Lögberg - 10.06.1915, Blaðsíða 7

EOGBEJUG, FIJJ.TUDAGJNN 10. JÚNl 1015.
r
Alþýðukveðskapur
Eritidi flutt á Eyrarbakka og við
bjórsárbrú veturna 1913 og 1914.
Eftir Einar E. Sæmundsen.
Því hefir alt af verið á lofti hald-
ið, aS engin þjóð í heimi myndi jafn
hneigð til vísnagerðar, eins og vér
Islendingar. Og niun það sízt fjarri
sanni.
Allur þorri manna, sem kominn er
til vits og ára, þekkir reglur þær, er
liggja til grundvallar íslenzkri vísna-
gerð, Og þess eru dæmi um börn,
er v'arla kunna stafrófið, að þau
hafa getað sagt til, hvort vísa væri
rétt kv'eðin eða ekki.
Hún leynist í þjóðeðlinu sú til-
finning, eða það hljóðnæmi, að
finna og vita hvenær- vísa er rétt
kveðin eða ekki., Og af því mun
það aftur leiða, að í flestum sveitum
lands vors hafa verið og eru enn í
dag fleiri og færri sem fást við v'isna
gerð. Þeir venjast smátt og smátt á
að hugsa í hendingum, ríma þær
saman og stuðla, eftir því sem þeim
þykir þörf gerast.
Atburðir, mannlýsingar, gletni,
fyndni og skammir — yfir höfuð alt,
sem nafni nefnist, flýgur í stuðlum
og hendingum—flýgur bæ frá bæ og
sveit úr sveit. Meira að segja eru
dæmi til þess, að stökur hafa borist
ótrúlega fljótt landshorna millum,
og vita þó allir, hvaða örðugleikum
það hefir verið bundið, fram á vora
daga, að komast um landið.
En það voru heldur engir klaufar,
sem komu hendingunum á loft og
blésu þeim byr undir báða vængi- Eg
veit, að eg þarf ekki að nefna þá,
allir kannast við þá, en eg ætla nú
samt að gera það. Það v’oru hag-
yrðingarnir, alþýðuskáldin, eins og
þjóðin nefnir þá.
Einn af yngri mentamönnum vor-
um flutti erindi í Reykjavík í fyrra-
vetur, er ha^n nefndi “Rím í mæltu
máli.” Það var Andrés Björnsson
lögfræðisnemi. Erindi þetta birtist
skömmu síðar í Birkibeinum, og
býst eg því við, að einhver tilheyr-
enda minna hafi lesið það.
1 erindi þessu eru færð full rök
fyrir því, að svo sé rímið íslending-
um tamt, að óafvitandi tali þeir t
hendíúgum og ósjálfrátt rími og
stuðli setningar margir þeir, sem á
íslenzku rita, það sem þó alment er
nefnt óbundið mál.
Málshættir, talshœttir og orðskvið-
ir, er ganga manna milli ár eftir ár
og öld eftir öld, erú meira og minna
bundmr—stuðlaðir, eða þá rímaðir
með hendingum. Sumir eru hending-
ar úr vísu—vísuorð eða hljóðlína —
eða hálf vísa, t. d. fyrri hluti, o.s.frv.
Sumar visur eru svo létt kveðnar
og orðaröðin svo blátt áfram, að
erfitt er að greina þær frá mæltu
máli, svona í fljótu bragði.
Meira að segja: Það er hægt að
hafa yfir heilar bögur, án þess að
rímið þekkist, þegar þær ertt nógu
alþýðlegur. Tóktt allir eftir, að eg
var að hafa yfir vísu:
Það er hægt að hafa yfir heilar
bögur
án þess rímið þekkist, þegar
þær ertt nógu alþýðlegar.
Þessa vísu orti Andrés Björnsson
inn í fyrirlestur sinn, til þess að
sýna, að rímið getur verið viðar en
varir.
Svona er rímið oss íslendingum
tamt, að óafvitandi mælum v'ér i
því fyr en vísan er kveðin—fyr en
vér erum búnir að ‘,kasta fram
einni ferskeyttri”, eins og það er
alltíðast nefnt að mæla vísu af
munni fram.
Vér segjunt oft, að ekki sé vandi
að byrja vísu. Það geti hvert
barnið. Það sé meiri vandi að
halda áfram — þrautin þyngri að
slá í botninum.
Og þetta er satt. Það geta allir
búið til fyrstu hendinguna, og ótal
margir bætt annari við.
Og af hv'erju?
Af því að hver einasti íslend-
ingur hefir fengið það að vöggu-
gjöf, að binda að einhverju leyti
saman orð sín—mæla í hendingum.
En hitt er ekki öllunt gefið, að
halda áfram smtðinni, bæta þriðju
og fjórðu hendingunni við — botna
vísuna eða halda enn lengra.
Þeir sem það geta, segjum vér að
séu hagorðir, og þá er eg aftur kom-
>nn að hagyrðingunum eða alþýðtt-
skáldunum.
En hann er ekki smár, hópurinn
sá, enda eru þess ekki dæmi, að
önnur þjóð i heimi eigi jafnmarga
hagyrðinga, miðað við fólksfjölda,
fins og vér íslendingar.
Og misjafnlega eru þeir hagir,
þótt nefndir séu þeir hagyrðingar.
Enda sýna vísurnar þeirra það bezt.
Þær eru misjafnlega kv'eðnar. Sum-
ar ertt blátt áfram, eins og stakan,
sem eg fór með áðan. Aðrar eru
‘dýrar-’, meira stuðlaðar. Stuðlar
°g samstöfufjöldi skiftir vísunum í
flokka, sem nefndir eru braghœttir.
^ ér könnumst við marga frá rímun-
um. Þar eru þeir nefndir. Um
þetta efni hefir séra Helgi Sigurðs-
son ritað allstóra bók, er hann
nefnir “Safn til bragfræði íslenzkra
rímna”, og er þangað mikinn fróð-
leik að sækja. En út í þá sálma skal
ekki farið að þessu sinni. Það yrði
altof umfangsmikið, enda hætt við,
að mig brysti þekking og kunnáttu
til að skýra það efni, svo sem
þyrfti'.
En eins og stökurnar eru ntis-
jafnar, svo eru hagyrðingarnir sjálf-
ir, eins og eg» drap á fyrir stuttu.
Sumir eru undra fljótir. Láta enda
alt fljúga. Gæ^a þess að eins, að
vísan sé rétt kveðin. Jónas Hall-
grímsson sagði um sltka menn, að
ekki væri vandi áð yrkja, þegar alt
fengi að fljúga, sem heimskttm
manni gæti dottið í hug.
Aðrir eru lengur — þurfa lengri
tíma til þess að “grunda”, eins og
manni einum varð að orði, er hann
var spurður um hagyrðing norð-
lenzkan, er seinmæltur þótti í rími,
þótt margt kvæði hann.
En það er með vísnagerð, eins og
hv'erja.aðra smíð. Að vísan verður
að jafnaði betri, eftir því sem leng-
ur er ttm hana hugsað og betur til
hennar vandað. Enda eru fáir svo
hagir, að þeir kveði “dýrar” vísur,
án þess að hugsa um orðaröð og
efni, stuðla og ertdarím, nokkura
stund. Geta jafnvel verið fleiri
daga með ein stöku, þótt góðir hag-
yrðingar séu.
Þó er það hvergi nærri alt af, að
sú stakan sé bezt, sem lengi er í
smíðum, eða taki hinni fram, sem
kveðin var á skemmri tíma. Það
kemur vitanlega undir því, hve
fljótir menn eru að hugsa. Mörg á-
gætisstakan hefir orðið til á auga-
bragði, áður en hagyrðingurinn v'issi
af, enda lærast þær að öllum jafnaði
fljótar þær stökurnar, sem hugsaðar
eru fljótt og kveðnar blátt áfram.
Sumir þurfa tvær eða fleiri vísur
til þess að skýra það, er þeir vildu
sagt hafa, en aðrir koma því sama
fyrir í “einni ferskeyttri.”
Svona eru hagyrðingarnir mis-
jafnir, svona misjafnlega hagorð-
ið------
Áður en eg held lengra í þessu
efni, verð eg snöggvast að nema
sfaðar við þá skoðun—eða skoðan-
ir,—sem sumir lærðu mennirnir hafa
á alþýðuhagyrðingunum og kveð-
skap þeirra.
Það hefir oft klingt í eyrum þjóð-
arinnar, einkum þó á seinni árum,
að altof margir væru vor á meðal,
er fengist við að búa til vísur—ríma
hugsanir sinar.
Og það eru lærðu mennirnir, sem
segja þetta. Þó held eg, að þeir séu
fáir, sem halda slíku fram i alvöru.
En þeir eru til, þótt ekki verði þeir
nafngreindir hér.
Þeir segja, að það sé ofmikið af
leirskáldunum. Alt of margir með-
al alþýðumanna, er noti hagmælsku
sína til þess að stæla skáldin, sem á
undan þeim hafi lifað: hagyrðing-
arnir stæli ýmist hugsanir þeirra
eða “form”, og þess vegna verði vís-
ur alþýðuhagyrðinganna að eins
bergmál þeirra skálda, er kveðið hafi
áður og hlotið viðurkenning.
Vitanlega má finna þessu og öðru
eins stað. En það má líka gera of
mikið úr þvi, þegar sagan er ekki
sögð nema hálf.
Og það hygg eg, að Stephan G.
Stephansson hafi ekki sneitt að al-
þyðuhagyrðingunum, heldur mikiu
fremur bergmálsskáldunum og það
jafnvel sunium þeirra skálda, sem
lærðu mennirnir hafa viðurkem,
| tgar hann kvað þessa stöku:
List er það líka, að vinna,
lítið að tæta upp í rninna,
alt af i þynnra þynna
þynkuna allra hinna.
Því þess ber að gæta, að ekkert
skáld hefir enn þá fæðst, livorki með
vorri þjóð né annari, að ekki hafi
það að einhverju leyti orðið fyrir
áhrifum annara andans stórmenna,
er uppi voru á sama tíina, en lengra
á veg komnir að móta hugsanir sín-
ar, eða þá þeirra, sem löngu voru
liðnir og jafnvel enga viðurkenning
höfðu hlotið fyr en þeir voru fallnir
í valinn.
Mætti t. d. nefna “listaskáldið
góða” Jónas Hallgrímsson. Hann
varð fyrir miklurn áhrifum frá
þýzku skáldunum Heine og Schiller.
Steingrímur hefir kveðið ótal
mansöngva sína í anda Byrons, sem
um eitt skeið var mesta ástaskáld
með Englend ingum.
Eða Matthías? Sá sem gæti rak-
ið slóð hans — fylgst með honum
gegn um alla hringiðu strauma
heimsbókmentanna—hann myndi ef
til vill geta rekið sig á eitthvað, sem
aðrir á undan honum hafa sagt.
Hitt vita menn og, að Hannes
Hafstein var um tíma snortinn af
Holger Drachmann og talsverður
skyldleiki með kvæðum þeirra.
Þá hefir og Einar Benediktsson
orðið fyrir nokkrum áhrifum norska
skáldsins Henrik Ibsens.
Og Einar Hjörleifsson, framan af
að minsta kosti, og einkum þá Gest-
ur Pálsson ritað flestar skáldsögur
sinar í anda Alexander Kiellands.
En vér getum litið enn þá nær oss.
Getum tekið dæmi, sem oss eru enn
þá kunnari, fjöldanum að minsta
kosti.
Þ.að er Þorsteinn Erlingsson.
Hann hefir sjálfur játað það, að
hann hafi orðið fyrir miklum áhrif-
um, bæði frá Sigurði Breiðfjörð og
Páli Ólafssyni. Það er léttleikinn og
rimsnildin í stökunum hans ógleym-
anlegu, er sverja sig í ætt Sigurðar
og Páls. Enda var Páli það ljóst,
hversu mikið dýrmæti þær væru stök-
urnar hans og' hversu liðtækur Þor-
steinn hafði reynst í þeim efnum.
En hin'u kveið hann líka, að:
Þegar mín er brostin brá,
og búið er Grím að heygja,
og Þorsteinn líka fallinn frá
ferhendurnar deyja. ’
Sá spádómur býst eg nú ekki við að
rætist. Alt af rísa upp nýir og nýir,
sem bjarga ferhendunum, og mörgu
skáldinu finst það léttir, að hvíla sig
á þeim við og við.
Nefna mætti einn mann enn, eitt
skáldið, sem sótt hefir margt ágætt
til þeirra þriggja: Sigurðar, Páls og
Þ.orsteins:
Það er Guðmundur Guðmundsson.
Það er eins og léttleikinn og rím-
snildin þeirra allra sé saman runnin
í Guðmundi, enda má hann óeafað
hagorðastan telja þeirra manna, er
nú yrkja á íslenzku, og mestur er
hann þeirra rímsnillingur, enda er
honurn skipað á bekk með listamönn-
um vorum, einmitt vegna hagmælsk-
unnar.
Með Guðmundi hefir runnið upp
ný öld í ljóðagerð vorri — öld form-
fegurðar og rímsnildar, og gera
flestir byrjendur sér far um að ná
þar Guðm. Guðmundssyni að ein-
hverju leyti.
Dæmi þau, er eg hefi nú nefnt, ætla
eg að fáir muni lasta. Eg á við, að
fáir muni þeim skáldum, er eg
nefndi, til foráttu finna, þótt orðið
hafi þau fyrir áhrifum sér eldri —
og oft á tíðum sér meiri — manna.
Nei, öðru næy.
Því það er viðurkendur sannleik-
ur, að með lestri sem flestra góðra
skáldrita merkra höfunda, sem uppi
eru eða Verið hafa á ýmsum tímum
—að einmitt með því fæðist skáldið,
og andans jötuninn vaxi og þrosk-
ist!
Þess vegna ættu menn ekki að
vera harðir í dómum sínum, þegar til
alþýðuhagyrðinganna kemur. Og
þess vegna er það fásinna, að vera
að æðrast um, þótt margir yrki.
Hvers vegna að vera að fást um
og banna mönnum að gera það, sem
þeim er éðilegt, þegar það er þá
ekki stærri glæpur en að kasta fram
“einni ferskeyttri”, þegar þeim finst
það eiga við,
En það er satt, að stundum hafa
alþýðuhagyrðingarnir gefið út bæk-
ur—heilar kvæðabækur, sem lítið er-
indi áttu . á markaðinn. Og þær
kvæðabækur hafa sézt, sem ekkert
erindi áttu fyrir augu almennings.
Mætti þess vegna skjóta því að al-
þýðuhagyrðingunum að geyma held-
ur kvæðin sin heima í handraðanum,
heldur en fara að brjótast í því að
gefa þau út í bókum, undir eins og
þeir eru búnir að safna saman á
nokkrar arkir. Að minsta kosti, að
þeir vönduðu betur valið á kvæðun-
um og gæfu minna út; því óneitan-
lega hafa niargir ver'ið helzt til bráð-
ir á sér, þótt ekki skuli eg nefna þá
hér.
En hvað sem því líður, hafa þó
margir alþýðuhagyrðingarnir kveðið
stökur, sem skáldin “af guðs náð”
mættu v'era stolt af að hafa kveðið,
og sum stórskáldin hafa birt vísur á
prenti, sem hagyrðingarnir myndu
ekkert kæra sig um að vera orðaðir
af.
Oft hefir alþýðukveðskapurinn
aukið á skemtun heimilanna og gleði
heilla sveita. Hún er ekki svo rqarg-
brotin, skemtunin, er sveitaheimilin
tslenzku hafa úr að velja, að rétt-
mætt sé að eiga nokkurn þátt í því,
að alþýðttkveðskapurinn leggist nið-
ur.
Það hefir alt af þótt góð skemtun,
að heyra smellnar stökur, og mörg-
um hefir það stytt stundirnar að
koma þeim saman.
En rimið gerir fleira, en að fella
saman hendingar og skapa vísu, sem
þjóðin lærir og skemtir sér við að
hafa yfir o’g raula. Það lokkar
menn oft og tíðum til þess að hugsa
um einstök atriði af heilum huga og
ákveðið, heimtar af mönnum að
brjóta til mergjar og gagnrýna
hlutina.
Þegar fyrstu hendingarnar eru
kv'eönar, fer hagyrðingurinn að leita
að orðum, er hann geti notað sem
Hjúkrun Barker’s hjúkrunarkonu
Ileimili fjTÍr allskonar sjúklinga. FuIIkomnar hjúkrunarkonur
og góð aðhlynning og læknir til ráða. Sanngjörn borgun. Vér
útvegum hjúkrunarkonur. ókeypis ráðlegglngar.
KOXUIt, FARIÐ TTL NURSE BAIiKER—Ráðleggingar vlð
kvUluni og truflun. Mörg liundruð hafa fengið liata vlð vesöld
fyrir mína lækningu, sein tekin er í ábyrgð. Bréflega $2.50 og
$5.00. Til viðtals kl. 3—7.30 eða eftir umtali. Sendið frímerki
fyrir merkilegt kver. —
137 Carlton Street.
Phone Main 3104
Haglábyrgð
Hvers vegna að vátryggja upp-
skeru sína fyrir liagli í HART-
FORD félaginu?
Vcgna þess það stendur fremst i sinni röð; ábyrgðar-
skihnálar liinir beztu; verð sanngjarnt. Ef uppskera þín
eyðilegst af þurki eða einliverju öðru en liagli, þá getur
þú fengið peninga þína til baka.
Landar, er vildu taka að sér umboðsstöður (Agency)
í þessu félagi, gerl svo vel og skrifi mér tafarlaust eftir
frekari upplýsingum.
0. G. 0LAFSS0N, SPECIAI. AGT. AND AD.ICSTER
Hartford Fire Insurance Co., Winnipeg, Man.
(1914 Totnl Assett: (1914 Surplus to Pollcy-
?2C,525,973.85) holilers: 810,048,522.13J
Business and Professional Gards
Dr. Bearman,
Þekkir vel á
Augna, eyrna, nef, kverka sjúkdóma
og gleraugu.
Skrifstofutímar: 10-12, 2-5 og 7-8
Tal8. M. 4370 215 Srmerset Blk
ur hann og, að fyrstu hendingarnar,
sem honum duttu x hug, verða að
vera seinni hluti vísunnar, og þess
vegna verði hann að prjóna framan
viS, en ekki botna.
En auSvitaS kemst þetta í vana
fyrir mönnum, og ekki fara allir eins
aS þyí aS yrkja — búa til vísu.
En hvaS sem því öllu líSur, þá er
þaS sannfæring mín, aS rímiS og
vísnagerS hafi aS öllum jafnaSi
einhver mentandi áhrif á þá, sem
“Þegar fátæktin lokar sundunum,
bannar far yfir hafiS, neitar um
mentun og félagsskap, sem til franx-
þróunar horfir, þá er þó alt af einn
vegur opinn fyrir þann, sem hefir
tök á máli og hugmyndum, þótt af
skornum skamti sé, hann getur talaS
viS sjálfan sig í einverunni á því
máli, sem bezt svarar til hugskots-
raddarinnar. Hann reynir aS friSa
leggja slíkt fyrir sig. Geri þá aS sjálfan sig me'ð því eina, sem fyrir
hugsandi mönnum, er taki eftir þvi,
sem er aS gerast í kringum þá, og
hjálpi þeim til aS finna ýmsa þá
leyndardóma, sem öSrum ef til vill—
eru duldir.
Auk þess vita menn aS þeir, senx
fyrir sig leggja aS ríma hugsanir
sínar, verSa aS öilum jafnaSi fljót-
ari aS hugsa og finna hvaS feitt er á
stykkinu, enda fljótari aS koma fyrir
sig orði oft á tíSum. AS því ó-
gleymdu, hvaS orS og svör sumra
hagyrSinganna eru hnittin og fynd-
in.
En hitt er líka satt, að gæfutnerki
liefir það ekki þótt, að kunna að
yrk-ja, enda sjaldan veriS talinn bú-
hnykkur aS bændur — ef til vill
snauSir — væru aS leggja slíkt í
vana sinn. Má vera, aS það steli
huganum um of frá öSrum störfum
og þeim nauSsynlegri.
Þó held eg ekki.
Hitt er grunur minn,- aS hagyrö-
ingurinn finni sér fleiri yndisstundir
einmitt vegna þess, aS hann getur
rímaS hugsanir sínar, heldur en hinn,
sem ekki er þaS gefiö aS geta þaS.
AS minsta kosti hefir Gísla KonráSs
syni fundist þaS. Gísli var lítill bú-
sýsIumaSur, lét sér annara um sagn-
fræSi og alt, sem aS skáldskap laut,
enda VarS ltann nafnkunnur fræði-
maSur.
Einu sinni á túnaslætti höföu ó-
þurkar gengið nokkurn tíma. En
loksins, þegar þurkur kom, sat Gísli
inni á palli og orti rímu og hreyfSi
sig ekki þaðan, þótt konan væri öðru
hvoru aS senda börnin inn til hans
og biSja hann aS koma og bjarga
undan heyinu. Loksins fór hún sjálf
og var allþungt niSri fyrir. Þegar
hún sér hvað Gísli hefst aö, segir
hún:
Að yrkja rimur ólán bjó,
af því fara sögur.
Gísli lagði saman blööin, er hann
var aS skrifa á, stóö upp og bætti
brosandi viS:
En gaman er aS geta þó
gert ferskeyttar bögur.
Og trúa min er, aS fleiri muni
taka undir þaS sama. Og ekki
nnindi stakan þessi jafnkunn og oft
rauluS, hefSi hún ekki sannleik aS
geyma.
—En þaS má vel vera, aS sumir
fátæku einyrkjamir reyttu ekki af
sér blóSfjaðrirnar til þess aö afla
sér bóka og annara rita, er einhverja
fræSslu haf aS geyma, ef þeir væru
ekki hagyrðingar.
Og er eg þá kominn aftur aS þvi,
er eg drap á áöan, aS v'ísnagerð hafi
mentandi áhrif á þá menn, er leggja
stund á hana.
En hitt finnum vér líka, aS þung-
lyiyli er á bak viS margar stökurnar
serii vér kunnum og raulum, þótt ekki
Dr.l L. HURST,
Member of Royal Coll. of Surgeons,
Eng., útskrifaður af Royal College of
Physlcians, London. SérfræCingur i
brjðst- tauga- og kven-sjökdðmum.
—Skrlfst. 305 Kennedy Bldg., Portage
Ave. (& mðtl Eaton’s). Tals. M. 814.
Heimill M. 2696. Tlmi til viCtals:
kl. 2—5 og 7—8 e.h.
endarím við það, sem á undan er kunnum vér aS nefna höfunda þeirra.
Eru sumir þeirra fullir af myrkri og
vonleysi, eins og nístandi andvarp
deyjandi manns, eða eins og stunur
þeirrar. sálar, er mikiS líSur.
Má vera, að í því liggi auönuleys-
i'ð, sem sagt er aS skáldunum fylgi.
Liggi í því, aS hagyrðingurinn finni,
að:
“í valinn er falliö vænsta liS,
vonirnar allar dauöar.”
AS lífskjörin hafi lamaS vængina, er
bera áttu æskuvonimar til sigurs.
Eg get ekki stilt mig um aS hafa
hér, upp nokkur orS, er GuSmundur
á Sandi hefir einu sinni sagt í þessu
sambandi. ÞaS er í ritgerS hans um
“alþýöuskáld Þingeyinga”. Þar
stendur þetta:
komiS. Og hann finnur mörg orS,
því tunga vor er fjölskrúðug af orS-
um, sem leika viS rímið.
En honurn er þaS ekki nóg.
ÞaS ver'ður aS vera vit í vísunni.
Hann fer aS hugsa um oröin,
hvernig þeim verði bezt raðað, svo
samræmi haldist. Hann veltir þeim
fyrir sér á marga v'egu, hvort þetta
og þetta, sem honum kemur til hug-
ar, geti staðist, og á hverju það hvíli.
Af því að hugsa þannig um orS og
efni, kemst hann ef til vill að þeirri
niSurstööu, aS byrjunin sé ekki góð.
Hendingunum, sem fæddar voru,
verði aS breyta, ef vir hugsun hans
eigi aS skapast vísa, er hann geti
oröiö ánægöur meö Stundum finn-
Dr. B. J. BRANDSON
Office: Cor. Sherhrooke & William
Telephone garry 3S2G
Offick-Tímar: 2—3
Heimili: 776 VictorSt.
Telephone garry 381
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJORNSON
Office: Cor, Sherbrooke & William
Telephonei garry 32»
Officetímar: 2—3
HEIMILI:
764 Victor Stroet
IELEPHONEI GARRY T63
Winnipeg, Man,
hendi er, — orðum sjálfs sín.”
Og máli sínu til sönnunar lætur
GuSmundúr þessa stöku fylgja. Hún
er eftir Jón gamla Hinriksson, föð-
ur Jóns heit. frá Múla:
“Þegar fátt oss leggur lið,
leita verSur griöa,
eg hefi fylgt þeim sama siö
sjálfan mig að friöa.”
Hann reyndi fátæktina, en honurn
sagöist svo frá, aS þrátt fyrir baslið
og bágindin væri “gaman aS geta
þ ó gert ferskeyttar bögur.”
Og svo mun fleirum finnast.
Mitt í hugarstríðinu og vonleysis-
myrkrinu er þeim svölun aS grípa til
hörpunnar og raula um sorgir sínar.
Og vér lærum stökurnar, og heyrurn
og finnum andvörp þeirra.
Og stökurnar raulum vér, þegar
oss finst þaS viö eiga, Og stökurn-
ar svala oss líka, ef V'ér finnum
hjarta höfundarins slá á bak við
þær!
— En þær eru ekki allar þannig.
GleSin og lífsfjöriS spriklar í
mörgum þeirra, og hláturinn vaknar
í brjóstum vorum, þegar vér förum
aS raula þær. Og langi og einmana-
legi fjallvegurinn styttist um helm-
ing og verSur hlýrri og vinalegri viS
þaS aö raula — ef til vill — sömu
visuna upp aftur og aftur. Sumar
hélla brennandi sólargeislum yfir
vonalöndin og blása (framsóknarviS-
lcitni einstaklingsins byr undir báða
bængi.
Svona eru áhrifin rnikil og marg-
breytileg, er þær hafa á oss.
Aörar geyma í sér atburöi liSinna
tíma, er annars myndu gleymdir. Og
þótt vér getum ekki feðraS þær,
nema aö nokkru leyti og suinar alls
ekki, eru þó við margar þeirra bund-
in nöfn, sem vér höfum gaman af að
kynnast. ÞaS eru ekki einungis
nöfn sumra höfunda, heldur og ann-
ara manna, sem voru þeim samtímis,
svo aS þvi leyti hafa þær afarmikiS
gildi fyrir sagnfræöina.
Og nú langar mig til aS rifja upp
nokkrar af þessum stökurn. Býst þó
ekki viS aö fara meö þær vísur, er
enginn yðar hefir heyrt áður. Enda
vona eg aö þér kannist viö hiS
fornkveöna:, aö “aldrei er góð vísa
of oft kveðin,” og aS þér gleðjist
við aS kynnast aftur gömlum
kunningjum.
En þaS skal eg taka fram strax, aS
nokkuS v'erður þaS af handahófi með
valið, og rná vel v'era aS einhver segi
viS mig á eftir, aS betur hefSi mátt
takast. Verður afsökun mín þá að
vera sú, aS
“enginn gerir svo öllum líki
og ekki guS í himnaríki.”
Og nóg er af aS taka. EfniS al-
staðar. Hendingarnar óma fyrir
eyrum mínum. Gamlir kunningjar,
sem lögðu á flótta undan nýrri áhrif-
um, læSast fram úr fylgsnum sínum
Þeim fanst þ á, eins og þeim væri
ofaukiS. Núna koma þeir og vilja
slást i förina.
í>að er sjálfboðaliðið mitt!
(Meira.J
Skírnir.
Dr. W. J. MacTAVISH
Offick 724J Aargent Ave.
Telephone Aherbr. 940.
( 10-12 t. m.
Office tfmar -í 3-5 e. m
( 7-9 e. m.
— Hkimili 467 Toronto Street —
WINNIPEG
tklkphonk Sherbr. 432
Dr. J. Stefánsson
401 BOYD BLDG.
Cor. Portage and Edmontan
Stundar eingöngu augna, eyrna,
neí og kverka sjúkdðma. — Br
aC hitta frá kl. 10—12 f. h. og
2—5 e. h. — Talsfml: Maln 4742.
Helmill: 105 OUvla St. Talsfml:
Garry 2315.
TH0S. H. J0HNS0N og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
íslenzkir ldgfræOingar,
Skrifstofa:— Room 8ti McArthur
Building, Portage Avenue
Áritun: P. O. Box 1650.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
GARLAND & ANDERS0N
Ami Anderton E. P Garlan4
LÖGFRÆÐINGA*
801 Electric Railway Chambere
Phone: Main 1561
Joseph T. Thorson
islenzkur lögfræðingur
Aritnn:
CAMPBELL, PITBUDO & COMPANY
Farmer Building. • Winnipeg Man.
Phon* Main 7540
John Christopherson
íslenzkur Lögfrœðingur
10 Bank of Hamllton
WINIMIPEG, - MAN.
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave St
Suite 313. Tals. main 5302.
Dr. A. A. Garfat,
TANNLÆKNIR
614 Somerset Bldg.
WINNIPEC,
Phoqe Main 57
MAN.
Skrifstofutímar: Tals. I^. 1524
10-12 f.h. og 2-4 e.h.
G. Glenn Murphy, D.O.
OsteopathiC Physician
637-639 Somerset Blk. Winnipeg
Vér leggjum eérataka úheralu & aS
selja meCöl eftlr forskriftum lnkna.
Hln beztu melöl, sem hægt er aB fá.,
eru notuö etngöngu. pegar þér kom-
i6 mel forskrlftlna til vor, meglB þér
vera viss um aB tí rétt þaB sem
læknlrlnn tekur tll.
COLCLEUGH * CO.
Notre Dame Ave. og Sherbrooke SL
Phone Garry 2690 og 2691.
Glftlngaleyflsbréf seld.
E. J. Skjöld,
Lyfsali
Horni Simcoe & Wellington
TaU. Garry 4368
Thorsteinsson Bros.
& Company
Syggja hús, selja lóöir, útvega
lán og eldsábyrgö
F6n: M. 2992. 815 Someraet Bldg.
Ueimaf.: G. 73«. Wlnlpeg, Man.
Sigfús Pálsson
s c 1 u r
kol og viö
með lægsta verði. 4 Annast um alls-
konar flutning.
WEST WINNIPEG TRANSFER 00.
Toronto og'Sargent. Tals, Sh.|l619
H. J. Pálmason
Charteked
Accountant
807-9 Somerset Bldg. Tals. H. t73g
Gísli Goodman
TINSMIÐUR
VERKSTŒÐI:
Horni Toronto og Notre Darae
aarPrhy°2n|aa -
J. J. BILDFELL
FASTEIQnASALI
fíoom 520 Union Bank - TEL . 2685
Selur'hús og lóðir og annast
alt þar aðlútandi. Peningalán
J. J. Swanson & Co.
Verzla með fasteignir. Sjá um
leigu á húsum. Annast lán og
eldsábyrgðir o. fl.
504 Tlve Kensington.Port.&Smlth
Phone Main 2597
*• *• •■QUHPaow Ta'.s. Sherbr, 2786
S. A. SIGURÐSS0N & C0.
BYCCIfiCANIEJIN og Fi\STEICN/\SALA»
Skrifstofa:
208 Carlton Blk.
Talsími M 446.3
Winnipeg
Columbia Grain Co. Ltd.
H. J. LINDAL L. J. HALLGRIMSON
íslenzkir hveitikaupmenn
140 Grain Exchange Bldjr.
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST.
selur líkkistur og annast
om útfarir. Allur útbún-
aður sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvarða og legsteina
rale. He'mlli Qarry 2151
>• OfVlce „ 300 og 37»
Tals. G. 2292
McFarlane & Cairns
■*
æfðustu skraddarar f Wianipeg
335 fiotre Dams Ave.
1 dyr fyrir vestan Winnipeii leikhús
D. GEORGE
Gerir við allskonar húsbúnað og
býr til að nýju.
Tekur upp gólfteppi og leggur þau
á aftur
Sanngjarnt verö
Tals. G. 51 12 565 Sherbraoke St.
Ihe London 8 New York
Tailoring Co.]o3
Kvenna og karia skraddarar og loðfata
salar. Loðföt sniðin upp, hreinsuð etc.
Kvenfötura breytt eftir nýjasta móð.
JFðt hroinsuð og pressuð.
842 Shertraoke St. Tals. Garry >2558