Lögberg - 03.06.1915, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 3. JÚNÍ 1915
5
er vel beitt. Ef viö þess vegna trú-
um því, aö
“glöðum er betra
en glúpnanda
hvat sem at hendi kemr”,
þá veröur þaS bein skylda okkar aö
temja okkur bjartsýni.
En nú get eg hugsaö mér, að
einhver segi sem svo: Þaö v'æri
dálaglegt eöa hitt þó heldur, ef
menn byggjust alt af viö því bezta.
Meö því yröi lífi'8 eintóm vonbrigöi.
Fæstar vonir rætast. Sá sem flestu
treystir veröur oftast svikinn. “Eng-
um trúa ekki er gott, en öllum
hálfu verra.”
Þessu svara eg svo: Þaö aö vera
bjartsýnn. er ekki sama sem að vera
heimskur, ekki sama sem aö loka
augunum vrir öllu sem ilt er, stinga
fingrunum í eyrun, þegar eitthvaö
hljómar illa, eöa taka fyrir nefiö,
þegar eitthvaö er vont á lyktina.
A'ð vera bjartsýnn, er ekki sama sem
að flýja óþægindin og örðugleik-
ana, eöa láta eins og þeir væru ekki
til. En þaö aö vera bjartsýnn, er
þaö, aö hafa stööugt opin augun fyr-
ir þvi sém kann aö leynast af góöu
í hverjum hlut, vera á v'arðbergi,
hvort ekki finnist, þegar aö er gáö,
einhv'er lyfsteinn í hjöltum sverösins
er særöi mann, lyfsteinn, sem græð-
ir sáriö. Sá sem er bjartsýpn getur
verið jafnskarpskygn á það sem
miður fer, eins og hinn svartsýni; en
að hann sér hvaö aö er, verður
honum aö eins tilefni til að leita aö
ráöum til aö bæta úr því, og hann
Verður því fundvísari á þau ráö, sem
hann er bjartsýnni. Einkenni bjart-
sýna 'mannsins er yfir höfuð þaö, að
hann spyr ekki aö eins um þaö hvað
er, heldur og miklu fremur um hitt,
hvaö gæti orðið, og sú lífstefna er
inu í Ontorio alla þá muni er
mest þykir til koma. Eskimóar
er dvelja í þessum landshluta
nota mjög mikið skinn af æðar-
fugli til fata Þau eru léttari en
loöskinnaföt og hlý vel þótt þau
séu óhandhæg og óliðleg. Á
kápunni er stór hetta er bregöa
má yfir höfuðið í kulda og illviðr-
um. Brækur bera þeir úr bjarn-
arskinnum og á einum þeirra er
hann sá, voru skálmarnar brydd-
aðar með svörtu loðtekinni. Sel-
skinn er einkum notað i föt handa
börnum því það er mýkra og lið-
legra en bjarnarskinn.
Flaherty fékk einkennilegan
kvenbúning. Sá er úr hreinbjiálf-
um og röndóttur. Kápan er stutt
að framan, nær skamt niður fyr-
ir beltisstað, en bakið er miklu
síðara. Þegar konur, sem þannig
eru klæddar, setjast niður.
brjóta þær “stélið” saman og
sitja á því tvöföldu; er það mjúk
dýna og þægileg. Þessi föt eru
fóðruð með loðskinni, svo þau eru
mjög hlý. Barmarnir eru brydd-
ir með útskomu, hvitu loðskinni.
Á kápunni er stór hetta, er bregða
má yfir höfuðið. En hún er einn-
ig til annara hluta nytsamleg;
Konur bera börn sín í henni á
bakinu.
Augnhlífar búa þeir til Ur
rekavið, því annar viður br ekki
til. Það eru hólkar er falla um-
hverfis augun, með mjórri rifu að
framan. Slútir der eða barð, sem
einnig er úr tré, fram yfir rifuna,
til að hlífa augunum enn betur
fyrir birtunni, því að ekkert er
gíerið. Augnahlifarnar eru fest-
ar fyrir augun með leðurþvengj-
um.
tilverunni miklu samkvæmari en hin,
sem alt af skoðar það sem e r eins
og það væri svo í eitt skifti fyrir
öll. “Ekkert er, en alt er að verða”,
sagði forngriskur spekingur, og má
það til sanns vegar færa. Það sem
var rétt áðan, það er orðið breytt
nú og breytist á næstu stundu; en
hvernig það breytist, hvað úr þvi
verður, það er okkur oft að meira
eða minna leyti í sjálfsvald sett.
Því að við vinnum með að veraldar-
smíðinni og sumt af þvi sem til
hennar þarf, verður til okkar að
sækja. Búskapur tilverunnar er ekki
betri en það, að lánstraust eða
traustslán er henni nauðsynlegt.
Sumt getur aldrei orðið án þess að
trúað sé á það áður en það verður.
Við getum ekki einusinni hreyft hönd
eða fót af sjálfsdáðum, ef við tryð-
um því ekki, að við gætum það.
Hvenær mundi t.d. hús verða reist,
tún sléttað, vegur lagður, eða nokk-
ur uppgötvun gerð, ef ekki væri trú-
aö á það fyrirfram, að þetta mætti
takast. Mörgum hefir tekist það,
sem aðrir vantreysta honum til, fyr-
ir það, að hann treystir sér sjálfur.
Hins vegar hefir oft maður reynst
vel fvrir það eitt, að aðrir væntu
þess af honum. Jafnvél fantur get-
ur reynst drengur þeim sem fölskva-
laust treystir honum; og hver mað-
ur, sem nokkur taug er í, finnur að
traust annara leggur honum þvi
helgari skyldur á herðar sem það er
óverðskuldaðra. Þannig reynist trú-
in á hið góöa lyftistöng til að hefja
lifið á hærra stig.
Vantraustið, svartsýnið, er eins og
farg eða martröð á brjóstum manna.
Það lamar framkvæmdarþrótt þess
sem elur það, og hann sýkir aðra út
frá sér, því mennirnir eru svo gerð-
ir. að þeir trúa oftast ósjálfrátt er
þeir sjá trúna í augum eða atburð-
um annara, en verða vondaufir af að
sjá vonleysið á öðrum.
Bjartsýnið er hvarvetna vottur um
lífsþrótt og heilbrigt líf. Við verð-
um að sama skapi bjartsýnir, senj
við erum vaxnir þeim kröfum er
lífið gerir til okkar. Bjartsýnið er
skoðunarháttur hins hrausta og hug-
prúða, sem aldrei æðrast. “Þat
skaltu vita, at enn lifa hendr
Hrólfs, þó fætrnir sé farnir,” er
þeirrar ættar. Og kenning forfeðra
okkar var:
“Glaðr og reifr
skyli gumna hverr,
iunz sinn bíðr bana.”
Eskimóabygð.
Maður nokkur, Flaherty að
nafni, hefir um tveggja ára tíma
dyalið norður í Hudsonflóa lönd-
um og unnið þar fyrir Mackenzie
og Mann. Hann ferðaðist aftur
og fram um 4000 fermílna svæði
sem er albyjgt Eskimóium. Þ«tt
lönd þessi séu ekki meira en rúm-
ar 1000 mílur frá Toronto er
Flaherty og félagar hans eflaust
fyrstir hvítra manna er þar hafa
komið. Þeim félögum gekk ferð-
in mjög vel, komust heilu og
höldnu aftur til hvítra manna
bygða, 'höfðu safnað mörgum
merkilegum munum og fræðst um
sögu þjóðflokksins er þar býr.
f’eÍT félagar höfðu fáséð og
fróðlegt safn í fórum sínum er
þeir komu aftur: skinn, kápur,
báta, vopn og ýmsa rnuni, úr út-
skornu beini er varpa ljósi á sögu
íbúa landsins. Hefir Sir Wiliam
Markenzie gefið Konunglega safn-
Nökkrir lampar eru í safninu
svipaðir þeim er grænlensKU
Eskimóarnir nota. Þeii' eru
hvorttveggja í senn, áhöld til að
lýsa og hitunarfæri. Umhverfis
þá sitja Eskimóarnir á hinum
löngu vetrarkvöldum og njóta
heimilislífsins.
Ýms veiðiáhöld höfðu þeir fé-
lagar með Sér að norðan, skutla og
fleira. Ameríska koparpeninga
fundu þeir er slegnir hafa verið
árið 1848. Hafa Eskimóar eflaust
fengið þá hjá hvalveiðimönnum.
Skinnbolla komu þeir með; er í
honum kringlóttur trébotn, saum-
aðúr við barmana; handarhaldið
er einnig úr tré, bundið við með
þvengjum. Eðlilegt er að þeir
fundu lítið af matarílátum, því
íbúarnir hafa ekki fyrir að sjóða
matinn. Þeir lifa mest á hráu
kjöti, einkum selskjöti og borða
það eins og það lcemur af skepn-
unni.
“Kajak” og kvenbátur er 1
safninu, báturinn með skinn-
seglum og að öðru leyti af sömu
gerð og bátar Grænlendinga. Þar
eru og nokkrir sleðar. Eru meið-
irnir úr hvalbeinum. Væta eig-
endurnir þá oft á vetrum er sleð-
arnir eru mest notaðir. Frýs
vatnið samstundis og verður
að ísi. Hlífir ísinn bæði sleðun-
um og ]>eir verða léttari í drætti
en ella. Þverrimarnar eru bundn-
ar við meiðina.
Mest þykir þó koma til hinna
útskornu beinmuna. Gegnir furðu
hve vel þeir eru gerðir, ekki síst
þegar þess er gætt, hve áhöld
smiðanna hafa verið og eru léleg.
Þeir fundu saumnálar, sem
geymdar eru í fagu'rlega útskorn-
um stokkum, hárgreiður og spæni.
Á rostungstennur eru grafnar
ýmsar myndir; maður í áflogum
við itund. bardagi milii rostungs
og bjarndýrs, hjón á sleða með
ungbami og sel er þau hafa veitt,
meður á hreindýraveiðum og ýms-
ar myndir af öðrum daglegum
störfum og leikjum er sýna siðu
og lifnaðarháttu hins menningar-
snauða þjóðflokks.
éRod and GunJ.
Æskuminningar
Eftir ötimu Thorlacius.
hrukka mátti sjást á því. Alt náði
þetta upp undir hendur. Síðan var
tekinn reifalindinn, 3 þumlungar á
breidd. Lindi sá, er Jónas var reif-
aður með, var ljósgrænn, bryddur
með hvítu. Það man eg svo vel, en
hve langur lindinn var, man eg ekki
glögt. Eg hygg hann hafi verið 3
álnir, og endarnir ávalir. Nú var
byrjað að reifa efst uppi undir hönd-
um og svo haldið ofan eftir, en ekki
svo þétt, að ekki sæist í rósaléreftið
á milli, sent undir var; þar var end-
unum stungið inn undir lindann, eða
hnezla höfð og hnappur í klútnum,
sem undir var. Síðan var barnið
reist upp og stóð þá ekkert upp úr
reifunum nema handleggir og höfuð,
og það var það eina, sem kvikað
gat. Ejósmóðir okkar barnanna
sagðist reifa luasara en aðrar kon-
ur. Svo var látin húfa á höfuðið
eða “kappi”, þó oftar húfa, og
framan í henni var baldíruð burst,
en sjálf var hún úr lérefti, fín-
gerðum ullardúk eða silki. Eg á
skírnarhúfu mína enn, úr hv'ítu silki
með rauðgrænum rósum. Síðan
var lagður klútur úr -mjög smá-
gerðu lérefti yfir höfuðið, og náði
hann langt niður eftir reifastrangan-
um. Aldrei var hann bundinn, held-
ur hékk hann laus niður, en maður
átti sifelt að gæta þess, að hann færi
ekki ofan af höfðinu.
Mér gleymdist áður að geta þess,
að áður en farið var að reifa bamið,
var látinn hvítur ullarflóki utan um
fæturna, svo því yrði ekki. kalt á
fótum; því það sagði ljósmóðir mín
að væri svo óholt.
Nú var barnið látið í vögguna og
stungið up pi það dúsunni, sem
aldrei mátti gleyrna. Var hún svo
gerð, að tekin var fíngerð lérefts-
pjatia, hvit og hrein, tuggið eða
blandað saman hveitibrauði og sykri
og látið í miðjuna á þessari pjötlu,
og svo bundið um fyrir neðan dús-
una með tvinna, og stungið upp i
barnið, meðan það svaf. Eítil var
dúsan fyrst en látin smástækka, eftir
því sem barnið óx. Vaknaði nú
barnið og færi að hljóða, þá var það
tekið upp og því gefið að drekka.
Það var enginn hægðarleikur að mér
fanst að komast eftir ,hvort barnið
v'æri búið að væta sig- Mér var oft
sagt að gæta að því. Þá varð fyrst
ekki komist að þvi að neðan. Nú
var maður loks kominn svo langt, að
náð varð í duluna instu. Sat þar alt
kirfilega, og dulan dregin burt, en
látin í staðinn önnur hrein og þur.
Síðan var aftur reifað saman og
barninu gefið ad drekka úr pela.
Hreinum svampi úr lyfjabúð var
stungið i stútinn á pelanum, og bund-
ið ofan yfir hvítt léereft, hjá ljós-
móður ntinni, eti allav'ega litt sá eg
það vera á bæjunum í sveitinni, og
meira að segja sá eg konur vöðla togi
hreinu líklega, og binda bláum eða
rauðröndóttum tuskum yfir. Eins
var nteð dúsuna, að allavega litt lér-
eft sá eg haft í hana, og konur tugðu
kökur og smjör i hana og oft skófir.
Börn gengu með dúsur 2—3 ára, það
man eg. Þá var og siður, að tyggja
matinn i börnin, uns þau voru búin
að taka tennur. En skelfing bauð
mér við að sjá það. Það var ekki
verið að bleyta matinn ofan í tann-
laus börniti, — nei, heldur voru tenn-
ur fullorðna fólksins hafðar til þess
Eg var oft hjá ljósmóður minni og
altaf var eitthvert ungbarn hjá henni
því hún tók þau öll heim í viku;
nema Jónas, hann var kyr, þangað til
ljósmóðir min dó, og var hann þá 4
ára. Þá fór hann til foreldranna, er
bjuggu móti foreldrum mínum, áður
en þau fluttu að Hömrum.
Já, í reifununt voru börnin höfð í
4 mánuði, en þó stundum skemur,
væru þau hraust. Kjól! var hafður
utan yfir reifunum, úr því þau voru
„HOLLANDIA SYSTEM“
Banar veggjalús og öllum skriðkvikindum
VÉR FYLLUM EKKI ALT MEÐ REYK NÉ
HELDUR GERUM VÉR ÍBÚUM NEINN USLA.
Engin lykt né önnur óþægindi. Oll vinna tekin
í ábyrgð um heilt ár. Símið eftir upplýsingum og
prísum. Engin borgun tekin fyrir að skoða hús.
Símið M. 6776
M. G. NIEHORSTER & CO.
508 McGreevy Blk. - Portage Avenue
Alls ekki þýzkt félag
Þetta
erum ver
Tbe Coast Lumber
Yards, Ltd.
185 Lombard St.
Phone M. 765. Þrjú yards
þá hollara að hafa þessar reifar,
heldur en láta súginn leggja inn á
hol þeirn, því alt af eru þau rnaga-
veik nú orðið.
Fyrrum var ekki siður að standa
eða sitja með börnin í fanginu, eins
og nú gerist, að minsta kosti hjá fá-
vísurn mæðrum, sem nóg er af; því
mér finst reifarnir gömlu þyrftu ein-
mitt nú á dögum að vera til.
Dúsu hafði eg, þangað til eg var
nærri þriggja ára, þó skömm sé frá
að segja. Mér er það minnisstætt
enn, hvernig eg losnaði við hana.
Faðir minn v'ar oft að segja við
mig: “Þetta er ljótt, að hafa dúsu,”
og fleiri' voru lika að gera það. Einn
morgun stóð eg úti á árbakka, og var
hábakkaflóð í Grundará. Þá kom
faðir rninn þar að, rétti að mér syk-
urniola og segir: “Þennan stóra
mola skal eg gefa þér, ef þú fleygir
nú dúsunni í ána; gaman að sjá hana
synda.” Eg var óvön því, að hann
gæfi mér eða okkur börnunum sinum
sægæti i búðinni, hann sagði, það
væri óholt fyrir ntagann og tennurn-
ar. Eg tók dúsuna, hugsaði mig dá-
lítið unt og fleygði henni í ána. En
þegar það var búið og eg sá hana
synda niður eftir ánni, greip mig
söknuður og eg sagði: “Þarna fer
þá auminginn burt.” — Þ.að þykir
sjálfsagt ótrúlegt, en er þó eins satt
og dagurinn er sannur, að eg skuli
muna þetta svona vel, og eins hitt,
að hún kom aldrei i minn munn
frantar.
Faðir minn rak verzlun, sem fyr
er sagt, en eigi að síður voru barna-
gullin okkar systkinanna oftast þessi:
fuglar, kettir, tóur, alt tálgað úr ýsu
klumbum, enn fremur gmburskeijar,
hörpudiskar, kúskeljar og kúfungar.
Eitt sinn gaf pabbi okkur öskju,
nokkuð stóra, fulla af hermönnum úr
tini eða blýi, i ýmsum búningi, og
grænar eikur úr tré voru líka í öskj-
unni. Gaman þótti okkur börnunum
að raða þessu á borðið stóra í gesta-
stofunni, og láta óvinina falla, því
kúlur fylgdu sem skotið var með. En
þetta fengum við ekki nema á jól-
unum, og einstöku sinnum endranær,
ef við drifum okkur við lærdóminn
eða vinnu. Sv'o geymdi pabbi öskj-
urnar einhversstaðar i púltinu sínu.
Við áttum þetta leikfang óskemt til
fullorðinsára, nema hvað 3 eða 4
menn höfðu mist höfuðin, eða
skemst eitthvað. Síðan gáfum við
þessa öskju einhverjum krakka, mig
minnir það væri Jónas Daníelsson,
bræðrungur okkar, setn nú er í Win-
nipeg. fMeira.J
mánaðargömul, og skift um föt
þeim annan hvorn dag- Ætið voru
þau skirð í kjól, ekki hvítum þó,
heldur rauðrósuttum. Læknar héldu
CANADP
FINESÍ
THEATfitt
IjEIKURINN pESSA VIKU í
WAUKER
Mats. Miðv.d. og Uaugard.
lelkur MISS MARIE TEMPEST
I Walker ásamt W. Graham Browne
og öllu letkfélagi sítíu frá Englandl
er telur 2 manns. Á mánudag, Fimt.
dag, Föst.d. og laugardagseftirmiödag
og aS kveldi, verður leiS
“NEARUY MARRIED”
eftir Edgar Selwyn, sem er Ameriku-
maður. Á priðjud., og miðv.d. Mat.
og aS kveldi verSur leikiS
‘THE MARRIAGE OF KITTY”
sem upphaflega gerSi Miss Tempest
nafnfræga.
Sætasala byrjar á föstudag 2S. Mal
og er verSiS ak kveldi $2, tll 25c. og
viS Mats. $1.50 til 25c.
yU.UA VIKUNA SEM KEMUR
og matinees á MiSv.dag og Uaugard.
leikur Henry W. Savage I fyrsta
sinni hér I Winnipeg hln afar átakan-
lega sjónleik
“EVERYWOMAN”
150 manns leika þar og heil hljóS-
færaflokkur. —
Sætasala meS pósti byrjuS nú þeg-
ar en 1 leikhúsi á föstudag kl. 10 —
Verðlag: Orchestra floor $2 og $1.50,
Bal. Circle $1 og 75c.. Balcony 50c,
Gallery 25c. Stúkkusæti $2. Mat-
inee verS: $1.50 til 25c.
því þeir fyrst koma fram á pallinn
og þangað til þeir hafa lokið við
hlutv'erk sitt. “Dorsch og Russell
eru ekki lakari, þó á annan hátt sé.
Þar er fegurð og list svo haglega
samanhnýttar, að undrum sætir.
Það kostar yður EKKERT
að reyna
Record
áíSur en þér kaupiS rjómaskilvindu.
HECORI) er einmitt skilvindan,
sem bezt á vifi fytir bændur, er hafa
ekki fleiri en
6 KÝR
I»es;ar þér reyniS þessa vél, munuH
þér brátt sannfærast um, a® hún
tekur öllum öörum fram af sömu
8ta*rÖ og veröi.
Kf þér noti« RECORD, fáiB þér
nieira smjör, hún er auöveldari
meftferöar, trauptari, auöhreinsaöri
oís seld svo lájfu verði, aö aörir gcta
ekki eftir leikiö.
Skrifið eftir söluskilmálum og öll-
um (ípplýsinRTiim, til
The Swedish
Canadian Sales Ltd.
234 IiOSan Avenue, Winnipeff.
NtVÍov timbur, fjalviður af öllum
^yjar vorubirgoir teguncjum, geirettur og als-
konar aðrir strikaðir tiglar, Kurðir og gluggar með margvís-
legri tilbreytni. Komið og sjáið vörur vorar. Ætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limited
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
*
Ur bænum.
Mishermi var það i andlátsfregn
Sigurðar Hermannssonar í síðasta
blaði að kona hans væri á lífi; hún
er dáin fyrir nokkrum árum.
II.
MeðferS ungbarna. barnaupp-
eldi o. fl.
Eg man eftir því, þegar Jónas
frændi fæddist-i Það var kl. 4 á
jólanóttina, að ljósmóðir mín var
sótt upp að Kverná, næsta bæ v'ið
Grundarfjörð, örskamt á milli. En
undir hádegi á jóladaginn var kom-
ið með reifastrangann til mömmu.
þá átti að fara að lesa húslesturinn
og fyrir sára bón mina fékk eg að
halda á barninu á meðan. Þótti
mér sem það barn væri hálf heil-
agt. að fæðast sömu nótt og Krist-
ur. F.g man það, að mér fanst
um lesturinn, að eg yrði aðnjótandi
helginnar, sem./ lagði af þessu
barni. Eg var þá á 7. árinu og
hefði getað setið með Jónas, þó ó-
reifaður hefði verið.
Já, þessar reifar, þær voru skrítn-
ar. Fvrst var látin dula undir barn-
ið, til að taka á móti vætu. Síðan
var' vafið tvöfalt hv'ítt léreft inst ut-
an um barnið. Svo var tekið voðfelt
vaðmál og vafið þar utan vfir; þá
var vafið einföldu lérefti með rósum,
og þurfti að vera vel gert, þvi engin
Til
minms
I

T
Nokkrir piltar héldu samsöng á
þriðjudagskveld í Tjaldbúðarkirkju.
Þeir Jónas Stefánsson og B. Metú-
salemsson sungu einsöngva, Mr. S-
K. Hall lék organ solo og Gunn-
laugur Oddsson, nemandi Th. Jphn-
ston’s, lék á fiðlu. Auk karlmann-
anna söng Miss H. Hermann ein-
söng og Mrs. Th. Johnston aðstoðaði
við ' eitt lag. Mr. II. Thórólfsson
stýrði söngnum og Miss S. F. Fred-
rickson lék á piano. Söngskemtun
þessi þótti vel takast og skemtu til-
heyrendur sér hið bezta-
Oddur Akranes andaðist á Gimli
þ. 1. þ.m. eftir langa legu á heimili
Mrs. J. Jósefsson fósturdóttur sinn-
ar. Hann var fæddur árið 1852, var
einn af frumbyggjum Nýja Islands
og bjó þar lengi búi sínu. Hann
átti engin börn, en ól upp fóstur-
börn. Hánn hafði lagt svo fyrir, að
lík hans skyldi smurið og fór Mr. A.
S. Bardal ofan eftir, sótti líkið og
smurði það. Jarðarförin fer fram á
föstudaginn, á Gimli.
Frá Islandi.
Notið nú tækifærið að gerast
kaupandi að Lögbergi. Sjá
auglýsing vora á 5. síðu
þessa blaðs.
Verslunarskólanum var sagt upp
30. f.m. og útskrifuðust þaðan 13
nemendur. Skólastjóri Ól. G. Eyj-
ólfsson, gat þess, er hann sagði skól-
anum slitið, að þetta yrði síðasti
veturinn, sem hann gegndi skóla-
stjórastörfum, en formaður skóla-
nefndar, Jón Ólafsson rithöf., þakk-
aði honum störf hans i skólans þágu.
Skólastjóri gaf skólanum að skilnaði
ýmsa muni og nemendasjóði skólans
50 kr.
Dáinn er 22. f.m- Guðjón Jónsson
bóndi í Hlíð í Skaftártungu, dugnað-
armaður, að eins tæplega fertugitr
að aldri.
Símað er frá Eskifirði 3. þ.m., að
þar sé kuldatíð og fiskilaust, en
heilsufar gtt. —
J. J. Havsteen amtmaður andaðist
á heimili sínu hér í bænum aðfara-
nótt 3. þ.m. Hann hafði legið veik-
ur nokkra daga að undanförnu, feng-
ið inflúensu, er hér hefir gengið, og
svo veikst meira upp úr því. — Lík
hans verður flutt til Khafnar með
“Botníu”, sem héðan fer á föstudag,
og á að brennast þar, því líkbrenslu-
tæki eru ekki til hér á landi, enn sein
komið er. — Havsteen var 76 ára
gamall.
I fyrradag var sagt frá Akureyri,
að hafís væri um 3 mílur undan
Siglunesi, allmikill.—Lögrétta.
Leikhúsin.
WALKER.
Miss Marie Tempest er að kveðja
Bandaríkin og Canada þessa viku;
hún fer frá Winnipeg beint til Lon-
don. Hún leikur í “Nearly Married”
á fimtudags, föstudags og laugar-
dagskv'öld og laugardags “matinee”
og samkvæmt kröfp margra “The
Mariage of Kitty” á miðvikudag,
bæði “matinee” og urn kveldið. —
“Everywoman” verður leikin alla
næstu viku í Walker leikhúsinu;
matinees á miðvikudag og laugardag.
Aðal hlutverkið í þeim leik leikur
ung stúlka. Leikurinn er mjög á-
hrifamikill og þrunginn af djúpum
sannleika. — Tekið á móti póst-
pöntunum nú þegar, byrjað að selja
sæti í leikhjúsinu á föstudag í þess-
ari viku. — Mrs. Patrick leikur einu
sinni eða tvisvar “The Second Mrs.
Tanqueray” á meðan hún dv'elur hér
í bæ. Sæti má panta nú þegar fyr-
ir leik þenna.
DOMINION.
Stjórn Dominion leikhússins hefir
ákveðið að skemta með nýju móti um
sumarmánuðina. 7- Júní verður
byrjað að sýna kvikmyndir; tvær
sýningar daglega, kl. 3 og kl. 8.30.;
aðgangur kostar 10c., 15c. og 20c.
Myndirnar, sem fyrst verða sýndar,
eru sniðnar eftir sögu Jack Londons
“John Barleycorn” i sev pörtum.
Þær myndir hafa verið sýndar um
þveran og endilangan Vesturheim.—
Þegar Jack London ritar um sálar-
strið, þá virðist hann bregða x-
geislum yfir sálarlíf sögufólksins,
taka myndir af því og henni bregð-
tir hann fyrir hugskotssjónir lesand-
ans. — Loftræsting leikhússins hef-
ir verið endurbætt til muna sv'o svalt
verður inni þótt heitt sé úti.
PANTAGES.
Ef litið er í skemtiskrá Pantages
leikhússins fyrir næstu viku, er erf-
itt að gizka á hver leikurinn niuni
vera beztur. Þar leikur Edmund
Heyes og félagar hans t hinum ágæta
leik “The Piano Movers ” Dorsch
og Russell, “The Musical Railroad-
ers,” Ladv Alicfe, “Tiny Tats of
Animaldom.” Þá verður enn frem-
ttr leikinn “The Victoria Four" og
fleira. Allir eru leikir þessir hver
öðrum hetri; “The Piano Movers”
koma áhorfendum til að hlæja frá ]
íCosningar fara fram 15. Júní 1915
að Lögbergi
Atkvæðagreiðslan byrjar nú þegar. Hr. H. Hermann, bók-
haldari félagsins, The Columbia Press, er kjörstjórinn; hann tekur
á móti öllum atkvæðum, sem send verða til hans í lokuðum umslög-
um, frá þessum degi til 15. Júní, að þeim degi meðtöldum.
Klippið úr kjörseðilinn fyllið hann inn sem fyrst og sendið hann
ásamt peningum, samkvæmt þessu kostaboði, til Mr. H. Hermanns,
Columbia Press, Ltd., Winnipeg Man. — Seðlarnir verða v'andlega
geymdir og taldir á ofannefndum degi og verðlaunum úthlutað.
REGLUGERÐ UM GILDI ATKVÆÐA.
$1.00 fyrirframborgun í 6 ntán. fyrir blaðið Lögberg.. 50 atkv.
2.00 fyrirfram borgun í 6 mán., 2 kaupendur....... 150 atkv.
2.00 fyrirfram borgun í eitt ár, 1 kaupandi....... 200 atkv.
3.00 fyrirfram borgun i 6 mán., 3 kaupendur....... 400 atkv.
4.00 fyrirfram borgun í tv'ö ár, 2 kaupendur... 500 atkv.
6.00 fyrirfram borgun í þrjú ár, 3 kaupendur.... 800 atkv.
8.00 fyrirfram borgun í fjögur ár, 4 kaupendur .. .. 1000 atkv.
10.00 fyrirfram borgun í fimm ár, 5 kaupendur..... 1200 atkv.
Fyrir hyern nýjan kaupanda, sem sendir eru af sama umkepp-
anda ásamt $2 fyrifram borgun, yfir tíu doll... 500 atkv.
Ekki þarf að senda ÖJI atkv'æði í einu, því hver sá, sem um þetta
keppir, fær, eftir ofangreindri reglugerð, fyrir öll þau áskriftargjöld
sem hann sendir inn, alveg eins þótt atkvæðaseðlarnir komi ekki
allir í einu. 900 atkvæði minst til að geta kept um 3 fyrstu verðl.
VERÐLAUNA-SKRÁIN.
Fvrstu verðl.—ávisun upp á $10 virði af ljósmyndum og $5 í pen.
Önur verðl.—$15.00 ávísun upp á ljósmyndir.
Þriðju verðl.—$10.00 ávísun upp á ljósmyudir.
Fjórðu verðl.—Borðklukka og vasaúr.
Fimtu verðl,—Sjálfblekingur og Varinn Rakhnífur.
Sjöttu verðl.—Fjórar bækur, eftir frjálsu vali úr bókaskrá sem
prentuð er í þessu blaði.
Sjöundu verðl.—þrjár bækur úr áðurnefndri skrá.
Áttundu verðl.—borðklukka.
Níundu verðl.—varinn rakhnífur.
Tíundu verðl.—sjálfblekingut ,
—Allir þeir,, sem senda inn einn eða f leiri seðla, með borgun
fyrir blaðið, en ekki ná ofannefndum verðlaunum mega velja um
tvær bækur eða sjálfblekung eða varinn rakhníf í verðlaun. — Þann-
ig fá allir verðlaun, sem eitthvað senda. Þessi samkepni er a® eins um
nýja áskrifendur.
GILDI VERÐLAUNANNA.
Borðklukkka, “forsilfruð”, með góðu verki, $2.50.
Snoturt vasaúr í “nickel” kassa '1.50.
Varinn rakhnífur í umbúðum, $1.50.
Sjálfblekungur, $1.00.
Bókaskráin er þessi:—
Útlendingurinn, saga úr Saskatchewan, eftir Ralph Connor,
75 centa virði.
Fátæki ráðsmaðurinn, saga eftir Octav'e Feulllet, 40c. virði
Fölvar rósir, ljóðabók eftir Bjarna Lyngholt, með mynd höf-
undarins, 75c. virði.
Kjördóttirin, skáldsaga í þrent þáttum, eftir Archibald Gunter,
75c. virði.
Miljónir Brewsters, eftir G. B. McCutcheon, 35c. virði.
María, eftir H. Rider Haggard, 50c. virði.
Lávarðarnir í norðrinu, eftir Agnes C. Laut, 50r. virði.
I herbúðum Napóleons, eftir Sir Conan Doyle, 35c, virði.
Svikamylnan, eftir A. W. Marchmond, 50c. virði.
Fanginn í Zenda, eftir Anthony Hope, 40c. virði.
Allan Quatermain, eftir Rider Haggard, 50c. virði.
Hefnd Marionis, eftir E. Phillips Oppenheim, 40c. virði.
Ólíkir erfingjar, eftir Guy Boothby, 35c. virði.
Gulleyjan, eftir R. L. Stevenson, 35c. virði.
Rupert Hentzau, 40c. virði.
Hulda, smásaga, 25c. virði.
Dalurinn minn, íslenzk sveitasaga eftir Þorstein Jóhannes-
son, 25c. virði.
Sýnishora af kjörseðli:
COLUMBIA PRESS, LTD.,
P. O. Box 3172, Winnipeg, Man.
Innlagðir $....... fyrir ....... nýja áskrifendur
Lögbergs. — Atkvæðin séu innfærð í minn reikning, sam-
kvæmt atkvæðisgreiðslu-reglum yðar við verðlauna um-
kepni. Nöfn áskrifenda fylgja hér með.
Nafn með fullum stöfum.............................
Pósthús .....................................
Fvlki .....................................
Þennan miCa má klippa úr blaCinu, undirskrifa og senda
oss eCa gera afskrift af honum, sem gildir alveg hiC sama.