Lögberg - 20.10.1910, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMÍTUDAGINN 20. OKTOBER 1910.
+
4
+
4
+
4
+
4
+
4
Huldei
!
t
1
i
t
EFTIR
HUGH CONWAY.
II. KAPITULI.
I
Þrjú ár eru liðin síðan þessi þfögla og dularfulla
lo.na JeigSi River Hot?se og varð húnl ekki fyrir ó-
næði af neinutrt allan þann tíma. Fyrst í stað hafði
mönnum ekki orðið tíðræddara um neitt en Miss
Vane, og margar þær konur, sem þóttust í heldra
fólks röð, hristu höfuðin og fanst “blessunin hún
Mrs. Neville’’ hafa verið helzt til fljót á sér að leigja
henni þessari dularfullu drós, sem þær svo nefndu.
Og margoft höfðu þessar spurningar verið bornar
upp: Hver getur hún verið ? Hvatf getur henni
gtngið . til að vilja ekki hafa neina samblendni við
annað fólk? Yfir hvaða leyndarmáli býr hún? En
hvernig sem fólk lagði sig i hma að svara þeim, tókst
engum það; og við það sat.
í hverri viku fór trúnaðarkona Miss Vane, Jana
Lewis, til bæjarins Daintree til að kaupa ýmtsar nauð-
synjar; voru þær svo jafnharðan sendar til River
House. Alt bar þess vitni, að nóg væri þar af auðn-
um. Þeir sem óku varningnum þangað, gátu frætt
menn um það, að fyrir utan Jönu Lewis væru þar
tvær vinnukonur og einn aldraður karlmaður. Ekk-
ert af þessu fólki fékst til að segja neitt urri hein>-
ilishagi, annað en það, að húsmóðir þeirra væri mjög
veikluð, og þyldi engan hávaða. Þetta fólk sótti alt
kirkju reglulega, en Miss Vane aldrei. Þessi kona
var mönnum algerlega ráðgáta.
En þegar fram liðu stundir tók fólk að skifta
um skoðanir í þessu efni- Lady Glendon taldi það
t. a. m. alveg víst, að þessi dularfulla kona mundi
þjást af mænutæringu, og gæti þess vegna aldrei
komið út úr herbergi sínu. Mrs. Congers hélt að
einskonar þunglyndi stríddi á hana. Hún þóttist
hafa vitað slíks dæmi oftar en einu sinni áður. Miss
Hurst þóttist viss um að hún hefði flúið úr landi
vegna stjórnmálaskoðana. En þegar fram liðu stund-
ir, tóku menn að þreytast á að tala um þetta, enda
komu þá til umræðu ýms önnur efni. En um mig
sjálfa er það að segja, að eg gat aldrei gleymt nafn-
inu “Hulda Vane”. Mér fanst það svo fánefnt heiti
og dularfult.
Svo vildi það til einu sinni snemma dags, að eg
var stödd í Daintree, og hitti þá Jönu Lewis, og
spurði hana strax hvernig húsmóður hennar liði.
Hún var svo hnuggin og óglöð að mér fanst eins og
henni þætti vænt um að finna mig að máli. í þetta
sinn neitaði hún ekki að tala við mig, og sagði mér
að húsmóðir sín væri ekki vel frísk.
“Hefir hún lengi verið veik?” spurði eg.
“Hún er eloki eiginlega veik, en það dregur af
henni dag af degi.”
Svo leit hún á mig angurmædd eins og hún sæi
eftir því, sem hún hafði sagt.
MGet eg hjálpað yður á nokkum hátt?” spurði
eg. Hún stundi við. “Nei, hér er ekki um neina
hjálp að ræða.” »
“En eitt get eg þó gert, Mrs. Lewis,” sagði eg.
“Það er óvenju heitt sumar og hitinn fer illa með
mann, en á Neville Cross landeigninni vaxa ógrynnin
cll af allskonar ágætis ávöxtum, vínberjum, fersknum
og apríkósum. Eg ætla að senda yður dálítið af
}>eim.”
Hún hristi höfuðið, eins og hún vefengdi orð
mín.
“Þér þurfið ekki að láta þess við getið að þetta
«é frá mér; hún mun ekki bera brigður á það, að
þér hafið útvegað ávextina sjálf, ef þér segið henni
það.”
“Eg er ekki hrædd um það; húsmóðir mín
skiftir sér aldrei af því hvað eg ber á borð fyrir
hana; eg er bara hrædd um að það verði ekki hægt
að f'á hana til að smakka á þessu.”
“En eg þfori að segja, að hún gerir það; íítið
]jér á hvað ávextirnir eru fallegir. Eg ætla að senda
yður þá. Við skulum vita hvemig fer.”
Þenna sama dag átti eg erindi inn á járnbraut-
arstöðina i Daintree og brá mér heldur en ekki í
brún að sjá Jönu Lewis koma út þaðan. Hún var
svo sorgbitin, að eg lét eins og eg sæi hana ekki.
Seinna var mér sagt. að hinn nafnkunni læknir frá
Lundúnum, Sir John Emmett, hefði komið til Dain-
tree, og gat eg mér þess til að hann hefði verið sótt-
ur til Miss Vane i River House.
Þegar hér var komið leit eg svo á, að eg gæti
nú rofið loforð mitt og farið til River House. Eg
man vel eftir þeim degi, sem mér datt það í hug.
Það var í Ágústmánuði og yndislegt veður. Tíbrá-
in vaggaði sér yfir héraðinu eins og blævakin, gull-
in slæða, blóm hneigðu höfuð sín og himininn var
svo blátær, að maður þoldi ekki að horfa upp í hann
nema litla stund, án þess að verkja í augun. Þeg-
ar eg nálgaðist River House, heyrði eg nið árinnar
og ölduganginn við bakkana. Mélr hitnaði um hjarta-
rætur þar úti i náttúrudýrðinni. Það var svo Iangt
síðan eg hafði komið^að River House. En nú stóð
eg þar við dyrnar og hringdi bjöllunni. Gráhærður
maður kom til dyra. Hann leit á mig undrunaraug-
um og visaði mér inn í lestrarsalinn. Þar beið eg
stundarkom. Ekki hafði verið logið frá skrautinu
og viðhöfninni innanstokks. Eg gat ekki annað en
dáðst að gólfábreiðunum, veggtjöldunum, málverk-
unum og líkneskjunum. Eg varð þess og vör, að
einkennilega sætur og hressandi ilmur var um alt
húsiði, en þó fanst mér mest um þögnina sem þaraa
rikti, hún var furðuleg og nærri því töfrandi, hlaut
manni að finnast. Enginn gat heyrt þó að opnuð
væri hurð eða látin aftur; það var eins og vinriu-
fólkið gengi á dúnskóm.
Svo kom Mrs. Lewis inn. Hún var föl mjög
og tekin til augnanna, en mér fanst eins og henni
þykja vænt um að sjá mig.
“Eg hefi rofið loforð mitt, Mrs. Lewis,” sagði
eg. “Eg þykist vita, að Miss Vane sé hættulega
veik, og mig langar til að vera henni að einhverju
leyti til aðstoðar.”
“Húsmóðir mín hefir verið mjög sjúk,” svar-
aði hún alvörugefin, “en er nú 'heldur að koma til
aftur; en þess er enginn kostur að þér getið hjálpað
henni nokkuð ,eins og eg hefi látið yður vita áður.”
“Hofið mér þó að reyna það,” sagði eg vin-
gjarnlega.
“Það er ekki til neins. Yður getur ekki skilist
þetta. Þ'etta er að vísu vel boðið. En þó að eg
lægi svo klukkustundum skiftir á hnjánum og bæði
Miss Vane um að þiggja hjálp yðar, þá mundi hún
ekki gera það, en reiðast mér.”
“En lofið mér þá að hjálpa henni eitthvað, án
þess liún viti hver eg er.”
“Það getið þér ekki. Það kemur að engu haldi
að fjölyrða um þetta. Þér gerið vel að bjóða þetta,
en hjálp yðar getum við ekki þegið.”
Eg tók um, handlegginn á Mrs. Lewis. “Mrs.
Jane,” sagði eg alvarlega, “mér er ókunnugt um það
hvort Miss Vane er ung eða gömul, en það veit eg
að rangt er að hún einangri sig svona og vilji ekki
þýðast samúð nokkurrar manneskju.”
“Það finst mé'r líka,” svaraði 'hún og við þvi
hafði eg ekki búist, “en það situr ekki á mér að vera
að setja út á atferli húsmóður minnar, eða að breyta
í móti skipunum hennar.”
“Það er satt. En hafið þér aldrei hugsað um
það, að þér gerið yður seka i hinu sama með þvi að
styðja hana í þessum efnum?”
“Það getur vel verið, Mrs. Neville, en meðan eg
ei hjá Miss Vane, þá verð eg að hlýða skipunum
hennar. En setjum nú svo, að eg breytti í móti
skipunumi hennar og kæmi gestum á fund' hennar.
Haldið þér að hún breytti nokkuð til fyrir það? Nei,
eg held síður. Hún mundi segja mér upp vistinni;
það eitt mundi hún gera, og útvega sér aðra mann-
eskju, sem óhætt væri að treysta betur. Mér þykir
vænt um húsmóður mína,” mælti hún og roðnaði við,
“og er það’ ekki að ástæðulausu. Eg hefi séð um
hana síðan hún var ungbarn.”
Hún þagnaði alt í einu, eins og hún sæi eftir því
semi hún hafði sagt. En eg sá strax, að ef þetta var
satt, þá hlaut Miss Vane að vera enn á ungum aldri.
Mér féll hálfillá að sjá, hve Mrs. Lewis félst mikið
til um þetta.
“Þér þurfið ekki að taka yður mjög nærri þetta
sem þér sögðuð. Eg skal aldrei minnast á það við
nokkum mann; mér skilst það vel, að þér hafið tor-
velt starf að rækja, og mig langar mjög mikið til að
hjálpa yður eitthvað, en alls ekki til að auka yður
erfiðleika.”
“Eg er yður mjög þakklát, Mrs. Neville þér
eruð góð manneskja, en eg hefði ekki átt að segja
yður það, sem eg sagði, og eg er viss pm að hús->
móður minni hefði þótt stórum miður, ef hún hefði
vitað, um það.”
“Við skulum þá hafa það eins og það væri ósagt,
og ef eg get ekki vgert yður neitt til þægðar, þá ætla
eg ekki að tefja lengur fyrir yður.”
Eg fór síðan brott frá River House án-þess að
vera nokkru fróðari um leyndarmálið sem þar var
fólgið, að öðru leyti en því, að eg vissi að Miss Vane
var ung að aldri; það var sennilega,st að hún væri
ekki eldri en 22 til 23 ára, ef Jana Lewis hafði fóstr-
að hana ungbam. Ef hún hefði verið gömul og
þreytt á lifinu, þá hefði eg getað skilið i þessari ein-
rænu hennar — en að hún skyldi gera þetta og vera
kornung — á þvi stórfurðaði mig.
III. KAPITULI.
Eg fór ekki aftur til River House. Eg sá það
ekki til neins. og nú leið æði langur timi svo að eg
heyrði ekkert um Miss Vane. Eg fór að halda að
henni væri farið að líða betur. Mrs. Lewis hefði
sjálfsagt Iátið mig vita, ef henni hefði versnað.
En um þessar mundir varð nokkuð einkennileg-
ur atburður i Daintree söfnuði. Séra Rawson heim-
sótti mig eitt.sinn sncmma morguns og var nokkuð
órólegri en hann 'átti að sér..
“Nú hefir komið fyrir einkennilegt atvik, kæra
Mrs. Neville,” mælti hann. “Þér munið kannske
eftir því, að eg mintist á það í prédikun minni á
sunnudaginn var, að mig langaði mikið til þess að
gert væri við gluggana á austurhlið kirkjunnar. En
eg gat þess um leið, að eg ætlaðist(ekki til að fátæk-
lingarnir legðu fram fé U1 þess.”
“Já, eg man vel eftir þ,ví, herra prestur.”
“En 1 morgun fékk eg bréf; það var skrifað
utan á það til mín, og voru i því fjórar banka ávís-
anir, 50 pund sterl. hver, og þessi orð: “Hundrað
pund handa fátæklingunum; hundrað pund til að gera
við austurgluggana í kirkjunni.” Hver getur þessi
ókunnuga velgerðamanneskja verið?”
Því gat eg ekki svarað. En svo kom aftur ann-
að áþekt atvik fyrir. Utan til í Daintree var hús-
kofi, sem í bjó þvottakona, ekkja með nokkra ómegð.
Eina nótt um sumarið kviknaði í kofanum og hann
brann til ösku, og vissi enginn hvernig þetta hafði
atvikast. Við vorum að hugsa um að efna til sam-
samskota handa ekkjunni, en áður en nokkuð varð
af því, kom presturinn til Neville Cross. “I söfnuð
minn er komin einhver blessuð manneskja, eða 6-
kunnur dýrðlingur,” mælti hann. "Lítið þér á þetta,
Mrs. Neville,” og tun leið rétti hann að mér umslag
sem í voru 300 pund sterling- og mælt svo fyrir, að
þessu fé ætti að verja til að bæta ekkjunni tjónið sem
hún beið af eldinum.
1 Septembermánuði var eg stödd ein úti á Ne-
ville Cross landareigninni. Eg var nýbúin að kaupa
mér lítinn bát, því að mér þótti gaman að róa um
ána. Einu sinni að kveldlagi datt mér í hug að róa
æði langt upp eftir ánni og láta bátinn berast með
straumnum ofan eftir aftur. Þá vissi eg að eg
mundi fara fram hjá River House, og var þá ekki
ósennilegt að eg sæi eitthvað af fólkinu þaðan um
sólsetursleytið. Eg reri fyrst æði kipp upp ána og
lét bátinn síðan reka undan straumnum, en sat auð-
um höndum og gladdist við fegurðina sem var þar
umhverfis. En eg hafði farið nokkru lengra upp
eftir ánni, en eg hafði ætlað mér fyrst, og fór svo
að eg kom efcki móts við River House fyr en farið
var að skyggja. Eg lagði að landi skamt frá falleg-
um grasbala framan við húsið, og þar sá eg fgara
sjón. Eg sá háa, grannvaxna yndislega veru, sem
var á gangi milli trjánna, og loks settist hún niður
hjá einu þeirra, og var því líkast semi hún væri
þreytt. Eg gat ekkert séð nema það, að þetta var
dökkklædd kona og bar sig aðdáanlega á ganginum,
og að ’hendur hennar voru svo hvítar og fagrar, að
eg hafði aldrei séð slíkar hendur áður á æfi minni.
Eg lá þarna kyr í leyni og dáðist að þessu. Eg gat
ckki séð framan í hana, því að hún bar slæðu fyrir
andlitinu, en eg gat getið mér til um það af höndun-
um. Hún hafði lagt hendur í skaut og 'hélt þeim al-
veg kyrrum. Hún hafði ekki lagt hvora hönd á aðra,
ekki spent greipar, og krepti hún hnefana eins og í
geðshræringu. En nú var myrkrið að detta á, svo
að mál var komið að halda heimleiðis; og reri þvi af
.stað með eins mikilli varkámi eins og eg gat og
hraðaði mér heim. Ekki kom mér það í hug, að mér
færist ókvenlega eða óheiðarlega að hnýsast þanni’g
eftir högum leiguliða míns. Það gat ekki verið um;
að villast, eg hafði nú séð Huldu. Hún var ung og
yndisleg og aðdáanlega handfríð. Það vissi eg fyrir
víst.
VEGGJA GIPS. i
Vér leaojum alt kapp á
aðbúatil hiötraustasta
og fíngeröasta GIPS.
“17 * **
Ejmpire
Cements-veggja
Gips.
Viðar Gips.
Fullgerðar Gips o.fl.
Einungis búið til hjá
Man/toba Gypsum Co.Ltd
Wmnipeg. Manitoba
SKRlFlÐ EFTIR BÆKLINGI VORIÍM- YÐ-
—UR MÚN ÞYKJA HANN ÞESS VERÐUR.
endurminningar, bæði gleðilegar og daprar.
“Þér sátuð úti á grasbalanum fram yfir mið-
nætti fyrir nokkru; þér höfðuð ilt af þjvi eins og
þér munið; það er ekki síður saggasamt hér úti í
skoginum. Bráðum kemur þokan upp með ánni og
legst yfir skóginn. Ef þér bíðið eftir henni þá
íáið þér kvef og veikist hastarlega eins og um
daginn.”
“Lewis!” sagði unga stúlkan. “Þér segið, að
3 ður þyki vænt um mig.”
‘Já, mér er mjög ant um yður, Miss Vane,”
svaraði Jana með auðheyrðum metnaði, “og mér er
ekki ant um yður að eins í orði ikrveðnu, heldur líka
i raun og veru. Og gerið það nú fyrir mig að koma
út úr skóginum áður en þokan skellur á.”
Eg skal gera það, en lofið mér nú að vera hér
einni stundarkorn.”
“Miss Vane,” mælti Lewis eftir litla þögn, “þér
hafið beðið mig að láta yður vita mn öll slys sem
yrðu hér í grendinni.”
“Já, eg hefi gert það.”
“Nú hefi eg heyrt um eitt nýlega. Það er göm
ul kona, sem lifði á að selja garðávexti og mjólk úr
einni kú, sem hún átti. En nú hefir hún mist kúna.
og er uú að ganga í milli manna og biðja um að
skjóta saman ofurlitlu fé, svo að hún geti keypt sér
aðra kú.”
Eftir þetta var eins og eg hefði orðið heilluð af
henni. Hvað hafði hún fyrir stafni þarna ein síns
hðs að heita mátti, ung og fögur stúlkan? Oft
reri eg þar fram hjá, en aldrei sá eg hana aftur.
Nofckrum vikum seinna gekk eg langar leiðir
inn í skóginn urríhverfis Daintree. Mér þykja skóg-
arnir aldrei dýrðlegri en að haustlagi; litfegurðin á
laufprúðum trjátoppunum er aldrei meiri en þá. Eg
fór langt inn í greniskógana og hugsaði sem* 1 svo, að
þó að eg rækist á einhvern frá River House, þá gæti
eg þó alt af falið mig í skógunum. Eg fór hægt og
tíndi blótn og ber nokkur, sem ekki voru fullþirosk-
uð fyr en í Septembermánuði; en er eg hafði haldið
þannig áfram um hríð kom eg auga á sömu yndis-
legu konuna sem eg sá hjá River House nokkru áður;
það var sami dökki búningurinn, sem hún bar og
sömu mjallhvítu hendurnar. Eg stóð grafkyr og
innan stundar settist konan niður í sömu stellingar
eins og hún hafði setið 1 þegar eg sá hana við ána
um kveldið. Hún hallaði höfðinu upp að trjábol og
lagði hendur í skaut sér.
Eg starði á hana og hrærði mig ekki úr sporum.
Eg hefði viljað gefa mikið til að hafa haft kjark til
að ávarpa hana, en eg kom mér ekki til þess, og þegar
ar eg sá Mrs. Lewis koma, flýtti eg mér að komast
bak við tré og fela mig. Eg vildi ekki að hún kæmi
auga á mig. Það var tóm tilviljun að eg var þarna
stödd, en eg vissi, að hún mundi líta svo á að eg
hefði farið þetta til að njósna. Hún gekk til Miss
Vane og sagði:
“Eg vona, að eg geri yður ekki ónæði, þó að eg
komi hingað; eg hélt að þér munduð hafa farð langt
ir.n í skóginn og munduð sitja þar til sólseturs, en
það vitið þér að þér megið ekki. Mér er sama þjó
að þér réiðist rriér fyrir þetta, en þér skuluð muna
hvað Sir John sagði.”
Nú heyrðist mjúk og hljómþýð rödd koma gegn
um andlitsskýluna.
“Mér stendur alveg á sama um það, sem Sir
John segir, og þér líka I-Æwis.”
“Já. það er gamla sagan, góða mín, en hitt er
annað mál, hvort það er rétt að vera öldungis kæru-
laus með hedsuna. Eg verð að gera skyldu mína
og bera umhyggju fyrir yður.”
“Já, en þér gerið það óaðfinnanlega, Lewis,”
svaraði hún blíðlega,
!Það var ekkert efamál, að Miss Vane var að
tala, en það yrði öldungis árangurslaust fyrir mig
að fara að lýsa rödd hennar. Það yrði mér um
megn. Það eitt duldist mér ekki, að hún var lág
og þýð, en þó' var í henni einkennilega' skær og á-
takanlegur vonleysishreimur. Þessi einkennilegi
raddblær gagntók mig, og vakti hjá mér margskonar
“Hvað kostar góð kýr, Lewis?”
“Mér er ekki vel kunnugt. um þaö, en! eg get í-
myndað mér, að kýrverð fari ekki fram úr fimtán
pundum sterling.”
“Fimtán pund er ekki mikið, Lewis,’ ’sagði Miss
Vane blíðlega. “Getur það verið að hamingja eða
raunir nokkurs manns séu komin undir einum fimtán
pundum ?”
“Já, raunir hennar eru þess eðlis; yður finst
þetta smámunir, en henni stendur þetta á afarmiklu.
Á eg að hjálpa aumingja konunni nokkuð?”
“Já, látið hana fá þetta fé.”
“Alla þá upphæð, sem við mintumst á?”
“J(á, en þér verðið að sjá um að koma þessu til
hennar án þess hún viti hvaðan það kemur, mig lang-
ar ekki til þess að menn viti um það sem eg ge£ ”
“Það er sjálfsagtj en þér hafið gert marga glaða
og hamingjusama með auði yðar.
“Hamingjusama!” endurtók hún og það fólst
ósegjanlega mikið 1 því hvernig hún bar fram orðin.
Það var ósegjanleg hrygð og vonleysi sem sfcein úr
röddinni, og mér fanst það ganga í gegn um mig.
“Er annars nokkur hamingja til, Lewis?”
“Eg get ekki farið að þrefa við yður um það
Eg skal senda peningana eins og þér hafð Jagt fyrir,
annað hvort í kveld eða á morgun.”
“Þér verðið að sjá um, að konan komist ekki að
því, hvaðan þeir koma. Eg gæti aldrei vænst eftir
Jakklæti eða þakklátssemi — miklu heldur bölvurn
en blessun. Hver er alla jafna fyrstur til vanþakk-
læti og svksemi? Sá, sem flestra velgerðanna hefir
orðið aðnjótandi. Hver er fúsastur á að ganga
fremstur i flokki óvina mans? Sá sem manni hefir
þótt vænst um.”
“Guð hjálpi yður, kæra Miss Vane,” sagði Mrs
Lewis. “Þetta er auma lífsskoðunin; eg fer að kvíða
fyrir að þér fáist aldrei framar til að viðurkenna
gæzku guðs.”
“Það er eg hrædd um líka. Mér finst eins og
eg sé hjúpuð líkklæðum, og því lengra sem líður,
þeim mun meir finst mér að syrti; að. Nú skuluð
þér fara heim, Lewis. Eg skal vera komin heim fyrir
sólsetur.”
Jana gekk af stað, en Hulda hallaði þreytulega
höfðinu upp að trénu, en mjallhvítar hendumar lágu
eins og máttvana í kjöltu hennar.
“Eg verð að laumast burtu héðan,” sagði eg við
sjálfa mig. Nú vissi eg hver hafði sent perstinum
gjafirnar. Hvað fleira skyldi eg fá að vita um þessa
dularfullu og svartsýnu Huldu Vane?