Lögberg - 17.02.1916, Blaðsíða 3

LOGJö^ii^ FIMTUDAGINN 17. FEBRUAR 1916.
LUKKUHJOUÐ.
Eftir
LOUIS TRACY.
iDidk lagði líkiö á sandinn. Svo fór hann aö
grenslast eftir Mrs. Haxton. Hún lá á eyöimörkinni
endilöng undir heröakampinum á úlfaldanum og virt-
ist vera örend. Royson þreif í herðakampinn á úlf-
aldanum og kastaöi honum til hliöar, eins og hann
væri létt tuska. Eftir því sem hann gat bezt séð, var
Mrs. Haxton ómeidd, þó hann væri hrædd um að hún
kynni að vera beinbrotin eftir úlfaldann, þvi hann
hugsaði um þaö aö þegar úlfaldinn féll, heföi hann
dottíö ofan á hana. Hann helti ofan í hana svolitlu
af vatni úr flöskunni sinni. Hún andvarpaði tvisvar
—þrifevar sinnum, og svo þandist brjóstið út meö
stórum bylgjum. Alt í einu raknaöi hún alveg við,
og reif sig lausa af honum með tröllsafli. Hún horfði
framan í hann, og lýstu augun einhverri voöalegri
spurningu. Eftir því sem hún leit út, virtist hún ekki
vera hrædd við þennan mann, sem hafði haldið henni
svo mjúklega. Það var auðséð að hún þekti hann,
en hún misti meðvitundina aftur. en Dick vissi nú að
það voru aðeins eðlilegar afleiðingar af því sem hún
hafði orðið að }x)la. Hann vafði dúk úr úlfaldahár-
wm í dröngul og hafði fyrir kodda handa henni, lagði
hana á hann og gætti nákvæmlega að henni. Hann
sá hversu mikil yfirsjón það var að Arabarnir höfðu
farið þaðan sem þeir voru. Þó hann og félagar hans
héldu áfram svo hart að hætta stafaði af, þá áttu þeir
samt að gera alt sem þeir gátu til þess að stöðva æs-
inguna. Sumir úlfaldamir hlupu svo hart að það lá
við að ekki yrði bjargað því sem á vegi þeirra varð,
°g þeir hindruðu það að í næði væri hægt að horfa á
aðfarir Araba óvinanna,' sem voru á hraðri ferð. Auð-
vitað stóð þetta yfir aðeins nokkur augnablik; en
jafnvel sekúndur eru dýrmætar, þegar um líf og
dauða er að tefla. Royson hafði' verið að hrinda úlf-
alda úr vegi, þegar Alfiere skaut fyrsta skotið í þann
úlfalda sem Mrs. Haxton og Kerber riðu. Óvina
Arabamir flýðu í allar áttir, þegar þeir sáu hvíta
fólkið; en þeim gekk ekki greitt að komast undan.
Fjórir af skipshöfninni frá Aphrodite stukku af baki
°g létu skotin dynja á þeim. Þeir urðu fjórum óvin-
l1m að bana, en hinn fimti bjargaðist þannig að hann
féll með úlfalda sínum sem skotinn var; hinir héldu
að hann væri dauður, en hann komst á flótta. Hihir
snéru aftur áður en Abdur Kad’r eða Abdullah kom-
l'st í skotfæri við þá, og eftir það kom enginn af þess-
nm Aröbum nálægt Moses brunninum í marga
mánuði.
Royson sá að menn hans stóðu allir í þéttum hóp
°g biðu skipana, og voru nú fylkingar að koma eftir
bví sem hann hafði sagt fyrir. Sumir af hinum sem
flúið höfðu voru einnig á leiðinni. Þegar þeir komu
þar sem lik Kerbers lá, fóru þeir-íram hjá þvi niöur-
lútir. Einn jæirra, sem var með pílagrímshettu, er
höfð var á Mecca ferðum, byrjaði að nöldra einhver
afsökunarorð við Royson; en hann leit framan í hann
nieð slíku fyrirlitningar augnaráði og reiðisvip, að
maðurinn flýði sem fljótast af hræðslu.
S'kamt frá voru nokkrir særðir og dauðir Arabar,
sertv meiðst höfðu þegar þeir voru að berjast um það
að komast á bak. Alt var dauðakyrt nema tveir eða
þrir úlfaldar, sem börðust við dauðann af sárum.
Allur gauragangurinn sem hvinið hafði um eyðimörk-
ma fyrir skömmu, var nú um garð genginn. Sólroð-
!nn fjöllin í fjarlægð' blöstu við með gullslit og him-
ininn var djúpblár.
Um það leyti sem myrkrið var í nánd, er undur
fallegt á eyðimörkinni. Þar skiftast ljós og skuggar
Svo fagurlega, að hvergi sést neitt sem við jafnast.
Strið og dauði sýndist eiga þar svo illa heima á
þeim augnablikum, að tæplega er hægt að láta sér
'ietta það í hug. Royson hafði stöðugt gát á öllu um-
verfis sig, til þess að vera við því búinn ef Araba
ovinirnir kæmu aftur til árásar. En hann tók eftir
því hversu þjófslegir þeir voru á svipinn sumir Ar-
a arnir, sem voru að flýta sér í litla laut á milli Sjö-
hæða.
Nú mundi hann eftir því hvers vegna þessi kyr-
ati staður liefði orðið nokkurs konar Golgata. Hinn
ogæfusami Kerber var að ná í fjársjóð þegar Arab-
amir byrjuðu árásina. Hefðu þeir riðið beint áfram,
þa hefði orustan ef til vill ekki varað fleiri mínútur
en hún virkilega hefði staðið yfir í klukkutima, og
lir>ir náungarnir hefðu komist að því hvar auðæfi
Voru fólgin áður en þeir voru reknir á flótta með
skothríðinni:
Heyrðu kunningi!” sagði Royson við einn þeirra,
sem á skútunni hafði verið. “Taktu með þér þrjá
nienn og gættu að öllum gryfjum eða holum sem þú
ant að finna þama á milli hauganna og hafðu auga
a þeim. Láttu engan Araba koma þar nærri. Béittu
a i ef þess þarf með; en reyndg, að komast hjá því
að j>urfa að skjóta. Eg kem til ykkar fyrir sólarlag.”
Eg skal gera það herra” sagði maðurinn. Hann
'a ser l>rjá nienn og fóru ]>eir tafarlaust allir fjór-
, oyson Una tvo sjómennina að lijálpa sér
og tok til starfa. Alfiere, ICerber og hinir aðrir sem
dauðir voru urðu að grafast áður en myrkrið dytti á.
Royson hugsaði sér að fara lauslega yfir bréf og
skjol i vösum þeirra. Arabarnir áttu að grafa grunn-
ar grafir, þar sem sandurinn var dýpstur, og leggja
þunga stema ofan á líkin til j>ess að verja því að dýr
kæmu og drægju þau í burtu. En þetta varð að <ær-
ast fljótt. 8
En alt í einu sá hann nýja sjón. Mrs. Haxton féll
fram við hliðina á Kerber og grét beisklega. Hann
for til hennar og sagði við hana í háflum hljóðum •
"Þú gerir ekkert gótt með því að vera hérna. Viltu
ekki fara inn í tjaldið þarna á blettinum, og bíða J>ar
þangað til eg kem til þin? Eg verö ekki lengi. Þú
s'kilur mig — j>etta er j>ér fyrir beztu.”
Hún leit upp tárvotum augum, og aldrei á æfi
smni haföi Royson litiö aðra eins sorg og þar lýsti sér:
“Mr. Royson!” sagði hún lágt, “lofaðu mér að
biðjast fyrir fáein augnabilk enn.”
“Eg samhryggist þér einlæglega” sagði hann, "en
eg verð að biðja þig að fara tafarlaust; við megum
ekki eyða einu einasta augnabliki.”
“Eyða? hvað getur svo sem komið fyrir?”
“Nóttin dettur á innan skamms'. Við megtun ekki
skilja líkin eftir hérna. Það væri óafsakanlegt. Það
væri voðalegt.
“Ó, það er ekkert til voðalegra en það, sem þegar.
hefir skeð”* svaraði hún: “Eg er völd að dauða
þriggja manna!”
Hún lét það eftir honum að hann leiddi hana burt.
hann reyndi að hugga hana með því að kasta allri
skuldinni á Italann. En hún gaf orðum hans engan
gaum. Hann varð feginn þegar hann gat farið frá
henni og látið hana véra eina í næði í sorgum sínum.
Sjálfur gat hann dreift hugsunum sínum frá þvi
ój>ægilega með því að starfa. Það var margt enn sem
hann langaði til að vita i sambandi við þetta, og von-
aði hann að Mrs. Haxton segði eitthvað af því, þegar
hún væri komin yfir dýpstu sorgina. Hann varð um
fram alt að láta sem minst á öllum ósköpunum bera
J>egar Irene kæmi.
Þegar hann færði lik Alfiers til, i j>ví skyni að
skoða fötin hans, sá hann að þau voru rifin á brjóst-
inu, hafði hann lent á klettasnös jægar hann féll og
fötin rifnað þannig. Út um þessa rifu hafði dottið
veski og blöð. Þau lágu þar á sandinum. Veskið
var opið. Sandur hafði komist inn í það. Meðal
blaðanna var skjalið sem fundist hafði í gröf Demet-
ridesar hins gríska. Var, liann hinn síðasti sem séð
hafði fjársjóðu Seba. Hér var í raun réttri einn af
sorgarleikjum lífsins, sem skiftist af tjaldi tvö þúsund
ára.
Hér var nú beðið eftir þv'rað næsti þáttur byrj-
aði; hvort j>ess yrði langt eða skamt að bíða. En
mikill var örðinn munurinn á ]>eim sem i leiknum tóku
þátt þá og nú. Þá yfirgáfu kaupmenn í Alexandria
skinna- og filabeinsverzlun sína, til þess að leita hér
æfintýra og gulls; Rómverjar fóru herskildi um
lönd til ráns og manndrápa. — Já, munurinn sýndist
mikill, i fljótu bragði. En þar sem Royson starði á
dauða mannabúkana og hugsaði. dýpra, þá fanst hon-
um í raun réttri sem fólkið væri eins óumbreytanlegt
og eyðimörkin sjálf.
Um klukkan tvö, þegar tungl og stjörnur lýstu
himinhvolfið, kom Arabiskur varðmaður og sagðist
sjá stóra lest koma að vestan. Brátt heyrðist hófa-
dynur og úlfaldahljóðé Það voru förunautar j>eirra
sem komu. Þegar Royson lyfti Irene úr söðlinum,
fleygði hann frá sér alíri feimni og kvsti hana inni-
lega, rétt eins og þau væru tvö ein.
Alvörusvipur kom á flesta, þegar Dick sagði þeim
fréttirnar. Fenshawe, sem var foringi fararinnar,
fann dýpst til dauðsfallanna. Á móti því varð ekki
borið að hann hafði verið leiddur út í ólöglegar at-
hafnir. Hann var á italskri jörð á móti vilja yfir-
valdanna. Þótt hann sjálfur og menn hans væru í
raun réttri saklausir, þá var það ilt að Alfiere skyldi
ekki vera lifandi til þess að gefa skýrslu. Nú varð
að reiða sig á framburð Arabanna í óvinaliðinu; f jór-
íir ]>ei rra höfðu gefist upp af fúsum vilja, vegna þess
að austurlandamenn hafa komist að því hjá vestur-
landabúum, að þeir hlífa venjulega særðum óvinum.
Abdullah fullvissaði miljónaeigandann einnig um
það, að ítalski hermaðurinn sem fylgdi Alfiere frá
Massowah, hefði varað hann við að beita nokkru of-
beldi, og að hann hefði hindrað hann frá allri árás,
ef boðin frá Rómaborg hefðu ekki skipað svo fyrir
að öll möguleg hjálp skyddi veitt Alfiere.
Um j>að var ekki að villast að ítalinn hafði að
fyrra bragði ráðist á minni máttar ferðafólk; ætlunin
var að drepa alla' nema Mrs'. Haxton; hana átti að
taka fasta lifandi ef auðið yrði. Enn fremur var tvö-
feldni hans aúgljós, þar sem hann hélt ékki orð sín að
mæta um morguninn. Bréfið frá Fenshawe fanst í
vasa hans með öðrum skjölum; hann hafði auðsjá-
anlega flýtt sér í J>vi skyni að koma fyrir kattarnef
óvini sínum. v
Samt sem áður var jætta alt mjög leiðinlegt; og
j>ótt Fenshawe væri dauðþeryttur, datt honum ekki
í hug að hvila sig fyr en greitt hafði verið úr mestu
flækjunum.
Hann sat hjá eldinum við hliðina á Royson og
Stump. Irene hafði farið til Mrs. Haxton undir eins
þegar hún heyrði hvað fyrir hafði komiðx
"Hefir Mrs. Haxton gefið nokkrar upplýsingar?”
sagði Fenshawe. “Þ.ú segir að hún hafi verið ákaf-
lega hrygg. Gat ]>ér skilist af orðum hennar að
Kerber hefði vitað að hér væri staðurinn sem Grikkir
heföu lýst áður en hann fór hingað með hana ?”
“Hún mintist ekki einu orði á fjársjóðina. Þaö
getur vel skeð að' eg hefði getað fengið hana til þess
að segja eitthvað, en-----”
“Þjú mintist ekki á neitt; ]>að var gott.- Hefir
nokkuð fundist af fjársjóðnum?”
“Það var orðið dimt j>egar eg kom að gryfjunum,
sem Kerber var að grafa. Alfiere kom j>ví til leiðar
að hann varð að hætta rétt strax; en Arabarnir segja
mér að það sjáist á leðurtöskur. Þeir sem voru hér
i morgun vita að eitthvað er fémætt í þeim, og J>ess
vegna hefi eg sett vopnaða menn J>ar á vörð.”
“Eg vildi að eg gæti eyðilagt hverja ögn af ]>essu
bölvuðu rusli, bölvun hvílir yfir því.”
;Það heyrðist á mæli Fenshawes hve innilega
hryggur hann var.,
“Hvar er Abdullah?” sagði hann skyndilega: “Ef
hann vill segja okkur sannleikann, þá má vera að hann
geti leitt okkur í allan sannleika, mitt í þessu marg-
ofna lyganeti. Sendu eftir hontun. Hann er Arabi,
og ef hann lieldur að hamingja hans sé samfara ham-
ingju okkar, þá segir hann sannleikann.”
Þegar Abdullah 'tók til máls, vörpuðu orð hans taf-
arlaust, ljósi á atferli hinna tveggja manpa, sem
dauðir lágu. Hann gat talað frönsku og skildu hann
því allir nema Stump:
“Fyrir sjö árum var Jæssi frú fégursta kona á
Egyptalandi” sagði hann og benti á Mrs. Haxton.
Maðurinn hennar hefði aldrei átt að fara með liana
hingað. Það veit sá sem alt veit að J>að er ekki holt
að vera í Egyptalandi með fagra konu fátæks manns.
Þetta er orsök allrar ógæfunnar, vinir mínir. Fagrir
fuglar þurfa gylt búr, en Mr. Haxton hafði ]>að ekki
til; hann var of fátækur. Eg hitti þau fyrst í
Massowah, þar sem hún gisti á hóteli, en maðurinn
hennar var sjómaður á Rauðahafinu. Alfiere var
þar staddur, og hann var einnig fátækur, en hann
eyöilagði sjálfan sig með þvi að reyna aö vinna ástir
hennar frá hinum. Honum misehpnaðist það, og sam-
kvæmt eðli margra karlmanna varð hann verri maður
á eftiy. Þegar Mr. Haxton var sendur til Assonan af
nýju félagi, þá fór Alfiere þangað líka. Það var þá
sem eg fann skjölin, sem skýra frá fjársjóðtinum —”
“Hvernig veizt þú að þar er sagt frá fjársjóðn-
um?” tók Fenshawe fram í.
“Af því eg stal skjölunum frá Mr. Haxton; eg
hafði selt Alfiere þau, og hann fókk Mr. Haxton
þau. Mr. Baron var læknir hans og vinur; en þegar
hann fann það út hversu mikils þessi skjöl voru virði,
þá keypti hann mig til þess að ná þeim frá Mr. Hax-
ton, á meðan hann svaf. Til allrar ógæfu vildi slys til.
Mr. Haxton haföi hitaveiki og læknirinn gaf honum
svefnmeðöl. Mr. Haxton tók of mikið af þeim og
vaknaði aldréi aftúr.
Fenshawe varð æfur af reiði.
“Þorparinn þinn!” ' hrópaði hann. “Þið drápuð
manninn á eitri. Eg man nú eftir þessu. Eg sá það í
blöðunum.”
“Nei, nei”, það er ekki rétt, herra minn” sagði
Abdullah stillilega. “Líkskoðun var haldin og það
sannaðist að J>etta var aðeins stór skamtur — alveg
saklaus ef fylgt hefði verið fyrirsögn læknisins. Satt
er það að aðeins eg og læknirinn vissum af hverju það
var að Mr. Haxton svaf svona vært þessa nótt; en við
ætluðum aldrei að drepa hann. Alfiere kærði læknir-
inn fyrir glæp og var því málið nákvæmlega rannsak-
að. Það var virkilegt slys, og lækninum féll það mjög
þungt.”
“En hélt hann þá skjölunum?” spurði Fenshawe.
“Auðvitað; hvers vegna skyldi hann ekki hafa gert
það ? Alfiere var að reyna að eyðileggja hann, að-
eins fyrir þá sök að Mrs. Haxton vidli hvorki heyra
hann né sjá. Það var alveg sjálfsagt fyrir hann að
haldá skjölununt. Mr. Haxton var nógu vitlaus til
þess að segja Alfiere nokkuð um þau.”
“Mr. Háxton liefir ef til vill ætlað að koma fram
sent ráövandur ntaður.”
“Getur vel verið. Hver veit það? Samt er það
víst að Alfiere hefði aldrei hlotið part auðæfanna með
Mr. Haxton ef hann hefði vitað um hvað skjölin voru.
Hins vegar sagði læknirinn Mrs. Haxton frá öllu sam-
an, og lofaði mér talsverðum skerf ef eg hjálpaði
honum. Þegar liann fór til Englands þá skildi hann
mig eftir til þess að hafa gætur á Alfiere. Þeir voru
altaf óvinir.”
Dick mundi eftir Arabiska bréfinu, sem hann hafði
séð kerber lesa kveldið sem þeir mættust í húsi Aust-
urríkismannsins. Og það fór hrollur um hann þegar
hann mintist hinna sorgdjúpu orða Mrs. Haxton,
þegar hann reyndi að fara með hana frá líki þess
manns, sem svo mikið hafði lagt í sölurnar fyrir hana.
Hún sagðist vera orsök í dauða þriggja manna. Einn
]>eirra var auðvitað ciginmaður liennar. Það var
engin furða J>ótt svartir svipir svifu henni fyrir sjónir.
Hann sagði ekki neitt. Það sem honum voru getgátur
það vissi hún og við J>að lét hann- sitja.
Næsta dag voru margar hendur að verki, til þess
að fullkomna það starf, sem Kerber hafði fyrjað.
En Fenshavvc haföi úkveðið' hvað gera skyldi og
hvernig. Skráin sem Denntriates hafði ritað var svo
að segja bókstaflega rétt. 170 töskur voru grafnar
upp; aðeins tveimur færri en hinn griski maður hafði -
sagt að þær væru. Þær voru ekki opnaðar; þeim var
hlaðið í hrúgur ósnertum, þangað til þær yrðu flutt-
ar til skij>s. Fenshawe skýrði hversu áríðandi það
væri að f jársjóðurinn væri fluttur og fenginn í hendur
stjórninni á Italíu, án J>ess að nokkuð væri átt við áð-
ur en J>að kæmist í hendur hennar. Aðeins á þennan
hátt var hægt að gera sögu þeirra sennilega, og hann
ábyrgðist J>eim að enginn'skyldi tapa á ]>ví fjárhags-
lega, að ]>essi stefna væri tékin.
Mrs. Iíaxton var veikari en svo að hægt væri að
spyrja hana ráða eða tala um þetta við hana. Hún
var flutt ofan að sjónum nær dauða en lífi; og jafnvel
eftir hálfan mánuð, þegar þau komu til Aden, var ekki
hægt að sjá hvort hún mundi lifa eða deyja. Þess
má geta hér að peningalegt gildi fjársjóðsins var ekki
mikið; i það allra mesta $250,000. Töskurnar sem
ekki fundust, voru þær sem gimsteinarnir voru í.
ítalska stjómin var örlát við Fenshawe; honum var
slept og hann sýknaður af öllum kærum og kröfum
og lmoum var boðið að velja sér tólf forn-persnesk
og indversk gullker. Voru J>að dýmstu muinrnir, sem
þau komu með.
En svo var ]>að löngu síðar, þegar Sir Richard og
frú Royson voru á giftingarferð sinni til Japan. Mr.
Stump var þar með konu sinni og sömuleiðis Tagg,
hinn trúi þjónn, en Mrs. Haxton, sem var eins fögur
og hún hafði nokkru sinni verið, en var nú orðin still-
ingin sjálf, átti heima í litlu húsi hjá Bath. Þar sem
Fenshawe hafði gefið henni landblett. Hún bjó þar
nú í ró og næði. Hún sagði svo frá að Kerber hefði
ekkert vitað um frjóblettinn hjá Móses brunni. Og
það var engin ástæða til þess að rengja hana’ Hann
valdi þessa leið ofan að sjónum, einungis af tilviljun
og varð alveg frá sér numinn af undrun, þegar hann
fann Sjöhæðir. Það var fastur ásetningur hans, eftir
því sem Mrs. Haxton sagði, að senda boð til Fenshaw-
es, undir einá og hann væri þess fullviss, að féð væri
þama grafið.
Dick og kona ltans' dvöldu hálfan mánuð í Cairo,
á leiðinni heim. Þau komu auga á nokkra gólfdúka
i búðarglugga og spurðu um verðið á þeim. Þau
buðust til að borga helminginn fyrir 'þá af því verði
sem sett var. Búðarþjónninn kvaðst skyldu færa það
í tal við föður sinn. /
Hávaxinn Arabi kom fram fyrir. Hann var
fremur alvarlegur í bragði, en varð allur eitt bros þeg-
ar^þann !kom fram í búðina: “Hvað er nú að tarna!”
sagði liann á ágætri frönsku. “Það gleður mig stór-
kostlega að hitta ykkur. Þið þiggið hjá mér kaffi-
sopa; en dúkana megið þið eiga. Þeir eru ykkar. Eg
byrjaði verzlun með peningunum sem Fenshawe gaf
mér og alt gengur vel. Það var svei mér hamingju-
för fyrir mig þegar við fórum suður. Nú er eg hætt-
ur að lifa eyðimerkur lifi. Þú kannske trúir því ekki,
en það er nú samt satt, eg er góður borgari og geld
skatta.”
Irene hló. Henni hafði aldrei dottið það í hug að
Abdullah yrði búðarmaður, feitux eins og uxi.
“Þú fanst að minsta kosti fjársjóðinn við Móses
brunninn” sagði hún.
Abdullah leit í andlit hennar, sem logaði af brosi
og ánægju. Hann snéri sér svo til Roysons og hneigði
sig með sams konar kurteisi og hann hafði sýnt áður.
“Eg óksa þér til hamingju, herra minn, með þá fjár-
sjóði sem þú hlauzt; þú ert hamingjusamur maður”
sagði hann.
ENDIR.
íafnrétti kvenna í Manitoba
1916
Vonir lifa um vetur kalda
viljans kraftur áfram halda
þrældóms okið þúsund falda
þokast burt af lífsins braut.
Veit eg margur hugsa hrærður:
hér er steinn úr götu færður,
þessi kafli lífsins lærður
loksins eftir marga þraut,
ótal þúsund ára þraut.
Vorsól hugans vermir löndin
við það slitna þrældóms böndin
þegar móður hlýja höndin
hefir öðalst fullan rétt.
Fyrsta kærleik sjálf hún sýndi
sérhvert líf með blessun krýndi,
helgum blómum hvergi týndi
hærra takmark lífi sett,
ljósum kærleik lífið sett.
Hugsa eg að margur maður
móður sína elski glaður,
blíðkast við það bemsku staður
blómin fyrstu gréru þar.
Helgu fræi í sál hún sáði
sérhvert fótspor vagta náði,
alt það góða æ hún þráði
, ávöxt sem í lífi bar,
þúsund falda blessun bar.
Nú er í heimi nóg að vinna
nauðstöddum að bræðrum hlynna,
efni í alheims frið að finna
- fyrsta spor í rétta átt.
Hvort mun ekki konan sigra
karlmann láta slíðra vígra,
leggja að velli dólga digra
dýran sýna í veikleik mátt,
alheims sannan undra mátt?
Veit eg beztu vonir rætast
vilja kraftar heimi bætast,
hraustar og veikar mundir mætast
tnannkyns banvæn læknast sár.
Nú má fagra drauma dreyma
dauða af haturs- tímum gleyma.
Lífs um æðar ljós mum streyma
ljúf þar höndin þerrar tár,
þerrar heimsins hinstu tár.
SiffurSur Jóhannsson.
Alta Vista, B.C.
Leiðrétting.
í minningarorðum eftir Mrs.
Gíslason — Ágústu Einarsdóttur—
Washington Hapbour, er Helga,
móðir Ágústu sál. nefnd Guð-
mundsdóttir. Þetta er misgáning-
ur eða einhver villa. Helga móð-
ir hennar, sem enn er á lífi há-
öldruð, er Sigurðardóttir. Sigurð-
ur og . Kristín foreldrar Helgai
bjuggu allan sin búskap við rausn
og góð efni á Elliða í Staðar-
sveit í Snæfellsnessýslu. Þau áttu
fjóra sonu, sem allir giftust og
yoru.. frábærlega.. myndarlegir
menn, vanalega kallaðir EHiða
bræður, og stóðu þeim fáir á
sporði til hvers or reyna þurfti.
Einn þeirra var Kristján á Hvann-
höfn, faðir Kristjáns Richton í
St. Paul og þeirra bræðra. Hinir
vorU Guðmundur, • Jóhannes og
Guðbrandur, fór til Færeyja gift-
ur með móður sína Kristínu, sem
varð háöldruð. Hann var trésmið-
ur og hefi eg engar fregnir haft af
því nú afarlengi hvort hann er lífs
eða liðinn, en yngstur var hanú
sinna systkina. — Systumar voru
tvær, báðar annálaðar fyrir fríð-
leik og myndarskap. Þessi Helga
—Mrs. Bjarnason— sem um er að
ræða hér, og hin var Anna móðir
mín, dó liðugt þrítug. Eg aðeins
man vel eftir henni, var 7—8 ára
þegar eg misti hana. Guðm. Steph-
anson faðir minn tók við jörðinni
Elliöa af tengdamóður sinni
Kristínu, og var þá Sigurður löngu
dáinn. En hún fluttist með börn-
um sínum til Reykjavíkur; þessari
Helgu sem giftist þar Einari
Bjamasyni kaupm., og Guðbrandi
sem áður er á minst.
Eg vona að méír verði fyrirgefið
þetta, því mér er ofskilt málið til
þess að láta það hlutlaust, þar sem
Helga er riióðursystir mín.
Lárus GuSmundsson.
Lögbergs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞVÍ
AÐ GERAST K.AUPAND1 AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI
ÞEGAR ÞÉR E1NUSINNI
BYRJIÐ AÐ DREKKA
Þá munuð þér ekki slíta vinskap við
©ins hollan og hressandi diykk
Selt í potts, pela og hálf-pela flöskum
og kjöggum.
Fæst í smásölubúðum eða hjá
E. L. DREWRY, Ltd.
WINNIPEG
MAHKET jtotel
ViB sölutorgiC og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O'CONNELL.
Furniture
Overland
FCLXJÍOMIN kensla veitt
——-f-----------
BRJEFASKRIFTCM
— —og öðrum—
VERZLCNARFRÆölGREINCM
$7.50 t
A heimili yðar gre "n vér kent ytSur
og börnum yðar- . eð pösti:—
AC skrifa gót iusiness” bréf.
Almenn lög. uglýsingar.
Stafsetning o >'éttrttun.
Útlend orðatt »kl.
Um ábyrgðir og rélög.
Innheimtu með pósU.
Analyticai Study.
Skrift. Ymsar reglur.
Card Indexing. Copying.
Filing. Invoicing. Prófarkalestur.
Pessar og fleiri námsgreinar kend-
ar,- Fyllið inn nafn yðar f eyðurnar
að neðan og fálð meiri upplýsingar
KLIPPIÐ í SUNDUR HJER
Metropolitan Business Instltute,
604-7 Avenue Blk., Winnipeg.
Herrar, — Sendið mér upplýsíngar
um fullkomna kenslu með póstl 1
nefndum námsgreinum. pað er á-
skilið að eg sé ekki skyldur til að
gera neina samninga..
Nafn ..............
Heimili
Staða
Rœða
Dr. B. J. Brandsonar
Niðurlag.
Ræðumaður kvaðst muna eftir
því að sér hefði á vissu tímabili ver-
ið kent í skóla á íslenzku, en síðar
á Ensku; og kvaðst hann hafa veitt
því eftirtekt hversu miklu fljótara
sér hefði farið fram þegar Enskan
var kend.
Síðar meir sagðist hann hafa
kent sjálfur, ogVar reynslan sama.
Hann kvaðst engau efa draga á það
að Enskan én ekki íslenzkan ætti
að vera hé.r málið scm kent væri á.
Skólaskýrslumar kvað hanti vera
þögul en sannfærandi vitni í þessu
máli. Hér i Winnipeg væri aðeins
kent á Ensku í skólum og hér sæist
lika betri árangur en í nokkrum
öðrum skólum fylkisins.
Samninginn milli Lauriers og
Greenways árið 1897 1 þessu máli
kvað hann aðeins hafa verið gerð-
an með tilliti til Frakka; og ej þá
hefði dreymt um að sömu kröfur
yrðu gerðar af öðram þjóðum sem
hingað flyttu, þá hefði þeim aldrei
komið til hugar að gera þann samtv-
ing.
Hann endurtók það að íslending-
ar heföu meðal annars áunnið sér
viðurkenningu fyrir að vera góðir
borgarar, fyrir þá sök að þeir hefðu
fyr samið sig að siðum þessa lands
og ]>essarar þjóðar en margar aðrar
þjóðir. Þeir hefðu ekki borast út
úr ná hlaðið utan um sig neinn Kína
múr eða látið einangrast. Þeir
eigi að' vera sjálfstæöir menn sem
engra sérréttinda né sérhlunninda
krefjist, heldttr taki sér á herðar
sinn fulla skerf af byrði þessarar
þjóðar og samþíðist henni sem bezt.
Hann hélt því fram að þjóðernis
viðhald vort og tunga yrði að vera
hér komið undir því hversu mikið
| vér vildum leggja á oss aukalega;
| þar væru oss engin takmörk sett.