Lögberg - 21.10.1915, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 21. OKTÓBER 1915.
3
LUKKUHJOLIÐ.
Eftir
LOUIS TRACY.
Ökumaðurinn fór með þá eftir glöggum og grciö-
um vegi beint á höfnina.
Þegar Dick kom auga á Aphrodite á höfninni,
ljómandi og tignarlega, skinandi hvíta frá hendi mál-
arans, með blaktandi seglum og listiskútu merki, þá
spurði hanp félaga sinn hvort hann vissi til hvers
ítalskur fallbyssubátur væri að njósna þar við strönd-
ina og að hverju hann væri að lelita.
“Já, vertu blessaður! eg veit það. Hans hátign
sagði mé*r frá öllu út í yztu æsar.” sagði Mr.
Fenshawe, og brosti hæðnislega. Ef eg væri nokkr-
um .árum yngr iog við hefðum engan kvenmann um
borð, þá léti eg engar þess konar hótanir hindra mig,
og eg þekki; þá illa skipsráðendur mína og þjóna ef
þeir fylgdu mér ekki að málum. En eins og alt
stendur af sér er okkur ómögulegt að gera neitt; það
er það sem mér gremst — hvað maður er gersam-
lega vamarlaus.”
“Við höfum engar stórar byssur, það er satt,”
sagði Dick og kastaði frá sér allri hugmynd um að
yfirgefa skipið, i bráðina að minsta kosti. “En við
liöfum nóg af vopnum og skotfærum til þess að gera
hverjumi það erfitt í Massowah að veita okkur við-
nám, ef við einu sinni getum lent.”
Hinn andvarpaðii. Hvort það var fyrir elli sakir
eða vegna þess að honum sýndist þetta ekki praktiskt,
það er ekki gott að segja.
“Vopn okkar eru aðeins búin til í varnarskyni,
ekki til sóknar,” sagði hann. Kerber ætlaði að koma
í veg fyrir óvináttu frá hend'i Araba, það er alt og
sumt* En eg örvænti ekki um að við getum fengið
úéttan hlut okkar frá Rómaborg. Það er þó ómögu-
legt að menn viti það þar að eg er foringi þessarar
farar. Það er svo bandhringlandi vitlaust að fara
með mig eins og ræningja. Eins og þú veizt, Mr.
Royson, kaus ítalska fornfræðisfélagið mig sem
heiðurs vara forseta fyrir io árum.”
Dick hafði sínar eigin hugmyndir um það hversu
vel Aphrodite væri vopnuð, en nú var enginn tími til
að tala um það. Meira að segja hann var farinn að
sjá ýmislegt í þessu atriði, sem ekki var þægilegt að
samrýma við staðhæfingar Mr. Fenshawes. í fyrsta
lagi hafði ríkisstjórinn farið eftir sérstökum skipun-
um og yfirvöldin í Róm hlutu að hafa vitað ná-
kvæ.mlega um það, hver eigandi Aphrodite var. 1
öðru lagi var það auðsætt að sá sem aðallega var
stefnt að í þessum djöfullega leik, var Kerber. Rík-
isstjórinn dró enga dul á það að miljónerinn hefði
verið tekinn fastur aðeins vegna þess að hann tjáði
sig vera einn aðal forsprakkann í fyrirtæki Austur-
ríkismannsins, og það var meira en lítil viðurkenning
um yfirsjón frá ríkisstjórans hálfu að þeir voru nú
á leið til gistihúsins i kerru hans hátignar. í síð-
asta lagi gat það ekki átt sér stað að nokkur maður
nema sá sem var hálfvitlaus áf reiði, gæti neitað
rétti Itala til þess að fyrirbjóða lendingu við nýlendu,
strendur sínar útlendu liði, öðru eins og því sem
Kerber hafði útvegað; liði sem var þannig ýtbúið að
Mr. Fenshawe að líkindum hafði enga hugmynd um.
Dfick hlustaði því þegjandi á staðhæfingu félaga
upp alla söguna í aukirtni og endurbættri útgáfu.' liggja hverjum heilvita manni i augum uppi að Irene
Royson tók eftir því að hún gaf sig alls ekkert að
þeim parti sögunnar er hann snerti. Hún hafði á
sér vanþóknunarsvip og það var ekki laust við að
honum fyndist að hún hlyti að vera reið við sig
fyrir það að hann skyldi fara í erinduim fyrir Mrs.
Haxton, án þess að láta hana vita. Það var nú samt
huggandi að vissu leyti. Hann var viss um að hún
mundi fyrirgefa honum það þegar hann hefði tæki-
færi til að segja henni nákvæmlega hvað, fyrir hefði
komið.
, . •
Þau voru svo niður sokkin í samtalið að þau
tóku ekki eftir að dimt var orðið, fyr en þjónn kom
með 1 jós. Þau höfðu ekki gætt þess hve fljótt
myrkrið dettur á í heitu löndunum. Mr. Fenshawe
stöftk á fætur með svo snöggum hreyfingum að halda
mætti að hann hefði verið komungur maður.
“Eg verð að rjúfa áform mitt og senda að minsta
kosti eitt símskeyti frá Massowah,” sagði hann. “Það
er alveg meinlaust og ætti að komast hindrunarlaust,
því það er til skrifstofunnar minnar í Lundúnaborg
til þess að láta senda öll mín bréf til Aden hér eftir.
Þú gerir svo vel að fara með skeytið fyrir mig,
Royson og borga það.”
Dick fór jafnskjótt og skeytið var tilbúið. Það
var auðséð að Irene forðaðist að lita á hann á meðan
afi hennar var að skrifa skeytið, og með því styrkti
hún þann rangláta grun að hún væri að reyna að ná
ástum hans; í sannleika var hún kvalin af efa’ og
hún hugsaði jafnvel enn þá minna um Royson en
hann ímyndaði sér. Henni datt það í hug að það
hefði ef til vill styrkt þá hugsun Austurríkismanns-
ins að hlýtt væri á milli þeirra, hversu snögglega
Kerber hefði verið tekinn fastur. Eins og öllum til-
finninganæmum mönnum var afa hennar hætt við að
fara út í öfgar, og hún fanrí það að nú var þýðing-
arlaust að reyna að veikja trú hans á þeim, sem hann
áleit aði orðið hefðu saklausir fyrir ofsóknum.
“Kemur Stump aftur fyrir kveldverð?” spurði
Mr. Fenehawe, eftir að hann hafði litið yfir bréfin
sem Irene fékk honum.
“Það vona eg. Mrs. Haxton fór í svo miklum
flýti að eg gleymdi að minnast á það.”
“Var það 'af lasleika eða hræðslu að hún varð að
fara út á skip?”
“Eg býst við að hana hafi grunað eitthvað í átt-
ina, en ekki viljað hræða þig. Þess vegna var það
að hún sendi Mr. Royson til okkar. Meðal annara
orða, hvað sagði hún honum að gera?”
“Eg hefi enga hugmynd um það,” svaraði Irene
kuldalega.
“Það er skrítið; ákaflega skrítið. Eg ætlaði að
spyrja hann að því, en gleymd'i þvi af geðshræring-
unni.”
“Hann kemur aftur eftir fáein augnablik,” sagði
hún með meiri athygli.
Það var barið að dyrum. Svertingi kom inn, og
þótt þau skildu hann ekki þá komust þau að því að
einhver vildi finna Signora Haxton. Hann bar
nafnið skýrt fram; svo enginn vafi lék á hvað hann
átti við, og Irene svaraði honum:
“Signora er ekki héma.”
, Mr. Fenshawe var niðursokkinn í bréfin sín, en
honum varð litið upp:
“Hvað er það?” sagði hann í skipandi tón.
“Það er einhver að spyrja eftir Mrs. Haxton,”
svaraði hún.
“Það er bezt að fara og tala við hann. Ef hann
getur sagt okkur nokkuð, þá komdu inn með hann.”
“Hún fór ofan með þjóninum. Hann benti .henni
á dúðaðan Araba í dyrunum, sem hneigði sig djúpt
síns um . stjórnarfarslega hefnigirni. Hann fastsetti
sér það að tala um málið við Miss Fenshawe áður llndir dns og hann sá hana
en hann segði orð um Alfiere eða þær fréttir sem
hann hafði fengið frá Lundúnaborg; í stuttu máli
var hann sannfærður um að þegar afi hennar væri
búi’tin að sofa yfir nóttina, þá væri hægt að tala við
hann með skynsemd og sanngimi. Ef einhverjar
sakir vom virkilega á hendur Kerber, þá var bezt
að láta þær koma í dagsljósið. Ef þær voru sannar,
-þá voru tiltektir Italiu fulltrúans afsakanlegar; ef
það sannaðist við rannsókn að þær væm rangar, þá
yrði svo mikil iðrun og eftiirsjá af hálfu stjórnarfull-
trúanna að fyrirgefningarbæn yrði ekki látin nægja,
heldur yrði þeim veitt öll möguleg aðstoð til farar-
innar. v
Þegar þeir nálguðust glistihúsið sá Royson Irene,
þar sem hún horfði löngum augum eftir aðalstrætinu
frá svölunum. Það var dálítið undarlegt að hún
skyldi vera ein; en allar aðrar hugsanir liurfu fyrir
þeirri gleði sem auðsæ var á svip henna? þegar hún
sá kerruna staðnæmast og frétti að afii sinn væri'
kominn. \
Þeir heyrðu að hún rak upp undmnar og gleði-
óp og flýtti sér 'ofan til þess að mæta þeim.
“Hamingjunni sé lof, afi minn!” sagði hún.
“Htvar hefurðu verið, eg hefi beðið eftir þér í eilífð-
artíma, og verið að brjótalíeilann um það hvað hefði
getað orðið um þig.”
“Rikisstjórinn var svo elskulegur að hann ætlaði
aldrei að sleppa mér,” sagði Mr. Fenshawe með þótta-
fullri stífni í röddinni. “Hann hélt baróninum
“Hvaða erindi hefir þú?” sagði hún á ítölsku, en
Arabinn benti á lokaðan vagn við stéttina rétt hjá
gistihúsinu. Hún hélt að einhver gestur væri í
vagninum, sem ekki vildi fara á allra færi, og gekk
þangað óhikandi. Það var óvanalegá margt fólk á
strætinu, sem var dimt og fult af reyk; en hún gætti
þeirra ekki sem fram hjá gengu, því Arabimi| hafði
opnað vagndymar, og hún bjóst við að einhver væri
j>ar sem liti út í dyrnar og framan i sig.
En vagninn var tómur.
“Þetta hlýtur að vera einhver misskilningur,”
sagði hún og leit fyrst á þann er ók og svo á sendi-
sveininn. Skyndilega varð hún Jæss vör sér til
skelfingar að margar aðrar hvítklæddar verur höfðu
hljóðlega læðst á milli hennar og dyranna. Hún rak
upp dálítið hljóð og reyndi að komast aftur inn í
gistihúsið. Alt i einu var hún þrifin af einhverju
heljarafli; ófínni hönd var tekið fyrir munninn á
henni og hún var dregin með dýrslegu ofbeldi inn í
vagninn. Hún sá í huga sér morðsamsæri io—12
manna. Afarmikill hávaði var á strætinu og stétt-
arnar voru þaktar af upphlaupsfólki. Hnífar blik-
ulðu í loftinu. Arabar með móbrúna handleggi flug-
ust á upp á líf og dauða og bölvuðu hverjir öðrum
með öllum ]>eim ókvæðisorðum sem Múhameðstrúar
menn eiga til.
Eþis og eðlilegt var reyndi fólk að gægjast út frá
gistihúsinu til j>ess að sjá hvað um væri að vera, en
áfloga hundamir fyltu ganginn svo engum var unt að
fyrir fult og alt. En Við skulum koma upp a loft. I, . , .
„ . . . . . . K'omast ut ne írin og tveir htlir hestar vom barðir
Hvar
er
Eg er alveg að detta í sundur af hungri
Mrs. Haxton?”
“Eg er hrædd um að hún sé veik. Hún
ekki hitann og hávaðann. Hún bað Stump að fara
með sér út á skip fyrir rúmum hálftíma. Eg sagði
henni auðvitað að mér væri sama þó eg biði hér
þangað til einhver kæmi. En það skrítna var að þótt
eg horfði stöðugt út, þá sá eg hvofki hana né Stump
fara frá gistihúsinu.”
Þegar hér var komið vom þau orðin alein og
enginn sá eða heyrði til þeirra og Mr. Fenshawa
gerði Irene alveg forviða með því að segja henni
áfram fyrir vagninum i gegnum þyrpinguna. Svo
hættu áflogin eins skyndilega og þau byrjuðu, og
þoldi engjn spjöll höfðu orðið svo teljandi voru önnur en
þau að Irene var horfin.
IX. KAPITULI.
* Fleygiferö í náttmyrkrinu.
Ymislegt smávegis hjálpaði til þess að auka æs-
inguna og gauraganginn fyrir utan dyrnar á Grande
del Universa gistihúsinu enn þá meira. Þaö virðist
hafði verið tekin í misgripum fyrir Mrs. Haxton.
Öllum mun hafa gramist j>etta; en þegar slept er
hluttekningu ]>eirri sem Irene átti í huga hvers
manns, þá var ekki annað hægt en að dáðst að snild
þeirri sem þorpararnir sýndu. Ef samvizkulaus ráð-
snild á aðdáun skilið, þá var það svo í þessu til-
felli. í stuttu máli, þetta snarræðisbragð hefði orðið
eitt hið frægasta í glæpasögu Massowah ef forlögin
hefðu ekki aðskilið Mulai Hamed og Royson tveim
klukkustundum, áður.
Sólin hneig til viðar að baki Abyssiniu hæðanna,
á meðan herrann beið heimkomu ríkisstjórans í varð-
stofu virkisins. Rétt um sólarlagið féll varðmaðurinn
á kné, snéjri ásjónu sinni til Mecca og baðst fyrir,
þvi hann var óbreyttrar Múhameðstrúar. Annar
trúr þjónn spámannsins gerði það sama, sungu og
tautuðu þeir báðif bænir sínar í einingu. Það er
sagt að bænavers séu sjaldan sungin með eins mikl-
um útvortis fjálgleik; og í farigahúsum. í þessu til-
liti voru fáir sem tóku fram Mulai Hamed og þess-
unt augnabliksfélaga hans. Þeir fluttu bænina og
sálminn, og flýttu sér i gegnum allar reglur og féllu
fram eins og þeir væru sem æfðir hermenn að æfa
sig eftir fullkomið nám i þeirri grein.
Svo sögðu þeir hver öðrum fréttir. Mulai Hamed
sagði frá því sem hann vissi í gistihúsinu, en hlaut
aftur þæ'r óvæntu fréttir að herrarnir væru tveir
fangar. Sanntrúarmaður hans var matreiðslumaður
i kastalanum og sagði hann þetta. En matreiðslu-
sveinninn flýtti sér í brott til þess að táka höfuðin
af nokkrum horuðum fuglum, sem áttu að verða til
miðdagsverðar um daginn handa yfirforingjanum.
Mulai Hamid var að velta því fyrir sér þegar hann
var orðinn einn, hvort hái herrann hefði virkilega
verið hafður í haldi. Loksins sá hann Mr. Fenshawe
og Royson þar sem þeir óku með lpgandi hraða í
kerru, ríkisstjórans meðfram ströndinni. Hann bölv-
aði þeim báðum eftir því sem honum fanst við eiga
og lagði af stað gangandi til gistihússins, þótt langt
væri. Hann var fæddur kjaftaskúmur og frétta-
smal,i og valdi því þann veginn sem líklegt var að
iiann mundi mæta fleirum. Vegur hans lá því ná-
Iægt stóra bænahúsinu. Abdullah, sem dauðleiddist
staðurinn, er Mrs. Haxton hafði ákveðið fyrir
Kerber, tók eftir að Mulia Hamed hafði merki, er
hann kannaðist við og leitaði því frétta;
“Bróðir minn!” sagði hann. “Eg vil gjarnan
hafa tal af þér.”
“Segðu það sem þér býr i brjósti,” sagði hinn
kurteislega. Þvi Mulai Hamed var upp með sér af
því að hann skildi vera ávarpaður þannig af heldra
manni.
“Það eru gestiir hjá þér, eftir því sem eg 'veit
bezt. Það er gamall maður, feitur maður eins og
uxi, ungnr maður sem er full sex fet og grannur
maður, herrann sem eg bið eftir. Getur þú frætt mig j
nokkuð um þá?”
Mulai Hamed fór yfir lýsinguna í huga^ sér með
mesta spekingssvip: “Eg lield að þessi “herra” sé í
fangelsi,” sagði hann.
Abdullah mislikaði auðsjáanlega. Hann var með
óblönduðu prestablóði af eyðimörkinni; hann hafði
þegar sýnt afarmikla tilslökun með þvi að kalla þenn-
an mann bróður. Honum fanst sér misboðið.
“Eg var ekki að spyrja rétt fyrir forvitnis sakir,”
sagði hann þurlega. “Þetta svar er gefið rétt eins
og það kæmi frá drukknum Frakka.” ,
“Nei, vinur; eg tala sannleika,”- svaraði hinn.
“Verði mér að eilífu neitað um drykk við hina hvítu
lund spámannsins, ef eg hefi ekki sagt þér rétt frá
þvi, sem míér var sagt.”
Abdullah stilti reiðina, hlustaði á sögu Mulai
Hameds og sannfærðist. Hvað sem Mrs. Haxton
segði og þrátt fyrir forboð hennar þá varð hann nú
að sjá hana tafarlaust. Hann fylgdi þvi aðstoðar-
vara verðinum heim að gistihúsinu. Á leiðinni mættu
þeir lokuðum vagni illa útleiknum, sem ekið var á
í fleygiferð eftir sjaldfarinni aukagötu; og héldu þeir
báðir að þar væri einhver að flýta sér til að komast
á brautina sem liggur milli Massowa og meginlands-
ins.:
“Hver ferðast með svona miklum hraða?” spurði
Abdullah, og horfði á eftir kerrunni.
“Kannske pósturinn fari upp á landið í kveld,”
svaraði Mulai Hamed. En hávaðinn við gistihúsið
dró að sér athygli þeirra og svo hlupu þeir með hin-
um. Þvi upphlaup hefir altaf þau áhrif að safna
öllum sem í nánd eru inn í hringiðuna.
Dick var þá rétt að' fara af stað út úr símastöð-
inni. Hann hafði sent þaðan hraðskeyti fyrir sjálf-
an sig. Yfirborðs kurteisi krafðist þess að hann
svaraði til málamynda skeytunum frá Mr. Forbes.
Hann sendi því þetta stutta skeyti: “Skrifa, Roy-
son”. Horium fanst að með því segði hann nóg.
Aður en hann færi aftur til Mr. Fenshawe og Irenar,
gekk hann spölkorn i áttina til hafnarinnar og mætti
hann þá Stump, eins og hann hafði hálfpartinn búist
við, þar sem hann var að koma utan af skipinu.
Hann sagði Stumps kveldfréttirnar; en hann
hafði verið að hugsa um annað, og kom hann fram
með getgátu, sem að likindum skýrði afstöðu Kerbers:
“Eins og þú getur skilið,” sagði hann, “þá liggur
svona í því. Þessir déskotans Italir haia leo 1 sipum
höndum, og hver gaf þeim það? Auðvitað náunginn
sem útbjó árásina i Marseilles. Þú sagðir ekkert
um þetta, og það var alveg rétt gert. En Tagg er
ekki eins heimskur og hann sýnist vera, og hann
sagði mér að blaði hefði verið stolið úr vasa Kerbers.
Það blað hefir komið hundunum af stað. Þeir kom-
ust á undan Aphrodite með því að ná í póstinn til
Indlands í Bridiri, og svo höfðu þeir alt undirbúið
þegar við lentum héma. Miss Irene og eg sáum einn
þeirra i dag, þar sem hann hafði stöðugt auga á
gistihúsinu.”
“Eg held það hafi verið Alfiere,” sagði Dick.
“Mrs. Haxton meira að segja játaði það fyrir mér
og það kom henni svo á óvart að sjá hann að hún
varð að fara sökum geðshræringar.”
“Hvað, hver er þessi Alfie? hvað lxitir hann?”
sagði Stump.
“Fyrirgefðu, mér þykir þetta ákaflega leiðinlegt;
eg mundi ekki eftir því að þú vissir ekki um hann.
Hann er maðurinn sem náði í bókfellið eða blaðið í
Marseilles. Bæði Mrs. Haxton og barónninn eru
hrædd við hann.”
“Þú sýnist vita allan skrattann um þetta mál,”
sagði Stump hátt og gleiðgosalega.
“Eg get ekki annað — eg hefi dregist inn í það
á ýmsan hátt. Auðvitað hefi eg komist að þvi öllu
i molum, en það er talsvert og nærri því ótrúlegt,
]>egar það kemur alt saman. Eg skal lofa þér því
kafteinri,' að eg skal segja þér upp alla söguna núna
einhvem tíma bráðlega. En á hinn bógmn alit eg
að því fyr sem við komumst til Aden, því betrai sé
það fyrir Mr. Fenshawe og kvenfólkið, og eg gef
þét það ráð með allri virðingu, að þú tafarlaust lát-
ir að orðum Miss Fenshawe, ef hún skyldi fara þess
á leit við afa sinn að fara þangað strax.”
“Þetta er skrítinn skolli,” sagði Stump i hálfum
hljóðum við sjálfan sig. “En þetta er einmitt það
sama sem Mrs. Haxton sagði þegar eg hjálpaði
hanni að komast upp eftir skipsstiganum. Ha! hvað
er þetta. Hvar ér eldurinn! Ef mér skjátlast ekki
alveg, drengur minn, þá eru rífandi áflog eða ein-
hverskonar gauragangur fyrir utan déskotans gisti-
húsið. Nei, nei, blandaðu þér ekki í leik með Aröb-
um, rétt eins og þú værir að ganga i makindum nið-
ur Edgwore götu á laugardagskveldi; það er ekkert
spaug að lenda i áflogahringiðu af þessu tagi. Þessi
leggjalöngu svín væm reiðubúin að reka í þig hníf-
inn bara að gamni sínu. Haltu þér alveg frá því og
horfðu á leikinn álengdar. Og geföu bara ærlega á
kjaftinn hverjum dóna sem ræðst á þig að fyrra
brágði, þá hætta þeir.”
Þessar aðvaranir Stumps, þótt góðar væru, voru
ónauðsynlegar. Enginn úr hópnum kom nálægt- þeim.
Aflogin eða gauragajigurinn hætti eins skyndilega
og hann byrjaði og þeir voru komnir inn í gistihúsið
áður en þjónarnir, sem allir voru með lífið í lúkun-
um, dirfðust að segja frá því að stúlkan væri horfin.
Svertinginn sein fylgdi henni niður stigann kvaðst
þess fallviss að hún hefði farið sjálfviljug í kerruna,
sem hefði verið við stéttina. En sorg og gremja Mr.
Fenshawes þegar gistihússstjórinn sagði honum
hvað fyrir hefði komið, sannfærði Royson um að
staðhæfing þjónsins væri ómöguleg — næði engri átt.
Atfk þess kom það í ljós glöggar og glöggar að ræn-
ingjarnir höfðu hugann á Mrs. Haxton en ekki
lrene. Royson braut heilann um það i eldheitri
reiði og ráðaleysi hvað gera skyldi
^ARKET JJQTEL
ViB sölutorgiC og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Fumiture
Overland
J. C. MacKinnon
ELECTRICAL CONTRACTOR
Sher. 3019
588 Sherbrooke St.
Hreinasta og
Smekkbezta er

Merkur og pela flcskur í kössum
Fæst í smásölubúðum eða þar sem það
er búið til
E. L. DREWRY, Ltd.
Winnipeg
Honum datt i|
hug að hugga Mr. Fenshawe með þvi að Irene yrði;
tafarlaust slept þegar ræningjarnir fyndu út mis-
gripin.
Það var enginn tími til skýringa. Alt var í háa
lofti. Allir þutu fram og aftur í ráðaleysi og vand- (
ræðum. Maður var sendur út af örkinni til þess að ^
sækja lögreglujþjón og alt var á ringulreið þegar
Arabi nokkur kom til Roysons, andlitslag hans t
sýndi það glögt að hann var af öðrum flokki en
Stranda Arabarnir. Drættirnir voru hreinni, Auga-
brúnirnar meira bogadrengnar og kinnbeinin hærri.
Vagninn hans var einnig þannig að auðséð var að
hann 'var af betra trigi, og sjálfur var hann klæddur
likara Alger mönnum. Þetta var Abdullah; hafði
hann skilið það í þvi sem svertinginn hafði sagt i
sundurlausum setningum, að Mrs. Haxton hefði ver-
ið tæld í burtu i kerrunni. Hann hafði sínar ástæð-
ur fyrir því að halda að hún yrði fyrir einhverjum
misþyrmingum i Massowah. Hann nefndi nafn
hennar alveg rétt, en Miss Fenshawe þekti hvorugur
þeirra.
“Herra minn,” sagði hann og snéri sér að Dick.
Hann talaði ágæta frönsku. “Kant þú að sitja
hest ?”
“Já”, sagði Dick, og vonaði — þótt sú von væri
á litlu bygð — að þessi stillilegi ókunni maður kynni
ef til vill að geta gefið einhverjar upplýsingar, þó
ekki væri nema viðvíkjandi því hvemig Irene hefði
verið tekin eða gint. I
“Komdu þá með mér!” sagði Abdullah með sömu j
stillingunni. “Eg held eg geti kannske fundið það
út hvert frúin hefir verið flutt.”
“Þú getur sett upp hvaða verðlaun sem þér sýn-!
ist, ef þú segir satt,” svaraði Dick. “Komdu með mérj
til ^ír. Fenshawe, hann staðfestir - það loforð mitt.” j
“Eg þarf einskis manns hjálpar nema þinnar,”
hvíslaði Abdullah. “Eg kom bara til þin vegna þess |
að þú ert Evrópumaður, og eg verð að hafa einhvem
mð mér til þess að afsaka mig ef eitthvað kemur
fyrir. Eg er ókunnugur hér, og mér mundi ekki j
verða trúað af neinum, þú lítur þannig út að þú
deyir ekki ráðalaus, Komdu, herra minn, við meg-
um ekki eyða tímanum til einskis.”
“En eg verð að segja vinum mínum frá því.”
“Nei, nei; það er ekki áríðandi, herra minn;
meira að segja, það er ekki ráðlegt. Ef hugboð mitt
er rétt þá verðum við tveir einir að fjalla um þetta.
Hinir eru æstir og órólegir. Þeir segðu fréttimar
um allar tryssur. Og ef okkur hepnast ekki ferðin,
þá komum við aftur eftir hálftíma. Talaðu ekki eitt
einasta orð viö nokkurn lifandi mann, en komdu með
mér!”
Umboðsmenn Lögbergs.
J. A. Vopni, Harlington, Man.
Ólafur Einarsson, Milton, N.D.
K S. Askdal, Minneota, Minn.
G. V. Leifur, Pembina.
J. S. Bergmann, Garðar, N.D.
Jón Pétursson, Gimli, Man.
S. S. Anderson, Kandahar, Sask.
Jón Ólafsson, Leslie, Sask.
A. A. Johnson, Mozart Sask.
S. Loptsson, Churchbridge, Sask.
Jónas Samson, Kristnes, Sask.
Paul Bjarnason, Wynyard, Sask.
J. J. Sveinbjörnsson, Elfros, Sask.
C. Paulson, Tantallori, Sask.
Olg. Friðriksson, Glenboro.
Albert Oliver, Brú P.°., Man. •
Joseph Davidson, Baldur, Man.
Ragnar Smith, Brandon, Man.
D. Valdimarsson, Wild Oak, Man.
Jóhann Sigfússon, Selkirk, Man.
S. Einarsson, Lundar, Man.
Kr. Pétursson, Siglunes, Man.
OI. Johnson, Winnipegosis, Man.
A. J. Skagfeld, Hove, Man.
Guðbr. Erlendson, Hallson, N.D.
O. Sigurðsson, Bumt Lake Alta.
Sig. Mýrdal, Victoria, B. C.
Th. Simonarson, Blaine, Wash.
S. J. Mýrdal, Point Roberts.
Sigurður Jónsson, Bantry, N.D.
Ættjarðarvinir
Verndið KeiUun^ og komist bjá
reikningum frá Iæknum og sjúkra-
húsum með því að eiga flösku fulla
—af—
RODERICK DHU
Pantið tafarlaust.
THE CITY LIQUOR STORE,
3C8-310 Notre Dame Ave.
Garry 2286. Búðinni lokað kl 6
Lögberqs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞVl
AÐ GERAST KAUPANDl AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI
Nýjustu tæki
GERA OSS MÖGU-
LEGT AÐ FRAM-
LEIÐA PRENTCN
SEM GERIR VIÐ-
SKIFTAVINI VORA
ANÆGÐA
The Columbia Press,
L.lrriiteci
Book, and Commercial
Printers
Phone Garry 2156 P.O Bo«3172
WINNIPKG
Aðeins $2.00 á
ári fyrir Lögberg
og premíu þar að auki
stærsta íslenzka
fréttablað í heimi
gjörist kaupandi þess.