Lögberg - 06.02.1913, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG FIMTUDAGINN 6. FEBRÚAR 1913.
FARFUGLINN.
Eftir REATRICE HERRADEN.
(l>ýtt arf J. S.).
“Seg mér hver hún er.”
“Nei”, sagtii hún, “minar gó5u hugmynd r geymi
eg hjá mér og framkvæmi þær í kyr5. Og þ.ssi er
sérlega skemtileg og eykur mér gleði.”
“Hvers vegna viljið þér geyma spaugð hji yður?”
sagð! hann. “Við þurfunT öll skemtanir og ánæ:j t.
hegar þér finnið upp eitthvert spaug, haf'ð þér ge.t
góðverk.”
“Það er nú gott. En fyrst þé" v ljið1 þið, skul-
uð þér fá' ofurlitla fjörgun. En þér verið að gefa
mér tíma til að koma þessari hugmynrl m nni -í fram-|
kvæmd. Eg flýti mér aldrei með neitt, því eg álit það þ:
hr fin af henni aS eg gat ekki um annað hugsað, og
ásetti mér því að iðka hana unz eg væri orðin eins
fullkomin og unt er. Eg vann dag og nótt; en það
tekur fleiri ár og erfiða vinnu að ná nokkurri full-
komnun.”
“Og eg hélt að það þyrfti ekki nema fáa mánuði”,
sagði hann hlæjandi,
Klukkan var nærri 4 e. hád. þegar ung stúlka “Fáa mánuði”, endurtók hún fyrirlitlega. “Þér
kom inn í setustofuna á sv ssnesku hóteli og settist á talið eins og viövaningur. Nei, menn verða aö vinnai
stól í nánd við eldstæðið. jaf kaPP' ár eftir ar °S ”a framförinni smátt og smátt.
“Þér eruð rennvotar”, sagði roskin kona, sem!H«gsið yður þá tilfinningu, að þegar maður snertir
gerði alt hvað hún gat til að hita sér. “Þér ættuð að nóturnar, hefir maður töfrað áheyrendurna og flytur
skifta um föt eins fljót og unt er.” • | l>a inn á draumaland tónanna, þar sem manng ldið imjög lélegt takmark að vilja að eins safna peningumj
‘Eg hefi engin föt að fara í”, sagði unga stúlk- hverfur inn í óákveðna löngun og þrá. Þar eð eg þarf hvorki að stynkja lrónda né bróvur, j
an hlægjandi. “Og svo þorna fötin min strax.' j Eg viðurkenni að eg hefi aldrei litið á þetta frá hefi eg kos ð minni peninga en meira frelsi til að
“Hafið þér mist dótið yðar?” spurð’ konan meðiþessari hlið , sagð hann auðmjúkur. Eg hefi skoð- njóta. gæða lífsins. A morgun vil eg vera ó.álmuð,
hluttekningu. aís Það sem óhjákvæmilegt mótlæti, og — satt að segja1 veii5a fiörii(ji og hvíla mig undir gömlu furutrjá.ium
“Nei”, svaraði unga stúlkan. “eg hafði ekkert|— skd eg ekki hvemig það fer að vekja eldmóð. Eg og ] fa fyr;r hugmynd mína.”
að missa.” vildi að það gerð; það ekki , bætti hann við og leit á <‘gg ætja jjka ag vejga figrildi og hvíla mig undir
Hún brosti einkennilega, eins og eðl sleiðsl:;n: elskuveröu stúlkuna sem stóð frammi fyrir honum. J trjánum”, sagði hann.
hefði sagt henni ^ð meðlíðan fólksins mundi strax Skeytrð þér ekki um það , sagði hún og hló að “Þér ráðið þvi”, svaraði hún, og á sama augna-
breytast i efa. j vandræðtun hans. Þér eruð heldur ekki sá eini j hj;ki hringdi dagvcrðarklukkan í hó.el nu.
“Mal hefi eg auðvitað”, sagði hún með varkárni.:sem skoðar starf mitt sem mótlæti. Fjárrá&amaðurinn Unga stúlkan hraðaði sér inn í skrifstofuna og
“Eg er bú n aðí ganga langan veg, skal eg segja yður; minn gamli fyrirleit það, og honum var raun að þvi ta]a^j þýzku við þjóninn. •
- alla leið frá Z.” að hll,sta á m'g- en hann vissi aS mer Þ011' vænt um “Ó”, sagði hann, “þaö er ekki alvara yðár.”
“Og hvar yfirgáfuð þér samferðafólkið ?” spurði ,veru sanns vinar. “Jú, hrein alvara”, sagð’ hún. “Eg vil ekki að
eldri konan blíðari. Eg hefi akirei haldið að slikt stai f gerði mann menn vjtj nafn mitt. Seg þeim að eg sé unga stúlkan
“Eg er alveg fylgdarlaus, eins og eg er farang-jað sjá gamla andlitið hans, og að eg var ötulli í nær- semi stjjtj píanóið.”
urslaus”, svaraði unga stúlkan brosandi. órólegan , sagði liann. ' j Hún var a'ð eins kom’n út og inn i herbergi si t,
Svo opnað' hún píanóið og framle.ddi nokkra Reyn ð, og þér munuð sannfærast , svaraði lj,ún. jJegar Oswald Everard kom inn og spurði um nafn
söngtóna. Það var eitthvað alúðlegt viö það hvem- “En þér töluðuö um söng áðan. Eruö þér ekki við- !hennar .
ig hún snerti nóturnar; hver sem hún svo var, þá kvæmur þegar þér syngið? “Það er ungfrúin sem st'lti pianóið”, svaraði
kunn: hún að leika yndislega angurvær sönglög, þrút- Stundum , svaraði hann. En það er svo ó- jlanrii OSr snéri sér strax að reikningsbók sinni.
in af óendanlegri þrá. jlíkt. Yðar starf er óhjákvæmilegt mótlæti. Þegar eg • *
Roskna konan sem sat við eldinn, horfið á ungu hugsa um þær þjáningar sem samverkamenn yðar hafa Vifi mint st enginn á ungu stúlkuna; en
stúlkuna og gleymdi að hún var íylgdarlaus og far- l>akað mér, furðar mig að eg skuli hafa alt v t „ . . hun neytti matar síns og aðgætti réttina vel, og þar eð
angurslaus. Hún hikaði ofurlítið, tók svo bamslega E11 cg er ókurteis. hán var onnum kafin við þetta, gaf hún lítinn gaum
andlitið á milli handa sinna og kyst; það. Nei, sagði hún. segið mér frá þján.ngum ag samtal gestanna.
“Þökk fyrir hljóðfærasláttinn, góða barn”, sagði yðar. þag var hej(jur e{<ki mjög skemtilegt, að e:ns að-
hún vingjarnlega. Þegar mig langaði tnest til að vera í fr.ði . fjns]ur ag matnum. En svo heyrði hún nefndan
“Píano ð er afarilla stillt”, sagði unga stúlkan og sagði hatin. En eg er ókurteis. , hljóðfæraslátt, sent var hcnn' kærastur af öllu og fór
hraðaði sér út úr herberginu, en kom brátt aftur með “Veitið mér þá ánægju að segja mér það”, sagði aS hlusta
malinn sinn.
“Hvað eruð! þér að hugsa um að gera
konan. ,r m’S talliðugan. Siðan eg man fyrst eftii hafa hye mjkla ánægju hljóðfæraslátturinn hefir veitt mér
“Aði stilla píanoið”, sagði stúlkan; tók hljómstill- þessar manneskjur þjáð mig. Eg hefi reynt að um- um æfjna j>ag er göfugasta málið sem maðurinn
ir uj>p úr malnum og fór að vintta af ákafa. Hún flýja þær en mér hefir reynst það ómögulegt. Eg getur jært ag skílja og tala, og stundum finst mér eins
kunni jætta sjáanlega, og herti á strengjunum á vixl held að^all r hlóðfæra»tillarai hafi geit samsæri gegnjQg jjeiri sem geta þa^ s£u færjr um ag rága hinar
eins og henni væri það áríðandi. Konan við eldinn mef. • flóknustu gátur lifsins á vissum augnablikum.”
var alveg hissa. “Hver gat hún ver.ð?" Án farang- Allir, hverjir. spurði hún. “Eg hefi”, sagð annar gamall maður, “l'.fað lengi,
urs, án vina, en með tónkvísl. -s',hr hljóðfærastillar auðvitað , sagði hannog hefj þvj sem egjjjegt er mætt ýmsu mótlæíi, en að
Nú kom maður inn í salinn. en þegar hann heyrði stuttlega. Eg veit að rnaðtrr getui ekki verið an verga ag hætta viö hljóöfæraslátt hefir hrygt m'g
hljóminn í pranoinu sem verið var að stilla, sagði, þeirra, en — þeir sýna aldrei hlífð né meðaumkun. j mest Eg þráj enn aS heyra streng; stórrar fiílu
hann; "Já, hver rækallinn, þetta jxrla ekki taugarnar Þegar eg hefi ætlað að lesa eða skrifa í næði, þá hafa;cjma uncjjr boga minum, eg þrái enn að heyra rödd
mínar”, og út þaut hann. i>e!r kom s : ávalt -þegai eg hafði gesti við> moigun- mina óma. í samsöngnum, og að vcra einn af þe m
Fáeinum mínútum síðar hraðafei ungfrú Blake verð komu þeir. Einu sinni ætlaði eg að biðja stúlku; hclztu sem spijar Beethovens lögin; en það verður
sér inn i sal nn. og heimtaði j>ögn undir eins. að veriSa konu mjna, og jaá kom ein, eg hætti v.ð bón-; e.lcjci fyr en j öðrum heimi býst eg v'ð.”
“Ég er nú rétt búin”, sagði unga stúlk in. orð'ð og flýði. Eg held að það úi-og grúi af þeim í Hann l.it á tómú ernrna sína og bætti svo við,
Pianóið var svo illa st'lt að eg gat ekki varizt því að k>ftinu eins og bakteríum. Og hvern g í dauðánumj eing Qg hann skammalSjst sin fyrir að vekja eft'rtekt
stilla það.” . "átuS l>er valiS y5ur þetta starf og hvemig gátuð þérjme.fisH gínu.
Ungfrif Blake gaf þVÍ aldrei gaum sem aörir orðið hrifnar af þvi? Komið þér nú ekki og segiö að «En þegar fyrsta sorgin er afstaöin j slikum til-
sögðu, og taldi víst að ilnga stúlkan heiði fyr.r at- !,er séuð nuð s\aita ti>sku og bréfspjald, sem e gi a®jfe]junl sem mínuim, er það bezta huggunin að vera
VEGGJA GIPS.
Hið bezta kostar yður ekki
meir en það lélega eða
svikna.
t iðjiö kaupmann yðar um
,,Empire“ nierkiö viðar,
Cement vet-gja og finish
plaster — sem er bezta
veggja gips sem til er.
Eigum vér að segja yð-
ur nokkuð urn ,,Empire“
Plaster Board—sem eldur
vinnur ekki á.
Dr.R. L. HURST.
Member of Royal Coll. of Surgeons.
Eng., útskrifaður af Royal College of
Physicians, London. Sérfræðingur í
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum. —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portage
Ave. (á móti Eaton’sj. Tals. M. 814.
Tími til viðtals, 10-12, 3-5, 7-9.
p Einungis búið til hjá
| Momtoba Gypsum Co.Ltd.
hVmnippg, Manitoba
Í SKRJF!*> F.KTIR BÆKLINGI VORUM YÐ-
Þl —UR MÚN ÞYKJA HANN ÞESS VEKÐUR.
lÁ____
ííj .fó8?&c
SVuVttfl Yé\tíé\ Véó.VétT

THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
fslenzkir MgfræOingar,
Skrifstofa:— Room 811 McArthur
Building, Portage Avenue
Áritun : P. o. Box 1656.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
X ÓLAFUR LÁRUSSON
..°s ,
BJORN PALSSON
YFIRDÓMSLÖGMENN
T Annast Iögf-œðisstörf á Islandi fyrir .
Vestur-Islenclinga. Otvega jarÖir og T
^ nús. Spyrjið Lögberg um okkur. +
X Reykjavik, - lceland |
P- O. Box A 41 X
ltun “Að þvi er mig snertir”, sagði gamal! og alvar-
spurði “J*ja”, sagði hann; “það er eina efn'ð sem ger-'legur ma.ðnr> «get eg ekk-; fundið orð t l að lýsa því
yðnr afsökunar. Það var ekki áform/ mitt að vera
áleitin. Orðiin runntt út úr mér nærri óafvitand .”
Hún hélt áfram inn í setustofuna, settist þar i
horn og las bkjð. Enginn gef henni gaum og eng nn
talaði við hana, en jægar hún var farin, fór fólkið að
dæma um framkomu hennar.
“Mér þykir leitt að hún heyrði það sem eg sagð ”,
sagöi ungfrú Blake. “En hún virtist engan gaum
gefa því. Ungu stúlkurnar sem nú á tímurn blandast
saman við mannfélagið, missa alla t'lfinningu og
mannlega hegðun. Þ.ví hefi eg veitt eftirtekt.”
“Þær losná við mörg óþægind i á þann hátt”,
sagð'. gömul kona.
* * *
Unga stúlkan svaf rólega, hana dreymdi fagra'
drauma og vaknaði með bros á vöninum. Hún flýtti
sér áð borða morgunverðinn og þaut svo út til að
fara af stað og veiða fiðrildi.
Oswald Everard be ð hennar i sólbyrginu. og mintií
hana á að hann ætlaði að verðá henni samferöa.
'Komið jiér þá , sagði liiin, “við megum ekki
eyða tímanum til ónýtis.”
Þau veiddu f ðrildi, þau tíndu blóm, þau híupu,
| þau hvíldu sig á götubakkanum og þau sungu; þau
jklifruðu í klettunum og hann undraðist dirfsku henn-l
ar. Ekkert þreytti hana og alt gladdi hana : blómin,
| fuglarnir, ský n, grasið og skógarilmurinn.
“Er ekki skemtilegt að lifa?” sagði hún. “Efj
Dr. B. J. BKANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & Wilíiam
Tklkpik>nh gakrv ;ííío
OFFics-TfvAR: 2—3 og 7—8 e. h.
Hkimili: 620 McDermot Ave.
TTíi.kI-BOMK garry 321
Winnipeg, Man.
Rr. O. BJORNSON
Office: Cor. Sherbrooke & VViUiam
I'KIJÍWIONK, GARRY 3«»
Office tímar: 2-1—3 og 7—8 e. h
Hbimili: 810 Alverstone St
TBKBrHONK: oarry TO!l
Winnipeg, Man.
Dr. W. J. MacTAVISH
Ofpice 724J Aargent Ave.
Telephone .Vherbr. 940.
i 10-12 f. m.
Office ttmar S 3-6 e. m.
' 2-9 e. m.
— Heimili 467 Toronto Street -
WINNIPEG
telephone Sherbr. 432.
j áheyrand? Lowell sagði satt, þegar hann sagði að
tað ekki ágætt að anda að sér þessu lofti ? Dragið
þér andanti eins djúpt og þér getið. Er jiaö ekki
vinntt a» stilla píanó, hneigði sig ánægjulega fyrir skrifa á. hve óhentugur sem tíminn er, segið ....
henni og fór út í garð nn.'þar sagði hún st.mum af lfann Þagnaði, því unga stúlkan var farin a«ihjjóðfærasj4ttur væri einn af hans g6öu gjöfum.”
gestunum frá því að nú væri búiði að stiUa piaónið, skellihlæja svo tár runnu niöur kinnar hennar. Svo ,.Eg vjssi ekki aS þér vorug söngelskur; hr I ánægjulegt? Þaö finst mér.
og að ung stúlka. fremur sérlynd, hefði gert það'. þurkaði hún tár n hu.t og sagði: ! Keith”, sagðí ensk kona. Þér hafið ekki m nst á Öswald Everard varð hrifinn af gleð1!' hennar,
“Það er mjög viðbjóðslegt að kvenfólkið skuli Afsakið hláturinn. Þetta var svo skemtilegt að; s-ng 4gur» ; honum fanst hann vera orðinn að skóladreng, sem
taka þátt í öllum iðngreinum”, sagði hún með karl- eS Sat eKk' varizt honum. „E£ til vijj ekki frh» svaragj hann “Maður ætti fri fra námL °g gat notið gleð'nnar hindrttnar-
mannsrómnttm sínum. “Það er svo ókvenlegt og illa Yður finst það skemtilegt , sagði hann og brosu; tajar stundUm ekki um ])að, sem maður hugsar mest laust‘
viðeigandi.” án s að' vilfa Þa8> “cn mér finst Þa* ekki skemti' ttm. Eg'þegar eg er i London vanræk: eg aldrei að “Er ekki ágætt að lifa?” sagði hann. “Jú, svo
Það var ekkert kvenlegt við ungfrú Blake; þykktt l0gt\.x. .. , . ). v hlusta á okkar beztu listamcnn.” sannarlega ef við kunnum að njóta lífsins.”
fötin hennar. háa hálslínið og flókahatturinn var alt , -'|U toK'u ílein rram t og miktð var talað um, Þatt vortt nú komin' á engjarnar, og unga stúlk-
svo karlmannlegt. ,, * ■ .... x . !nofn hinna helztn °S framkvæmdtr þetrra. an for strax aö hjálpa hinttm stúlkunum að hirða
y , Mt-kla nafnfrægð hef r litla, enska stulkan
riddarahersirinn, að hvers skoðuntim1
“Thyra Flowerdew skarar fram úr öl-|en svo fór hann aB hjalpa tij sjalfurj og hætti ekk:
. , ’jum- Eg heft heyrt hana í New York, Leipz g, Lond-jfvr m f jgdarmær hans gafst upp
þer nu með mer t neðr, enda garðsms, þa skal eg synajon og Berlin og jafnvel í Chicago.” í <w, . , , , .
Mennirni,- tóku vasakík rana sína og sáu unga y8ur dal nn.” Unga stúlkan flutti sig órólega i stólnum. . í sag«, hun hlæjandi, “þetta er þó skemtileg
s’túl-ku með barnslegt andlit, mjúkt, jarpt hai og kven-, y/ú var hún farin að ráða við kætina. en svipur “Eg held að ungfrú Flowerdew hafi aldrei kom-jf' ',a SVona me 1,1 l,m_ °mi® ')tr nn’ vlS sknlum
i fara mn 1 sv:ssneska kofann þarna og biðja um ögn
af mjólk. Eg er svo þyrst. Eg þakka yður fyrir, en
j eg vil helzt bera blómin mín sjálf.”
’En hvað j>ér erttð góðar fyrir yðar hatt”, sagði
var að leika v ð geitma. i þessa hljóðfærastillara. Hann varð alveg hissa þegar “En sú djörfung”, sagði ein af konunum og
“Góðan daginn", sagöi hann og lyfti húfunm. hún sagði honttm að hún hefði gengið alla le ð frá Z.lsnéri sér að ungfrú Blake. Hvað getiir hún vitað um
“Eg vona að geitin ami yður ekkt. Það a að slátra og verig ein 4 ferg. jþetta? Er það ekki hún sem stilti píanóið?”
henn á morgun, veslingnum litla. “Mér finst það ekki umtais vert”, sagði Hún. “Eg| “Máske hún st lli pianóið hcnnar nngfrú Thyru
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave St.
Suite 313. Tals. main 5302.
.\it segið þer mér eittnvað ui„ia um iicssa i ý r,.„. * i r* ,•,, , i,
"Mér MU gamait « ajá þésra s,ÚIk„”. Sag» iwodT stl,lkanl •* •*> <* ri*****.
einn af tennis -leikurunum, sem hallaðist upp að tré. “ðíei, ekki orði fleira. Eg er nógu sneyptur yf-, allir dáöust
“Hún kemur þarna”, sagði ungfrú Blake, sem sá jr þvi sem ^ búinn a& segja»; saggj hann. “Komið '
hana vera að koma út úr húsinu.
Fyrst horfði Oswald Everard alveg hissa á hana,
legt útlit. Geit gekk á móti henni og nartaði í kjól- hennar var gletnislegur, hún geymdi sjáanlega leynd-;ið t'l Chicago”, sagti hún.
inn hennar. Mún v rtist að skilja ge tina og fói a<5 ar hugsanir. Hún var heilsugóð og glaðlynd og hafði
leika ser vtð nana, henm til mik llar ;,nægjn. E;nn af ;svo margt skemt legt að tala um, að Oswald Everard Hann hafði ætlað að, segja Philadelphiu, en áleit ekki
mönnunum, Oswakl Everartl gekk þangað sem hún var farinn ag finna tij þess ag hann gat sæzt yj.g ajja nau5synjegt a-g baáa ur mjsgr pum sínum.
íýú varð dauða þögn. Hersirintt var gramur.
hann.
“Eg segi yður það satt, að það er alveg nauö-
synlegt vegna atvinnu minnar,” sagði hún í gletnis-
legum róm. “Það minnir mig á að gestirnir í hótel-
AíJÍ!cjU:.jt!'.JtÍjtL £
| Dr. Raymond Brown, í
^ Sórfra-aiugur í augna-eyra-uef- og Í
háfs-sjúkaóœum. |r
Í Soinerset Bldg. 'í
í Talsími 72B2
j| Cor. Douald & Portage Ave. f
J Heima kl. io—r og 3—6.
J. H, CARSON,
Manufacturer of
ARTIFICIAL LIMBS, OKTJHO-
PEDIC A FFLIANCES. Trusses
Phone 342S
357 NotreDame WINNIPFa
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST.
setnr líkkistur og ancast
am útiarir. Allur útbún-
a8ur sá bezti.* Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvarCa og legsteina
Tals Ctctx>x>.Tr 2152
“En sú skömm’’, sagði hún. “Að hugsa að‘henni var ánægð og náði 4 sjaldgæfum f ðrildum, sem mér j Flowerdew?” sagði ungfrú Blake.
; inu hafa ekki m'kið álit á starfi minu. Þegar
eg
sé slátrað og svo fitjað upp á nefið að h'enni.” þótti mjög vænt um. En að vera ein á ferð1, því erf “Já, eg hefi mjög oft gert það. Þér eigið koll- j hu^sa um Þa®’ a® eS heti enga náð hlotið hjá stúlk-1
"Það er nú einmitt það seni við gerunt hérna”, eg vöiv Eg er minn eigin húsbóndi. Það hefir sínaIgátuna”, sagði unga stúlkan. ‘mni ' ^kozka kjólnum, liggur við að hjarta mitt ætli
sagði hann hkegjand . “Við finnum að öllu sem við kosti, og — og býst eg við — ókosti líka; hingað til Nú varð aftur jiögn. Svo sagði gömul og góð-!a<Xi S1>1 nf*a' llva® ætli hun segi ttm yður, sem hafið
borðuni, og eg skal játa að eg er einn af þe m lökustu, hefi eg að eins orð'ið vör við kostina, en séu ókost- lynd kona til að bæta úr ósamkötnulaginu: otðið mer samferða? Og hvað ætli hún segi um mig,
enda þ>ótt að stúlkan þarna í skozka búningnum sé irnir til, þá koma þeir óbeðið.” “Eg álít hljóðfæraslátt hennar óviðjíananlegan. seni ie^1 ^U1 a,Vi vera meö meri“ Eg held hún kalli
mér jafn snjöll i þvi.” “I>er viH5ist vera framtíðarkona”, sagði hann. |Eg hlusta aldre á neitt sem gerir mig jafn ánægða.”, l>að ókvenlegt' Mer !>ættl Saman að heyra hana tala
‘.'Nú, það er hún sem reiddist mér, af þvi eg “Máske þér hald ð fyrirlestra um atkvæðisrétt 'Þegar maður hlustar á hana’, sagði hersinn, 11x1113
stilti píanóið”, sagð: unga stúlkan. “En þess var kvenna?” |sem nú var búinn að jafna sig, “verðttr maður ekki “Eg skeyti ekkert um hvað fólk segir”, sagði hann.
þörf og það var blátt áfram skylda min. Eg kom eins “gg hefi við og við verið á ræðupalli”, sagði hún. var vi® nærveru hennar, því hún virðist sjálf vera Og eg skeyti ekkert um hvað fólk af hennar
og eg væri kölluð til þess.” “Satt að segja líður mér bezt þegar en sný mér að | söngurinn. og það er sannarlega sjaldgæft. Það er tagi segir”, sagði hún.
“Það hefir verið leið nlegt að pianóið var ekki mörgum áheyrendum. Finst yður það ekki ó- ekk oft á Þessum tímum að menn gleyma persónunni “Þvi í dauðantnn höfðuð þér á móti því sem
stilt”. sagði hann. “Eg varö þess vegna að hætta að ikvenlegt? Hvað mundi stúlkan í skozka bún-'ngnumjvfir songnum- Gun er sannarlegt fyrirbr'gði, hafi|hersinn sagði v'ð dagverðinn í gær?” spurði hann.
syngja. En það er undarleg atvinna sem þér hafið meg karlmannshattinn segja um það? Eg held þérimaSur seS hana einu sinni gleymir-maðHr henn: tæp-'"Eg var ekki við boröið, en cinhver sagði mér jiað
valið vðiir. Hún er sjaJdgæf ungum stúlkum.” jættuð að fara og hjálpa henni að rcka geitina burt. !ega' Eg mundi ÞekkÍa hana hvar sem væri.” og mér þótti loitt Hvað vitið þér um Thyru FIow-
8- *■ SIQURP8QW Tals. Sherbr, 2786
S. A, SIGURÐSSON & CO. '
BYCCIftCAN|ff(N og FfiSTEtCNASALAH
Skri£8tofa: Taisíroi M 44*3
510 Mclntyre Block Winnipeg
' Finst yður það svarað; hún fjörlega. “Mér Hún er svo hræðsluleg. Eg er hugfangin af henni.
virðist annar hvor kvenmaður iðka hana, en það sem Ætli hún hafi ekki samið rit um hið kvenlega hjá
Meðan hann talaöi horfði hann á ungu stúlkuna, | erdew?”
Miss C. Thomas
PlANO KENNARI
Senior Cer'ificate of Toronto
Univereity
Heimili 618 Agnes St.
Talsími:
Garry 955
og gat ekki annað en dáðst að framkomu hennar und-
“Þegar athugað er að hún hefir sOmu atvinnu
r kringumstæðum, þvt flestir aðrir mundu:og eg> veit eg auíSvitað ta!svert um hana >•
hafa orðið sneyptir. Og þegar hún stóð upp ásamt
“Já, svei, svei”, sagði hann fremttr ókurte slega.
undrar mig er, að nokkur skuli vera ánægður með konunni? Það væri gaman að lesa það.”
hana. Undir öllum krmgum^tæðitm er ómögnlegt að Þér eruð í öllu falli sönn kona”, sagði hann
safna sér fjármunum við þá iðn. ’ hlægjandi. “Eg heyri að þér eruð napuryrtar. Still-j hinum> fy%di kann henni og sagði: Xi j, .... ,
“Hvers vegna völduð þér yðtir þessa iðn þá? ’! arastarf'ð hefir ekki svift yður þeim eiginleika.” . “Mer Þykir ,eitt aS hafa or8iís t:1 Þess aS koma j anléikaranum ” "r ^ ^ arannm ^°,g'
spurði hann hlæjandi. “Stillarastarfið — því var eg bú n að gleyma;: y^ur i særandi hugarastand.
“1 raun réttri valdi eg hana ekki”, sagði hún,
“það var fremur eg sem var valin. Eg varð svo
en nú, þegar þér mintuð mig á það', lifnaði hugmynd “Það gerir ekkert til”, sagSi hún glaðlega. “Ef Alls enginn ,svaraði hún—“Jiað er aðeins til-
hjá mér.” j yður finst eg hafa verið klaufaleg og ól'púr, bið egjbreyting á sasma úrlausnarefn'.”
J. J. BILDFELL
fasteig^asau
Room 520 Union Bank - TEL.2685\
Selur hús og lóðir og anuast
alt þar aölútandi. Peoingalán