og
er einn kennari um hvern Kín-
verja. Þeir eru yfirleitt ákaflega
næmir og líkastir Gyðingum að
því leyti til, að þeir geta varið sér
öltum til hvers sem ber að þeim í
hvert sinn, hvað sem það svo er.
Kenslan er vitanlega kauplaus, en
Það er siður Kínverja að sýna
þakklæti sitt við kennarana með
1 því að halda þeim ríkulega veizlu
einu sinni á ári. Árið sem leið var
sú veizla haldin í Manitoba Hall
með sem beztum föngum, og ekk-
ert til sparað. Svo hvað sem finna
má að Jóni frá Kína, þá er van-
þakklæti ekki einn af ágöllum
hans.
Kína-Jón hefir eina ástriðu, sem
hann ræður ekki við, en það er á-
hættuspil um peninga. Flestir Kín-
verjar, sem eiga heima í Winnipeg
eru sólgnir í spil og ýmsar sögur
ganga um mikinn gróða og tap á
þann máta, en vissu er erfitt að fá
í því efni. Ef Kínverji er spurður
um þá hluti, þá gerir hann ekki
annað en svara kýmandi og segir,
að þvotturinn þinn verði til á laug-
ardaginn. Kínverjar kunna hetri
skil á því sem fram fer í landinu
“Hvar eru j heldur en margur heldur, og um
uxarnir þínir?” spurði hann gal-j þessar mundir lesa þeir alt sem
izkan frumbýling. “Seldi þá til að Þeir komast yfir um innflutning
og j geta keypt hesta,” var svarið. j hinna gulu í þetta land, sér í lagi
dreif innan um aðra borgarbúa. i “Hestar vinna fljótara. Nú vil eg i blöðum, sem þeir fá send frá San
Aldraður meðborgari tjáir mér, selja hestana, til að fá mér bind- j Francisco. Þeir eru ákaflega fast-
dyggilega og skörulega af hendi, inni og ræna hana fé og
frjgl j alt annað en upplitsdjarft, þó dval-
enda verið flestum leikmönnum j Hjá Þeim þjóðum, þar sem fénu
betur fær til þess, bæði vegna al- j er veitt úr eðlilegum farvegum
þektra góðra hæfileika sinna og sinum á einn stað, Þar verður slíkt
mentunar, sem er langt um meiri! að því átumeini, sem ekki verði
en títt er um leikmenn hér um
slóðir. En auk þess hefir hann
aldrei legið á liði sínu til eflingar
og stuðnings Lögbergi og stefnu
þess, beinlínis og óbeinlínis leynt
og ljóst; hann er einn þeirra
manna, sem ósleitilega hafa unnið
að því að “tryggja og treysta”
læknað nema með stórkostlegum
st jórnarbyltingum.
Eigi er svo að skilja, að Roose-
velt örvænti um framtíð Banda-
ríkjaþjóðarinnar eða sé í nokkrum
efa um hvernig baráttu hennar við
auðvaldið muni ljúka. Það hlýtur
ið liafi lengi hér í hinu frjálsa
sléttulofti, og sýnir það, að for-
feður þess hafa lifað við áþján.
Enginn af ættinni hefir ef til vill
lifað kúgunarlaust fyr en þeir,
sem hingað fluttust, og því er ekki
kyn þótt svipurinn sé ódjarflegur.
Jafnvel sá, sem er nýkominn og ó-
kunnugur þessu landi, veit, að hér
er hægra aðstöðu að koma sér vel
fyrir, auðveldara að byrja, og að
færra er hér til fyrirstöðu þeim,
sem vill láta til sín taka, heldur en
j að vera æðsta skylda hvers frjáls
grundvöll þess, og hann hefir ekki j borgara frjálsrar þjóðar, að
tekið þar léttustu steinana. Torfylt ^ höggva á öll þau bönd, sem heftaj^ar sem er s^or®a® * fornum
skarð verður því fyrir skildi við ^ viðskiftastraum og peningalindir venjlim- Handverksmenn frá Bret
burtför hans frá blaðinu; það er, Þjóðarinnar. Sé það ekki gert,
þeim ljóst, sem bezt þekkja til -—
landi og Þýzkalandi, sjálfstæðir
eigendunum og starfsmönnunum.
Það er auðvitað bót í máli að
blaðinu hefir tekist að ráða annan
mann, J. A. Blöndal, er aðstand-
endur þess bera áþekka tiltrú til
eins og Þeir báru til Mr.Magnúsar
Paulson. Blöndal er heldur eigi
óreyndur í starfi því, er honum nú
hlýtur af því að leiða innanlands °S Þróttlepr, Þenja út bringuna
óeirðir, flokkadrættir og jafnvel Þegar Þeir ganga inn í hið fyrir-
ánauð landsbúa. *
Óhætt má segja, að ekki hafi
annað mál meira verið uppi í
Bándarikjunum síðan þrælastríð-
inu lauk, þá var um einingu rík-
isins að tefla, heldur en þessi bar-
átta Roosevelts við auðmennina,
er falið. Hann hefir haft það ^ enda munu menn gefa vandlega
tvisvar áður á hendi og getið sér gaum að þessum hildarleik þessa
velvild og traust allra hlutaðeig-
enda, og göngum vér aö Því vísu,
að það traust aukist fremur en
þverri við þessa raun hans í starf-
inu nú. Og úr Því að Mr. Paulson
kaus að láta af ráðsmannsstörf-
um, getum vér sagt það með sanni,
að vér hefðum engan, oss kunnan,
fremur kosið í hans stað, en ein-
íuitt Mr. Blöndal, er veitt hefir
seytján mánuði, sem eftir eru af
forsetatíð Roosevelts. •
v.
Htlendingar verða
adamenn.
í Free Press stóð fyrir skömmu
eftirfarandi greinarkorn um út-
hlaði þessu öflugt og ósvikið fylgi lendingana i Winnipeg. Vér birt
frá upphafi vega þess.
um hana hér lesendum Lögbergs
í þakklætis og viðurkenningar- til fróðleiks og skemtunar. Á henni eru allir
skyni, gáfu starfsmenn Lögbergs má sjá hvernig þeir, sem bezt eru enskunni, Þegar þeir koma hér, en
heitna land, með því að þeir vita,
að hér er maðurinn metinn eftir
því sem í hann er spunnið, en ekki
eftir ættar- eða stéttargöfgi.
Þó að þetta sé merkilegt að sjá
þarna á brautarstöðvunum, þá er
það þó enn þá merkilegrá hve
skjótt Norðurjaðarsbyggjar skifta
um ham og gerast Canadamennn.
Það er í sannleika undravert, hve
fljótt flestar þessar þjóðir, til að
sjá að minsta kosti, verða líkir
Canadafólki.
I Sumir eru fljótari en aðrir vit-
Can-! anIe&a> °§f fólkið af norrænu kyni,
sérstaklega Svíar og íslendingar,
sem eru fjölmennir hér í borg,
klæða sig líkt og hérlent fólk jafn-
vel í fyrstu vikunni sem þeir
dvelja hér(l) Norrænir menn eru
fljótir að læra tungumál; þeir
algerlega ófróðir í
að hann hafi í fyrri daga átt hægt ara”. Þessum manni fanst svo
með að vita hvar Þjóðverjar ættu til um, að hann lét sér hugarhaldiö
heima: hvar sem hljóðfærasláttur um að maðurinn fengi bindarann,
er ! og það með góðu verði. Um börn
sín eru Galizíumenn mjög hugul-
samir, og eru til ýmsar sögur um
það. Barnahópurinn er vanalega
svo stór, að jafnvel sjálfur Roose-
velt gæti ekki á betra kosið.
Á ítölum ber öllu minna en sum-
um öðrum útlendum þjóðum hér
vegna þess að þeir eru dreifðir
um borgina. Hér sem annarsstað-
ar gefa þeir sig mest að greiða- og
ávaxtasölu, en að ferðast um og
syngja og spila fyrir peninga tíðka
þeir minna hér heldur en í Evrópu.
Þeir græða drjúgum og helzt með
því augnamiði að hverfa aftur til
Turin eða Neapel, þegar þeir eru
búnir að draga nóg saman. Kín-
verjar eru keppinautar þeirra að
því er snertir matarsöluna, en vit-
anlega halda þeir sig mest að lín-
og nærfataþvottum. Um 6oo
Kínverjar eru í þessari borg, og
flestir dreifðir; þó er hverfi
Þeirra nokkurt á Alexander Ave.,
og tvær stórar búðir og greiðasölu
staðir. Allir þessir Kínverjar eru
frá Quantuing-héraði, þar sem
Canton er höfuðborg, en skiftast
Þó í tvo flokka, sinn frá hvorri
sveit; þeir tala sinn hvora málízk-
una og eru sundurþykkir sín á
milli. Þeir, sem komu hingað fyrst
voru allir úr sömu sveitinni og
ætluðu sér að sitja einir að þvotta-
vinnunni. Síðar komu aörir, og
varð úr flokkadráttur og samkepni
þeirra á milli, mjög svo óhimnesk.
Seinni flokkurinn var yfirleitt bet-
ir löng nafnarolla í pólitíréttinum, ur efnum búinn en Þeir sem fyrir
lieyrðist út úr húsunum. Nú
öldin orðin svo söngelsk, að
þetta merki er löngu hætt að vera
örugt.
Bezti vinnuþræll í veröldinmi er
Galiziumaðurinn, og því er hann
engu síður nytsamur en Þjóðverj-
inn meðan landshögum háttar hér
eins og nú. Hann þolir allra
bezt vos og vinnur hin verstu slit-
verk með jafnaðargeði. Þ.ví er
það ekki ofsagt, að betri vinnu-
þjark geti ekki í heiminum, fyrir
þetta loftslag að minsta kosti.
Strætin í Winnipeg eru nú gerð
með hans hörðu höndum og þrek-
legu limum og sömuleiðis járn-
brautir þessa lands. Sumir siðir
hans í frístundunum eru dálitið ó-
viðfeldnir fyrir þá, sem eiga að
gæta friðar og landslaga. Galizíu-
land er fátækt og fólkið snautt, og
fólkinu þaðan finst sem það hafi
komist í gullnámu, þegar það fær
verkakaup eins hátt og það er
goldið hér í landi. ölkagganum,
sem Galizíumaðurinn ber heim til
sin á laugardagskveldin, hættir því
til að verða í stærra lagi, og um
það leyti, sem sést í botninn, þá er
farið að rjúka í koll eigandan-
um. Gallizar eru ekki kátir við
vín, heldur vondir, og verður það
gjarnan á, að fara öðru vísi með
húsmóðurina heldur en hér er
tíðkanlegt, ellegar þeir skreppa til
nágrannans að vekja svarra, og
tekst það venjulega greiðlega. Þ'ar
af leiðir, að á mánudag kemur fyr-
ir við fornar venjur, og sýnir það
sig í smáu sem stóru, meðal annars
í því, að þeim er sárnauðugt að
skifta um kennara og kenslustofu,
sem þeir eru orðnir vanir við.
Flestir Kínverjar leita heim aftur,
þegar þeir hafa dregið saman
nokkuð að ráði, og það tekst þeim
fljótt. Þó finnast þeir, sem ílend-
ast hér, og einn eða tveir Kínverj-
ar eru hér, sem eru fæddir í Can-
ada.
Sýrlendingar eru allir varnings-
menn og eru frábærlega austur-
lenzkir í gæruskinnsfeldum sínum.
Ekki hafa þeir tekið upp hérlenda
siði eða klæðaburð hingað til. Þeir
stika um götur Norðurbæjarins
státnir og stórstígir eins og x
heimalandi sínu í sandauðnum
Sýrlands, og í sama búningi.
Hvorki þeir né Doukhoborar semja
sig að hérlendum sniðum sem
stendur. — Gyðingar eru hér fjöl-
mennir og halda sér mjög fram,
hér sem annars staðar, sumir að
komnir frá hryðjuverkum og lífs-
háska í Rússlandi, sumir hér
fæddir. Þeir hafa margt fyrir
stafni, og hafa lagt undir sig hér
sem annarsstaðar í Þeim löndum,
sem ensk ttnga gengur yfir, alla
verzlun með gamlan fatnað og
brúkaða muni. Þeir hafa reist
rnargar kirkjur, mjög prýöilegar;
guðsþjónusta þeirra er og mjög
fögur og sýnist í þessu sem öðru,
hve sýnt þessu fólki er um fagrar
listir. Það er ganxalt máltæki, að
hvert land hljóti þá Gyðinga, sem
það á skilið. Canada hlýtur að
vera mjög dygðugt land.
Skólarnir vinna vitanlega mest