Lögberg - 19.08.1909, Page 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 19. AGÚST 1909.
maai
I Skilvindan sem afkastar 1 000 |
Í pindum á klukkutímanum er |
nl MAGNETI
í
I
það er
Kröftum þarf ekki að
\ beita. Henni er auð
1
,♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
j
íVt skilvindan
ÍVIUl gem getur
skilið IOOO pund á klukku-
tímanum.getur hvert barn-
ið farið með. —Gripabónd-
inn, sem mikið kúabú hef-
ir, hefir einmitt beðið eft-
ir þessu.
Engin þörf á gasoline
eða eimvél, og jafnvel ekki
á fullorðnum manni—börn
geta unnið hana.
Magnet'Z.
búin og hefir stóra stál
skábsem hefir gott aðhald
í báða enda, M a g n e t
B r a k e, skilirinn er eitt
stykki fyrir sig, sem auð-
velt er að hreinsa, skilur
mjólkina eins fljótt og tíu
geta mjólkað.
Traustlega búin til og
eDdinggrgóð, endist alla
yðar æfi og lengur.
MAGNET skilvindan er
1 búin til af sex mismunandi
stærðum og vinna allar
*eð sama drifhjóli, og
falla í sömu umbúðir.
Iadson, Esq., fyrrum gripaumsjónarmaður.segir.
fi reynr vélar yðar af hinum ýmsu stæiðum og
i /inda yðar sem skilur ioo pund áklukkutímanum
-i öðrum fram að mörgu leyti".
; afið mikið kúabú, skrifið oss, það kostar yður
> ^renslast eftir hvernig Magnet skilvindan hagnýt-
:-.ij ílkina.
I Thc Petrie Mtg. Go. Ltd.
nivvmiv*
WINNIPEG
j| H.nn I ■ .:i )nt„ St. Jhon. N. B.. Keslna.Sask., Calgary, Altc. |j
K JÖRDOTTIRIN
Skáldsaga f þrem þáttum
eftir
A JHIBALD CLAVERING GUNTER
” Iv . , XX. KAPITULI.
-'V.rrrr'CiV '•Afí^ÍPi
“A ig . ð hleypa þeim inn?” spurði þjónninn með
/ertan’i Lr :, um leið og hann reisti húsbónda sinn
. upp af gói: u.
“Ihe ' ;:n ?”
. “Sktú.;: rimtumönntinum. Alíur skarinn er
þarn.i t.t! c? þeir eru orðnir í meira lagi óþolinmóðir,
yðar l.á . *’
. ‘‘Gttð tn góður. Undir eins?”
“já, " . ður minn, klukkan er nærri ellefu. Þeir
hafa !e; ð ! ðin áðtir en þér komuð á fætur, og þeir
haía sí '•: tt rið að snntðra hér í kring í fitllar tvær
klttkku U: !r. Nú eru þeir famir að verða æði nær-
göng di . I rna er t. a. nt. einn ungur maður úr
gimste/. f1 liann er að tala ttm fangelsi og hesta-
kau;:irrð-■ hefir verið að glósa tim að hann ætlaði
að hengít v!
“Gu' : tn góður! Já, eg heyri til þeirra,”
hvíslaði !e og brá litum. Svo sagði ltann alt í
einu: “I t getur ekki átt sér stað. Það er likast
martröð!" ann gerði tilraun til að taka blaðið upp
aftur, e:t : því óðar og hljóðaði upp yfir sig, því
að haf r.V trax attgun í feitletraða yfirskrift, í
fremstu mtm, sem voru á þessa leið: “Gttssie
harirar r Baby-námunnar”. “Grímuleikur van
Beeknir.j * Lagast fyrir Hicks,” “Óhræsið hún
Mount .y !!t “Asninn asnanna!!” “Hver olli Jtví.”
0. c. frv.
“Eit ' ' ’ierti strax upp hmgann og las allar
'Treirar ”, nf því að hann var fræddur þar meira
■iiii sýVr.- en hann hafði nokkru sinni vitað
fyrri, rv': ■ ttpp svo há rein af sálarangist, að
biónn * - ' ekki 'annað en samhrygst honum, þó
að har.tt " el framan af hefðl þurft að þagga
:!ð“: : ' rinn.
Ilái: :• 1 • góðlyndur piltur af brezkum ættum,
■ g Jtaö vsr : a Lundtina-mállysku hans, að Gussie
hafði tekið'" ' :t i Jtjónustu sína. Flann tók nú til
rrá! • rftttr c ? gði:
“E-i : . ■ lið þér að gera við skuldheimtumenn-
uta? .'t!ar •r hágöfgi að veita þeim móttöku?”
“I íæ'.t.: ■ :;u bannsettit titlastagli!” öskraði
''h.ts ic ! ryg; • >g reiður. Síðan hvíslaði hann að
I jó' fbu'r:: ’ tu skuldheinitumennina, allan skar-
ann, koma inn. En eg ætla á meöan að laumast inn í
herbergi Avonmeres. Meöan þeir bíöa mín hér reyni
eg aö komast út um framdyrnar og sleppa þannig
brott undan þessum þorpurum. Skiluröu mig ?"
“Já, fyllilega, lierra minn!"
* “Bíddu þá viö, þangaö til eg er kominn inn i
baðherbergið,” og Gussie smaug inn þangað.
Húsaskipun var svo háttað, að dagstofa og
svefnherbergi van Beekmans vissu út aö götunni,
Avonmere bjó í samskonar herbergjum er sneru móti
garðinum að húsabaki. Baðherbergi lá í milli íbúö-
anna og notuöu þeir það báðir þvi aö dyr lágu úr því
inn til beggja svefnhetbergjanna og þar var sam-
gangur um milli þeirra.
Inn i þetta baðherbergi laumaðist Gussie, og lok-
aði svefnherbergisdyrunum eftir sér í snatri, því að
hann heyrði háreysti skuldheimtumannanna, sem
komnir voru inn í dagstofu hans.
“Hans hágöfgi er aö klæða sig, hann verður tii-
búinn að taka á móti ykkur öllum, piltar, eftir ofur-
litla stund!” sagði þjónninn.
Gussie lofaði þjón sinn í hljóði fyrir lýgina og
laumaðist mijög varlega inn eftir baðherberginu, því
að hann var hræddur við að sku'ldheimtumennirnir
mundu grtma eitthvað ef þeir heyrðu nokkurn há-
vaða. Baðherbergið fékk birtu um litaöa glerrúðu,
svo að skuggsýnt var þar inni, en Gussie læddist á-
fram hljóðlega þangað til að hann kom að dyrunum,
sem lágu til herbergja Avonmeres. Hann fann að
hurðin var í hálfa gátt, og þá fyrst á þessum morgni
brá fyrir ofurlithim vonarglampa í raunamæddum
huga hans.
Hann heyrði og þekti málróm manns nokkurs —
ipálróm Stillmans, málafærslumannsins, sem fyrst
hafði fært'honum fréttina um að hann væri orðinn
aðalsmaður, og greitt honum fimm þúsund dollara
fyrir fram upp á væntanlega vexti af eignum hans.
Fyrst flaug honum í hug, að málafærslumaður-
inn væri kominn til að finna sig að máli, og rétta
ranghermi blaðanna, en hefði vilst inn í herbergi
Avonmeres.
Hann var kominn á fremsta hlunn með að hrinda
upp hurðinni og ganga inn til að fá þar huggun og
hugsvölun, þegar hann heyrði Avonmere taka til máls
og það, sem hann sagði, fylti Gussie heiftarreiði.
“Eg hefi farið með ykkur inn í svefnherbergi
mitt og hér er engin hætta á, að nokkur heyri til
okkar frammi í forsalnum. Og yður fórst þetta
fremur laglega úr hendi, Chumpie,” sagöi lians há-
göfgi.i “tlér eru. peningarnir, sem ^ykkur Machlin
bera. Hann sagði ríku stúlkunni undir eins upp. Nú
ber hún trúlofunarhring frá mér á baugfingri. Nú
er ekki um annað talað i bænum en gabbið. Þér get-
ið nú gjarnan sagt fréttariturunum frá hlutdeild yð-
ar í skop-!eik þessum, og gert hvað úr því, sem yður
sýnist; þó þætti mér vænt um, ef mögulegt væri, að
það kæmi ekki í ljós, að eg hefði stuiðlað nokkuð að
því, að koma þessum bjálfa á kaldan klaka.”
“Þakka yður fyrir, lávarður minn!” svaraði leik-
arinn, og Gussie heyrðf gerla skrjáfið í bankaseðl-
unum þegar Chumpie var að troða þeim ofan í pen-
ingaveski sitt. “En eruð þér þá alveg viss um að
hann sé kominn á kaldan klaka þessi manngarnnir?”
“Hvernig stendur á því, að yður er svo ant um'
ófarir hanspChtimpie ?” spurði lávarðurinn brosandi.
“Hann kallaði mig lélegan leikara,” svaraði
Chumpie.
Þegar Avonmere heyrði þetta, rak hann upp
skellihlátur og sagði: “Þér þurfiö nft ekki íramar
að kviða áreitni af hans ltendi. Það er nú svo kontið
fyrir Gussie litla, að hann er orðinn áhrifalaus maður
i öllttm greinum. Hánn er nú komjnn i tuttugu J>ús-
und dollara skttld, og á það aðalstigninni að þakka,
er liann þáði af yðar hendi. Skuldheimtumennirnir
eru' þegar komnir á hælana á honum. Hlustið fiér
til!”
í sama bili kvað við háreysti frá herbergjunum,.
sem vissu út að götunni, er skuldþeimtumanna hðp-'
ttrinn líafði orðið var við flótta van Beekmans, og
jmsti aftur niöttr stiganti til að elta skuldúnautinn eða
að ná í hann á götunni.
“Þeir fyrirgefa honum aldrei að hann skyldi
gabba jiá, og það gerir almenninguir ekki heldúr af
sömu ástæðu. Þeir sent mest hafa beygt sig fyrir
honttm, munu nú verða fyrstir til að sparka í falsbar-
úninn Bassington,”. sagði lávarðurinn hlæjandi.
“Já, Jieir munu reka hann af höndum sér, eins og
hann ætlaði að reka irsku leiguliðana af jörðum sin-
um!’ ’sagði leikarinn, og hann lýsti mjög skringilega
samtali sintt og Auguistusar, þegar hann gerði hann
að enskttm lávarði, og lék um leið alt eins 6g farið
hafði, með miklu fjöri og háum hlátursköllum.
En í einni hláturskviðunni hljóðaði liann upp yfir
sig og sagði: “Guð hjálpi mér, það er verið • að
myrða mig!” bg hné niður á gólfið. En svo stóð á
því, að Gussie litli hafði þotið út úr baðherberginu
með óg.uirlegum óhljóðum og hamstola af bræði, og
hafði slegið leikarann tnikið högg með göngustaf
hans, sem var þftngur mjög.
Avonmere hopaði undan felmtsfuHur og undr-
andi; árásina á leikarinn ltafði borið svo brtátt að; en
svo fór lávarðurinn að hlæja oghló svo dátt, að tárin
streymdu niður kinnar hans og honum dimmdi fyrir
aitgum; loks fór liatin að reyna að hjálpa Chumpie;
og þess var líka brýn þörf, því að Gussie hafði alger-
lega yfirhöndina yfir leikaranum og lamdi ltann
miskunnarlaust og með mikilli bræði.
Hans liágöfgi greip i öxlina á van Beekman og
svifti honttm ofan 'af mótstöðumanninum, sem lá í
hálfgerðu öngviti. -Þeir Oussfe og Avonmere áttust
við stundarkorn, en loks hafði Avonmere yfirhönd-
ina og fleygði lionum út í horn. “Bansettur lubb-
mn!” tauitaði Avonmere. “Hvers vegna geturðu ekki
hengslast heima hjá þér, svikarinn þinn?”
“Hver hefir gert mig að svikara? Þú og leikara -
hundurinn, lygarinn sá!” öskraði Gussie. Og um leið
stökk hann að Mr. Chumpie, sem var að staulast
á fætur, og sló hann á ný svo að hann féll á gólfið.
“Sjjáðu hann í friði, þorparinn þinn! Ætlarðu
að drepa manninn?” hrópaði lians hágöfgi.
“Já, og þig líka!" öskraði Gussie. “Þú komst
mér til að trúa þvi, að eg væri lávarður. til þess að eg
segði Tillie Follis upp — eg heyrði þig segja það!
Og þú borgaðir úr þínum vasa fimm þústtnd dollaru
til að konta þvi í kring, tuddinn þinn.”
“Nei, eg borgaði ekki svo mikið,” svaraði Eng-
lendingurinn háðslega. “Þú gleymir fjárhættuspil-
inu sem við spiluðum. Hafðu þig nú hægan/ annars
sendi eg eftir lögregluþjóni.”
Þegar Gussie lteyrði þetta, jós hann úr sér þeim
feiknakynstrum af skömmum og illyrðum, að Avon-
mere fór að verða hræddur um að hann væri að
ganga af vitinu.
“Þú hefir e'nga samvizku gert jtér af að korna
mér á kaldan klaka, til þess að geta sjálfur náð í
stúlkuna/ ’öskraði hann. “Þú ætlar að gera mig ræk-
an úr samkvæmum góðra manna hér! Ha! ha! .Þú
ætlar aö reka ntig úr klúbbnum! Ha! ha! í gær
enskur lávarður! Nú afhrak allra stétta! Ha! ha!
ha! Komst upp á hæsta virðingartindinn, og'steypt-
ist síðan á kaf í sorpið! En varaðu þig á sorpinu,
A'vonmere lávarður — að jtað þyrlist ekki upp og
lendi í auguntim á jtér — ha! ha! — æ, — guð minn
góíútr, eg er tað verða vitstola!”
Um leið tak Gttssie litli upp voðalegt örvænttng-
aróp, þaut fram í d'agstofu Avonmeres og út í for-
salinn, ofan stigann Og í sprettinum alla leið yfir á
Fiftli avneue, og tveir eða þrír skuldheimtumenn á
hælunum á hontiim, þvt að Jteir höfðtt verið að slangra
í kring um heimili hans.
“Svei, svei! Eg imynda mér að Jtað sé satt, að
hann sé genginn af vitinu!” sagði hans hágöfgi og
horfði á eftir Gussie, sem var að flýja.
“Gengintt af vitinu!” sagði Chumpie og stóð
liægt á fætur, “eg vona það. Eg er svo lerkaður
eftir meðferð hans á mér, að eg get ekki kontið í leik-
svsið alla næstu viktt! Svona er það — gefðu mér að
smakka á kognaki,” og ltann haltraði yfir að legtt-
bekk.
Þegar hann hafði styrkt sig á þessum drykk,
hjálpaði Avonmere honttm út i vagn svo að ltann gæti
haldið 'fieintleiðis.
Þegar hann hafði látið binda sár sín og hrest sig
enn betur á vini var hann samt ekki ver haldinn en
svo, að hann gat gengið til tals við nokkra fréttaritara
síðar um daginn og sagt þeim greinilega frá því,
hversu hann hefði leikig á metorðagjarna flónið hann
Gussie litla. Og hattn bætti þvi við, að ntannfjandinn
hefði dirfst að sýna sér ókurteisi, svo að hann —
Chttmpie — hefði tekið ærlega í íttrginn á ltonum.
“Hann sveikst aftan að ntér og sló mig, lyddan sú
arna, tvisvar sinnum,” sagði leikarinn, — “en þá fékk
hann nú fvrir ferðina! ” o g hann veifaði hendinni og
ranghvolfdi í sér augunum, þannig að fréttaritararn-
ir þóttust vissir um, að Gussie hlyti að vera lífseigur
meir en í meðallagi, ef ltann væri enn tórandi.
I kveldblöðunum stóðu ntargra dálka greinir uim
þetta, og sama kveldið lék Chuntpie í Broadway leik-
lutsinu þar sem húsfylli var, því að mönnum var for-
vitni á að sjá Jiennan makalausadeikara og var hon-
ttnt tekið með miklutn fögnitði og var hrópað til ltans
frá hápallinum: “Hvernig líður hans hágöfgi ?”
En Jtað er af Gussie aö segja, að ltann hafði farið
rakleitt til klúbbs síns f>egar hanrl lagði af stað heint-
an frá sér. Innan hel^ra .múra klúbbsins vonaðist
hann til að vera óhultur fyrir árásum sþuldheimtu-
mannanna.
♦
Hann var lafaióður og stóð á öndinni þegar hann
loksins könist i'nn-í khtbbinn. Ilann haföi farið fram
hjá tveimur stúlkuni, sem hann hafði dansað og daðr-
að við á síðasta khtbbdansinttm tveim dögum áður.
En Jtegar þessar kunningjastúlkur ltans sátt hann
setti að þeim svo óstjórnlegatt hlátur, að Jtær stein-
gléymdu að taká utidir kve^jtt hans.s Þær óktt fram
hjá ltonum i vagni sínttm, en hann sagði við sjálfan
sig: “Þetta er fyrsta óvirðingin! Og svona lætur
alt liitt fólkið! Ég þekki það! Réttast væri fyrir
mig að skjóta mig! Nei, nei! það geri eg ekki, fyr
en eg er búinn iað koma mér á kaldan klaka!”
Og það er sennilegt að þessi ástæða, ekki göfug-
niannlegri en hún-var, hafi orðið til þess að hindrk
Augustus frá að frentja sjálfsmorð, því að ltann var
gæddttr samskonar hugrekki eins og rottan — og t
hana kemur stundum ofboðsleg httgprýði þegar hún
kemst í kreppui og hættu.
Og nú var Gussie í kreppu og hættu. Hann
hafði ímyndað sér, að í klúbbnum væri honum óhætt.
En þar var líkt á komið fyrir honttm eins og' Hades í
goðafræðinni. óvinir hans, - skuldheimtumenriirnir,
voru utam gátta og kornust ekki inn til að kvelja hann;
en inni fyrir voru margir óbilgjarnlr náungar, og
blésui þeir að kolunum, setn Mr. Atigustus hafði verið
lagðttr á.
í íordyrintt hafði einn háðfttglinn skrifað á töfl-
una^ sem nýi.r meðlitnir klttbbsins voru skrúðir á:
. Innt'ókubeiöni.
“Guss«e dé P. van Beekman. ððru nafni Bassing-
ton barttn eigandi Harrowby kastala á Englandi.
“Inntökubeiðendur Stillman, Mytli & Co., styðj-
endur Raby-náman og ltannandi Lávarðar ef,ri deild-
ar á Bretlandi.”
Gussie æpti upp yfir sig og /eif niður niiðanh,
MPS A YE&&I.
Þetta á að minna yður á aö gipsið >
sem vér búum til er betra en alt annað.
Gipstegundir vorar eru þessar:
„Empire“kviðar gips
„Empire“ sementveggja gips
„Empire“ fullgerðar gips
„Gold„Dust“ fullgerðar gips
„Gilt Edge“ Plaster Paris
„Ever Ready“ gips
Skrifið eftir bók sem
segir hvað fólk, sem
fylgist nteð tímanum,
er að gera.
Manitoba ,Gypsum ío., Ltd.
SkKIFSTOFA 0(í fflYLSA
WINNIPEG. MAN.
setn þetta stóð á. Síðan fór hann inn í skrifstoíuma
og spttrði eftir bréfunt sínutn.
“Hvaða nafn ?” spuröi skrifstof'uþjónninn háðs-
lega.
“Láttu ekki svona, White. Öll nöfn mín geta
komið til greina. Látttt ntig fá alt, sem mér ber!
Fari það grenjandi! Hversvegna læturðu svona,
ntaður? Geturðu ekki stilt þig um að hlæja?” spurði
hann.
“Nei —- mér—ntér—er— það alveg ómögulegt,
lávarður minn!” svaraði maðttrinn og rétti lionutn
Jtað, sem hann van að biðja um.
Síðan laumaðist Augustus með bréf sín ftt i horn
og ltorfðu margir þeir, sem í reykingarsalnum voru,
háðslega til ltans. Að eins einn ntaðr, sem Augustus
haföi lítið kynst áður, sagði: “Eg samhrryggist yð-
ur, van Bbekman. Þetta var gráleitt gaman, setn
leikið var'við yðttr.”
Augustus fór að blaða í bréfunt sínum eins og í
leiöslu.
Þau voru öll ,að einu undanskildu, stíluð til hans
ttndir fyrra nafni hans, og meginið af þeim heimboð
til funda og gilda. Ef aumingja van Beekman yrði
svo djarfur að nota eitthvert þessara heimboða, sem
ætluð vortt Bassington lávarði, þá írnynda eg mér, að
— að Gttssie greyið yröi rekinn út,” hugsaði hann
angurmæddur. “Af er vinskapttrinn, þegar ölið er
af könnttnni.”
Og honttm barst skjótt sönttun fyrir þessu. Ald-
urhniginn maður lagði hönd sina á öxl honum og
hvíslaði að honunt með- rámri og kajlalegri röddu:
“Skilaðtt aftur tvö þústind dolluritnitm mínttm, svika-
htbbinn Jtinn!”
Gttssie spratt up paf stólnum og sá þá, að frammi
fyrir honum stóð van Twiler, frændi ltans.
“Aldrei hefi eg lieitið þetta,” sagði Gussie og
ætlaði að bíta hinn af sér með fyndni sinni.
“Á—á—á? Kannske. það hafi verið Bassington
lávarður? Þú lánar peninga ttndir hans rtafni.”
“En að þú skulir vera að ráðast á mig í dag,
frændi?” sagði Gussie eyntdarlega og féll allttr ketill
í eld. “Geturðu ekki séð, að eg er svo óhahnjjngiju-
santttr að mér liggur við að skjóta mig.”
“Það væri það snjallasta, sem þú gætir gert,
herra minn! Borgaðu peningana ntína, annars læt
eg varpa þér í fangelsi! Peningarnir voru sviknir út,
Bassington lávarður, <riundu það!” Og van Twiler
fór leiðar sinnar, og tautaði við sjálfan sig: “Eg var
auðtrúa álfur!”
Þetta jók ekkert á harnta Augustttsar, þeir voru
miklu meiri en svo.
Hann hné niðttr á stólnuim í einhverskonar von-
leysismók og lét höfuðið fult af sársauka hníga
niöttr fram á borðið, sent hann sat við, ofan á bréfa-
hrúguna, og þar vættu tár Gussie litla van Beekmans
heimboðitt, sent menn höfðtt allra virðingarfylst setat
hinum drembiláta Bassington lávarði.
Innan stundar kont hann auga á dálítinn bréf-
miða, og var skrifað utan á ltann til Augustuisar van
Beekman. Hann ætlaði að fara að rífa miðann í
sundur, án Jtess að lesa hann. Hann ímyndaði sér að
elnhver hef&i skrifað _þetta til að storka honum nteð
metorðamissimmi. En þá tók hann eftir því, að á
bréfinu var kvenhönd, sem hann Jiekti ekki.
Forvitnin varð reittnni yfirsterkari^ svo að hann
opnaðbbréfið og æpti ttpp yfir sig af undrun, er hann
hafði lesið það, sem hér fer á eftir:
INNANHÚSSTÖRF verða......
F0X BRAND
' ♦ ♦ ♦ ♦ « I. X. L.
P. /'a þvottaduft sem til er. — Eragin froöa á vatninu.
; VINNU, FÖT, SÁPU. - - ' í heild»ölu og smásölu.
1 1 ..... " ............... . . 1 1 ..— — ■■» '
.......... auöveld, ef notað er
F0X BRANP~
Water Sottner ♦ ♦ ♦ ♦ ♦
Garir þvoktinn hvítan. — Fæst f 150 og 250 pökkum.
FOX & CO. 527 Main St. WINNIPEG.