Lögberg - 27.01.1916, Blaðsíða 3

0
LÖGfiíiitíi, FIMTUDAGINN 27. JANUAR 1916

LUKKUHJOLIÐ.
Eftir
LOUIS TRACY.
“Þau eru rétt hvort handa öðru, barónninn og
hhn' þar hæfir skel kjafti, Miss Fenshawe” sagSi
Stump. “Eg hefi veitt þeim eftirtckt, og fari eg þá
norður og niður ef þau eru ekki komin í einhverja
klípu núna.”
Irene ieit á iiann undrandi, því orð þessa klunna-
lega sjómonns áttu undarlega vel við það, sem henni
hafði sjálfri dottið í hug.
“Þú segðir það ekki ef þú vissir hvers vegna þau
fóru svona fljótlega i burtu” sagði hún.
“Getur verið ekki, Miss Fenshawe. En svo get-
ur líka skeð að þú hafir ekki heyrt nema annan hund-
inn gelta, ef eg mætti þannig að orði komast. Eitt
er víst og það er það að baróninum er mjög ant um
að koinast í burtu. Og er það ekki auðséð á öllu að
hann vill ekki vera hér þegar Royson kemur heim
aftur? Taktu eftir orðum mínum, Miss Fenshawe,
þú færð einhverjai fréttir sem koma þér á óvart, þeg-
ar stýrimaðurinn kemur heim aftur.”
Aldrei hefir neinn spáð réttara, en aldrei hefir
nokkur spámaður orðið meira hissa á þvi hve rétt
hann spáði. —
Royson og Abdur Kad’-r á fljúgandi ferð, eins og
þeir ættu lífið að leysa, vitandi það að þótt þeir kæm-
ust hjá handtekningu eða dauða, þá yrðu þeir að
rninsta kosti að flýja á dauðþreyttum skepnum til
þess að bjarga ferðinni frá eyðileggingu þcirri, sem
Alfiere auðsj ianlega hafði hugsað sér að koma fram
með aðstoð hinna félaga sinna.
Þeir riðu því eins hart og þeir frekast komust.
Kúlurnar þutu alt í kringum þá, og ein kúlan nam
stykki úr bvssu Dicks og lá þá við að hann kastaðist
úr söðlinum, svo var loftaldan sterk af skotinu. En
úlfaldarnir voru hræddir og gleymdu því að þeir
voru þreyttir, i rúma mílu eða meira. En þá
datt nóttin á. og myrkrið varð svo þétt, að álls e’. ki
varð ferða fært um tíma. Þeir stigu af baki og
teymdu úlfaldana. Abdur Kad’r, hinn sanni sonur
eyðimerkurinnar, þumlungaði sig áfram viðstöðu-
laust, og var það mikils virði, því hvert fet sem þeir
komust áfram var fet unnið frá eftirreiðarmönnun-
um. Nokkru síðar voru þeir komnir á bak aftur;
það var farið að birtu; en nú voru úlfaldarnir orðn-
ir steinstaðir; hvorki beiðnir né blotsyrði, klapp né
högg gátu komið þeim til þess að halda áfram; þeir
fóru jafnvel hægara en seinan lestagang, sem er
míla á klukkustundinni.
Þá bætti það ekki úr skák að heitur vindur gaus
upp á móti þeim úr hásuðri. Rauk því sandurinn á
eyð.miirkinni og blindaði þá og gerði svo dimt að
ekki sást spönn út frá sér. Þeir voru fullar 30 mílur
frá tjaldstaðnum og áttu fyrir sér átta klukkustunda
myrkur, og á þeim tíma gátu þeir í mesta lagi von-
ast eftir að komast hálfa leið. Þeir fóru ósjálfrátt
að hugsa um það að hinn helming vegarins yrðu þeir
að fara i dagsbirtunni með uppgefna úlfalda, en hin-
ir hefðu að likindum óþreytta úlfalda til eftirfarar
og ofsóknar.
Eitthvað á þessa leið hefir Abdur Kad’r hlotið að
hafa haft í hyggju þegar hann sagði upp úr eins
manns hljóði;
“Bölvaðir ræningjarnir á eftir okkur reikna upp
á að ná okkur undir eins þegar birtir. Við verðum
að hafa bundna vatnspokana þangað til fer áð birta»
þá er bezt að láta úlfaldana tæma þá.”
Royson talaði um það fram og aftur hvort ekki
mundi heppilegra að fara fótgangandi það sem eftir
væri vegarins. Ef það hefði verið mögulegt þá hefði
hann reynt það og látið Arabann sjá fyrir sig sjálf-
um og úlföldunum. En hann komst að þeirri niður-
stöðu að það gæti ekki gengið. Hann gæti ekki'
fundið veginn á næturþeli og þunnu skórnir ha.is
yrðu slitnir í tætlur áður en hann hefði gengið
margar mílur.
En ef þeir yrðu handteknir, hvað yrði þá um
Irene og hitt fólkið; Það var eins og hnífi væri
stungið í hjartastað honum við þessa hugsun og
honum sortnaði fyrir augum. Hann hallaði höfðinu
aftur á bak og strauk hendinni um vott ennið. Það
var eins og þetta létti yfir honum og hann sá strax
að honum var einungis ein leið opin.
“Abdur Kad'r” sagði hann, þegar þeir kcmu á
svolitla sléttu svo að þeir gátu gengið samhliða.
“Hvor úlfaldanna okkar er betri eða sterkari?”
“Þeir eru báðir þreyttir, herra m'.nn," svaraði
hann, “en minn hefir borið léttari byrði en þinn.
Aður en hann datt i síöasta skiftið var hann vanur
að fara á undan.”
“Hlustaðu Jjá á mig og gerðu eins og eg segi þér.
Ef ráðist verður á okkur í kveld eða nótt, þá er bezt
að ^g mæti árásinni, en þú helditr áfram einn saman.
Eg skal reyna að tefja svo fyrir þeim að þú komist
nokkuð á un 'an. Þú veizt hversu mikið ríður á því
að þú gerir þitt Ijezta. Ef þér mishepnast, þá tapar
|>ú ekki einungis lifi og eignum, heldur stofnarðu
e.nnig í hættu lífi nokkurra annara. I'ú verður að
komast í tjaldstaðinn hvað sem það kostar. Og þeg-
ar þú sérð Mlss Fenshawe, þi segðu henni að mín
siðasta hugsun hafi verið um hana. Skilurðu mig?”
“Ilerra minn —”
“Hefurðu skilið það sem eg var að segja? Ætl-
arðu að skila þessu fyrir mig?”
“Já, herra minn; en við eyðimerkurmennimir er-
um ekki vanir því að flýja þegar aðrir berjast eða
verjast.”
“Eg trúi þvi vel, Abdur Kad’r. Samt sem áður
er, þetta skipun min; ætlarðu að hlýða henni ?”
“Mér geðjast illa að henni, herra.”
“Það er ekki hægt að hafa það öðru vísi. Hvaða
ráð detta þér í hug sem eru betri ? Eg verð kyr; það
er nokkuð sem verður að vera. Þú græðir ekkert
á því að reyna ekki að komast undan; og mundu það
að þessir Arabar hugsa sig um tvisvar, áður en þ ir
drepa Evrópumann.”
“Þeir eru vissir að skjóta fyrst og hugsa svo á
eftir, herra minn.”
“Jæja, þá það; við sjáum til. Hver veit nema
þeir hafi hætt eftirförinni. Ef þeir ætla að ná o’- kur
þ 1 sláðu í úlfaldann og láttu hann herða sporið; en
bíddu ekki eftir mér, því eg ætla að snúa aftur en
ekki halda áfram.”
Arabinn nöldraði nokkur blótsyrði um alt yfir
höfuð og Hadendowa flokkinn sérstaklega. Þeir
þumbuðust áfram steinþegjandi nálega tvær klukku-
stundir. Eftir það fóru þeir ofan bratta hlíð og
komu niður í djúpan dal. Til allrar hamingju höfðu
þeir farið þar yfir um hábjartan daginn áður og
mundu þeir þvi eftir hvernig alt var. Þegar þeir
komu i árfarveginn, sem fullur var af stóreílis
grjóti, staðnæmdist Abdur Kad’r lítið eitt. Stjömu-
lnirta var svo mikil að talsvert sást í fjarska.
“Sjávarvegurinn, sem eg talaði um, herra minn’’
sagði hann, “liggur héma ofan að hæðunum. Móses
lindin er þarna” og sá Royson það aðeins þó dimt
væri að Arabinn kastaði höfðinu til austurs.
Alt í einu datt Royson það i hug að ef hann
hefði getið rétt til þ:i hlyti rómverska herdeildin sem
réðist á Saba að hafa farið hér yfir til þess að kom-
ast að ánni Níl. Eftir tuttugu dagleiðir sagði Kerber
að j>eir hefðu verið afvegaleiddir af Núbíumönnum
og allir drepnir — frá lægsta þjóni til yfirhershöfð-
ingjans. Hver vissi nema jjeir væru nú komnir i
sams konar klipu. Hvílikur líka bardagi sem það
var! Þvílík hreysti! þvilík högg og sverðstungur!
Þegar siðasti hundraðshöfðinginn féll i brcddi.
fylkingar þeirrarr sem lengst stóð uppi og hinn ör-
væntandi Grikkjaforingi, horfði með ógnarougum
frá öruggu fylgsni og sá rómverska merkið hniga til
jarðar í siðasta sinn.
Abdur Kad’r hafði enga hugmynd um það hvílík-
um óróa liann hafði valdið Royson. Hann hélt áfram
stunclarkorn. Alt í einu hneggjoði úlfaldi Royscns,
eins og hann væri að heilsa öðrum úlföldum sem hann
jækti, og sáu þeir marga Araba á ferð bera við sjón-
deildarhringinn. Úlfaldi frá jjeirra fKkki ge^ndi
hnegginu og tóku svo allir hinir undir i einu.
Abdur Kad’r krossbölvaði. En Royson stein-
jjagði þangað til þeir komust á götu, sem lá 1 pp
brekkuna hinu megin.
“Jæja þá, Abdur Kad’r” sagði hann,
“í nafni hins' heilaga Allah, herra minn, má þetta
ekki svo til ganga.
“Það verður að gera það. Haltu áfram, fé'-agi
minn. Það er fyrir beztu.”
Abdur Kad?r barði úlfalda sinn með beizlistaum-
ununi.
“Mér datt það aldrei i hug, skepnukvikindi, aö
þú mundir bera mig í burtu frá félaga mínum i lífs-
hættu” sagði hann. “En þetta er guðs vilji, og þú
ert einskis virði nú né endra nær. Annaðhvort skal
eg lemja þig áfram þangað til þú fellur niður dauð-
ur eða drepa þig til matar.”
Hann kvaddi Royson ekki. Dick heyrði að hann
lamdi úlfal lann áfram.
“Gleymdu: ekki skilaboðunum til Irenar” sagði
hann rólegur.
“Eg skal ekki gleyma þeim” heyrði hann frá röd.l
úti í myrkrinu, og nú var hann orðinn aleinn.
Þótt hann vissi það að hann svo að segja stæði
augliti til auglitis' við dauðann, þá fann hann ekki til
hræðslu. Hann hugsaði rólegur um kringumstæður |
sínar. Hann fór af baki og staðnæmJist á bak við
stóran klett hjá götu sem lá upp brekkuna. Ef svo
kynni að fara að eitthvað kæmi fyrir sem hann ekki '
ætti von á þá batt hann úufaldann við lausan stcin
og lagðist vesalings skepnan tafarlaust, því hann
þóttist; þess viss aö nú ætti að taka sér næturhvilJ.
Dick kastaði af sér Arabakápunni, sehi hann hafði
verið í síðan hann og Abdur Kad’r voru hjá Sule-
mans lindinni. Hann reyndi byssuna sína til þess
að vera viss um að hún væri í lagi.
Svo beið hann stundarkorn. Hinir yrðu aldrei
skemur en fimrn minútur að ná honum. Og hann
var hálfhissa á því sjálfur að hann skyldi geta verið
eins rólegur og liann var á meðan hann var að bíða;
hann fann meira að segja ekki til nokkurs kviða,
og Jx> hafði hann svo að segja enga von. Hann
hugsaði um ekkert nema Irene; ekkert nema það
hvemig hann gæti látið henni líða sem bezt. Ef
hann yrði ekki fyrir kúlu, sem yrði honum að bana
rétt í byrjun leiksins, j)á var hann J)ó vis§ um ajS sér
mundi hepnast að tefja nógu lengi fyrir þeim til þess
aðtAbdur Kad'r kæmist undan, og það var honum
nóg í bráðina, úr þvi sem gera var. Hann haíði
óbilandi traust á þessum gamla og reynda Araba til
Jjess að finna ráð til að mæta klækjum ofsóknar-
mannaána, ef hægt væri að tefja svo fyrir {æim að
hann kæmist nokkuð langt á undan.
Hann hafði engar varnir í hyggju sjálfur og eng-
in brögð nema j)að að heilsa ofsóknarmönnunim á
Arabisku og I'.nsku og taka svo eins mannlega á móti
og föng væru á.
Hann gat séð talsvert austur á bóginn fyrir
framan liæðina.
Glampandi móðan í austri minti hann á hafið og
Aphrodite. Hann var að hugsa um hvílíkur munur
það væri ef hann væri bara kominn einum hun !rað
mílum lengra í þá átt. Þama var það sem skútan
leið úti fyrir fullum seglum í þægilegum blæ fyrir
stuttum tíma og alls konar unaður var hlutskifti
Jjeirra, sem þar voru um borð. Og nú var hann
]>arna uppi á eyðimörkinni með byssu í hendinni
reiðubúinn að leggja líf sitt í sölurnar til þess að
reyna að bjarga lifi þeirra sem í Aphrodite voru, úr
klóm blóðþyrstra ræningja undir fomstu ítalsks
jjorpara. Það lá við að hann brosti meö sjálfum sér,
j>egar hann var að hugsa um hve ólíkt þetta væri
livað öðru; hve ólíkar væra lífsstundir mannanna.
Loksins heyrði hann fótatak úlfaldanna og samtal
mannanna. Arabarnir voru að fara yfir árfarveginn.
“Stansið þið!” kallaði hann á Arabisku. “Ann-
ars farið þið út í opinn dauðann.”
Það varð dauðajjögn. Þetta kom þeim auðsjáan-
lega alveg á óvart. “Eg er Englendingur” bætti hann
við á Arabisku, og í þeirri von að einhverjir þeirra
skildu svolítið í Ensku, sagði hann: “Þið hafið
engan rétt til J>ess að ónáða mig og þjóna mína. Eg
skipa ykkur að fara tafarlaust til herra ykkar, og
lata lausan Arabann sem þið tókuð fastan —”
Svarið sem hann fékk var þétt og viðstöðulaus
skothríði Þeir skutu allir í senn. Að minsta kosti
12 kúlur dundu á klettinum. Ein kúla lenti í treyju-
erminni hans, og önnur snerti kinnina á honum. Sú
Jjriðja fór í gegn um fötin hans milli arms og síðu
og skall svo á klettinum fyrir aftan hann.
Hann sagði ekki orð eftir þetta; og hann hleypti
ekki af byssu sinni heldur; vildi hann sitja eftir færi
til J>ess að vera viss um að hæfa þegar hann hleypti
af. I annað skifti létu þeir allir skotin dynja í senn.
Nú birti svo af skoteldunum að hann gat greint
mennina. Þeir voru hér um bil 60 fet frá honum og
Jiótti honum það udarlegt að þeir virtust ekki sjá
hann. Samt sem áður áttaði hann sig fljótt á því
að skothríðin og glamparnir blinduðu þá, svo að
hann var þeim ekki sýnilegur.
Alt í einu sá hann tvo skugga færast hratt áfram.
Hann skaut á þá báða svo þeir féllu og hljóðuðu há-
stöfum. Hann fór eins utarlega í veginn og hann
mögulega gat og hlóð aftur byssu sína. Arabarnir
miðuðu í blindni á staðinn þar sem hann hafði verið
þegar hann skaut. Einn þeirra skipaði fyrir og
hlýddu þeir honum allir þannig að þeir raddust á-
fram í einni svipan. Hann hleypti baðum skotunum
af tvihleypu sinni í hópinn, og hljóp svo áfram.
Þetta var mesta snarræði sem hann hafði nokkra
sinni sýnt af sér, og minti á forfeður hans að honum
fanst.
Hann tók byssuna föstum tökum með báðum
höndum, rudd’st að Aröbunum og lét höggin dynja á
þeim. Skeftið brotnaði af henni í fyrsta höggi. Það
gerði ekkert til. Það var aðeins viðurinn sem af
henni brotnaði og nú var bert járnið eftir; hann
treysti J>vi og vissi J)áð að jám veitir harðara högg
en viður. Hann var fimur eins og villiköttur, sterk-
ari en hverjir fjó'rir af óvinum hans. Þegar hann
haföi barið fimm þeirra niður þá flýðu hinir og hann
elti J)á. Hann náði tveim í viðbót og sló þá báða í
rot, og i því datt hann um einn þeirra sem hann hafði
skotið. Hann, heyrði særða og rotbarða menn emj-
andi og'æpandi til og frá. Hann heyrði það bæði á
þeim og úlföldunum að öll lestin var stöðvuð. Hann
fór höndum um manninn sem hann hafði dottið um
og fann að liann bar á ser belti fult af skotfæurm, og
hjá honum, lá byssa. llann tók hvort tveggja til
vona,t| og vara, en hélt samt brotnu byssunni sinni,
sem svo vel hafði dugað honum að vopni við það
ofurefli sem hann hafði átt við að etja.
Svo fór hann að vitja um úlfaldann sinn. Vesa-
lings skepnan hafði orðið dauðhrædd, staðið upp og
reynt að slita sig lausa. Úlfaldinn virtist þekkja hann
og ef það er nokkru, sinni mögulegt að sjá að úlf-
aldi sé þakklátur, þá var úlfaldinn hans' þakkltáur í
þetta skifti fyrir það að hafa heimt hann aftur úr
helju. Hann gaf honum það sem eftir var í vatns-
belgnum, teymdi hann fram á klöppina og stóð þar
stundarkorn, og hlustaði nákvæmlega. Særðir mcnn
kölluðu hástöfum og báðu um hjálp: hann ken !i í
brjósti um J)á þótt óvinir hans væru; en félagar þeirra
flýðu og sintu ekki grátbænum þeirra.
Hann setti á sig hvar viss stjarna væri, til þess
að tapa ekki áttum, steig á bak og reið til suðurs, og
varð hann að treysta því miklu fremur að úlfa'-dinn
hans rataði en hann sjálfur.
Svo fór aö daga. Aldrei hafði dögunin verið
honum eins dýrðleg og í þetta skifti. Hann sá bratta
hæð og mundi eítir að hann hafði farið hjá henni
J>egar hann kom. Svo leit hann aftur þegar svo var
orðið bjart að tálsvert sást, en engir Arabar voru sjá-
anlegir, svo langt sem augað eygði. Honum fanst
sem hann væri heimtur úr helju. Ef það hefði e. kil
verið fyrir beltið og byssuna, og nokkrar blóðslettur
sem voru á honum hér og þar, þá hefði hann nærri
|)ví getað talið sjálfum sér trú um aö þetta hefði alt
verið tómur draumur. Hann hélt áfram og lo.aði
hamingjuna fyrir það hversu vél hún hefði ve!tt sér
lið í þessum þrautum. Loksins varð honum jitið á
rykmökk í loftinu. Stormurinn sem var um kveldið
áður hafði minkað, en nú var orðið miklu kaldara.
Hann skildi þetta vel og brosti með sjálfum sér af
þeirri imynd sem hann horfði á af Stump gamla,
þegar hann hafði heyrt það sem kcm fyrir stýri-
mann hants. Hann vissi að Stump, sem gamall sjó-
maður, hafði þá tekið upp í sig. Ilann skil i glögt
hvað þessi mökkur þýddi. Það var svo sem ekkert
efamál að Stump hafði verið meðal þeirra sem af
stað höfðu þotið til liðs. Og honum skjátlaðist e’ ki.
Með Stump lcom Abdur Kad’r, sex af íkipshöfni. ni
af Aphrodite og nokkrir vel vopnaðir Arabar og
svertingjar. Jafnvel áður en þeir mættust, sá Rcyson
tvo Araba snúa við og þeysa til baka tiJ tjaldanna og
skýrði Stump ástæðuna fyrir því þegar hann hafði
heilsað Royson og fagnað honum.
“Það var sérstaklega vegna Miss Irene” sagði
hann. “Hún ætlaði alveg að sleppa sér þegar Abdur
kom og sagði að þú mundir vera dauður. Hann
heyrði skothríðina, eins og þú getur nærri; og honum
datt ekki annað í hug en að þú værir allur sundur-
tættur af kúlum.”
Það var eins og eidur tindraði í augum Abdur
Kad’r þegar Rayson heilsaði honum: “Komdu
blessaður og sæll, herra minn!” sagði hann. “Þú
hefir frelsað nafn mitt. Aldrei alla æfi hefði eg
getað litið opnum augum framan í nokkurn mann,
ef þú hefðir verið drepinn þegar eg lagði á flótta.
XVII. KAPITULI.
Hvernig þrír vegir lágu í sömu átt.
jÞegar Irene fékk fréttina um það að unnusti
hennar væri kominn heill á húfi, lifnaði aftur lífs-
eldur í augum hennar og roði færðist í kinnar hennar.
Fenshawe gamlr hafði ekki sagt henni það alt,
sem Abdur Kad’r hafði skýrt frá. Hann hafði séð
svo margt og heyrt og reynt upp á síðkastið, að han.t
varð ekki aö sméri þótt eitthvað vildi til, sem ekki
væri sem geðfeldast, og hafði fá orð þótt honum
byggi annaðhvort hrygð eða gleði i brjósti. Hann
hafði vaknað til meðvitundar um þaö að hjörtu mann.i
»g kvenna stjórnast af öðru en þvi sem mestu réði
í hans sál, þegar hann var að hugsa sér að finna
fomar rústir i gömlum bæjum, og róta þar í öilu cg
grafa upp eitthvað, sem skýrt gæti með þögulu máli
frá löngu dauðum kynslóðum.
Samt sem áður fékk það mikið á hann hversu
mjög Irene varð um þegar Abdur Kad’r kom heim
i tjaldstaðinn, einn síns liðs. Örvæntingaihljóð
heyrðist frá vörum hennar, og dauðablær færðist yfir
andlit hennar. Hann gerði það af miskun og brjóot-
gæðum við hana að halda því leyndu um stund sem
Abdur Kad'r sagði, að Royson hefði ákvetið að
mæta einn óvinum sínum og láta hinn fara heim i
tjaldstaðinn til þess að aðvara þá, sem þar voru.
Irene var sagt að úlfaldi Roysons heföi orðið halt-
ur og hefði þeim því komið saman um að hann skyldi
vera í fehun þangað til hjálp kæmi, fara þá á bak
fyrir aftan Abdur Kad’r og fara hægara. Fenshawe
bjóst við að svo gæti farið að Royson yrði handtek-
inn, en ekki drepinn. Hann hafði svo mikla reyns u
á eyðimerkurlífi og svo nána Jækkingu á Aröbum að
hann bjóst við að þeir veigraðu sér við að drepa
Evrópumann, af ótta fyrir því að hans yrði hefnt
síðar. Samt sem áður var tæplega hægt að telja sér
trú um þetta þegar þess var gætt að Abdur Kajj’r
heyrði snarpar skpthríðir þegar hann reið af stað.
En livað sem því leið þá var það samt betur að
Irene var ekki sagður allur sannleikur; því það gæti
hafa lagst á hana sem óbærilegt örvæntingar farg.
Eins og alt var haf ði hún enga hugmynd um þá vir i-
legu hættu sem á ferðum var, og gladdist rétt eðli-
lega og Jjægilega þegar Royson kom aftur. Hún grét
af gleði, og tárin veita ávalt friö og létta byrðina.
Hefði hún vitað um alt eins' og það var, þá hefði
breytingin frá örvænfingarsorg í óvænta gleði orðið
svo mikil og snögg, að hætta hefði getað hlotist af.
Það sást á henni að augun voru grátþrungin,
J>egar hún heilsaði Royson og bauð hann velkominn
lieim aftur.
Þó hundrað augu störðu á þau bæði — og þó
sum J>eirra augna gægðust eins langt inn í sálir þeirra
og þeim var unt, sökum ]>ess að menn grunaði að
dýpri tilfinningar hreyfðu sér við þetta tækifæri í
hugskoti J>eirra en annara, þá mættust þaui með svo
mik.lli stillingu að einskis varð vart.
Fuglinn í dauðateygjunum.
A fönninni leit ég lítinn ^ugl,
hann lá þar með brotinn fót,
og deyjandi vængjum varnarlaus
hann veifaði himni mót.
Hánn tísti — það gekk í gegn um mig
svo grátsárt um Ieið og hann dó. —
Eg þarf ekki’ að horfa’ on í helvíti,
því hér er af kvölum nóg.
Sig. Júl. Jóhannesson.
Lögbergs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞV(
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXl í
HREINT ÖL ER BEZTI
DRYKKUR FYRIR ÞIG
ER HREINASTA ÖLIÐ SEM
-BÚIÐ ER TIL
Selt I pott*, peia cg Lálf.pela flöskum
og kjöggum.
Fœst! smásölubúðum eða hjá
E. L. DREWRY, Ltd.
WINNIPEG
\|.\i;ki:t j jotkl
vi8 sölutorgiC og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Furniture
Overland
FH.LKO.MIN KENSLA VEITT
Blt JEFASK ItlFTUM
—og ööi-um—
VEKZLtTN AJ{ KKÆSlGltEINDM
$7.50
A heimili yöar ge n vér kent yður
og börnum yðar- «t5 pSsti:—
Að skrifa gól iuslness" ’jréf.
Almenn lög. igiýsingar.
Stafsetning c Attritun.
Otipnd orðati 'vt
Um ábyrgðir og reiog.
Innheimtu með pðstl.
Analytical Study.
Skrift. Ymsar reglur.
Card Indexing. Copying.
Filing. Involcing. Prðfarkalestur.
pessar og fleirl námsgreinar kend-
ar. Fylliö inn nafn yðar I eyðurnar
að neðan og fáið meiri upplýsingar
ICLIPPIÐ I SUNDUR HJER
Metropolitan Business Instltute.
604-7 Avenue Blk., Winnipeg.
Herrar, — Sendið mér upplýsingar
um fullkomna kenslu með pðstl I
nefndum námsgreinum. pað er á-
skillð að eg sé ekki skyldur tii að
gera neina sarnnfnga.
Nafn ...................
Heimili ...............
Staða .............
Eg læknaði slímhímnu-
bólgu á einni nótt.
Eg skai með ánargju sejja hvernig
eg fer að því ÓKLYPIS
Lœknar Dag og Nótt
I>að er ný aðferð. pað er alveg
ðllkt öðrum. Enginn áburður né
smyrsl, sem hafa óþægilega lykt.
Engar innspraut-
anir, né gufur.
engar nefspraut-
anir né böð. Ekk-
ert duft, engir
plástrar, engar
inniverur. Alls
ekkert þesshátt-
ar. pað er ný
aðferS og ðlík,
þægileg og heil-
næm; aðferð sem
læknar á auga-
bragði. þaS þarf
ekki aS btða og
líSa og borga
stðrarl fjárupp-
hæSir. þaS má
lækna þetta á
einni nóttu, og skai eg meS mestu
ánægju segja hvernig það er gert—
ókeypis. Eg er ekki lænir og þetta
er ekkí svokölluð lækníis fyrirsrift.
En þaS lænaði mig , þaS læknaði vini
mlna. þaS getur I.-sknaS þig á auka-
bragði eins og töfralyf.
Eg er lieilbrigður—píi sretur orðið
lieilbrigður. 0
Slfmhlmnubólga er óþrifa veiki og
leiSinleg. Hön sljófgar hugann og
veiklar heiisuna og viljakraftinn;
ræskjur, spýtinkar, hðsti o.s.frv. eru
öllum viðbjóSsleg og .andremma
hrindir jafnvel vinum manns frá
manni, þó þeir vilji ekki láta á þvl
bera.. LffsgleSin bverfur og starfs-
brek lamast. þaS flytur menn f
|inifVia fyrir aldur fram, þvf þaS
er aS eyðileggja heilsuna dagsdag-
lega og veikla kraftana. En eg fqkk
lækningu og eg er reiSubúinn aS
se&fa þér frá henni—ókeypls.
Tjoggið að eins eittcent í hættu
•SendiS enga penhiga, aS eins nafn
ySar ogáritun á póstspjaldi og skrif-
iS á þessa leið: ''Kæri Sam Katz,
gerðu svo vel aS segja mér hvernig
þú læknaðist af slfmhimnubólgunni
og hvernig eg get læknast.” þaS er
alt og sumt sem þér þurftS aS skrlfa
og skal eg senda ySur greinilegar
upplýsingiar—ókeypis og tafarlaust.
DragiS þaS ekki. SendiS póstspjald
eSa skrifiS mér i dag. LátiS þaS ekki
bregSast aS leita yður uppiýsinga um
þaS sem læknaði mig og geturlæknað
ySur.. þaS getur óefað gert fyrir
ySur þaS sem þaS hefir gert fyrir
aSra.
SAM KAT7„ Suite 2587
142 Mutual St., Toronto, Ont.
t
f