Lögberg - 01.10.1908, Blaðsíða 6

6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN i. OKTÓBER 1908.
■H-I-M-H-H- llllll II' H-H-I-H-I-M-M-H-I-H-
RUPERT HENTZAU
!NTHOSY HÖPE.
♦■H-I-I-I-H 11 I ■!-I-I-H-H-l-HH- -H-I"I■ "1-I-H-H
Á hana vildi hann snúa, til t>ess aS komast nær heim-
ili mínu. En hann gat enga götu sé8 í þá átt. Mjóu
strætin lágu í einlægum krókum afar-ruglingslega,
cins og er einkenni gamla borgarhlutans. Rúdolf
haf«i dvaliB nokkurn tíma i Streslau á«ur fyrri; en
konungar læra sjaldan nöfnin á bakstrætum, og hann
vartS þarna rammviltur innan skamms. ÞaS var fariö
aC birta og hann mætti mönnum hér og þar. Nú
þorSi hann ekki aS hlaupa lengur, jafnvel þó aS hann
heföi getaö þaS fyrir mæSi. Hann vafði skýlunni
þéttar aS vöngunum, þ'rýsti hattinum ofan i augu og
fór aS ganga í hægðum sínum og var aS velta þvi fyr-
ir sér hvort sér mundi tjá aS spyrja sig til vegar.
Honum þótti vænt um þaS, aS þess sáust engin merki
aS veriS væri aS elta ihann, og hann reyndi aS telja
sér trú um, aS þó aS Bauer væri ekki dauSur, þá væri
hann samt ófær til aS ljósta neinu upp. En honurn
var þ'aS full-ljóst i hve mikilli hættu hann var staddur
vegna þess hversu hann var yfirlitum, og aS á engu
reiS honum meira en aS komast i eitthvert fylgsni áS-
ur en umferð 'hæfist fyrir alvörn í borginni.
í þessum svifum heyrSi hann aS riðiS var a eftir
sér. Hann var nú kominn aS endanum á stræt-
innu, þar sem ferhyrnt flöt blasir viS, og á standa
hermannaskálarnir. Hann þekti sig nú, og hefSi ver-
iS kominn í örugt fylgsni heima hjá mér eftir tuttugu
mínútur, ef hann hefSi matt vera sjálfraSur. En er
hann leit aftiur fyrir sig sá hann aS ríðandi lögreglu-
þjónn kom á eftir sér. Hann virtist þegar hafa
komiS auga á Rúdolf, því aS hann herti nú reiSina.
Mr. Rassendyll var þá i miklum vanda staddur, og aS
eins þess vegna greip hann til Þess óyndisúrræSis er
hann var neyddur til. Þarna var hann annars vegar,
maSur, sem ekki gat látiS upp liver hann var i raun og
veru, meS skammbyssu á sér, og nýskotiS úr einu
hlaupinu. Hins vegar Bauer, sem særðttr var, meS
skammtoyssuskoti, fyrir fjórðungi stundar eigi langt
þaSan. ÞaS var jafnvel hættulegt aS láta spyrja sig.
En ef hann yrSi tafinn, var þaS sama sem og aS ónýta
alla ráSagerSina. En hvaS sem þvi leiS, hafði lög-
reglan komiS auga á hann meðan hann var aS hlaupa.
KvíSi hans var ekki ástæSulaus, þvi aS lögreglu-
þjónninn hrópaSi upp: “Hæ! herra rninn — stanzaðu
þarna — snöggvast!”
ÞaS var þýSingarlaiuet að sýna neina mótstöðu.
Nú dugði ekkert ofbeldi; það varS aS beita brögSum
í þetta sinn. Rúdolf nam staSar og leit í kring um
sig hálfundrandi. Þ vi næst rétti hann sig upp drembi-
lega og beið lögreglumannsins. Hann ætlaði sér ekki
að láta þaS mishepnast síSasta óyndisúrræðiS.
“Jæja, hvaS viltu?” spurSi hann kuldalega, þegar
lögregluþjónninn átti fáein skref til hans, og um leið
og hann tók til máls svifti hann skýlunni af sér svo að
hún huldi ekkert nema hökuna. “Þú hrópar til mín
eins og þú eigir töluvert undir þér,” mælti hann enn-
fremur fyrirlitlega. “HvaS viltumér?”
Maðurinn, sem ieit út fyrir aS vera HSsforingi,
hrökk viS og hallaði sér áfram á hestinum til aS sjá
sem toezt þenna mann, sem hann hafði skipaS aS nema
staSar. Rúdolf þ'agði og hreyfSi sig ekki. MaSurinn
horfSi fast á hann. Þar næst rétti hann sig upp og
heilsaSi aS hermanna siS, stokkrjóður og utan viS sig.
“Hvers vegna ertu nú aS heilsa mér meS virSing-
armerkjuim ?” spurSi Rúdolf háSslega. . “Fyrst eltirðu
mig og svo sýnirðu mér lotningarmerki. Satt aS
segja hefi eg enga hugmynd um hvers vegna þú ert
aS trana þér hér fram viS mig.”
“Eg—eg“—stamaði maðurinn. Svo reyndi hann
aftur aS taka til máls, og fékk stamaS út þessum orð-
um: “YSar Hátign, eg vissi ekki — og bjóst ekki
viS—” *
Rúdolf færði sig nær honum, snarlega og þung-
ur á svipinn.
“Og hvefs vegna kallarStt mig ‘YSar Hátign’?”
spurði hann í sama hæSnisrómnum.
“Er — er — er þfetta ekki YSar Hátign?”
Rúdolf var nú kominn fast að honttm og hafði
tekiS t makkann á hestinum. Hann leit fast framan í
liSsforingjann og mælti:
“Þér skjátlast vintir minn. Eg er ekki konttng-
urinn.” f
“EruS þér ekki hann.” spurði maðurinn öidungis
forviða. "
"Engan veginn. Og liSsforingi—?”
“Yðar Hátign.”
“Herra, ætluðaiið Þér vist að segja.”
“Já, herra.”
‘TK-gantm emtoætismanni getur ekki orSiS verri
skyssa á, liSsforingi, en að viilast á konungintlm og
manni, sem ekki er hann. Það rnundi að Hkindum
verða frama hans til tálma, vegna þess, að ef konung-
urinn væri ekki þar sem liSsforinginn þSettist sjá hann,
þá mundi komwtgur ekki vilja að menn teldu sig þar.
Skilurðu mig, liðsforingi ?”
MaSurinn svaraSi engu, en glápti, á Rúdolf í si-
fellu. Eftir stundarkorn hélt Rúdolf áfram og sagði:
“Ef svo stæSi á,” mælti hann, “ntundi þagmælsk-
ttr hermaSur ekki eiga neitt meira við hLutaðeigandi
lierrantann, og alls ekki minnast á þhð einu orði, aS
hann hefði vilst á neinum mönnum. Og jafnvel þó
að hann væri spurðttr mttndi hann svara hiklaust, aS
hann hefði engan séð svipaSan konungimtim, auk lteld-
ttr hann sjálfan.”
OfurlitiS bros fór að færast í munnvikin á liðs-
foringjanum.
“Þér hlýtttr aS skiljast, að konttngurinn er jafn-
vel ekki í Streslau,” sagði Rúdolf.
“Er hann ekki i Streslau?”
“Nei, hann er í Zenda.”
“Á. Er hann i Zenda?”
“Já, aiuiðvitaS. Þess vegna er Það órnögulegt —
lífsins ómögulegt — aS hann geti verið hér.”
Nú loksins þóttist manngarmurinn viss um að
hann skildi rétt.
“Já, þaB er þá öldungis ómögulegt, herra minn,”
svaraSi hann og brosti nú drýgindalegar en fyr.
“Vitaskuld. Og þess vegna er ÞaS lika ómögu-
Jegt, aS þú hafir séð hann.” Um leiS og Rúdolf sagSi
þ'etta tójc hann gullpening upp úr vasa sínum og rétti
hann að liðsforingjanum. Hann tók viS peningnum,
og deplaSi augunum íbygginn. “En hvað þig snertir,
þá hefir þú leitaS hér allsstaðar og engan fundiS,“
mælti Mr. Rassendyll að siStistu. “Ætli því að ekki
væri bezt fyrir þSg aS leita annarsstaSar ?”
“Vafalaust, herra,” sagSi liSsforinginn, og sneri
brosandi sömu leiS og liann kom. Hann LangaSi sjálf-
sagt til að rekast á herramann á hverjum morgni, sem
ekki vœri komingnrinn. Það er óþarfi að geta þess,
að honum var alveg horfiS ÞaS úr Intga að bendla
þtenna herramann viS glæpinn, sem framinn var í
Konungsstræti. Þannig hafði Rúdolf sloppið við
þenna mann, en lausnin hafði orðið dýrkeypt — en um
það vissi hann ekki hvað dýfkeypt hún hafSi orðiS.
Það var líka næstuin því alveg ómögulegt að ímynda
sér aS konungurinn gæti veriS í Streslau.
Hann hélt nú tafarlaust áfram þtangaS, sem hann
ætlaði aS dyljast. Klukkan var orSin rúmlega 5, og
nú dagaSi skjótt. BæSi karlar og konur fóru nú að
fara um strætin, bæði til sö.tutoúða-sem opnar voru og
á torgið. Rúdolf flýtti sér yfir flötina hjá hermanna-
bústaðnum, því aS hann óttaSist aS hermennirnir
kænvj auga á sig, því aS þeir vorn snemma á ferli viS
æfingar. Til allrar hamingju urSu þleir hans ekki
varir, og ftomst hann slysalaust inn í stræti, þar sem
lítið var um manna ferðir og hús mitt stendur. Satt
aS segja mátti hann nú heita slop]>inn; en þá vildi til
slys. Þegar Mr. Rassendyll átti ekki nema svo sem
fimtíu skref eftir að dyrunum á húsi mínu, var vagni
ekiS skyndilega á móts viS þar sem hann stóð, og nam
hann þlar staSar. Þjónn stökk út úr horaim og opnaSi
vagnhurðina. Tvær konur stigu út. Þær voru báSar
i viðhafnarbúningi, og voru á heimldí af dansleik.
Önnur þeirra var miðaldra, en hin ung og næsta fríð
sýnum. Pær stóBiu stundarkom á gangstéttinni unz
sú yngri tók til máls og mælti: •
“Er þetta ekki skemtilegt, mamma? Eg vildi óska
að eg gæti alt af veriS komin á fætur kl. 5.”
“Þér mundi ekki finnast mikið urn þaS, þiegar til
lengdar léti, dóttir min,” svaraSi sú eldri. “ÞaS er
nógu gaman að þessu til tiltoreytingar, en—”
Hún þagnaSi elt í einu. Hún hafði komið auga
á Rúdolf Rassendyll. Hann þiekti Jvana. ÞaS var
hvorki meira né minna, en að þetta var frú Helsing
kanzlara. Nú dugði ekki bragðið, sem neytt hafSi
veriS við liðsforingjann. Hún þekti konunginn of
vel til þess að hann gæti látiS vera aS kannast við
hana; og hún var sjálf of nasvís til þtess aS taka ekki
i eftir honum.
“Hamingjan góSa!” stundi hún upp hálfhátt, og
, greip í handlegginn á dóttur sinni. “GuB minn góður,
t þetta er konungurinn !”
Rúdolf var kominn í gildruna. BæSi hefSarkon-
urnar og þjónar þeirra lika störSu á hann.
Ómögulegt var aö flýja. Hann gekk fram hjá
þeim. Hefðarkonurnar heilsuSu honum og þjónarnir
I lutu honum berhöföaSir. Rúdolf toar hendina upp aS
I hattinum og hneigSi sig ofurlitið. Svo toélt hann rak-
j Ieitt áfram heim aS húsi rfiinu. Þau höfðui ekki augun
{ af honum. Hann vissi það. Hann bannsöng því sárt,
hve fólk kemur seint frá dansleikum, en liann imynd-
aSi sér, aS ekki væri hægt aS koma rneS betri afsökun
| fyrir ferðalagi sínu, en aS fara heim til mín. Hann
hélt þvi áfram, en hefðarkonurnar störðu á hann undr-
andi, og eins þjónar þteirra, og fóru þeir kýmandi að
stinga saman nefjum um þaS, hvaS því mundi valda,
aS Hans Hátign væri á ferð svona til reika ('föt Rúd-
olfs og stigvél voru öll uppslett af forinni), og á
þessum tíma. og þáð í Streslau, þegar allir bjuggust
við aS hann væri í Zenda-
Rúdolf kom að húsi minu. Með því að hann
f vissi að nákvæmlega var eftir sér tekið, hætti hann al-
j veg við að gefa merki það, er þeim hiafði komiö sam-
?.n um, konu minni og honum, og eins aS fara inn um
gltiggann. ÞaS hefði annars orðiS meira en smáræð-
i« ttmtalsefni handa Helsing toarónsfrú! ÞaS var auð-
vitað miklu betra, að hver einn og einasti þljóna minna
sæi hann fara inn í hús mitt hiklaust. En stundum
vill nú svo til, að dygðin sjálf kemiur mönnum í ó-
göngur. Konan mín elskuleg, hún Helga, haföi vakaS
alla nóttina og staSiö á verði i þjónustu drotningar-
innar. Nú stóð hún innnan við gluggahlerana, og
lilustaði með mesta athygli eftir sérhverjum skarkala,
EtNKCjM bán ir til fyrir bændur og griparaektarmenn. Búnar til úr andnum gornlvír Nr. g, velgalvan-
eraSar og vt?v>!t aá »?tia b er u >p út á viðavangi með ains mörgum vírum og þurfa þykir. Engir gaddar,
sem geta meitt góða gripi og þurfa ekki stöðugra viðgerða með. Kostar ekkert meira en jafnmargir þættir
af gaddavír, og endast fjórum'sinnum len r.
Nánari upplýsingar gefnar og verðlisti raeð mynö um og sýnishorn af girðingunum sent ef um er beðið.
-wjvirioka vor. ÓSKAÐ EFTIK AREIÐA NLEGUM UMBOÐSMÖNNUM.
The Great West Wire Fence Co., Ltd-, f§. Lombard st. Winnipeg, Man.
sem úti fyrir heyrSist og gægðist út um smuguna á
hleranum. Undir eins og hún heyröi fótatak Rúdolfs
lauk hún hljóðlega upp gLuggahlerunum, rétti höfuðiS
út og kallaði ofurlágt :
“Öllu óhætt! Komið inn!” ,
Slysið var orðið. Augu þeirra konu Helsing og
dóttur hans, og sömuleiðis þjóna Helsings störSu á
þetta einkennilega æfintýri. Rúdolf leit um öxl og
sá þlau; rétt á eftir sá aumingja Helga þaui líka. Hún
hopaöi aftur á bak, því aS hún var óvön því aS þurfa
aS leggja bönd á tilfinningar sínar eSa sýna nein láta-
læti, og veinaöi upp yfir sig af því að henni varð svo |
hverft við. Rúdolf leit aftur við. Heföarkonurnar
voru komnar upp á svalirnar á húsi sínu, en Rúdolf sá
samt að þær stóöu á bak viS súlurnar og mændu nýj-
ungagírugar út á milli þeirra.
“ÞaS er víst bezt aS eg fari nú inn,” sagöi Rúdolf
og snaraðist inn í dyrnar! Hann hljóp inn brosandi á
móti Helgtui, er stóS og studdi sig viS borðið náföl og
mjög eftir sig.
“Sáu þau yður?” spuröi hún meS öndina í háls-
inum.
“Á því er enginn efi‘” svaraði hann, en svo varS
kýmnistilfinnjngin öllum öðrum yfirsterkari, og hann
fleygSi sér niður á stól og fór aS skellihlæja.
“Eg vildi gefa aleigu mína til aS heyra, hvað bar-
ónsfrúin segir Helsing, þégar hún vekur hann og fær-
ir honum fréttirnar, eftir svo sem eina eða tvær mín-
útur,” mælti Ihann.
“En brátt sá hann, að hér var alvörumál á fer5.utm,
því hvort heldur hann var konungurinn eSa Rúdolf
Rassendyll, þá var virðing konu minnar í sömu hættu.
Um leiö og honum hugkvæmdist þaS, vildi hann fysrt
af öllu koma í veg fyrirþaö. Hann sneri sér að henni
og sagði í flýti:
“Þér veröið aS vekja einhvern þjónanna undir
eins. SendiS hann til kanzlarans og látiS segja hon-
um aö koma hingaS samstundis. Nei, skrifiö honum I
heldur fáar línur. SegiS toonum aS konungurinn hafi
komiö hingaS eftir umtali til að hitta Fritz á heimul-
legum erindum, en taS Fritz hafi ekki getaS verið
heima. og að nú þurfi'konungurinn aS fá að finna
kanzlarann lumdir eins. SegiS aS það megi enga vit-
und dragast aö hann komi.”
Hún starði á hann undrandi.
“SjáiS þér ekki, hvaS viS liggur. Ef eg get náö í
Helsing, þá má vera aS hægt verði aS taka fyrir munn-
inn á þéssu kvenfólki. Ef ekkert verður í því gert,
þá getiö þér ímynd’aS vSur hvaS langt líður um, þang-
aS til allir Streslati-búar fá aS vita, aS kona FritS von
Tarlenheim tók konunginn inn til sín inn um glugga
kl. 5 aS morgni.”
“Eg skil þetta ekki,’ tautaði aumingja Helga al-
veg utan við sig.
“Eg get ímyndaö mér þab, en geriS samt í öllum
hamingju bænum þaS, sem eg er aS biöja ySur um.
Það er nú ekki um neitt annaS aS gera.”
“Eg skal gera það,” sagði hún og settist niöur
aS skrifa.
Þetta leiddi til Þéss, aS rétt þegar barónsfrú
Helsing var nýfarin aS flytja þessi merkilegu. tiðindi
i eyra bónda sinum dauSsyfjuStim, barst honum ákveS-
in skipun um aS koma heim til Fritz von Tarlenheim
til fundar við konunginn. »
ÞaS var sannast að segja, aS við höföum freistaB
örlagadísanna helst til mikiS með Því aS senda Rúd-
olf Rassendyll til Streslau i annað sinn.
XII. KAPITULI.
)
\
Mikil var áhættan og stórkostlegir erfiðleikarnir,
sem samfara voru Þeirrj aSferð,, er Mr. Rassenndyll
hafSi valiS. Eg efast ekki um, að hann hafi farið eftir
beztui vitund þegar á ÞáS er litiS, sem hann gat vitaS
um. Ætlan hans var aS láta svo viS Helsing sem hann
væri konungurinn, til þess aS fá hann til að toalda ferS
sinni leyndri, og fá hagn til aS sjá um að kona hans,
dóttir og þjónar gerSu þaö sama. ÞaS átti að þágga
niðri í kanzlaranum meS því aS erindi konungsins
hefði veriS svo afar-mikilsvarðandi, og átti aS heita
honum því, að hann skyldi fá alt um þaS aS vita eftir
fáeinar klukkustundir; þangaS til átti aS treysta svo
vel konungliolliuistu hans að hann sæi um að leyna
þessu. Ef alt gengi aö óskum þá um daginn, er nú
var að renna upp, yrð búiS aS eyðileggja bréf drotn-
ingarinnar aS kveldi, og leysa hana úr allri hættu, og
Rúdolf kominn á staS brott frá Streslau. Þá átti aS
eins aS láta þáS uppi, er nauösyn krafSi I sarrtbandi viS
þetta mál. Helsing mundi Þá verSa sögS saga Rúdalfs
RassendylLs og beöinn að þegja um þenna ófyrirleitna
Englending ('við ætlum Englendingum hvaS sem erj,
sem heföi gerzt svo djarfur aS leika konunginn í Stres-
lau. Gamli kanzlarinn var allra bezti maður og eg í-
mynda mér, aö Rúdolf hafi gert rétt í þvi aS treysta
honum. Honum skjátlaðist aftur á móti viövíkjandi
því, sem hannn hafSi ekki fengiS vitneskju um. Alt
sem vinir drotningarinnar og hún sjálf gerSu í Stres-
lau kom elcki að Jtaldi og varS jafrtvel tíl tjóns vegna
þess að konungurinn var látinn. Vafalaust mundu
þatt hafa fariS alt öSru vísi að ráði sínu, ef þau hefSu
vitaS um þánn mikilvæga atbttrS; en þau ttrSu aö
dæma eftir þvi serrt þau visstt þessui viSvíkjandi og
ekki öSru.
í fyrsta lagi fór kanzlarinn hyggilega aS ráði
sínu. ÁSur en honum toarst skeytiS um aS finna kon-
ung sendi toann eftir þjónunum tveimur, sem veriö
höfðu í vagninum og lagði rikt á viS þá ititn aö segja
ekkert af því, sem þeir heföu séö, og hótaði þeim refs-
ingu og burtrekstri, ef út af væri brugöiS. Sjálfsagt
6IPS A VE6GI.
8í&° Þetta á að minna yöur á að gipsið
sem vér búum til er betra en alt annað.
Gipstegundir vorar eru þessar:
„Empire“ viðar gips
„Empire“ sementveggja gips
„Empire“ fullgerðar gips
„Gold Dust“ tullgerðar gips
„Gilt Edge“ Plaster Paris
„Ever Ready“ gips
Skrifið eftir bók sem
segir hvað fólk, sem
fylgist með tímanum,
er að gera.
Manitoba Gypsum Go.. Ltd.
SKRIFSWA (Mi JIVLVA
WINNIPEC. MAN.
hafði hann haft mildari orS við konu sína og dóttur, en
skipun hans var Þar samt mjög ákveöin. Honum g(at
eigi dulist, aB erindi konungsins hlaut að vera mikils-
varöandi, er Hans Hátign hafði lagt ÞaS á sig aS
fara að vasla um strætin í Streslau á þessum tíma,
einmitt þegar búist var við, aS hann væri í Zenda, og
um þaS bar líka hitt vott, að hann skyldi fara inn um
glugga á húsi Fritz vinar síns svo árla rtiorguns. Þaö
var eitthvaS dularfult í sambandi viS Þetta. Þar aS
auki hafði konungur látið raka sig — kona hans og
dóttir voru vissar um þáS, og þó að það gæti nú hafa
komiS af öörum orsökum, var eins líklegt aö ætla, aö
þetta hefði veriS gert vegna Þess, aS konungur vildi
alls ekki láta þekkja sig. Þegar kanzlarinn var búinn
aS gefa þessar skipanir, hraSaöi hann sér sem mest
hann mátti að tolýðnast boðum konungs og var kominn
heim í hús mitt klukkan 6.
Þegar sagt var frá því, aS gesturinn væri kominn,
var Rúdolf uppi á lofti. Han nhaföi verið aS baSa
sig og snæöa morgunverS. Helga vissi hvaö hún átti
aS gera, og taföi þvi fvrir gestinum þangaö til Rúd-
olf kom. Flún bar sig illa yfir því, aS eg skyldi ekki
hafa veriS kominn heim, en kvaöst meö engu móti
geta sagt, hvernig því viki viS; hún þóttist heldur
enga minstu tougmynd hafa um hvert erindi konungs
væri viS mann sinn.
“Eg veit ekkert frekar,” mælti hún, “en aö Fritz
skrifaSi mér það, að eg mætti búast viS komungi og sér
hér um bil kl. 5, og að eg skyldi vera viS því búin aö
taka á móti honum inn um gluggann, vegna þess aö
konungi væri ekki um að þjónarnir vissu um feröir
sínar.” ,
THE ,RED GROSS'
SANITARY CLOSET.
Notað á þessum alþyðuskólum hér vestra:
Neepawa, Killarney. Melita, Wolseley, McGregor og í
hundruðum öðrum opinberum byggingutn og á heimilum,
Hið eina ágæta salerai þar sem ekki er vatnsleiðsla,
Einföld efnablöndun eyðir öllum saur
Fást einnig með skáplagi og má þá taka hylkið undan.
Skrifið eftir upplýsingum.
Skólagögn.
Vér getum lagt til alt sem þarf til skóla.
Sýningin okkar á Louisiana Purchase Exposi-
tion f St. Louis, hlaut aðal verðlaunin. Þaö
helzta er vér sýndum á sýningu þessari var:
HNATTBRÉF, BLAKKBORÐ,
JARÐFRÆÐISAHÖLD, STROKLEÐUR,
LANDABRÉF, TEIKNIKRÍT,
SJÓKORT, GLUGGATJÖLd
SKÓLAPAPPÍR, PENNAR,
BLEK, BLEKBITTUR og BLEKDŒLUR.
Áður en þér kaupiö annarstaöar sendiö
eftir verðskrá, ókeypis, og biðjið umsýnishorn
af því sem þér viljið kaupa.
Red Cross Siaitary. Appliance Co.
Cor. PRIACESS and IcDEKMOT AVE.
WINNIPEG, - MAN.
Við þurfum góða umboðsmenn.