Lögberg - 07.10.1915, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 7. OKTÓBER 1915
3
LUKKUHJOLIÐ.
Eftir
LOUIS TRACY.
“HefurSu sagt Mr. Fenshawe frá þessu?” spurí5i
Dick. Hann gat ekki sagt þaB sem honum bjó í
brjósti vegna þagnarheitis síns. SárlangaSi hann þó
til að trúa Irene fyrir öllum huga sínum, því hún
var efablandin eins og hann.
“Já, eg hefi sagt honum altsaman; en hann bara
hlær og biöur mig aö minnast þess, að eg er ekki
tvítug ennþá. Hann segir aö fleiri undur séu enn
hulin í afkymum Egyptalands, en allir spekingar og
fornfræöingar til samans hafi fundiö. Hann er
ánægöur meö ferðina, jafnvel þó ekki heföist annaö
upp úr henni en sönnun fyrir þvi aö skjölin væru
fölsuð. Og þaö þykir mér verst af öllu. I>iú veizt
kannske ekki, aö fornfræðingum er ekki síður skemt
viö leitina en fundinn. Afi minn er svo vel efnum
búinn, að hann þarf ekki að horfa í skildingana. Því
segi eg það aftur, að ef eg væri ekki sannfærð um
að svik væru í tafli, þá þætti mér þetta skemtilegasta
ferðin sem eg hefi farið, hvort sem við finnum nokk-
urn fjársjóð eða engan. En þessi hjú haía vakið hjá
mér illan grun. Þess vegna ásetti eg mér, að láta
þeim ekki hepnast að losna við þig i Suez. Mér fanst
þú vera eini maðurinn, sem eg gat trúað fyrir leynd-
armálum mínum. Þú varst eini maðurinn sem eg
gat treyst þegar í nauðir ræki. Ef þú færir fanst mér
við Mr. Fenshawa vera algerlega á þeirra valdi, en
það fanst mér ekki glæsilegt.”
“Þú getur reitt þig. á mig til síðustu stundar,”
sagði Royson með ákafa. “En þú ættir þó| ekki að
gleyma því, að allir fyrirmenn skipsins og hásetar
eru Englendingar, og, eftir því sem mér skilst, mundu
þeir ekki láta hafa sig til neins, sem ekki hæfir heið-
virðum mönnum; þeir mundu ekki láta hafa sig til
að svikja vinnuveitanda sinn.”
Það er auðvitað ágætt, eins langt og það nær,”
sagði hún. “En mér er það einnig kunnugt að
barónninn hefir haft vaðið fyrir neðan sig; hann
hefir séð svo um að þú yrðir að þegja eins og steinn:
hann hefir látið þig lofa fullkominni þögn, sjálfum
sér í hag. Afleiðingarnar eru þær að jafnvel ekki
þú, herra Royson, hefir sagt mér neitt un^l árás þá,
sem á hann var gerð í Marseilles —”
Þetta kom flatt upp á Royson og hann leit á hana
hálf vandræðalega, og sagði:
“Hann sýndi okkur fram á að ef þetta kæmist
þér til eyrna, þá gæti það valdið þér óþægindum að
þarflausu. Þetta virtist okkur býsna sannsýnilegt.”
“Einmitt það. Svo þú ert farinn að gera þér
grein fyrir ógæfu þeirri sem fyrir mér lá þegar eg
reyndi að sannfæra afa minn um það að ekki væri
ráðlegt að trúa öllu sem sagt væri. Barón von Kerber
er einkennilegur maður; hann lýgur aldrei beinlínis;
eða réttara sagt, hann segir alveg satt, en aðeins part
af sannleikanum. Til allrar hamingju heyrði þjón-
ustustúlka min um hreysti þína þegar þú rakst á
flótta þá sem á baróninn réðust. Þú varðst jafn-
skjótt hetja meðal sjómannanna; og eftir á að hyggja,
átti það einstaklega vel við ef það á fyrir þér að
liggja að feta í fótspor hins fræga forföður þins.”
Bros lék um andlit hennar og hrakti burtu skugg-
ana, sem yfir því höfðu hvílt, og Dick roðnaði þegar
hann hugsaði um þau ófögru orð sem töluð höfðu
verið nóttina góðu úti í sundinu.
“Tagg hlýtur að hafa sagt eitthvað,” mælti hann
loksins vandræðalegur. “Fyrir alla muni segðu mér
hvað þú hefir heyrt Miss Fenshawe.”
“Ekkert annað en það að vinur okkar frá Aust-
urriki var eltur af stigamönnum, þegar hann ók frá
stöðinni til hafnarinnar seint um kveldið; enn fremur
það að þú og Mr. Tagg voruð þar á ferð rétt af til-
viljun, og komuð Marseilles ræningjunum á óvart svo
þeir tóku til fótanna. Ert þú frjáls að því að segja
söguna nánar? Hvemig gekk það alt til?”
“'Það var fremur einhliða orusta; við Tagg kom-
um þeim á óvart. En barónnin komst undan ómeidd-
ur; eða því sem næst.”
“Eða því sem næst? rændu þeir hann þá?”
“Eg átti aðeins við það að hann hlaut fáeinar
skeinur; og það var önnur ástæðan fyrir því að betra
var að sagan kæmist ekki þér til eyrna-”
Þrátt fyrir það þótt Irene væri alvarleg og bjóð-
andi í svip og róm, þá var það auðséð að hún var
hissa á vandræðablæ á öllu framferði Dicks. Henni
datt ekki í hug að hann væri reiður af hindrun þeirri
sem loforðið í Lundúnaborg lagði í veg hans. Ef
hann hefði sagt henni frá bókfells þjófnaðinum, og
skýrt fyrir henni það litla sem hann vissi um óvin
Kerbers, þá hefði hann aðeins skapað grunsemdarbál
úr þeim efasemdarneista, sem þegar hafði vaknað í
liuga hennar. Það hefði í fyrsta lagi ekki getað leitt
neitt gott af sér og í öðru lagi saurgað svo hans eigið
pcrsónugildi að ekkert hefði vegið á móti. Hann var
því þama í standandi vandræðum; hann dauðlangaði
til þess að sannfæra hana um einlægni sína og velvild,
en á hina hliðina var hann neyddur inn í það þögula
samsæri, sem hún var að fordæma niður fyrir allar
hellur.
iHún hélt að vandræðasvipurinn stafaði af geðs-
hræringu yfir því að hann heyrði sjálfum sér hrósað
fyrir hreysti.
“Jæja, hvað sem öðru líöur, þá skilurðu nú ástæð-
una fyrir því að eg tala svona bert, herra Royson,”
sagði hún. “Má vera aö þú sért þeim loforöum
bundinn við baróninn að ekki megi rjúfa, eg hefi
ekkert við það að athuga; en um það er eg handviss,
siðan eg vissi hver þú ert, að þú lætur það aldrei
koma fyrir að ljá þitt fylgi nokkru því, sem ekki sé
strang-heiðarlegt; eg veit þú fylgir engu af þeim
óvönduðu meðulum, sem vera kunna í hugum þeirra
tveggja manneskja, sem horfa nú á okkur og undr-
ast sjálfsagt að við skulum vera að tala saman; vildu
sjálfsagt fegin vita hvað umræðuefnið væri.”
Royson sá að Kerber og Mrs. Hexton biðu
eftir þeim við pósthúsdyrnar. En orð þau sem hún
hafði sagt viðvíkjandi honum knúðu hann til að bera
fram spurningu.
“Viltu gera svo vel að segja mér frekar við hvað
þú áttir þegar þú talaðir um að þú vissir hver eg
væri?” sagði hann og var óðamála.
“Velkomið; eg þvkist vita að Saidhafnarbréfið
hafi veriö opnað og lesið. Mrs. Haxton er fljótfær
og fljót að álykta, ef eg veit rétt. Hún sagðist hafa
þekt nafn þitt í Marseilles — þegar símskeytið kom
— en ef það var rétt, þá var það undarlegt að hún
skyldi ekki segja neinum frá þvi fyr en eftir að við
vorum farin frá Said höfn. Eg get stundum lagt
saman tvo og tvo eins og hún, og eg get vel ímyndað
mér — eg er alveg sannfærð um það — að eitthvað
í bréfi þínu hafi vakið grunsemd hennar eða gefið
henni upplýsingar. Skjátlaðist henni?”
“Skjátlaðst henni í hverju?”
“í því að þú sért bróðursonur greifa og erfingi
hans ?”
Hann hló glaðlega. í mörg ár hafði enginn gefið
ætterni hans gaum; nú var farið að grafa það upp,
liklega honum til virðingar.
“Það hefði verið ómögulegt fyrir þig að velja
neitt betra dæmi þessa hálfa sannleika, sem þú kvart-
ar um en þetta,” svaraði hann. “Eg viðurkenni það
að Sir Henry Royson er föðurbróðir minn, en hann
strengdi þess heit er við mættumst síðast að eg skyldi
aldrei erfa hann. Samt sem áður var bréfið sem þú
talar um frá lögmanni hans, og var í því veik bend-
ing um möguleika til þess að Mrs- Haxton gæti ef til
vill verið býsna getspök.”
Þau þögnuðu þegar þau nálguðust hin.
Irene fyrirleit öll undanbrögð, og Ropson var í
órólegra skapi en svo að hann gæti brotið upp á
nokkru nýju umræðuefni, sem allir mættu heyra.
Mrs. Haxton og Austurríkismaðurinn þögnuðu einn-
ig. Þau voru rétt að fara inn í pósthúsið þegar Mr.
Fenshawe kom út.
“Hérna er heilmikið af blöðum og fréttabréfum
handa þér!” kailaði hann. “Taktu við þeim, Irene, og
lestu þau í sundur. Barónninn og eg verðum að
flýta okkur til landstjórans; við getum lesið bréfin
okkar í gistihúsinu.”
Kerber hafði auðsjáanlega haft gott af göngunni
með Mrs. Haxton. Hann kom með engar mótbárur,
en fór tafarlaust með hinum aldraða manni. Irene
leysti bandið utan af blaðobögglinum, sem; henni var
fenginn. Hún fékk Mrs. Haxton nokkur bréf og
Royson þrjú. Þetta jók enn á geðshræringu hans.
Utan á tvö þeirra var hans rétta nafn skrifað, en á
hinu þriðja var: “Richard King, Esq.”
Hann vissi að Miss Fenshawe hafði tekið eftir
nafnbreytingunni, og skildi það sem velvildarmerki að
hún ekki gerði við það neina athugasemd. Hann vissi
það einnig gjörla að Mrs. Haxton vissi að hann fékk
fréf- í þessum svifum kom Stump og tók eftir
bréfunum í höndum Dicks.
“Blessaður og sæll!” sagði hann gleiðgosalega,
“Þú ert svei mér út undir þig! Hefurðu bréf!
Hvernig fórstu að því?”
“Það get eg ekki sagt þér,” svaraði Dick einlæg-
lega. “Einhver í Lundúnaborg hefir sjálfsagt fundið
út um skipið og för þess löngu áður en eg vissi
nokkuð um það sjálfur.”
“Það er merkilegt,” svaraði Stump, og var efa-
semdarblær í rómnum.
“Þetta er ef til vill auðskilið ef maður kæmist að
öllum kringumstæðum,” sagði Irene blátt áfram.
“Allar hafnir vizkugyðjunnar væru ef til vill opnar
skipum rannsóknanna hver sem i hlut ætti, ef hann
aðeins hefði fyrir því að fara heim til Mr. Fenshawes.
Það er engum efa bundið að Mr. Royson finnur út
að vinir hans hafa tekið það ráð, þegar honum láðist
að láta þá vittt hvert skipið ætlaði. En það er of heitt
að standa hér beint á móti sólinni. Við skulum fara inn
á gististaðinn, hvíla okkur og fara í næði yfir reikn-
ingana okkar.
Þegar tækifæri gafst leit Dick í skyndi yfir bréf
sin, sem hann hafði ekki átt von á. Tvö bréfin til
“Royson” voru frá Forbes. Þau voru dagsett á mis-
munandi timum. í fyrra bréfinu var sagt frá því,
að Sir Henry Royson væri hættulega veikur, og hefði
alvarlega heimtað að bróðursonur hans væri sóttur;
hann kvaðst þurfa að tala við hann. “Eg hefi ástæðu
til að ætla,” sagði lögmaðurinn, “að föðurbróðir
þinn hafi orðið fyrir ákafri geðshræringu, ef til vill
hefir það orsakast af því að hann fékk skyndilega
fregn, sem hann áður hafði verið leyndur, og eg gerði
ekki skyldu mina ef eg ráðlegði þér ekki eindregið
að kasta frá þér öllum öðrum hugsunum og störfum
og koma tafarlaust til Englands.”
Síðara bréfið var jafnvel enn þá ákveðnara.
“Sá sem sagði mér hvar þú varst,” sagði Mr.
Forbes,, “kom til mín í dag, og það sem hann sagði
mér er þess eðlis og svo alvarlegt að það verð-
skuldar óskifta umhugsun þína. Hann er sannfærð-
ur um að gróðafyrirtækið sem þú hefir tekið þátt í
sé hvorttveggja í senn: rán og níðingsverk; Mr.
Fenshawe hefir verið tældur inn í það af manni, sem
grunaður1 er um hegningarverðan glæp- Stjómin á
ítaliu hefir þegar hafist handa til þess að láta taka
hann fastan. Og hvort sem það sannast rétt aö vera
eða ekki, sem hann er sakaður um, þá er það víst að
Allar liafnir sem Aphrodite kemur á, allar ferðir henn-
ar verða rannsakaðar, til þess að banna að hún hafni
sig á nokkurri ítalskri strönd. Þú mátt trúa því að
eg hefi sterkar líkur fyrir þessari staðhæfingu, ann-
ars þyrði eg ekki að skrifa hana. Ef þú heldur að
það komi að nokkru gagni, þá gef eg þér heimild til
þess að sýna Mr. Fenshawe þetta bréf; en þú verður
að láta hann skilja það um leið að eg er aðeins að
gefa honum heil ráð. Þau ráð sér hann áður en langt
líður að eru í einlægni gefin. Sömuleiðis.áskil eg
það að nafn mitt sé ekki nefnt í neinni peirri rann-
sókn er hann kynni að hefja. Eg get máske hjálpað
þér til þess að komast að því rétta ef eg segi þér það
i trúnaði að eg hefi fundið út hvar þú varst með að-
stoð John S. Paton úr Coldwell varðdeildinni. Hann
sá auglýsingu sem eg birti í blaðinu “Times”, og sagði
mér hvaða mánaðardag slys vildi til á Buchingham
hallar götunni þar sem þú hafðir sýnt af þér það
snarræði og hugrekki, sem vænta mátti frá ætt þinni.
Frekari eftirspum sýndi það að Mr. Fenshawa átti
kerruna sem slysið vildi til á, og einn af skrifstofu-
þjónum mínum fór heim til Mr. Fenshawes; þar
mætti hann manni sem kvaðst geta gefið nákvæmar
upplýsingar um ferðir þínar. Mer er sagt að hann
hafi skrifað Mr. Fenshawe með þessum pósti og
skýrt alt fyrir honum, greinilega; eg treysti því þess
vegna hvað sem öðru líður að þú farir bráðlega frá
Massovah, því eg er þess fullvissi að Mr. Fenshawe
heldur ekki áfram að Ijá fylgi sitt því, sem ekki er
héiðvirðum manni samboöið.
Þriðja bréfið; það sem skrifað var utan á til
“King” var frá Mr. William Fielding “trúnaðarum-
boðsmanni”. Kvaðst hann vera sá er upplýsingar
hefði gefið Mr. Forbes. Bréfsefni hans var hér um
bil það sama og lögmannsins; og svo bætti hann þessu
við: “Eg hefi skrifað sama nafn utan á bréfið til
þín sem þú notaðir þegar þú fórst um borð á skipinu
Aphrodite, þrátt fyrir það þó eg viti að hraðskeyti sem
sent var i Marseilles með þínu rétta nafni komst til
skila. E£ þú vilt gera svo vel og tala einslega við
Mr- Fenshawe og segja honum hvernig maður nokk-
ur Alfiere að nafni og nokkrir menn með honum
réðust á barón von Kerber i Marseilles og rændu
hann og særðu án nokkurra hegningartilrauna síðar
meir frá hans hálfu, þá hjálpar þú til þess að vinna
gott verk og lagfæra misgerðir.”
Royson sat úti á svölunum á fyrsta gólfi í gisti-
húsinu “Grande del Universo” á meðan hann«*þaut
hröðum augum yfir þessi bréf, sem svona komu hon-
um á óvart og svona höfðu miklar fréttir að færa.
Hann trúði tæplega sínum eigin augum, og las því
bréfin yfir aftur orð fyrir orð og reyndi að finna út
hina virkilegu þýðingu þessara leyndardómsfullu
orða og það sem á milli linanna var skráð. Þrátt
fyrir það þótt lögmaðurinn virtist segja óhindrað og
hiklaust það sem hann meinti i bréfinu, þá var eng-
inn efi á því að hann hafði skilið eftir aðal atriðið
— hjarta málsins. Það gat líka hvorttveggja verið
til að hinn bréfritarinn væri sá, sem Dick hafði séð
í Hyde Park og á Chauving Cross stöðinni. En sama
gætnin og grunsemdarblærinn var í orðum beggja.
IAgmaðurinn talaði alment; leynifélagsmaðurinn bað
aðeins um' staðfesting eða vitnisburð ákveðins atriðis
i staðhæfingu þeirri, sem óefað var gerð í bréfinu
til Mr. Fenshawes, sem lágu í bunka á borðinu hjá
Miss Fenshawe.
Dick snéri sér við alt i einu og leit á Irene. Hún
var hlæjandi að einhverri skrítinni frétt, sem hún
var að lesa i bréfi. Hjá henni sat Mrs. Haxton enn
þá niðursoknari í lestur en hin. Bréfið sem hún
hélt á var auðsjáanlega um einhver verzlunarmálefni,
en Irenes bréf var frá einhverri kunningjastúíku
hennar, sem til hafði tínt allar mögulegar og ómögu-
legar smáfréttir og bæjarslúður. Það var skrifað
bæði langs og þvers og á ská. Stump studdist fram
á svalagirðinguna og horfði hugsunarlítið á heilt
kvígildi af kökusölum. hattasölum, ávaxtasölum og
öðrum pröngurum; höfðu þeir safnast saman á
strætinu og gerðu sitt ítrasta til að selja vörur sínar.
Dick hafði því næði til að hugsa sig um[ hvað hann
ætti að gera, og hann sá ekkert á móti því að fylgja
ráðum þeim, sem Forbes hafði gefið honum. Ef
eigandi skipsins Aprodite var óvitandi og óviljandi
hluttakandi í ólöglegu athæfi, þá var það skylda hvers
ærlegs manns að aðvara hann. Samningurinn við
Kerber stóð ef til vill í veginum fyrir því; en úr því
varð að skera; ekki dugði að hika né hukla. Það
var ekkert sældarbrauð að verða að brjóta loforð eða
rjúfa eið, en nauðsyn brýtur lög í þessu sem öðru;
við þvi var ekki hægt aö gera. Að fara tafarlaust
heim aftur á póstskipinu frá Aden var fremur til-
komulítill endir á æfintýraförinni, sem svo vel byrj-
aði. Og hvað var um eiðinn sem hann hafði svarið
að yfirgefa ekki stúlkuna, sem hafði sýnt honum fult
traust? Hann gat bezt orðið henni að liði með því
að opna augu hennar fyrir því hvers konar menn fé-
lagar hans voru; því Dick efaðist alls ekki um það
að Mrs. Haxton væri leiðandi andinn í samsærinu,
sem miljónamæringurinn var narraður út í samkvæmt
því sem lögmaðurinn sagði.
En Royson hafði orðið þess var fyr en nú að
erfitt er að berjast gegn ógæfunni eða óhöppunum.
Hann hafði lært þá lexíu ungur að sá sem sekkur í
myrkri verður að minsta kosti að vera þess viss að
hann hafi fastan grundvöll undir fótum sér. Og
þegar hann spurði sjálfan sig hvaða kæru hann hefði
gegn Mr. von Kerber, þá féll honum allur ketill í
eld. Hann reiddi sig aðeins á fáein orð í bréfi lög-
mannsins, og þau fáu orð gátu ef til vill verið til-
komin fyrir áhrif óvinar Austurríkismannsins, Alfier-
es. Þetta kom honum til að fara aftur í hugaj sinn
þangað sem hann byrjaði og ryfja upp fyrir sér alía
flækjuna að nýju. Þessi Fielding, hver sem hann
varf hafði breytt rétt þegar hann skrifaði Mr. Fen-
shawe alt saman. Það hlaut að vérða til þess að
skýra málið og gefa þeim tækifæri til að taka i taum-
ana, sem í raun réttri hafði ekkert á móti Kerber.
Og Royson hugsaði þannig með sjálfum sér: “Eg
þarf ekki að viðhafa neinn asa. Það er bezt að láta
Fenshawe lesa bréfið, og um fram alt þarf eg að
finna góð ráð og dýr fyrir dótturróttur hans; svo má
vera ef hamingjan er með, að alt endi slysalitið.” Og
það lék bros um andlit hans, þegar hann var að
reyna að greiða allar þessar flækjur i ííuga sér.
Þegar ungur maður vill ekki tapa félagsskap
ungrar stúlku, þá er það víst og áreiðanlegt að hann
fínnur altaf upp ástæður í huga sér, sem segja hon-
um að þessl sé ekki þörf.
Alt í einu stóð Irene upp og sagði Stump að hún
væri honum samdóma — það að skoða fólkið sjálft
þar sem það streymdi fram og aftur um*götumar,
væri skemtilegra en að lesa fréttir um sniðið og efnið
í síðustu danskjólunum. Dick stakk bréfiunum i vasa
sinn og hefði lagt orð í samræður þeirra ef hann
hefði ekki tekið eftir því að Mrs. Haxton hallaðist
áfram i stólnum og skoðaði alla bréfahrúguna á borð-
inu.
Það var ekkert athugavert þó hún gerði þetta, af
því fjöldi tímarita og blaða voru innan um bréfin, og
þau voru öllum opin. En af því að Royson víssi af
einu bréfi þar afar áríðandi, fór hann eftir þeirri kenn-
ingu að ef tækifærið skapar þjófinn að þá skyldi
mannorð Mrs. Haxton ekki fyrirfarast í dag, ef hann
mætti ráða. Hann kveikti i vindli, færði svolítið til
stólinn sinn og settist andspænis henni, io—12 fet frá
henni. Opnar svalagrindumar vora 5—6 fet frá
honum hægramegin og vinstra megin við Mrs-
Haxton. Þau gátu bœði horft í gegnum grindumar
niður á stéttina hinum megin, þar sem hörundsdökk-
ir ítalir fóra um og opnar vinnustofur blöstu við þeim.
Mrs. Haxton tók auðsjáanlega ekkert eftir honum,
hún rendi augunum yfir póstmerkin og umbúðimar.
Loksins tók hún upp tímarit og ætlaði að fara að
opna það, þegar Irene sagði eitthvað sem hún tók
eftir:
“ítalinn sem þama stendur við kornhlöðudyrnar,”
sagði Irene’, “virðist vera standandi hissa á því að
sjá ókunnugt fólk á gistihúsinu.” Og hún brosti
innilega og leit á þau um leiö og hún sagði þetta.
“Þessir Italir eru oft sérstaklega ókurteisir hund-
ar, ungfrú,” svaraði Stump og leit upp svo að skein
i eldrauð augun og ægileg i mesta máta.
“Þekkir hann þig? hvaö heldurðu?” spurði Irene,
þegar hún tók eftir að Italinn horfði á hann neðan
af götunni. “Eg sá hann koma eftir götunni, og
undir eins og hann sá okkur stanæmdist nann. Hann
hefir einblínt á okkur í einar fimtán mínútur.”
“Eg hefi flutt marga ítali á æfinni,” svaraði
Stump. <“Það gæti svo sem meira en verið að hann
væri einn þeirra sem eg hefi hjálpað yfir Genoa fló-
ann eða Neples fjörðinn.”
“Eu heyrðu kafteinn!” sagði Irene hlæjandi
“Þéssi maður sýnist vera af góðum ættum.”
“Ó, vertu blessuð, ungfrú, það er af og frá; eftir
búningnum að dæma er hann fiðluleikari; og eg man
eftir því einu sinni í Brindisi, að fólk hélt að eg væri J
herramaður meðal kolaberanna.”
Eðlilegt var það að þau Mrs. Haxton og Dick
litu! út á götuna til þess að virða fyrir sér manninn,
sem um var verið að tala. Þótt þau gætu auðveld-
lega séð hann, þá var engin hætta á því að þau sæj-
ust þaðan sem þau vora, svo vel að þau þektust.
Slkugga af svölunum bar svo á þau að þau sáust
óglögt. ítalinn var meðalmaður á hæð, bar sig vel og
hermannlega og var fríður sýnum- Alt útlit hans var
þannig að það sannaði hve herfilega Stump gat verið
skeikull í dómum sínum. Það var auðséð að hann
hafði hug og augu á þeim sem við svalagrindurnar
stóðu, En tæplega var Royson búinn að virða fyrir
sér aðal drættina í andliti hans, þegar Mrs. Haxton
rak upp hálfkæft hljóð. Honum heyrðist eins og hún
hefði ætlað að háhljóða, en hepnast að draga úr því
með afarmikilli herkju. Hún varð skyndilega náföl
í andliti; hún, klemdi saman varimar, sem alveg
sýndust blóðlausar. Öll fegurð hennar var horfin
alveg eins og lifsblómi fagurrar rósar hverfur á
augabragði þegar sérstakri tegund ljóss er beint að
lienni. Sjáaldrið stækkaði eins og á veikri mann-
eskju undir vissum kringumstæðum, og nýjar línur
eða hrukkur birtust í munnvikjunum, sem aldrei
höfðu sést þar áður.
Vegna hávaðans á götunni vissi hvorki Irene né
Sturnp, hvílik áhrif það hafði haft á Mrs. Haxton að
sjá Italann.
Það var eins og einhver innri tunga hvíslaði því
að Royson að þetta hlyti að vera Alfiere; að Mrs.
Haxton hefði þekt hann og væri dauðhrædd við hann.
jyjJARKET JJOTEL
v® sölutorgiC og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Furniture
Overland
J. C. MacKinnon
ELECTRICAL CONTRACTOR
Sher. 3019 588 Sherbrooke St.
Hreinasta og
Smekkbezta er
pWBJ
fC
Merkur og pela flcskur í kössum
Fœst í smásölubúðum eða þar sem það
er búið til;
E. L. DREWRY/Ltd.
Winnipeg
Umboðsmenn Lögbergs.
J. A. Vopni, Harlington, Man.
Ólafur Einarsson, Milton, N.D.
K. S. Askdal, Minneota, Minn.
G. V. Leifur, Pembina.
J. S. Bergmann, Garðar, N.D.
Jón Pétursson, Gimli, Man.
S. S. Anderson, Kandahar, Sask.
Jón Ólafsson, Leslie, Sask.
A. A. Johnson, Mozart Sask.
S. Loptsson, Churchbridge, Sask.
Jónas Samson, Kristnes, Sask.
Paul Bjarnason, Wynyard, Sask.
. J. J. Sveinbjömsson, Elfros, Sask.
C. Paulson, Tantallon, Sask.
Olg. Friðriksson, Glenboro.
Albert Oliver, Brú P.°., Man.
Joseph Davidson, Baldur, Man.
Ragnar Smith, Brandon, Man.
D. Valdimarsson, Wild Oak, Man.
Jóhann Sigfússon, Selkirk, Man.
S. Einarsson, Lundar, Man.
Kr. Pétursson, Siglunes, Man.
OI. Johnson, Winnipegosis, Man.
A. J. Skagfeld, Hove, Man.
Guðbr. Erlendson, Hallson, N.D.
O. Sigurðsson, Bumt Lake Alta.
Sig. Mýrdal, Victoria, B. C.
Th. Simonarson, Blaine, Wash.
S. J. Mýrdal, Point Roberts.
SigurtJur Jónsson, Bantry, N.D.
Lögbergs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞV(
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI
Ættjarðarvinir
Verndið heiUuna og komist hjá
reikningum frá Iaeknum og sjúkra-
húsum með því að eiga flösku fulla
—af—
RODERICK DHU
Pantið tafarlaust.
THE CITY LIQUOR STORE,
308-310 Notre Dame Ave.
Garrjír 2286. Búðinni lokað kl 6
Nýjustu tæki
GERA OSS MÖGU-
LEGT AÐ FRAM-
LEIÐA PRENTUN
SEM GERIR VIÐ-
SKIFTAVINI VORA
ANÆGÐA
The Columbia Press,
Llmited
Book. and Commercial
Printera
Phone Garry 2156 P.O.Box3172
WINNIPBG
Aðeins $2.00
ári fyrir Lögber
og premíu þar að auki
stærsta íslenzk
fréttablað í hein
gjörist kaupandi J>e«a.