Lögberg - 17.12.1914, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, JflMTUDAGINN 17. DESEMBER 1914.
LÆKIMIRINN.
SAGA FRA KLETTAFJÖLLUM
eftir
RALPH CONNOR
einhver hinn ikjósankgasti staBur sem hugsast getur.”
Lm leiö og hann sagSi þetta benti hann upp á þurra,
aður asni. Eg á það honum aö þakla að eg hefi ekki
orð.S tveimur eSa þremur mönnum að bana og eg á
Fahey brosti út undir eyru. “Hann hefir náð
öllum á sitt vald. Eg er viss um að matreiSslumað
urinn er á hans bandi.”
á andliti Faheys. Maclennan opnaði hurðina og fór
inn í herbergi Craigins. Dr. Bailey var þar fy.ir.
Auk þess geturðu aldrei losnað viö
bragur að því.
hana.”
“Ekki losnað við hana. Lát u mig hafa frjálsar
hendur og eg skal sýna þér, að innan tveggja vikna
Maclennan batnaöi ekki í skapi við að sjá brosið ska,tu ekk, gjá Hfandi óþrifadýr á nokkrum manni.
og það mundi borga sig. Mcnnimir yrðu hraustaii,
glaðari og ánægðari. Þeir mundu vinna helmingi
Þegar Maclennan kom inn, benti læknirinn honum aðmeira Qg ^ mundu i]endast hj. ykkur Auk þess
skógi vaxna brekki.na. “Eöa hesthúsin; sérðu hvar þaS Tommy og skeifunni hans að þakka að cg drap
þau standa? Verkamennirnir hafa engin tæki til að ekki lækninn. Mér fanst eg verða að segja þér þetta,
halda fötum sínum hre num. Fletin s.m þau sofa í j og eg vonast til að læknirnin gefi mér það' ekkrað
eru flest kvik af óþrifnaði og það er ekki lift í sök.”
svefnhúsunum fyrir óþef. Með mjög litlum arka “ÞaS gleður mig að heyra þig segja þetta”, sagði
kostnaði hefði mátt hafa hér hrein og skernti eg íbúð- Maclennan. Og eg býst e.ki við, að læknirinn beri
arhús og spítala þcgar á þarf að halda. Engum ætti ne,;nn ka]a ; brjósti til þín.”
þó að vera ofcfcxið að verjast lúsinni. j Læknirinn lokaði dyrunum á eftir Maclen nan og
Það verður alt af vera dál tið af henni á svona gekk að rúminu. “Craigin, þú ert maður. Eg vildi
stöðum”, sagði Fahey. “Það er ofurlitill heimili,- gjarnan mega kalla þig vin minn.”
hafa ekki hátt og fór með hann ir.n á skrif t ifuna.
á lækninn.
“Fyrirgefðu”/ sagði læknirinn, “hann sefur og
má ekki verða fyrir neinu ónæði.”
Maclennan heilsaði kuldalega og nefndi Fahey
“Er Craig n veikur?” spurði Fahey sak’eysislega. verig unt
Hann slasaðist dálítið”, sagði læknirinn. “En hou-
um er að batna og hann kemst á fætur innan tveggja
daga.”
“Slasaöist?” hreitti Maclennan út úr sér. “Dr.
Bailey, eg verö að segja þér —”
“Fyrirgefið”, sagði læknirinn, opnaði dymar og
gekk út á undan þeim, “við ættum ekki að tala mikið
hér inni. Sjúklingurinn v«rður að hafa a'gert næði.”
Læknirinn var svo stiltu. og kurteis, en, þó svo al-
varlegur, að Maclennan fylgdi honum ósjóffrátt.
Fahey kom á eftir með bros út undir eyru. Mac-
jlosaði það ykkur við hneykslið.”
Svo var stundarþögn. Þeir tókust i hendur og
Iæknirinn fór út. En Craigin var sáttari við sjálfan
sig og hciminn, en hann hafði verið síðu tu dagana.
XIX. KAPÍTULI.
Konan á Kuskinook.
Skömmu eftir að Dick fór vestur,
natði Ben
Fallows sest að í Gömlu mi'lunni, og ekki Ie ð á
“Hneykslið ?” sagði ráðsmaðurinn og leit hvast ,öngu aS honum fyndist hann vera einn af heimi:is.
fólkinu. Þannig stóð á því, að hann var viðstaddur
Já, hnejkslið. Eg hefi gert alt sem mér hefir Margrét kom þangað og verið var að útvega
unt t!1 að bæla niður o ðróminn, sem á okk r forstögllkonu fyrir Ruskinook spítalann. Umsjón .r-
hggur. En meðfram allri brautinni erum við á hve s
maðurinn hafði boðið henni starfann, e'n það var fyrir
manns vörum og ef egsk l rétt tikn t manna, tá veröa undirró5ur og tilsti li frú Macdougall. Dick haf.i
frecnirnar Ifnmtlar aiKtnr r% cfmnrl innon íórro <r!l«vi tf , . .. . .. ,
leitað hennar til að utvega forstoðukonu við þenn-
fregnirnar komnar austur á strönd innan fárra vikna,
Ráðsmaðurinn hugsaði sig um. “Heyrðu, ungi
maður”, sagði hann, eins og sá sem veit hvað hann
ætlar sér, “drekkurðu?”
“Nei”.
“Spilarðu?”
“Þegar eg hef ekkert að gera.”
“Það ætti ekki að vera skaðlegt”, sagði Fahey.
Eg hefi dálítiö í pokahominu har.da þér cg eg vonast
lennan tók eftir brosinu og varð sárgramur; en hannjti, aS þú þiggir þaS Mér hefjr dottig j hug aff bjó8
stilti sig þegar hann mintist þess, hve lækmrinn var ^ stögu sem heiibrigíicmálastj6ri á sVæ8inu m 8fran
rólegur og alvörugefinn. jþessari bratit; þú færð þrjú þúsund dala árs aun og
“Eg segi það satt, Dr. Bailey”, sagði liann, “mér ferSakostna5. ÞaS eru ekki ha Iaun> en ef alt gengur
þykir þú hafa færst nokkuð mikið í fang á þessum ve, þa getum við kannske borgað þér betnr. Þú
slóöum. Þú komst hingað, ókunnur öllum og öllu, þarft ekki aS gefa fullnaðarsvar á þcssari stundu. En
kemur á stað uppþoti og ert valdur að þvi, að for- hugsaSu ^ þaS veit auSvitað ekki hvaða með-
maðurinn er særður hættulegu sári og verður að inæii þé hefir> enfo giidir mig þaS einu.»
leggjast í rúmið. Og alt Jjetta gerirðu í fullkomnu Dr Bai,ey tók upp vasabók sina og rétti honum! ‘ hendinni- ti! aS raðfæ,a sig við móður Barneys
an spitala, sem mestmegnis hafði verið bygður fyrir
hans tilstilli. “Við þurfum forstöðuk nu”, ha'ði
Dick sagt, “sem er dug’eg cg ráðagóð, kann til hjúkr-
unarstarfa og lætur sér ekki alt fyrir brjósti brenna.
Hún verður að vera glaðl/nd og hug ökk, ckki of
gömul og því fríðari scm hún er. því b~tra.”
“Glaðlynd og hugrökk”, hafði frú Macdougall
sagt við sjálfa sig, þegar hún var búin að le a b.éfið.
“Hún og engin önnur! Hún er bæðt giaölynd og
hugrökk og alt hitt sem hann telur tipp og hún er
ekki of gömul, og nógu falleg er hún, jafnvel handa
Dick.” Macöougall brosti. “Nri, Dck mu i sei t
sýnast hún gömul. Við ættum að s.nda hana og h.er
veit nema —”
Margrét hafði farið með bréf umsjónarrrannsins
heimildarleysi. Hvern sjálfan þremilinn meinarðu ?” ^ -<Eg hélt aS eg mundi a]drei þurfa á ag
Maclennan var feginn að hafa loksins fengið að létta halda”( mæHj bann. “Og m:g langaði ekkert til þes .
á samvizkunni. jEn þú getur lesið það.”
“Maclennan”, sagði læknirinn rólega, “það er, Eahey tok vis bréfinu, leit á það í flýti og las
eðlilegt aö þér sámi. En lofaðu mér að segja þér þaS þvi næst vandlega.
sannkikann, áður en þú kveður upp fullnaðardóminn.
Dauðvona maður var sendur til min héðan. “D p'ith-
‘Svo að þú þekkir Sir Wiliam?”
‘Mjög lítiö. Hitti hann einu sinni eða tvisvar í
eria”. Mér var sagt að hér væru fleiri, sem þjáðust LQtMon.”
af þeirri veiki. Eg kom tafarlaust og bauð hjálp “Hann er ekki vanur að skrifa bréf lik þe su.
mina. Við Haines bárum ráð okkar saman, og urö- Þu hiýtur aS hafa verið mikils metinn i stöðu þinni í
um á eitt sáttir um hvað gera þyrfti. Craigin vildi London.”
ekki fallast á það. Út úr því urðu dálitlar riskingar “Eg hafði allgóða stöðu”, sagði Dr. Bai’ey.
og því m.ður meiddist Craigin dalítið. "Mætti eg spyrja þig hvers vegna þú
“Dr. Bailey”, sagöi ráðsmaðurinn, “það sparar þaðan ?”
okkur ómak ef þú vilt skýra okkur nákvæm'ega frá Dr. Bailey hikaði við að svara.
“Það er góðverk og það er þarf tverk,” sagði frú
Boylé. “En það er löng leið þangað. Og þú yrðir
langt í burtu frá öllum sem þú þekkir!”
“Dick er þó ekki mjög langt í burtu þaðan.”
“Eg er hrædd um að þú mundir ekli sjá hann
oft; hann er víst oftast á ferðalögum. Og h\að yrði
úr þér, ef eitthvað yrði að þér? Enginn er þar sem
gæti hjálpað þér.”
Gamla konan var skjálfhcnt, svo að teið fór nið-
ur af undirbollanum. Hún hafði elst m kið siðusm
sex árin. Það var eins og hjarta hennar hefði ver.ð
! sverði lagt, þegar Bamey fór alfarinn frá h nni og
fórst djúpar, skirar rákir og hrukkur voru komnar á and-
litið á henni.
Eg varð þreytt-! “Gæti eg ekki farið með þér?” sagði Ben. Hann
þvi sem fram fór.” Valdsmannsblærinn á röd.linnijur á lífinu — og — mig langaði til að losna við íólk haföi notað tækifærið þegar þær þcgnuðu. “Það er
dró athygli Dr. Baileys að hinu hrakkótía andliti ogog — ýmislegt annað.” | einn af göm'u verkamönnunum þar. Við getum ekki
stranga svip þess sem talaði. Honum skfldist það Fyrirgefðu forvitnina”, flýtti Fahey sér að segja. naS * Barney; en þú g-tur komið i staðmn fyrir hann.
samstundis, að hér var við meira en meðalmann að “Mig varöaði ekkert um þetta. En Doctor —” hann Manstu þegar við vorum hjá “gamla kón0inum”,
eiga. Hann sagði honum því upp alla sögu og byrj- leit á bréfið, “þú segir að þú heitir Bailey ?”
aði þar sem Scotty Anderson dó. j “Þeir gáfu mér það nafn þegar eg kom og eg Iét
“Nú hefi eg skýrt ykkur frá öllum málavöxtum”, þaS duga.
sagði læknirinn, þegar hann hafði lokið við sögu “Gott og vel. Eg stend við boð mitt, býð þér
sína; “eg gerði það sem eg áleit að væri réttast ogjhara fjögur í staðinn fyrir þrjú þúsund. Við getum í spítala?”
“Eg?
þegar eg og Barney og Dick —”
“Ósköp veöur á þér”, sagði Boyle, “Margrét er
svo oft búin að heyra þessa s gu, að h na largar ekki
til að heyra hana áftur. En hvað ættir þú að gera
bezt. Það var nauðsynlegt að taka tafarlaust i taum- ekki búist við að fá annan eins mann og þig fyrir
ana. Getur verið að eg hafi verið of fljótfær; en eg minna.”
held samt ékki.” : “Eg hom hingað til að vinna við brautariagnirgu.
“Fljótfær?” hrópaði Fahey og krossbölvaði. “Eg! >urfti aS g’eyma. Þegar eg sá hvernig ástatt var
skal segja þér, Maclennan, hurð hefir skollið hér býsna eystra> þá gat eg ekki að mér gert að hættai við þá
nærri hælum. Við getum, ef til vill, lænt á hvemig á vinnu hofði aldrei trúað að mér fél.i svo vel
því stóð, að þessi eini maður dó, án þess að verða^101'5 storf- En eg hefi haft mikið að gera. Eg
okkur til minkunar. En ef sex eða átta menn, í því £eri -mi& ánægðan með þrjú þúsund. En einu verð-
ástandi sem læknirinn segir að þeir séu, hef.ðu verið urSu aS lofa rn^r! cg verð að ráða aí'fe'ð:nni.’
látnir fara, þá hefði það ekki að eins verið hættulegt “Eg býst við að þú ráðir henni hvort sem er”,
fyrir þá, heldur einnig fyrir okkur. Hvernig held-;sagði Fahey hlægjandi, “svo það er eins gott að ?et:a
urðu að tónninn hefði orðið i almenningi? Já, hér það líka í samninginn. T>ú verður a!f eriega einvaldur
skall hurð nærri hælum! Dr. Bailey, þakka þér fyrir á því sviði. Taktu það sem þú sérð, ef þú þarft á
komuna,” sagði Fahey og rétti honum hendina. “Við því að halda. Og ef þú hefir það ekki fyrir augun-
voram í vanda staddir og þú hefir leyst okkur lag-
lega af hólmi.”
um, þá skulum við útvega það.”
Þegar þeir koma aftur inn i skrifstofuna og inn
Eg ætla ekkert að gera þar. Eg æt'a bara
að lita eftir henni Margréti. Einhver verður að líta
eftir henni; eða varstu ekki að segja það?”
"Jú, einhver þarf að líta eftir henni,” sagði •
Boyle með svo mikilli áherslu að Margrét stckkroðn-
aði og sagði; “Eg þarf þess ekki! Eg ætla að líta
eftir og hjálpa öðram.”
Því meira sem þæn töluðu um þatta, því ber-
sýnilegra virtist þeim það, að Margrét gerði rétt í
því að fara til Kuskinook. Og þeim virtist það enn
fremur heillaráð, að Ben færi með henni til þess að
“líta eftir henni”, eins og hann kallaði það. Þess
vegna var það, að áður en árið var liðið, var konan
í Kuskinook orðin fræg um endi angt Win ’ermere cg
Cro'vs Nest dalinn og Bcn Fallows stóð henni því
nær á sporði. Allir unnu Ben hL-gás'.um, bæði sjúk-
“Eg er á sama máli”, sagði Maclennan og tókji herbergi Craigins, var Dr. Haines ‘ þar fyrir hjá lingar og aðrir. Alt af var hann til staðar, hvort held-
hlýlega í hönd læknisins. “Þú virðist hafa verið Maclennan. Um leið og þeir komu inn, heyrðu þeir
nokkuð djarftækur, en eitthvað varð til bragðs að að Dr. Haines sagði: “Eg býzt við að Tommy hafi
taka og haltu áfram eins og þú hefir byrjað. Þegar
Craigin kemst aftur á fætur, þá látum við hann fara.
"Graigin verður orðinn jafngóður eftir fáa daga.
En ef eg mætti ráða, þá skyldi eg leggja það til, að
hann fengi að halda stöðu sinni. . Þjð megið engan
mann missa.”
“Nú jæja, nú jæja; við skulum sjá hvað setur.
“Dr. Bailey, mér þætti gaman að heyra ráðagerð-
ir þínar. Mac. hefir nóg að gera dálitla stund og
fyrirgeíur þó að við skiljum hann einsamlan eftir.”
Ráðsmaðurinn og Bailey sátu tvær stundir á tali
og Bailey skýrði fyrir honum hvemig hann hefði
hugsað sér, að heppileagst mundi að ráða bót á heil-
brigðismilunum. Bailey var óvanur að hafa jafn
athugulan og greindan áheyranda og greip þvi tæki-
færið að útskýra þær hugsjónir sem bezt. sem siðustu
mánuöina höfðu svo mjög fylt huga hans.
“Allir þessir kofar era heimskulega bygðir; hver
einasti sem eg hefi séð. Allar heilbrigðis rcglur eru
troðnar undir fótum. Staðirnir sem valdir era til að
byggja þá á, húsaskipunin og meðferð sjúklinga —
alt ber vott um hina frámunalegustu skammsýni og
grunnhyggni. Tökum til dæmis kofana sem hér
standa. Ef ekki væri eins kalt og er, mundi tauga-
veiki koma hér upp. Þegar vorar, þá máttu reiöa þig
á að ástandið verður hér svo aumt, að öll þjóðin tek-
ur eftir því. Sérðu hvar húsin standa? Þau standa
niður í mýri; en í svo sem 300 faðmai fjarlægð e
verið fenginn til þess.”
“Það er haugalýgi!” öskraði Craigin. “Tommy
hefir sjálfur sagt, að hann hafi tekið það upp hjá
sjáJfum sér, að kasta skeifunni, og eg var sanrarlrga
heppinn að hann gerði það, því annars hefði eg
ur var á björtum degi eða dimmri nóttu, til hjálpar
og aðstoðar, þó að g'amraði i tréfætinum v ð hverja
hreyfingu. Hann var mjög hreykinn af tréfætini'm
sínum; hann dáðist að liðamótunum og fjiðrunum í
honum og kvartaði oft undan því hve hinn fóturinn
væri stirður og klunnalegur í samnaburði við hann.
“Ef eg ætti að velja um”, sagði hann, “þá kysi
drepið bezta manninn, sem nokkumtíma hefir kom ð eg mér tréfótinn. Eg fæ hvorki gigt í liðamótin, né
hingað. Láttu mig i friði. Þú hamast á höfð'nu á horn á tærnar og aldrei finn eg til kulda á honum, þó
mér eins og naut í moldarflagi. Hvar er læknirinn? það sé fjöratíu stiga frost.”
Því er hann ekki hér að gæta skyldu sinnar.”
“Craigin”, sagði hann rólega, láttu mig líta á
þetta. Nú, það hefir bara snúist upp á endann.
Svona, nú fer það betur.”
Craigin hlýddi eins og bam, lagðist aftur út af
Eftir’ því sem Ben óx að frægð og hefð, því
meira mat hann stöðu sina við spítalann og vandaði
öll verk sin. Hann mat spítalann meira en alt anað
og hann hélt, að engin stofnun þeirrar tegundar stæði
honum á sporði i öllu Iandinu. Og því langur sem
keskni hans kom niður á Bcn og vora þeir þó orðnir
é
beztu vinir. Tommy var ekki lengi að finna veiku
blettina á Ben. Ben var kerast alt sem v ð kom
spitalanum og þoldi verst af öllu, að þvi væri hallmælt.
Tommy vildi ekki anda köldu orði á forstcðukonuna,
því að hún var orðin honum jafnkær og hinum. Húa
var jafnvel orðin honum svo kær, cð hve mikið sem
hann largaði til að striða Ben, þt vilii h.nn ekki
nefna nafn hennar til að svala keskni sinni. Unga
prestinn var honum ekki eins ant um og ha in h kaði
ekki við að telja spítala Baileys mik’.u betri, en sp'.t-
! alann í Kuskinoo.
Það var skínandi maí morgun og Tommy var að
sina hreysti sina með þvi að lasta spítalann í Kuski-
nook og alt sem honum hcyrði til.
“Þeir eru g';ðir spít i'arnir meðfram b’-aut nni
okkar. Þeir eru ekki mcð útskornum virdsk iðum og
fjölbreyttum litum; en þeir koma að góðu 1 ði.”
“Eg býst við að þeir dugi cg 1 o 1 i aö góðu liði
þegar kvef og þess konar vesöld gengur. En þegar
eitthvað alvarlegt kemur fyrir, þá vertið þ‘ð að koma
hingað. Þú varst sjálfur sendur hing ð!’
“Það var bara lækninum að kenna; guð blessi
! hann. Eg gerði honum einu sinni dálítinn greiða.
i Það er nú karl sem vert er um að tala- Þið eruð
að guma af þessum mönnum sem þið hafið, p édic-
uram og þess konar fólki. En eg segi þér, þaö jafn-
I ast enginn maður í öllu Jartdinu á við lækn nn
| okkar.”
Þú munt eiga við Dr. Ba:ley, býst eg við?” ;agði
Ben og var íbygginn.
“Já, Dr. Bai!ey heitir hann. Og hver scm scgir,
að nokkur jafnist á við hann, þann rif eg í mig með
húð og hári; það geri eg!”
“Eg er ekki að segja það”, sagði Ben með upp-
gerðarkurteisi, “að enginn læknir geti jafnast á við
prestinn, því að eg heíi líka séð lækni og nann gerði
þrekvirki á mér.” Ben teygði fram tréfótinn og var
hróðugur. “En það sem eg segi er þctta: Ef veru-
lega mikið liggur við, þá kýs eg engan fremur en
velæruverðugan herra prest, séra Richard Boyle. Já
Dick er maðurinn.”
‘Nú er mér nóg boðið. Dettur þér í hug að
jafna saman presti og lækni cg þar aði auki heil-
brigðismálast jóranum ?”
“Eg á ekki við pre ta og lækna yfir höfuð”,!
svaraði Ben og stilti sig, “en eg er að tala um þennan
prest, séra Richard Boyle.” Ben varð jafnan kurt-
eisari í orðum þegar honum gramdist. “Og eg æ la
aö stan ’a við það, því að enginn maður hér vestur í
fjö’lunum, hefir gert meira fyrir þetta hérað en séra
Richard Boyle.”
“Ja, heyr á endemi! Og hvað hefir hann þá
gert, ef eg má gerast svo djarfur að spyr'a?”
“Eg m'i ekki eyða heilum degi til að telja það alt
upp”, sagði Ren og lét sem hann heyrði ekki svnur-
mælin. “En til að ncfna eitthvað, þá eru tvær ki kj-
ur upn i Windermere, scm —”
“Kirkjur, er það? Og til hvers eru kirkjur nema
til þess að bera inn i þær dauða menn og syn^ja þar
yfir þeim sálma og handa kve fólli að þylia þar
bænir sínar og láta fó’k taka eftir h' ttum sinum?”
“Eins og cg sagði”, hélt Bsn áfratn;. “það eru
tvær kirkjur í Windermere. Eg er enginn dýrlingur
og eg er enginn fræðimaður, en eg fer þangað cg
Margrét fer þangað og eg skal segja þír —’ B.n
tók reykjarpipuna úr munninum og benti með henni
á Tomma til að gefa því sem hann ragöi mei i
áherzlu. — “Eg skal segia þér að hún ge ir þessa
kirkju jafnvel dýrmætari en sjálfan sp’talann.” Ben
hallaði sér aftur á bak í stólinn til þess að gefa
Tomma tíma til að át'a sig á því, hve þetta var mik-
ilvægt atriði. Tomma varð orðrall, því þó að all irj
heimurinn hefði verið í boði, þá h fði hann ekki get-
að hæðst að Margréti eða lastað Jiana cða ne'tt s.m
hún sagði eða gerði.
“Og þetta hús, sem við sitjum í”, h 'lt Ben áfram,
“væri ekki til ef presturinn væri ekki annar eins
maður og hann er, og þeir sem aðstoða hann. Það
er þin kirkja.” Tommy svaraði engu orði.
“Og ef þú kærir þig um að fá að vita fleira
um hann, þá spurðu Magee og Morrison og Old J'm
eða e'nhvern og heyrðu hvað þ ir hafa að se ja.!
Spurðu mig einskis. Heyrðu hvað þeir hafa að segjn. |
Þeir vora veikir drykkjuræflar og voru á valdi
whiskey-sa!a og spilafifa. Nú smakka þeir ekki
áfengi og senda peninea heim. Og sumum öðrum
mundi liða betur ef þeir fæ-u að dæmi þeirra.”
“Ertu að skensa mig? En líttu á lækninn. Berst
hann ekki líka á móti áf-’nginu ?”
“Jú, eg hefi heyrt það”, sagði Ben. “E11 hann
klórar þeim um bakið í penin<?asp:lum.”
“Það getur verið nokkuð hæft í pví. En veistu
að "rauðu ljósin—”
“Rauðu ljósin”, gre p Ben fram i. “Vei tu hvaö
þú ert að far með? Hver slökti “ra ðu ljósin í Bull
Crossing?”
“Hver gerði það?”
“Hver? Séra Richard Boyle og engi”n an-iar. ’|
“Nei, hættu nú alveg. Þetta eru1 dra’imó'ar.” |
“Fyrirgefðu herra Tate! Það v ll nú s-o vel til
að eg veit líka dá'itið um þetta. Eg veit að pres'u -
inn re:s gegn mótmælum Pioneers, gegn ka-pm nn-
um. gegn fasteigna umboðss-lamm gegn meiri hlu a
fólksins og benti þeim á réÞa 1e ð.”
“Nú slær aftur út í fyrir þér, Benny! Veistu
ekki að það var lævn:rinn, sem með ræð-i rinri á
fund:num mikla, kom á öl'.um þessum um’ ótum, sem
á hafa orðið?”
^J AjiKJkT J jOTEL
'riö sölutorgið og City Hall
$1 00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Allar upplýsingar
gefnar viðvíkjardi verzlun-
skóla vorum. Skrifið eftir
Catalogue til
ESTABL/SHED /832.
WiNNIPEG, - MANITOBA
Vinna fyrir 60 menn
Sextui manus geta fengið aðgang
að læra rakaraiSn undir eins. Tll
ess at veréa fullnuma þarf aS eins
8 vikur. Áhöld ökeypis og kaup
horgaþ meöan verift er að læra. Nem-
endur fá staði að enduðu nftml fyrlr
$15 tii $20 ft viku. Vér höfum hundr-
uð af stöðum þar sem þér getið byrj-
að á eigin reikning. Kftirspiirii eftlr
riikuriiin er æfinleíni mikil. Skrlfið
eftir Ökeypi8 lista eða komið ef þér
tigið hægt með. Tll þess að verða
góðii rakarar verðið þér að skrlfasi
út frft Allijóða rakarnfélasf__
Internatlonal liarlier College
Alexander Ave. Fyrstu dyr vestan
við Main St.. Winnipeg.
og stundi af ánægju. Dr. Bailey gaf honum inntöku!hann umgekst forstöðukonuna og því oftar sem hann
og skipaði honum að borða dálitið; en hann var ófús
til þess.
“Nú fer vel um þig. Þú mátt setjast upp á
morgun. En þú mátt ekki hreyfa þig mi! ið cnn þá.”
Um leið og hann sagði þetta, benti hann hinum að
fara út. Þegar Dr. Bailey kom út í dyrnar, kallaði
Craígin á hann.
“Eg þarf að tala við Maclennan”, sagði hann
gremjulega.
“Biddu til morguns”, svaraði læ! n:rinn.
“Eg verð strax að f i að tala við hann.”
Læknirinn kallaði á Maclenran.
“Maclennan, eg verð að seeja þér J að, að þetta
r bezti maðurinn hérna á fjöl’unum. Eg var bölv-
horfði á hana við störf sin, þVí meir dáðist hann að
henni og elskaði hana. Hún varð í huga hans eins
og hei'ög vera og það var æðsta mark hans og mið
að hjálpa henni og gæta hennar eftir því sem honum
var frekast unt.
Þannig var ástatt þegar Tommy Tate kom og
reitti hann til reiði. Spádómur Dr. Baileys hafði
ræst. Þegar voraði og hlýna tók í veðrí, hafði ill-|
kynjuð taugaveiki komið upp í áfangastaðnum No. 2.!
Tommy var einn þeirra sem veiktust. Allir ?pítaEr
í grendinni voru fullir, svo að læknirinn hafði sent
Tommy til Kuskinook. Eftir sex vikna tíma tók
honum að skána, og þegar heilsan skínaði, vaknaði
hin óþrjótandi hrekkja náttúra í brjósti hans. Þe si
Lögber()s-sögur
FÁST GE FINS MEÐ ÞVÍ
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI
FURNITURE
OVERLAND
Arlegar Jóla-
Ferðir
Kjósa
má um
leiðir
Fimm
mánaða
farbréf
NIÐURSETT FARGJOLD
TIL
AUSTUR HAFNA
f sambandi viö farmiða til
Gamla landsins
DAGLE6A—Nov. 7. til Oes. 31.'
NíkvKmtr upplýsingar grnar
þcim sem æskja þess af öllum Can-
adian Northern agentum eða
R. CGEELtyAP, Cen. Passenger Agenf
WINNIPEC
Fyrir hátíðirnar
Notið Það heima. til að gleðj-
ast með vinum yðar eða gefið
K?
fr La^er
Kaupið kassa, pott eða mö k
E. L. Drewry* Ltd.
WINNIPEG
Isabel CleaningSf Pressiij
EstablLhment
J, W. QUINN, cíeandl
Kunna manna bezt að fara
með
Loðskinnaföt
Viðgerðir o* breyt-
ingar á fatnaði.
Garry 1098 85 isabel St.
horni McDermot