Lögberg - 25.05.1916, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 25. MAí 1915.
Rœða
Flutt að Markerville 19. apríi 1916.
af Jónasi J. Húnford.
Háttvirtur forseti! Hei8ru8u
áheyrendur.
Sú saga er til þess, aö eg kem hér
fram á ræðupallinum, aö þeirri
kvöð hefir veriö beint aö mér nú
fyrirfarandi, aö segja hér fáein orð
i kveld, og vil eg því hiðja ykkur
um, bæði umburðarlyndi og þolin-
mæði, að hlusta á orð min í fáeinar
mínútur. Eg hef nú ekkert að segja
sem geti verið ykkur skemtunar-
auki. Ellin og alvara lifsins gera
“mér tregt um tungu að hræra”,
gera mér örðugt um gamanyrðin,
hafa nær því tekiö mig út úr sam-
tíðinni; hefði þó feginn getað sagt
eitthvað broshýrt, en það liggur
ekki á hraðbergi. Og samtiðin, mér
finst hún setja oss hljóða, á þess-
um voðatímum. Hergnýrinn og
harkiö, þrumar gegnum loftið, jafn-
vel til þessara f jarstöðva vettfangs-
ins, og hugir flestra hugsandi
manna, þrá endalok hinnar hrylli-
legu styrjaldar, sem óefað hlýtur að
umhverfa, ríkjaskipim, stjómarfari
og sambandi í Norðurálfunni.
5>essi stóri, viðtæki viðburður, sem
yfirgnæfir alla aðra, sem veraldar-
sagan vitnar um, biðjum vér og
vonum, að taki innan skamms
heillarik úrslit.
Eg ætla sem sagt að tefja fáein
augnablik við alvarlegt, þýðingar-
mikið mál, sem oss hér tekur að
henda, eigi síður en aðra Vestur-
Islendinga. Hvert stefnir ? Það
er spursmál sem fneðimenn vorir,
andlegu leiðtogarnir, og fleiri, hafa
lagt fyrir sjálfa sig og aðra, og eru
nú að ræða það, og leita að úrlausn
þess, en ekki hefi eg séð hana enn.
Já, hvert mun stefna i ókominni tíð,
með íslenzka tungu og islenzkt
þjóðemi? 'Þetta er allra Vestur-
íslendinga nauðsynjamál, sem ætti
að ræða og gaumgæfa, með ást og
hlýúð, en ekki með kala, og illdeil-
um; ræktarskyldan við vort móður-
land, þjóðerni og samúð vor, ætti
að sameina hugi Vestur-íslendinga
til að ráða bót á þvi, sem að er orð-
ið í þessu efni.
Áður en vér athugum þetta
spursmál, skal þetta tekið skýrt
fram, að eigi er verið að ympra á
því, að Vestur-lslendingar skuli
eða þurfi að taka sig útúr eða van-
rækja landsmálið, né hé'rlenda ment-
un; nei, því fer svo fjarri, að oss
komi neitt slíkt til hugar; sérhver
Vestur-lslendingur þarf að leggja
rækt við hérlenda mentun og kapp-
kosta að tileinka sér alt það hér
innlent, sem geri hann að meiri og
betra manni, sem geri hann að hæf-
ari manni til að gegna skyldum sin-
um við þetta land, sem sönnum
borgara þess sæmir, og það verður
bezt með þvi, að verja sinum ís-
lenzku þjóðemis hæfileikum í þarf-
ir þessa lands, sem sannur íslend-
ingur.
Líklegt er að enn sé það meiri
hluti vor Vestur-lslendinga, sem
vilja að móðurmálið og islenzkt
þjóðemi haldi áfram aö vera til hér
vestanhafs. en svo munu hinir ekki
fáir, sem helzt myndu kjósa að alt
islenzkt, alt það, sem einkennir
þjóð vora og hefir einkent hana frá
í fomöld, hyrfi sem fyrst; þeir
halda því fram, að það tálmi þrif-
um og framfömm þjóðflokks vors
í þessu landi; en hvergi hefi eg séð
rökstutt, að það hafi komið að nein-
um hnekki, að vera Islendingur.
Allir þjóðflokkar, sem fluttu hing-
að yfir um, áttu erfitt i byrjun,
bæði sökum kunnáttuskorts á lands-
málinu og þá ekki siður, sökum fá-
tæktar og verklegrar vankunnáttu;
en það voru að hyggju minni, ekki
fremur íslendingar, en annara þjóða
menn, í mörgum tilfellum siður.
Það var vorkun hinum fyrstu, sem
fluttu vestur um haf frá ættjörð-
inni, þó þeim óaði við umskiftunom,
og vel má það vera að þá hafi inn-
kndir litið eins og niðnr á þá,
kannske álitið þá skrælingja ættar
og það hafi orðiö ástæða til þess,
að sumum íslendingum varð það,
aö reyna að fela ættland sitt, móð-
urmál og þjóðerni, um þetta s'kul-
um vér ekki fullyrða, en hafi sú
lítilsvirðing átt sér stað, þá varð
hún sem hverfandi skuggi þegar
þekking og reynsla, brugðu upp
hinu rétta ljósi yfir það. Og þeim
Smjör verðlauna
vinnendur nota
WINDSOR
SMJÖR
SJM!1 SALT
Tȣ CANfOI^ SALT C0M Ltd.
var nokkur vorkunn, sem fluttu
vestur öndverðlega á landnámsár-
unum; þeir áttu við ýmsa erfiðleika
að stríða, sem urðu til að glepja
mörgum þeirra sýn, og koma þeirri
flugu i höfuð þeim, að alt íslenzkt
væri sem þyrnir á leið þeirra; þá
var það, aö þeir smáðu þann eina
fjársjóðinn, sem þeir fluttu að
heiman og týndu honum, í staðinn
fyrir að setja hann á vöxtu hér og
safna af honum í forðabúr fyrir ó-
komna tímann. Sumir kunna nú
að spyrja: Hvað er unnið með því
að viðahlda islenzkunni hér vestan-
hans? I fyrsta lagi er það skilyrði
fyrir þjóðemisviðhaldinu. Málið
er lífæð þjóðemisins, og engin þjóð
kann því að halda, sem týnir móð-
urmáli sinu. En þá kemur önnur
spurningin: Hvað hefir þetta þjóð-
erni að þýða? Mín skoöun er, aö
meö orðinu þjóðerni, séu táknaðir,
andlegir æhfileikar mannsins, sem
eru honum meðskapaðir, þær eðlis-
fylgjur, sem flytjast í kynflokkn-
um, frá einum lið til annars, svo
lengi sem áhrif utan frá hindra það
ekki. Eg held að þjóöernið meini
ekki beinlínis neitt likamlegt; það
er ekki innifalið í útvortis háttum
né siðum, þó það á stundum hafi
áhrif á framkomu mannsins; ekki
er iþað heldur nein fastheldni né of-
urkapp; nei, það er andlegt eðli
þjóðarinnar; það er sá andlegi arf-
ur, sem hverjum einstaklingi hlotn-
aðist af sameign hinnar íslenzku
þjóðar; í þvi felst kynsældin, mann-
dómurinn, drengskaparlundin og
þrautseigjan, sam sagan sannar, að
hafi einkent hina íslenzku þjóð um
margar aldir. Þetta voru nú einu
fjársjóðirnir sem vér fluttum með
oss úr föðurgarði; það var innstæð-
an fyrir framtiðina. Fáir voru
þeir, sem höfðu fjármunum til að
dreifa, nær hingað kom; nei, þeir
stóðu uppi flestir með tvær hendur
tómar. f slendingar voru verr á vegi
í efnalegu tilliti, en flestir aðrir
þjóðflokkar, sem þeir áttu nú að
keppa viö á framsóknarbrautinni;
þrátt fyrir þetta, þrátt fyrir féskort
og fákunnáttu sést það nú glögt, að
Vestur-íslendingar hafa fullkom-
lega haldið sínum hluta í samkepn-
inni á flestum svæðum lífsins; þeir
eru þegar viðurkendir meðal hinna
fremstu á menningar og þjóðþrifa-
brautinni. Staðreyndin vitnar, að
þetta eru engar öfgar. Eigi voru
Uðin mörg ár yfir V.-ísl. hér í þessu
landi, áður en margir þeirra fóru
að leggja rækt við ýms fyrirtæki,
fóru að hyggja á fé og frama, og
þeir höfðu ekkert stofnfé til að
byrja með, utan manndóm sinn og
andans hæfileika, og i flestum til-
fellum hefir þeim tekist farsællega.
Og það voru ekki liðnir fleiri ára-
tugir, áður margir hinna islenzku
bænda sýndu glögg deili þess, að
þeir, nær tímar liðu, myndu þola
samanburð við aðra stéttarbræður
sina; sýndu, að þeim óx ekki í aug-
um að gera sér jörðina undirgefna,
þeir neyttu þess, að þá var iþað is-
lenzkt “afl sem hóf upp úr jörðu
steininn”. Þeir voru brautryðj-
endur niðja sinna, sem sannir ís-
lendingar. þeir fyrirurðu sig aldrei
fyrir íslendings nafnið né þjóð
sina; þeir reyndu ekki að telja
sjálfum sér og öðrum trú um, að
þeir væru eitthvað annað; þeir
möttu sér það heiður, að hefja þjóð
sína til álits og virðingar, með sin-
um islenzku hæfileikum. Vér vit-
um vel að nú um mörg ár hefir
fjöldi af vorri ungu kynslóð verið
að keppa fram á menningar- og
mentavegum þessa lands, við
ýmsra þjóða ungmenni, og hvað
sýnir sú samkepni ? Hún sýnir það
ótviræðlega, eftir þeim skýrslum
sem um það eru gefnar, að nálega
á öllum skólum fær islenzka náms-
fólkið, mikið meiri hluti þess, ágæt-
is vitnisburði, og nokkrir hafa
fengið alla þá heiðursviöurkenn-
ingu fyrir lærdóm sinn, sem hér-
lendir skólar veita nokkrum náms-
manni. Margt af þessu unga lær-
dómsfólki voru, er þegar komið í
háar, ábyrgðarmiklar stöður, og
ekki höfum vér heyrt annars getið,
en að það vinni í þeim sér og þjóð
sinni til sæmdar. Skyldi nú þetta
vera hending eöa tilviljun ? nei, það
getum vér ekki ályktað. Þama
hljóta að koma fram andlegir yfir-
burðir! Hvergi gleggra en einmitt
þarna, sjáum vér hina sterku og
kjammiklu þjóöernis hæfileika.
Það hljóta að vera þeir, sem aðal-
lega ráða þessum úrslitum. Og
þetta, sem vér höfum nú tekið fram,
virðast vera hinar órækustu sann-
anir um ágæti og mikilieik hins ís-
lenzka þjóðemis; það eru sannanir,
sem ekki em teknar úr lausu ofti,
heldur af staðreyndinni. Þetta er
líka eðlilegt; það var enginn rusl-
ara lýður, né úrgangs skepnur, sem
íslenzka þjóðin er runnin af; nei,
það voru engir úttaugaðir ættlerar,
sem fóru að byggja Island á níundu
öld. Vér vitum það, það er ekki
hægt aö andmæla þeim sannleika,
að þjóðin okkar er vaxin upp af
göfugri og manndómsfyllri ætt-
stofni, en nokkur annar þjóðflokk-
ur, sem flutt hefir til þessa lands;
frumherjar hennar voru, kjarninn
úr Norvegs þjóðinni, blandaður að
visu frá Skotlandi, Orkneyjum,
Suðureyjum og írlandi og sagan
sannar, að þessar þjóðir, einkum
Norðmenn voru umfram flestar
þjóðir, aö hreysti og harðræði, dáð
og drengskap, og satt er það, að
Bretland hið mikla mannaðist og
efldist mest, eftir að norrænir
mannflutningar tókust þangað, og
það hygg eg, að þeir sem fróðir eru
í sögu Breta, kannist við það, að
ýmsar hinna göfugu ensku ætta
eru raktar til norrænu Víkinganna,
frændliða vorra.
McNutt, Sask. 13. maí 1913.
Heiðraði ritstjóri Lögbergs.
Um leið og eg sendi þér þrjá
visubotna, óska eg þér langra líf-
daga og góðrar starfsemi, sérdeilis
og einkum við blessað litla Sólskin-
ið þitt. Það ætti að verða sérstætt
og nokkuð stórt myndablað. Það
gæti vel skeð að það reisti hina hálf-
föllnu þjóð fyrirliðanna okkar og
hið bjagaða ísienzka mál hér í Vest-
urheimi.
Blaðamaður og ritstjóri eins og
Dr. Sig. Júl. Jóhannesson ætti að
innprenta þj^sum hálfu fyrirliðum
okkar, að íslenzka tungumálið sé
alveg ódauðlegt, alveg ódrepandi;
að á því sjáist engin dauðamerki.
Það sé með fullu og f jörugu Ii.fi alt
til þessa dags. En að mentaþjóð-
irnar öfunda okkur og vilja láta
okkur gleyma þvi. Gera það svo
að mentamáli á æðstu skólum, eins
og latinu og grísku, þar sem enginn
getur lært það nema fyrir mikla
fyrirhöfn og afarverð. En nú eiga
allir íslendingar svo hægt með að
læra það, bara að hún mamma vilji
tala það við hann Gvend og hana
Gunnu og hana Siggu; eg meina
svona við alla krakkana yfirleitt.
Líka verða prestar og aðrir kenn-
arar í íslenzkunni að hafa það hug-
fast að bera svo mikla virðingu
fyrir íslenzkunni, að fara ekki und-
ir eins að tala önnur tungumál við
nemendur, þegar þeir sleppa við
tímann sem þeir kenna íslenzkuna.
SHkt framferði kennaranna getur
komið því inn hjá nemendanum að
kennarinn meini í raun og veru ekk-
ert af því sem hann segi um íslenzk-
una. Hann hafi gert iþetta islenzku
tal til að geðjast gamla fólkinu, en
fyrir ungdóminn sé það meö öllu
óbrúklegt.
Ef leiðandi menn meina nokkuð
með því sem þeir segja um Is-
lenzku og íslenzkt þjóðemi, þá ættu
þeir alla jafnan að tala islenzku
hver við annan og við unglingana.
Og þó þeir læri og kunni vel önnur
tungumál, þá eiga þeir ekki að tala
þau nema því aðeins að þeim sé
ómögulegt að koma við íslenzkunni.
Það verður að pressa þvi inn í
þjóðina eöa þetta þjóðarbrot að
halda fast því sem hún og það hef-
ir: islenzkunni. Það væri óbætan-
legt tjón og niðurlæging að glata
málinu sínu.
Það ætti heldur enginn sannur
Islendingur að imynda sér að is-
lenzkan deyi, eða að hafa slikt geð-
veikisrugl eftir öðmm; heldur skul-
um vér allir segja:- Islenzkan er ó-
dauðleg. Því þó að við föllum, þá
halda áfram að vera til íslendingar
með tilfinningum og heitu blóði
fyrir því sem gott og göfugt er.
Um þetta mætti rita heila bók, en
eg verð að stöðva pennan.
V. Th. Jónsson.
Halldór Auðunnton.
bóndi að Mozart, Sask. andaðist á
sjúkrahúsi í Winnipeg 21. marz
síðastliðinn.
Halldór heitinn var fæddur i
Hafnarfirði á íslandi 4. maí 1861.
Fór hann ungur frá foreldrum sín-
um og varð snemma að reyna margt
og sjá sér farborða sjálfur. Þegar
hann eldist meir fór hann að gefa
sig við sjómensku og hélt því áfram
þangað til hann var 21. árs gamall.
Þá fluttist hann hingað til lands,
snauður að fé en auðugur að von-
um og þreki. Vann hann þá á
ýmsum stöðum og komst fljótt vel
niður í ensku máli. Um eitt skeið
var hann í her Canada.
Þá er Halldór heit. var 24 ára
gamall kvæntist hann i Winnipeg,
fyrri konu sinni, Sigríði Sigurðar-
dóttur úr Reykjavík. Áttu þau einn
dreng saman, er dó fárra nátta gam-
all. Eftir árs sambúð í Winnipeg
fluttust þau hjón vestur á Kyrra-
hafsströnd og skildu þar, eftir
tæpa tveggja ára samveru. Voru
þau alt of ólik til þess að geta búið
saman. — Þenna skilnað tók Hall-
dór heit. sér mjög nærri, þvi að
hann hafði unnað konu sinni mjög,
og var að eðlisfari tilfinningaríkur
og manna tryggastur i lundu. Bætt-
ist það og ofan á raunir hans um
þessar mundir að hann féll ofan af
Akurykrkjumála-deildin í Saskatchewan.
ILLGRESI OG OTSÆÐIS-DEILD
Þekking á “Perennial Sow Thistlea og
hvernig hemill verður hafður á honum
Hann er rótdjúpt illgresi, sem lifir alt árið, með stórum
og sterkum rótarstokkum. Hefir það nýlega komist inn í
marga staði fylkisins og ætti að kosta kapps um að eyði-
leggja það. J?ví það er versta illgresi sem þekkist í Vestur
Canada.
pegar jurtin fyrst sést í vaxtarbyrjun er hún blaða-
skúfur þétt niðri við jörð. pessar ungu plöntur hafa mjög
stutta neðanjarðar rótarstokka, og er því tiltölulega hægt
að eyðileggja þær. En með því.að jurtin vex fljótt í alls-
konar jarðvegi verður hún brátt sterk og erfið viðureignar.
Jurtin vex þangað til hún verður 2—4 fet á hæð; stofn-
inn er sléttur og holur og í allri jurtinni er beiskur, mjólk-
urkendur vökvi.
Laufin eru fá á stofninum, en mörg niðri við jörðina,
eru þau 4—8 þumlunga löng með djúpum vikum og stefna
skiftivikin aftur, en næst stofninum er laufið vafið utan um
hann.
Jurtin er dálítið hrufótt öll, og blómin eru gul að lit og
1—U/2 þumlungur að þvermáli; 5—15 blóm eru á einni
stöng.
RÁÐ TIL AÐ HALDA ILLGRESINU í SKEFJUM. .
1. pegar það er í litlum bletti, er bezt að grafa það upp
með rótum, eða ef það er erfitt, þá þekja með haug, eins
og fyr er lýst í meðferð á Canadiska þistlinum.
2. Sauðkindum þykir þetta illgresi gott, og ef þeim er
hleypt á akur þar sem það er eftir uppskerutímann, þá
ver það því að það sái til sín, því það er þá eyðilagt niðri
við jörð, og veikist þannig rótar stokkurinn.
3. pað er ekki ráðlegt að láta þetta illgresi vaxa þangað til
það blómgast með þeirri hugmynd að um það leyti séu
ræturnar veikari. Sannleikurinn er sá að þannig fer
venjulega að jarðvegurinn verður svo fullur af rótum
að mjög erfitt verður að eiga nokkuð við blettinn, þar
sem illgresið er. Skoðun manna yfir höfuð er sú, að
Business and Proíessional Cards
Dr. R. L. HUR5T,
Member ot Reyel Coll. ot Burgeona.
Eng., atakrlfaSur tt RoyeJ Collece ot
Phystclane, London. SérfmSlarur 1
brjóat- tauga- og kren-ajúkdémum.
—Skrtfat. I6B Kennedy Bldc., Portace
Are. (1 n*6tl Baten’e). Tala. M. 614.
Heimill M 111«. Timl tll riftals:
kl. 1—S oc 7—S e.h.
Dr. B. J. BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
Telbpuone garrv 3*0
Orptcc-TfMA*: a—3
THOS. H. JOffNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
fslentkir Uigfraegimcar.
Skripstofa:— Room 811 McArthur
Buildinc, Portage Avenue
Akitun: P. o. Box 1650,
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
Gísli Goodman
TINSMIÐUR
VERKSTŒÐI;
Heimili: 776 Victor St.
Teleprore garry 3*1
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJORNSONi
Office: Cor. Sherbrooke & William
Telbphonei qarry 3Se
Officetímar: 2—3
HEIMU.ll
764 Victor Btr«et
rRLBPUONEl GARRY T63
Winnipeg, Man.
Dr- J. Stefánsson
401 Boyd Buildine
COR. PORT/\CE AVE. & EDMOftTOfL 8T.
Stuadar eingöngu augna, eyrna. nef
og kverka sjúkdóma. — Er að hitta
fr&kl. 10-12 f.h. og 2—5 e. h.—
Talsími: Main 3088. Heimili 105
| Olivia St. Talsfmi: Carry 2315.
FLUTTIR til
Komi Toronto og Notre Dama
Phone
Osirry 2gM
Helmillf
O^rry At

«1. il. BILUFELL
PA8TBIQNA8ALI
Room 520 Union Bank - T£L. 2685
Selur hús og lóflir og annast
alt þar aðlútandi. Peningaláa
J. J. Swanson & Co.
Verela með faatcígnir. Sjá um
leiau & húeum. Annaet l&n og
eld.ábyrgðir o. fl.
•64 Tba ir---- »— -- -r
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST.
selnr líkkistur eg annast
Dm útfarir. Allur útbún-
aður sá bezti. Enafrem-
ur selur bann allskonar
minnisvarða og legsteina
151 Bannatyne Ave
Horni Rorie Str.
í stærri og betri verkstofur
Tals. Main 3480
KanalyElectricCo
Motor Repair Specialist
J. G. SNÆDAL,
'TANNLŒKNIR
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave. og Donald Street
Tals. main 5302.
bezta aðferðin, þar sem stórir blettir eru með þessu ill-
gresi, sé að byrja eins snemma og hægt sé að vorinu og
rífa upp jörðina stöðugt, til þess að verja því að nokkur
vöxtur geti átt sér stað þangað til seint í júní; plægja
Mountain, Kristjana, gift Ármanni
Stefánssyni, bónda að Eyford, og
Kristin, hálfsystir hinnar látnu, gift
norskum bónda skamt frá Moun-
tain.
Vér lecctuan e4.nrta.ka therslu 4 mt
■•IJ* meððl eftlr forskriítum lækua.
Hin beetu melöi. eem haect er »• (6,
eru notuB eincöncu. fesrmr þér kom-
16 meS forokrlftlna ui ror, meclB M>
▼era vUe um a8 tk rétt fal eem
lmknlrlaa tekur UL
þá 5—6 þumlunga djúpt og halda áfram að róta upp alt
árið, þegar hægt er.
Takið eftir þessu plássi framvegis; þar verður meira
um eyðilegging illgresis.
húsi, þar sem hann var að vinnu
sinni, og stórskemdist á höfði. Lá
hann lengi af afleiðingum þess,
milli heims og heljar. Lögðust
þannig á hann í einu, bæði andlegar
og likamlegar þrekraunir. Þó
frískaðist hann aftur svo að hann
varð vinnufær. En aldrei mun hann
hafa fengiö fulla heilsu né þrek,
eftir þetta.
Næstu árin var hann i Winnipeg,
og þar kyntist hann eftirlifandi
konu sinni, Guðrúnu Magnúsdóttur.
þau giftust að Mountain í Norður
Dakota 18. júni 1893 og dvöldu þar
í sveitinni um 13 ára tíma. En til
Mozart, Sask. fluttu þau árið 1906
og bjuggu þar síðan. Eina dóttur
barna áttu þau hjón, en hún dó
ekki ársgömul. Þá tóku þau stúlku
til fósturs og ólu hana upp, og hafa
jafnan reynst henni sem beztu for-
eldrar.
Vafalaust eru nokkur ár síðan
Halldór heitinn kendi þeirrar mein-
semdar, magasársins, er leiddi hann
til dauða. En ekki urðu þó stór-
mikil brögð að því fyr en síöastlið-
ið sumar. Þá var hann löngum sár-
lasinn. Ágerðist þetta meir og
meir unz hann hafði lítið viðþol og
mátti varla nokkurs neyta. Lagði
hann þá af staö til Winnipeg
snemma í marz s.l. til þess að reyna
að fá mót meins síns. Þar lézt
hann á sjúkrahúsi 21. s.m., eins og
áður er um getiö.
Sambúð þeirra Halldórs heit. og
Guðrúnar, seinni konu hans, var hin
bezta og farsælasta. Þau voru
samhuga og samtaka um hvað eina,
bæði utan húss og innan, og var
heimili þeirra sann-nefnt reglu- og
þrifaheimili. Búskapurinn blessað-
ist þeim vel og voru þau komin í
sæmileg efni þegar Halldórs heit,
misti við, enda var hann framúr-
skarandi umhirðu- og reglumaður,
sem sjá mátti á búskap hans.
Halldór heit. var vel meðalmaður
að hæö, beinvaxinn og sviphreinn,
enda var hann skapmikill, en stilti
manna bezt skap sitt. Lundin var
óvenju hrein og einlæg. Var hann
einn þeirra manna, er ekki er imt
að breiða yfir sannfæringu sína,
heldur segja hana skýrt og skorin-
ur. Glaðlyndur var hann og við-
mótshýr og einkar vinfastur. Ákveð-
inn trúmaður, en kreddumaður
engi.. Hann hafði örugga trú á á-
framhaldi persónulegs lífs í ósýni-
lega heiminum, enda hafði ýmislegt
borið fyrir hann, bæði í vöku og
svefni, sem staðfesti þessa trú hans.
Og ekki kom honum dauði sinn á
óvart. Hann sagði hann fyrir síð-
astliðið vor. Og áður hann fór til
Winnipeg lét hann í ljós við fleiri
en einn af nágrönnum sínum, að
hann myndi ekki koma lifandi heim
aftur. Og varð hann sannspár um
Ingibjörg heitin var hin mesta
merkiskona og að henni hinn mesti
missir, bæði fyrir bygðina og nán-
ustu skyldmenni. Hún var skír-
leikskona mikil, hæg og stilt í allri
framkomu, talaði fátt, en hugsaði
vel, svo það var ávalt mikils metið,
sem hún lagði til. Enda átti hún
innilegan samhug með öllu góðu,
og hlynti að hverju góðu málefni,
sem varð á vegi hennar og lagði
ávalt gott til alls, sem um var verið
að ræða og hugsa. Það hefir því
verið bjart yfir heimili þeirra hjón-
anna og sönn sveitarprýði í öllum
skilningi, því öll framfara og vel-
ferðarmál hafa átt þar öruggan
var.
Friður og blessun drottins fylgi
honum og minningu hans.
/. K.
Dánarfregn.
Á sumardaginn fyrsta, 20. apríl
s.l. lézt að Mountain, N.-Dak., heið-
urskonan Ingihjörg Kristjánsdóttir,
kona Metúsalems Einarssonar, eft-
ir fárra daga legu í “influenzu”,
sem svo snerist upp í lungnabólgu.
Kom dauðsfallið öllum á óvart, því
Ingibjörg heitin hafði verið við
vanalega heilsu, þangað til hún
veiktist.
Hún *var fædd að ÍJlfsstöðum i
Skagafirði 9. nóvember 1855, en
fluttist ógift norður á Langanes.
Þar giftist hún Metúsalem Einars-
syni í janúarmánuði 1880 og byrj-
uðu þau búskap að Fagranesi, þar
sem hann var fæddur og upp alinn,
og bjuggu þar í þrjú ár. Að þeim
liðunm fluttust þau til Ameríku
árið 1883 og komu til Norður
Dakota. Settust þau að þrjár míl-
ur austur af Mountain í grend við
Kristján Kristjánsson, bróður henn-
ar. Þar austur á sléttunni bjuggu
þau um nokkurn tíma, unz þau
fluttu bústað sinn upp að skógin-
um fyrir sunnan og austan Moun
tain. Eftir að ahfa búiö þar ein
10—11 ár fluttu þau enn bygð sína
til Mountain, þar sem þau reistu
hið prýðilegasta hús, er þau síðan
hafa búið í. Fimm af börnum
þeirra lifa: Maria Einarsson, ógift;
?rimann Einarsson, kvæntur bóndi á
Mountain og býr á landi föður síns,
fyrir sunnan Mountain skóginn, þar
sem foreldrar hans bjuggu áður en
þau fluttust að Mountain; Jóhann,
ókvæntur, hjá föður sínum; Þor-
björg gift Jóni Sdheving, bónda við
Elfros í Saskatchewan, og Einar,
sem nú stundar nám við háskólann
í Grand Forks. Systkini Ingi
bjargar sálugu ertl þau Kristján
Kristjánsson, bóndi aö Eyford,
Sigurður Kristjánsson, bóndi að
það. Er mikil eftirsjá að slikum
mönnum sem Haldór Auðunnsson jgriðastað. Ingibjörg heitin var sér
lega fastlynd kona, sem ekki sleit
trygð við neitt sem henni hafði orð-
ið hlýtt til, hvort heldur voru menn
eða málefni. Með þeim systkinum
voru ávalt kærleikar miklir og var
ávalt auðsætt hve þeir bræðurnir,
Kristján og Sigurður, báru mikla
virðingu fyrir systur sinni. Fyrir
mörgum árum varð Kristjana syst-
ir hennar fyrir slagi, svo hún hefir
síðan verið stýrlega fötluð. En hún
átti góðan hauk í horni þar sem
Ingibjörg systir hennar var, sem
tók innilegan þátt í raunum henn-
Dóttur Kristínar systur sinn-
ar hafði hún hjá sér fram til ferm-
ingar og gekk henni í móður stað.
Nú siðast höfðu þau tekið tvö gam-
almenni á heimili sitt, blindan
mann og háaldraða konu yfir átt-
rætt, konan veik og rúmföst, þjáð
af meini í andliti, Sigurbjörg ekkja
Benedikts heitins Péturssonar skó-
smiðs. Átti sú margþjáða heiðurs-
kona von á að fá að njóta ástúðar
og hjúkrunar Ingibjargar heitinn-
ar eins lengi og hún þyrfti á að
halda, þar sem hún hafði orðið öll-
um ástvinum sínum á bak að sjá.
En nú var einnig þessi ástvinur frá
henni tekinn
Það er ekki að undra, að Ingi-
bjargar sálugu er sárt saknað af
manni hennar, börnum og systkin-
um. Hennar er sárt saknað af
vinahópnum stóra, sem þau áttu.
Og sveitin fagra sem þau höfðu
helgað krafta sína, finnur sárt til
þess, að ein helzta konan úr hópi
þeirra kvenna, sem bjart gerðu yfir
bygðinni, er nú burtkölluð og horf-
in. Jarðarförin fór fram að
Mountain þriðjudaginn 25. apríl að
viðstöddu miklu fjölmenni, sumt
langt að komið í köldu veðri og ó-
notalegu, bæði að sunnan og norð-
an. Séra Friðrik Bergmann flutti
bæði húskveðju og líkræðu. Og
inn í likræöuna fléttaði hann ljóð,
sem ort höföu verið af tveimur vin-
um þeirra hjónr—.a
Vinur.
OOUMTOOH * OO.
Notr* Dum Aya oc Hbtrbraek* 61
Pboa* Oarrr 8666 oc 1661.
BéfttecaleyfUibréf mU
Steam-No-More
GLERAUGNA - HREINSARI
er samsetningur sem hver maður er gler-
augu brúkar aetti ekki að vera án. Ef ein-
staka sinnum sett á gleraugun, heldur það
þeim hreinum ög ver ryki að setjast á þau,
Breyting loftslags /rá kulda til hita, setur
ekki móðu á þau. Þér getið ekki ímyndað
yður hvaða ágætis efni þetta ertilað halda
gleJaugum hreinum. Vér ábyrgjumst það,
annars fæst peningunum skilað aftur.
VERD 25 cts.
WINNIPEG INTRODUCE C0„
p.0- Box 66, - Winnipes, Man
Ánægður.
Herra G. D. Stonich er nú a!-
veg ánægður, síðan hann fékk
aftur heilsuna. Honum far-
ast þannig orð : “Eg vil þakka
þér af öllu hjarta fyrir þitt á-
gæta læknislyf “Triners Ame-
rican Elixir of Bitter Wine”,
sem hefir alveg læknað mig og
sem eg get mælt með við alla.
Sérstaklega fyrir námumenn og
þá sem erfiðis vinnu stunda.
Eg gat hvorki neytt svefns
né matar; en síðan eg fór að
nota þetta meðal get eg bæði
sofið vort og borðað vel. Eg
er alveg ánægöur. G. D.
Stonich, Box 135 Winkelman,
Ariz.”
Svefnleysi er oftast afleið-
ingar einhvers konar óreglu
meltingarfæranna, sérstaklega
þegar því er samfara lystar-
leysi eða hægðaleysi. Þegar
þannig lasleika ber að höndum
ætti fólk að kaupa Triners
American Elixir of Bitter
Wine. 1 veikindum með
hægðaleysi, meltingarleysi, inn-
ýflagasi, sefar það þrautirnar
tafarlaust. Verð $1.30. Fæst
í lyfjabúðum. Joseph Triner
Manufacturer, 1333—1339 S.
Ashland Ave., Chicago.
T riners Liniment vinnur
fljótt og læknar gigt og tauga
þrautir; ágætt i kvefi og eftir
þungt og þreytandi erfiði.
Verð 70 cents. Póstgjald
greitt.
Meðöl þau sem að ofan eru auglýct
-Joseph Trieners Remedies—fást
hjá The Gordon MítcheU Drug 0»,
Winnipeg.