Lögberg - 21.07.1910, Blaðsíða 6

6.
LÖGfiERG, FIMTUDAGINN 21. JÚLI 1910.
^^
Olíkir erfingjar.
eftir
GUY BOOTHBY.
'rf\
Þegar þau komu til heimilis Stellu í Brook stræti
bauS Reggie henni góSa nótt i forstofunni og fór
sí&an heim til sin. Á heimleiöinni hvarflaöi hugur
hans til Dorothy og bréfsins, sem hann hafði fengiS
frá henni um kveld/iö. Hann vissi aS þaö sem hún
hafði skrifaö vart ritaS af heilum hug.
“Jjæja, jæja,” sagSi hann viS sjálfan sig. “Eg
hefi notiS lífsins meSan eg gat. Eg býst viS aS fimm
til sex hundruS verSá eftir þegar allar skuldir eru
greiddlar. En hvaSj verSur þá?” Hónuim dluldist
ekki aS Stella vissi aS hann var öreigi. Og honum
datt um leiS i hug aö segja henni eins og var. Hann
haföi gaman aS vita, hvaS hún mundi segja.
“Hamingjan hjálpi mér,” sagSi hann viS sjálfan
sig meö óvenjulegri alvöru, “skelfingar ræfill get eg
annars veriö. Mér er næst aö ætla, aS þaö yröi Óflum
hlutaöeágendttm fyrir beztu, ef eg hyrfi aS skeiSvellin-
um—eins og aumingja Knight of Malta. Ef svo
færi, þá mundi Dick fá bæöi nafnbótina og peningana.
Einn hlutur er viss og þaö er þaö, aö gamli maöurinn
mundi ekki geta fengiS ástæöu til aS gera hann arf-
lausan vegna þess, aS 'hann giftist konu sem “stál-
greifinn” gæti veriö óánægöur með. Og þaö yrði
líklega stór hagur fyrir ættina og landeignirnar.”
Af þessum ummælum mátti sjá, aS Reggie þekti
frænda sinn ekki eins vel og margir aðrir.
Látum okkur nú lítilsháttar virSa þann mann
fyrir okkur. Þegar hér var komiS sat hann i her-
bergjum sínum í Temple og var aö fletta bankabók
sinni og harma þaö, aö frænda hans heföi hlotnast svo
æskileg lífskjör sem auöiö væri, en hann væri sviftur
öllum lífsþægindum. __________________
“ÞaS er ekkert liklegra, en aB hann hafi unniö
fyrstu verðlaun í veSreiSunum viö Epsom og sé nú
fimtíu þúsund pundum ríkari en hann var í morgun.”
Loks stóS hann upp o glét bankab<)k sína inn í
öryggisskápinn í horninu á herberginu.
Alt í einu vaknaöi hjá honum löngun til aS vita
hversu veöreiöarnar heföu fariö. í þeim erindagerB-
um fór hann til herbergja kunningja sins, sem var
sportsmaöur. Þar fékk hann aS vita alt hversu fariS
heföi. Þá gat enginn efi leikiS á þvtí. Þessí Reggie,
sem barst svo mikiö á sem hann væri konungborinn,
þessi Reggie sem hreykti sér up pyfir hann, og kall-
aöi hann Dick, sem 'hafSi boöiS honurn í miSdegis-
veizlu, ef veSreiöarnar gengju aö óskum — hann var
nú oröinn öreigi.
“Nei, hann er ekki algerlega öreigi,” sagöi Rich-
ard viö sjálfan sig og sfundi viö. “Hann fær alt fé
frænda síns, og gamli maöurinn liggur nú á bana-
sænginni. ÞaS er eins og hamingjan elti alla nema
. >>
mig.
Á þessu mlá sjá hversu ókunnugt honum var um
hvernig kringumstæöunum var háttaö í raun og veru.
MeSan frændi hans var í þessum hugleiBingum hélt
Reggie áfram leiöar sinnar heim. Hann reykti góö-
an vindil, fór svo að hátta og svaf jafn rólega eins og
hann hefSi veriS nýbúinn aö vinna hundraS þúsund
pund í staö þess aS hann haföi tapaS nærri þvi öllu-m
eigum sinum. ÞaS er ekki einskis virSi aö vera ró-
legur og kjarkgóSur.
VI. KAPITULI.
Lystisnekkja Dorsets lávarðar var eitthvert ásjáleg-
asta skipið, sem fiotiö hefir á Southampton-vikinni.
Hún bar eitthvaö um fimm hundruS tonn. Mjög
glæsilegur gestasalur var í lystisnekkjunná, tíu loft-
góöir svefnklefar og öll voru herbergi skipsins gerö
af hinni mestu snild, og ekkert til sparaS aö gera þau
sem þægilegust og vistlegust. SkipiS hafBi í fyrstu
veriS bygt handa frönskum aöalsmanni ,en svo ó-
happilega vildi til aö þessi aSalsmaöur skoraöi rit-
stjóra einn í Parísarborg og hólm, og lauk þeirri hólm-
göngu svo, aS aSalsmaðurinn féll. Sá er lystisnekkj-
una hafði gera látiö varö aS taka viö henni aftur og
þannig atvikaSist þaö, aö Dorset lávarSur keypti
hana,
Reggie hafSi oft ferðast á þessu skipi og var vel
kunnugur ölluf skipshafnarmönnum.
ÞaS var sannarlega glaSlegur hópur, sem safn-
aöist saman á Waterloo stöSvarpallinum laugardags-
kveldiö næsta á eftir slysiS í veöreiöunum viS Ep-
som. Stukeley litli var sá eini, sem efamál var um
hvort aS gæti komiö, en þegar sá' herra kom stikandi
fram á stöövarpallinn i glæsilegum veiöimannafatn-
aSi, var ekki um þaö aö villast, aö hann hafSi fengiS
fararleyfi.
“Eg má vera aö heiman þangaö til á fimtudags-
inn kemur,” 9agSi hann, “en ekki klukkustund leng-
ur. Eg verð þá aS fá aS komast í land, hvaö sem
tautar. Þaö er mesta skömm til þess aS vita hve
milciö viö erum látnir vinna, og þaS einmitt nú þeg-
ar eg finn aS miér væri bráönauSsynlegt aö hressa
mig í sjóloftinu. Hvar er Dorset?”
“Hann fór út í skipiö í gærkv'eldi,* ’svaraöi Wel-
brooke. “Hann ætlar aS vera þar fyrir og taka i
móti okkur.”
Og Dorset lávaröur lét ekkert tilsparaö aS taka
vel á móti kunningjum sínum og hatöi þegar gert
allar nauðsynlegar ráSstafanir til þess. Skrautvagn
beiö eftir þeim og var feröin ofan til skips hin
skemtilegasta. Sktpsefgandi var fyrir þegar, -gesti-
imir komu aö lystisnekkjunni, og sagSi þeim að
ýmsir kunningjar væru þegar komnir út í skipiS.
“Mrs. og Miss Cranleigh og Devereaux ofursti
ætla aB verSa okkur samferöa,” sagöi Dorset lá-
varður.
■ “Svo ” sagöi Stella. “En hvaö þaö veröair
gaman.”
En satt aö segja var enginn gleöiblær á rödd
hennar.
Það var enginn vafi á þvi, aö Stellu þótti sér
hafa veriö mjög misboSiö. Ekki þó vegna þess aö
ofurstinn yrði samferSamaSur þeirta, heldur yfir
því að Dorset lávarStur skyldi hafa bloSiS Miss
Cranleigh. Henni var þaö vel minnisstætt aS Reggie
hafSi sýnt þessari ungu stúlku óvenjulega mikla
eftirtekt sumariS fyrirfarandi og Stellu langaöi nú
ekki til þess aö þau fengju færi á aS ryfja upp þann
kunningsskap.
Og Reggie fann hins vegar vin sinn aö rnáli og
spurði hann hvað heföi komiö honum til aS bjóöa
Devereaux ofursta.
“Eg gat ekjci komist hjá því,” svaraði Dorset
lávaröur. “Hann kom og beiddist þess beinlínis aö
fá aö vera meS. En hvaö gerir það til. Hann getur
veriS nógu skemtilegur, þegar hann vill þaö viö hafa,
og þaö er ekki svo UtilsvirSi þegar út á skip er
komiö.”
“Eg gæti trúaS þvi, aS hann mundi ræna mann
eða jafnvel drepa fyrir fimmi punda seðil. Á þvi
séröu hvaSa traust eg ber til hans.”
En Stella var óvenjulega broshýr viS hermann-
inn. ÞaS er ekki ósennilegt aS hana hafi langað til
aS kveikja ofurlítinn afbrýSisneista í brjósti Reggi-es.
En ef svo hefir veriS, þá átti henni ekki aö hepnast
þaö. •
ÁkveöiS haföi veriö aS þau skyldu leggja af
stað klukkan þrjú til Dieppe, og halda þaðan suSur
sundið þegar þeim sýndist. Mrs. Bennett spurSi
hvort vel væri spáö fyrir fyrsta hluta sjóferöarinnar.
“Sundið er alt spegilslíétt,” svaraöi Dorset lá-
varður, “þér megiS vera óhræddar. Skipiö haggast
ekki fremur en stofugólfið heima hjá ySur i Brooke
stræti.”
En frúin liristi höfuSiö. Hún haföi oft heyrt
slíkar fullvissanir og haföi marksinnis brugöist þær,
en Bandaríkjafrænkan var hin kátasta. Hún hafSi
aldrei séö aöra eins lystisnekkju, jafnvel ekki í New
port. Frændi hennar Mortimer Cave Dodbridge, sem
hún nefndi aö minsta kosti einu sinni á hverri klukku-
stund, átti ekiekrt þvilikt skip. Að svo mæltu leit
hún niður fyrir sig á borðið viS diskröndina sína og
sagöi:
“En hann er heldur ekki annar eins stnekkmaSur
eíns og þér, Dorset lávaröur.”
Þær Mrs. og Miss Cranleigh litu hvor til ann-
arar þegar hún sagöi þetta.
“Vertu varkár, kunningi,” sagöi Stukeley litli,
þegar Dorset og hann voru orönir einir. “Banda-
ríkja frænkan er farin aS gefa þér hýrt auga og ef
þú sérS ekki viS henni, þá veiSir hún þig eins og hin
veiddi Reggie veslinginn.”
“Eg vorkenni Reggie,” svaraöi lávarSurinn.
“Hvernig í dauðanum stendur á þvi, aB hann skyldi
fara aö trúlofa sig þessum kvenmanni? Eg þyrði aS
veöja fimrn hundruö pundum á móti halfpenny um
aö hann vildi gefa aleigu sína (sem ekki er nú reynd-
ar mikil j, til þess aS vera laus allra mála viö hana.-
ímyndaröu þ)ér kannske að hann elski Stellu þó aS
hún sé fögur?”
“Nei, eg held síður,” sagöi Stukeley, “og henni
er jafnkunnugt um þaS eins og honum.”
“Og því spyr eg aftur, hvers vegna gerSi hann
þetta þá Reggie er ekki vanur aö hlaupa táJ sig, og
mér heföi ekki dottið í hug aS hann mundi geta gert
annað eins glappaskot eins og þetta.”
“En veiztu nema Stella hafi komj’S því svo fyrir,
að honum hafi verið nauöugur einn kostur?” spuröi
hinn. “Eg hefi heyrt aS dæmi séu til slíks þó að eg,
sem 'betur fer, hafi ekki haft af því aö segja.”
Klukkan var oröin nærri fjögu. um kveldiS
þegar skipið lagöi af stað. Á síöustu stundui var gætt
aö því, aö farangur Mrs. Bennett hafði ekki veriö
fluttur úit á skipiB. VarS því að senda eftir honum
og fór í þaö fullur klukkutími. Þvinæst var stiginn
dreginn upp og blásiö til brottferSar og nú hófst sjó-
ferö, sem öllum rau-t að verSa minnisstæS sem hana
fórui
Mér hefir alt af fundist aö hvergi á Englandi
væri fallegri landsýn á siglingu en fram undan
Sou-thampton. Netley spítalinn, skógivöxnu Hamp-
shire hæSimar á Isle of Wight, sem sjást í fjarlægö,
— alt þetta festist venjulega svo fast I rninni feröa-
manna er þeir sigla fram hjá, aö eigi líöur aftur úr
minni manns.
Þáu mættu gufuskipum og lystisnekkjum,- sem
voru aö halda til hafnar, og loks stóru hafskipi. ÞaS
var heitt í veSri um kveldiö og alla langaöi eftir haf-
golu. Eg hugsa, lesari góSur, aö þú hafir einhvem-
tíma tekiS eftir þvi, hve stuttan tíma þarfi til þess aö
farþegaflokkúr skiftist í hópur þegar út á skip er
komiB. Farþegaflokkurinn, sem hér er um að ræöa,
haföi ekki veriö meir en þrjár stundir úti i skipinu
þegar hann fór aö greinast í sundur. Mrs. Gran-
leigh, dóttir hennar og Sir George Welbrooke höföu
fariS aftur á skipiö og sezt þar undir sóltjaldl og töl-
uBu saman um hitt og þetta. Mrs. Bennett , Banda-
ríkja frænkan, Stúkeley og Devereau-x ofursti höfiSu
hópaB sig saman undir stjrónpallinum, en Stella, Reggie
og eigandinn uppi á hqnum. Reggie horfði með
mikilli athygli á stóra millilanda gutus'kipið, sem
fram undan þeim var. Hann þóttist vera viss um,
aö í farþegagrúanum, sem þetta stóra skip var að
flytja ti-1 annarlegrar heimsálfu, mund-u vera margir,
sem álíka raunalega var ástatt fyrir eins og honum
sjálfum. Litill vafi var á því, aS þeir lögöu nú frá
feöraheimkynnum sínum, vongóðir um aö öölast auö
og metorö í ókunnu landi. Gæti hann ekki gert hiS
sama? Eins og til svars þessum spurningum hans
tók Stella nú til máls og sagSi:
“Þegar viö erum gift, Reggie, skaltu taka mig
meS þér i langa sjóferS umhverfis alla jörðina. ViS
skulum skoSa alla afskekta staöi og ekki snúa heim
aftur fyr en viö höfum skoöaö allan jarSarhnöttinn
svo vel, aö viB rötum um hann eins og Bond stræti”
Reggie haföi þá rétt i bili gleymst þaö, aö forlög
hennar voru, svo nátengd honum. ÞaS vissi hann vel
aö hún var rík, og hann vissi líka aö hún m-und-i vera
fús aö leyfa honum aö njóta auösins með henni. En
hvemig yröi þá ástatt fyrir honum Hann yröi þá
aö vera auðmjúkur þjónn auðugrar húsfreyju, sem
bæði yrSi konan og húsbóndinn. ViS þessa hu-gsun.
var þvi líkast sem rekinn væri í hann hnífur. Og
hversu margir voru þó ekki þeir kunningjar hans,
sem þannig var ástatt fyrir. En svo kom rólyndi
hans aftur til sögunnar og hann sannfæröist um- aö
það væri ekkert vit í aS eyða frídögum sínum í aS
hugsa svo sorglegar hugsanir. Og hann ásetti sér
aS hugsa sem minst um þetta efni þangaS til hann
kæmi aftur til Lundúna.
Klukkan hálf-sex var sezt aS tedrykkju í gesta-
salnum fei skipinm Bandaríkja frænkan var í bezta
skapi og sömuleiSis Mrs. Cranleigh.
“Eg ætla aö biSja yður aö skenkja teiS, Mrs.
Dartrell,” sagði Dorset lávarður og benti á auðan
stól aftan viS tebakkann.
Stella tók því fúslega, því aö úr sv-ip hennar
virtist mega lesa þetta: “ÞaS stend-ur engum nær
en mér. sem er opinberlega trúlofuö Weldersham
greifanum tilvonandi.” Aö lokinni máltíð stigu þau
upp á þilfariö og sáu þá að Southaimpton- var nærri
-horfin og þau stefndu til Spithead. Spádómur Dors-
ets lávarðar um aS þau fengju logn alla leið átti ekki
aS rætast. Undir eins og þau komu vei ut á rúmsjó,
kom mikil alda svo aS ly.stisnekkjan tók aS rugga all-
mikið og óþægilega, svo aö Mrs. Bennett varS aS
setjast niður á stól, en haföi þó aS þessum tíma boriS
sig allvel og veri-ð aS ganga um þilfarið meö Dorset
lávarSi, og eins og Devereaux ofursti komst kulda-
Iega aö orði viS Stukeley: “AS nú yrSi hver stundin
síSust fyrir henni uppi á þilfarinu.” En nú var
Bandaríkja frænkan hin allra kátasta og beiddi nú
skipseiganda aS fræSa sig um ýmislegt. Hann fór
meS henni upp á stjórnpallinn, sýndi henni símaútbún-
aölnn, leiðarsteininn , útskýröi fyrir henni ýmsar sjó-
mensku reglur og margt og margt fleira. Henni
gazt mjög vel aö skýringum hans og var auSheyrt á
henni aS hana langaSi til aS sjóferðin stæöi sem allra
lengst. Þær Mrs. Bennett og Mrs. Cranleigh voru
báöar sjóveikar, sérstaklega hin fymefnda og var
hún naumast komin inn i svefnklefa sinn þegar hún
fleygSi sér á rúmiö og neitaði aS hrærast þaðan. Því
hún þóttist hafa gert vel aS vera jafnlengi á þilfar-
inu eins og hún hafSi veriö. En Stella sagSi aö
ruggið ætti vel viö sig og hún gekk um þilfariS ó-
hikað og án þess aS skrika fótur, rétt eins og vík-
ingadæturnar til foma.
ÞaS var glatt á hjalla undir borðum um kvöldaö
þó aS snekkjan ruggaBi æði mikiS og tvær gömlu
konurnar vantaSi i hópinn.
“Aumingja mamma,’ ’sagöi Miss Cranleigh,
“hana langar alt af til aS komast á sjó, en aldrei getur
hún þó veriS uppi á þilfari óveik nema svo sem- þrjár
til fjórar klukkustundir. En eg vona aS hún nái sér
nú aftur, ef hún fengi glas af kampavíni og hveiti-
brauS í rúmiB.”
Síjjúklingunum var sent vín og hveitikökur og
var því tekiö þakksamlega, en hvorug garrila konan
kom samt Uj>p á þilfar aftur þaS kveld. Þegar staS-
ið var upp frá boröum var skipiö komiö langt fram
hjá Isle of Wight. Nokkru síBair fór fólk inn í
gestasalinn. Þar skemti ofurstinn m-eö þvi aS segja
smáskrítlur. Miss Cranleigh las upp mjög áhírifa-
mikla sögu um ást og hernað, Stella söng, Banda-
rikjafrænkan lék á hljóöfæri en hitt fólkiö klappaöi
lof í lófa eins og því bar aö gera.
Þegar kvenfólkiS gekk til hvílu fóru karlmenn-
irnir inn í reykingasalinn og stakk Devereaux ofursti
]-ar upp á aS spila. Skipseigandi tók þvert íyrir þaö.
Hann sagöi sér væri mikil ánægja aö hafa Devereaux
í förinni, en hann kvaöst leggja blátt bann fyrir aö
hann fengi aö vinna fé af samferöamönnum sínum.
Þeir sátu því kyrrir og röbbuSu saman þangaö til
klukkan ellefu aB þeir tóku á sig náöir.
Þegar farþegarnir vöknuöu morguninn eftir og
litu út um skipsgluggana, sáu þeir aö snekkjan var
komin til Dteppe. Þar lá hún viB atkeri pallstöðug
og hreyfBist ekki. Þess vegna gátu sjóveiku, kon-
umar báöar komiB til morgunverðar. Þær voru
auBvitaö nokkuS lúrlegar en kváöust fúsar til aö taka
þátt i glaöværS unga fólksins. ÞaS var aS ráBi gert
VECCJA- CÍPS
Vér leggjum alt kapp á aö búa til
TRAUST,3VEL FIISGERT GIPS.
»—<V^AA—■
„Empire“
Sementsveggja Gips,
Viðar Gips
Fullgerðar Gips,
0. fl. 0. fl.

Einungis búið til hjá
Manitobd Gypsum 60.. Ltd.
WINNIPEO. MAN.
Ckrifið eftir bók um þetta efni, yður
mun þykja gaman að henni.
aö þær skyldu fara í land og skoSa bæinn strax eftir
morgunverS, og ef þær heföu tíma til fara og skoSa
gamla sögustaðinn- Arques. Þetta varð úr og þegar
þær kornu aftur út á snekkjuna um kveldiö léku þær
við hvern sinn fingur og þóttust hafa skernt sér
prýðilega í Dieppe.
“Þér látiS ekki sigla af stað strax, Dorset lá-
varSur,” sa-göi Mrs. Bennett áhyggjufull þegar hún
kom upp stigann á skipshliðinni.
Nei,’ svaraöi hann. “Nu ætlum viöj aB lofa
yBur aB hvílast vel í nótt. ViB ætlum aB leggja af
staB í dögun, svo aB viB komumst til Tecamp um
morgunverSar leyti. Þér getiB þess vegna lagt yBur
rólega til hvíldar.”
“Þakka yöur fyrir,” sagði gamla konan innil-ega.
“ÞaS var óttaleg nótt, sem viö áttum síSast.”
Þjetta kveld virtist skaplyndi Stellu vera aö kom-
ast í mikið ólag. Hún kvaöst vera þreytt. En þaS
var þó ekki satt sagt. Hún haföi fengis eitt þaS af-
brýöiskast, sem hún átti vanda til. Henni gat ekki
liðiö þaö úr minni, aö Reggie haföi áður fyrri sýnt
Miss Cranlejgh vinsamlegt viðmót, og þaS kveld
þóttist hún með vissu vita aS hann væri á báSum átt-
um meS aS vera sér trúr. Hún haföi vitanlega að
eins veriö kurteislega vingjarnlegur viS Miss Cran-
leigh, en Stella miklaSi þaö fyrir sér unz hún misti
næfri því alla stjórn á sér. Hana langaSi til aö koma
Reggie í eins aumgvunarvert ástand eins og hún var
'■ sjálf og tók að daöra ósmátt við Devereaux ofursta.
Þaö jók enn meir á gremju hermar, aö Reggie virtist
ekki taka slíkt neitt nærri sér, og eins og viö var aö
búast var J>aS eins og aS kasta olíu í eld skapsmuna
hennar. Aldrei haföi Reggie séö hana slíka frá þvi
aö hann kyntist henni fyrst. Dorset lávaröur og
hinir gestirnir sáu atferli hennar ig var því líkast sem
þeiir sætu við rönd a- eldgjá.
"Hvernig í cbuöanum stendur á aö húfi skuli
láta svona ” sagöi Dorset lávarSur. "Hefir hún alt
í einu mist vitiö Eg vildi óska, aö eg heföi aldr-
tekiö þaö í mál aö Devereaux fœri þessa ferS. Af
honum stafa öll þessi ósköp.”
Enn var svo aö ^sjá, sem Reggie tæki ekkert
eftir atferli unnustu sinnar. ÞaS var ems og honum
fyndist þaö ekki nema sjálfsagt, aS hún daöraði við
ofurstann ef hana langaöi til þess. Hann sat því
hinn rólegasti og reykti vindil sinn ein-s og ekkírt
væri aö. Þ’Ó aö þau Stella heföi ekkí ver-iö trúlofuB
nema skamman tima var hann oröinn vanur dutl-
ungum hennar og var ekiki farinn aö taka þá nærri
sér.
“HvaSa gagn er aö því að reiöast og gera há-
vaöa?” sagöi hann viS sjálfan sig. “ÞaS mundi ekki
leiöa til neins góSs. Eg verS aö hvílast svo sem eg
hefi um mig búiS. Mikill einstakur álfur hefi eg
annars veriö,” bætti hann viS í hálfum hljóöum.
Klukkan tíu kvaSst Stella vera orðin svo þreytt
aS hún gæti ekki setiS lengur uppi á þilfari.
“Eg hefi svo mikinn höfuðverk, aS eg þoli ekki
viS,” sagði hún viö fólkiS. “ÞaS er því aS kenna aS
viS höfum verið aS skoöa þessar ólukku fornmenjar.
ÞaS er undarlegt aS nokkur skuli hate gaman af
því.”
Af því aS enginn svaraði, bauS hún fólki góða
nótt og bjóst til aS ganga til sængur. Reggáe stóö
á fætur og fylgdi henni eftir. ViS dyrnar sneri hún
sér viö i móti honum og sagöi:
“GóSa nótt! Vertu ekki aS óm-aka þig meS mér.
Eg rata dæmalaust vel sjálf. SnúSu attur til vina
þinna, ÞaS væri sérplægni af mér aö vera aö stia
þér frá þeim.”
“Nei, Stella, mig langar til aö Jkoma meS þér,”
svaraöi hann “Get eg ekkert gert fyrir þig áöur en
þú ferö aS hátta?“
“Nei, þakka þér fyrir,” svaraöi hún kuldalega.
“Stella!” sagöi Reggie og tók um handlegginn
á henni, “þjó aS eg væri dauBur út borinn, þá gæti eg
ekki skiliB hvemig stendur á atferli þínu í kveld. Eg
sé aB þú ert reiS viB mig, en eg veit ekki til aB eg
hafi gefiB nokikurt minsta tilefni til þess.”