Lögberg - 17.02.1916, Blaðsíða 4

4
JGBERG, FIMTUDAGINN 17. FEBRÚAR 1916.
~£ 'ö q b c r q
Gefið út hvern Fimtudag af The Col-
umbii Press, Ltd., Cor. William Ave. &
Sherbrook Str., Winnipeg, Man.
TALSIMI: CARRY 2156
SIG. JÚL. JÓHANNESSON, Editor
|. J. VOPNI, Business Manatier
Otanáskrift til blaðsins:
THE C0LUN1BII\ PRESS, Ltd., Box 3172. Winnipeg, Man-
Utanáskrift ritstjórans:
EDITOR LOCBERC, Box 3172 Winnipeg, Man.
VERÐ BLAÐSINS: $2.00 um árið.
I _______________« _________________________
Vestur-íslendingar og stríðið.
Þegar einhverjir viðburðir eru að gjörast
sem snerta mann sjálfan, þá þarf maður að
gjöra sér eins Ijósa grein fyrir þeim og föng
eru á, til þess að geta skilið afstöðu sína gagn-
vart þeim, og þegar það er fengið, þegar maður
ef búinn að hafna sig, þá á maður að leggjast á
með öllu því afli, sem maður á yfir að ráða.
Hið ægilega stríð sem nú geysar í Norður-'
álfunni, er ekki einasta það stærsta og grimm-
asta, sem sögur fara af, og sem skilur eftir eyði-
legging og hrygð í hverju spori. Slíkt hafa
stríð æfinlega gjört og gera víst meðan þau
eiga sér stað. En þetta stríð er sérstakt að því
leyti, að í því hefir grimd manna sýnt sig á
liærra stigi, en hún áður hefir verið þekt, og
svo hitt að aldrei hefir verið eins mikið í húfi
eins og nú. Með því er ekki sagt að lítið hafi
verið í húfi, eða á nokkurn hátt dregið úr þýð-
ing styrjalda í liðinni tíð, bæði til eyðilegging-
ar og til uppbvggingar, til ills eða góðs. Það
liefir sannarlega oft verið mikið í húfi, örlög
heilla þjóða. En nú eru það örlög alls heims-
ins.
Þýzka þjóðin, með allan sinn dugnað, með
alla sína samheldni, með allann sinn ískalda
“materialism”, með alt sitt hervald. Með alt
sitt afl samandregíð, æft og stælt til bardaga í
langa tíð, vill með aðstoð þriggja annara þjóða
gjörast heimsveídi, og leggja að velli mann-
<lóm og menning allra þeirra þjóða, sem ekki
vilja lúta sínu valdi, og sitja aftur á þær sitt
fangamark, sem er “Might is right”.
Þær þjóði Ý sem é móti standa eru að verja
liöndur sínar og varðveita tilverurétt sinn. Þær
eru að berjast til þess að líf forfeðra sinna sé
ekki sVívirt og lífs ávextir þeirra séu ekki evði-
lagðir.
Þær eru að ber.jast til þess að börn þeirra
tifii að lifa frjálsu og óháðu lífi í iandi feðra
sínna.
[>ær eru að berjast fyrir því bezta sern þekt
er í reynsul liðinna alda og sem þúsundir af
þeirra landsmönnum liafa látið lífið fyrir á
ýmsum tímum, jafnframt því sem fegairst er í
fari þeirra sjálfra.
Þær eru að berjast til jiess að sá veiki bróð-
ir fái að 1 ifa, jafnt og sá sterki. Þær eru að
berjast fvrir einstaklings rétti, einstaklings
frelsi og einstaklings sóma, og í þeirri fvlkingu
stendur Bretland fremst.
Hvaða þátt’eiga Vestur-jslendingar að taka
í þessu stríði eða hvaða ])átt hafa þeir tekið í
því?
Ýmsa meun höfum vér lieyrt segja, að Vrest-
ur- slendignar. ættu helzt að láta þetta stríð
hlutlaust, að þeir va-ru liér útlendingar og
þyrftu þess vegna ekki að Játa stríðið sig neinu
skifta, og í sumum tilfellum liöfum vér lieyrt
menn segja, að það va>ri bara svnd að vera að
senda okkar ungu menn á vígvöllinn, til ]>ess að
láta þýzkarann skjóta þó. Vér viljum ekki deila
við þessa inenn, en að eins benda þeim á, að
Bretar hafa boðið oss velkomna til sinna landa,
og þeir liafa þar veitt okkur öll þau réttindi
sem þeir sjálfir hafa og alla þá vernd sem þeir
sjálfir njóta, liafa þeir einuig veitt oss. Vér
gjörum kröfu til þess að njóta alls þess góða
sem Jífið hér liefir að bjóða, og hæfileikar vorir
géta á móti tekið. í einu orði vér krefjumst
allra þeirra hlunninda sem landið er vér búum
í hefir að veita. og oss finst að á því geti ekki
leikið nokkur vafi, að það sé skýlaus réttur vor •
sem brezkra borgara að fá að njóta ])eirra. En
ef svo er, er það þá ekki jafn skýr og óumflýj-
anleg skylda vor að taka að oss, að minsta kosti
vorn “qvóta” af erfiðleikunum, af mótlætinu,
af stríðinu, af 1)yrðunum sem þjóðin er vér er-
um hjá, verður að bera, jafnt fvrir ]>áð Jiótt þær
byrðar séu þungar og sárar ? «Jú, alt annað en
]>að, að g.jöra skyldu sína hispursiaust í þessu
<‘fni er ómenska, sem vér Vestur-ílendingar
megum með engu móti g.jöra oss seka í, enda
finst oss, að vér sem þ.jóðflokkur eigum engin
ámæli skilið enn sem komið er, því oss virðist
að Iiin borgaralega skylda vor í þessu sambandi
hafi ^erið Ijós fyrir löndum vorum.
Ef vér göngum iit frá ]>ví að í Canada séu
um 20,000 íslendingar, þá mun láta nokkuð
nærri að 34 eða um 5000 séu vopnfærir menn;
hitt er kvenfólk, börn og menn sem komnir eru
yfir þann aldur, sem talinn er hæfilegur til her-
þjónustu. Þá eru eftir því sem vér bezt vitum
komnir á vígvöllinn, á leiðinni þangað eða að
undirbúa sig til þess að fara, nálægt 450 manns
eða 9 per cent af öllum vopnfærum íslendingum
í Canada.
Vér sögðum hér að framan að þetta sýndi
glöggan skilning á liinum borgaralegu skyldum,
og búumst vér við að það sé rétt athugað, að
þessir menn séu búnir til þess að leggja lífið í
sölurnar fyrir heill og sóma þessa lands, þar
sem þeir hafa tekið sér bólfestu og þar sein þeir
vilja tryggja framtíð barna sinna á komandi
árum, og er slíkt ekki aðeins lofsvert, heldur
er það drengskapur, og karlmenska í bezta lagi
og sómi fvrir þá menn, sem af norsku bergi eru
brotnir.
En þótt vér sóum þess fullvissir að borgara-
leg skyldurækni sé aðal þáttúrinn í þessari
sjálfsfórnar dygð landa vorra, þá er íil önnur
hlið á þessu máli, sem vert er að benda á, og
það er hin þjóðernislega hlið, og þegar vér töl-
um um þjóðerni, þá eigum vér eingöngu við hið
íslenzka. Því um annað þjóðerni gæti ekki
verið að tala í þessu sambandi.
Hugsum til forfeðra okkar, Noðrmanna,
hvert var sterkasta aflið í sálarlífi þeirra? Var
það ekki einstaklings frelsið? Þeir gátu yfir-
gefið vini sína og ættjörð,, eignir sínar og óðul,
og gjörðu það heldur en að glata sínu persónu-
lega frelsi. Er það ekki líka satt, að á ættjörðu
vorri óx það, dafnaði og þroskaðist þar til áhrif
þess náðu víðsvegar út um lieim, og eru ]>ar
sýnileg þann dag í dag. Og er það ekki satt, að
þrátt fvrir kiigun, hallæri og drepsóttir, sem
þjóð vor hefir orðið að líða, þá samt er frelsið,
einstaklings frelsið sterkasti þátturinn í sálar-
lífi voru enn. Og ef svo er sem oss virðist
engum vafa bundið, livort mun þá betra að
kyssa vöndinn hjá' Vilhjálmi Þýzkalands keis-
ara, heldur en það var forðum hjá Haraldi hár-
fagra?
Nei, ásamt hinni borgaralegu skyldurækni,
er það sál feðra vorra, sál þjóðar vorrar, vor
eigin sál sem frá upphafi liefir hatað alla á-
nauð, er grætur yfir allri eymdinni, og finnur
til út af öllum stununum sem stíga frá hjörtum
allra þeirra manan, sem særðir hafa verið á
vígvellinum í þjónustu felsis og mannúðar. Það
er hún sem lirópar í himininn, þegar hún sér
varnarlausar konur svívirtar og deyddar og
saklausum börnum sökt í sjóinn. Það er hún
sem segir manni að það sé eitt, og að eins eitt,
sem oss Vestur-íslendingum er samboðið þeg-
ar svo stendur á, og það er að standa við hlið
þess, sem ver rétt lítilmagnans og berst fyrir
frelsi hans.
Að sjálfsögðu getum vér ekki allir farið og
barist á vígvellinum, og til þess er ekki heldur
ætlast, að minsta kosti ekki að svo stöddu. En
vér getuin allir tekið saman höndum í þessu !
máli, og hver og einn lagt fram sinn skerf, ann-
að livort á vígvellinum, éða þá heima, til þess
að vinna. að því, með þeim kröftum sem vér
eigum yfir að ráða, að kúgunin, yfirgangurinn
og grimdin falli, en frelsið, mannúðin og dreng-
skapurinn lifi, og gjöra það af svo fúsum vilja
og svo mikilli einlægni, að um oss Vestur-ls-
lendinga verði hægt að seg.ja, eins og sagt hefir
verið um einn af ágætustu sonum þjóðar
vorrar:
Frá norðrinu streymir um mannheima magnið
Mjölnis úr Sigul í hendi á Þór,
hjá honum glansar ]>ar gullnum í vagni
gyð.juleg trúmenskan fögur og stór.
Osanngirhi.
Framhald.
Ilér hefir aðeins verið talað um kvænta
menn; talað um þau vandræði sem af því leiða
að inenn fást ekki til þess að fara út á land og
geta ekki komið því við, sökum þess að þeir eiga
fyrir lieiinili að sjá í bæjunum og kaupið sem
landbóndinn getur greitt er ekki nægilegt fjöl-
skyldu til framfærslu. En sömu ástæðurnar
gilda ekki þegar um einstaka menn er að ræða.
í bæjunum hefir verið urmull af ein-
hlevpum mönnum að undanförnu, sem ekk-
ert eð)i lítið hafa aðhafst. Sannleikurinn
er sá að mesti fjöldi ungra manna hefir
þann sið að vera við vinnu úti á landi
eða vötnum að sumrinu, en flytja svo
inn í bæina á haustin og dvelja þar
án nokkurrar arðberandi atvinnu. Eyðist það
því að vetrinum, sem að sumrinu aflast og er
því staðið í stað efnalega — ef ekki farið aftur
á bak.
Þetta hefir verið þannig um langan tíma og
er enn. Hvernig stendur á því? Hvers vegna
fara ekki einhleypir menn út á land í bænda-
vinnu að vetrinum, til ])ess að þurfa ekki að
evðíi því sem þeim aflaðist vfir sumartímann?
Þeir hafa ekki þær ástæður sem fram voru færð
ar fvrir því að kvæntir menn gætu það ekki.
Einhleypur maður sem notar þannig tímann
að hann vinnur alt árið um kring og getur altaf
higt dálítið fyrir á hverjum mánuði, hann kernst
fljótt í efni. Og engum manni er það ofraun
né ofætlun. Hingað til hefir vinna staðið opin
alt árið. En það er eins og opnaðar séu fang-
elsisdyr, þegar minst er á bændavinnu við suma
menn; þeir fella sig ekki við hana og fást tæp-
íist til að taka liana. Þetta er eðlilögt að mörgu
leyti, þegar það er skoðað ofan í kjölinn, og all-
j ar ástæður athugaðar. Við hinir eldri, sem töl-
um og ritum um ]>essi mál, látum okkur oft hörð
orð um munn fara þegar við erum að dæma um
þennan og hinn. Við tölum hátt og oft um það
að ungir menn “slæpist” í bæjunurn, og nenni
ekki út á land, af því ,að þar sé vinna.
fletta er satt í mörgum tilfellum, en við
glevmum því að við vorum ungir líka; við lítum
ekki nákvæinlega til baka, til þess að skoða
myndir úr okkar eigin lífi; bæjargleðin og
glaumurinn var einnig aðdráttarafl fyirr okkur
og við vorum ekki fiisari' á það að fara ilt í
bygðir eða óbygðir, en þeir menn sem nú eru
ungir, og sæta átölum okkar fyrir þetta sama.
Það er eins með þetta og annað, að einhliða
dómar eru tíðastir. Það að setja sig í annara
spor er mörgum erfitt, og svo er fyrir okkur í
þessu efni.
Það er einkaeinkenni æskunnar að leita
fjörs og gleði; hún unir ekki neinu eyðimerk-
ur lífi, og það hefir nú einu sinni komist inn
hjá unga fólkinu að sveitalíf sé að ýmsu leyti
saina sem eyðimerkurlíf.
1 þessu er misskilningurinn fólginn, og af
þeim misskilningi stafar öll sú ógæfa, sem iðju-
leysið í bæjunum og vinnufólks eklan í sveitinni
hefir í för með sér.
Það er eftirtekta vert að þegar einhver ung-
ur maður hefir einu sinni tekið sig til og farið
út á land, fengið vinnu hjá bónda á góðu heimili
og dvalið þar um stund, þá er hann fús að fara
þangað aftur eða eitthvað annað, ]>ar sem vinna
býðst. Það er misskilningurinn á sveitalífinu,
sem ásteitingar steinana skapar. Samkomurn-
ar og fundirnir og alt .aðdráttaraflið í bæjun-
um, heldur unga fólkinu þar föstu með heljar-
tökum, sem það getur ekki losað sig úr. Þegar
um það er að ræða að leita sér atvinnu úti á
landi, þó hvísla ótal raddir sem aftra og letja.
Þeim finst bæjarlífið þá svo dýrðlegt og lað-
andi; þeir geta ekki hugsað til þess að yfirgefa
alla fundina, öll félögin, all'a leikbræður og leik-
systur.; öll þægindi og tækifæri. Imyndunarafl
þeirra málar svartar og dauflega mynd af
sveitalífinu í huga þeirra, þar sem alt er kalt
og einskis virði og dautt og dauft, og þeir bera
hana saman við aðra bjarta mynd og aðlaðandi
af lífi stórbæjanna, og þeir fá sig ekki til þess
að kasta hinni björtu og velja hina.
En vilji svo til að þeir fyrir einhverra hluta
sakir fari út á land, þá birtist þeim alt önnur
veröld en þeir áttu von á. Þar er líka bjart og
hlýtt; þar eru líka mannlegar tilfinningar og
alt það sem lífið vermir og lýsir. Og þeir hafa
í komið í alt annan heim en þeir áttu von á.
Sveitafriðurinn og heimilishelgin blandast þar
liinni glöðu og frjálsu ánægju félagslífsins, sem
hvergi þekkist nema úti í bændabygðum. Og
]>egar þessi nýi heimur opnast fyrir mönnum,
þá finna þeir til þess hversu óljósa og skakka
liugmynd þeir höfðu um lífið úti á iandinu.
Þangað hafa margir sótt gæfu sínp, en fleiri
hafa farið á mis við hana sökum vanþekkingar.
Ungir menn í bæjum, sem ekki hafa neina
vinnu allan vetuirnn, eru á hættulegri braut,
og á þann hátt hefir margur stigið sín fyrstu
ógæfuspor. “Iðjuleysið er svæfill djöfulsins”
segir danskt máltæki, og er í því mikill sann-
leikur. Þar sein glaumurinn og gleðin eru á
allar hliðar og ótal raddir hvísla og ótal
öfl togast á um ástríður mauna, um það leyti
sem þeir eru óráðnir, óharðnaðir og óákveðnir,
þá er mikil hætta íi ferðum; þar er hvert spor
á logandi hólu svelli og höndin snertir brenn-
;indi ekl í hvaða átt sem hún er rétt.
Það að hafa ekkert fyrir stafni með alls
konar freistingar umhverfis sig er voði; aðcins
sterkir menn og staðfastir komast klakklaust í
gegn um þess háttar klungur.
Það er ekki sanngjarnt að skamma piltana
fyrir ])etta. Þeir eru alveg eins og við vorum
sjálfifr á þeirra aldri; með sömu tilfinningar
og sömu stefnu — eða stefnuleysi. Eg minnist
þess þegar eg var drengur að við vorum tveir
að smala fé um vetrartíma Asmundur Björns-
son frá Svarfhóli í Staflioltstungum og eg.
Flóinn er suður af bænum og breið kelda í. Var
á lienni hálkusvell, og hafði verið rigning; var
því vatn á svellinu. Það var logandi hált, undir
\ atninu. Veður var hið versta, suðaustan
stórviðri. “Norðlingahópur”, sem við kolluð-
uni, kom austan flóann. \ oru }>að sjómenn
sem voru að ganga í “verið”. Þeir báru poka
á stöfum sínum og voru 11 að töíu. Einn með-
al þeirra var 17 ára gamall unglingur; hann
varð þrevttari ó göngunni en liinir, og þegar að
keldunni kom stukku hinir allir yfir á svellinu
og komust það klakklaust, en piíturinn hikaði;
hann fann sig bresta krafta, hafði ekki hug að
leggja út á svellið. Hinir mennirnir stóðu hinu
megin við kelduna og hlógu að lionum. Þeir
voru hreyknir yfir því að vera komnir yfir og
kölluðu það heygulskap af lionum að hlaupa
ekki á eftir þeim. í hópnum var einn gamall
maður; hann hlustaði stundarkorn á hina, steig
svo íit á svellið og fór yfir kelduna aftur, tók í
höndina á piltinum og íeiddi hann yfir. Hinir
steinþögðu. Svo komu mennirnir heim þangnð
sem við áttum heima og. voru þar náttlangt.
Eg tók svo vel eftir þessum full'orðna manni
um kveldið <ið ef eg væri málari. þá gæti eg
teiknað mvnd af honum.
‘Af þessu lifandi virkileikadæmi firfst mér
mega mikið læra. Það er algengast að við
glevmum okkar eigin sporum jafnótt og þau
eru stigin. Þótt við liöfum verið óviðráðanleg-
ir galgopar á yngri árixrti, muriuin við ekki eftir
]>ví þegar ellin fer um okkur fingrum sínum og
breytir hugsunum okkar; þá erum við dóm-
harðir og tungulangir; okkur er þá hætt við að
sjá ofsjónum með því auganu sem að æskufðlk-
inu snýr, en vera blindir ó hinu sem ó að skoða
okkur sjálfa.
Ungir menn sem hafa þá hunmynd að sveita-
lífið sé dauft og tómlegt> eiga heimtingu á því
að við lrinir eldri skýrum það fvrir þeim hvern-
ig 'það er, og gerum það samvizkusamlega, eins
og eldri bræður tala við yngri systkini. Á
því er enginn efi að xit á land geta þeir margir
sótt gæfu sína, en það er ekki nóg að segja
“farðu!” Það eru aðeins vissir vegir, sem
hægt er að leiða ungt fólk eftir í réttar áttir,
venjulega, og ]>að er skylda okkar að finna þá
vegi. (Frh.). '

THE DOMINION BANK
Hr WIHND B. OSI.EB, M F„ Pre. W. D. HATTHBWI
C. A. BOGEHT. General Mnnager.
NOTIÐ PÓSTINN TIL BANKASTAHFA.
pér þurflS ekki að gera yður ferð tll borgar tll að f& pen-
inga út & Avtaun, leggja lnn peninga eða taka út. Notlð póst-
inn 1 þess stað.
Tður mun þykja aðferð vor að slnna bankastörfum bréf-
lega, bæði áreiðanleg og hentug.
Leggja má inn peninga og taka út bréflega &n tafar og &n
vanskila.
Komlð eða skriflð r&ðsmannlnum eftir n&kvæmum upplýe-
ingum viðvikjandi bréflegum banka viðsklftum.
Notre Dame Branch—W. M. IIAMII/l'ON, Manager.
Selkirk Branch—M. S. BUUGER, Manager.
/
Heimhugi.
CANADA?
FIHEST
THEATBS
Vort helga land, vort heimaland,
vort hjartans land, vort feSra land,
vort vænsta land, vort vona-land
og vorra niðja land!
Með einum hug viS hötum þann,
sem hatar þig, og smáum hann.
Með einum hug við elskum þann,
sem elskar þig, og dáum hann.
Stephan G. Stephansson.
Ný eftirlaunalög.
Bæjarstjórnin í Winnipeg er að
undirbúa ný eftirlaunalög. Sam-
kvæmt þeim verða lægstu eftirlaun
$500 og hæstu $1500. Sextíu ár
er aldurstakmarkið sem ætlast er
til að menn fari að njóta eftirlauna
ef þeir hafa verið í opinberri
stöðu i 40 ár, en 65 ár ef þeir hafa
þjónað skemur.
í sjóð til þess að borga eftirlaun-
in úr elggja allir bæjarþjónar, þeg-
ar þeir eru orðnir 25 ára gamlir,
og á bærinn að leggja til jafnmikið
og bæjarþjónarnir. Auk þess á
bærinn að leggja frani byrjunar-
sjóð þegar lögin öðlast gildi.
Eftirlauna upphæðin á að miðast
við meðallaun þess er þau fær síð-
ustu 5 árin sem hann var í þjónustu
bæjarins, sú upphæð á að marg-
faldast með tölu þeirra ára sem
hann lagði í eftirlauna sjóðinn og
svo deilast með 50. En eftirlaunin
mega þó aldrei í neinu tilfelli fara
niður fyrir $500 né upp fyrir
$1500.
Setjum sem svo að bæjarþjónn
hafi haft í laun að meðaltali $1000
í fimm síðustu árin, og lagt í eftir-
launa sjóð frá því hann va r25 ára
þangað til hann er orðinn 60 ára,
eða í 35 ár. þá er meðal kaupið
$1000 margfaldað með ártölunni
35. 'sem verður 35,000, og því deilt
með 50, sem gerir 700; eftirlaun
hans yrðu því $700.
Það er einnig ákveðið í lögum
þessum að ef einhv-er fer úr bæj-
arþjónustu eða er rekinn úr lrenni,
þá fái hann endurgoldíð alt það,
sem hann hefir lagt í eftirlauna-
sjóðinn með 4<fo vöxtum.
Þessi aðferð virðist vera mjög
sanngjörn og heppileg.
Eldurinn í Ottawa.
Konungleg rannsóknarnefnd var
skipuð í Ottawa til þess að rann-
saka brunann. Þ.eir sem nefndina
skipa eru: McTawish dómari og
R. A. Pringle, en W. R. White frá
Pembroke er lögmaður við rann-
sóknina.
Ýmsar tröllasögur gengu í sam-
bandi viö brunann; byggingamar
áttu svo að segja allar að loga í
einu og eldurinn aS hafa veriS
upphaflega á mörgum stöSum;
sprengingar áttu aS hafa heyrst;
slökkviáhöldin áttu aS hafa veriS
svö skemd af einhverjum að þau
ynnu ekki. ókunnugir menn, grun-
samlegir áttu aS hafa sést í bygg-
ingunum hér og þar o. s. frv.
Þegar konunglega rannsóknar-
nefndin byrjaSi störf sín á föstu-
daginn. hreyttist þetta; tiú veit
enginn um þessa ókunnu menn.
Frank Glass þingmaSur og fleiri
kveða edlinn aSeins hafa verið í
einum staS og lítinn — ekki nema
í tveimur bréfum. En þaS tók all-
langan tíma aS ná í mann til þess
aS koma meS slökkviáhöld; þegar
þau loksins ikomu, unnu þau aS öllu
leyti eðlilega; en þá var eldurinn
orSinn óviSráSanlegur. Enn hefir
ekkert sannast er á þaS bendi að
PKJA DAGA pESSA VIKU
Fimtmlag, Föstudag og Uaugardag
lcikur
WIULIAM FAVERSUAM
hinn fræga leik er saminn heflr ver'IS
eftir sögu Gilbert Parkers,
—THE RIGHT OF Jj/AY—
sem gengur fyrir sér í Canada.
NCESTU VIKU A WAI.KER
Mánudag, priðjudag og Miðvikudag
sýnir sig hinn alþekti enski leikari
CYRIJj MAUD
í einum hinum bezta leik slnum
—THE GREATER WIL/Ij—
En á seinnl part vikunnar, á Fimtud.,
Föstudag og Laugardag,
verður sýnd i hreyfimyndum hin
ágæta leikkona
VALLI VALLI
í hinni afar merkilegu sýningu
— “THE - HIGH - ROAD’’ —
sem er bezti leikur Mrs. Fiske.
Sýning þrisvar & dag frá kl. 2.30 og
frá 7 til 11, óslitnar sýningar. Walker
Theatre Orchestra, og géðir söng-
menn syngja á hverri sýningu. —
Sæti öll nema I “Gallery” valin bæði
eftir hádegi og aS kveldi.
“THE CHILDREN’S HOUR” hvern
laugardagsmorgun kl. 11 og öll sæti
þá jafndýr í húsinu.
bruninn hafi verið af mannavöld-
um; jafnvel ekkert sem gefi ’grun
um það, hvaS sem síSar verSur.
Bókasafnið í Winnipeg
Samkvæmt nýútkominni sikýrslu
eftir J. D. McCarthy bókavörS,
hefir lestur vissra bókategunda hér
í bæ vaxiS afarmikiS síSan stríðiS
hófst. Bækur um félagsfræSi hafa
mest verið lesnar; lestur þeirra
hefir aukist um 85%; næst þeim
er veraldarsagan; lestur þess kon-
ar boka hefir aukist um 41%.
Náttúrubóka lestur um 37% og
heimspeki um 32%; en lestur
skáldsagna hefir aðeins aukist um
18%.
FerSabækur hafa veriS litiS lesn-
ar og þær sem fjalla um Evrópu
og Asíu alls ekki neitt. 856,564
lxdkur hafa alls' veirS lánaSar af
safninu yfir árið og er þaS 174
fleiri en í fyrra. 36,971 bók bætt-
ist safninu yfir áriS og 1300 smá-
nt. 13,488 bækur voru svo slitn-
ar að þær voru teknar burt af safn-
inu. Alls voru notaðar 951,054
bækur að þeim meStöIdum sem
lesnar voru í safninu, og er þaS
283,798 bókum fleiri en árið áður.
12,385 nýir viSskiftavinir safns-
ins bættust viS á árinu.
Ásteitingar steinar Canada.
Svo heitir grein í mánaðar blaS-
inu “Conservation” sem gefiS er út
af vemdarnefnd fyrir heill ríkisins
hér i landi. BlaS þetta skýrir frá
])ví sem þjóSinni stendur fyrir þrif-
um og bendir á ráS til þesss aS bæta
þaS. Hefir þar komiS mjög góS
upplýsing og ínargt heillaráð í ýms-
um efnum.
Þessi grein, sem hér ræðir um,
er aSallega um elda eða bruna í
Canada. Kveður blaðið allan iðn-
aS, verzlun og framfarir, eiga þar
við ramman reip aS draga; elds-
ábyrgSir séu þar svo s'tórir steinar í
vegi margra aS eitthvað ætti aS
gera til þess að minka þá eSa gera
þá yfirstíganlegri.
“Beint tap af brunum í Canada
síðastliðin 5 ár” segir blaðiS, “hefir
verið $23,722,246 að meSaltali á ári,
eða alls yfir 5 árin $118,611,230.
Og meira en 5% af þessari upp-
hæS er eyðilagt blátt áfram af ó-
gætni og kæruleysi.
ViS þessa upphæð verður að bæta
þeim kostnaSi, sem það hefir í för
meS sér að halda slökkviiiS og
N0RTHERN CR0WN BANK
AÐALSKRIFSTOFA f WINNIPEG
HöfuðstóII (löggiltur) - - - $6,000,000
HöfuðstóII (greidduri - - - $2,850.000
STJÓRNKNDUR :
Formaður.........- - - Slr D. H. McMILLAN, K.C.M.G.
Vára-formaður............. - Capt. WM. ROBINSON
Sir D. C. CAMERON, K.C.M.G., J. H. ASHDOWN, H. T. CHAMPION
E. F. IIUTCHINGS, A. McTAVISH CAMPBELL, JOHN STOVEL
Allskonar hankastörf afgreidd. — Vér byrjum reikninga við ©In-
stakllnga eða fclög og sanngjamir skllmálar velttlr. — Avísanir seldar
til hvaða staðar sem er á fslandi. — Sératakur gaumur geflnn sparl-
sjóðs innlögum, sem byrja má með elnum dollar. Rentnr lagðar vlð
á hverjum sex mánuðum.
T. E. TÍÍORSTEINSSON, Ráðsmaður
Cor. William Ave. og Sherbrooke St., Winnipeg, Man.