Lögberg - 25.05.1916, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 25. MAí 1915.
RICHARO HATTERAS
Eftir
Guy Boothby
Hann haföi naumast sugt þetta, þegar dyrnar sem
þeman gekk inn um, opnuöust, og maSur kom út.
Okkur til undrunar var hann stór og digur, meö glaö-
legt andlit og svip, eins og hann væri ánægöur meö
sjálfan sig og heiminn í heild sinni.
“Hverju á eg að þakka heiðurinn af þessari heim-
sókn?” spuröi hann umsjónarmanninn.
“Eg er, eins og þér sjáið, lögreglu umsjónarmað-
ur”, svaraði hann, “og við erum aö leita að manni, sem
Draper heitir”.
“Eg er hræddur um aö yður skjátlist'', svaraði
hinn. “Eg bý i þessu húsi og hefi verið hér í marga
mánuði. Það er enginn hr. Draper neitt við það
riðinn”.
Andlit umsjónarmannsins sýndi að hann var í
vandræðum, og mitt andlit hefir hlotið að sýna það
sama. Markgreifinn hafði gefið svo ánkvæma lýsingu
af húsinu hins vegar við götuna, og steinörnunum viö
tröppuna, að hér get ekki verið um neinn misskilning
að ræða. En jafnframt var það ómögulegt að þessi
maður gæti verið Draper, og ef þetta var það hús, þar
sem Beckenham voru gefnir svefndroparnir, hvar voru
þá vopnin o.s.frv., sem hann sagði að verið hefðu í
forstofunni ?
“Eg get alls ekki skilið þetta”, sagði umsjónarmað-
urinn og sneri sér að mér. “iÞetta er húsið, en hvar
eru hlutimir sem voru hér í gær?”
“Þér hafið þá fengið lýsingu af húsmununum
hérna?” spurði eigandinn. “Það var ágætt, því það
gerir mér hægra fyrir að sanna að ykkur skjátlast.
Gerið þið svo vel að koma inn og skoða herbergin.”
Við gengum á eftir honum inn í herbergið, en þar
voru hvorki fáséðir munir eða vopn. Svo sýndi hann
okkur hin herbergin, en þar var heldur ekkert af því
sem við bjuggumst við. Nú vorum við í vandræðum.
“Eg er hræddur um að við höfum ómakað yður að
ástæðulausu”, sagði umsjónarmaðurinn.
“Minnist þér ekki á það”, svaraði hinn. “Eg er
glaður yfir því að vita, að eg er ekki flæktur inn í nein
óþægindi við lögregluna”.
“En”, sagði umsjónarmaðurinn skyndilega, “vitið
þér nokkuð um hverjir nágrannar yðar eru?”
“Já, það held eg nú. Á hægri hlið er guðhrædd og
virðmgarverð ekkja. Til vinstri er aðalbókhaldarinn
í Nýja-Hollands bankanum. Báðar fjölskyldurnar eru
heiðarlegar og réttlátar”.
“Eg bið yður að afsaka að við komum hingað.
Verið þéV sæll”.
“Þér þurfið ekki að afsaka yður. Mér hefði verið
ánægja að því að geta hjálpað yður. Verið þér sælir
Við fórum aftur út á götuna. Um leiö og við geng-
um gegnum hliðið, skoðaði umsjónarmaðurinn merki
á stólpanum hægra megin. Hann laut líka niíur og tók
eitthvað upp sem líktist litlum steini, og svo gengum við
áfram.
“Hvemig stendur á þessn?” spurði eg. “Hefir
lávarðinum getað missýnst?”
“Nei, ekki held eg það. Við höfum verið gabbaðir,
það er alt”.
"Hvað meinið þér með því? Hvemig erum við
gabbaðir? Af hverju haldið þér það?”
“Eg vissi það fyrst þegar við gengum út um hliðiö
aftur, og nú er eg viss um það. Komið þér, við skul-
um ganga yfir götuna”.
Eg fylgdi honum yfir götuna að litlu húsi með
snotrum gluggablæjum og málmplötu á hurðinni. Af
nafninu á henni sá eg að sú sem í húsinu bjó var skart
sölukona, en eg gat alls ekki skilið hvers vegna við
heimsóttum hana.
Þegar dyrnar voru opnaðar, spurði umsjónarmað
urfnn hvort ungfrú Tiffins væri heima, og þegar hon
um var sagt að hún væri það, spurði hann hvort hann
gæti fengið að tala við hana. Þeman gekk inn til að
spyrja um þetta, þegar hún kom aftur, bað hún okkur
að koma með sér. Viö gengum eftir mjóum gangi að
herbergi, sem hafði stóran glugga er snéri að götunni.
Um aldur ungfrú Tiffins var erfitt að geta sér til,
en framkoma hennar var kurteis. Hún virtist verða
hissa á komu okkar, en bað okkur samt að setjast,
og spurði svo hvað hún gæti gert fyrir okkur.
“Ungfrú”, sagði umsjónarmaðurinn, “fyrst ætla eg
að segja yður að eg er lögreglumaður. Stórkostlegt
afbrot hefir átt sér stað, og eg álít að 'þér séuð færar
um að vísa mér á slóð þeirra manna, sem framkvæmdu
það”. •
“Þér gerið mig lafhrædda”, svaraði ungfrúin. “Eg
lifi kyrlátu lífi, og hvernig ætti eg þá að þekkja slika
menn ?”
“Mér dettur ekki í hug að halda að þér þekkið þá.
Eg bið yður aðeins að endurkalla í huga yðar það sem
þið sáuð í gær, og að svara nokkrum spurningum, sem
eg ætla að koma með”.
“Eg skal svara þeim eins vel og eg get”.
. “1 fyrsta la'gi, munið þér eftir því að þér sæjuð
skrautvagn aka að húsinu hins vegar götunnar um há-
degisbilið í gær?”
“Nei, eg man ekki eftir því”, svaraði hún.
“Munið þér eftir því að þér sæjuð nokkura menn
yfirgefa húsið síðari hluta dags í gær?”
“Nei, hafi þeir komiö þaðan út, þá get eg ekki
munað það”.
“Hugsið yður nú um, ef þér viljiö gera svo vel, og
segið mét hvort þér sáuð nokkurn vagn nema staðar
fyrir framan húsið”.
“Eg skal reyna að endurkalla í huga minn. Það
var nú bakaravagninn hans Judges kl. 3, mjólkurvagn-
inn kl. 5, og stór fultningsvagn, litlu eftir kl. 6”.
“Það er einmitt það, sem eg vildi vita. Og munið
þér hver átti þann flutningsvagn ?”
“Já, ég man að eg sá nafnið þegar hann sneri við.
Það var “Goddard & James”, George stræti. Eg stóð
og furðaði mig á hvort leigjandinn ætlaði að flytja”.
Umsjónarmaðurinn stóð upp og eg líka.
“Eg er yður þakklátur, ungfrú Tiffins, þér hafið
veitt mér góða hjálp”. 1
“Mér þykir vætn um það”, sagði hún, “en eg vona
að eg þurfi ekki að mæta sem vitni fyrir rétti”.
“Þér þurfið ekki a^óttast það”, svaraöi umsjón-
armaöurinn. “Verið þér sæl”.
“Verið þér sæll”.
Þegar við vorum komnir út, sneri umsjónarmaður-
inn sér að mér, og sagöi:
‘Það var sannarlegt lán að við fundum þessa skart-
sölukonu. Konur við slikar verzlanir eru vanar að
vita hver það er, sem leigir slíka vagna. Williams ’,
—hann kallaöi á lögreglumanninn í borgarbúningnum
Það er bezt að þér séuð hér og gætið hússins. Ef
maðurinn, sem vér töluðum við, fer út, þá skuluð þér
elta hann og láta mig vita hvert hann fer”.
“Það skal eg gera”, sagði lögregluþjónninn, og svo
fórum við.
Svo fengum við okkur vagn og báðum ökumann-
inn að flytja okkur til George strætis. Það var nú
komið nálægt hádegi og við vorum báðir allþreyttir.
En eg var svo kviðandi og taugaveikur, að eg gat ekki
verið óvinnandi. Phyllis hafði nú verið í höndum
Nikóla i 13 stundir, og við höfðum enga hugmynd um
hvar hún var.
Þegar við komum að búð þeirra Goddard og James,
gengum við inn og spuröum hvort við gætum fengið
að tala við elzta félagann. Einn þjónanna fylgdi okkur
undir eins til skrifstofu, þar sem roskinn maður sat
og skrifaði við hallborð. Hann leit upp þegar við
komum inn, og þegar hann sá einkennisbúúning um-
sjónarmannsins, stóð hann upp og spurði um erindi
okkar.
“í fyrra dag leigðuð þér manni nokkrum talsvert
af vopnum og sjaldséöum munum frá suðurhafseyj-
im. Var það ekki?” spurði umsjónarmaöurinn.
“Jú, það gerði eg”, svaraði gamli maðurinn. “Hvað
viljið þér vita um það?”
Mér væri þökk á að fá lýsingu af manninum, sem
íkom hingaö og bað um þá—eða þá að lofa mér að
sjá bréfið sem hann skrifaöi”.
“Hann kom hingaö sjálfur”.
“Það er gott. Viljið þér nú gera svo vel og lýsa
honum ?”
“Hann var hár maður og laglegur, og ef eg man
rétt, hafði hann langt, jarpt yfirskegg”.
“Þetta gefur okkur litlar upplýsingar. Var hann
einn?”
“Nei. Þegar hann kom inn i skrifstofuna var ann-
ar maður með honum, sem eg man mjög vel hvemig
leit út. Já, eg get ekki varist þvi að hugsa um hann”.
Eg hlustaöi nú nákvæmlega.
“Hvernig leit hinn maöurinn út?” spuröi umsjón
armaöurinn.
“Eg get naumast sagt yður það—það er að segja,
eg get naumast lýst honum nógu vel, til þess að þér
getið séð hann eins og eg sá hann. Hann var hár, en
j>ó býsna grannur, hann.hafði svart hár og var fölur í
andliti, og hann hafði þau svörtustu augu er eg hefi
nokkurn tíma séð í *nokkrum manni. Hann var vel
rakaður og skrautlega klæddur, og þegar hann talaði,
skinu tannir hans eins og perlur. Eg hefi aldrei á
æfi minni séð neinn mann líkan honum”.
“Það hefir verið Nikóla, það er áreiðanlegt”, sagði
eg og sló hnefanum á borðið.
“Það litur út fyrir að við höfum fundið slóðina að
lokum”, sagði umsjónarmaöurinn. Svo sagði hann við
hr. Goddard aftur. “Og getið þér nú frætt mig um
hvað þeir sögðust ætla að gera við þessa muni?”
“Á það mintust þeir alls ekki—þeic borguðu að
eins vissa upphæð fyrir lánið, og svo sögðu þeir frá
húsnúmeri og götunafni og fóru”.
“Og það var?”
“Áttatíu og þrjú Charlemagna stræti. Stóri flutn-
ingsvagninn okkar flutti þessa muni þangaö, og sótti
þá aftur í gærkveldi”.
“Eg þakka fyrir upplýsingamar. En hvað hét
maðurinn sem leigði þessa muni?”
• “Eastover”.
“Og á hvern hátt fóru þeir frá yður?”
“Það stóð vagn fyrir utan dyrnar, og eg fylgdi
þeim þangað”.
“Þeir hafa þá að eins verið tveir?”
“Nei. 1 vagninum sat þriðji maöurinn, og þegar
eg sá hann, vaknaöi hjá mé’r kvíði fyrir því að eg fengi
muni mína aftur. Ef eg hefði getað það, þá hefði eg
neitað þeim um lánið
“Því þá það ?”
“Til þess að skýra pað, verð eg að segja dálitla
sögu. Það vildi þannig til, að fyrir hér um bil þremur
árum síðan, kyntist eg manni sem Draper hét”.
“Draper”, sagði eg. “Þér eigið ekki við—en eg
bið afsökunar, gerið svo vel að segja söguna”.
“Eins og eg sagði, kyntist eg þessum Draper, sem
um langan tíma hafði rekið verzlun á suðurhafseyjun
um. Við hittumst oft og uröum að loKum kunninQj-
Já, svo góðir vinir urðum við, að eg lét hann tæla
Nikola og ránfeng hans”.
“Já, guö gefi að það geti látið sig gera”.
“Hvert ætlið þér nú?”
“Til Potts Koint”, varaði eg.
Við kvöddumst og gengum svo s:nn í hvo’-a áttina.
legar eg kom til i.-js Wetherells, sagði gamli
þjónninn mer að húsbóndi sinn svæfi í skrifstofunni.
Þar eð eg vildi ekki ónáða hann, spurði eg hvar mitt
svefnherbergi væri, og þegar búið var að fylgja mér
þangað, lagðist eg í öllum fötunum í rúmúið, og undir
eins og höfuð mitt snerti koddann, var eg sofnaður.
Hve lengi eg svaf, veit ek ekki, en þegar eg lauk upp
augunum, sá eg Wetherell standa hjá rúmi mínu mcð
bréf í hendinni. Hann var náfölur og skjálfandi.
“Lesið . þetta, hr. Hatteras, og segiS mér hvað
viö eigum að gera?”
Eg settist framan á rúimð og las bréfið er hann
rétti mér. Þaö var skrifað með breyttri hendi á vana-
legan bréfapappír og var þannig oröað:
“Til hr. Wetherell, Potts Point, Sydney.
Háttvirti herra. Eg skrifa yöur þetta til þess að
láta yður vita að dóttir yðar er óhult. Ef þér viljið
finna hana, veröið þér að bregða við undir eins. Og
jaö sem meira er, þér verðið að hætta við að snúa yður
að lögreglunni eða því um líkt, í þeirri von að ná henni.
Eina aðferðin til að finna hana er, aö þér breytiö sam-
kvæmt því sem hér er sagt. Klukkan átta í kveld
verðið þér að fá yður bát, og róa út höfnina til Shark
Point. Þegar þér komið þangað, verðið þér að kveikja
þrisvar í pípunni yðar, og annar maður í bát þar í
grendinni gerir hið sama. Þér verðið að koma með
100,000 pund í gulli, og það sem er enn meira áriðandi,
þér verðiö að koma með litla teininn, sem þér fenguð
hjá Kínverjanum “Pte”, annars þurfið þér alls ekki að
koma. Umfram alt, hafiö þér ekki með yður meira
en einn mann. Ef þér ekki komið eins og hér er fyrir
skipað, sjáið þér aldrei dóttur yðar aftur.
Yðar með lotningu,
‘Maðurinn sem alt veit'.
IV. KAPÍTULI.
Við eltum slóðina.
ar.
mig til að láta peninga í fyrirtæki hans, en þaö óhepn-
aðist. Draper sýndi að hann var þorpari, og sá maður
er ekki var hættulaust að eiga viðskifti við, og það
sem eg fékk fyrir peninga mína, var þetta safn af
sjaldséðum munum og vopnum, sem Eastover fékk
lánaö. Það var af þvi að eg sá Draper, þegar eg fylgdi
þeim út að vagninum, að eg fór að kviða fyrir þvi að
fá muni mína aftur. En alt er gott þegar endirinn er
góður, þeir borguðu leiguna og eg fékk muni mína
aftur, svo eg hefi yfir engu aö kvarta”.
“Segið mér nú hvað þér vitiö um Drapers núver-
andi lif ”, sagði umsjónarmaöurinn.
“Eg held það verði lítið sem eg get sagt yður.
Hann hefir tvisvar orðið gjaldþrota, og i seinna sinni
voru einhver óþægindi með skonnortuna hans, “Merry
Duchess”.”
“Hann á þá skonnortu?”
“Já, hún er fallegt skip. Eg held hún liggi á höfn-
inni núna”.
“Eg er yöur mjög þakklátur fyrir þá hjálp sem
þér hafið veitt mér í þessu efni, hr. Goddard”.
“Ó, minnist þér ekki á það. Eg vona að það sem
eg hefi sagt yður, komi að einhverju gagni”.
“Þaö er eg viss um. Verið þér sæll’.
“Veriö þér sælir, herrar mínir”.
Hann fylgdi okkur til dyra.
“Hvað eigum við nú að gera ?” sagði eg.
“Fyrst fer eg til lögreglustöövarinnar að útvega
mann til að finna skonnortuna, og svo ætla eg að hvíla
mig eiga eða tvær stundir. Um það leyti verðum við
búnir aS fá að vita nægilegt til þess, að við náum í
Stundu eftir að eg hafði lesið þetta undarlega bréf,
sat eg hugsandi.
“Hvað segið þér um bréfið?” spurði Wetherell.
“Eg veit ekki hvað eg á að segja”, svaraði eg og
leit aftur á það. “Eitt er þó alveg víst, og það er, að
þó það sé allundarlegt, þá er ætlast til að þér takiö
það í alvöru”.
‘Þér haldið það?”
‘Já, það geri eg. En eg held að bezt sé að sýna
umsjónarmanninum það, þegar hann kemur”.
‘Já, það er eflaust bezt, og svo skulum við tala um
það við hann”.
Þegar hann kom stundu seinna, var honum fengið
bréfið og spurður um skoðun hans á því. Hann
las það þegjandi, rannsakaði skriftina og undirskrift
ina og horfði svo í gegnum pappírinn. Þegar hann
var búinn að því, sagði hann við mig:
‘Hafið þér umslagið, sem viö fundum í ‘Canary
Bird' hótelinu ?”
Eg tók 'það upp úr vasanum og rétti honum. Hann
lagði það á borðið við hliðinu á bréfinu, og skoðaði það
nákvæmlega í gegn um stækkunargler. Þegar það var
búið spurði hann eftir umslaginu, sem bréfið var í.
Wetherell hafði kastað því í pappírskörfuna, en við
fundum það strax. Svo skoðaði hann umslögin og
bréfið í gegnum stækkunarglerið aftur.
“Já, miggrunaði það, þetta bréf er skrifað af Nikóla
eða einhverjum öðrum, sem hann hefir fengið til þess.
Pappírinn er sá sami og hann keypti í bókaverzluninni,
sem við komum inn í”.
“Hvað er þá bezt fyrir okkur að gera nú?’-’ spurði
Wetherell.
“Við veröum að hugsa um þetta málefni”, sagði
umsjónarmaðurinn. “Eg býst viö að yður langi ekki
til að borga jafn stóra upphæð og bréfið heimtar”.
“Auövitað vil eg alls ekkert borga, ef eg get án
þess veriö”, svaraði Wetherell. “En geti eg ekki
frelsaö dóttur mína á annan hátt, þá vil eg fóma stærri
upphæð en þetta”.
“Við skulum nú vita hvort við getum ekki fundiö
hana án þess að borga nokkuð”, sagði umsjónarmað-
urinn. “Eg hefi nú áform’*.
“Og hvað er það?” spurði eg, sem lika hafði fyrir-
ætlun.
“Fyrst og fremst, hr. Wetherell, vil eg að þér segiö
mé'r álit yðar á þjónunum, og skulum við þá byrja á
kjallaraveröinum. Hve lengi hefir liann verið hjá
yður?”
“Nærri 20 ár”.
“Góður þjónn, býst eg við, og áreiöanlegur maöur?”
“Já, mjög áreiðanlegur. Eg treysti honum alger-
lega”.
“Þá þarf ekki um hann að tala meira. Eg hélt mig
sjá höfðingjaþjón niðri. Hve lengi hefir hann verið
hér ?”
“Hér um bil þrjá mánuði”.
“Hvers konar piltur er það?”
“Eg get lítiö sagt yður um hann. Hann virðist
vera gáfaður maður, röskur, viljugur og gæta starfs
síns vel”.
“Er það karl eða kona sem matreiðir hjá yöur?”
“Kona, hún hefir veriö á heimili mínu áður en kona
mín dó—eða nærfelt tíu ár. Þér þurfið ekki að gruna
hana”.
“Og nú vinnukonurnar ?”
“Þær eru tvær, hafa verið hér lengi og viröast
heiðarlegar stúlkur. Svo er ein enn, hún hjálpar til í
eldhúsinu og er búin að vera hér lengi, hún er heiöar-
leg stúlka”.
“Sá eini, sem grunur getur leikið á, sýnist vera
höfðingjaþjónninn. Getum við fengið að tala við
hann ?”
“Með ánægju. Eg skal hringja á hann.”
Wetherell hringdi, og augnabliki síðar kom maður-
inn, sem umsjónarmaðurinn vildi sjá.
“Komdu inn, James, og lokaðu dyrunum á eftir
þér”, sagði Wetherell.
Maðurinn gerði eins og honum var sagt, en virtist
jafnframt vera skelkaður, að mér sýndist. Eg sá að
umsjónarmaðurinn haföi lika tekið eftir þessu, þar eð
hann hafSi horft á hann eftir að hann kom inn.
“James”, sagði Wetherell. “Lögreglu umsjónar-
maöurinn ætlar að spyrja þig nokkurra spuminga.
Svaraðu honum eins vel og þú getur”.
“Lítið þér fyrst á þetta umslag”, sag'ði umsjónar-
maöurinn. “Hafið þér séð það áður?”
Hann rétti honum umslagið, sem nafnlausa bréfið
til Wetherells hafði veriö í. Maðurinn tók það og
snéri því við í hendi sinni.
“Já”, sagði hann, “eg hefi séö það áður. Eg veitti
því móttöku við aðaldyrnar”.
“Frá hverjum?”
“Frá litilli, gamalli konu”.
“Lítilli, gamalli konu?” sagði umsjónamaðurinn,
sjáanlega hissa. “Hvemig leit hún út?”
“Eg veit ekki hvort eg get lýst henni nákvæmlega.
Hún var mjög lítil, andlitið hmkkótt og hún gekk við
staf”.
“Munduð þér þékkja hana ef þér sæjuð hana
aftur?”
“Áreiðanlega”. ' *
“Sagði hún nokkuð, þegar hún fékk yður bréfið?”
“Að eins:. ‘Til Wetherells, ungi maður’.”
“Og þér spuröuð ekki hvort nokkuru væri að svara?
Það var skrítið að þér skylduö ekki gera það. Er þaö
ekki ?”
“Hún gaf mér ekki tíma til þess. Hún fékk mér
bréfið og fór svo”.
“Nú, þetta er alt, hr. Wetherell, eg held það sé
bezt þér fáið peningana frá bankanum. Þér þurfið
ekki að bíða, góði maður”.
Borðsveinninn gekk út, meðan Wetherell og eg
horfðum hissa á umsjónarmanninn. Hann hló.
“Ykkur furöar á því að eg sagði þetta ?” mælti hann.
“Mér fanst það mjög undarlegt”, sagöi Wetherell.
“Nú, eg sagði það af ásettu ráði. ,Tókuð þér eftir
andliti mannsins, þegar hann kom inn og þegar eg fékk
honum bré'fið? Það er engum efa bundið að hann
þekkir leyndarmálið”
“Þér eigiö við að hann vinni fyrir Nikóla? Því
má þá ekki taka hann fastan ?”
“Af því eg vil fyrst vera viss í minni sök. • Eg
mintist á peningana, af því hann, ef hann er umboðs-
maður Nikóla, segir honum frá þessu, og með því að
gera það, geymir hann dóttur yöar degi lengur í
Sydney. Þer skiljið?
“Já, eg dáist að hyggindum yðar. Hvert er nú
áform yðar?’
“Má eg fyrst segja frá áformi mínu?” spuröi eg.
“Já, gerið þér það”, sagði umsjónarmaðurinn.
“Mitt er ekki alveg tilbúið”.
“Nú”, sagöi eg, “áform mitt er þetta. Eg sting upp
á því að hr. Wetherell fái vissa tölu af peningapokum
frá bankanum, fylli þá með blýplötum, í stað peninga,
og láti það verða opinbert að hann hafi peninga hér í
húsinu, svo þessi maöur viti það. I kveld gengur svo
hr. Wetherell niður að höfninni. Eg ræ bátnum, með
honum í, út höfnina, dulklæddur. Við munum þá finna
hinn bátinn, eins og bréfið getur um. Á meöan komið
þér frá annari hlið í lögreglubát. Þér róið til okkar
og takið manninn fastan. Svo neyðum við hann til að
segja okkur hvar ungfrú Wetherell er, og breytum svo
eftir því. Hvað segið þið um þetta?”
“Það lítur út fyrir að vera gerlegt”, sagði umsjón
armaðurinn, og Wetherell kinkaði kolli samþykkjandi
Á þessu augnabliki kom markgreifinn inn í herbergiö
og leit nú miklu betur út en kveldið áður, og nú sner
ist samtafið að öðrum efnum.
Uppástunga mín vann þannig samþykki Wetherells
að hann gaf skipun um að láta hest fyrir vagninn og
ók svo til bankans, en á meðan gekk eg ofan að höfn-
inni og leigði mér bát, svo gekk eg upp í bæinn, keypti
mér falskt skegg og gamlan fatnað, af sama tagi og
flækingar í kringum höfnina báru, og gamlan en mjúk-
an og slitinn hatt. Þegar eg kom aftur inn í húsið, var
Wetherell líka kominn. Glaður í anda fór hann með
mig til skrifstofu sinnar, þar sem hann opnaöi peninga-
skápinn og sýndi mér vissa tölu peningapoka, sem á
var prentað 1000 pund á hverjum einum.
“En það eru þó ekki 100,000 pund hér?”
“Nei”, sagði hann hlæjandi. “Það eru að eins
]V[ARKET TTOTEL
Vi6 sölutorgiB og City Hall
SI.00 tll S1.5Q á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Furniture
Overland
FUI.LKOMIN KKV'Sr,* VKl'l'l'
BRJEFA8KKIFTUM
—.___ —og öðrum—
VERZIiUNARFRÆÐIGREXNXTlf
$7.50
A helmlll yðar rér kent jrtJnr
og börnum ytSar—-.leB pösti:—
AtS akrlfa rót ^nslneea" br*t
Almenn lög. Auglýalngar.
Stafsetning a? réttritun.
Otlend orCatlí' ^jkt
Um ibyrgtSir og félög.
Innheimtu meS pðatl.
Analytical Study.
Skrift. Ymaar reglur.
Card Indexlng. Copylng.
Filing. Invoiclng. Pröfarkaleatur.
Peaaar og fleirt nð.msgrelnar kend-
ar. FylIiB Inn nafn yCar I eyBumar
aB neBan og fð.lB melrl upplýaingar
__KLIPPIÐ I SUNDUR HJER
Metropolltan Bualneaa Inatltute,
«04-7 Avenue Blk., Wlnnlpeg.
Herrar, — SendiB mér upplýaingar
um fullkomna kenslu meB pöati
nefndum nð.magrelnum. paB er 4-
sklllB aB eg sé ekki akyldur til aB
gera nelna aamnlnga.
Nafn ________________________
Heimill ...................
StaBa_________
50,000 pund af fölskum peningum í pokunum, fyrir
það sem til vantar skal eg sýna yður þessa”.
Um leið og hann sagði þetta, dró hann út skúfíu
og tók upp aragrúa af bankaseðlum.
“Lítið þér á—þetta eru bankaseðlar fyrir það sem
til skortir á upphæöina”.
“En þér ætlið þó ekki að borga neitt ? Eg áleit að
við ættum aS ná þeim, án þess að borga nokkuð”.
“Það gerum við líka, verið þér ekki hræddur um
það. Ef þér viljiö lita á þessa seðla, þá sjáið þér að
þeir eru allir verðlausir. Eg hefi þá með mér, til að
sýna manninum í bátnum þá. 1 myrkrinu munu þeir
sýnast gangmætir, það er eg viss um”.
“Það er ágætt”, sagði eg hlæjandi. “Um það leyti
sem búið er að rannsaka þá til hlýtar, verður lögreglan
komin til okkar, og við búúnir að ná þeim”.
“Eg held við getum það”, sagði gamli maðurinn
ánægjulega. “Og við skulum borga þessum þrælum
ríflegt kenslukaup. Nikóla heldur að hann hafi sigrað
mig, en eg skal sýna honum að hann reiknar rangt”.
Um langan tíma hélt gamli maðurinn áfram að
tala í þessa átt, af því hann var sannfærður um að
hann væri búinn að fá dóttur sína áður en morguninn
rynni upp. Og mér lá líka við að vera eins vongóður.
Fyrst að Nikóla var ekki farinn með hana úr landi,
virtist áform mitt fremur öðrum gefa von um að við
næðum Phyllis aftur; og ekki eingöngu það, það mundi
lika gefa okxur tækifæri til að hegna þeim, sem höfðu
tekið hana. En alt i einu datt mér nokkuö i hug, og
eg sagði:
“Hr. Wetherell, setjum nú svo að eg, þegar dóttir
yöar er aftur óhult hjá yöur, taki mér það frelsi að
bjóða mig fram sem tengdason yðar, hverju ætlið þér
þá að svara?”
“Hverju eg ætla að svara?” sagði hann. “Já, eg
ætla að segja að þér skuluö fá hana, vinur minn. Eg
þekki yður nú, og þar eö eg hefi breytt svo illa við
yöur, og þér hafið hegnt mér á svo heiöarlegan hátt
þá vil eg bæta úr öllu aftur,, annars heiti eg ekki
Wetherell. En viö skulum ekki tala meira um það,
fyr en hún er komin til okkar aftur. Við höfum önnur
og meira áríðandi efni að tala um. Nær eigum við að
fara út í kveld?”
Ólöf Þarsteinsdóttir Kernested
Látin 23. jan. 1916. Ekkja eftir
merkismanninn Elías Kjernested,
sem lézt 1. september 1916.
Hið síðasta stríðið þú hefir nú háð
og hvildin hin þráða er fengin,
og holdið í síðasta áfanga áð
en öndin í fögnuðinn gengin.
Og hjörtun í þakklæti minnast þín
mörg
á meðan að kunnugir lifa.
hve oft að þú réttir að bágstöddum
björg
það bágt yrði niður að skrifa.
Við munum að höndin þín búin
þess beið
að bera þeim hungraða saöning,
við munum að tungan hún til þess
var greið
að tala þeim angraða glaðning.
Svo góða nótt, vina því komið er
kvöld,
af klökkum skal huga þér bjóða,
hjá honum sem fylgdir þú helming
af öld
>ú hlýtur nú værðina góða.
Þið unnuö svo vel, því er hvíldin
svo kær
og kóróna sigursins fögur,
á eilífðar vori sem við ykkur hlær
>ó verkin ei skráist í sögur.
í elsku og virðingu gevmist svo góð
göfugra minningin tveggja.
Sem blómsveig míns hjarta eg halla
'því hljóð
á hvílustað síðasta beggja.
Skyldmenni.
A ndlátsfregn.
AlberL Idðrikssonar á Steinstöðum
og Jóseps Sigurðssonar á Melstað.
Hún kveður þar vim hún Víðines-
bygð
sem veglúnir frumbyggjar hníga,
þeir hafa starfað af þolgæði og
dygð
en þrautin er unnin og sigruö er
hrygð^
já, alt búið yfir að stíga.
Sama. 1
ATHUGASEMD.
Heiðraði ritstjóri Lögbergs.
Blaö yðar flutti nýlega látfregn
ekkju séra Guömundar Johnsons,
sem var í Arnarbæli í ölvusi um
eina tíð. Hún ber þann blæ með
sér að ókunnugir hafi fært hana í
stíl, ef hún er orðrétt tekin upp úr
íslenzku blöðunum. Ekkja séra
Guðmundar hét Guðrún, böm
þeirra eru 8 sem nú em á lífi, 6
dætur og 2 synir. Þrjú af syst-
kinunum fluttu til Vesturheims:
Ingibjörg kona B. Westmans í
Churchbridge, Saskatcihewan; Ólaf-
ur bóndi viö ísafold P. O., Mani-
toba, og Einar, einhleypur maður i
Churchbridge. En af 5 dætrum
þeirra sem lifa á íslandi, hefir ein-
ungis þriggja verið getið, en hinar
heita Ingveldur og Sigriður, báðar
giftar. Þar sem getið er konu séra
Ólafs Þiðrikssonar í dónarfregn-
inni er einnig ranghermt, hún
heitir GuSríður en ekki Guðrún. —
Þessa leiðréttingu vil eg biðja blað-
ið um að ljá rúm.
O. G.