Lögberg - 28.05.1914, Blaðsíða 6

«
LÖGBERÖ, FIMTUDAGINN 28. MAl 1914
flhe TTwtmlMOT Otapur, U4. Toronto, á ItfUiirCtUnB,
ÚTLENDINGURINN.
SAGA FRA SASKATCHEWAN
cftir
RALPH GONNOR
í huga Kalmans var flagg mælingamanna byrjun
á nýju lífi; honum fanst eins og lokið hefbi verib upp
dyrum inn í aeðri og fullkomnari heim; hann sá i
huga sér alls konar möguleika, alls konar framfarir,
alls konar dýrtS. French veitti því eftirtekt hversu
augu hans ljómuðu og hvílíkri gleði og ánægju and-
lit hans lýsti.
“Já, þetta er byrjun á bjartri framtíð, Kalman"
sagði French, “bjartri framtíð fyrir þig; stórkostleg-
um framförum fyrir þetta land. Hér fara að risa
upp blómlegar bygðir og reisulegar borgir; fjörugt
og arðsamt verzlunarlif, nógir peningar og alt sem
til framfara má telja.”
“Þá verður hægt fyrir okkur að selja kartöfl-
urnar okkar og haírana” sagði Kalman.
“Já, það verður auðvelt" svaraði French. “Við
gætum selt tiu sinnum meira en við höfum til.”
“Og því þá ekki að rækta tiu sinnum meira?”
sagði Kalman með ákafa og eldmóði.
French ypti öxlum, honum fanst sárt að segja
skilið v.ið hægðina og rólegheitin, sem nýbýlisdagamir
höfðu veitt.
"Jæja, Kalman, þú getur gjört það. Eg skal
láta þig ráða. Við Mackenzie skulum hjálpa þér;
heimtaðu bara ekki of mikið af okkur. Það verða
mörg hundruð hestar hafðir til vinnu hér næsta ár.”
“Mörg hundruð hestar!” kallaði Kalman. “Hvað
heldurðu að þeir þurfi mikið af höfrum? Þúsund
bushel ?”
“Þúsund! Já, miklu meira; tíu þúsund; tuttugu
þúsund.”
Kalman reiknaði fljótt í huga sér.
“Tíl þess þyrfti þrjú hundruð ekrur af landi að
minsta kosti, og við höfum ekki nema tuttugu ekrur,
Jack!” sagði hann. “Við skulum fá okkur hesta
og alla menn sem við getum náð í, og undirbúa jörð-
ina fyrir hafra. Hugsaðu þér bara hvað við getum
gjört. Hundrað ekrur af höfrum, fimm eða sex
hundruð bushel, ef til vill meira, og kartöflurnar þar
að auki.”
“O, við skulum vera rólegir; þeir koma ekki
hingað í dag, Kalman, það er nógur tími.”
“Já, en við verðum að plægja í ár, til þess að
það verði tilbúið að ári” sagði pilturinn, “Og það
þarf langan tima til þess að plægja hundrað ekrur.”
“Víst er það” sagði Jack, “það þarf heilt sum-
ar, með öllum þeim vinnukrafti sem við höfum ráð
á, að plægja hundrað ekrur.”
Kalman varð eins og blossandi lifandi eldur;
hann hugsaði um það fram og aftur, hvað hægt væri
að gjöra og hvemig hægt væri að gjöra sem mest
fyrir næsta ár. Þessi eldmóður Kalmans, vakti
French upp til áhuga og umhugsunar. Það var jafn-
vel eins og hann langaði til að vera orðinn ungur og
fjörmikill. Það var eins og hann vaknaði upp af
dvala. Og jafnvel Mackenzie sýndi þess merki að
ákafi Kalntans hafði áhrif á hann.
Þennan santa dag reið Kalman niður til Wakota,
til þess að bera ráð sín saman við Brown, vin sinn;
því hann liafði um langan tima farið að hans ráðum,
og fann það æ betur og betur, hversu mjög hann
þarfnaðist leiðbeininga hans. Brown hafði unnið á
búgarði í Ontario, áður en hann fór á skóla, og þvi
hafði hann talsverða reynslu i búnaði, og var það
honum ómetanlegt gagn í baráttu lífsins. Hann vissi
um alt. er að búnaði laut, og þess vegna var það að
Kalman fór fremur til hans en til French eða Mac-
kenzie. þegar hann þurfti á upplýsingum að halda í
þá átt, hvort sem það var um-garðrækt, eða skepnu-
geymslu og meðferð. Ósættin, sem orðið hafði milli
Browns og French, var Kalman til óumræðilegrar
sorgar; og þaö því fremur sem hann var þess sann-
færður með sjálfum sér, að upptökin væni hjá þeim,
er hann fyrst hafði gefið óskifta vináttu, traust og
aðdáun. F'rench hafði ekki sagt Kalman hvernig á
því stæði að hann hætti alt í einu að fara til Wakota.
En hann hafði int að því hvð eftir annað, að sér
væri ant um að Kalman héldi áfram að fá upplýs-
ingar hjá Brown. Og að hann óskaði eftir að Kal-
man hjálpaði honum á allan þann hátt, er honum væri
mögulegt, með verk það, er hann yæri að vinna með-
al Galizíufólksins. Þetta þótti bæði Brown og Kal-
man vænt um. Þeir höfðu orðið svo nánir vinir að
þeir voru orðnir eins og óaðskiljanlegur partur hvor
af annars lífi. Kalman var í Wakota á hverjum
sunnudegi. I.ífið sýndr honum nýjar og fegri mynd-
ir í kunningsskapnum við Brown, en hann hafði
dreymt um nokkru sinni áður.
Kona Browns, barn þeirra, heimili þeirra og við-
búð, alt þetta var honum eins og jarðneskt himnaríki.
Það hvíldi eins og dökt ský á hugarhimni hans, að
French skyldi ekki geta orðið þessarar sælu aðnjót-
andi líka. Og það fékk þeim mun meira á hann,
sem það var auðsjáanlegt, að French tók það mjög
nærri sér. Það var að fara í vöxt að French færi
á sdnnudögum til Vegemóta, og hann var jafnvel í
burtu þrjá til fjóra daga í senn. Þegar þetta vildi til,
var lífið nærri óbærilegt fyrir Kalman; Hann var þá
engu sinnandi. Hann bar harm sinn í hljóði um
sumarið; hann mintist aldrei á það við nokkum
mann, ekki einu sinni við Brown. En svo vildi það
til að Freqch hafði verið í burtu alla vikuna, þá gat
■hann ekki staðist lengur; hann úthelti hjarta sínu
fyrir Brown, og sagði honum allar raunir sínar
“Hann hefir ekki komið heim í heila viku, Mr.
Brown, og eg get ómögulega þolað þetta lengur,”
sagði pitlurinn í djúpri geðshræringu. “Eg get ekki
verið heima þegar Jack er þar svona á sig kominn;
eg verð að fara til hans.”
“Hann vill það ekki, Kalman” sagði Brown.
“Eg er hræddur um að hann líði það ekki. “Eg væri
viljugur að fara þangað, en eg er hræddur um að
honum þætti það.”
“Eg ætla að fara niður að Vegamótum í dag”
sagði Kalman. “Eg tek hverju sem að höndum ber,
þó hann steindrepi mig — eg verð að fara.”
En sú ferð varð til þess að hann fór þangað aldrei
aftur, því Jack French var svo viti sínu fjær, að hann
nálega gerði út af við piltinn. Hann var fluttur á
sjúkrahús Browns, allur barinn og meiddur, og þar
lá hann í rúma viku. Jack French kom til hans á
hverjum degi; hann iðraði verka sinna djúpt og
einlæglega; hann sýndi piltinum meiri og dýpri ást og
bliðu merki, með hverjum degi sem leið.
En þegar Kalman komst á fætur aftur, lét French
hann sverja sér það að hann skyldi aldrei koma á
eftir sér niður að Vegamótum, eða skifta sér af hon-
um á nokkurn hátt, þegar1 hann væri ekki með öllu
ráði. Það var eiður eða drengskapar loforð, sem
Kalman átti erfitt með að gefa, en þegar hann var
búinn að lofa því, þá var sjálfsagt að halda það; og
það vissi French.
Kalman talaði aldrei um veikleika French við
Brown. En á hverjum sunnudegi eftir hádegið þeg-
ar þeir voru heima, báðu þeir fyrir vinum þeirra f jær
og nær og fólu þá í hendur almáttugum skapara og
verndara, og þeir höfðu þá sérstaklega í hyggju
mann, sem þeir báðir unnu eins og eldra bróður sín-
um; manni, sem þeir hefðu viljað leggja lífið í söl-
urnar fyrir; og þetta var sterkasti þátturinn í því
bandi sem batt þá saman, Kalman og Brown.
Kalman ráðgaðist við Brown um athafnir sínar
og undirbúning undir næsta sumar, og það hafði
góðan árangur; því stór hópur af Galiziumönnum
var undir stjóm þeirra með hesta og uxa að vinna
landið, til þess að það yrði tilbúið fyrir sáningu
næsta sumar.
Meðan þessu fór fram var Brown önnum kafinn.
Viðbætirinn á sjúkrahúsi hans var nálega fullur af
veiku fólki. Skólabörnin voru farin að koma til hans
aftur, því þakklæti hinna tilfinningaheitu Galizíu-
manna fyrir alt það, er hann hafði gert fyrir þá, varð
brátt sterkara en hræðslan við pólska prestinn. Eig-
ingimi þessa pólska prests og framkoma hans yfir
höfuð, snéri fólkinu frá honum — og það jafnvel
þeim, sem höfðu verið heitastir og ákafastir fylgj-
endur hans. Um ástandið er farið býsna réttum orð-
um, þegar Partmoff gamli, sem annars er nú ekki sér-
lega trúaður, segir: : :Þetta póliska prestur slæm mað-
ur; hann drekkur—drekkur altaf; honum tekur pen-
inga altaf, fyrir ialt; hann bölvar skólann; ætlar að
senda doktormanninn helvítis eld.”
Brown og kona hans skyldu vel hvað við var átt.
Allir vom svo önnum kafnir við búgarðinn á
Wakota, að sumarið var liðið áður en þá varði.
Haustið var komið með hina djúpu, þögulu dýrð;
friðsælu kveld; heiðan stjömubjartan himininn. Já,
haustið, drotning allra árstíða í Canada, var komið
áður en þá varði.
Alt sumarið höfðu járnbrautarmennirnir unnið
sig-áfram norður og vestur; þeir voru komnir yfir
Saskatchewan, og rétt að segja komnir í nánd við
Nátthaukagil. Á undan þeim sem að járnbrautar-
^yggingunni unnu, vont alls konar menn, með Hinar
og aðrar vörur og í hinni og annari verzlun. Þar
voru t. d. grávöm kaupmenn; leyfislausir smákaup-
menn, brennivínssalar. Svo var þar aðal verkstjóri
og vélafræðingur. Þá voru þar einnig ferðamenn,
sem ekkert höfðu annað fyrir stafni, en að leika sér;
þar voru auðmenn og prangarar í þvi skyni að hafa
$10,00 virði fyrir $i,oo, upp úr einhverjum skiftum,
kaupum eða bralli.
Suma þessara síðasttöldu manna nálega dýrkuðu
verkstjórarnir og vélafræðingarnir; aðra vildu þeir
helzt sjá kveðja sem fyrst. Var það mest undir því
komið, hvers konar meðmælingabréf þeir höfðu frá
hinum háu i austurfylkjunum.
Hjá vinnubúðum Harris verkstjóra var maður,
sem virtist liafa mikil áhrif; hann hét Robert Menzie
frá Glascow’. Hann var auðugur, og því líklegur til að
kaupa land, námur og járnbrautir í Canada. Hann
ivar því maður, sem lítandi var upp til. Með honum
var Marjorie dóttir hans, sér til heilsubótar; var
;það jarphærð 17 ára gömul stúlka, og hafði heilsa
jhennar batnað mikið við breytinguna. Með henni var
Janet föðursystir hennar og barnfóstra fyrir hann.
Með þessu fólki ferðaðist Edger Penney, ungur
Englendingur allauðugur. Hann hafði verið heilt ár
i Canada og þóttist þvi fullfær til að vera leiðsögu-
Imaður. Nú vildi þó svo til að það var ljósgeisla-
fræði, sem hann gaf sig mest við; það voru ljósgeisl-
amir í hinum leyndardómsfullu augum ungfrú
Marjorie og litirnir á brúna hárinu hennar, sem
stundum sló á koparblæ. Þetta var rikara í huga hans
en útreikningur um gróðaverzlun eða kjörkaup á
Canadalandi, járnbrautum eða námum.
Þessi hópur hafði farið af stað með allskonar
útbúnað og var nú búinn að vera, þrjá mánuði, og
kominn á móts við Edmonton. Nú var verið á heim-
leið og hafði þá Robert tekið sér bólfestu hjá Harris
vélfræðingi til þess, sem skozkur auðmaður, að geta
séð meö eigin augttm, hvernig farið væri að því "að
byggja járnbraut í Vestur-Canada.
Þegar hér var komið, voru vinnustöðvarnar
skamt frá Wakota veginum, og sólarmeginn við skóg-
arbeltið, því það var orðið áliðið árs.
Það yar á fögrum október morgni, að Kalman
stökk á bak villihesti sínum, rétt fyrir sólaruppkom-
una, til þess að smala saman hestum sínum til morg-
unverðar, áður en farið væri að vinna þeim.
Hann reið á eftir hestunum og rak þá með hundum
niður að Nátthaukagili og yfir gilið. Þegar hann
kom út á opna sléttuna, sá hundurinn sem hann kall-
aði Kaptein og var sonur Bluchers, úlf, og þatit á
eftir honum eins og örskot.
“Varaðu þig nú, karl minn” sagði Kalman, um
leið og hann komst á milli úlfsins og skógarins, og
flæmdi hann út á opna sléttuna. “Nú hefir þú haft
þína síðustu krás; nú kemur til okkar kasta.”
Úlfurinn hljóp sem fætur toguðu frá skóginum,
sem var meðfram Nátthaukagili; beint yfir sléttuna,
og fylgdi Kapteinn honum á eftir, ásamt Drotningu,
var það tík af úlfahunda kyni. Það drö talsvert sam-
an. Skógarbeltið sást að minsta kosti í tveggja mílna
fjarlægð yfir opna sléttuna; en það var sama skógar-
bekið sem dvalarstæði vélfræðingsins og félaga hans
var hjá.
Fjarlægðin milli úlfsins og hundanna smámink-
aði. Loksins sá úlfurinn hvað verða vildi og þaut
út í dálítinn skógarrunn; voru þá hundamir aðeins
fáa faðma frá honum.
En vesalings dýrið fann þar ekkert vlgi. Hann
þaut í gegnum runnana og voru hundamir og Kal-
man rétt á hælunum á honum. Rétt í því að úlfurinn
skauzt fyrir dymar á tjaldi Janets, teygði Kapteinn
fram trjónuna og greip í rófuna á honum. Eins og
elding snéri úlfurinn sér við og réðst á Kaptein með
ofsabræði; hundurinn slepti og varð hálf hverft við;
þegar hann verulega áttaði sig aftur, var úlfurinn að
fara af stað; en í því kom Drotning.
Lenti þar í grimmustu rimmu og veltust þau öll,
úlfurinn og báðir hundarnir, undir tjaldskörina og
inn i tjaldið. Svo vom áflogin mögnuð, að þau voru
öll þrjú í einum dranga, með ótal fótum og rófum, eins
og þetta væri ein lifandi bandvitlaus ófreskja. Ógur-
legt hljóð heyrðist í tjaldinu:
“Hamingjan góða! Almóttugur! hvað—hvað er
þetta? Hvar emð þið allir? Vill enginn ykkar koma
og hjálpa mér?” Kalman stökk af baki hesti sín-
um, flýtti sér að tjalddyrunum. Aftur gullu við
ógnaróp. “Farðu út! farðu út—farðu út maður, segi
eg!” Hann varð forviða; hann vissi ekki hvað hann
átti af sér að gjöra, þar sem Janet stóð frammi fyrir
honum á náttklæðunum með hárbeyglubréf umhverfis
alt höfuðið; hún hafði örfað inn í hom á tjaldinu og
upp á kassa, sem þar var; hún hélt náttkjólnum fast
að sér og horfði með óumræðilegri skelfingu á þann
voða aðgang, sem fram fór á gólfinu, rétt við fæt-
urna á henni.
Hún hljóðaði hærra og hærra, svo að það heyrð-
ist þrátt fyrir ýlfur og gelt og hávaða í inum grimmu
dýrum. Úr næsta tjaldi kom hlaupandi laglegur mið-
aldra maður á náttkjól, og hélt á byssu í hendi sér.
“Hvað er um að vera, Katrín ? Hvar ertu,
Katrin ?”
“Hvar er eg? Hvar heldurðu að eg sé, annars-
staöar en hérna, fálkinn þinn ! Ó, Robert, Robert, eg
verð étin upp lifandi.”
Maðtirinn hljóp að tjalddyrunum, opnaði það og
fór inn tafarlaust; en út- fór hann eins og örskot,
þegar hann sá hvað um var að vera og hrópaði:
“Hvað í allri veröldinni er þetta?”
“Robert! Robert!”.grenjaði Janet, “komdu aft-
ur og bjargaðu mér!”
“Hvað er þetta, maður?” sagði hann og snéri
sér að Kalman, sem stóð hreyfingarlaus i sömu spor-
um.
“Það er úlfur, herra minn, þetta eru hundarnir
minír—”
“Úlfur!” hrópaði maðurinn, og kom aftur inn í
dyrnar.
“Farðu inn, maður!—farðu inn undir eins og
bjargaðu systur minni! Á hvað ertu að blina, maður?
Hún verður étin upp lifandi. Eg bið þig í allra guð-
anna bænum. F.g er ekki fær um að ráðast á villidýr.”
Frá öðru tjaldi kom þrekvaxinn, holdugur mað-
ur, kinnamikill. Hann var hálfklæddur; skyrtan að-
eins hálfgirt ofan í buxurnar, og hélt hann á exi í
hendi sér.
“Hver fjandinn gengur nú á?” kallaði hann.
“Sve: mér ef það lætur ekki í eyrum, eins og verstu
áflog í grimmum hundum.”
“Janet frænka, Janet frænka min, hvað er að?
hvað gengur á?” kallaði stúlka, sem kom hlaupandi
frá öðru tjaldi; hárið féll í stórum, fögrum bylgjum
um axlirnar og alla leið niður fyrir mitti. Hún hljóp
að tjalddyrunum, þar sem hún heyrði hljóðin frá
áflogunum og frænku sinni. Kalman tór beint í
veginn fyrir hana. tók um mittið á henni og sveiflaði
lienni aftur fyrir sig: “Farðu út aftur!” hrópaði
hann. “Farið þið öll í burtu!”
Þ'au hlýddu öll orðum hans, eins og hann væri
herforingi yfir þeim. Kalman tók sér kylfu í hönd
og ‘gekk hughraustur inn á milli hinna óstjórnlegu
varga.
“Ó, þú góði maður” sagði Janet, “komdu hingað
og bjargaðu mér”. Það var eins og angist hennar
sefaðist. En Kalman var annars hugar þá stundina
en að gefa orðum hennar gaum. Þegr hann kom inn
í tjaldið heyrðist hátt hljóð upp yfir áflogalætin.
Úlfurinn hafði náð i efri skoltinn á Kapteini og togaði
í af alefli, en Drotning reyndi að bíta Úlfinn á háls.
Kalman sló úlfinn högg mikið með kylfunni;
rotaðist hann svo af högginu, að liann slepti takinu á
hundinum. Siðan tók Kalman í aðra afturlöppina á
úlfinum og dró hann út fyrir tjalddyr, en hundarnir
héngu í honum, svo þeir drógust út jafnframt, með
ýlfrum og óhljóðum.
“Guð hjálpi okkur!” hrópaði þrekvaxni maður-
inn og flýtti sér inn í sitt eigiö tjald; hann gægðist
svo út um tjalddyrnar, logandi hræddur, til þess að
sjá hvað um væri að vera: “Dreptu kvikindin; héma
er byssan mín.”
Stúlkan hljóðaði upp yfir sig og hljóp á bak við
Kalman.
Ungi maðurinn þykkleiti fleygði öxinni og hljóp
í hendingskasti upp i vagn, sem þar var í nánd.
“Skjóttu bölvað kvikindið!-’ hrópaði hann “Fáið
þið mér byssuna mina, einhver ykkar.”
En dagar úlfsins voru taldir. Drotning hafði
tekið föstum tökum á honum og læst tönnunum inn
í hann; en Kapteinn hafði fest tennumar í bakinu á
honum og hamaðist af alefti með ofsareiði.
“Ó, kvikindis greiið! Kallaðu á hundana” sagði
stúlkan og snéri sér að Kalman.
“Nei, nei, láttu þér ekki detta það í hug!” hróp-
aði maðurinn í tjaldinu, “þvi þá ráðast þeir á okkur!”
Kalman gekk nokkur skref áíram, barði hund-
ana og reyndi að láta þá sleppa tökum á úlfinum;
svo tók hann byssuna og skaut úlfinn í gegn um
hausinn.
“Hættu nú, Kapteinn! hættu! hættu. segi eg!
legstu niður!” Hgnn átti erfitt með að' ná úlfinum
frá hundunum; þó hepnaðist honum það, og kastaði
hann honum þá upp i vagninn, þar sem hundamir gátu
ekki náð í hann.
“Hvað er þetta!” kallaði ungi maðurinn, og
flýtti sér ofan úr vagninum. “Hvað ertu að gera
maður!”
“Hann meiðir þig ekki, lagsmaður; hann er stein-
dauður”, sagði Kalman rólega.
Ungi rauðleiti maðurinn með tindrandi litlu aug-
un og úfna, rauða hárið, eins og sólbaug umhverfis
höfuðið, var svo kýmilegur, að stúlkan rak upp skelli-
hláfur. Hann var óþveginn, hálfklæddur, hálfgirtur;
alvel eins og staur, sem druslur hafa verið hengdar á
með engri reglu eða röð.
“Marjore, Marjore!” var hrópað með gremju-
legri rödd. “Hvað ertu að gjöra þama? Þú ættir
að skammast þín niður í hrúgu, fíflið þitt?”
Marjore snéri sér í þá átt, sem röddin kom frá,
og svo skellihló hún aftur. “Ó, frænka mín, dæma-
laust er-að sjá þig; mér er lífsómögulegt að verjast
hlátri!” en á svipstundu var stúlkunni með hrokkna
hárið hrundið inn í tjaldið.
“Þú ættir að líta í spegil til.að sjá hvort þú ert
ekki alveg eins hlægileg og við hin, stelpukjáninn
þinn!” sagði frænka hennar.
Stúlkan var eins og hún vaknaði af svefni; hún
bar hendurnar upp á höfuðið í ofboði, sveipaði þéttar
að sér fötunum og hvarf inn i tjald sitt.
Kalman og ungi maðurinn stóðu eftir rúti. Ungi
maðurinn var öskurjúkandi reiður, því enginn getur
tekið því með jafnaðargeði að vera dreginn sundur i
háði af þeirri stúlku, sem honum er sérstaklega ant
um að vel lítist á sig.
“Hvern fjandann varstu að gera maður. aö koma
hingað með bölvaða hundana?”
Kalman heyrði ekki eitt einasta orð. Hann stóð
i sömu spomm eins og þrumulostinn. Hann starði
eins og í draumi inn í tjaldið, sem stúlkan hvarf inn
i. Hann gaf því alls ekki gaum, hvað ungi maðurinn
sagði; stökk á bak hesti sínum, kallaði á hunda sina
og reið af stað.
“Heyrðu maður minn!” kallaði Harris vélastjóri.
Kalman stöðvaði hestinn. “Veiztu hvar eg get fengið
hafra?”
“Já”, sagði Kalman. “Þú getur fengið það hjá
okkur.”
“Og hvar er það?”
“Tíu milur héðan; hinumegin við Nátthaukagil”.
Svo var eins og hann hugusaði sig um. “Eg get komið
með þá eftir hádegið. Hve mikið þarftu?”
“Tuttugu og fimm bushel dygðu okkur, þangað
til við komum að byggingarstöðinni.”
.“Eg skal koma með þá í dag” sagði Kalman, og
reið af stað, og höltruðu hundarnir á eftir honum.
Eftir fáeinar minútur kom stúlkan út úr tjald-
inu.
“Ó!” hrópaði hún og leit á' vélastjórann, “er
hann farinn?”
“Já,” svaraði Harris, “en hann kemur aftur í
•dag; hann ætlar að láta okkur hafa dálítið af höfr-
um.” Hann brosti og mærin roðnaði,
“Er það svo” sagði hún og reyndi að láta líta svo
út, sem henni stæði á sama.
“London Times” flutti langa
grein á laugardaginn um það að
Canada væri hætta búin sökum þess
að Bandaríkja áhrifin væru að
verða hér svo sterk að alt benti til
þess að sameining ríkjanna og af-
nám línunnar væri sjálfsagt ef
þessu héldi áfram. Þör/ á öfl-
ugri mótvinnu gegn þessu, segir
blaðið.
Lögberqs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞVÍ
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI
------------------—.
Dr.R. L. HUR5T.
Member of Royal Coll. of Swrgeoa*
Gng., útskrifaður af Royal College mQ
Physicians, London. Sérfræðingur i
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum. —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Porta^o
Ave. (í móti Eaton’sJ. Tals. M. 814.
Tími til viðtals, 10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
fslenzhir lógfræBingar.
Skripstofa:— Room 8n McArthnr
Building, Portage Avenue
áriton: P. O. Box 1656.,
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
ULArUR LARUSSON
og
BJÖRN PÁLSSON
YFIRDÓMSLÖGMENN
Annaat Iögfræðisstörf á Islandi fyrii
Vestur-Islendinga. Utvega jarðir og
nÚ8. Spyrjið Lögberg um okkur.
| Reykjavik, - lceland
Ý P. O. Box A 41
♦ ♦»♦♦♦♦♦♦♦♦»♦♦»♦ ♦♦♦♦♦♦♦♦ 4^
GARLAND & ANDERSON
Arni Anderson E. P. GarluU
LÖGFRÆÐINGAR
801 Electric Railway Chambcrs
Phone: Main 1561
Joseph T, Thorson
islenzkur lögfræðingur
Áritun:
MESSRS. McFADDEN & THORSON
706 McArthur Huilding
Winnipeg, Man.
Phone: M. 2671.
Dr. B. J.BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
Tklephone garry 380
OFFicB-TfMAR: 2—3 Og 7—8 e. h.
Heimili: 776 Victor 8t.
Telephone GARRY 381
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJ0RN80N
Office: Cor, Sherbrooke & William
Telephone. garry 32»
Office tímar: 2—3 og 7—8 err B
Hcimi i: Ste 2 KENWOOD AP T’S.
Maryland Street
Tei.ephonei garry T63
Winnipeg, Man.
Vér leggjum sérstaka aherzlu k *«
selja meðöl eftir forskriptum liekiia
Hin beztu meSöl, sem hægt er a8 fa
eru notuB eingöngu. J>egar þér komHP
meB forskriptina til vor, meglB kfe*
vera viss um að f& rétt þa8 sem liek»-
irinn tekur til.
COLCIiECGH & CO.
Notre Dame Ave. og Sherbrooke 8«
Phone. Garry 2690 og 2691.
Giftingaleyflsbréf seld.
Dr. W. J. MacTAVISH
Offick 724J Áargent Ave.
Telephone -Sherbr. 940.
I »0-12 f. m.
Office tfmar -( 3-5 e. m.
( 7-9 e. m.
— Hkimili 467 Toronto Street —
WINNIPEG
tklkphone Sherbr. 432.
J. G. SNŒDAL
tannlœknir.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave St.
Suite 313. Tals. main 5302.
^ Dr, Raymond Brown,
í| Sérfræðingur í augna-eyra-nef- og
háls-sjúkdómum.
Í 326 Somerset Bldg.
4 Talsími 7262
j| Cor. Donald & Portage Ave.
* Heima kl. io— 12 og 3—5
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST.
selnr lfkkistur og annast
□m Qtiarir. Allur útbún-
aður sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvarSa og legsteina
Ta’s. He mili Oarry 2161
„ Office „ 300 og 376
H. J. Pálmason
Chartered
Accountant
807-9 Somerset Bldg. Tals. 5). 273g