Lögberg - 10.06.1915, Blaðsíða 6

0
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 10. JDNl 1915.
Á vœngjum morgunroðans.
Eftir
LOUIS TRACY.
Hann þoröi ekki aö fara til hennar, en vonatSi atS
sáriS væri ekki stærra en hún sagSi. Hann færöi sig
enn á ný fram á brúnina og gægöist niö'ur í dalinn til
aö vita hvort hann sæi engin merki þess, aö neinn
ræningjanna leyndist eftir í grend viö kofann.
XII. KAPITULI.
Vopnahlé.
Skyldutilfinningin og margra ára hermannaagi
komu Jenks til aö vaka á veröi og gá?ta virkis síns
sem bezt. En þótt hann hugsaöi mest um þetta, gat
hann ekki varist aö spyrja sjálfan sig hvernig fara
mundi, ef Iris væri hættulega særö.
Hann vissi aö þau áttu einn óvin sem var vold-
ugri og miskunnarlausari en ræningjarnir, óvin sem
erfiöara var aö veita viönám. Eftir eina klukku-
stund, eöa liðlega þaö, mundi sólin véröa komin hátt
á loft, hella glóandi geislum yfir láð og lög og þurka
blóðið í æöúm þeirra.
Fram aö1 þessum tíma höföu þau lítið oröið hit-
ans vör. Þau höföu verið frjáls og getað fariö hvert
sem þau lysti. Þau höföu getaö dvaliö i skugga
skógarins og forsælu hellisins og neytt vatns eftir
þörfum. Nú var breyting oröin á öllu þessu. í staö
þess aö starfa undir laufþaki skógarins, var þeim nú
markaöur bás á lítilli bergsyllu, sem innan skamms
mundi veröa logheit sem glóandi ofn.
Hann haföi séð þetta fyrir. Þess vegna haföi
hann meðal annars flutt seglið upp á paiunn. Þaö
gat hlift þeim talsvert og þau voru bæöi heil heilsu.
En — ef Iris var særö- Ef hún þoldi ekki áreynsl-
una og fékk hitasótt! Ef svo færi, þá sá hann ekki
annað fyrir en eymd og hörmungar og aö lokum
bana.
Þegar hann var aö hugsa um þetta heyrði hann
rödd stúlkunnar; hún var róleg og glaöleg:
“Þaö er hætt aö blæða; þetta hefir ekki verið
nema smárispa.”
Ahyggjuskýið sveif frá hugarsól Jenks er hann
heyröi þetta og honum fanst hann sjá skýrara. í
sama bili virtist honum hann sjá hreyfingu í skógin-
um í brekkunni andspænis. Hann stóö á pallbrún-
inni; því sá hann niður eftir brekkunni.
Þegar hann heyrði rödd stúlkunnar, færöi hann
sig aftar á pallinn til aö tala viö 'hana. 1 sama bili
komu tvær kúlur meö flughraða og lentu í berginu
yfir höföum þeirra. Óafvitandi hafðl Iris oröiö til
aö frelsa hann frá hættulegum sárum eöa bráðum
bana.
Hann hljóp út á pallbrúnina til hægri handar.og
staröi inn á milli trjánna fyrir neöan. Tveir ræn-
ingjar, er dregist höföu aftur úr félögum sínum, votu
þar. Þeir skriöu á fjórum fótum inn í undirgróður-
inn, en annar var heldur seinn. Sendingin úr Lee-
Metford náði honum, en hljóö mannsins druknuöu í
bergmáli skotsins.
SjómaÖurinn beiö ekki eftir svari. Hann skreið
fram á suðurbrún pallsins. Sá hann aö gult andlit
gægöist fyrir hornið á klettasnösinni andspænis, en
huldi sig eftir föngum í sandinum. Jenks brá byss-
unni skyndilega upp aö auganu, skot reiö af og sand-
ur hvirflaðist upp í loftiö.
Ekki vissi Jenks hvort kúlan haföi lent í sand-
inum eða höfði mannsins. Hann heyröi veikt hljóö,
en höfuðið hvarf og enginn virtist kæra sig um aö
leggja sig i sömu hættu.
Hann starði enn á klettinn, þar sem höfuöiö haföi
verið, þegar neyöaróp heyröist frá Iris:
“Komið þér fljótt!” sagöi hún. “Vatniö okkar!
Tunnurnar hafa bilað!”
Jenks varð ekki fúllljóst hve mikinn skaöa þau
•höfðu beðið fyr en hann var búinn aö taka segliö of-
an af vistaforða þeirra. Hann jós upp lítinn poll er
safnast haföi fyrir í dæld á pallinum.
Nokkrar af Icúlum óvinanna höfðu lent i seglinu.
Tvær höfðu lent í hvorri tunnu og brotið sinn staf-
inn úr hvorri. Vatniö haföi aö mestu leyti sigiö
niöur um sprungur í berginu. Þau gátu ekki ausiö
upp meira en sem svaraði einum potti og þaö var
óhreint og gruggað. Hitt var nú eflaust aö leka niÖ-
ur á beinagrindina í hellinum og komst kannske alla
leiö niöur aö hinum huldu fjársjóöum þeirra.
Jenks varö svo mikið um þetta óhapp, aö Iris varð
óttaslegin. Henni var enn ekki ljóst hve mikils viröi
þaö var er þau höfðu mist. Iris félst hugur vegna
þess, hve illa Jenks bar missinn. Hann hafði þó
hingað til ekki látið á sjá þó ískyggilega áhorfðist.
Varir hennar hvitnuöu og hún mátti varla mæla.
“Segiö mér,” sagöi hún, “eg grátbæni yður aö
Lögbergs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞVÍ
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAX!
segja mér hvort við erum mjög illa stödd þó viö
mistum vatnið? Taliö við mig! Eg þoli hvað sem
vera skal betur en þögnina.”
Hann áttaöi sig er hann sá hve mikið henni var
niöri fyrir. Hann beit á jaxlinn eins og maður sem
legst á kvikskurðarborð og einsetur sér að láta sér
ekki bregða þótt stálið tæti hann í sundur lifandi.
“Viö erum mjög illa stödd,” sagöí hann. “Endir-
inn er að vísu ekki kominn, en hann er sjálfsagt ekki
fjarri.”
“Endirinn!” sagöi hún meö hetjusvip. “Endir
alls er dauðinn. Viö erum enn lifandi og heil á
húfi. Þér verðið aö berjast. Ef þaö er guðs vilji,
þá deyjum við ekki.”
Hann leit á hana og sýndist himneskt ljós skína
í augum hennar.
“Guö blessi yöur,” sagöi hann dauflega. “Þér
munduð veröa hverjum manni til huggunar á vegferð
hans gegnum dauðans skuggadal.”
Hún leit ekki undan þótt hann horföi á hana. Á
slíkum Btundum tala hjörtun og blygðast sín ekki.
“Viö höfum dálítið vatn eftir,” sagöi hún. “Þaö
vill isvo vel til aö við erum ekki þyrst. Þér hafiöl
heldur ekki gleymt brennivininu og kampavíninu ?”
Þaö var einkennilegt aö hún skildi minnast á
þetta eins og nú var ástatt. Ef þau bara mættu.
vænta annars kraftaverks — aö vín yröi aö vatni!
Jenks reyndi aö gleyma hörmungunum sem biöu
þeirra, og komst aftur í gott skap viö hreystiorð
stúlkunnar. Þau fundu ekki enn þá til hita sólar-
innar í litla króknum, þar sem þau voru niður kom-
in. Eftir stööu sólar aö dæma, var komið fast aö
dagmálum. Löngu fyrir hádegi mundi sólin skína
þar í alveldi sínu. Innan lítils tíma mundi þorstinn
ásækja þau. Auövitaö uröu þau að forðast áfengiö
og vínið eins og versta eitur. Að snerta þann drykk
yar sama og að bjóöa dauðanum heim. Og hvaö
mundi næsti dagur bera í skauti sínu?
Hann kreisti saman varimar áöur en hann svar-
aöi:
“Viö látum okkur nægja kampavinsflöskuna til
miðdagsverðar,” svaraöi hann. “En nú eru þeir
farnir aö kallast á. Eg verð að reyna að heyra 'hvaö
þeir segja.”
Hann þreif byssu og lagöist niður á pallbrúnina,
sem oröin var glóðheit. Köllin héldu áfram. Jenks
þóttist geta greint rödd foringjans. Hann var
gefa skipanir sínar.
“Skyldi hann vera orðinn svangur?” hugsaöi hann
með sér. “Ef svo er, þá má ekki minna vera en aö
eg fái að sjá leyfarnar,” segði hann upphátt.
Iris leit hvast á hann.
“Mr. Jenks!”
“Já,” sagöi hann og leit ekki viö. Hann vissi aö
hún mundi endurtaka gamla spumingu.
“Má eg koma meö yður?”
“Hvaö segiö þér? Haldið þér aö eg láti þá hafa
yður aö' skotmarki á brúninni?”
“Já, vissulega. Mér leiðist svo aö sitja hér ein-
sömul.”.
“Jæja; ennþá er engin hætta á feröum. En það
gæti vel viljað til að þeir sæju yður, og þér munið
hvaö eg —”
“Já, eg man það glögt. Ef það er ekki annað þ i
—” Hann heyrði þrusk eins og föt væru handleik-
in. “Eg lít út eins og karlmaður. Ef þér viljið lofa
því, aö líta ekki á mig, þá fer eg meö yður.”
“Eg Iofa því.”
Iris færöi sig nær honum. Hún var ofurlítið
rjóö í andliti og í fátinu sem á henni var greip hún
byssu.
“Hér eru tvær byssur,” sagöi hún og stóð nú rétt
hjá honum.
Hann sá út undan sér að hjá honum stóö ungur,
liðlega vaxinn maður, klæddur í sjómannsföt og var
engu líkara en hann heföi komið ofan úr skýjunum.
Jenks fagnaöi því, að* hún haföi tekið þetta til bragðs.
Þaö var betra að ræningjarnir sæju hana í þessum
búningi.
“Þér veröiö aö kasta yður niður á sama augna-
bliki og eg skipa yður það,” sagöi hann. “Þér megið
engar vífilengjur brúka. Bara kasta yður niötir.”
“Eg þekki ekkert betra en byssukúlur til aö fá
fólk til að kasta sér niður,” sagöi hún og hló viö.
Hún var ekki enn búin aö gera sér grein þess, ‘hvé
mikið þau höföu mist er tunnurnar brotnuðu.
“Þaö! er rétt,” sagöi hann. “En þær vinna þaö
verk á tvo vegu. . Eg ætlast til aö þær beygi yður til
jarðar á réttan hátt.”
“Þér megiö treysta mér til að sjá um það. Eg er
alveg hissa!”
Skot reiÖ svo skyndilega af byssu Jenks aö sið-
ustu orö stúlkunnar druknuöu í hvellinum. Þrír
ræningjar voru aö reyna aö skjótast til félaga sinna.
Þeir báru brúsa og tvær tágakörfur. Sá sem brús-
ann bar datt og brúsinn brotnaði. Hinir snérust á
hæli eins og hérar og sá þriöji drógst á eftir þeim.
Jenks skaut ekki aftur.
Iris starði á hinn særöa mann er skreið eftir
grúndinni. Henni vöknaöi um augu og hún fölnaöi í
andliti. Þegar hann hvarf, leit hún niöur í slakkann
og á klettasnösina andspænis; þrír menn lágu örendir
í minna eij tíu faðma fjarlægð og tveir lágu á berg-
snösinni. Hún var góða stund að jafna sig áöur en
hún mátti mæla.
■“F.g vonast til að eg þurfi ekki að brúka byss-
una,” sagði hún. “Eg veit eg fæ ekki ráöið því, en
ef eg verð aö drepa mann, þá held eg sofni ekki
væran dúr upp frá þvi.”
“Eg er þá sannarlega marg búinn aö myröa svefn
minn í ðag,” sagði Jenks harölega.
“Nei, nei! Karlmenn hljóta aö vera harðgerð-
ari. Viö' höfum rétt til aö vernda líf okkar. Ef með
þarf þá neyti eg þess réttar. Þó er þaö hræöilegt —
hræöilegt!”
Hún sá ekki harðneskju brosið á vörinn sjó-
maimsins. Hann hefði sofið miklu betur, ef hann
hefði getað stytt öllum ræningjunum aldur meö einu
skoti. En samt þótti honum vænt um þessi mótmæli
hennar. Hún gat ekki verið hvorttveggja í senn:
Iris og þó verið tilfinningarlaus.' En hann vildi ekki
tala um tilfinningamál.
“Þér ætluðuði að fara að segja eitthvað áðan,
þegar við vorum ónáðuð; hvað var þaö ?”
i “Já. Eg var hissa á því hve pallurinn var orðinn
heitur.”
“í*ér finnið meira til þess vegna þess þér verðið
að vera hér kyrrar og megið ekki hreyfa yður.”
Eftir litla stund bætti hún við':
“Nú skil eg fyrst hvers vegna yður varö, svo
hverft við, þegar þér vissuð að viö höföum mist
vatnið. Við veröum viti okkar fjær af þorsta áöur
en dagurinn er úti.”
“Við skulum ekki mæta fj .........á miðri leið,”
sagði Jenks. Hann kaus heldur að nota þetta stór-
yrði en taka í sama strenginn; það hefði ekki verið
til annars en auka kvíða hennar.
“Eg er orðinn dauðþyrst.”
Hann hreyfði sig óþreyjulega. Honum var kunn-
ugt um þann veikleika sem allir menn eru undir-
orpnir, að þrá það mest sem erfiðast er aö afla.
Tungan loddi við gónjinn á honum. Hann hélt að
hyggilegast væri aö fullnægja þörfunum eftir beztu
föngum.
“Komið meö tinbollann,” sagði hann. “Viö skul
um drekka helminginn af því sem við höfum og
geyma afganginn þangað til við borðum. Reynið að
anda ekki með munninum. Það eykur þorstann að
láta heitt loftið Ieika um góminn. Það getur ekki
verið, að viö séum enn þá í raun og veru þyrst. Þaö
hlýtur aö vera ímyndun aö mestu leyti.”
Iris lét ekki segja sér það tvisvar. Húni helti
helmingnum af vatninu, sem til var, í bollann og
kom með þaö.
“Eg verð aö fá að drekka fyrst,” hrópaöi hún.
“Nei. nei,” sagði hann. “Fáiö mér bollann.”
. Hún virtist jg:rða hissa.
Þó ekki væri nema um kurteisi að ræða, þá —”
“Mér fellur það illa, en eg verö aö fá að drekka
fyrst.’”
Hún rétti honum bollann yfir öxlina á honum.
Hann bar bollann upp aö vörunum og teygaöi.”
“Takið þér við,” sagði hann óþýðlega. “Eg flýtti
mér. Ræningjamir geta gert áhlaup á hverri stundu.”
Iris leit niður i bollann.
“Þér hafiö ekki smakkað á vatninu,” sagði hún.
“Hvaða vitleysa"’
' “Mr. Jenks, notið þér nú skynsemina! Þér þurf-
ið þess fremur en eg. — Mig langar ekkert til að—
lifa án—yöar.”
Hendur hans skulfu. Það var hentugt aö hann
þurfti ekki að taka til byssunnar þessa stundina.
Þér getið reitt yður á, að eg drakk eins mikiö
og eg þurfti,” sagði hann meö óþarfa ákafa.
“Drekkið yðar skerf til að þóknast mér. Er það
til of mikils mælst?” sagði hún í hálfum hljóðum.
“Þér ætluðuð að svíkja mig,” tautaði hann fyrir
munni sér. “Ef þér viljið drekka fyrri helminginn,
þá skal eg drekka afganginn.”
Hún félst á þaði. Þau hrestust viö drykkinn, þó
j hann væri ekki lystugur. Eitt skilningarvitið getur
Ieikið á annað. Menn sem hundar hafa bitiö, hafa
orðið alheilir þegar þeim hefir verið talið trú um,
aö hundurinn sem beit þá, hafi ekki verið meö hunda-
æði. Eins fór fyrir þeim; þau gleymdu þorstanum
um tíma.
En um hádegisbilið voru þau oröin dauðþyrst.
Þeim fanst tíminn ótrúlega langur. Sólin var hæst á
lofti og andrúmsloftið var sjóöandi heitt. Þeim
virtist þaö kraftaverk nú, þótt þau hefðu ekki áður
tekið eftir því, að sjórinn skyldi ekki þoma upp og
hvert trjáblað visna. Þögnin og athafnaleysið alt
umhverfis varð óþolandi. Iris reyndi aö festa hug-
ann við þaö sem þeim reið mest á. Hún var tilbúin
að aðvara félaga sinn, ef hún þóttist sjá eitthvað sem
var grunsamlegt.
Hún starði til skiftis á sólbjartan sandinn og
glitrandi hafið. Hún fann til verkjar í augunum, því
hún hafði ýtt hattinum aftur á hnakkann til að
reyna að kæ'la enniö. Hún bar hönd fyrir augu til
að hlífa þeim fyrir geislabrotunum frá sjónum. Eft-
ir örlitla stund fann hún til .sviöa i handabakinu und-
an sólarhitanum. Lágt hljóð heyröist í fjarska; þaö
hreif hana frá hinum kveljandi hugsunum.
“Hvernig stendur á því,” spurði hún, “að við
finnum svona mikið til hitans í dag? Hitinn hefir
aldrei verið mér til óþæginda áður.”
“Til þess liggja tvær orsakir: aðgerðarleysið og
hitinn sem leggur út frá berginu. Auk þess er þetta
heitasti dagurinn sem komið hefir síðan viö komum
hingað. Það er blálogn og hitatími ársins fer í
hönd.”
“Haldið þér ekki, aö öll von sé úti fyrir okkur?”
spurði hún og var hás.
Þau töluðust við til hliðar. Sjómaðurinn horfði
stöðugt niöur eftir dalnum og leit aldrei við.
ViÖ, erum aö engu leyti ver stödd núna en við
vorum í nótt eöa í morgun,” svaraði hann.
“En ef við verðum aö vera hér hreyfingarlaus í
marga daga?”
“Við því máttum viö alt af búast.”
“Við höfðum vatn í morgun. Jafnvel þó við
hefðum nóg af því, þá gætum við varla haldist hér
viö til lengdar. Eins og nú er ástatt er þaö bein-
linis ómögulegt.”
Hugsanir hennar gengu i gegnum merg hans og
bein. Á'hyggjumar lcigðust eins og dimt ský yfir
sál hennar.
“Það er erfitt, eg skal karlnast viö þaö,” sagöi
hann. En þér veröið aö afbera þjáningamar þang-
að til nóttin kemur. Þá annaðhvort náum viö í vatn
eöa förum héðán.”
“Við getum áreiðanlega hvorugt gert.”
“Það getur svo fariö að viö verðum að gera
hvorttveggja.”
“Hvernig þá?”
“Þegar neyðin er stærst er hjálpin næst,” og svo
fór hér. Jafnvel Talleyrand mundi hafa vafist tunga
um tönn ef hann hefði átt aö svara þessri spurningu
svo Iris liefði orðið ánægð. En áður en hann hafði
tíma til aö svara, kom bátur í ljós úti i víkinni og
var ekki í meira en fjögur hundruð faðma fjarlægð;
Þrír menn reru í ákafa. Nú skildu þau hvernig á
hljóðinu stóð, er þau höfðu heyrt fyrir skemstu.
Ræningjarnir voru orðnir þreyttir eftir að hafa
flækst um heitar klappir og saltan sæ, þótt þeir væru
því vanir. Eftir boði höfðingjans haföi báturinn
komið og þegar Jenks kom auga á hann fyltist hann
nýrri von. Eins og elding slæi niöur, datt honum i
hug, aö ef hann gæti varnða "þeim, að komast að
brunninum og sökt bátnum, sem hugsanlegt var, að
hefði meiri hluta vistaforða þeirra innanborðs, þá
var ekki óliklegt, aö ræningjarnir þreyttust bráðlega
á aö svala þorsta sínum á þeim fáu bikarplöntum,
sem uxu á norður hluta eyjarinnar/
“Komiö fljótt,” kallaði hann. “Leggist niður og
miðið á stefnið á bátnum. Það gerir ekkert til þó
kúlan snerti sjóinn.”
Hann lagði vopnið í réttar stellingar fyrir hana
og var tekinn til viö þann hluta verksins, er hann
haföi ætlað sjálfum sér, áður en Iris var komin aö
hliðinni á honum, Tuttugu skot dundu á bátnum á
einni mínútu. Ræningjamir veltust um í bátnum sem
óðir væru. Einn hrökk útbyrðis. Báturinn beygði
af leið og hraktist nú fyrir straumnum. Jenks sagði
Iris að nú gæti hann lokið við það sem eftir væri.
Jenks skaut enn nokkrum skotum; þá rifnaði
borð í súðinni og báturinn sökk. En á bak við klett-
ana kváðu viö ótal formælingaróp. Tveir af ræn-
ingjunum sem enn voru á lífi ætluðu að synda til
lands. En sjórinn var fullur af hákarl, svo Jenks
ómakaði sig ekki til að eyða á þá skotum. Eftir ör
stutta vörn, réttu hinir dauðadæmdu menn upp hend-
umar og hurfu. En áhorfendurnir sáu dökka ugga
kljúfa gagnsæjan sjóinn.
Þessi viðburður dreifði hinum döpru hugsunum
stú'lkunnar. Augun tindruðu og hún andaði djúpt.
Þó var eitthvað er olli henni hugarangurs'.
“Eg vonast til að eg hafi ekki hitt manninn sem
féll útbyrðls,” sagði hún.
“Nei, nei;” sagði hann, eg miðaði á hann. Hann
var harðsvíraður þrjótur.”
Iris var ánægð. Jenks hélt að betra væri í þetta
sinn að skrökva, en að segja satt. Hann vissi varla
sjálfur hvernig á þvi stóð að hann hafði fallið út-
byrðis, enda gerði það lítið til. Endirinn var sá sami
hvort sem hann varð fyrir kúiu eöa lenti í hákaris-
kjafti.
Þau voru aftur komin í ró og þorstinn farinn aö
kvelja þau þegar þau sáu einhverju hvítu bregða
fyrir fram undan klettasnöpinni andspænis. Það
hvarf jafn skyndi'lega og það birtist en kom aftur í
ljós eftir litla stund., Nú var því haldiö stöðugu
dálitla stund og brúnn handleggur kom í ljós. Meö ,
því að Jenks skaut ekki, kom “túrban” (tyrkneskt'
höfuðfat) og mannshöfuð í ljós. Það var Múhameðs
trúar maður.
“Skjótið ekki-” hrópaði hann. “Mig ensku tala
hana.”
“Skiljið1 þér ekki Indversku,” hrópaði Jenks á
Urdu máli (mál sem talað er í nokkrum, hluta Ind-
lands).
“Han, sahib-” (Já, herraj svaraði maðurinn glað-
lega. “Vill hans virðing leyfa þjóni sínum1 að koma
og tala við hann?”
“Já, ef þú kemur vopnlaus.”
“Má foringinn koma líka, herra minn?”
“Já, en munið vel eftir þessu: ef eg verð var viö
að svik séu í tafli, þá sendi eg samstundis kúlu i
gegnum höfuð ykkar beggja.”
“Okkur búa engin svik í brjósti, ‘sahib’. Skollinn
taki okkur ef við rjúfum loforð okkar.”
Nú komu þeir báðir fram úr fylgsni sínu. Þeir
voru byssulausir; en foringinn bar malaja sverö við
hlið sér.
“Segðu honum að skilja eftir sverðið!” hrópaði
sjómaðurinn með valdsmanns svip. Meö því að
óvinirnir höfðu óskað eftir að tala við hann, þá áleit
hann að bezt væri að fara að sem sá er sigrð hefði.
Foringinn hlýddi með ólundarsvip og þeir komu báö-
ir upp undir bergið.
“Standið hið næsta mér,” sagði Jenks viö Iris.
“Látið þá sjá yður greinilega, en þrýstiö hattinum
vel niöur á ennið, svo hann hylji augun.”
Hún hlýddi orðalaust. Henni fanst þetta svo
alvöruþrungin stund, að hún skalf og titraði og hana
langaði til einskis fremur en falla á kné og gera bæn
sina.
Eitt eða tvö forvitin höfuð gægðust fyrir hornið
á bergsnösinni.
“Kyrrir-” hrópaði Jenks. “Ef þessir menn fara
ekki samstundis í burtu, þá hika eg ekki við að
skjóta á þá.”
Indverjinn sagði foringjanum hvaö Jenks hafði
sagt, hann kallaði til mannanna og þeir hurfu. For-
inginn og Indverjinn voru nú ekki í meira en tíu
skrefa fjarlægð frá heilismunnanum og óvinirnir
horfðust i augu. Þetta var líkara sýning á leiksviði
en viðburði úr daglega lífinu. Foringinn var ung-
ur, vel bygður maður í skrautklæðum, hárauðúm
jakka og himinbláum silkibrókum. Indverjinn var
brúnn á hörund, stórvaxinn og beinaber. Þeir störöu
á þá sem á pallinum stóðu. Iris var mjó og leit út
eins og unglingsdrengur er hún var komin í karl-
mannsföt og var sem dvergur viö hliöina á sjómann-
inum er var sex feta hár. Andlit hennar var blóði
drifið en Jenks bar sex vikna gamalt skegg. Bæöi
héldu þau á Lee-Metford i hendinni og við belti
þeirra héngu skambyssur. Þau voru eins og fó'lk í
skrautsýningu á leiksviði. Lik hinna dauðu manna
voru á leið þeirra er nálguöust hellinn. Foringinrl
hniklaöi brúnimar er hann fór fram hjá þeim.
jy[ARKET JJOTEL
Viö sölutorgiö og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Vinna fyrir 60 menn
SextJu manns geta fengið aSgang
að l®ra rakaraiSn undir eins. Tlí
þess aS verða fullnuma þarf að ein*
8 vikur. Ahöld ókeypis og kaup
borgað meðan verið er að læra. Nem-
endur fá staði að enduðu námi fyrir
$15 tll $20 á viku. Vér höfum hundr-
uð af stöðum þar sem þér getið byrj-
að á eigin reikning. Eftirspum eftir
rökuruni er æfinlega mikll. Skrifið
eftir ókeypis lista eða komið ef þér
eigið hægt með. Til þess að verða
góðir rakarar verðið þér að skrlfast
út frá Alþjóða rakarafélash—
International Barber College
Alexander Ave. Fyrstu dyr vestan
við Maln St., Winnipeg.
11! - ‘, , : ! . 'T
I b i íIí i i IL
J. C. MacKinnon
ELECTRICAL CONTRACTOR
Sher. 3019 388 Sherbrooke St.
Sumarið—og
I merkur- eða pottflöskum, hjá
vínsölum eða beint frá
[. L. Drewry, Ltú.
Winnipög
Isabel Cleaning& Pressing
Establishment
J. W. QUINN, eigandi
Kunna manna bezt að fara
með
Loðskinnaföt
Viðgerðir og breyt-
ingar á fatnaði.
Garry 1098 88 isabel §t.
horni McDermot
Umboðsmenn Lögbergs.
J. A. Vopni, Harlington, Man.
Ólafur Einarsson, Milton, N.D.
K. S. Askdal, Minneota, Minn.
J. S. Wium, Upham, N.D.
G. V. Leifur, Pembina.
J. S. Bergmann, Garðar, N.D.
Jón Pétursson, Gimli, Man.
S. S. Anderson, Kandahar, Sask.
Jón Ólafsson, Leslie, Sask.
A. A. Johnson, Mozart Sask.
S. Loptsson, Churchbridge, Sask.
Jónas Samson, Kristnes, Sask.
Paul Bjarnason, Wynyard, Sask.
J. J. Sveinbjörnsson, Elfros, Sask.
C. Paulson, Tantallon, Sask.
Olg. Friðriksson, Glenboro,
Albert Oliver, Brú P.°., Man.
Joseph Davidson, Baldur, Man.
Ragnar Smith, Brandon, Man.
D. Valdimarsson, Wild Oak, Man. •
Jóhann Sigfússon, Selkirk, Man.
S. Einarsson, Lundar, Man.
Kr. Pétursson,\Siglunes, Man.
01. Johnson, Winnipegosis, Man.
A. J. Skagfeld, Hove, Man.
Guöbr. Erlendson, Hallson, N.D.
O. Sigurðsson, Burnt Lake Alta.
Sig. Mýrdal, Victoria, B. C.
Th. Simonarson, Blaine, Wash.
S. J. Mýrdal, Point Roberts.