Lögberg - 28.05.1914, Blaðsíða 7

Lögberg - 28.05.1914, Blaðsíða 7
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 28. MAl 1914 7 SJ A A N LEGS mismunar gætir A MILLI 61 LAVÁL OG ANNARA óma skilvindna paS þarf engan sérfræðing eða langan tfma til þess aS finna út mismuninn á. De Laval og öBrum skilvindum. pvert á nióti; ef 1914 DeLaval skilvinda er látln viS hliSina á einhverri annari skilvindu, þá ftést munurinn, á svipstundu þótt maSur hefSi aldrei áBur séð skilvindu. Ef maíur tekur svo fimm mínút- ur tii þess að bera saman skil- vindu skálarnar og samsetn- ing þeirra stærSina, efniS og smlSiS 4 vinnupörtum vélar- innar, sérstaklega þeim pört- um, sem mest reynir á og stundum þarf aS taka I sundur og setja saman aftur; hvernig þetr eru oitubornir og alt ann- aS, sem heyrir til byggingu skiivlndanna til þess aS hafa hana eins góða og sterka, þá sér maSur enn þá betur mis- muninn . Ef maður athugar enn þá bet- ur og snýr vélunum báSum samhliSa I hálfa klukkustund, sérstaklega ef maSur lætur mjólk eSa vatn í þær, þá sést enn þá meiri munur. Og ef maður fer heim meS báS- ar vélarnar, og allir De Lavai umboðsmenn láta menn gera þaS meS ánægju, og notar þær báSar um tíma á vtxl, DeLaval annan daginn og hina annan, tii dæmis t einar tvær vikur, þá sér maBur sérstaklega muninn á öllum pörtum skil- vindunnar, hvaS miklu DeLa- val er hagkvæmari og nytsam- ari. Sá sem jafnvel gerir ekkert ann- aS en aS líta á báSar vélarn- ar til samanburSar, lætur sér tæpast detta t hug á eftir aS borga peninga fyrir nokkra aSra skilvindu en Öe Laval. Hlnir fáu sem aSrar vélar kaupa, eru þeir, sem annaS hvort hafa aSeins lesiS gjllandi aug- lýsingar um þær eSa hlustaS á umboBsmenn sem vinna fyrir prócentum af því sem þeir selja. það eru þeir fáu, sem hugsa sem svo, aS þaS taki þvt ekki aS vera aS skoSa með eigin augum. Kkynsamur skilviiulukaupandi nú 4 dögum gætir aS öllu þessu sjálfur þegar hann kaupir sér skilvindu í f>Tsta sinn, en hinn sem er kærulaus eSa hugsun- anaus t kaupum gætir þess ekki fyr en íannað skifti, t.d. einu ári seinna. Allir De Laval UmboSsmenn iáta sér ant um aS bera stna vél saman viS aSrar, og gefa þeim er kaupa ætlar tækifæri til aS reyna mismuninn sjálfur, ef nokkur efi leikur gæSunum í huga kaupandans í fyrstu. petta eru á-stæður fyrir því, aS fjóir af hverjum skilvindu- kaupendum fá sér De Laval 1914, og þetta eru ástæSurnar fyrir þvt, aS De Laval verSur innan skamms eins almenn á bændabýlum eins og skilvind- urnar eru nú almennar 4 mjólkurbúum og smjörgerSar- húsum. DE LAVAL DAIRY SUPPLY CO.. Ltd MONTREAL PETERBORO WtNNIPEC VANCOUVER Helen Kellen. Flestir piltar og stúlkur halda a8 það sé ósköp erfitt verk fyrir þau aS læra. Þeim þykir það stundum hart að verða að vera inui í skóla á morgnana þegar veðrið er svo gott, og skemtilegt væri að vera úti og leika sér í sólskininu; skoða blómin í brekkunni; moka sandi, byggja hús eða hlatipa og fara i alls konar leiki. *4in þið hugsið ekki oft um hvað þið eigið gott að hafa heym til þess að geta hlustað á kennarann ykkar og að hafa sjón til þess að sjá allar skrítnu myndirnar, sem dregnar eru á skólaborðið; og að liafa mál, til þess að geta spurt og svarað spurningum. Ef þið vissuð það og hugsuðuð um það, að það er til stúlka, sem hvorki sá né heyrði né gat talað; hún var blind og heymarlaus og mállaus, og samt lærði hún miklu meira en mörg ykkar, sem bæði sjáið og heyrið og getið talað. Ef þið hugsið um þetta, þá er það vist að þið verðið þakklát fyrir að vera ekki eins og þessi stúlka var; því þá væri það mikil fyrirhöfn fyrir ykkur að læra. Þessi stúlka hét Helen Keller. Þið hafið sjálfsagt heyrt talað um hana. Hún var i Winnipeg í sum- ar; allir sem s*áu hana og hlust- uðu á hana voru alveg hissa. Helen var ekki fædd blind og heymarlaus og mállaus. Hún var skynsöm stúlka og skemtileg; hló Notið salt er gefur smjör- inu góðan keim Dairy Salt og lék sér og ólmaðist alveg eins og önnur börn. En svo varð hún einu sinni svo veik af hitasótt, að þegar hún komst á fætur aftur eftir leguna, hafði hitaveikin brent í burtu sjónina og heymina og málið. Hún hrestist fljótt og fékk góða heilsu; en þið getið getið því nærri. hvað mikill munur það var fyrir hana að lifa nú eða áður. Áður hafði hún skoðað alt sem var fallegt og brosað að þvi og hlegið; þá hafði fiun hlustað á fuglana þegar þeir voru að syngja og á mömmu sína þegar hún var að leika á hljóðfæri qg tala við hana. Og liúti hafði talað við bömin sem hún lék sér við. Nú var þetta alt tapað. Hún var i myrkri, þar sem hún heyrði ekkert hljóð, og gat ekkert sagt. Þegar hún var orðin fullorðin, þá skrifaði hún þetta um sjálfa sig; “Þá var alt mitt innra lif í eyði, engin fortí$, engin nútið, og engin framtið. Eg átti enga von og enga möguleika; ekkert til þess að gleðja eða hugga. ,Það var ekki dagur, það var ekki nótt', enginn himinn, engar stjörnur, engin jörð, enginn tími, engin breyting, ekkert gott, ekkert ílt.” Þegar hún stækkaði og eltist, þá fanst henni að hún mætti til með að hafa eitthvað saman við aðra menn að sælda. Hún nafði altaf verið að reyna að láta skilja sig á ýmsan hátt, og þegar hún gat það ekki, þá rak hún upp ógurlegt angistaróp. Það var auðséð að hún hafði sterkar tilfinningar, fulla skyn- semi og stóra sál, þó líkaminn væri svona fatlaður. Foreldrar hennar sáu að eitthvað varð að gjöra, og það strax. Þau fengu því kenn- ara frá málleysingjaskóla, til þess að reyna að kenna henni; það var stúlka sem hét Miss Sullivan. Morguninn sem Miss Sullivan kom fór hún með Helenu inn í her- bergið* sitt og gaf lienni brúðu,; sem blindu bömin í málleysingja- skólanum höfðu sent henni. Svo stafaði hún hægt og seint i hendina á henni með stöfum málleysingjanna orðið “b-r-ú-ð-a”. líamið fann hreyfingura og reyndi að hafa eftir stafina, en það var auðséð að hún hafði enga hugmynd um hvað stafimir eða orðið þýddi. Svo hélt Miss Sullivan áfram að reyna við hana ýms stutt orð, og hún lærði að hafa þau eftir, eins og blint og mállaust fólk gerir, en lengi skyldi hún ekkert þeirra. Þannig lærði hún að segja bók, orð, mjólk, skeið, vatn, branð o. s. frv. ( Svo var það einn dag að lienni fanst eins og ljós renna upp í huga sér alt í einu. Henni fanst hún fá nýjan skilning. Miss Sullivan íha,fði verið óþreytand(i á. því að skýra fyrir henni muninn á orðinu v-a-t-n og s-k-á-1, en barnið hafði altaf blandað þeim saman. Svo gengu þær einu sinni saman niður að bmnnhúsinu þar sem Miss Sullivan dælaði fulla skál af vatni. Þegar ískalt vatnið skvfHist á höndina á Helenu, stafaði kennari hennar fljótt orðið v-a-t-n. Barn- ið slepti alt í einu skálinni, og það var eins og nýtt Ijós ljómaði um andlit hennar. Þetta var i fyrsta skifti sem henni skildist það, að allir hlutir hafa nafn. Eftir þetta fór Helenu litlu fram að læra svo fljótt að ó- trúlegt var; hún var að eðlisfari gáfuð, og kvaldist af þorsta i það að fá að vita sem flest og skilja; hún var alt af sispyrjandi. Miss Sullivan leiddi hana áfram til þekkingar fet fyrir fet og þreytt- ist aldrei á því að svara spuming- um hennar, og slepti aldrei tæki- færi til þess að fræða hana um alt, er henni datt i hug. Þegar Helen var io ára, byrj- aði hún að læra að tala. Það var samt langt og erfitt verk fyrir hana að læra það, því hún gat ekki séð varirnar bærast á kennara sínum, eins og þau börn geta þó, sem em bara mállaus og heymarlaus — hún var sjónlaus líka. En smátt og smátt tókst henni samt að rjúfa þögnina. Það er ómögulegt að lýsa þeirri gleði, sem hún fann til, þegar hún fyrst fann það út, að hún mundi geta lært að tala. Hún skrifaði sjálf um það seinna á þessa leið : “Ekkert heymarlaust bam, sem hefir reynt af ölluin kröftum að læra að tala orð, sem það aldrei hefir heyrt, getur gleymt þeirri töfrandi undmn, þeirri óút- málanlegu gleði, sem það finnur til inst í sálu sinni, þegar það fyrst getur sagt orð. Engin manneskja, sem ekki hefir sjálf verið mállaus og heymarlaus, getur getið því nærri, hvað eg hafði djúpa unun af því að tala við brúðurnar mínar, steinana, trén, fuglana, gullin mín og alt mögulegt; og engin annar getur því nærri, hvaða sæla það \-ar fyrir mig, þegar eg fann það að hund- arntr mínir hlýddu mér — skildu mig.” Jafnframt þessu hafði Helen verið að læra að lesa upp- hlevpt letur, sem liaft er handa blindu fólki. Það er þannig að fólkið verður að þreifa á stöfun um. Eg man eftir að eg sá það letur fyrst á íslandi. Valgerður Jóns dóttir, sem nú er kona Stefáns Sigurðssonar á Hnausum, hafði lært það, því hún var sjóndöpur þegar hún var ung. Eg man það hvað mér þótti það þá skrítið, að fólk gæti stafað og lesið með fingr- itnum. Nú fór Helen að lesa og læra hitt og annað, t. d. sögu, frakk- nesku, þýzku o. fl. Árið 1896 fór n‘r[r' . hún til Cambridge, á skóla handa an 'an ungum stúlkum. Miss Sullivan las henni allar bækur sem hún átti að læra, og fylgdi henni í skólann, sat hjá henni í kenslustofunni og staf aði í hendumar á henni, alt það sem kennarinn sagði og hún þurfti að læra. Þvi það var ómögulegt fyrir hina kennarana að kenna henni sérstaklega. Ástundun og iðni og staðfesta Helenar var dæmalaus, og henni fleygði fram. Árið 1899 *ók hún inntökupróf á Rcdcliffe skólann. Nú var sú þrautin ttnnin að komast inn i æðri skóla, en þá var það næst að geta kept í skólanám- inu við alt hitt námsfólkið, sem var heilt heilsu. þyngri vel, og hún útskrifaðist með bekkjarsystkinum sínum með á- gætis vitnisburði. Miss Helen Keller hefir skrif- að nokkrar bækur og margar blaðagreinir, og hvar sem hún fer, þyrpist fólk saman til þess að sjá hana og heyra og dáðst að henni. f kvæðum hennar og sög- um er það undravert að hún lýsir litttm, sem hún náttúrlega hefir aldrei séð, og hljóði, sem hún auð- vitað hefir aldrei heyrt. Það er eins og hún hafi einhverja innri sjón þó hún sé blind, og einhverja andlega heym þó hún sé heymar- laus. í einni bókinni sinni talar hún um hvaða óútmálanlega sælu það veiti sér margt, sem hún geti þreifað á og fundið. Hún hefir einhvem veginn æft sig svo á því að þreifa á hlutunum og fólkinu, að það má nærri þvi svo að orði komast, að hún sjái og heyri með fingrunum. Þetta sýnist vera kraftaverk, en það er ekkert ann- að en afleiðingar óstöðvandi löng- unar hjá henni sjálfri til þess að læra að fræðast og skilja, og dæma- latisrar þolinmæði og nákvæmni Miss Sullivan í þvi að kenna henni. En munið það eitt, bömin góð. Þegar ykkur finst það erfitt að læra og vera í skóla, þá hugs- Engin þörf á sönnun ekki fremur en náttúruöflin þurfa sönnun þess að þau séu máttug. Hver sem efar náttúruna þegar Kún lofar því að gefa uppskeru, þarf ekkert ann- að en lfta á akurinn nokkrum vikum eftir sáningu. Sema er að segja um ,,MAGNET“ rjóma skilvinduna Engar hugleiðingar né efasemdir getft hrundið þessari staðreynd viðvíkjandi uppskerunni, og það er sömu erfiðleikum bundið að maela á móti Mag- net skilvindunni. Hún stendur högginarlaus og sterk án aðstoðar—stöðug eins og klcttur i hafinu og það sem me>t er um vert er það að hún skilur hreinna og er auðveldari og haegra að halda henni hreinni en nokkurri annarri skilvindu sem til er. Viö skulum sanna þetta á þínu eigin heimili kostnaöarlaust og skuldbindingalaust af þinni hálfu aö öllu leyti. Magnet skilvindan borgar fyrir sig sjálf með þeim viSgerðum sem hún sparar þér. Hið l&ga verð hennar er eiginlega alt sem i sambandi við hana þarf að borga í heilan mannsaldur, ef ekki kemur fyrir jarðskj&lfti eða eitthvert óhapp Smiðir Magnet skilvindunnar eru Canadiskir borgarar svo hsegt er að ná ( þá ef eitthvað kynni að bila án þess að Ungan tima taki eða mörg blótsyrði. The Petrie Manufacturing Co., Limited Aðal skrifstofa og verkstseði: Hamilton, Canada Vancouver. Calgary. Reglna. Wlnnipeg. Hamilton. Montreal. St. John í kirkjugarðinum. ÞaB var þrautin a En henni gekk ótrúlega e a' ið þið um litlu veslings stúlkuna hana Helen Kellen, sem var sjón- laus og lieyrnarlaus og mállaul, og lyrði samt alt þetta. Hugsið um hve óendanlega miklu hægra það er fyrir ykkur að læra en hana, og hugsiS um hve óendan- lega sælli og kátari og ánægðari þiö ættuð að vera en hún. Eg gekk út í kirkjugart; eg á þar leiði sem eg heilsa á hverjum morgni og kveð á hverju kveldi. Eg man svo glögt efttr þeim bjarta morgni, sem er tengt v.*ð það leiði; og eg man jafnvel eftir kveldinu dapra, sem einnig er tengt við það. Og eg á sæla hugsun um kveldið, þegar dagsverkinu verður lokið og eg fæ að eignast annað leiði við hliðina á því — eg sagði kveldið, en sú stund er nú samt í huga min- um líkari morgni. Þetta var um kveldtíma og farið að skyggja. Rökkurslæður fyltu hverja laut og forsælu í kirkjugarðinum Veðrið var hlýtt eins og vinarkveðja við greftrun. Sólin var að hniga með daufu brosi, eins og maður sem í síðasta skifti horfir hálfbrostnum augum á vini sina og brosir með ró og djúpum friði eftir alt stríð- ið. Regndropar eftir nýafstaðna skúr hrundu tærir og fagrir af laufblöðum á trjánum, eins og tár af augutn elskandi manns hjá banabeði vinar síns. Það var bví blæjalogn, aðeins örlítill hvíslandi blær, og þegar liann þaut léttvængjaöur yfir kirkjugarðinn, var eins og hann segði í bálfum hljóðum þitt og alvarlega: "Þeir sofa, þeir sofa”. Það smá dimmaði; loksins var orðið svo skuggsýnt að ekki sást glögt úr frá sér nema fáein skref. læiðið mitt var ekki langt frá kirkjugarðshliðinu. Skamt þar frá var annað litið leiði. Það var al- veg nýtt; hafði aldrei verið þar fvr. Eg heyrði að gengið var inn um kirkjugarðsdymar og inn kom kona í dökkum klæðum. Hún gekk fram hjá mér án þess að hún tæki eftir mér. og rakleitt að litla leiðinu nýja; þar fleygði lúm sér grúfu og grét með þungum Fyrst grét hún lengi — lengi og stóð á öndinni. Svo byrjaði hún að tala yfir litlu gröf- inni. Hún talaði látt og í brotn- um setningum. En eftir því sem hún hélt lengur áfram urðu oröin skírari og röddin fyllri og þyngri. Henni var þungt um mál og andardrátt, og hún varð að tala með hvíldum. Orð hennar féllu á þessa leið: “Agnes min! litla blessað bamið mitt; eg veit að þér líður vel — eg veit að þú varst lánsöm að fá að deyja svona ting — svona ung. bara sex ára; eg veit að þú átt nú gott. Það er eigingirni af mér að mögla; eigingimi að óska þess að eg hefði fengið að hafa þig ‘hjá mér lengur. En eg get ekki ann- að. Ó, eg gleymi aldrei þeirri stund þegar þú varst að deyja, legar þú horfðir á mig um leið o£ þú tókst síðasta andvarpið og réttir mér hálfmáttlausa höndina. Eg gleymi því aldrei þegar eg laut ofan að þér og kysti litlu köldti varirnar, þegar þú varst dáin. Það var eins og mynd kallaðist fram í liuga mér af öllu því sem fvrir hafði komið á meðan þú varst hjá mér. Eg mundi hvernig tilfinn- ing það var, þegar litlu varirnar lögðust utan um vortuna á brjóst- intt; eg man hversu sú tilfinning var sæt og sæl. Eg man hversu það reisti ólgandi gleðiöldur í huga mínum og hvemig hjartað barðist í brjósti mínu, þegar eg beyrði þig hlæja í fyrsta skifti. Eg man hvað það gaf lífinu alt annan blæ að eiga þig. Eg man hversu sælt það var að halda á þér í fanginu, þegar þú varst steinsofandi á kveldin eftir leiki dagsins; setja með þig sofandi og horfa á litla yndislega saklausa andlitið, á meðan eg var að bíða eftir að pabbi þinn kæmi heim frá vinnunni. Og það væri sælt að muna alt þetta og þúsund sinnum fleira í sambandi við þig; ó, það væri svo sælt ef—ef— ef eg hefði verið þér eins og eg átti að vera. En Agnes, Agnes mín litla, líttu ofan af himnum — birstu mér í draumi þó ekki sé annað, svo eg geti beðið þig fyrirgefningar. ó, eg skil ekki sjálfa mig; eg skil ekki hvemig"eg gat verið svona við þig. Mér fanst eg vera að gjöra rétt, en eg sé núna hvað það var rangt. Eg var svo slæm við þig stundum. Hvernig gat eg gjört það ? Mér finst hvert hart og ósanngjarnt orð sem eg sagði við þig, litla Agnes mín, bamið mitt, mér finst það verða að log- andi eldi og brenna mig lifandi. Mér finst eins og hægri hönd min, sem átti að vera til þess að vernda þig og blessa með, sé vanhelgari en sú hönd, sem höfð hefir verið til þess að sverja með meinsæri; höndin sem eg barði þig svo oft með; þig blessað litla saklausa barnið mitt. ,Eg heyri hljóðin þér, þegar eg var að hirta þig með harðri hendi. Guð minn almátt- t^gur fyrirgefi mér! Og eg sé tár- in á fallegu liflu kinnunum, og eg sé atigun sem horfðu á mig eftir hirtinguna: augun sem voru ó mælisdjúp af sakleysi, einlægni og trausti, já. trausti á mér, sem þannig breytti. Ó, hvemig get eg þolað þetta! Og eg man eftir litlu handleggjunum, hversu fúsir þeir voru til þess að vefjast utan um liálsinn á mér þo eg væri nýbúin að sýna þessa griind, þetta afbeldi, þetta hróplega ranglæti. Guð minn almáttugur í himnariki lof- aðu lienni Agnesi minni að birtast mér eitt augnablik, þótt ekki sé nema í draumi, svo eg geti biðið hana fyrirgefningar á öllu—öllu! Þú getur það; þú getur alt. — Nei, eg veit þú gjörir það ekki; þú ert of réttlátur til þess; eg það ekki skitið.” Svo stóð *hún upp og fór út úr kirkjugarðinum. Eg hefi margt séð og lieyrt um dagana, því eg er 65 ára; en eg hefi aldrei heyrt angist sorgbitinnar sálar brjótast út í orðum eins átakanlega og þetta skifti. Ef eg ætti eina ósk þá væri bún sú, að eg gæti málað upp,fyrir ölltim mæðmni hrj-gðar- mynd þessarar konu, ef ske kynni að þær tækju sér það til hugleið- ingar. Höttur. ,.Villidýri8“ og .,Grái frakkinn' Eins og auglýst er á öðrum stað í blaöinu, verða þessir tveir gam- anleikir sýndir í Goodtemplara- húsinu þann 29. og 30 þ. m. Báðir leikimir eru eftir danska gleðileikaskáldið góðfræga. Erik Bögh. Það eitt er nóg sönntin fyrir því að þeir séu skemtilegir. 1 “Villidýrinu” er sýndur afar- afbrýðissamur maður, sem er kvæntur ungri konu. Hann grunar ástæðulausu aö ungir menn renni hýrti auga til hennar; og sérstak- lega beinist hugur hans að ung- um meinleysisgarmi, sem er and- býlingur þeirra. Þessi maður er trúlofaður aldraðri og ráðsettri ekkju. Vegna þess að hann hefir blóm í glugganum hjá sér. heldur kvænti maðurinn að liann sendi konunni sinni allskonar leynileg skeyti með því að raða blómunum á ýmsan hátt. Espast afbrýðis- semi hans þangað til hann er orð- inn réttnefnt villidýr, og andbýl- ingurinn verður að forðast hann eins og heitan eldinn. Er sá elt- ALLAN LINE Konungleg Póstgufuskip Frá Montreal Frá Halifax til til Liverpool og Glasgow Glasgow FARGJOLD A FYRSTA FARRÝMI......$80.00 og npp A ÖÐRC FARRÝMI........$47.50 og upp A ÞRIÐJA FARRÝMI......$31.25 og upp Fargjald frá fslandi (Emigration rate) Fyrir 12 ára og eldri ..................... $56. !• “ 5 til 12 ára.......................... 28.05 “ 2 til 5 ára......................... 18,95 “ 1 til 2 ára......................... 13 55 “ börn á 1. ári......................... 2.70 Allar frekari upplýsingar nm gufuBkipaferÖiraar, far- bréf og fargjöld gefur umboðsmaÖur vor, H. S. BABDAL, horni Sherbrooke og Elgin, Winnipeg, sem annast um far- gj&lda sendingar til Islands fyrir þá sem til bana leita. W. R. ALLAN 364 Mutn St., Wlnnlpe*. ASalomboSamuSur remnlanih Þegar þér þarfnist byggingaefnis eða eldiviðar þá leitið til D. D. W00D & SONS, -------------LIMITED------------------ Verzla með sand, mulin stein, kalkstein, límstein, plastur, tægjuplastur, brenda tígulsteina, brendar pípur, sandsteypu- steina, rennustokka úr gipsi, jarðrennu- steina, allskonar kol, eldivið og fleira. Talsímar: Garry 2620 eða 3842 SKRireTOFAj (]pr j(oss 0g Arlington Str. ingaleikur rnjög hlægilegur, þegar afbrýðissami maðurinn er að reyna að ná andbýlingnum í sínu eigin húsi og nær í hatt hans og tvo stafi. Að lokttm kemst hann að raun um að hræðsla sin sé á eng- um rökum bygð og mælist þá til vináttu við andbýlinginn. “Grái frakkinn” sýnir ungan gleiðgosa, setn ýmsar sögur ganga um. Hann er lielzt þektur af gráum frakka. sem harn gengur jafnaðarlega í; og meðal skradd- ara, skóara og Gyðinga fyrir skuld- ir. Gamall frændi hans vill gifta hann ungri og auðugri ekkju, sem hann hefir fjárforráð á hendi fyr- ir. En vinur hans einn verður ást- fanginn á ekkjunni og ætlar að biðja hennar. Fær hann gráa frakkann lánaðan í bónorðsförina í vandræðum. Það verður til þess að ekkjan vill ekki sjá hann, því hún heldur að þar sé kominn hinn alræmdi slarkari, eigandi frakkans. Út af öllu þessu spinst svo margháttaður misskilningur, þar á nteðal það, að skuldheimtu- mennimir fara að elta annan mann en þeir ætluðu. Frændi frakkaeigandans, sem nærri þvi er búin að telja ekkjuna á að giftast honúm, lánar honum nóga peninga til að borga skuldir sínar með, í því trausti að hann borgi sér aft- ur, þegar ltann sé búinn að ná í auð ekkjunnar. Frakkaeigandinn lteldur að frændi sinn sé orðinn vitlaus', þegar hann sínir þetta ó- vænta örlæti og talar um margar þústtndir, sent hann eigi von á. Endirinn á misskilningnum verð- ur sá, að allir sjá hvemig i öllu liggur, þegar frakkaeigandinn og vinur hans mætast hjá ekkjunni. Vintirinn fær ekkjuna. sem frakka- eigandinn kærir sig ekkert um; en hann hrósar happi yfir að vera bú- inn að borga skuldir sínar. Frænd- inn verðtir bálreiður, þegar hann sér ráðagerð sína fara forgörðum. Margt fleita skringilegt kemur í ljós, svo sent vinnukonuforvitni og sérvizka í gömlum karli. sem stöðugt kvartar unt veðrið. Báðir þessir leikir liafa margoft verið leiknir á tslartdi og hafa þótt tnjög skemtilegir. Þetta er í fyrsta sinni sem þeir eru sýndir hér og er enginn vafi á að þeir munu þvkja góðir. Sumir beztu íslenzk- ir leikendur, sem hér er völ á, leika í þeim. Húsbúnaður allur sem notaður verðttr á leiksviðinu, hefir verið fenginn að láni í hús- gagnabúð Banfields og er hann ntjög vandaðtir. Þeir sem vilja fá góða skemtun ættu að sækja leiki þessa. Good- etmplarar eru sjálfsagðir, því að ágóðinn gengur allur til stúkn- anna Heklu og Skuldar. Ahorfandi & cefingu. Séra Sebastian Horne þing- ntaður, skáld, rithöfundur, ræðu- skörungur og siðbótamaður frá Englandi lézt nýlega í Canada. Var þar á ferö að halda fyrirlestra.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.