Lögberg - 07.10.1915, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 7. OKTÓBER 1915
ENOK ARDEN
Eftir Alfrecl Tennyson
pÝTT AF SIG. JOIi. JÓHANNF.SSYNI.
I.
ViíS auganu blasti stórgrýtt strönd,
og ströndina vöröu klettabönd;
en hafaldan klauf í klettinn braut,
í klaufinni froða’ um sandinn þaut.
En hins vegar sást á húsarötS
í hvirfingu kring um bátastöö,
meS rautt hvert þak — eins og ryS var þaS—
og rústir af gömlum bænastaS.
Og gata frá bænum litla lá
upp lengra — þar turnbygS mylna há
í hlíSinni stóS —en hæS, sem bar
viS himinn, í fjarska eygSist þar.
Og dauSra haugar frá Dana tíS
— þar draumlaus var sv'efn og ekkert stríS —
í laut á hæSinni hnetutré
á haustin þau rændu menn og fé.
Og hér var þaS fyrir heilli óld,
er himininn þandi gráblá tjöld
og hafaldan þuldi blandinn brag
um böl og ást, eins og nú í dag,
AS börn léku þrávalt þrjú viS sæ,
og þau voru sitt frá hverjum bæ;
sem engill fögur var Anna Li—
hún allra ■ vináttu græddi því.
Og meS henni Enok Arden var,
meS einkenni skorts og fátæktar,
sem föSurlaus niSji fiskimanns,
og Filippus sonur malarans.
Og börnin sér undu út viS sjó,
þar oftast þau fundu leikföng nóg,
því þar voru kaSlar, borS og bönd
og bátar og net um alla strönd.
Þau daglega’ úr sandi bygSu bæ,
sem brotnandi hvarf í glettinn sæ;
en báran af gleSi’ og gáska hló;
þeim gramdist, — en bygSu’ af nýju þó.
Og fæturnir litlu þreyttir þrátt
svo þúsundum skifti höfSu átt
í sandinum spor um sólarlag—
þess sáust ei merki næsta dag.
En hellir í bergiS brotinn var
og börnin heimili léku þar;
til skiftis þeir áttu’ aS annast bú,
en Anna var konan, báSum trú.
Hvor drengjanna stýrSi dag í senn,
og daglega eins og v'axnir menn
þeir komust í marga kröggu’ og þraut,
meS konuna sína aS ráSanaut.
En stundum hraut Enok stríSnis svar,
hann sterkari’ bæSi og eldri var
og heimilisráSin hrifsaSi
í heila viku meS ofbeldi.
“Eg sjálfur á húsiSj salla fín”
hann sagSi’ “hún Anna er konan mín”.
Hinn svaraSi klökkur: “Kofa og bú
og konuna á eg jafnt og þú.”
Ef deildu þeir, afls og aldurs naut
hann Enok ,en hinn aS vægja hlaut;
þá I'ogaSi sál hins litla manns
og lauguSust bláu augun hans.
En stundum varS reiSin himin há:
“Eg hata þig, Enok!” sagSi hann þá,
og andlitiS huldu hrygSar ský,
af hluttekning grét hún Anna Lí.
H.ún baS þá aS hætta hvorn um sig:
“Eg held aS þiS sættist fyrir mig”
hún sagSi, “eg finn þá friSargerS,
aS frúin ykkar ég beggja verS.”
II.
En blómfagrar bernskuunar stundir
hin breiSstreyma lífsmóSa tók,
*og leikur var allur á enda
sem indæl og hraSlesin bók.
í staSinn kom þrottur og þroski
meS þögulla hugradda mál
og v’ermandi vorsunnu geisla
í vaknandi ungmenna sál.
f huga sér horfSu þeir báSir
á heimili töfrandi bjart;
þar gleSjandi geisli var Anna,—
í glaSvöku dreymdi þá margt.
Hann Enok varS fyrri til orSa
og ást sína hálfgoldna fann;
en Filippus elskaSi ósagt,
hún Anna var mýkri viS hann.
í sannleika Enok hún unni,
þótt ógerla vissi’ hún þaS sjálf
og neitaSi’, ef nokkur þess spurSi;
í nálægS hans fjarlæg og hálf.
En Enok sér áform þaS setti,
aS eignast og græSa sem mest,
til heimilis handa’ henni önnu
’hann hugSi aS vanda sem bezt.
Sem farmaSur ötull og æfSur
hann ætlaSi’ aS kaupa sér gnoS,
í allsnægtum lifa meS önnu,—
en ættjörS og þjóSinni stoS.
ÞaS var eins og hamingjan héldi
í hönd ’hans viS hvaS sem hann v'ann,
meS varúS og forsjálni fór hann,
þó fanst enginn djarfari’ en hann.
í sjómannafræSinni fleira
en fiskidrátt taldi hann arS;
hann framaSist árlangt i förum
og fullnuma sjómaSur varS.
Og gæfan þaS gaf honum þrisvar,
aS grátendum reyndist ’hann hlíf
og hrifsai’ úr helgreipum Ránar
í hafróti slokknandi líf.
Sér einlæga vináttu vann hann
og virSing — á því hafSi gát,
aS tryggja sér traust sinna granna—
og tvítugur keypti’ hann sér bát.
Hjá Mjóstíg, sem lá upp aS mylnu,
hann miSsvegar bygSi sér hús;
þó 'ætti’ hann á staS þeim aS stríSa
og starfa, til þess var hann fús.
f huga sér eygSi’ hann þar Önnu
og ástina’ aS heimilisvörS,
hann v.igSi’ henni alt, sem hann átti—
hann átti þar himinn á jörS.
Svo var þaS um himinbjart haustkvöld,
er hugljúfur andaSi blær,
í heiSgeislum hnígandi sólar
var hjúpaSur eldkvikur sær.
Að ungmenna hópur á hnotskóg
meS háværS og gleði sig bjó
með körfur og kyrnur og poka;
af kæti hver einstakur hló.
En Filippus fylgdi þeim ekki,
því faSir hans óhraustur var
og þarfnaðist hjálpar hans heima;
þá hugraun í kyrþey ’hann bar.
En klukkustund síSar um kveldiS
hann komst þó aS heiman og stökk
upp hólinn—þar svimaSi sál hans
og saman í kuðung ’hann hrökk.
1 hnotskógar lautinni leit hann
í lágviöarjaSrinum yzt
hvar sátu þau Enok og Anna,
og ástguSinn hafði þau kyst.
HEILBRIGÐI.
Svefn.
Þegar maSur er syfjaSur, er
heilinn þreyttur og þarfnast hvild-
ar. Heilinn er a® starfa þegar vér
vinnum, hugsum eða liöfum áhyggj-
ur. Að vísu ráða vissir partar
heilans yfir vissum störfum, en
samt sem áður er því þannig hátt-
aS aS hver frumla (cell) heilans
er tengd öllum öSrum frumlum
hans. Þess vegna er þaS aS þeg-
ar einn partur hans er preyrtur pa
hefir þaS áhrif á hann allan. ÞaS
er því eins lýjandi og þreytandi
fyrir heilann aS sökkva sér niSur
i áhyggjur eins og aS verja tím-
anum til nytsamlegra eða skyn-
samlegra hugsana, eSa aS vinna
líkamlegt starf.
Ef vér kreppum fingurna og
réttum þá á víxl, eSa reisum upp
handlegginn og látum hann falla
niður á víxl og höldum þvi áfram
langan tíma, þá smá stirðna og
stífna vöðvarnir og höndin eSa
handleggurinn verður svo mátt-
laus aS ómögulegt verður aS
hreyfa þau. Þetta er hverjum
manni innan handar aS reyna- En
því er alveg eins variS meS heil-
ann. Hversu mikiS sem svo ríð-
ur á því og hversu mjög sem vér
reynum til þess, þótt vér beitum
ölluni vorum viljakrafti, þá er oss
gersamlega ómögulegt aS vaka
(undir eðlilegum kringumstæSumj
þegar heilinn er uppgefmn. Þess
eru dæmi aS hermenn hafi sofnaS
á heræfingagöngu. ÞaS er al-
gengt aS ungmenni sem vinna í
verksmiðjum sofna fram á hend-
ur sínar yfir vinnu sinni þegar þau
eru orðin þreytt, jafnvel þótt þau
vissi þaS aS þeim yrði refsaS íyr-
ir þaS eða þau rekin úr vinnunni.
Þegar heilinn er uppgefinn er
ómögulegt aS vaka.
ÞaS er undir ýmsu komiS
hversu mikinn svefn vér þurfum;
börn þurfa meiri svefn en full-
orðnir og veiklaS fólk meiri en
hraust. Eitt er víst og þaS er það
að ef vér erum þreytt þegar vér
vöknum á morgnana, þá höfum
vér annaðhvort ekki sofiS nógu
lengi eSa vér erum ekki heilbrigS.
L ngbörn þurfa aS sofa nálega
altaf. AS öðru leyti er þaS hér
um bil hæfilegur svefn sem hér
segir:
Böm 4 ára þurfa 12 st. svefn,
börn 7 ára þurfa 11 st. svefn,
börn 8 ára þurfa io}4 st. svefn.
böm 11 ára þurfa io st. svefn,
börn 12 ára þurfa 9 st. svefn.
FullorSiS fólk þarf 8 st. svefn.
Á meSan við sofum er náttúr-
an að bvggja upp og bæta þaS sem
slitnaS hefir og lúist í vökunni.
Þegar um börn og unglinga er aS
ræSa er þaS ekki einungis til þess
aS bæta þaS sem slitið er eSa
styrkja veiklaðar fmmlur, héldur
einnig til þess að byggja fleiri
nýjar. MæSur bamanna komast
oft þannig aS orði að krakkarrur
geri ekkert annaS en sofa, éta og
vaxa. Svefninn fyrir fullorðna
fólkiS er því til þess aS gera viS
þær frumlur, sem slitnaS hafa af
áreynslu, en fyrir böm og ung-
linga bæSi til þess og til þess aS
skapa nýjar.
Starf heilans er miklu meira
vert en nokkurs annars parts lík-
amans. Það er hvíld fyrir allan
líkamann aS liggja út af; þaS
léttir og minkar störf hjartans, og
sökum þess að líkaminn starfar
þá lítiS, slitna frumlurnar minna
í líffærunum, nema ef til vill í
heilanum, því hann' getur haldið
áfram aS vinna í hvaSa stellingum
sem líkaminn er. Þegar oss dreym-
ir er heilinn aS vinna þó lítiS sé;
þaS er aðeins þá þegar ver sotum
draumlaust, sem heilinn hvílist
fullkomlega.
Sökum þess hve áríSandi svefn-
inn er, ættu menn aS gæta þess
vandlega aS misbjóða ekki sjálf-
urn sér aS því er það snertir.
Það er ekki sama á hvaða tima
sólarhringsins sofiS er. Þó vér
sofum nógu majgar klukkustund-
ic þannig að vér vökum langt fram
á nótt og sofum fram eftir öll-
um degi, þá má samt vera aS vér
vöknum þreytt og óhvíld. Tíminn
fyrir miðnætti er hentugasti
svefntíminn fkl. 9—12). Og hvers
vegna er þaS þannig? eða hvers
vegna er oss þaS eSlilegra aS
sofa á nóttunni og vinna á daginn?
Fyrst og fremst er þaö sokum þess
aS vér sofum værar þegar dimt er
en bjart. Ver ættum því æfinlega
að gæta þess að slökkva hjá oss
ljósiS áSur en vér förum að sofa.
Af þessari ástæðu með öðrum
fleirum finnum vér þaS aS þegar
vér förum snemma aS hátta og
snemma á fætur, þá höfum vér
hvílst viS svefninn og safnaS
kröftum. Samt sem áður ber þess
aS gæta aS þetta á aðeins viS þá
sem því eru vanir; hinir sem van-
ið hafa sig á þá óreglu aS vaka
fram á nótt og sofa fram á dag,
hafa vaniS sig af sínu eiginlega
eSIi og þurfa talsverSan tíma til
aS komast í rétt lag aftur. Þeir
eiga erfitt meS aS sofna snemma,
sem vanir eru að hátta seint, og á
meðan þeir eru að venja sig á
réttan háttatima, hvílast þeir jafn-
vel ekki þó þeir liggi og reyni að
sofna. Vaninn er undursamlegt
afl„ sem bæði má nota sér til góðs
og ills. En staöfesta og sjálfsaf-
neitun um stuttan tíma kemur
eðli mannsins í samt lag aftur aS
venst því að hátta 2—3 stundu
fyr. Þegar þaS lag er komið
vaknar maöur hress og endt
næriSur eftir svefninn, ef heils:
er í lagi að öðru leyti. Hven;
sem maður vaknar þreyttur ■
stirður eftir svefn næturinnar,
það ráð að ganga fyr til hvíld
næsta kveld, sé þess kostur.
Menn þurfa misjafnlega mikii
svefn, þótt aðalreglan sé sú^e
áður var minst; en hver einsta
lingur verður að finna það sjál
ur meö athygli og eftirtekt hver
margra stunda svefn "hann þar
það er óbrigSul mælisnúra fyi
heilbrigða manneskju að ef hi
er frísk og fjörug og óþreytt þe
ar hún vaknar, þá hefir hún ha
hæfilega mikini svefn, en eigi h
gagnstæSa sér stað, þá er of lít
sofiö- Þess er áríðandi að gæ
að fara tafarlaust á fætur þeg
maður vaknar; liggja ekki vakan
í rúmi sínu eftir aS nóg er sofi
þaS er hættulegur vani.
fyrsta lagi veröur hann oftast
þess að maSur fer að so
aftur, þótt engin sé pess pori, og
mókir þá fremur en sefur. ÞaS
veldur höfuöþynsglum og lamar-
hugsunina. 1 ööru lagi veldur þaS
því að fótaferöatíminn verður
óreglulegur, og svefntíminn þar
af leiðandi misjafn, en bezt er
fyrir hvern einstaklmg að fara
eins nærri ákveðnum svefntíma og
hægt er.
Þegar heilbrigS manneskja
vaknar aS morgni dags eftir vær-
an og nærandi nætursvefn, þá
þýðir þaS þaS að náttúran hefir
vakið hana; náttúran, þessi óskeik-
ula móöir, sem verndarhendi held-
ur yfir oss öllum; móSir sem
krefst þess aS vér börnin hennar
fylgjum ákveðnum Iögum og
reglum og tryggir oss góSa líöan
ef ekkert er frá þeim vikið, en
agar oss og hegnir fyrir hvert ein-
asta brot og yfirtroöslu á lögum
hennar. Oss er því óhætt aö rísa
á fætur þegar vér vöknum hrest-
ir og endurnæröir eftir nóttina og
vera þess vissir að svetntimmn var
nógu langur. Með því aö venja
sig á að fara á fætur tafarlaust
þegar maöur vaknar og vekja til
starfs alla vora lífs og sálar krafta
til ærlegs dagsverks, venst maöur
því þannig á stuttum tíma aö þaö
svo að segja kemur af sjálfu sér.
Meö því aftur á móti aö liggja

U'bs. nít
jpWARDSBUaQ
Smyrjið brauð barnanna
með “Crown Brand” korn jll
, , • 1
syropi.
Hafið jþað út á morgungraut- !|
imj þeirra.
Það er svo ódýrt — og holt — j
og lostætt.
HJÁ ÖLLUM MATVÖRUSÖLUM
í 2, 5, 10 og 20 punda dósum.
**CiST«*t0
IPΨ

iliIU’
iliííilli
IilimnMiiuUllnI
!!iiii!!í!!!!!;!!!ii!i!li!!i!illiiii!!!!!!!!!il!!ii!!!!!!!!!lliiíl!i!i
mánaöa.
Brosir tveggja mánaöa. 4
Þekkir móSur sína 3 til 4 mán-
Heldur höföi, ef stutt er viS bak-
ið, 3 mánaöa.
Sex mánaða gamalt.
Þyngd 16 pund.
Hæö 25,4 þumlungar.
Ummál um brjóst 16,5 þuml.
Ummál um höfuð 17 þuml.
Hefir tekiö tvær tennur í neSri
góm.
Heldur höfSi án þess aS stutt sé
viö bakiS.
Situr uppi óstutt 6 til 8 mán.
Hlær hátt, leikur að fingrum sér
og tám og einföldum leikföngum.
Arsgamalt.
Þyngd 21 pund.
HæS 29 þumlungar.
Ummál um brjóst 18 þuml.
Ummál um höfuS 18 þuml.
Hefir tekið 4 tennur í efri góm
8 til 12 mánaöa.
Stendur eitt og reynir að ganga-
Reynir að segja einsatkvæðisorð,
t. d. “mamma”, o. s. frv.
Atján mánaða gamalt.
Þyngd 24 pund.
HæS 30 þumlungar.
Ummál um brjóst 18,5 þuml.
Ummál um höfuð 18,5 þuml.
Hefir tekið sex tennur í viðbót í
neSri góm 12—18 mánaða.
Gengur óhikaö eitt.
Talar dálítið í stuttum orðum og
einföldum.
Hefir eftir óbrotnar hreyfingar.
Þekkir algengust dýr í mynda-
bókum-
Tveggja ára gamalt.
Þyngd 27 pund.
Hæö 32,5 þuml.
Ummál um brjóst 19 þuml.
Ummál um höfuS 18,9 þuml.
Gegnir einföldum skipunum.
Notar pappír og blýant.
Talar stuttar setningar.
öll næstum alslegin. Heilsufar
gott.
Flokkaskifting á þinginu segja
fróSir menn að sé þannig: Heima-
stj.fl. 15 þingm., Stjómarfl. 9,
Sjálfstfl. 8 og Bændafl. 7 og 1
utan flokka — þ- e. Skúli Thor-
oddsen. — Vísir.
Reykjavík, 1. Sept. 1915.
ÞaS var sagt í síöustu viku, að
símafólk á öllum aalstöðvum lands-
símans heföi afráöiS aS gera verk-
fall á laugardaginn var, ef það fengi
ekki launav'íðbót. HafSi þaö tilkynt
þetta símastjóra og var krafan 30
prct. launahækkun vegna dýrtíöar-
innar. Landsímastjóri haföi áður
farið fram á aS fá launahækkun
handa starfsfólkinu, en því enn eigi
veriS sint, enda mun hafa staöiö til,
aS þingiS léti þessi mál til sín taka.
RáSherra fékk símafólkiS til að
hætta við þessa fyrirætlun fyrst og
fremst til þriðjudags, og voru þá
komin fram á þinginu dýrtíðarfrum-
vörp þau, sem prentuð eru hér í
blaSinu. VerSur svo ekkert úr verk-
fallinu, sem betur fer, enda eru verk-
föll v'arhugaverS tiltæki hjá starfs-
fólki hins opinbera, enda þótt kröf-
ur símafólksins um einhverja launa-
viSbót séu engan veginn ósanngjarn-
ar.
Dr. Alexander Jóhannesson er ný-
lega kominn hingaS frá útlöndum og
hefir hann, eins og áður er um getiö
hér í blaðinu, orðið doktor í Þýzka-
landi fyrir bók um leikrit Schillers,
“Mærin frá Orleans.” Hann sækir
nú um styrk til þiwgsins til þess aS
flytja hér viS háskólann tvo næstu
vetra fyrirlestra um þýzk fræSi,
kenna þýzku og gotnesku og halda
fyrirlestra um samanburSarmál-
fræSi. Hefir heimspekisdeild há-
skólans veitt honum eindregin meS-
mæli. Kensla í frönskum fræðum
hefir veriS styrkt hér viS háskólann
á undanförnum árum, og virSist
ekki ástæSa til aS gera þýzkum
fræðum lægra undir höfði. Gotn-
eskunám er þeim nauðsynlegt, sem
norræna málfræði stunda,—Lögr.
lengi í rúmi sínu vakandi á hverj-
um morgni skapast hjá manni þaS
óeðli að taka þaS nærri sér aS
fara á fætur; þegar sá vani er
orðinn rótgróinn og sterkur, verö-
ur þaS oss jafnmikil þraut aö
fara á fætur hvaS lengi sem vér
höfum sofiö.
Til dæmis hvað sterkur vaninn
er í þessu efni má benda á þaS,
aS í fyrsta skifti sem klukka
“vekur” hrekkur maSur upp meS
andfælum og glaövaknar. Næsta
morgun verða áhrifin daufari;
eftir fáeina daga vaknar maður
aöeins að hálfu leyti eöa rumskar,
snýr sér í rúminu og sofnar aft-
ur; loksins hættir maSur aS vakna
hversu hátt sem klukkan hefir.
Þaö er i frásögur fært aS hers-
höfðingi hafi veriö svo vanur aS
sofna og sofa í hávaSa, að hann
hafi steinsofnað á þilfari á her-
skipi á meSan grimdarorusta stoS
yfir; fallbyssudynurinn hafði ekki
hin minstu ákrif á hann. Hjúkr-
unarkonur sem næmar eru tyrir
köllun sinni og skylduræknar
vakna af fasta svefni tafarlaust
ef sjúklingur andvarpar eSa styn-
ur; en sömu hjúkrunarkonurnar
geta sofiS eins og steinn án þess
aS rumska þótt eldklukkur kveöi
viS hátt og hvelt. Vér getum
vaniS oss aS því er svelninn snert-
is, alveg eins og í öllu öSru. Aö-
eins heimtar náttúran móðir vor
það aS vér höfum ákveðna tíma-
lengd til svefns og hvíldar og aS
sá tími sé á vissum hluta sólar-
hringsins og sem reglulegastur, þó
ýmsar stöður og kringumstæSur
hljóti stundum aS hamla því.
Þegar fólk segist ekki geta
sofnaS fyr en um miðnætti, eða
veröa aS so/a fram . eltir oiium
morgni, eða aS börnin verði aö
hafa ljós þar sem þau sofa eða
aS þau geti ekki sofnaS ef nokkur
hávaði sé, þa er það alt af vana,
sem þarf aS afvenja. ÞaS er áríö-
andi aS venja sig á heilbrigðar og
heilnæmar svefnreglur. Gamla,
reglan “aö þaS veiti vizku, auö og
heilsu að háttrj snemma og fara
snemma á fætur” er enn þá góð og
gild. Þess ber einnig aS gæta aS
helmingur allra sjúkdóma og jafn-
vel alls böls eru afleiöingar af
óheillavænlegum venjum, sem
smátt og smátt hafa fengiS vald'
yfir manni, oftast án þess aö
maöur viti sjálfur af.
ÞaS er áríöandi aS sofa í þægi-
legu rúmi, koddinn ætti aS vera
mjúkur en lágt undir höfSinu.
Það hefir mikil áhrif á vöxt og
útlit, hvernig legiS er í rúminu.
Það er óholt aS liggja kreftur;
áríðandi aS liggja sem beinastur;
að liggja í kuðung gerir mann
lotinn og kreftan; þegar þess er
gætt aS maöur liggur í rúminu y3
af allri æfi sinni, þá er þaS eöli-
legt aS þaS hafi áhrif á líkamann
í hvaða stellingum hann er allan
þann tíma. Ef hátt er haft undir
höföinu þá beygir þaS mann í
halsi og heröum- Þar aS auki
veröur hjartanu þaS erfiöara aö
vinrta verk sitt ef höfuöið er hátt,
það er þá erfiðara fyrir það að
senda blóðiö upp til höfuðsins og
hjartaslögin veröa aS vera haröari,
meS öSrum orðum samdráttur
hjartavöövanna þarf að vera
meiri, en það þýðir starf, erfiöi og
strit, og er þá svefninn ekki full-
komin hvíld. ASaltilgangur svefns-
ins er að öll líffæri vor séu eins
nálægt fullkominni hvíld og mögu-
legt er.
Séu börnin heilbrigðf
þá þroskast þau hér um bil eins og
hér segir. Til þess þurfa þau bæði
að vera heilsuguóö og hafa eðlilega
umönnun aS öllu leyti.
Nýfætt barn.
Þyngd 7,55 pund.
HæS 20.6 þumlungar.
Ummál um brjóst 13,4 þuml.
Ummál um höfuð 13,9 þuml.
Fellir fyrst regluleg tár 2 til 3
mánaða gamalt.
Færir höfuöiö eftir hljóði 2 til 3
Þriggja ára gamalt.
Þyngd 32 pund.
HæS 35 þumlungar.
Umrnál um brjóst 20,1 þuml.
Ummál um höfuS 19,3 þuml.
Hefir tekiS 20 tennur.
Talar vel í lengri setningum.
Getur lært einföld erindi og talið
upp áð 10.
Lærir að þekkja liti.
Fjógra ára gamalt-
Þyngd 36 pund.
HæS 38 þumlungar.
Umrnál um brjóst 20,7 þuml.
Ummál um höfuS 19,7 þuml.
Þekkir aS karlmenn og kvenfólk.
Hefir vit á lögun hluta, þekkir t.
d. hnöttóttan bolta frá ferhyrndum
kubb, o. s. frv.
Fimm ára gamalt.
Þyngd 41,2 pund.
HæS 41,7 þumlungar.
Ummál um brjóst 21,5 þuml.
Ummál um höfuS 20,5 þuml.
Getur dregið hring eSa ferhyrn-
ing-
Þekkir þyngdarmismun tveggja
hluta.
Getur haft eftir stuttar sögur.
Talar vel.
Aths.: Heilbrigöisbálkurinn í
blaðinu verður ýmist frumsaminn,
þýddur eða hvorttveggja; aSeins
veröur þaS flutt sem álitiS er nyt-
samt, tekiö eftir góða höfunda og
úr góðum bókum. Þéssi kafli um
svefninn er mestmegnis eftir Dr.
Halpenny.
Minni
VILHJALMS STEFANSSONAR,
í tilefni af símskeyti frá honum
til stjórnarráðsins í Canada,
17. Sept. 1915.
Noröur hátt við heimsins skaut
hetjan fræg sér ruddi braut
yfir jökla’ og eySiströnd,
ókunnug að nerna lönd;
þekkist enn—þolnir menn
þreki lýsa,—menning rís;
Norræn kennist kappa lund
kosta rík, — á þrauta stund.
Leifur—annar—“heppni” hér
hetju maki fundinn er,
vekur þjóðar þrek og móS,—
þekkist slóSin hvar ’hann tróö.
Vaka enn vaskir menn,
veginn lýsa, nienning rís.
Norræn kennist kappa lund
kosta rík, — á þrautastund.
Læri þjóS að meta menn,
menn, sem fæöast henni enn;
læri’ að meta skíran skjöld
skráðan snild á Sögu spjöld.
Þannig má þjóðin smá
þroska lýsa,—menning rís.
Norræn kennist kappa lund
kosta rík, á þrauta stund.
S. ]. Bjömsson-
21-915.
Frá Islandi
Reykjavik 27. ágúst.
Tööuheyskapur í Ölfusi ágætur.
Stararheyskapur í Arnarbælisfor-
um hefir hepnast með langbezta
móti. 1 sumar voru þær svo þurr-
ar, aS fariö var um þær meS
vagna og heylestir. Enda eru þær
nú næstum alteigaðar. Eru bænd-
ur því orönir vel birgir fyrir kýr.
Mikiö hey liggur úti. Slægjulönd
“HvaS heitir þú drengur minn?”
spurði kenslukonan.
“Einar Nielsson.”
“Hve gamall ertu?”
“Eg veit það ekki.”
“ITve nær ertu þá fæddur?”
“Eg hefi ekki fæðst; eg á bara
stjúpu.”
“Hvers vegna ertu aö gráta,
Kári minn?” spurði móðir hans.
“Af því presturinn sagöi í kirkj-
unni í dag, áð allir yrðu aöl end-
urfæðast, og þegar eg endurfæð-
ist, þá er eg svo Iogandi hræddur
um að eg verði stelpa.”