Lögberg - 16.01.1908, Page 2

2.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 16. JANÚAR 1908.
Almanakid
fyrir
1908
er komiö út, og er nú til sölu alls-
staöar út um bygöir íslendinga og
hjá útegfandanum .
INNIHALD.
Tímatalið — Myrkvar — Ars-
tíðirnar — Tungliö—■Um tímatalið
—Páskatímabilið — Pláneturnar—
I’áskadagar —Sóltími—Til minnis
um ísland—Ártöl nokkurra merk-
isviðburða— Veðurspár fyrir 1908
— Stærð úthafanna —■ Lengstur
dagur— Þegar klukkan er 12, bls.
1—8. — Almanaksmánuðirnir; bls.
9—20.—Friðjón ‘Friðriksson, með
myud. Eftir séra Friðrik J. Berg-
mann, bls. 21—40. — Innlendur
visir af útlendri rót. Þýtt af K. S.
bls. 41—55. — Sagan af Nafnlaus.
Eftir Charles Dickens. Þýdd af J.
Runólfssyni, bls. 56—64. — Gyð-
ingar i Norðurálfu. Þýðing, bls.
65—76. — Kvenmaðurinn og kött-
urinn. Saga eftir Marcel Prévost,
bls. 71—81. — Saga steinoliunnar
í Pennsylvaníu. Þýtt, bls. 81—86.
—Leiðrétting, bls. 86. — Helztu
viðburðir og mannalát meðal ísl.
í Vesturheimi, bls. 87—95.—Smá-
vegis, bls. 96.
VERÐ 25 cents.
Olafur S. Thorgeirsson.
Hefndir á íslandi
í fornöld.
Eftir Einar Arnórsson.
(Úr “Fjallk.J
Hver athöfn, sem framin er 1
þeim tilgangi að gjalda ilt með
illu, heitir í daglegu tali hefnd.
Hefndarathöfnin stefnir að því
takmarki, að vinna þeim tjón, and
legt eða líkamlegt, er gert hefir
eitthvað á hluta vorn, sært oss
andlega eða likamlega eða hvort-
tveggja. Hver mannleg athöfn,
sem vér teljum oss hafa verið til
tjóns, getur Því legið til grund-
vallar heíndinni, í hverju sem at-
höfnin hefir verið fólgin. Hefnd-
in getur og á sama hátt verið fólg
in 1 hverri þeirri athöfn, sem
framin er í þeim tilgangi að
gjalda ilt með illu. Hefndarat-
höfnin getur enda verið góðverk
á yfirborðinu, ef hún er þó aðeins
framin í þeim tilgangi að særa
annan mann. En svo getur því
verið varið um mörg verk. Menn
hefna sín einmitt oft með því að
.sýnast göfuglyndir gagnvart ó-
vinum sínum. Það getur sært
mann mjög að þurfa að taka við
góðgerðum af hendi fjandmanns
sins. Þessi tilfelli eru þó sjald-
gæfari, að minsta kosti svo, að
menn verði þeirra varir, og þvi er
það, að hefna sín, einmitt kallað i
daglegu tali að gjalda liku líkt.
Hefndin á beinlinis rót sína að
rekja til viðhaldhvatarinnar, eins
og allar aðrar hvatir manna, .sem|
framdar eru með fullu ráði. All-|
ar athafnir, sem menn fremja með
fullu ráði, miða til þess að afla'
þæginda eða bægja frá sér eðai
öðrum óþægindum eða forðastj
hættur, sem sífelt verða á vegi
manna i lífinu. Hefndin, endur-|
gjald hins illa með illu, er líka til,
Þess að fullnægja Þessari hvöt,!
viðhaldshvötinni. Hún er til þessj
að firra oss eða aðra óbægindum.l
Hún kemur auðvitað misjafnt
fram, eftir því, á hvaða þroska-
stigi sá ér, sem hef.ndarathöfnina
fremur, og hvernig þvi þjóðfélagij
er varið, sem hann Iifir í. Barnið,í
sem er að vitkast. ræð t á steininni
og lemur hann, eftir að bað hefir
meitt sig á honum. Það er eigi
heldur sjaldgæft, að jafnvel full-
orðið fólk beinlínis hefnír 5tín t.
d. á húsdýrum, eí þau reynast ó-
þæg o. s. frv.
Almenningsálitið i þjóðfélagi
því, sem menn lifa í, skapar mjög
lundareinkenni þeirra og siðu alla,
svo sem kunnugt er. Þetta fer auð
vitað alt eftir stað og stundu.
Siðirnir breytast jafnvel árlega.
Þeir, er mest mega sín í þjóðlífinu
skapa siði og breyta þeim. Svo
herma hinir eftir og halda að
framferði hinna voldugri og sterk
ari sé gott og blessað. “Hvað
höfðingjamir hafast að, hinir ætla
sér leyfist það,” kvað Hallgrimur
Pétursson endur fyrir löngu, og
gildir þetta enn þann dag í dag.
Aimenningsálitið stjórnar því
mjög hefndarathöfnum manna.
Það býður mönnum að hefna
sín eða bannar það. Stundum
þykir það níðingslegt að hefna .sín
ef lítiimagni á í hlut eða ef sá er
orðinn nauðleitamaður, sem hefnd
in hefði átt að koma fram á. Ekki
þykir þa? heldur réttlátt, að hefn-
ast á börnum fyrir afbrot feðr-
anna, þó guð gantla testamentisins
sé látinn gera Það og bjóði það.
Plins vegar Þykir Það enn þann
dag í dag stundum lítilmannlegt
að hefna sín ekki. Það hefir ver-
ið talið bleyðimenska og vansæmd
að reka réttar síns ekki á þann
hátt. Það hefir jafnvel verið tal
in sftylda, og hver sá bakaði sér
almennrar fyrirlitingar og jafnvel
réttindamissis, sem ekki hefndi
sín eða sinna. Svo var mönnum
farið hér á landi á söguöldinni.
Þess er allvíða getið í sögum vor-
ttm.að mönnum var lagt það mjög
til ámælis, ef Þeir höfðu eigi hefnt
feðra sinna eða annara nákom-
inna vandamanna. Flestir munu
kannast við söguna um Skarphéð-
inn, er hann ámælir Snorra goða
fyrir það, að hann hefði ekki
komið fram hefndum fyrir föð-
ur sinn, og Guðmundi rika fyrir
það, að hann hefði eigi hefnt sin
á Þóri Helgasyni. Þess er enda
oft getið, í sögunum, af því að
það þótti fátítt, ef ekki komu
ntannhefndir fyrir menn, hvort
sem þeir voru með vopnum vegn-
ir eða Þeir urðu fyrir áverkum
eða svivirðu í orðum eða athöfn-
um.
Hefndarhugmyndin og hefnd-
arlöngunin var svo rík í hugttm
manna, að Þeir nutu engrar ró-
semdar né friðar fyr en þeir
höfðu fullnægt boðum skyldunnar
og komið hefndum fram. Ekki
bar síður á þessu meðal kvenna
en karla. Má til dæmis nefna sög
una um Hildigunni, þá er hún
ef5§fjar Flosa til hefnda eftir
Höskuld Hvitanesgoða, mann
sinn , er Njálssynir vógu. Hún
tók skijfkju þá, er Höskuldur
hafði borið, er hann var veginn,
rakti hana sundur með storknu
blóðinu og steypti yfir höfuð
Flosa og kallaði hann hvers
rnanns níðing, ef hann hefndi
Höskuldar eigi. Þá eru viðskifti
þeirra Bergþóru og Plallgerðar
gott sýnishorn af þeim skapsmun-
um kvenna í þessu efni. Þórdis
kerling lagði kníf til Eyjólfs hins
grá, úndir borðupt, þá er hann
hafði vegið Gisla Súrsson, bróður
hennax. Þlorgerður Egilsdóttir
eggjaði sonu sína afskaplega til
hefnda eftir Kjartan Ólafsson.
Guðrún Ósvífsdóttir eggjaði og
sonu sína ósleitilega til hefnda
til hefnda eftir Bolla, áður en þ'eir
feldu Helga Harðbeinsson er ver-
ið hafði við víg Bolla, manns
hennar. Sýna dæmi þessi, að kon-
ur löttu eigi stórræðanna, þegar
Því var að skifta að koma hefnd-
um fram.
Það kölluðu menn “að bera ætt-j
menn sina í sjóð,” er þeir tóku fé-
gjöld fyrir þá. Þótti slíkt miklu
minni sæmd en að hefna þeirra,
og jafnvel bera vitni um fégirnd
og vesalmensku, enda þótt það
væri betra en að láta liggja óbættj
með öllu. Sæmilegast og mestur
manndómur þótti það, að koma
fram mannhefndum fyrir þá.
Þess eru fjölda mörg dæmi í
sögunum. að menn lögðu afarmik-
ið í sölurnar til þess að koma fram
hefndum eftir frændur sína. Þeir
gerðu ekki einungis alt, sem í
þeirra valdi stóð til að hefna hér
á landi, heldur flökkuðu þeir oft
og einatt eirðarlaust land úr landi
og eltu Þann eða þá, sem þeir
Þurftu að hefna sín á. Til dæmis
má nefna Þormóð Kolbrúnaskáld,
er tókst á hendur ferð til Græn-
lands til þess að hefna Þorgeirs
Hávarssonar, fóstbróður síns. Þor
steinn drómundur eirði ekki í Nor
egi eftir að hann hafði frétt fall
Grettis hins sterka, hálfbróðu'r
síns, og elti Því veganda hans,
Þorbjörn öngul, alla leið til
Miklagarðs ('KonstantinopelJ og
fékk loks komið fram hefndum
þar. Þessi kafli Grettissögu er að
vísu óáreiðanlegur tilbúningur
seinni tíma, en hann sýnir vel
hugsunarháttinn á þeim tímum
hér á Norðurlöndum, þar sem
| sagan gerist. Víga-Barði lætur
j eigi fyr staðar numið en hann
hefir hefnt bróður síns. Kári
Sölmundarsdn eltir brennumenn j
j til Suðureyja og Skotlands til j
| Þess að hefna Njáls og sona hans. j
Vatnsdælasaga sýnir líka einkar-
vel, hversu mikið /kappsmál þeim
Ingimundarsonum Aar að hefna
föðUr síns Ingimundar hins garnla
er einna mestur höfðingi var og
merkastur íslenzkra landnáms,-
manna. Þeir Ingimundarsynir
komu sér saman um það, að eng-,
inn þeirra skyldi setjast í öndvegi
föður síns,fyr en þeir hefðu hefnt
hans. Má af því ráða, hversu
brýna skyldu menn hafa talið
mannhefndir á þeim tímum. Ó-
rækja Snorrason, sem var þó ekk-
ert göfugmenni, og Þeir félagar
gera sér ferð austur yfir fjöll um
há-vetur í svartasta skammdeginu
til þess að veita Gissuri Þorvalds-
syni atför og hefna SnorraStiirlu
sonar. Þórður kakali lagði ogj
marga hluti í sölur til hefnda eft- j
ir þá Sighvat Sturluson, föðurj
sinn og Sturlu bróður sinn. Ótal
fleiri dæmi mætti nefna. Hver
einasta af sögum vorum sýnir það
ljóslega, að menn vildu miklu
heldur láta lífið, en að frænda
þeirra væri óhefnt. Jafnvel kon-
urnar vildu leggja lif manna sinna
og sona í sölur fyrir hefndir eftir
frændur sína. Sýna dæmi þau
það bezt, er að framan eru nefnd.
II.
Orsakir hinna tíðu mannhefnda
meðal feðra vorra hér á landi i
fornöld eru margari Hefndar-
hugmyndin var rík í hugum allra
germanskra Þjóða í fornöld. Land
námsmenn á íslandi voru flestir
komnir frá Noregi. Þ.ar var Hkt
ástatt að þessu leyti, sem síðar
varð á Islandi. Fluttu landnáms-
mennirnir með sér norska siðu,
sem svo margt annað. Alt Þang-
að til lagasetning og alþing komst
á á íslandi (930J hefir lagaleysi
vitanlega að mestu verið ríkjandi,
nema sú hliðsjón er menn kunna
að hafa haft af norskum réttar-
reglum. Þá hefir því rétturinn
verið sama sem aflið. Sá varð að
lúta, er minni máttar var, nema
því að eins að andstæðingur hans
væri svo hlífinn eða sanngjarn
við hann, að leggja málið í gjörð
eða gefa alveg eftir þann rétt, sem
hann gat tekið sér fyrir sakir
meiri máttar síns. —
Eftir að föst lagaskipun og al-
þingi var sett, mætti virðast svo í
fljótu bragði, að eigi hefði verið
nauðsynlegt né eðlilegt að leyfa
mönnum með lögum að hefna sín
sjálfir. Refsingin er að vísu skoð-
uð bæði sem hefnd og jafnframt
til þess að friða þjóðfélagið fyrir
ránsmönnum og öðrum illvirkjum,
en það skiftir þó alt of miklu,
hvort einstakir menn fremja þessa
refsiathöfn án dóms og laga eða
Þjóðfélagið annast sjálft um fram
kvæmd refsingarinnar. Nú er,
eins og kunnugt er, svo farið máli
að á íslandi vantaði næstum því
algerlega* framkvæmdarvaldið. í
öðrum germönskum löndum var
þar á móti ástandið svo, að kon-
ungarnir tóóku mikinn hluta þessa
valds í hendur sér, eigi svo, að
lög leyfðu þeim Það beint, en blátt
áfram af þeirri ástæðu að þeir
máttu sín mest og höfðu mest
mannaforráð. A íslandi er eigi
svo ástatt. Hér er enginn sá mað-
ur, er tekið geti Þetta vald sér í
hendur. Goðarnir höfðu ekketú
slíkt vald. Þeir stýrðu að vísu
málefnum heima í héraði sínu, en
ákæruvald fyrir glæpi eða fram-
kvæmdarvald dóma og sátta böfðu
þeir ekki. Að vísu skyldu þeir
hefja féránsdóm að viðlagðri refs-
ingu eftir fjörbaugsmenn og skóg
a'menn, en þeir honiu hvorki rétt
né skyldu framar öðrum mönnum
ti! þess að ráða seka menn af
Hv r einstakur maður, sem þótt-
ist verða fyrir órétti, varð sjálfur
að höfða málið og sjálfur að full-
nægja dóminum eða sáttinni. Rík-
ið, hið opinbera, skifti sér ekkert
af þvi. Það er löngu síðar, að á-
kæruvald í sakamálum og full-
nægjuvald doma í þeim málum
verður einstaklingunum að mestu
leyti óviðkomandi. Þetta fýrir-
komulag, sem nú er, á rætur sírrnr
að i> kja til konungsvaldsins. Kon
ungur tók sjálfur sakeyri eftir
þ'gna sína og meiri eða minni
hlu.a af fjárséktum þeim, sem lög
gjófin lagði við lögbrotum. Eftir
aö slik lagaskipun var komin á,
höfðu konungarnir beinlínis per-
sónulegan hagnað af þvi, að lög-
brotamenn væ'ru teknir og þeim
refsað, og skipuðu þeir því fasta
valdsmenn, sem fullnægðu lögun-
um. Upp frá Því hefir refsingin
smámsaman fengið hið opinbera
ríkissnið, sem hún hefir nú.
Þar sem menn urðu og að jafn-
aði sjálfir að höfða mál gegn af-
brotamönnunum, fylgja því fram
og svo síðast fgllnægja dóminum
eða sáttinni,ef aðili gerði það ekki
sjálfur, þá er ekki svo mikil furða
þótt menn kysu heldur að fara
beintistu leiðina, hefna sín og
berja á fjandmönnum sínum, í
stað þess að leita laga og réttar
fyrst og verða Þó að framkvæma
refsiathafnirnar sjálfir. Sá hæng-
ur var á Því, að vænta mátti þess,
að sökudólgurinn yrði hlaupinn
af landi brott þegar málinu væri
lokið, eða gengi laus og gerði sí
og æ meira ilt af sér.
Hér við bættist svo Það, að harð
fengi, völd og ættgöfgi réð einatt
meira úrslitum en réttur málsstað-
ur. Menn fóru í liðsbón og fengu
styrk fjölda margra frænda sinna'
og vina, hleyptu upp dómunum
og reyndu jafnvel að verja þing-'
völlinn andstæðingum sínum, ef
Þeir þóttust 'hafa styrk til þess.
Máttu málin því eigi lúkast og svo
var búið við róstum og vígaferlum
af nýju. Þar að auki vörðu mennj
málin með lagaflækjua», og hártog!
unum. Þingsköpin voru flókin og
erfið, svo að flestir flöskuðu á
Þeim, en engu mátti muna, því aðj
þá voru málin ónýt. Einn smá-
vegis formgalli gat orðið til þess
að ónýta málið. Og ef svo fór,
sem jafnan mátti búast við, þá
var beinasta leiðin sú að láta kraft
og karlmensku skera úr málumJ
Dómstólaleiðin var því oft og ein-.
att aðeins krókaleið, sem einungis
seinkaði vígum Þeim og hryðju-'
verkum, sem síðar hlutu fram að
koma. j
Einstaklingurinn atinast sjálfur
framkvæmd hefndarinnar, af því
að ríkið lætur sig mál hans svo
litlu skifta. Síöar verður hefndin
afnumin, af því að hennar er ekki
þörf og hún er talin ósæmileg og
skaðleg. Það gerir Jónsbók.
Þar er engin heimild til hefndar,
nema þvi að eins, ef yfirvöldin
gegna eigi skyldu sinnar. Ríkið,
vald hins opinbera, beitti sér nú,
tekur sakborning fastan, höfðar
mál gegn honum, dæmir hann og
refsar honum. fMannhelgi c. 21.).
Þegar svo stendur á, ve'rðuir
hefndin þó ekki ætíð lögleg, en
málsbætur fyrir hendi er réttlættu
hefndina að meira eða minna leyti.
Athafnir einstaklingsins til fram-
kvæmda hefnda k og refsinga
standa í öfugu hlutfalli við fram-:
kvæmdir hins opinbera í þessa átt.'
Því meir, sem ríkið lætur þessi
mál til sín taka, þess minni ráð
fær einstaklingurinn yfir þeim og
þess minni þörf er á afskiftum
hans af Þeim.
í hinum fornu landslögum vor-
um finnast Þess að vísu dæmi, að
hver hafði ákæruvaldið, sem vildi.
Enn fremur máttu menn eigí sætt-
ast á ýms hinna stærri mála án
leyfis lögréttunnaV. Sýnir þetta
einungis, að opinbera valdið var
þegar tekið lítið eitt að hlutast til
um refsingar og sakamál, en þessa
gætir ekki mikið og miesta þýð-
ingu hefir því vilji þess, sem sak-
araðili er.
Mannhefndirnar eiga þó dýpst-
ar rætur í menningarástandi þjóð-
félagsins að öðru leyti. Hver ein
stakur maöur er ekki jafn frjáls
þjóðfélagslimur sem nú. Hann er
ekki skoðaður limur Þjóðfélagsins,
heldur ættarinnar. Árásir á einn
ættmanninn var öllu fremur skoð-
uð sem árás á ætt hans en sjálfan
hann. Það var skylda og réttur ætt
arinnar að vernda hvern einstak-
an lim hennar og mæla eftir hann,
ef hann var veginn. Hún var því
skyld að hefna hans og með því
reka eigins réttar, ef á þurfti að
halda. Sæmd ættarinnar lá þar
við, og var í veði, ef Það var ekki
gjört. Ef t. d. einhver kona úr
ættinni var spjölluð eða svívirt á
annan hátt eftir skoðunum þeirra
tíma, þá var það ekki talin nokkur
veruleg skerðing eða árásir á
sæmd konunnar, heldur öllu frem-
ur eða eingöngu svívirðing, er ætt
inni væri ger. Þess getur eigi í
sögunum, að konan væri að nokk-
uru miður virð, þó hún hafi sýnt
blíðu sina manni, sem eigi var
kvæntur henni að landslögum rétt-
um. Að minsta kosti kynokuðu
höfðingjar sér eigi við því, að
ganga að eiga slíkar konur á eftir
er slíkt hafði hent, og hélzt slíkt
lengi fram eftir öldum. En ef
ætt konunnar lét sig eigi málið
skifta, þá var það merki þess, að
sá var ofjarl ættar konunnar, sem
hlut átti að máli, og ættin þorði
þess vegna ekki að hefna svívirð-;
unnar eða sækja manninn að lög-
um. Sama máli var að gegna, ef
einhver var veginn, barinn, særð-
ur eða ræntur. Það var alt glæp-
ur gegn ættinni. Það kemur og
fram í því, að hver karlmaður úr
ætt hins vegna tekur sinn hlut af
niðgjöldunum, enda þótt hann sé
allfjarskyldur hinum vegna. Karl-
mennirnir voru skyldir að hefna
hins vegna og því fá þeir ef til
vill venjulega einir niðgjöldin,
samkvæmt Baugatali Grágásar. |
Thos. H. Johnson,
íslenzkur lögfræBingur og m&li.
færslumaSur.
Skrifstofa:— Room 33 Canada Liff
Block, suðaustur horni Portagi
aveuue og Main st.
tJtanáskrift:—P. O. Box 1364.
Telefön: 423. Winnlpeg, Man.
d-H-I-I-I'M-H-H-I-I-H-H-I-H-b
Dr. B. J. BRANDSON
Office: 650 William Ave.
Telephone: 89.
Office-tímar: 3—4 og 7—8 e. h.
Heimili: 620 McDermot Ave.
Telephone: 4300.
Winnipeg, Man.
•HH-I-H-H-H-I-H-H-I-I-1-1 I I-Ii
Dr. O. BJORNSON
Office: 650 William Ave.
Telephone: 89.
Office-tímar: 1.30—3 og 7—8 e.h.
Heimili; 620 McDermot Ave.
Telephone: 4300. .
Winnipeg, Man.
•H-H-H-H-I-H-H-I-H I-I' I 'I'-I-I-
L M. Clegiierií, M D
læknir og yflrsetumaður.
Heflr keypt lyfjabúðlna & Baldur, og
heflr þvl sj&lfur umsjón & öllum me8-
Elizabeth St.,
BAI.nUU, . MAN.
P.S.—Islenzkur túlkur viö hendina
hvenær sem þörf gerist.
•H-I-I-H-H-H-I-H-H-H-I-H-I-Þ
N, J. Maclean, M, D.
M. R. C. S. fEng.)
Sérfræðingur í kven-sjúkdómum
og uppskurði.
326 Somerset Bldg. Talsími 135
Móttökustundir: 4—7 síðd. og
eftir samkomulagi. —-
Heimatalsími 112.
• Matur
er mannsins megin. Eg sel fæði
og húsnæði “Meal Tickets” og
leigi “Furnished Rooms.” — ÖIl
þægindi í húsinu.
SWAIN SWAINSON,
438 Agnes St., Winnipeg. j
A. S. Bardal
I 2 I NENA STREET,
selur líkkiétur og annast
um útfarir. Allur útbún-
aður sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvarBa og legsteina
7elei>li03i.e 3oG
♦®4®4®4®4®^®4®4®4®4®4@
Kostakjör.
Til sölu með vægum skilmálum. 160
EKRUR af ræktuðu landi verður selt
í stór skaða. Að eins $320 í peaingum.
6 mílur frá Maryfield C.P.R. og 7 mílur
frá Ebor C.P.R. '
Afgangurinn borgist með uppskeru.—
Jörðin er Yt mílu frá skóla.
Spyrjið
JOIIN H. FINGLAND,
Room 57 Tribune Bld.
P.O.Box 54. Winnipeg.
PETER JOHNSON,
PIANO KENNARI
«8 WINNIPEG SCHOOL OF MUSIC
Sandison Blk. .
Main Str., Winnipa*
J. C. Snædal
tannlœknir.
Lækningastofa: . Main & Bannatyne
DUFFERIN BLOCK. Tel. 5302
KerrBawlfMameeLtd.
UNDERTAKERS & EMBALMERS
229 Main Street, Winnipeg
Ráða yfir fyrirtak sjúkravagni. Fljót og
góð afgreiðsla. Hvítur barnalíkvagn >3
FKRDIN.
Píanó og Orgel
enn óviðjafnanleg. Bezta tegunjd-
in sem fæst í Canada. Seld með
afborgunum.
Einkaútsala:
THE WINNIPEG PIANO & ORGAN CO.
295 Portage ave.
Auglýsing.
Ef þér þurfið að senda peninga til ís-
lands, Bandaríkjanna eða til einhverra
staöa innan Canada þá notið Dominion Ek-
press Company's Money Orders, útlendar
ávísanir eða póstsendingar.
LÁG IÐGJÖLD.
Aðal skrifsofa
482 Main St,, Winnipeg. %
Skrifstofur viösvegar um borgina, og
r|nm borgum og þorpnm vfð6vegar um
landið meðfram Can. Pac. Járnbrautin ni.
Heldur úti kulda j
Heldur inni hita
IMPERVIOUS SHEATHINC
Er aftur komið á markaðiuu og heildsölumenn yðar geta nú birgt yður af
þeim pappa, sem viðurkendur er að vera hinn B E Z T I byggingapappír. j.r5^
TEES & PERSSE, L^d. Agents,
CALGARY ----- WINNIPEG ----- EDMONTON
..Brúkið ætíð Eddy’s eldspítur. "
Engin lykt
Dregur raka