Lögberg - 17.12.1914, Blaðsíða 11

LðOBBBG, fíMTUDAGDiN
17. DESEMBER 1914.
11
EPLI! EPLI!
Þaú beztu sem til sölu eru boðin
$3.50 TUNNAN
Hír bí'tst beiiirn tae'cif jeriS til að fá þessi úrvals epli
seni til nae<tu stöðv .r við sig, með þessu lága verði.
Spy epli
Baidwiri epli
Greening epli
$3.50 tunnan
$3.40 tunnan
$3.35 tunnan
þessir prízar eru F.O.B. Winnipeg
Sendið pöntun yðar I dag. Allar pantanir af-
greiddar þann sama dag sem þaer koma.
Fullkam'iar b’trgðir af ávöxtum, sméri, eggjum,
alifuglum og nýlenduvörum fyrir borgarbúa.
GOLDEN LION STORE
585 PORTAGE AVE., - WINNIPEG
Sléttu-blómið.
Eftir Margaret Erskine.
Tannis strauk deigiC af höndun-
um, gekk aC glugganum og leit út.
Þa« kom ergelsis og gremju svip-
hræCiIega hvislandi þögn; tekur
þú ekki stundum eftir því ? Mér brunaskorpu.
finst hún alt af hvísla aC mér,
þegar eg —-”
“Indiána nafn!” hrúpaCi Marí-
an rak í roga stanz. “ÞaC var
skrít.C, aC foreldrar þinir sky.du
velja þér Indíána nafn.”
“Foreldrar mínir gatu mér ekki
þaö nafn. Þau kölluCu mig
Elisabeth. Indíánar gáfu mér
þetta nafn; Tannis þýCir “sléttu
blóm.”
“ÞaC er yndis’egtl Eg vildi
a5 Indiánarnir vildu gera mér ann-
að eins nafn. En hvaC þaC á líka
vel viC, þú ert sannarlega lík sléttu
blómi. Þú ert svo lítil og liC’.ega
vaxin og þú hefir rautt hár, svo
aC þú ert alveg eins og sum af
þ^ssum hárauCu sléttu blómum.
Þú misvi, Cir þaC ekki aC eg segi
að hárið á þér sé rautt?”
“Nei”, sagCi Tannis, “því að þaC
er rautt.”
Marían hló. “Ertu alt af svona
alvörugefin? Eg sé þig svo sjald-
an brosa.”
Tannis leit löngunarfullum aug-
um yfir sléttuna miklu. “ÞaC er
svo fátt sem hægt er aC brosa aC
héma úti á sléttunum”, sagCi hún.
Marían stóö upp og lagaði á
sér fötin. “Eg held eg ætti aC
fara aC halda heim”, sagði hún.
“Jack fer víst bráðum að koma.”
Þegar hófadynurinn heyrCist
ekki lengur, fór Tannis aftur inn
i húsið. Þegar hún kom inn í
dymar mætti henni bmnalyk:.
Indiána konan húkti enn á gólfinu
og einblíndi á ofnhurCina. Tannis
opnaði hana með ergelsis svip.
BrauCin voru orðin aC biksvartri
HaustiC var ItCiC. Veturinn
kemur snemma cg kveCur seint
þama úti á sléitunum. 1 tvö
Tannis hallaCi sér áfram í stóln-
um og þreif í handlegginn á daga hafCi veriC st Cug snjókoma
ur á hana. Var það ekki eins cg Maríönu. “Ertu ekki búin aC vera °S nú var skógurinn og sléttan
hún bjóst við? Mrs. Wilson var . héma nógu lcngi til þess aC vita aC þakin þykkri snæbreiCu. ÞriCja
á ferCinni. Tann s hataCi þes a þú mátt hvorki hugsa svona né| daginn stytti upp jafn skyndilega
litlu, ensku konu. Hún hafCi ásamt tala? Ef þú gerir þaC, þá veistu °g óvænt eins og snjókoman hafði
manni sínum sest aC á næsta bæ á hverju þú átt von.” | byrjað. Tannis stóð viC fram-
viO hana. Tannis hataCi hana
vegna þess að Mrs. Wilson hafði
alt það til aC bera, sem Tannis
hafCi ekki, en langaCi til að’ hafa.
Eg veit það” sagCi Mariana og kluggann og var að horfa á hest-
hallaði sér aftur á bak í stólnum; spor í snjónum fyrir utan. Braut-
hún fölnaCi í framan og skjálf i ‘n var ' ótal bugðum og krókum,
fór um hana alla. “Eg er aC reyna e‘ns °S ferCamaCu inn hefði ekki
Það var auðséð að Mrs. Wilson ag hugsa ekki svona; en eg get verið viss um hvert halda skylli.
bar engan slíkan kala í brjósti til ekki aC því gert. Eg verC svo oft
Tannis. Hún heimsótti hana að vera e.n. Jack er emhversstað
hve nær sem hún gat höndun- ar úti allan dagin* og eg hefi svo
um undir komiC, hvort
Hún fylgdi sporunum meC augun-
um út á sléttuna miklu, þangað til
þau hurfu í fjarska. Loksins var
að sjá ungbarn. Er þaC Indiána
hjátrú? En hefurðu heyrt aO viC
eigum von á Indiána óeirðum?”
sagði Marían lágt og færCi sg
nær Tannis.
“Indíána óeirðum?”
“Já, Jack heldur aC ekkert verði
af þeim; en eg mætti Mr. Courtney
á leiðinni og hann ráðlagCi mér að
fara heim aftur. Hann sagCi, að
það væri hættulegt að vera einn á
ferC. En eg held að engin hætta
sé á ferðum; eCa heldur þú það?
Þeir þora aldrei aC ráðast á Eng-
lendinga.
“Svo þú heldur þaC.” Tannis
var ibyggin.
—-“Já, þeim yrði hegnt ef þeir
gerCu þaC. Heldurðu að Englan 1
mundi líða þaC, aC viC værum
brytjuð niður?”
“England er langt i burtu”,
sagCi Tannis. “Eg er hrædd um
aC ekkert mundi stövCa Ind ánana,
ef þeir gerðu uppreisn. Sagði
Rafe að þetta mundi bera bráðum
aC?”
“Nei, hann mintist bara Iausl.ga
á það; en hann var alvarlegur og
áhyggjufullur.”
“En heldurCu — ó —” Marian
hljóp upp úr sætinu. “Sko! S o”
sagði hún og benti út um gluggann
meO skjálfandi hendi.
Tannis leit líka út um glugg-
ann. Hún náfölnaði og hljóp á
fætur. “Indiánar! Láttu hlerann
fyrir gluggann á meðan eg loka
dyrupum.”
“Eg þori það ekki”, sagði
Marian.
“Lif okkar liggur sjálfsagt viö.
Lokaðu þá dyrunum.” Tannis
opnaöi gluggann, dró hlerana fyr-
ir og festi þá. því næst hljóp hún
inn í eldhúsiC og Marian el.i hant.
Þær stóðu báCar hreyfin0arlausar
i eldhúsinu og hlustuðu á k 11
Indíánanna úti fyrir. Gamla
Indíána konan læddist niCur s.ig-
ann meC bamiC í fangtnu og sett-
ist á gólfiC við fæturna á Tannis.
Hávaðinn fyrir utan jókst.
“Hvemig geturCu veriC svona
róleg?” sagði Marian og néri s m-
an höndunum. “Getum við ek -
ert gert? Sendu Maríu út til að
sefa þá.” ,
“Marxa getur ekki sefaC þá.
*♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦▼» ♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
r
: Manitoba Hairgoods Co.
344 Porta?e Avenue
(One Block Weai of Eaion'i)
sem lítiC aC gera heima viC. Og þegar stundin komin, þessi hræCi ega|Hún getur fariC út ef hún vill;
hún hafCi nokkurt erindt eCa ekkujeg hefi lokiC við störfin, þá stund, sem hún hafCi alt af óttast þeir mundu ekkert mein ge a
T^nic .«*rí -r fðlnW. fri a -----------sÍCan hún giftist. Hún átti e ki henni; hún er úr þeirra hópi; en
Tannis snéri sér fýlulega frá
glugganttm og fór aC hnoða deigið.
Mrs. Wilson kom ríðandi aC
eldhúsglugganum. “GóCan dag-
inn”, sagCi hún glaChga cg gægð-
ist inn um gluggann. "Ertu núna
að hnoða brauð? Brauðin mín eru
búin að hvíla sig harðb-kuC í tvo
klukkutíma á borCinu.”
“GóCan daginn, Mrs. Wilson”
kallar þögnin á mig og hvísl
ar að mér; eg er hrædd þegar
eg er einsömul. Þess vegna kem
von á öðm en því versta; en þeg-
ar það var afstaCið, þurfti hún
eg svo oft hingaC. Eg veit aC eg engu að kvíða. Övæntan skugga
er þér þymir i augum, eða er það
ekki ?”
“Eg læt mig einu gilda”, sagði
Tannis og var stutt í spuna. Þær
þögðu dálitla stund. Þá var e ns
og Maríana hefði komið einhverju
sagði Tannis um leiC og hún tók fyrir sig, sem hana hefði lengi
stóran hníf og skar deigið í smá-
búta. Hún beitti hnlfnttm þannig,
langað til að spyrja um.
Hvemig ferðu aC ef þú
að Mrs. Wilson fanst kalt vatn þyrftir að halda á lækni eða hjúkr-
renna sér milli skins og hörunds
viC að horfa á það.
unarkonu ? Eg hefi sagt mannin-
um mínttm, að við ættum að fá
“Veifaðu ekki hntfnum svona; Iækni hingað í nágrennið. Htigs-
þaC m'nnir mig á þessa hræðilegu asu þér að þurfa að fara allan
Indiána þegar þeir em að “skal-^ Jænnan óraveg. Það gæti orðið
pera” fólk.” um seinan þegar læknirinn kæmi.”
Það brann eldur úr augum
Tannis viö þessi o C. “Ind'á',ar
eru ekki hræðilegt fólk” sagði hún.
“Mér verður aldrei misdægurt”
sagði Tannis, “og ef eg yrði vetk,
J>á myndi eg leita til Indtánanna;
‘Að minsta kosti eru þeir eáki þeir eru &6öir læknar og konur
hræð'legri en Erglendingar eða þcirra em ágætar hjúk unarkon-
nokkur önnur þjóð. Þeir voru ur.”
löghlýCið fólk þangaö til þ:.C Eng-j “Indíánanna ” hrópaði Maríana
lendingar komuö og tókuð f á í ofboði og meC fyrirlitinng t.
þeim þaö sem þeir áttu. GeturCui“Eg gæti .aldrei látiC Indiánakonu
andmælt þeim fyrir að reyna að ná
þvt aftur?”
“ÞiC Englendingar”, tók Mrs.
Wilson upp eft r henni hlægjandi.
“Það er eins og þú sért ekki ensk
sjálf.”
Eg et; ekki ensk, eg er — eg er
canadisk” sagði Tannis ólundar-
lega. Hún tók brauðmótin og lét
þau inn í bökunarofntnn
bar á brautina og huldi s"orin..
Tannys leit viC og gekk frá glugg-
anum. Hún litaðist um í hebrerg-
inu og benti Indíána konunni.
“Maria”, sagði hún, “farðu með
bamið upp á loft.”
María tók óvönduðu tágavögg-
una, sem barnið lá í, cg fór með
hana upp á loít. Sk hljóCiC var
enn í stiganum, þegar tarið var að
dyrum með svipu kafti. Tannis
gekk að hurðinni og opnaði hana.
Hvað guö hjálpi mér!’|a$ hlerinn fyrir glugganum var
hropaði Mrs. Wilscn upp yfir sig. aftur. Indiána konan hafCi bam C
Ert þu komin á fætur? Heldurðu } fanginu. Tannis ein stóC á upp-
það mundi ekki hjálpa ckkur.’
“Þá fer eg upp á loft”, sa,C.
Marian og þreif byssu sem hékk
á veggnum. Tannis tók í hand-
legginn á henni. “Vertu kyr þir
sem þú ert. Ef þú gerir þeim
nokkurt mein, þá er úti um okkur.
Eina ráöið fyrir okkur er að vera
rólegar og bíða. Wilson he ir
kannske oröið þeirra var og kem-
ur. Heyrirðu! Nú eru þeir að
dansa striCsdansinn. Þeir ráðast
ekki á okkur á meðan.”
Marian hné niður á gólfið.
Þannig biðu þær í myrkrinu, því
að þú haldir heilsu með þessu
lagi?”
“Hvers vegna ekki?” spurði
Tannis.
hjúkra mér. Heldur v Idi eg
deyja. Hugsaðu þér að eiga kann-
ske Indíána líf sitt a» þakka.”
Tannis gaut til hennar augunum.
“Ekki er þó óhugsandi aö það geti
viljað til” sagði hún.
Þær þögnuðu aftur. Marian
réttum fótum, föl og hreyfingar-
laus. Hávaðinn úti var hiæð.kg-
ur. Loksins kom þögn; hún var
enn óttalegri. Tannts hreyfði sig
Hvers vegna ekki? ^agði 0fur lítið og sagði eitthvað við
Marian, vegna þess vrgna þess gömlu konuna á hennar eigin máli.
að engin kona fer á fætur fyr en Hún muldraði eitthvaö á móti í
t fyrsta lagi eftir hálfan mánuð, hálfum hljóðum. Tannis stundi
en bamið er ekki nema —” j þungan.
“Þriggja daga gamalt. Eg hefði “Heldurðu aö þeir séu fam'.r?”
getað farið á fætur sam ’ægurs.”
“Samdægurs!” sagði Ma ian og
glápti á hana. Var nokkur læknir
hjá þér eða hjúkrunarxcna?”
“María var hjúkrunarkonan og
Thunder Bird var læ’ n’rinn; það
var enginn timi til að s:n’a eftir
fanst það venju fremur erfitt að lækni; hann er svo langt í burtu,
halda uppi samta'.inu. Hún spurði en Thunder Bird er í nágrenn'n i.”
sjálfa sig enn þá einu sinni, hvers
“Jæja, þaö g;etur vel verið. en vegna hún væri að he'msækja
*• or KA ívn c ln, *■' * c»(vXí —!- m ____t •.
Martan Wilson stóð með galopin
_____ ____augu og munn. Hún skildi hvorki
Mr. Courtney ér þó enskur” sagði Tannis. Þaö var engu lengra til j UPP né niður t þvi sem Tannis var
sagði Marían.
“Nei", sagði Tannis. “Þeir
ætla aC brenna húsið.”
“Brenna húsið! Og þú stendur
svona aCgerðarlaus!” Mar an reis
á fætur og hljóp aC hurðinni.
“Hleyptu mér út! HeyrirCu það?”
Tannis snéri lyklinum og opn-
aði hurðina. “FarCu þá”, sa0Ci
hún rólega.
Marian steig út á þr iskul 'inn
en hné þar niður, því Jægar hún
Mrs. Wilson. “En viC skulum, Dentons, og kona hans var ættuC a« segja henni. Þetta var t fyrs^a ieit út úr dyrumim kom Indíáni
fikkl Vðfíl 3.0 rifast tim IndlSnA. iit* enmt r\re Ktin ImfK! * cl/tft! A f Innt nX Konn! i n I.. .. . » • • • m .
ekki vera að rífast um Indiána.
Blessuð komdu út t garðinn. Það
er of yndislegt veður núna til þess
úr sama landinu og hún hefði átt
samkvæmt guðs og manna lögum
að vera vinkona hennar. Þær
aö híma inni t húsi.” Hún fór af hugsuöu eins, töluðu eins og unnu
baki og tilti hestinum við stólpann.
Tannis lét það sem eftir var af
brauðunum inn
skifti á æfinni, að hejtni varð orð- i hlaupandi á móti henni. Tannis
. . I dró hana aftur inn og lokaCihurð-
‘Má eg sjá bamið? sagði jnnj. Því næst gekk hún aö
Marian. þegar hún var orðin Ie!C á veggnum þar sem byssan hékk og
flest störf eins. En hugsanir, o.« þögninni. j ^ jlana 0{an
. °g gjörCir Tannis vont eins ólíkarj “Nei — nei”, sagði Ta-nis cg' Marian fylgdi hverri hreyf'n-u
ofn.,rn’ loka6,j hennar eigin hugsunum, orðum or j hrckk vi«, e'ns cg viðkvæmur hennar. “Hvað ætlaröu að gera?”
hurðtnnt, gekk að stiganum og gjörðum og dagur og nótt. Það strengur hefði brostið i sál henn-j “Stytta okkur báðum stun.ir;
var eitthvað utidarlegt við Tannis ar. “Það máttu ekki; eg má tkki Maríu gömlu er borgið.”
^ Þess- . I “Gerðu þaö ekki! Gerðu þaC
vers vegna ekki? Jú, eg sk 1. ekki”, hrópaði Marian t c’auðans
, n*er stendur þaö alve? á sama”, j ofboði. “HvaC ' verCur þá um
sagðt Mrs. Wilson brosandi. bamið?”
. . “Stendur þér þa« á samH”i “BamiC!” Byssan ffll úr h'nd-
Jtraðt syo mjog að njóta samvis1:- saírCi Tannts. “HvaC meinaröu unum á Tannis. “Eg var búin að
ar Vl6 Tannis. Þegar hún hit i meC Þv» a« þér standi þaö á „levma haminu mínu.”
lannts t fyrsta skttn, hafCi hún sania?’
kallnði upp á loftið: “María,
Maria.” og Marian Wilson var ákaflega
Gömul kona af Indiána kyni forvitin kona. Hún kval ’ist, bein-
kom niður stigann í hæðgum stn-
um.
línis þjáðist af því að vita ekki alt
» Um a^a‘ Þess vegna var Þa6>
“Líttu eftir brauðunum. Marta” þó aö hún vissi þaö ekki, aö hún
iyK . ■ ’ n n a n A Tm AlAnn *mA1« “ 11 Cf 1 1, K. •••_ * • • .. ■ . •
gleyma baminu minu.”
Hún tók bamið úr
höndtim
sagði Tannis á Indíána máli. “Eg
ætla að fara út í garöinn meö Mrs.
Wilson.”
Gamla konan settist á hækjur
sinar á gólfið fyrir framan ofn:nn
og Tannis fór út i parCtnn. ef hægt sinn; en Tannis hafCi ekkert sagt v C að hún yrCi sm ik viö hús-| Marian fórnaCi upp báðum
var aö kalla þaö ga C. Það voru henni um foreldra sina. Hún var freyjuna, því að heiftar eldur höndum be^ar hún -á betta oe
að etns fáetn beC meC nokkrum rauChærö og Ieit út fvrir aC vera'brann úr augum hennar. “Eg1 ’ P a P ' 8
sagt hennt alt sem hún gat til tínt „ ;.‘Ekke.rt’ .ekkert”- sag«i Mrs.'gönilu konunnar. gekk meC það aö
ttm sjalfa stg, folk sitt og æfiferil Wtlson t flytt; þaC var e kt laust framdyrum húss'ns og opraCi þær.
T atlmc kof*: _________. lmn vrlt: en. U, L". ' ........ o r r
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
Phone Main 1662
Winnipeg
Til Kvenfólksins!
Vér viljum vekji athygli yðar á n ikkrum sérstökum vamingi,
er Manitoba H tirjoods Company hefir að bjóða, en
þiö féiag hefir rekið atvinnu hér i Winnipeg
í síðastiiðin átján ár.
Vér kunnum allra manna bezt að búa til allskonar
hárbúnað og haddprýði og höfum alla tíð nýjustu enska,
fianska og ameríska t-zku á þeim varningi. Salir vorir,
þar sem hár er sett upp og hörund prýtt, eru nýmóðins
og í alla staði samkvæmir heilsufræðinnar kröfum. Þar
starfar að eins reyndasta fólk og piísarnir hjá oss eru
sanngjarnari en annarsstaðar í Winnipeg, eins og þessi
skrá ber með sér:—
Höfuðbað (shampoo) í mjúku vatni og hárskrýfing $0.50
Höfuðbað og haddbúnaður með marcel waves .... $1.00
Haddbúnaður með ma;cel waves...................$0.50
Hárskurður og sviða............................$0.40
Manicure, 50c. Tólf sinnum.....................$5.00
Face Massage, 50c. og $1.00. Sex sinnum........$5.00
Vér kunnum allra manna bezt að fara með hársvörð.
fíf hár yðar er að losna, þá bíðið ekki þar til oiðið er utn
seinan, heldur komið til vor áður en hár yðar er orðið of
þunt til þess að vera höfuðprýði. Vér getum stöðvað
losið með því að beita hand- og rafmagns-lækningu við
svörðinn, sem vér erum frægir fyrir. Sú lækning kostar
75c. í hvert sinn sem henni er beitt. Eða, ef átta sinnum
er viðliöfð, ásamt höfuðbaði og haddskrýfing, þá kostar
það $5.00. Þetta er ódýiara heldur en að brúka til-
búið hár.
Alt vot-t hár er af beztu tegund, og eru munirnir úr
því tilbúnir hér í Winnipeg af voru eigin starfsfólki.
Alt þetta hár er af manneskjum, klipt af lifandi fólki
og vandlega hreinsað eftir hollustu kröfum nútímans.
Þaulæft fólk er haft til að setja það í stellingar og er frá-
gangur og verklag á höddum og hármunum frábærlega
vandað. Veiðið er það lægsta sem í Winnipeg gefst:
Transformations, full stærð..........$15.00 og upp
Pompadours........................... 5.00 og upp
Parted Waves úr 20 þuml. hári........ 5.00 og upp
Ef þér kirrlð yður ekkl um
að eyða mlklnm peninsum á
liadda, þá höfuni vér nokkra
aéretaka prisa: 22 þuml. hadd-
ur, cr kosta mundi $5.00 i öðr-
um búðum, að elns $2.50; 26
þunil. irnddur að cins $5.00. —
CombinKS, 50c. únzan, rninsia
verð $1.00. Spyrjið eftir verði
á voruiu frábu-ru höddum. —
llérkollur og hvirfilpúðar $15.00
og þar yflr. Spyrjið eftir verð-
lLsta.
Vér höfum birgðlr af kömb-
um, greiðum, sylgjum og raörg-
um öðrum smáum þarfagripum
laglegum fyrir Utið verð.
Klippið úr blaðinu og komið
með cftirfylgjandi miða, og fálð
fjúrðungs afslátt af öllum pris-
LÖGBERG
Klippið úr og komið meP
þennan miða. Hann er 25
per cent. virði.
Manitoba Hairgoods Co.
Manitoba Hairgoods Company,
W. PERS0N,
Ráðsmaður.
♦ ♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦ ♦♦ ♦ ♦ ♦
♦ ♦ ♦
♦ ♦ ♦
♦
♦i
♦l
♦l
♦I
♦I
♦i
♦I
♦I
♦I
♦I
♦I
♦I
♦|
♦I
♦I
♦i
♦I
♦I
♦I
♦I
♦I
♦I
♦I
♦I
i|
♦]
♦|
♦I
♦|
♦|
♦I
♦|
♦I
♦|
♦I
♦|
♦I
♦|
♦I
♦I
♦I
♦I
♦I
♦|
♦I
♦I
♦I
♦|
♦|
♦I
♦i
♦I
♦J
♦I
♦I
♦I
♦I
♦I
♦I
♦I
♦I
♦|
♦I
♦I
♦I
♦I
♦I
♦I
♦I
♦I
♦l
♦[
♦ ♦!
villiblómu'm, þrtr eða fjórir kyrk-
ir gslegit- rtinnar og e'nn hlynur.
Þar stóCu nckkrir stólar sem Indi-
skosk, en kvaðst þó ekki vera þaC. meinti bara, að eg ltefi oft séö ei"s
Hún kvaðst vera cana lisk; en nng börn áður og eg veit að þau
henni fanst lítiö sagt meö þvt. I eru rattð fyrstu dagana.
ánar höfðu búið t:I úr greniviðrr skólabókum hennar var sagt aC Tannis hallati sér aftur á bak
i stSlnum og stundi þurgan.
Svo aC rg má ekki sji barniö?”
greinttm. Tannis færCi tvo þ.irra Indi'nar væru canaliskir. Mari
upp að hlvnitrénu. I önu fanst hún verða aC komast
Þær sátu þegjandi litla stund. fyrir þennan leyndardóm. ef hún sagCi Martan.
Mariana Wilson rauf l>ögn:na: ætti nokkttm tíma a5 líta glaðan “Nei. nei.” Tann:s le't í krtng-
“Það er hræöilegt. þetta land dag. «m sig og var öll á náh-m. “Það
ykkar, ]æssar takmar' alausu s’étt- “Nafnið þitt er skrítiö”, sagði er — það er — svo m'kið ó’án —”
tir, sem hvorki virBast hafa ttpp- hún. “Er það egip kt?” “(Nán? F.g hefi al’ ei hey-t
haf né endir og þessi þögn, þessi “Nei; þaö er Indiána nafn.” ' “ - -
hné niCur meðvitunda laus.
Tannis stóC á þröskuldinttm með
barntö i fanginu. Umhverfis hús-
iC var kom'nn stór viðarkös’ur og
Indiánamir voru aC l æta við hann.
“Feöur mínir og bræður”, s gði
Tannis á þeirra máli, “sys'ir ykk-
ar gefur vkkur son sinn til þess
að þiC getið gert úr honum hraust-
an hermann og voldug ,n höfð-
ingia.”
Ilún stóB hreyfingarlaus með
þaC áCur, að þaB vae i neitt ólán bamiC í fanginu oghorfBi á þaB
eins og ekkert væii um aö vera.
Indíánunum varö veritía.l og þeir
störCu á hana. Engtn hvít kona
hafði áður ávarpað þá á þessa leið.
HvaC bjó undir þessu? Var það
vélabragð til að koma þeim á vald
hvitra manna?
“Feöur mínir og bræður.”
Tannis rétti barnið aö þeim.
Ungur Indíáni gekk til hennar
og leit á bamið. Svo fór hann
aftur til félaga sinna og ráöfæröi
s g við þá. Ómurinn af röddinni
var eins greinilegt svar og nokkur
orö gátu veriö.
“Þeir halda aC eg sé aC svíkja
þá”, hugsaði hún og vonleys s
svipur færCist yfir and.it hennar.
Ungur Indíáni með blys t hendi,
ruddist út úr hópnum. Tannis
hrókk inn og lokaði hurðinni á
eftir sér. Hún lagöi eyraC við
hurCina og hlustaði. Dauft
snarkhljóC var alt sem hún heyrCi.
Hún fór inn í eldhúsiö. “ÞaC er
bezt fyrir þig að fara, María”,
sagöi hún.
Gamla konan rýtti eins og S' ín
en sagði ekkert; hún kastaði sé:
niCur og lagði eyraC v'C gólfið.
HlustiC þiö” sagði hún. “Eg
heyri hófadyn úti á sléttunni.
Hvítu mennimir eru að kotm;
marg r; þeir nílgast óCfluga. Eg
heyri það; vindurinn hvi lar því;
eg heyri fótatak margra hraustra
manna. Eg heyri kveinstafi mæö a
og eiginkvenna. Ó, feöur mínir
, Ó, bræður mínir!”
“Þei, þei,” sagði Tannis. “Eg
heyri ekkert nema snarkiö í e!d-
inum. Jú, nú heyri tg hófadyninn.
Heyriö þ.ö; nú kalla þeir. Taktu
drenginn minn; eg ætla að hjálpa
ensku konunni.
Tannis hljóp til Ma iönu, sem
enn lá á gólfinu, og reisti hana
upp. Þegar hún opnaöi augun sá
hún eldblossana. Þaö var eins og
hún styrktist við þaö. Hún reis á
fætur og sagöi: “Er m gulegt aö
komast út?”
“Viö skulum fara út um fram-
dyrnar”, sagöi Tannis. “VefCu
fötunum um höfuðiC á þér." Þaer
skriðu frcmur en gengu, opnuCu
dyrnar — og þeim var borgiC.
Fyrir utan var hópur af her-j
mönnum. Þeir voru að reyna aöj
slökkva eldinn; en þaö var árang- j
urslaust; Indiánarnir höföu g:ng-
ið of vel aö verki til þess að n .kk-j
ur von væri um aö bjarga húsinu.
Eftir stutta stund var það orðiö aö
öskuhrúgu. Þegar útséC var um
það, að slökkvitilraunirnar yröu
að nokkrum notum, gekk Jack
Wilson til hvítu kvennanna þar se n
þær stóöu. “Mrs. Courtney”,
sagöi hann, “þú getur komiC heim
til okkar.”
Tannis svaraði ekki strax, svo
aC Mrs. Wilson sagöi: Auövitað
geriröu það. Þú getur ekki verið
hérna, hvort sem er, meö b’.essað
barnið.” Hún gekk þangað sem
Indíána konan stóö með bamiö í,
fangnu. “Það hefir —”
Hún hrökk til baka með undrun
og ótta.
“Mrs. Courtney”, sagði hún, j
“komdu, flýttu þér. Indíánarnir
hafa stolið baminu þínu.”
Tannis hljóp til þeirra og tók
viö baminu af Maríu.
“Nei”, sagöi hún, “þeir hafa
ekki stoliö því. Þetta er sonur
minn.”
“Sbnur þinn? Þetta er Indtána
bam.”
“Já”, sagði Tannis stuttlega,
“og sonur minn. Eg er lí a
Indíáni. Hún snéri sér frá þeim
og gekk hvatlega í burtu.
Jack Wilson dró djúpt andann.
“Veslings Courtney.”
“Helduröu aö hant> hafi vitað
þaC?” sagöi Marían.
“ÞaC þykir mér ólíklegt; hún er
alveg eins og hvít kona. Eg býst
við að hann hafi fyrst komist að
þvt þegar hann sá barnið. Mér er
sagt, að margir giftist konum af
1 ndiána ættum; og Tannis er reglu-
lega lagleg. Þaö er sennilegt aC
faðir hennar hafi verið hvitur.
En biBum viö; þama kemur maC-
urinn hennar.”
“Hvar er Tannis?” spuröi Rafe
Courtney þegar hann kom. “Eg
hélt að hún væri héma hjá ykkur.”
“Já, hún hefir fariö meö Ind —
I hjúkrunarkonunni”, sagCi Jack.
j ,fÞær hurfu á bak viC mnnann.
En heyröu —”
"Nei”, sagöi Rafe, “eg vonast
til aö þú takir þér paö ekki til þó
eg fari á eftir konunni mi.ni.
Hún er sjálfsagt Iögö á staö til
fööur sins.”
Þegar Rafe var kominn úr aug-
sýn, fór hann að hlaupa. Ef.ir
nokkra stund kom hann auga á
Tannis og gömlu konuna.
“Tannis!” kallaði hann. “Tatn-
is!” Hún hvorki svaraCt né stanz-
aCi.
“Tannis!” kallaði hann enn einu
sinni. En hún skeytti því tnj^L
Eftir litla stund dró hann þær uj pi
og tók Tannis í fang sér.
“Tannis”, sagði hann enn einu
sinni, “hvers vegna flýrðu m g?”
Hún leit á bamið, sem hvíldi rið
brjóst hennar.
“Vegna bamsins mins”, sagCi
hún.
“Hann er lika sonur minn,”
sagði Rafe.
“Nei, nei!” sagði Tannis og ætl-
aöi að slíta sig af honum; en han t
j hélt henni því fastar. “Eg s eik
þig”, hélt hún áfram. Þú hafðir
enga htigmynd um aö þú he Cir
! gifst Indiána stúlku, þangaC til þú
sást son minn i morgun. Eg gat
| ekki faliö hann lengur. Þú sást
j hann og þú stökst i burtu.”
“Elsku Tannis, sléttublómiC! Eg
vissi þaC frá því fyrsta. HeldurCu
aö Kingston heíöi svikið mig?
Hann giftist Indíána stúlku og var
stoltur af. Eg giftist Indíá-a
stúlku og er líka stoltur af þri.
Eg sá bamið okkar samstundis og
þaC kom t heiminn. En eg fór t
burtu til þess að ná t hjálp.
Thunder Bird aCvaraðt mig, en eg
hélt ekki aö þeir mundu koma
svona fljótt. Annars heföi eg e’ ki
fariö aö heiman. En guöi sé loF
aö eg kom í tæka tíö. En þvr
sýndiröu þeim ekki bamiC, þi
hefCu þeir ekki kveikt t hú intt?”
“Eg gerði þaC. En þeir l éldu
aC eg heföi fengiC þaC einhver*
staðar til þess að glepja þí. — Svo
aö þú vissir það frá því fyrsta?
Og samt giftistu mér?”
“Já — og eg ætla ekki a« sleppa.
þtr.”