Lögberg - 31.10.1907, Síða 4

*
LOGBERG FIMTUDAGINN 31. OKTÓBER 1907
«r íeflC út hvem flmtud** af The
liöcberg ÍTlnUng & 1'ubUsUlng Co.,
<löggllt), aC Cor. Wllllam Ave og
Nena 8t., Wlnnl'peg, Man. — Kostar
$2.00 um &riC <4. lslandl 6 kr.) —
Borglst fyrlrfram. Elnstök nr. $ cU.
Publlehed every Thursday by The
Lögberg Prlntlng and Publlshlng Co.
(Incorporated), at Gor.WUllam Ave.
Il Nena St., Wlnnlpeg, Man. — Sub-
■ciipUon prlce $2.00 per year, pay-
able ln advance. Slngle copies 5 cts.
S. BJÖRNSSON, Edltor.
J. A. liLÖNDAL, Bus. Manager
Auglýsingar. — Smðauglýslngar i
eitt sklfti 25 cent fyrir 1 Þml.. A
stœrri auglýsingum um lengr* tima,
afsláttur eítlr samningi.
BústaðasklfU kaupenda veröur aG
tllkynna skrlflega og geta um fyr-
verandi bústaC Jafnframt.
Utanáskriít til afgrelCslust. blaCs-
lns er:
The I.ÖGBEKG PltTG. & PUBL. Co.
P. O. Box. 1»6, Wlnnlpeg, Man.
Telephone 221.
Utanáskrlft tll rltstjórans er:
Edltor Lögberg,
P. O. Box 136. Winnipeg, Man.
Samkvæmt landslögum er uppsögn
kaupanda á blaCt ögild nema hann
sé skuldlaus Þegar hann segir upp.—•
Ef kaupandi, sem er í skuld viö
blaCiC, flytur vistferlum án þess aC
tllkynna heimilisskiftin, þá er þaC
fyrir dömstölunum álitin sýnlleg
sönnun fyrir prettvislegum tilgangi.
Jónasar afmœlið.
Nú fer að líða að því og vér
höfum eigi orðið þess varir, að
nokkrir ætli sér að gerast forvígis-
menn að Því, aö Þess verði hátíð-
lega minst hér vestra. Oss finst Þó
að menn ættu eigi að láta það und- 'henni í þessa átt.
ir höfuð leggjast, því þess er lista- ar jjj j,ess að samtök væru um hið
blaðanna. Lítilsháttar tilraunir
höfum vér þó orðiö varir viS í þá
átt, meSal landa, en miklu munu
þær minni, en vera ætti.
En meSur því aS nú sýnist til
allmikilla vandræSa horfa í eldi-
viSarmáli bæjarbúa, og þeir virS-
ast e.kki hafa bolmagn til aS bæta
úr þeim vandræSum sjálfir, þá
ætti bæjarstjórnin aS taka í taum-
ana.
Raddir eru lika farnar aS heyr-
ast í Þá átt. Þ'aS hefir þegar veriS
töluvert rætt um þaS, aS bæj-
arstjórnin reyndi aS útvega íbúun-
um hér í Winnipeg eldiviS meS
betri kjörum en viSarsalar bjóSa
ttú. AS bæjarstjórnin útvegaSi sér
viSarhöggsleyfi og gerSi eitt til
tvö hundruS manna út í skógar-
högg í vetur, en merkilega litlar til-
raunir gerSar til þess.
Oss getur Þó eigi betur sýnst, en
tillaga þessi-sé þess virSi aS hún
væri athuguS. ViSarhöggsleyfi crtt
aS sögn litlu dýrari nú en veriS
liefir. Verkamenn gæti bæjar-
stjórnin sjálfsagt nóga fengiS nú
þegar byggingavinna hættir i bæn-
ttm. Og aS öllu athuguSu virSast
töluverS líkindi til, ef bæjarstjórn-
in tæki aS sér aS sjá sjálf um eldi-
viSarforSa handa íbúunum í vetttr,
mundi hún geta útvegað þeim viS
meS nokkru betri kjörum en nú er
völ á.
AuSvitaS seldi bæjarstjórnin
viSinrt á svo háu verSi, að hún tap-
aSi engu á fyrirtækinu. Og þaS
væri býsna fróðlegt aS vita hvaC
ttpp kæmi ef tilraun væri gerS af
Þá hlytu líkurn-
því á öndverSri siSustu öld, eða
jafnvel um miBbik henna", aS
senda mætti skeyti í loftinu svo
lan-ga leiS, sem nú er raun á orSin.
ÞaS er svo utn þessa uppgötvan
eins og aSrar fleiri, aS þær eru
ekki verk eins manns, heldur árang
ur af starfi margra vísindamanna,
er hver og einn hefir brúaS veginn
þeim er eftir komu. Hér á eigi
illa viö aS minnast nokkurra
þeirra.
ÁriS 1617 gaf ítalskur maSur,
Eamiano Strada, út bók um þaS,
hvernig koma mætti skeytum til
rnanna í fjarlægS. Til þess notaði
hann segulaflið. Vísindamanni ein-
um í Leipzig á Þýzkalandi, Wink-
ler aö nafni, tókst aS koma rafur-
magnsskeytum töluverSa leiS þráS-
laust. ÞaS var áriS 1746. Ári síS-
ar sýndi Dr. Watson, biskup, aS
finna mátti rafurmagnsstraum
gegn um þvera ána Thames. ÞaS
mætti nefna marga fleiri, er feng-
ust viS tilraunir í þessa átt. Þá
koma til sögunnar þeir Franklin,
Morse og Gale og tók rafurmagns-
fræSin öll geisimiklum fiamförum
um þeirra daga.
Lauít eftir miðja nítjándu öld
kom J. B. Lindsay orðsendingu j
unin annari meiri hefir veriB gerð
á siSast liSnum áratugum. FirSrit-
un er aS eins eitt dæmi af mörg-
um. Framþróun hennar hefir orS-
iS meS sama hætti og svo margra
annara stór uppgötvana. í fyrstu
var hún lítilsháttar notuS í skip-
um, síðar færir hún út kvíarnar og
leggur undir sig landiS, og nú hef-
ir hún tengt gamla og nýja heim-
inn.
gerS á Þýzkalandi er telja má meS
allra mikilvægustu nýjungum raf-
urmagnsfræSinnar og mest hefir
fleygt þráSlausri loftritun áfram,
en þaS eru Herzöldurnar svo
nefndu. HeinrickHerz, nafnkunnur
skáldiS góSa, Jónas Hallgrímsson, j háa eldiviðarverS, sem nú er hér, | rafurmagnsfræSingur, sýndi fram ■
maklegur, aS minning hans sé á vaxa eða minka. Og víst er
lofti haldiS og um leið er þaS vor'þagr aS ef hún gæti afia5 bænum
sómi mestur . eldiviSar, sem ódýrari yrði bæjar-
Friðarfundurinn í'Hague
Hann hefir nú staSiS í hálfan
fimta mánuS og lauk föstudaginn
18. þ.m. Rétt fyrir fundarlokin
var samþykt aS setja á stofn al-
þjóða gerSardóm, meS 38 atkv.
AtkvæSi greiddu ekki fulltrúar
þessara landa: Belgíu, Danmerk
ur, Grikklands, Rúmeníu, Sviss og
Uruguay. GerSardómurinn er nú
samþyktur í aSalatriðum, en eigi
verSur hans neytt fyr en hlutaðeig-
andi ÞjóSir hafa kosið dómarana.
I öSru lagi var samþykt skýrsla
sú um skyldu-gerðardóma, sem hér
fer á eftir.
Fundurinn samþykkir í einu
hljóði:
1. Frumatriði skyldu - gerSar-
þúsund álna leiS og notaSi þá vatnjióma,
fyrir leiðanda. IJokkru síðar var
skeyti sent um loftiS 5 milna veg.
ÞaS var í Wales.
2. AS vissum ágreiningi, einkum
hvernig skýra skuli og beita samn-
jingsatriSum, verði tafarlaust skot-
ÁriS 1890 var sú uppgötvun iö til skyldu-gerSardóms.
í þriðja lagi var sú tillaga sam-
þykt, að engin þjóS skyldi veita
móttöku skuldargreiSslu frá ann-
ari, aS ófengnu gerSardóms sam
þykki um þaS. Greiddu fulltrúar
39 ÞjóSa atkvæSi meS þessu.
Fundarlokadaginn var svo hljóS-
Oss virðist þaS vel til falliS að búum, en sá viður, sem þeir eiga þær hafSi hann rafurmagnsvirki,
eitthvert ísl. félaganna hér í bænum nú kost á hér, þá yrði mismunur-
gengjust fyrir því aS haldiS væri'inn á verðinu beinn gróði fyrir í-
Jónasarkveld 16. n. m. Sérstak- búana, og þá neyddust viðarsölu-
lega viljum vér beina orðum vor-Jmennirnir um leiS til aS færa verð-
um til félagsins “Helgi magri’’, er^iS niSur á viðarbirgSum sínum.
stofnaS var í því skyni, að halda Gæti bæjarstjórnin ekki aflaS eldi-
viS Því, sem þjóðlegast er og bezt í (viðar ódýrara en viSarsölumenn-
fari vor íslendinga. ÞaS félag irnir,— sem oss Þykir næsta ólík-
hefir margt gott látiS af sér leiða legt—, þá þyrfti hún samt engu að
undanfarin ár. Nú virSast hús-|tapa á fyrirtækinu, frekar en viS-
karlar Helga hafa sofiS um stund, arsölumennirnir, en engum dettur í
en undarlega má þá viS bregSa, ef^hug aS Þeir skaSi sig á eldiviðar-
ómar gígju Jónasar fá ekki vakið verzluninni nú. — Hins vegar telj-
á, að framleiSa mætti áSur óþektarjandi fundarskýrsla samþykt:
rafurmagnsöldur, er væru óvana- Annar alþjóða friSarfundur, er
lcga tíSar . Til þess að framleiða fyrst var stungið upp á af forseta
Bandaríkjanna,var settur af drotn-
ingu NiSurlanda að boSi hans há-
leiðsluþráS og málmkúlur. Þegar
rafstraumur var látinn fara umjtignar Rússakeisara 15. Júní 1907,
þráðinn, taka neistar aS skjótast ^
milli málmhnúSanna og þá verða til
öldur Þær, sem nú eru alment kall-
aðar Herzöldur. Þær ganga jafnt voru til grundvallar á fyrsta fund-
i allar áttir og eru hraSar eins og inum.
í riddarahöllinni í Hague. Hlut-
verk fundarins var aS vinna frek-
ar að mannréttindum þeim, er lögS
Þá.
Eldiviöarmálið.
um vér engin' líkindi til, aS neinn
hallmælti bæjarstjórninni fyrir það
þó að hún legSi fram fé til þessa,
í því augnamiði eingöngu, að út-
vega íbúunum eina helztu lífsnauS-
syn þeirra með betri kjörum en nú
jer hægt aS fá eins og stendur.
I Benda má á ýmsa stórbæi er svo
jhafa farið að og hefir það gefist
ljósöldurnar.
Svo segja vísindamenn, að þær
séu fjögur fet á lengd og aS þær
berist 180,000 mílur á sekúndti
hverri Marconi fann ráð til þess |
aS nota þær til loftritunar. Hann j
var ekki nema 21 árs gamall, þeg- “
ar hann sendi fyrsta skeytið yfir
Ermarsund frá Wales, en þaS var
níu mílna leiS. Þrjátíu og tveggja
ára gamall sendi hann fyrstu frétt
yfir Atlanzhaf.
í þessu sambandi á ekki illa viS
aS rifja upp fyrir sér ummæli
nema 1
Sama gífurlega verSiS helzt enn
á eldiviS hér í bæ eins og verið
heíir undanfarna síðustu mánuði,
“tamarac” á tíu dollara “cordið”
-og aðrar viðartegundir eftir því.
ÞaS eru alt annaS en glæsilegar
horfur fyrir Winnipegbúa aS eiga
von á því, aS þurfa aS greiða
þriðjungi meira verS fyrir eldiviS L
til að hita hús sín, en veriS hefir. i
ÞaS er býsna tilfinnanleg auka-
geta ofan á önnur útgjöld, sem
•drjúgum hafa fariS vaxandi nú á 1
stSari árumj en vinna aftur veriS
verkmönnum torfengnari í sumar
en fyrirfarandi ár og minna fé fyr-
ir hendi hjá þeim, vist flestum, en.
áSur. Hér þarf Því bráðra aSgerSa
viS.
T>ví hefir veriS hreyft i blöSun-
um aS reyna mætti aS afla eldiviS-
ar ódýrara með Því aS menn hóp-
uSu sig saman og keyptu viðinn í
vagnhlössum utan úr bygSum í
staS þess aS kaupa. hann í smá-
skömtum hjá eldiviðarsölunum,
sem virSast allir einhuga um að
selja hann á því geypiverði, sem
honum er nú haldiS í hér í bæ.
F.iei er svo aS sjá, sem sint hafi j vel. DraumóramaSur mundi sá
mikiS veriS um þessar hvatningar hafa verið kallaSur .sem hefSi spáS'greinum vísindanna, hver uppgötv-
rétt-
rett-
vel. — £n þær litlu viBarbirgSir, j >'msra mótstöSumanna loftritunar-
hefir nú !aSferSarinnar. Fyrir nokkrum
ófullnæ°’j- 'arum kvað forstjóri eins voldugs
símafélags svo á, aS óhætt mættu
á,
aS Marconi aðferðin yrSi aldrei
svo fullkomin aS komið gæti til
mála að símafélögin þyrftu að ótt-
ast samkepni úr þeirri átt. ViS
sama tón kvaS á íslandi þegar rit-
símamálið lá fyrir. Þá var ekki
lint á því utan þings og innan, í
blöðum og ræSum á þingmálafund-
bæjarstjórninni, tæki um’ að brýna fyrir alþý®u manna
að Marconi aðferðin væri stutt á
j veg komin, óáreiðanleg og yrði lík-
ý lega aldrei svo fúllkomin, aS örugt
samband gæti meS henni fengist
viS umheiminn. Nú virSist sú raun
á orðin, að spár Þessara manna
hafi verið hrakspár einar. Nú eru
þvert á móti allar líkur til, aS Joft-
nujskeyta aSferSin sé trygg í alla
aS
fregngjaldiS lækka.
Framfarir eru nú miklar í öllum
sem bæjarstjórnin hér
teljum vér öldungis
andi og óhaldkvæmar
Jýtrustu IífsnauSsyn, og sízt ætlandi | eiSendur þess féla^s reiða S'S
að þær, eigi meifi en þær eru að
vöxtunum, geti á nokkurn hátt
þokað niður ofverðinu á eldiviSn-
um.
Bæjarstjórnin verður aS gera
betur ef duga skal og oss virtist
það ekki úr vegi aS íslenzki bæjar-
fulltrúinn, sem mörgu þörfu máli
hefir hreyft í
tillöguna, sem um er rætt hér að |
framan, til athugunar á ný og
kæmi henni á framfæri við sam
stjórnarmenn sína.
Loftskeytin.
HraSskeyti án þráða hafa
verið send milli Englands og Ame- j >;taði, og svo mikiS er víst,
ríku í nær hálfan mánuð, og gefist stórum mun
! ' Á fundum, sem haldnir voru frá
15. Júní til 18. Okt., voru tilskip-
j anir þær er hér segir samþyktar til
undirskriftar af sendiherrum rikj-
anna. Fundarmenn reyndu jafnan
aS samrýma sig sem framast varö
auSið, ætlunum Þess, er til fundar-
ins kvaddi ‘
1. FriSsamlegur jöfnuSur á
deilum ÞjóSanna.
2. Um alþjóða gerSardóm.
3. Reglur um skyldur og
indi hlutlausra þjóSa á landi.
4. Reglur um skyldur og
indi hlutlausra þjóSa á sjó.
5. Reglur um hvernig sökkva
megi sprengivélum.
6. Um skothríS á borgir af sjó.
7. Um innheimtu skulda.
8. Um breyting á kaupförum í
herskip.
9. Um meSferS á herteknum
skipshöfnum.
10. Um hlutleysi fiskibáta.
11. Um að eigi megi hefta póst-
flutning.
12. Um að samþyktir Geneve-
fundarins og “RauSi krossinn"
skuli hafa sama rétt á sjó sem landi
o g
13. Lög og reglur viSvíkjandi
landhernum.
Samþyktir þessar liggja fyrir
til uimirskrifta þangað til 30.
Júní 1908.
í fundarlokin hélt Nelidorff,for-
setinn,. langa ræðu, og gerSi þar
grein fyrir því, er eftir fundinn
lægi. Gat hann þess að þó að full-
trúar fundarins mettu það vitan-
lega mest af öllu, að hlynna aS al-
mennum mannréttindum, þá væru
mið fundarins hefSi veriS þaS, aS
samrýma þetta tvent.
Eftir að hann hafði taliS upp
þaS, sem gert hefði verið, þakkaSi
hann öllum samverkamönnum sín-
um og endaSi ræðuna meS þessum
orðum;
Á einum fundi vorum, hér fyrir
skemstu, galt fundurinn hans há-
tign Rússakeisara þakklæti fyrir
ÞaS, aS kallaS hefSi verið til þess-
ara tveggja friSarfunda að hans
boSi. Nú finst mér vel við eiga,
aS fundurinn sýni Bandaríkja for-
setanum heiSurs viðurkenningu,—
sakir þess aS þaS var hann, sem
stakk fyrstur upp á því aS þessi
fundur væri haldinn, meS því að
fela mér aS senda lionum símskeyti
svo hljóSandi:
“Þegar fulltrúarnir, sem komu
saman á öðrum friSarfundinum,
eru að ljúka störfum sínum, senda
þeir forseta Bandaríkjanna kveðju
sína í heiðurs skyni, minnugir þess
meS þakklæti, að hann varð fyrst-
ur manna til aS vekja máls á því
að lialda skyldi fund þenna.”
Margir af oss munu koma hér
saman að nokkrum árum liSnum
BæSi eg og ýmsir aðrir munu ekki
verða í þeirra tölu, en eg vona aS
þeir af oss, sem halda áfram starfi
því, et^vér hverfum nú frá, muni
minnast þessa fundar vors með
samúðarþeli, og sömuleiðis hugsa
hlýlega til hans, er stjórnaS hefir
gerðum yðar, og hreyfingum, er og
vonar þess af heilum hug, aS hinn
bezti árangur verði af þeim fund-
um, sem hér eftir verSa haldnir, og
að alþjóða einingin, bygð á lögum
og réttlæti, fari vaxandi.’
Á þessu er svo að sjá, sem Neli-
dorff forseti búist viS aS friðar
fundirnir verSi fleiri en þrír.
Eftir að forsetinn hafði lokiS
máli sínu töluðu fulltrúar Hollands
og Sir Edward Fry, Bretafulltrúi,
og ýmsir fleiri.
Nokkuð eru skiftar skoðanir um
árangurinn af þessu friðarþingi,
en þvínær einróma álit blaðamanna
í Evrópu er það, að það hafi veriS
fremur gagnslítiS. Hinsvegar hef-
ir fundurinn kostaS ærið fé. Er
mælt aS samtals hafi kostnaSurinn
viS fundarhaldiS veriS nær þrem
miljónum dollara. Af því fé var
variS fimm hundruS þúsundum til
veizluhalda, og sú ríkmannlegust
talin, er Senor Barbosa frá Barzil
íu hélt. Blómin, sem notuS voru
viS þaS hátíSarhald, kostuSu um
tvær þúsundir dollara. KostnaSur
viS símskeyta sendingar var tvö
hundruS tuttugn og fimm þúsund-
ir dollara og var þaS full miljón
orSa, sem send voru frá fundinum.
Hollandsstjórn eyddi um eitt
hundraS og þrettán þúsund doll. í
fundarhaldskostnaSinn, svo hvaS
sem hægt kann aS vera aS segja
um fundinn aS öðru leyti, þá hefir
hann veriS býsna dýr þegar á alt
er litiS.
Amundsen um norðvest-
urleiðina.
Heimskautafarinn Amundsen
hefir ritaS merkilega bók um för
sína á “Gjöu” norSur um Ameríku.
Eru þar sérstaklega í öðru hefti
bókarinnar ýmsar mergjaðar frá-
sagnir um þessa hættuför. Hann
lýsir kviðanum, sem í sér hafi ver-
iS þegar augaS eygSi ekkert annaS
en bláhvitar ísbreiSurnar, kvíSan-
um, sem snerist í fögnuS, þegar
skipiS loksins losnaSi úr ísnum og
brunaSi út í auSan sjó, sem enginn
kjölur hafSi klofiS áSur og rann
inn í Göjuhöfnina. Einhver mesta
þeir neyddir til að taka nokkurt til-,Hættan, sem þeir norSurfararnir
lit tii vilja stjórnendanna, og mark komust í, var þegar kviknaSi í vél-
The DOMINION BANK
SELKIRK tíTIBlJlÐ.
Alls konar bankastörf af hendi leyst.
Sparisjóösdeildln.
TekiB við innlögum, frá $1.00 aB upphæð
og þar yfir. Hæstu vextir borgaðir fjórum
sinnumáári. ViBskiftura bænda og ann-
arra sveitamanna sérstakur gaumurBgefinn.
Bréfleg innlegg og úttektir afgreiddar. Ósk-
að eftir bréfaviðskiftum.
Nótur innkallaðar fyrir bændur fyrir
sanngjörn umboðslaun.
Við skifti við kaupmenn, sveitarfélög,
kólahéruð og eÍDstaklinga með hagfeldum
kjörum.
d. GRISDALE,
bankastjóri.
rúminu á ‘Gjöu . Um þann at-
burS farast Amundsen svo orS:
“ÞaS var a$ kveldlagi, og eg sat
viS aS rita í dagbók mína þaS, sem
viS hafði boriS Þann daginn. Þá
heyrði eg óp, hræðilegt óp, og varS
mér mjög hverft viS. ÞaS hafSi
eitthvaS óvanalegt komiS fyrir. Á
svipstundu var öll skipshöfnin kom
in upp á þilfarið. Þá sást í niSa-
svörtu náttmyrkrinu, aS eldsúlur
gusu upp úr vélrúminu og fylgdi
reykur svo mikill aS viS ætluSum
aS kafna þegar viS nálguSumst
eldinn. Til allrar hamingju var
blæja logn. Eldurinn gaus upp úr
vélrúminu milli steinolíuíláta geysi
mikilla, er í var um tíu þúsund
lítrar af olíu. Öllum okkur var
ljóst, hvaS verSa mundi, ef stein-
olíuílát þessi hitnuSu. Gjöa og alt
sem á henni var mundi springa í
loft upp, eins og sprengikúla. ViS
rukum allir aS vélrúminu eins og
óSir menn. Einn skipshafnar-
mannanna stökk ofan í vélrúmiB
til Wiiks fvélstjóransj, sem ekki
hafSi fariS frá vélinni frá því aS
kviknaSi í. Á svipstundu var kom-
iS meS slökkviáhöldin tvö, sem viS
höfSum á skipinu og jafnan voru
tiltæk, og nú var fariS aS ausa sjó
upp á líf og dauSa. Sóttist þaS
svo knálega, aS viS gátum vonum
bráðar slökt eldinn. Hann hafSi
kviknaS í raki, sem haft var til aS
þerra vélina, en þaS lá ofan á
steinolíu ílátunum, og var orSiS
sósaS af olíu.
Morguninn eftir, þegar viS fór-
um aS ræsta vélrúmiS, sáum viS
gerla, aS þaS var ekki hending ein,
sem bjargaS hafSi lífi okkar allra
kveldiS fyrir, heldur einber skyldu-
rækt skipverja. Skömmu áður en
eldsins varS vart hafði Ristvedt
lcomiS til min og sagt mér, aS eitt
fulla steinolíuílátið í vélrúminu
væri fariS aS leka. Eg baS hann
aS tæma ÞaS ilát strax í eitthvert
annaS, sem tómt var þar niSri.
Þessari skipun var hlýtt rækilega.
ViS ræstunina kom þaS í ljós, aS
kraninn á Þessu nýtæmda íláti
hafSi brotnaS um nóttina í gaura-
ganginum viS aS slökkva. HefSi
skipun minni ekki veriS hlýtt eins
rækilega eins og gert var, hefSu
500 lítrar af steinolíu flóB ofan í
logandi vélrúmiS. Frá afleiðing-
unum af því er óþarft aS skýra.
En eg tek þenna skyldurækna
mann til dæmis til aS sýna sam-
vizkusemi og trúmensku skip-
verja.”
í annað skifti var Gjöa líka í
miklum háska stödd. Þá var ver-
iS að sigla um mjótt sund þar sem
sker og boSar voru á báSar hend-
ur. Rakst skipiS þá hvaS eftir
annaS á grynningar, og sá Amund-
sen loks engin önnur ráS, ert aS
varpa fyrir borS hleSslu þeirri, er
á Þilfarinu var til að létta á skip-
inu. Einn skipshafnarinnar stakk
upp á því. AtburSi þeim lýsir
hann á þessa leiS:
“Mig hafSi meS sjálfum mér
einmitt langaS til aS láta kasta
hleSslunni fyrir borS, en eg vildi
ekki sýna neitt einræSi í því. En
nú IögSu skipshafnarmenn aS mér
aS gera þaS—loks allir í einu