Lögberg - 19.08.1915, Blaðsíða 6

Lögberg - 19.08.1915, Blaðsíða 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 19. ÁGÚST 1915. 0 LUKKUHJÓUÐ. Eftir LOUIS TRACY. “Þú kemur seint, Mr. Royson,” sagði sá lág- vaxni. “Já”, sagíii Dick. “Stundvísi —” “Já, eg veit þaS; en eg lenti í að hjálpa fólki á leiðinni.” “Eins og eg ætlaöi að segja,” 'hélt þingmaðurinn áfram með spekingssvip og alvörusvip, “stundvisi er sine qua non falveg ómissandi). Eg er búinn að1 fá annan skrifara.” “Bölvaður asninn!” sagði Dick. “Leyfirðu þér að láta þér slíkt um munn fara við mig?” “Eg var að hugsa um hann. Eg veit ekki hver það er, en eg hefi séð þig og nfig kennir í brjósti um hann.” “Ósvífni fantur, þú —” En Royson var horfinn. Þegar hann kom út leit hann til himins. “Er að roða af nýjum degi,” sagði hann alvarlega, “eða er eg að hrapa? Hvers vegna hreytti eg ónotum í manngarminn? Ef eg gæti mín ekki betur kemst eg í klípu í dag. Skyldi Jack Seymour vilja hjálpa mér til að komast til Suður Afríku ? Það er sagt að bráðum muni gjósa þar upp ófriður. Eg þrái ófrið og styrjöld — blóð, tundur- kúlur, meira blóð. Ef eg verð kyr i London —” Þá rakst hann á mannfjölda á Northumberland Avenue. Lögreglumenn fóru í groddi fylkingar. En á eftir þeim gengu hinir atvinnulausu þúsuhdum saman. “Ef eg verð kyr í London,” hélt hann áfram, “þá ræðst eg á stærsta lögregluþjóninn. Eg verð settur í fangelsi, nafn mitt verður í öllum blöðum, frændi minn sér það, fær slag og deyr. Eg kæri mig ekkert um að frændi minn fái slag og deyi, því þá hefi eg blóðsök á samvizkunni. Það get eg ekki borið. Eg verð að fara af landi burt.” Þá mintist hann orða Kerbers baróns. Nú fanst honum hann fyrst skilja þau. Hann leitaði að nafn- spjaldinu í vasa sinum. Barón Franz von Kerber, n8 Queen’s Gate, W.” stóð á spjaldinu. “Þetta er austurriskt nafn,” hugsaði hann með sjálfum sér. En stúlkan var ensk og auk þess held eg að hún hafi verið prýðilega mentuð. En hvað sagði hann? “Það er vinna fyrír mann sem hefir vit og þor.” Eg skal að minsta kosti tala við piltinn. Mér er sama hvem þremilinn hann ætlar mér að gera, ef það er ekki hreinn og beinn glæpur, þá tek eg því. En ef við getum ekki komið okkur saman, þá skal eg reyna að ná tali af Jack á morgtin.” Rauður fáni færðist hægt eftir Northumberland Avenué og Royson sá feitan mann og þriflegan mitt á meðal þeirra er virtust miður vel fóðraðir. “Það er nóg til þess að missa vitið, að hafa þessa pilta fyrir augunum, sagði liann gremjulega og snéri við þeim bakinu. En hann lenti ekki í fleiri æfintýr- um daginn þann. Hann gekk i hægðum sínum um stræti borgarinnar, borðaði hádegisbita, taldi skilding- ana sem hann hafði í vösunum, sem vom seytján ^hillings samtals; svo fór hann inn í Brezka safnið -til að eyða tímanum og var þar þangað til hann var beðinn að fara út. Þá keypti hann dagblað á göt- unni og leit á skipalistann. Hann var að hugsa um að fara til Suður Afríku, því hann gat ekki með nokkru móti trúað því, að bar- ónninn í loðkápunni mundi geta útvegað sér vinnu. Samt sem áður afréð hann að hitta hann að máli kl. 7, eins og til var skilið. Þjónninn sem kom til dyra virtist eiga von á honum. “Mr. King?” spurði þjónninn. Þetta þótti Royson í meira lagi einkennilegt. “Þú átt kollgátuna,” svaraði hann; en þjónninn leit hvorki til hægri né vinstri og var fölur eins og lik. “Gerðu svo vel, Mr. King.” Royson fylgdi honum upp breiðan stiga og var að dáðst að þvi, hve vel honum fanst nafnið hljóma á vömm þjónsins. II. KAPÍTULI. Samningar. Baron Franz von Kerber var í samkvæmisfötum. Hann sat í þungum þönkum og starði á ellimáð eða upplitað blað þegar Royson kom inn. Herbergið virtist hafa verið viðhafnarstofa en húsráðandi hafði gert hana að lesstofu. Geysistórt kort af strand- lengju Rauða hafsins hékk á veggnum. Nokkrir landkorta og sjókorta kassar stóðu á borðinu og talávert af bókum var raðað á hyllur á veggjunum og stórir búnkar af bókum stóðu á gólfinu og á stólum; flestar voru bækurnar ellilegar. Það var bersýnilegt, Lögbergs-sögur FÁST GEFINS MEÐ ÞVÍ AÐ GERAST KAUPANDI AÐ BLAÐINU. PANTIÐ STRAXl að sá sem hér hafði bækistöð sína, var starfsmaður mikill. Royson hafði ekki langan tíma tíl að íhuag það sem fyrir augun bar, því barónninn leit upp úr bréf- inu sem hann var að lesa. Hann hafði orðið að beita allri athygli við lesturinn, því það var skrifað á arabisku. “Það var vel gert af þér að köma, Mr. King,” sagði hann vingjarnlega. “Gerðu svo vel að setjast niður,” hélt hann áfram og benti á auðan stól. Dick vissi að hann vísaði honum til sætis á þessum stól vegna þess, að þar skein rafmagnsljós beint framan í andlitið á honum. Hann beið þangað til þjónninn var búinn að loka hurðinni. “Hvers vegna kallarðu mig ‘King’?” spurði hann. Það er ekki nafn mitt; en því einkennilegra er að þú skulir hafa hitt á það, þar sem eg gekk undir því nafni í skóla.” Royson var nú orðinn rólegur. Fátækt og áhyggjur geta jafnvel lamað þrek þeirra sem styrk- astir eru. En Royson hafði einsett sér að fara til Suður Afríku; sá ásetningur hresti -h'ann og styrkti og rak á burt áhyggjumar sem fyltu huga 'hans fyrri hluta dagsins. “Mér heyrðist merkisberinn sem talaði við þig á Buckingham Palace Road kalla þig King,” sagði von Kerber. “Já, það er rétt,” mælti Royson. Hann hélt að hann gerði sig hlægilegan, ef hann segði honum alt viðurnefnið og hvernig á því stóð, að hann fókk það; en hann mátti ekki með nokkru. móti gera sig hlægilegan, því hann þóttist viss um, að barónninn mundi bjóða sér fimm punda seðil fyrir hjálpina um morguninn, ef hann hegðaði sér hyggilega. og slík fjárupphæð hefði komið sér vel fyrir Royson. Von Kerber lagði frá sér bréfið sem hann hafði verið að lesa. Hann var einn af þeim mönnum, sem halda að þeir geti lesið hug manna og séu mann- þekkjaPar. En það1 getur komið sér illa, ef sú fluga syngur of hátt í höfði fólks. Þetta var í þriðja skiftið sem hann misskildi þögn og óframfærni Englendingsins. “Það ætti að gera lítið til um nafnið,” sagði von Kerber brosandi. “Eg vildi gjarnan mega kalla þig King. Það er stutt nafn og þægilegt og auðmunað. En satt að segja á eg erfiðara með að muna nöfn ykkar en læra málið og er það þó fullerfitt; já?” “Látum það þá gott heita,” sagði Royson. “Það er gott. Þá komum við að því sem meira er um vert. Hvað geturðu gert?” “Eg ætti hægra með að svara því, ef þú vildir segja mér hvað þú ætlar að láta mig gera.” “Ertu vanur að ferðast á hestbaki?” “Já.” “Hefirðu nokkurn tíma verið i förum?” Royson lagði við' hlustirnar og hefði reist upp eyrun, ef hann hefði getað það, þegar hann heyrði þetta. “1 förum”; aldrei liafð'i Royson dreymt um að hann kæmist í það æfintýra líf, sem sjómenskunni er samfara. Og von Kerber hafði lag á að bera spurninguna þannig fram, að Royson fanst meira liggja á bak við en ofðin beinlínis gáfu í skyn. Hon- um fanst bækumar, myndirnar og landkortin bera vott um alt annað en þau höfðu áður gert. Ætlaði þessi útlendingur að senda hann utan í áríðandi er- indagjörðum? Hann afréð að vera ekki jafn stutt- orður og hann hafði áður verið. “Ef eg á bókstaflega að svara þeirri spurningu, þá verð eg að svara henni neitandi,” sagði hann. Eg fór að eins nokkrum sinnum yfir sundið milli Englands og Frakklands, þegar eg var drengur. En þrátt fyrir það er eg allgóður sjómaður. Eg er fær- ari til að stýra smáskútum en flestir jafnalórar mín- ir. Eg hefi að vísu aðeins haft æfingu í sjómensku á stöðuvötnum, en sú æfing er fullkomin eins langt og hún nær. Og eg hefi lesið dálítið í sjómanna- fræði — mér til skemtunar.” “Ah!” Barónninn lét í Ijósi bæði undrun sína og ánægju með þessari upphrópun. Royson horfði fast á hann og sannfærðist um, að talsvert meira mundi í hann spunnið en hann hélt þegar hann sá hann um mo^g- uninn.' Von Kerber var fríður sýnum og snareygur sem ránfugl. Hann var liðlega vaxinn og hendum- ar bám vott um að hann væri engin liðleskja. Ef Royson hefði verið sagt, að maðurinn væri leikinn skilmingamaður, þá hefði hann trúað því. Skoðun barónsins á gestinum breyttist og til muna. “Þú verður að fyrirgefa mér, þótt eg gerist nokkuð nærgöngull,” sagði hann. “En mér skildist á því sem þú sagðir, að þú værir — hvernig segið þið það ? — schlimm — aux abois —” “1 f járkrögg^m. Já.” “Nú er eg hissa. Talarðu þýzku, eða er það franska?” “Eg get talað þýzku allvel og gert mig skiljan- legan í frönsku.” “Ah.” . Von Kerber þagnaði aftur. Royson brosti. Þó hann hefði verið að reyna að villa baróninum sýn, þá hefði honum ekki getað betur tekist. Barónninn skildi brosið á sína vísu. Hann hélt, að þessi vel mentaði ungi maður ííefði ratað í raunir — að hann hefði brotið lög landsins og um leið brotið framtíð- arfley sitt. Von Kerber var einmitt að leita að þess- konar mönnum. Hann vissi að þeir menn voru fús- ari til að vinna ýms verk en hinir, sem hærra þótt- ust settir og hvorki þóttust vilja vita af blett né hrukku i fari sínu. “Eg býst við að það sé óhætt að treysta þér?” sagði hann. “Það fær mér fagnaðar, að þú heldur það.” “Já. Eg tek eftir því sem fyrir augun ber. Þáð er ekki einn af þúsundi sem hefði haft hugrekki til að gera það sem þú gerðir í dag. Miss Fenshawe, stúlkan sem var í vagninum, sagði mér frá öllu sem gerst hafði. Eg kóm svo seint, að eg sá minst af því sem fram fór. Þú sýndir snarræði og hugrekki. Þeir sem ganga í þjónustu mína verða að vera þeim eiginleikum gæddir. En auk þess krefst eg hlýðni og þagnar, já?” ' “Eg mundi ekki bregðast þeim sem treystir mér hvað sem i boði væri,” sagði Dick. “Ef okkur kem- ur ekki saman, mun eg samstundis yfirgefa þig. Eg varð saupsáttur við son síðasta vinnuveitanda mins svo eg fór þaðan fyrir hálfum mánuði.” Hann mundi enn vel eftir því uppþoti. Hann hafði verið skrifari hjá stóru verzlunarhúsi í borg- inni. Einu sinni þegar hann kom inn í skrifstofuna að kveldi dags sat vélritarinn, sem var lagleg stúlka, hágrátandi. Hún sagði honum svo margt, þó fátt væri, að Royson fann son eiganda verzlunarinnar að máli. Árangurinn af því samtali ,var sá, að gamli maðurinn rak hann úr þjónustu sinni daginn eftir og hafði sagt um leið, að Royson mætti þakka sínum sæla, að vera ekki settur í fangelsi. Stúlkan væri eins og aðrar stallsystur hennar. Hún hefði ekki annað fyrir augum en að narra ungan vel fjáðan mann til að giftast sér. Royson vissi að feðgarnir báð'ir lugu, hann kendi í brjósti um stúlkuna, gaf henni helminginn af þeim sex pundum sem ’hann hafði í vasanum, því hún misti einnig vinnuna og óskaði að hann hefði notað hnefann en ekki lófann, tagar hann talaði fyrst við son verzlunar eigandans eftir að hann hafði hitt stúlkuna grátandi í skrif- stofunni. “Það er gott,” sagði von Kerber með hægð. “Þú munt elcki bregðast þeim sem treystir þér. Þú segir það i alvöru.” Von Kerber studdi fingrum á borðið, hallaði sér áfram og starði á Royson. “Mér er fylsta alvara.” “tíott og vel. Eg býð þér að gerast annar stýri- maður á Aphrodite, skemtiskipi sem eg á. Það er seglksip, en hefir þó gufuvél, sem nota má í viðlög- um, dáindisgott skip, tvö hundruð og áttatíu tonna stórt. Eg borga gott gaup, en krefst þess að vel sé unnið. Kaupið er 20 ,pund á munuði. Skipstjórinn og sextán aðrir skipsverjar fá 10% af ágóðanum af ferðinni áður en kostnaður er frá dreginn — mundu það, áður en kostnaður er frá dreginn. Ef alt geng- ur aN óskum, ætti ágóðinn að verða svo mikill, að }A verður tiltölulega vel efnaður maður. Þú gengur að þessui boði, já?” Dick Royson fann hjartað berjast í brjósti séf. “Auðvitað geri eg það,” sagði hann. “En mér, sem ekki er útfarinn sjómaður, virðist kaupið svo hátt, að þú verður að leyfa mér að spyrja einnar spumingar. Er þetta ferðalag þess eðlis, að heið- virðum manni sé sæmilegt að slást í förina?” “Það get eg fullvissað þig um. Það er að öllu leyti heiðarlegt. Þó getur viljað til að ,það verði erfitt. Það getur vel viljað til, að við verðum að grípa til vopna, ekki gegn landstjómum, heldur gegn þeim sem vilja ræna oss/fengnum.” “Eg er til alls búinn; eg er ekki lífhræddur,” hrópaði Royson í geðshræring; hamv var æstari vegna þess 'hve barónninn var rólegur. “Ég er svo þakk- látur þér að eg fæ því ekki með orðum lýst.” Barónninn þreif í hendina á honum. “Eg óska þér til hamingju!” sagði hann glaðlega. “Það er ekkert að þakka. Þeir sem hafa vit og áræði gripa tækifærið þegar það gefst. Þú gr^ipst það í morgun. Þú heldur kannske, að það hefði getað viljað til að< þér hefði aldrei boðist tækifæri. En eg skal segja þér, það er röng skoðun. Þó að þér hefði ekki boð- ist þetta tækifæri, þá hefðirðu fundið annað. Eg var búinn að útvega alla skipshöfnina. En mér leist svo vel á þig í morgun, að' mér fanst eg ekki mega láta þig ganga mér úr greipum. Hásetarnir eru allir enskir —- sumir nautheimskir, en trúir eru þeir. Það má treysta mönnum af ykkar þjóðflokki, já?” “Við höfum það orð á okkur. En eg hefi orðið var við margar undantekningar.” “Auðvitað; en eg hefi verið vandlátur. Því borga eg svo hátt kaup. En, nú er kominn matmálstími. Aphrodite leggur á stað í þessari viku. Þú gerir svo vel að skrifa undir kaupsamning, já?” “Með mestu ánægju,” sagði Dick. En hann gerði það samt ekki með glöðu geði, þvi réynslan hafði kent honum, að á bak við síðustu spurningu baróns- ins gæti legið hulin hætta. Á sumum kóngulóm er eiturbroddurinn í aftasta hluta líkamans. Barónninn rétti honum prentað skjal. “Lestu þetta,” sagði hann. “Þú þarft ekkert að óttast, þó þér kunni að finnast lögfræðinga keimur að orðalaginu. Það er ekki farið fram á neitt ósann- gjamt; en eg krefst þess, að samningunum sé hlýtt.” Royson virtust kröfur samningsins sanngjarnar og réttmætar. Hann tók eftir að eigandi skipsins var Hiram Fenshawe i London og Franz von Kerber var yfirumsjónarmaður og foringi fararinnar. Þeir sem undir samninginn skrifuðu voru ráðir til sex má'naða. Þó gat barón von Kerber krafist annara sex mánaða þjónustu, ef honum bauð svo við að horfa. Þá voru eyður fyrir dagsetning og tölur — og ein greinin var á þessa leið; “Undirritaður lofar hér með að skýra engum frá hvert ferð skipsins er heitið né í hvaða erindum það er, þótt hann kunni að komast að öðru hvoru eða hvorttveggja, að1 skýra ekki frá neinu sem leitt geti til rannsókna um ferðalag skipsins og í engu að skýra frá árangri ferðarinnar, nema nefndur barón Franz von Kerber krefjist þess. Brot gegn ákvæðum þess- arar.greinar varðar burtrekstri og hefir sá fyrirgert rétti sínum til kaups og ágóða ferðarinnar, sem síðar eru nefnd, að undangengnum dómi baróns Franz von Kerbers.” / Þ vi næst kom grein um kaupgjald og hluttöku í ágóðanum. Samningurinn var ljós og skýr. “Láínaðu mér penna,” sagði Royson og lagði blað- ið á þerriblað sem lá á borðinu. Hann sagði þetta svo einarðlega að Kerber brá við. Royson réði sér varla af ánægju, yfir því hve hjól hamingjunnar hafði snúist snögglega. Honum fanst hann vera orðinn nýr maður. Hann langaði til að þrifa í hönd barónsins, eins og hann væri bezti vinur hans. En hann hélt að von Kerber mundi kunna illa slikum vinalátum og hætti því við það. “Það Hggur penni hjá blekbittunni,” sagði hann rólega; hann var farinn að rýna í blöð sem láu á borðshominu. Eftir litla stund bætti hann við; “Gleymdu ekki nafninu þínu, Mr. King.” Royson áttaði sig þegar hann heyrði þessi fáu orð. Hann skrifaði “Richard King”, þurkaði stafina með þerriblaðinu og brosti i kampinn þegar hann leit á nýja nafnið. “Hve nær þarftu mín með og hvar hitti eg skip- verja?” spurði hann. Von Kerber leit upp og svaraði vingjarnlega: “Bíddu við meðan eg skrifa dagsetninguna og upphæð kaupsins.” Barónninn gerði þáð og skrifaði undir annað skjal. “Láttu innsigla þetta í Somerset House; það er vissara ef okkur hlekkist á,” hélt hann áfram. “Það hefði vel getað viljað til að eg hefði rnist lífið í dag. Þjónninn getur vel skrifað rmd- ir bæði skjölin sem vitundarvottur. En láttu þetta umslag í vasa þinn áður en hann kemur. í því er kaup þitt fyrir fyrsta hálfa mánuðinn og nafnspjald skraddara. Þeir láta þig fá föt eftir þörfum og þú þarft ekkert að borga fyrir þau. Findu þá fyrri partinn á morgun, því við höfum litlum tíma ún áð spila, en þú ert býsna langur, já? Findu þá aftur á miðvikudaginn klukkan fjögur. Þá verður fata- skrínið tilbúið og þeir segja þér hvert þú átt að fara. Frá þeirri stundu ertu i þjónustu minni. Eitt enn, þú manst þú átt að þegja, já?” Á meðan barónninn var enn að tala hringdi hann rafmagnsbjöllu. Sami þjónninn og komið hafði til dyra, kom inn og skrifaðl “William Jenkins” þar sem honum var| skipað; því næst fylgdi hann Royson til dyra. Barónninn að eins kinkaði kolli þegar Dick bauð “góðar nætur”. Hann hafði þrifið hatt og kápu sem láu á stóli, en starði þó enn á bréfið sem hann hafði veriði að lesa þegar Royson kom inn. Úti fyrir stóð lokaður tvíeykisvagn; Royson kannaðist þegar við ökumanninn. Það var sami mað- urinn sem hann hafði mætt í leðjuinni á Buckingham Palace Road niu klukkustundum áður. Maðurinn kannaðist líka við Royson, því hann lyfti keyrinu í kveðju skyni. “Ekki brotnað mikið í morgun?” spurði Dick. “Nei. Eg ók vagninum heim þó hann væri brot- inn,” svaraði Spong. “Hestarnir eru þó ekki þeir sömu, eða er þáð?” “Nei.” Royson gekk úr skugga um það við þessi fáu orð, að Mr. Hiram Fenshawe, hver sem hann var, var eigandi skútunnar og átti að minsta kosti tvo'skemti- vagna og fjóra fallega hesta. Plann hlaut að vera auðugur. Var hann faðir stúlkunnar eða var hann bróðir hennar? Það var erfitt að ráða þá gátu. Hann var félagi von Kerbers i einhverjum æfintýra- leik. En hvers konar leikur var það: ? Von Kerber hafði sagt að það gæti viljað til, að þeir yrðu að grípa til vopna. Dick þótti vænt um það. Hann hafði lofað því við banabeð móður sinnar, að gerast ekki hermaður og hún hafði dáið glöð og ánægð með þá sannfæringu í brjósti, að henni hefði tekist að hrífa son, sinn úr gini' þess óvættar, sem gleipt hafði eiginmann hennar. Þetta heit 'hafði lengi legið eins og þung mara á brjósti Dirks, því hann var borinn hermaður,- Nú fanst honum hann sjá hið fagra and- lit móður sinnar, hjúpað töfrabjarma þeim, sem hvíl- ir á ásjónu fólks, þegar það stendur á takníörkum tíma og eilífðar. Blaðadrengur hljóp fram hjá honum. “Síðustu fréttir frá Suðúr Afríku,” hrópaði hann fullum hálsi. í morgunblöðunum höfðu verið dylgjur um það, að ekki væri ólíklegt, að til ófriðar drægi í Suður Afríku og Royson langaði til að komast þangað. Hann hafði hugsað sér að fara þangað sem blaðh- maður, búið sig undir það í írítímum sínum, lesið og skrifað og stundað líkamsæfingar af kappi. En óskir hans og vonir um að taka þátt í styrjöldinni voru nú að engu orðnar. Hann var orðinn sjómað- ur, eða einskonar sjóræningi. Mundi móður hans hafa fallið það betur? Hún hafði ímyndað sér, að sonur sinn þyrfti aldrei að leita sér að atvinnu annar- staðar en við skrifstofu borð. En nú fanst honum að hann ekki geta þolað Lundúnalífið. Hópamir sem streymdu fram hjá honum skildu ekki fögnuð hans og tóku engan þátt í kjörum hans. Hann leitaði því einverunnar í kyrð eins skemtigarðs borgarinnar. Hann hélt að engin manneskja í allri Lundúna- borg hefði veitt sér eftirtekt. En þegar hann, kom í skugga trjánna, gekk maður fram á hann og tók í handleggínn á honrnn. Þessi maður hafði haft auga á honum, frá því hann kom út úr húsi barónsins. “Fyrirgefðu,” sagði hinn ókunni tnaður, “en ert þú ekki maðurinn sem heimsótti barón von Kerber fyrir hálftíma síðan?” “Jú,” sagði Dick í hugsunarleysi. “Og þú kemur beint þaðan?” “Já.” “Viltu gera svo vel og segja mér nafn þitt; eg spyr þig að því til að fyrirbyggjá allan misskilning." “Vissulega. Eg heiti Royson, Richard Royson.” “Og hvar áttu heima?”1 VfARKBT J J (>TKJL ViB sölutorgið og City Hall $1.00 til $1.50 á dag Eigandi: P. O’CONNELL. Fumiture Overland J. C. MacKinnon ELECTRICAL CONTRACTOR Sher. 3019 588 Sherbrooke St. ER SVALANDI VIÐ ÞORSTA— I merkur- eða pottflöskum, hjá vínsölum eða beint frá E. L. DREWRY, Ltd. Winnipeg Isabei Cleaning& Pressing , Establishment J W. QUINN, eigandi Kunna manna bezt að fara með Loðskinnaföt Viðgerðir og breyt- ingar á fatnaði. Garry 1098 83 isabel St. horni McDermot Umboðsmenn Lögbergs. J. A. Vopni, Harlington, Man. Ólafur Einarsson, Milton, N.D. K. S. Askdal, Minneota, Minn. G. V. Leifur, Pembina. J. S. Bergmann, Garðar, N.D. Jón Pétursson, Gimli, Man. S. S. Anderson, Kandaha'r, Sask. Jón Ólafsson, Leslie, Sask. A. A. Johnson, Mozart Sask. S. Loptsson, Churchbridge, Sask. Jónas Samson, Kristnes, Sask. Paul Bjarnason, Wynyard, Sask. J. J. Sveinbjörnsson, Elfros, Sask. C. Paulson, Tantallon, Sask. Olg. Friðriksson, Glenboro. Albert Oliver, Brú P.°., Man. Joseph Davidson, Baldur, Man. Ragnar Smith, Brandon, Man. D. Valdimarsson, Wild Oak, Man. Jóharín Sigfússon, Selkirk, Man. S. Eínarsson, Lundar, Man. Kr. Pétursson, Siglunes, Man. 01. Johnson, Wim>ipegosis, Man. A. J. Skagfeld, Hove, Man. G'uðbr. Erlendson, Hallson, N.D. O. Sigurðsson, Burnt Lake Alta. Sig. Mýrdal, Victoria, B. C. Th. Simonarson, Blaine, Wash. S. J. Mýrdal, Point Roberts. Sigurður Jónssón, Bantry, N.D. Aðeins $2.00 á ári fyrir Lögberg og premíu þar að auki stærsta íslenzka fréttablað í heimi gjörist kaupandi þess.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.