Lögberg - 01.04.1915, Side 6

6
LÖGBERG, EIMTUDAGINN 1. APRÍL 1914.
Á vœngjum morgunroðans.
Ettir
LOUIS TRACY.
Hásetinn gekk í h;egöum sínum ni8ur aö klettun
um. Örlítil flís hafði klofnað úr steininum þar sem
kúlan lenti. Steinninn sem stóð upp úr lóninu var
alvotur, eins og vatni hefði verið ausið ^yfir hann
Hásetinn starði niður í vatnið. Þar sást enginn
fiskur. En vatnið' var ofurlítið gruggað; eins og
steini hefði verið sökt niður í gljúimn sandtjotninn.
Iris kom á eftir honum. “Sko”, hrópaði hún.
“Það var ekki eintótnur draumur. Það var eitthvað
kvikt hérna.”
Jenks mintist þess, að “lascaraniir” sem hurfu,
höfðu einmitt legið á þessum stað. Hann mintist
þess einnig að óviða er meira af stórum kolkröbbum,
þessum skepnum sem allir óttast, en einmitt í Kín-
verska 'hafinu.
Hann var rauðblár í andliti þegar hann snéri sér
aftur að Iris. “Þér hafið reynt of mikið á yður og
erttð of þreyttar, Miss Deane,” sagði hann. “Það
sem þér sáuð, hefir eflaust verið selur. Þér hefðuð
gott af að hvila yður lengur.”
“Það get eg ekki,” sagði hún. “Eg er svo ótta-
lega hrædd.”
“Hrædd! Við draum. Um hábjartan daginnl”
“En hvers vegna eruð þér svona fölir i andliti?
Hvað hefir skelft yður?”
“Þurfið þér að spvrja að því? Gáfuð þér ekki
merkið sem um var samið?”
“Jú, en —”
Hún leit imdan. Hann heyrði sín eigin hjarta-
slög. Honum varð órótt hennar vegna. Á svip-
stundu hafði hún skygnst inn i djúp sálar hans.
“Eg skal leggja mig aftur fyrir,” sagði hún með
hægð, “þó eg vildi fremur fá að vera með yður.
Hvað erað þér að gera?”
“Eg er að leyta að stað fyrir okkur, þar sem við
getum hvilt þreytt höfuð okkar,” sagði hann. “Þér
verðið að njóta hvíldar, Miss Deane. Að öðrum kosti
verðið þér veikar af, þreytu.”
Iris gekk aftur að hinu sendna rúmi sínu, en hann
fór aftur að skoða beinagrindina. Þau skildu með
nauðung, þvi að hvoru um sig var ant um að hinu
liði sem bezt. Hún vissi að hann vildi ekki hafa
hana með sér til þess að vernda hana fyrir einhverju
óþægilegu. Hún hlýddi honum því, þótt henni) væri
það á rnóti skapi og settist niður þar sem hún hafði
legið, ekki til að sofa, heldur til að gefa hugsunum
sínum lausaji tauminn eins og stúlkna er siður og
lofa þeim að leika lausum hala um undralönd æsku
og sakleysis.
IV. KAPÍTUU.
Regnboga eyjan.
í fátinu sem á Jenks kom hafði hann skilið prikið
eftir hjá beinagrindinni. Hann tók það í 'hönd sér
og hélt áfram eftir götuslóðinni. Hann veitti trjám
og jurtum svo nána athygli, að hann tók ekki eftir
því að gatan lá upp að hamrabeltinu. Þangað voru
á að gizka tuttugu faðmar. Gatan lá í ótal hlykkj-
um og bugðum í gegnum skógarbelti; voru sum trén
stór og fögur, en sum -voru (fekki meira en 'hálf-
þroskuð.
Þéttir en lágvaxnir runnar uxu fram með berg-
veggnum. Að baki þeirra sá hann í hellismunna. : hylki eru hér?
Auðséð var á jurtagróðinum að langt var siðan
nokkur mannleg vera hafði stigið þar fæti.
Hann reif i burtu jurtir og laufgaðar greinar,
sem hengu fyrir hellismunnanum og leit inn; dyrnar
voru tæplega fimm feta háar. Hann sá samstundis
að íneiri hluti hellisins var af manna höndum gjör.
Sprunga sem i klettintim var, hafði verið víkkuð út.
Hellirinn var 'hærri og viðari þegar inn úr dyrunum
kom. Jenks hélt að nægileg birta mundi verða í hell-
inum, þegar búið væri að rvðja runnum og laufg-
uðum limum frá dyrunum. /
Það var skuggsýnt í heltínum. Jenks reyndi
veggi og loft hellisins með prikinu. Þegar honum
birti fyrir augum sá hann að hellirinn mundi vera
nálægt 30 feta langur, io feta breiður um miðju og
7 eða 8 feta hár þar sem hann var hæstur.
Inst í hellinum voru nokkrir hlutir, sem vöktu at-
hygli hans og undrunT Stóðu þar ýms áhöld’ úr tini
á stórum steini; ennfremur voru þar nokkrir hnífar, 1
“sextant'
tómum skothylkjum. Steinninn var hér um bil
fjögur fet frá lærgveggnum. A milli steinsins og
“Hér hefir einhver varist óvinaher. Hann hefir dcki j J?a® '.,ka h*«”,e?t fyrir yður. En án yðar verður
1 litið ur mer.
Honum lá við að leggja sína höndina á hvora öxl
hennar og segja lienni áð það væri satt; 'hún var
svo barnslega opinská; en hann stilti sig. Hann hló
kuldahlátur og hana grunaði ekki, að hann leyndi
hana neinu.
“Eg skal gera yður alt til þægðar sem eg get,
Miss Deane.” sagði hann. “Við verðum að lifa í
von um bráða burtför, og eg er vanur útivist. En
það er öðru máli að gegna með yður: Eruð þér til-
búnar að leggja á stáð?”
Ósjálfrátt tók hún upp greinarbút sem lá við
| fætur hcnnar. Það var prikið, sem sjómaðurinn 'hafði
j áður haft í hendinni. Hann þreif það af henni og
I kastaði því langt í burtu.
. Þetta er slærnur fjallgöngu stafur,” sagði hann.
“Hann er gaimall og getur brotnað, Eg skal útvega
yður annan betri.” Hann hjó grein af tré og tegldi
hana til með öxinni.
Iris fanst sjómaðurjnn “skritinn”. Hún gekk á
eftir honum upp brekkuna. Hún var hvorki brött
né óslétt. Vindar höfðu nagað brúnir af steinum og
fylt upp i holur og skógar síðan víða klætt hlíðina.
Örfáir fuglar og apar fældust er þau fóru fram
hjá þeim.
Hliðarbrúnin var skógi klæ<Id, svo þau nutu ekki
eins vel útsýnis og þau höfðu búist við. Eftir litla
stund komu þau að grýttri hæð ;í það var efsti tind-
urinn.
Þar var vegurinn ekki eins góður og vandfarið,
svo Jenks varð að hjiálpa henni að komast upp brekk-
uina. Henmi fanst hún örugg þegar hann hélt i 'hönd
hennar. Hún var kafrjóð af áreynsiu þegar þau
komust upp á hnjúkinn. Af þessum tindi var gott
útsýni í allar áttir nema til suðvesturs; þar bvrgðu
tré útsýnið á litlum kafla.
Útsýnið var enn fegurra en þau höfðu búist við.
Þau virtust standa á miðri eynni. Hún var engui
stærri en Jenks hafði búist við. Hlíðarnar voru að
mestu grasi og skógi vaxnar- niður að flæðarmáli.
Hafið virtist slétt, J>ótt emn blési stinnings kuldi.
Jenks tók strax eftir óreglulegum blettum. út við
sjóndeildarhringinn, bæði í suðri og austri. Hann
tók kíkirinn og leit á hann.
“Eyjur!” hrópaði hann. Stórar, eyjur! ’
“Eg er hissa !” sagði Iris lágt. Hún var að athuga
það sem nær var. Jenks leit fast á hana. Hún var
ekki í landaleit, en starði stöðugt á einkennilegan
slakka, sem liktist námuopi. Þessi náma var skamt
frá brunninum, en sást J>ó elcki þaðan, því hæðadrag
lá á milli.
í þessari laut óx ekki stingandi strá. Sólin skein
á dökka urð og blágráan sand. Hásetinn hélt fyrst
að jætta væri gamall vatnsbotn. En hann hvarf fljótt
frá Jæirri skoðun, þvi þá hefði staðurinn verið þak-
inn gróðri. Þeim virtist þetta likt illgjömu auga,
en veittu því þó litla eftirtekt; þau voru hrifin aif
fegiirð útsýnisins.
‘Þetta er indæll staður ” sagði Iris. Hvað
skyldi evjan heita?”
"Limbo”. (‘HreinsunareldurJ.
Jfenks sagði þetta hugsunarlaust. Hainm var
aftur tekinn að horfa út á hafið. Miss Deane geðj-
aðist ekki að svarinu.
“Mikil dauðans vitleysa!” sagði hún. “Við erum
ekki dauð enn þá. “Þér verðið að finna betra nafn
en J>að.”
“Hvernig rnundi yður lítast að kalla það Regn-
boga eyju?”
“Hvers vegna ‘Regnboga’?”
“Þér vitið að á latínu 'heitir regnboginn Tris’.”
“Það er satt. En að yður skyldi detta þetta í
hug! En segið mér hvað ‘Robert’ þýðir.”
Hann horfði i norðvestur. “Eg veit það ekki,”
sagði hann. “Það getur staðið svo á, að ekki væri
fjarri lagi að segja að það J>ýddi ‘frammistöðumaður
á skipi: Jjjónn’.”
Iris hafði spurt í gáska og hugsunarleysi. Henni
I sárnaði því að fá svona svar.
“Eg býst við því,” sagði hún, “að eg sé enn ekki
búin að jafna mig eftir volkið; eg veit varla hvað eg
1 segi.”
\ ar ]>etta deila á milli Jieirra, eða var það ásta- j
j inas ?
Jenks starði fast á rifið sem Sirdar hafði rekist
j á. Hann sá eitthvað ferkantað rétt hjá pálmatrénu. j
En ]>að var erfitt að greina hvað J>að var vegna
geislabrotanna frá sjónum.
"Hvað haldið þér a/ð þetta sé?” spurði 'hanm ogj
búist við þeim og þess vegna hVorki byrgt sig upp
að vatni né vistum. Beinagrindin! Hann hefir
verið drepinn á leiðinni niður að brunninum, liklega
að næturlagi.”
Hann gerði sér í hugarlund, að þetta hefði verið
Xorðtirálfumaður, djarfur og hugraklíur. Auk ræn-
ingjanna hafði hann eflaust einnig orðið að berjast
við hungur og Jxvrsta. Þegar hann hélt að óvinimir
hefðu gengið til náða að kveldi dags eða horfið á
braut, hafði hann árætt út. En þeir höfðu legið i
leyni, ráðist á hann varnarlausan og ge.ngið af hon-
um dauðum skamt frá brunninum.
Hugsanlegt var, að sagan væri ekki svona rauna;-!
leg. En honum virtist þegjandi vitnin sem ‘hann hafði |
fundið. benda á að hugboð hans væri rétt. v
“Eni hvaða erindi átti maðurinn hingað?” spurði j
hann sjálfan sig. “Hvers vegna gróf hann sig -inn
í bergið? Hainn gat ekki hafa verið skipbrotsmaður.
Hann bafði búið sig út til þessarar farar, en verið \
ókunnugur siðum og landsháttum, því engum sem
Jiekti kínverska sjóræningja, hefði komið til hugar að
vera þama einsamall, ef hann var ekki neyddur til
þess.” Æfisaga |>essa manns var myrkri hulin og
litlar líktur til að hún yrði nokkurn tima lýðum kunn.
En 'hvað sem sögunni leið, þá var það vist. að mað-
urinn var dáinn. Jenks tók öxina og sneið grein-
amar sem hengu fyrir hellismunnanum. Haún
raddi bratitina niður að brunninumi og httldi beina-
grindina með ruslinu. Honum datt í hug að grafa
beinin þar sem þau lágu; en hann hvarf frá því.
Ilann mátti ekki til J>ess hugsa, að láta Iris ganga á
dauðs manns beinum. En hann mátti engan tínia
missa að sinni. Hann ætlaði að grípa fyrsta færi sem
gæfist til að jarða beinin.
Eftir rúmém klukkutima kont hann aftur til stúlk-
unnar. Hún sá hann álengdar og skildi ekkert í því,
hvar hann hefði fengið öxisa, sem hann bar urn öxl.
“Þér eruð duglegur leitarmaður,” sagði hún j>eg-
ar hann mátti heyra mál hennar.
“Já, Miss Deane. Eg hefi fundið vatn, ýms áhöld,
skýli yfir 'höfuðið og jafnvel ljós.”
“Hvers konar ljós — andlegt eða Iíkamlegt?”
“Olíu.”
“Ehe!”
Iris var kki lagið að vera alvörugefin til lengdar;
en hún sá, að nú gat Jenks ekki tekið glettum.
“Og skýlið — er ]>að hús?” spurði hún
“Nei, það er hellir, eða hola. Ef þér erað ekki
mjög þreyttar, þá getið þér komið og tekið við hús-
ráðum.”
Augu hennar dönsuðu af forvitni. Hann sagði
lienni hvað hann hefði fundið, en nefndi þó ekki alt.
Hún hljóp á undan honum til að sjá þessa merkilegu
hluti.
Hvers vegna radduð þér nýja braut niður að
brunninum?” spurði hún.
“Nýja braut!” Honum var illa við þessa nær-
göngulu spurningu.
“Já, J>eir sem bjuggu hér áður hafa jx> ekki
flogið, þegar þeir þurftu á vatni að Tialda.”
Jenks hugsaði sig um eitt augnablik. “Eg 'hreins-
aði bara gömlu brautina,” sagði hann.
“En hvers vegna grófu þeir sig inn í bergifi ?
Það hefði Jx> sannarlega verið hægara að l>yggja hús;
nóg er timbrið.”
“Nú rekið J>ér mig í vörðurnar,” sagði 'hann hik-
laust.
Þau höfðu farið nokkur fet inn í hellinn og vora
nú komin út aftur.
“Hvemig stendur á því, að öll þessi tómu skot- j
Það er rétt eins og Jætta sé gamalt
þój
hervirki.” Hún sagði þetta kæmleysislega, en
með ákqfra.
Jenks hafði 'hætt sér út á hála ósanninlabraut ogj
var þvi ekki við öllum spurningum hennar búinn.
“ímyndunaraflið leiðir yður i gönur, Miss
Deane," sagði hann. “Þér vitið, að jafnvel á Eng-
landi gevma sumir J>essi hylki. Það má nota þau
aftur.”
“Ja, eg veit það. En þetta er önnur tegund. Það
er —” 1
“Margt ógert,” greip Jenks fram í. Við verðum
að klifra upp á hæsta hnjúkinn og koma áftur til
baka fyrir sólarlag til þess að geta kveikt upp eld.
Eg þarf að hengja upp segl fyrir hellismunnainn og
búa til lampa ef eg get.”
“Á eg að sofa i Jæssu greni?” spurði Iris.
“Já. Eg hefi ekki betra svefnhús að bjóða.”
Þjá varð ójxegileg þögn.
j rétti henni sjónaukann. Hún tók við honum, en
í'stiömufreBileet verkferi I o, miki* afí f,*Tl " r* ^ Hann: hún var ati stilla hann vi« sitt htefi, var tmn
(stjornutræmlegt verktæn) og nukio at |Var að hvetja öxina á sléttum steini.
Iris fór aftur inn í hellinn, Hún var forvitin og
veggsins, hálfgrafin í sandi, lágu tveir hakar, skófla,
sleggja, ágæt skógaröxi og þrir járnkarlar með klauf
Ú öðram enda.
í króknum ]>ar sem dimmast var virtist veggur-
inn vera sléttur. Hann þreifaði þar íyrir sér með
prikinu. Fann hann þar sex steinolíu brúsa. Þrír
vora tómir, einn hálfur og tveir fullir. Hann trúði
varla sínum eigin augum, tók hálffulla brúsann,
J/efaði af innihaklinu og jafnvel smakkaði á því til
að fá vissu fyrir hvort J>etta væri steinolía.
“Hvílíkur fundur!” hrópaði hann. Tveir fuglar
’»: óróleg.
“Við verðum —” sagði hún en fcomst ekki lengra. \
Hún hrökk við og greip um eyrun. Fuglamir ‘höfðu
aftur horfið á sínar fomu slóðir i hellinum. meðan j
hásetinn var í burtu.
“Eg stúta þeim,” hrópaði hann og var gramur.
“Nai, gerið það ekki. það hafa nógu margir dá-
ið hér, J>ó við fjölgum þeim ekki.”
Þessi orð skáru hann í eyrun. En hann áttaði
sig; hún átti bara við skipbrotsmennina.
“Ivg ætlaði áðan að segja,” tók hún til ntáls, “að
fæklust við hávaðann og þutu út með snöru vængja- verðum að þilja hellinn i tvent. Við verðum að
ta^j - láta J>að duga þangað til þér komið upp 'húsi. Satt
Jenks tók upp i sig og drap höggi á vegginn hér ah se81a er mér iha við Jæssa holu í hamrinum. Það
og J>ar, en fleiri fuglar Iétu ekki á sér bæra. er ^anSa,<lefi, J>að er gröf.
Eftir því sem honum frekast skildist, var ekki ,>er sögðuð að eg hefði stjórnina á hendi, }>ó
fleira markvert i hellinum. En J>egar hann ætlaði að‘ha*'® l>er a móti skipunum minurn. Hann gerði sér
halda út, rak hann tána í nokkur tóm skambyssu UPP &,efnis svip og látbragð, Joótt honum væri al-
skothylki. Rétt fyrir innan dymar lágu þau tugumjVara * b11?-
saman grafin niður i sandinn. I “Það er satt. En ef það er slæmt og hættulegt
“Hér hefir bardagi verið háður,” hugsaði hann. fyrir mig að sofa úti t kulda, dögg og xegni, J>á er
að hugsa um nöfnin, Regnboga eyja — Iris — ogj
þjónn. I lenni fanst hann hvorki vera ]>jónslegur í
orðum né útliti. >
"Eg held það séu kassar,” sagði hún.
“Eg held ]>að lika. Eg verð að fara J>angað.'’
“Hvernig? Ætlið ]>ér að synda?”
“Nei,” sagði nann og brosti, “eg ætla ekki að
synda, og eg vildi ráða yður til að vera varkárar
þegar }>ér eruð nærri sjónum. Lónið er fult af há-
karli. Eg býst við að eg komist, ]>egar fjarar, eftir
rifinu, og því hægra verður að komast þangað þegar
vindinn lægir.”
“Hákarl!” hrópaði hún. “Þarna inni í lóninu!
Margt er unrarlegt á þessari litlu eyju ! Eg 'hélt að
selir og hþkarlár væru engir vinir.”
“Það er satt,” sagði hann og var alvarlegur.
Venjulega era hákarlar að eins hlémegin við þessar
eyjar. En vegna ætisins úr skipinu eru þeir núna
einnig vindntegin.
“Já,” sagði Iris dræmt. Það fór hrollur um hana.
“Það er bezt fyrir okkur að halda aftur ofan.
Findurinn er bitur hér uppi.” <
Hún vissi að hann misskildi hana af ásettu ráði.
Þau urðtt að hætta öllum glettum. Nauðsynin knúði
J>au til alvarlegra starfa. Jenks var feginn, að hon-
um hafði gefist færi á að vara hana við hákarliuum.
En hann vildi ekki minnast á kolkrabbann. Hann
varð að vernda hana fyrir allri óþarfa hræðslu.
Þau komust að hellinum slysalaust og kveiktu j
upp eld. lris tók til að matreiða, en Jenks feldi j
nokkur ung tré. Hann sótti minsta seglið sem hann j
fann í fjörunni, hengli það fyrir 'hellismunnann og i
festi það með trjánum er hann hafði felt. Þau voru
ung og grannvaxin. Hann bjó ]>annig um seglið, að
ljós og loft komst inn t hellinn.
Hann var svo önnum kafinn. að hann tók lítið
eftir 'hvað Iris hafðist að. Matarlykt lagði til hans;
en hann tók ekki helrar eftir því. Hann var að bisa
við að festa neðri brún seglsins tneð stórum steinum,
]:>egar stúlkan kallaðir
“Viljið þét þvo yður áður en þér borðið?”
Hann rétti úr sér og leit á hana. Hún var búin
að þvo sér í framan og um hendurnar. Hún hafði
gerbreyst, en Jenks hleypti hrúnum.
“Eg er góð námsstúlka,” sagði hún. “Eg er far-
in að geta hjálþað yður. Eg fann stórt matarílát sem
rekið hafði á land, setti á það kilp úr katli og íatan
var tilbúin. Svo tók eg lok, sem eg fann, hafði það
fyrir þvottafait, sand fyrir sápu og þerði mig á lauf-
blöðum. Eg er búin að þvo tinbollana og hnífana.
En hérna er þó mesti dýrgripurinn.
Hún sýndi honum litinn málmlampa.
“Hvar funduð þér þetta?” hrópaði hanu.
“Þáð var grafið niður í sandinn í hellinum.”
“Funduð þér nokkuð fleira?’’
Hann var stuttur í spuna. Hún hafði búist við
að hann hrósaði henni fyrir dugnaðinn. Henni varð
svö mikið um þessi vonbrigði, að hún hristi höfuðið
og snéri við *hálfsteiktu ketstykki, en sagði ekkert.
Honum féll þetta mjög illa.
“Fyrirgefið mér, Miss Deane” sagði hann þíðlega.
“Eg sagði þetta í góðri meiningu, Mér er ekki um
að þér leitið mikið þegar Jx:r erað einsamlar. Þér
vitið að þetta er undarleg eyja — og að ýmsu leyti
óskemtileg.”
“Eg má þó líklega lita eftir því sem er í hellin-
um. Er hann ekki höllin min ?” , ,
“Jú, auðvitað. En eg hefði átt að raixnsaka hann
betur.”
“Hvers vegna eruð þér þá að ávíta mig fyrir að
finna lampann ?”
“Eg ætlaði ekki að gera það."
“Eg held að eitthvað gangi að yður. Ef þér kær-
ið yður um að þvo yður, ]>á er vatnið þarna. En
j flýtið yður. Ketið bremnur.”
Hann stakk andlitinu niður i kalt vatnið. Hon-
um fanst það hressa sig. En þegar fingurtrafið var
orðið gegnvott, fann hann til sárra verkja i fingrin-
um. Þegar hann nálgaðist eldinn varð hann mátt-
laus og mók færðist yfir hann. Gat J>að verið að
hann væri að falla í öngvit? Hann settist á kné
niður. Honum virtist tré, klettar og sandorpin jörð-j
in stíga hraðan dans. Honum virtist rödd stúlkimn-J
ar veik og óskýr og koma úr fjarska. Hann reyndi
að hrista þetta mók af sér, en tókst það ekki. Hon-J
um sortnaði fyrir augum og höfuðið hné til jarðar. J
Þegar hann raknaði úr rotinu, var vinstri hand- j
leggur stúlkunnar vafinn um Wáls hans. Þannig lái
hann örlitla stund í sölum vökudraumi. tlann íeit
á hana og sá að hún var að gráta. Honum gramdist
að hann var orsök þeirra tára.
“Þetta er skömm !” sagði hann og reyndi að reisa
sig við, en gat það ekki.
“Eruð þér hressari?” Varir hennar titruðu.
“Já. Hvað kom fyrir? Féll eg í öngvit?”
“Drekkið }>etta.”
Hún bar bolla að vörum lians og hainn drakk eins
og hlýðið barn. Það var kampavín. Iris hafði brot-
ið stútinn af flöskunni til ]>ess að opna hana.
Hann 'hjamaði óðum. Náttúran hafði bent hon-
um á, að hann hafði ekfci ætlað sér af. En hún lætur
ekki að sér hæða og tekur í taumana ef lög hennar
eru brotin. Honum hafði efcki komið dúr á auga í
þrjátíu og sex stundir. Hann hafði lengi unnið af
kappi í steikjandi sólarhita, haft þungar áhyggjur ogj
orðið að gæta hvers einasta orðs sem 'hann sagði til!
þess að hræða Iris ekki um skör farm. Alt þetta
til samans var svo þung byrði, að mannlegum mætti
var ofvaxið að bera hana.
Honum var órótt; honum sámaði að þetta skyldi
hafa 'komið fyrir. Þrekmiklum hugmanni sárnar að
verða að láta undan. Þegar hann finnur að kröft-
um sínum eru takmörk sett, gremst honum.
“Hvernig gátuð þér hrætt mig svona?” sagði Iris.
"Þér hljótrið að 'hafa fundið að'þér reynduð af mikið
á yður. Þér skipuðuð mér að sofa, Hvers vegna
hvilduð þér yfiur ekki lika?”
Hann leit á hana og var hugsi. Þetta mátti ekki
aftur koma fyrir, hennar vegna. Þau töluðu meira
JþJjARKET JJ'OTEL
ViB sölutorgið og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag;
Eigandi: P. O’CONNELL.
Vinna fyrir 60 menn
Sextfu manns geta fengiS aSgang
a8 læra rakaralön undlr eins. Til
þess aS verSa fullnuma þarf aö ein*
8 vikur. Ahöld ðkeypis og kaup
borgaö meöan veriö er aö læra. Nem-
endur fá staöi aö enduöu námi fyrií
$15 til $20 á viku. Vér höfum hundr-
uö af stööum þar sem þér getið byrj-
að á eigin reikning. Kftirspum eftlr
rökurum er æfinlega mikii. Skrifiö
eftir ðkeypis lista éða komiö ef þér
eigið hægt með. Tll þess að veröa
gððir rakarar veröiö þér að skrifast
út frá Alþjóða rakarafélagt._
Intemational Barber Oollege
Alexander Ave. Fyrstu dyr vestam
viö Haln St., Winnlpeg.
FUfiNllUHE
OVERL.tNO
J. C. MacKinnon
ELECTRICAL CONTRACTCR
Sher. 3019 588 Sherbrooke St.
Winnipeg Carpet & Mattress Co.
Phone: Sher. 4430
589 Portage Ave.
Gólfdúkar hieimaðir, saumaðir og
lagðir á gólf. Rúmdýnur fyltar baðm-
ull og hári. Nýtt ver sett á lyrir $4.50
og upp. Vér höfum nokkrar góðar
dýnur með niðursettu veiði.
Aðeins nokkra daga
getið þér orÖið
aðnjótandi
Drewry’s
Bock Beer
Salan byrjar 1. Apríl
Fæsthjá vínsölum eða
E. L. Drewry, Ltd., Winnipeg
isabel CleaningS Pressing
Establishment
J. W. QUINN, eigandi
Kunna manna bezt að fara
með
Loðskinnaföt
Viðgerðir og breyt-
ingar á fatnaði.
Garry 1098 88 isabel St.
Korni McDermot
— Læknir í Chicago telur allar
líkur til ]>ess, afi þegar stundir
lífia fram muni varirnar á mann-
kyninu veröa svipaöar nefi á pelík-
anfugli. -— Margt uppgötva þeir
þar syöra.
— Dáinn er á Englandi Sir
meö aujgttm en munni. Hún dró aö sér handlegginn George Turner, nafnkendur læknir
og var eldrauð i andliti út að eyrum:. , . , „ TT . . ., . , ,
og vismdamaöur. Holdisveiki dro
Iiann til dauða. Hann hafö'i lengi
starfaö aö því að finna lækningu
við þeirri veiki.
— Kona réöist á austurrínkan
mann úti á götu í Kaupmanna-
höfn, er hann hélt heimleiöis frá
vinnu sinni að kveldi dags, meö
því móti, aö hún helti saltsýru í
andlit 'hans. Maöurinn brendist
stórkostlega og er óvíst að hann
haldi sjóninni. Ásta æfintýri ligg-
ur á bak við þennatt atburö.
— Svo miklir peningar liggja
nú í bönkum í Fargo, aö1 ef þeim
ýæri skift jafnt milli allra ibúa
bæjarins, manna, kvenna og barna,
mundu fimm til sex lnmdruð dalir
veröa í hlut.
“Þér eruö orönir stálhraustir,” sagöi hún glaö-
lega. “Ljúkið nú við víniö!”
Hann tæmdii hollann og hrestist mikiö við það.
“Eg tiefi oft sagt þaö mælti hann alvarlega, “aö
svo geti á staðið. að kampavin sé viröi jafnþyngdar
sinnar í gulli. Sú skoðtin hefir reynst rétt í þetta
linn.
I
Lögbergs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞVÍ
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAX!