Lögberg - 15.06.1916, Qupperneq 4

4
LÖGBERGr, FIMTUDAGrlNN 15. JÚNl 1916
Jögberg Gefið út hvern Fimtudag af The Col- umbia Pre*s, Ltd.,|Cor. William Ave. & Sherbrook Str., Winnipeg, Man. TALSIMI: CARRY 2156 SIG. JUL. JÓHANNESSON, Editor J. J. VOPNI, Business Manauer Utanáskrift til blaðsins: THE 00LU«JBI/\ PRES*, Ltd., Box 3172. Winnipsg. Haq. Utanáskrift ritstjórans: EDITOR LOCBERC, Box 3172 Winnipog, «\an. VERÐ BLAÐSINS: $2.00 um árið.

Stríð.
“par sem ekkert þreytt er stríð
þar er enginn sigur.”
Eins og kunnugt er hefir hafist allsterk alda
vor á meðal til þess að lyfta upp íslenzku þjóðerni
og vernda það frá því að sökkva til botns í hinu
margbreytta þjóða hafi hér vestra.
En það er undarlegt að hvenær sem eitthvað
kemur fram sem menn vilja vinna fyrir, þá spretta
upp draugar hér og þar til mótstöðu.
Ef þetta ætti sér einungis stað þegar um vafa-
söm málefni væri að ræða, þá væri ósanngjamt að
amast við því. En því er ekki þannig varið.
pegar framsóknarflokkurinn bar upp tillögu
1911 þess efnis að lækka eða afnema toll á vörum
fluttum til Bandaríkjanna, þá varð óheilladís þessa
lands að vekja upp ótal andmæli. Og þótt báðir
—eða allir—pólitísku flokkarnir hefðu einmitt
óskað eftir þessum sömu breytingum og unnið að
þeim í 53 ár fyrirfarandi, þá varð sjálfsagt af
afturhaldsflokknum að verða því fráhverfur þeg-
ar loksins fengust vonir um að því yrði fram-
gengt, aðeins fyrir þá sök að uppástungan kom
frá andstæðingum þeirra. Svo miklu meira virði
var afturhalds flokkurinn en fólkið að sjálfsagt
þótti að vernda alla þá bölvun, sem verzlunar-
ófrelsi hefir í för með sér, heldur en að láta það
viðgangast að frelsi fengist fyrir áhrif framsókn-
armanna. Og svo var rækilega tekið höndum sam-
an af auðvaldi og kúgunaranda, að góðu málefni
var komið fyrir kattarnef, um stundar sakir að
minsta kosti.
pegar svo þessi nýja þjóðvakningaralda reis
hér, þá virtist það liggja beint við að þeir sem
ákafastir hafa verið með viðhaldi tungu vorrar og
þjóðernis að undanförnu, legðu hönd á plóginn, en
reyndu ekki að fleygja steinum fyrir eggjar
hans.
Til dæmis hefir víst flestum verið það fullkom-
in vissa í huga sér, að séra Magnús Skaptason
mundi leggja þar fram krafta sína af alefli Marg-
ir minnast þess hve rammíslenzkur Magnús
Skaptason hefir ávalt verið hingað til, og hversu
sjálfsagt honum hefir þótt að halda við öllu ís-
lenzku í öll þau ár sem hann hefir dvalið hér.
Alt lífsstarf hans í Vesturheimi hefir verið til
þess að vernda tungu vora.
Fyrst var hann prestur lútersks safnaðar um
langan aldur, og prédikaði þá á eins hreinni ís-
lenzku og hann átti til í eigu sinni. Og það vita
allir að fátt heldur betur við málinu og þjóðern-
inu en sérkirkja. Síðan skifti hann um trúarskoð-
anir og verður únítari, en hann skiftir ekki um
skoðanir að því er mál og þjóðemi snertir. Hann
prédikar þar einnig á íslenzku. Honum dettur
ekki í hug að hverfa inn í strauminn; hann vildi
vera og verða íslendingar og ekkert annað en
fslendingur.
Honum var ekki nóg að prédika á íslenzku,
heldur flutti hann fyrirlestra og gaf út hvert ritið
á fætur öðru; ekki á Ensku eða Canadiskur heldur
á íslenzku.
pað er ekki langt síðan “Fróði” sálugi var á
ferð í íslenzkum búningi, og þar kom ekkert fram
er hvetji menn til þess að kasta þjóðemi sínu.
Og nú nýlega tekur hann að sér það starf,
sem vitanlega er eitt aðalatriðið í þjóðemisvið-
haldinu. pað er ritstjórn annars íslenzka blaðsins.
pað er ekki langt síðan merkur maður hér
vestra andaðist; það var Skafti sál. Brynjólfsson.
Séra Magnús Skaptason flutti þar ræðu og harm-
aði það mjög að hér væri sá fallinn er manna mest
hefði starfað fyrir íslenzka tungu og íslenzkt
þjóðerni.
En alt í einu hefir komið vindur í seglin frá
annari átt. Alt í einu hefir séra Magnús Skapta-
son gengið í lið þeirra, sem hann áður fór um hörð-
um orðum; alt í einu hefir það orðið lífsspursmál
fyrir hann að afklæðast hverri íslenzkri spjör og
íklæðast öðrum annarlegum. Áður taldi hann það
mestu virðingu að halda við þjóðemi og tungu og
slá hvergi af; alt í einu hafa það orðið svo að
segja landráð að afneita ekki þjóð og uppruna og
hverfa sem fyrst að fullu og öllu.
Hvernig stendur á þessum snöggu snúningum ?
hvaða vitrun er það sem manninum hefir birzt?
Hvað er það sem hefir sannfært hann um að allar
hans fyrri kenningar séu falskar og rangar og nú
sé um að gera að breyta þvert á móti þeim?
pað er sjálfsagt að skifta um skoðun í hvaða
máli sem er, þegar sannanir fást fyrir því að
fyrri stefna hafi verið röng. En það er einnig
sjálfsagt að gera glögga grein fyrir ástæðunum;
segja til hvað það var sem skoðanaskiftunum olli.
Ef það var t.d. afarmikilsvert að halda við ís-
lenzku máli og íslenzku þjóðerni fyrir rúmu ári
eins og Magnús Skaptason lét þá í ljósi í ræðu,
hvernig er því þá varið að hann, sami maðurinn, og
það svona ráðinn og roskinn, skifti svona fljótt
um skoðun? Ef hann hefði verið sannfærður um
það í fjörutíu ár, sem hann hafði verið hér oð vér
ættum að halda áfram að vera íslendingar, og sá
aldrei allan þann tíma að það voru landráð eða að
það væri að nokkru leyti skaðlegt og hættulegt,
hvernig stóð þá á því að augu hans opnuðust alt
í einu ? Hvað var það sem opnaði þau ?
petta er ekki einungis alvörumál, heldur er það
einnig almenningsmál og verður að ræðast opin-
berlega frá öllum hliðum.
Gæti ritstjóri Heimsk. sannfært oss um það
að skömm sé að kannast við þjóðerni sitt og sjálf-
sagt að kasta því með öllu, þá er það skylda vor
að fallast á hans skoðun, en ef hann kynni að hafa
gert staðhæfingar sínar í fljótfærni, þá er það
einnig skylda hans að snúa við og skifta um skoð-
un aftur.
pað er ekki nóg að æpa hátt: “Hottentotti!
Hottentotti!” að hverjum þeim sem ræðu flytur
eða ritgerð skrifar þjóð vorri og máli til vamar.
pað hefir engan árangur annan en þann að afla
þeim fyrirlitningar sem hrópið kemur frá.
Heima á fslandi eru það “dularfull fyrirbrigði”
sem mönnum birtast, hér eru þuð “furðuleg fyrir-
brigði” sem fram koma í seinni tíð.
Heimsk. segir meðal annars í síðasta blaði:
“-----Aldrei fyrri getum vér munað eftir því að
nokkur maður eða flokksforingi hafi með einu
orði drepið á það að vér ættum að hefja þjóðernis-
baráttu, það er að segja: baráttu fyrir íslenzku
þjóoemi í álfu þessari.”
Hver trúir því að Magnús Skaptason hafi al-
drei vitað til þess að nokkur maður hafi drepið á
það einu orði að vér ættum aö halda við íslenzku
þjóðerni hér? Hver trúir því? Hvað var aðal-
starf séra Jóns sál. Bjarnasonar næst kirkjufé-
lags starfinu? Hefir Magnús skaptason aldrei
heyrt getið um þann mann? Hver hefir verjð
stefna Steph. G. Stephanssonar? Kannske Magn-
ús Skaptason kannist ekki við hann?
pað eru furðuleg fyrirbrigði þegar annað eins
er borið á borð fyrir alþýðu og blaðið Heimsk.
gerir í þessu máli.
pað er alveg eins og veifað sé rauðri dulu fram-
an í mannýgt naut, ef ritstjóri Heimsk. sér ein-
hversstaðar minst á eitthvað sem snertir íslenzkt
þjóðerni. Jónas porbergsson skrifaði stutt til-
mæli um það eð senda sér skýrslur um íslenzk
lestrarfélög. Útaf þessu gjörræði hans finnur
Heimsk. ástæðu til að skrifa tvær ritstjórnargrein-
ar og fordæmir tilraunir Jónasar; hún tekur þar
á málinu með álíka hreinum höndum og henni er
lagið.
Sannleikurinn er sá að Jónas á stórar þakkir
skyldar fyrir þessa framtakssemi. pessi skýrslu-
söfnun hans getur haft afarmikla þjóðernislega
þýðingu í þeirri baráttu ef rétt er að farið, og hver
veit hvaða endurbótum Jónas kann að geta komið
á í því efni? Hann er ungur og dugandi maður,
eldheitur þjóðemisverjandi og skrifar fegurra ís-
lenzkt mál og betri stíl en flestir þeirra, sem við
ritsmíði fást hér vestra nú sem stendur.
En svo er ekki að kippa sér upp við það þótt
mál þetta mæti mótstöðu og með stríði verði að
vinna að því. Afturhaldið telur það heilaga köll-
un sína að segja öllu því stríð á hendur, sem fram-
för og drenglyndi heyrir til.
Og það er bátt að segja nema stríðið sé málinu
hagur. Hver veit nema það verði til þess að vekja
þar upp krafta, sem annars hefðu sofið?
pjóðemisbaráttan er hafin á ný fyrir alvöru
og henni verður haldið áfram á skynsamlegan
hátt og drengilegan. pví verður haldið áfram að
reyna að vemda öll íslenzk einkenni, vernda ís-
lenzka tungu og íslenzkt þjóðerni, án þess að ein-
angra þjóðflokk vom á nokkurn hátt, og því verð-
ur haldið áfram að prédika það leynt og ljóst,
seint og snemma, hátt og í hljóði að vér eigum
ávalt að koma hér fram sem íslendingar og hafa
það fast í hyggju að vinna ættjörðu vorri—íslandi
—og þjóð vorri—íslendingum—sem mestan sóma.
Og því verður haldið áfram að brýna fyrir fólki
að það sé ræfilslegt að skammast sín fyrir þjóðerni
sitt. Vér höfum þar fyrir ekkert að skammast
vor, en margt að vera stoltir af.
Hvað sem Magnús Skaptason segir og hvemig
sem Heimsk. hamast er stríðið hafið og því verð-
ur haldið til streytu í eins nánu og bróðurlegu
sambandi við landa vora á ættjörðunni og mögu-
leikar leyfa.
“Vér mótmoelum allir.”
Frá því er sagt á öðrum stað í blaðinu að
Robert Rogers muni eiga að verða fylkisstjóri í
Manitoba þegar Cameron leggur þá stöðu niður.
Áður hafði það heyrst að Sir James Aikins
mundi hafa verið lofað þeirri stöðu þegar hann
gerðist leiðtogi afturhaldsflokksins í fyrra.
pað þótti mönnum illa við eiga að sá maður
sem lagði sig fram af alefli til þess að reyna að
koma á kné þeim, er um langan aldur höfðu barist
fyrir flestum velferðarmálum fylkisins, yrði sett-
ur upp á hæsta hest valda og virðinga.
Að fylkisstjóra embættið sé gert að pólitískri
dúsu má ekki eiga sér stað. pað má að minsta
kosti aldrei koma fyrir að gengið sé framhjá
mannkostum og réttlæti, þegar í þá stöðu er valið.
pví ber ekki að leyna nú fremur en áður að Sir
James Aikins vann sér til óhelgi í huga margra
réttlátra manna þegar hann gerðist foringi þess
flokks, er lengst hafði hrundið fólki voru og fylki
út á vegu vandræða og óálits. Og þrátt fyrir hans
miklu hæfileika og mörgu kosti, sem allir hljóta
að viðurkenna, þá tapaði hann með því tiltæki því
trausti, sem fólkið þarf að hafa á fylkisstjóran-
um. öll sanngirni mælti þess vegna með því að
hann yrði aldrei skipaður í þá stöðu. pað hefði
satt að segja verið að snoppunga þjóðina að
þrengja henni til þess að lifa undir æðstu stjórn
þess manns, er hún svo rækilega sýndi 10. júní í
fyrra að hún bar ekki traust til. pað að skipa
hann í þá stöðu hefði verið sannkallað gjörræði.
En þó hefði það verið þakklætis vert hjá því
að Robert Rogers væri til þess kallaður. pað er
vafamál hvort nokkur maður í þessu ríki, sem
leyft er að hafast við utan fangelsisveggja er
sakaður eða grunaður um fleiri og stærri yfir-
sjónir eða óvandaðri meðul í rekstri opinberra
mála en einmitt hann í blöðum landsins.
Um það skal ekkert sagt hér, hvort það er á
rökum bygt sem á hann er borið, en þess eru blöð
landsins vitni að maðurinn hefir á sér verra orð
en alment eru dæmi til.
Og nú vill einmitt svo til að eitt stórmálið er í
undirbúningi, sem hann er meira riðinn við en
nokkur annar maður. pað er rannsókn opinberra
bygginga, sem hér voru settar upp þegar hann var
verkamálaráðherra.
pví hefir verið lýst yfir á opinberum ræðu-
pöllum hvað eftir annað, að þær rannsóknir muni
leiða í ljós eitthvað ekki betra en glæpina, sem
fram hafi komið í sambandi við þinghúsið. Rogers
yrði þar auðvitað einn aðalsakborningurinn, þar
sem verkið var unnið undir hans stjóm.
Orðrómur hefir flogið fyrir í þá átt að Rogers
mundi séð borgið áður en sú rannsókn færi fram
og honum þannig skotið undan á þægilegan hátt.
En það er kominn tími til þess að vakna; kom-
inn tími til þess að fólkið jarmi ekki já og amen
við öllu sem að því er rétt frá hinum hærri stöðum
hvað sem það er og hversu gagnstætt sem það
kann að vera hugsun þess og vilja.
Stjómarfyrirkomulagið hér er talið einkar
frjálslegt; því er haldið fram að fólkið ráði svo
að segja öllum stjórnarstörfum. Sumir hafa
haldið því fram að fylkisstjórinn ætti annaðhvort
engin að vera—embætti hans sé óþarft—eða að
hann ætti að minsta kosti að vera skipaður í
embætti með vilja og samþykki fólksins sjálfs.
petta virðist sanngjarnt.
En aðrir halda því fram að þeir menn séu að-
eins settir í þá stöðu sem traust sé borið til af
almenningi, og engin óánægja sé með.
pað mun vera satt að hingað til hefir það verið
þannig; þjóðin hefir oftast verið svo lánsöm og
stjómin svo sanngjörn að vandaðir menn og sam-
vizkusamir hafa verið til þess kjömir; hefir hún
því tekið við þeim þegjandi og mótmælalaust og
sýnt þeim hæfilega virðingu, eins og vera ber.
En skyldi það reynast satt að Robert Rogers
yrði nefndur í þessa stöðu nú, þá er virðing þjóð-
arinnar í veði ef hún rís ekki upp og mótmælir í
einu hljóði. Hún fellir ekki með því neinn dóm
yfir Rogers; hún á aðeins að krefjast þess að all-
ar þær mörgu og miklu sakir, sem á hann hafa
verið bornar í blöðunum séu skoðaðar ofan í kjöl-
inn—rannsakaðar til fullnustu og honum hegnt
sem hverjum öðrum afbrotamanni ef sakimar
reynast sannar, en hann sýknaðar séu þær ósann-
ar og þeir látnir að minsta kosti sér til skammar
verða sem kærunum hafa komið af stað.
Um fram alt verður þjóðin að krefjast þess,
að áður en Rogers sé fengin sú staða í hendur, sem
hér er um að ræða, verði hann yfirheyrður í þeim
málum sem yfir vofa í sambandi við rannsókn á
þeim opinberum byggingum er undir hans stjórn
voru gerðar.
íslendingar eru fámennir hér; það er satt, en
þar sem þeir leggjast allir á eitt, geta þeir látið
til sín heyra. Og kæmi það fyrir að Rogers ætti
að verða fylkisstjóri, þá ættum vér íslendingar að
rísa upp sem einn maður í anda og krafti Jóns
Sigurðssonar og hrópa svo hátt og svo sterklega
að heyrast hlyti, ekki einungis austur í Ottawa,
heldur austur til Englands, og segja:
“VÉR MÓTMÆLUM ALLIR”.
Orð í tíma töluð.
“peir eru að fremja sjálfsmorð heima”, sagði
ráðinn og roskinn bóndi nýlega, þegar hann heyrði
frá því sagt að verið væri að leggja niður íslenzku
regluna að því er nöfn snerti og apa eftir öðrum
þjóðum—taka upp skrípanöfn.
Oss fanst sem þetta væru orð í tíma töluð.
Eins og getið var um í Lögbergi fyrir skömmu
var skipuð nefnd heima til þess að gera tillögur
um ættarnöfn. í nefndinni voru mætir menn í
alla staði, en þeir eru aðeins menn og þess vegna
þeim lögum undirorpnir að vér hinir mennirnir
þykjumst hafa fullkomið vald til þess að athuga
gerðir þeirra og tillögur.
Upp á nöfnum var stungið svo þúsundum
skífti, sumum fögrum og viðkunnanlegum, en
öðrum viðbjóðslega ljótum og stirðum.
En það er ekki aðalatriðið hvort nöfnin voru
fögur eða ljót; málefnið er ekkert yfirborðsmál;
það er lífstré íslenzku þjóðarinnar með sínum
djúpu rótum, sem hér er ráðist á.
Frá því ísland bygðist fyrst hefir sú regla gilt
þar með fáum undantekningum, að hver maður
eða kona hefir kent sig við föður sinn. Pilturinn
hefir verið nefndur sonur hans föður síns, en ekki
sonur hans afa síns eða langlangafa. Stúlkan
hefir verið kölluð dóttir hans pabba síns, en ekki
sonur einhvers annars.
fslenzkan mun vera eina málið í veröldinni,
sem er rétt að þessu leyti, og er það svo einkenni-
legt og sérstakt fyrir oss að það er ófyrirgefanlegt
gegn íslenzku þjóðemi og íslenzkri tungu að
breyta því.
Annað atriði í sambandi við þetta er einnig
eftirtektavert. pegar stúlka giftist manni sleppir
hún venjulega sínu rétta nafni og gengur undir
nafni bónda síns; með öðrum orðum hún hverfur
og er ekki til lengur á nafnaskrá þjóðarinnar. Ef
maðurinn hennar heitir Brown, þá heitir hún bara
konan hans Browns, alveg eins og talað er um
kúna hans Browns eða köttinn hans Browns.
Með öðrum orðum hún er annaðhvort skepna eða
verkfæri sem maðurinn á og heyrir til búslóð
hans.
petta em síðustu leyfar þeirra kenninga að
konan sé ekki sjálfstæð vera, heldur aðeins nokk-
urskonar partur af manninum og hverfi með öllu
fyrir tign hans.
Á íslandi hefir þessari reglu ekki verið fylgt.
ísland er eina landið í veröldinni sem sanngirni
hefir sýnt í því fram á þessa daga að leyfa kon-
unni að halda nafni sínu—að leyfa henni að vera
til; svifta hana ekki tilveru rétti um leið og hún
varð eiginkona.
petta er regla sem mikið hefir verið dáðst að
hér af þeim mönnum esm málfróðir og sðgufróðir
eru og fengið hafa skýringu á því. Og svo langt
THE DOMINION BANK
9mvxd n. oaus, m. p, pm
C. A. BOflERT,
W. D.
Manager.
Borgaður höfuðstóll.............$6,000,000
Varasjóður og óskiftur ábatl .. .. (7,300,000
SPARISJÓÐSDEUI.D
er eln delldln I öllum útlbúum bankans. l>ar m& ávaxta
$1.00 eSa meira. Vanalegir vextir greiddlr.
pa8 er óhultur og þægilegur geymslustaCur fyrlr spari-
skildinga ySar.
NotP® Dame Br&nch—W. M. HAMH/TON, Manager.
Selkirk Branch—M. 8. BTJRGKR, Mjuiager.
hefir komist að alvarlega hefir
verið talað um það meðal fslend-
inga hér áð reyna að halda þess-
ari reglu. Telja sumir það
mundi verða eitt með allra
sterkustu þáttum í viðhaldi ís-
lenzks þjóðernis hér vestra.
Stefán Björnsson fyrverandi
ritstjóri mintist á þetta atriði í
Lögbergi, og var auðsæ stefna
hans og skoðun í því máli, enda
var hann eindreginn þjóðvernd-
armaður.
Húsfrú Olga María Skaftfeld
ÞaS teljast ekki stórtíöindi þótt
ein 'kona leggist í gröfina; en hver
fær þó reiknaS þýöingu þeirrar
stundar þegar móSurumhyggjunni
er svift hurtu frá stórum hópi
invgra barna?
Olga María Skaftfeld var fædd
.17. dag októbermánaSar 1879 i
pnjóskadal í EyjafirSi. Voru for-
eldrar hennar Vilhjálmur Olgeirs-
son bóndi og Jakobína Jónasdóttir
kona hans. Ilún ólst upp hjá Ol-
geiri bónda afa sinum, en fluttist
vestur um haf áriS 1900; giftist 20.
ágúst 1903 HreiSari HreiSarssyni
Skaftfeld og eignaSist meS honum
5 drengi, senv allir lifa. Olgeir 12
ára, Júlíus io ára, Vilhjálmur 8
ára, Páll Pörhallur 6 ára og Ingi-
mar 5 ára. Allir sérlega efnilegir.
Hún hafSi veriS heilsutæp um
langan tíma; var þaS aSallega
hjartasjúkdómur og af því dó hún
8. maí 1916. JarSarför hennar fór
fram 12. maí frá TjaldbúSarkirkj-
unni í Winnipeg aS viSstöddu
óvenjulega miklu fjölmenni.
Sá er þessar línur ritar þekti
hina látnu betur en flestir aSrir
vandalausir menn og þarf því ekki
aS fara eftir sögusögn annara um
hæfileika hennar og nvannkosti.
ÞaS fer illa aS bera lof—sérstak-
lega oflof—á látiS fólk, enda skal
þaS ekki gert hér, heldur blátt
áfram lýst hinni framliSnu eins og
hún var.
Hún hafSi aSeins veriS hér stutta
stund þegar hún tók til hlífSar-
lausra starfa í félagsmálum íslend-
inga. Voru þaS sérstaklega öll
mannúSar- og siSbótafélög sem
hún lét sig varSa.
Á aSalbardagaárum Goodtempl-
arareglunnar hér voru þaS ekki síS-
ur konur en menn sem þá byrSi
báru. Olga .Skaftfeld varS þar
fljótt ein hinna allra fremstu og
áhrifamestu, enda var hún atkvæSa
kona meS afbrigSum, þar sem hún
JagSi sig fram. Fyrir þaS málefni
vann hún meS svo mikilli ósér-
plægni og einlægni í þá daga aS þeir
einir geta trifaS sem meS henni
unnu og vissu sjálfir um starf
hennar. Og þessari sömu trygS
hélt hún viS þaS félag til dauSadags
þótt heimilisannir og heilsubilun
leyfSu henni þar ekki eins mikla
Jvátttöku og áSur.
1 kirkjulegum félagsskap lýsti
sér sama einlægnin og áhuginn.
Var hún alla tíS í TjaldbúSarsöfn-
uSi og vann meS ójireytandi elju aS
vexti hans og viSgangi, sérstaklega
á meSan hann var í fjárþröng og
erfiSleikuni.
Húsfrú Skaftfeld var stór kona
vexti og fríS sýnum 0g kvaS aS
henni meira en alment gerist. Hún
var skapstór og óhikandi um hvaS
sem var að ræSa og hver sem i hlut
átti, en frábærlega prúS í allri
framgöngu og þíSlynd meS af-
brigSum. Auk þessa var hún stór-
vitur kona, enda átti hún ekki langt
aS sækja þaS, því Vilhjálmur faSir
hennar er djúphygginn maSur.
Eitt af aSaleinkennum henanr
var JiaS aS hvert mál sem hún unni
og vann fyrir varS henni lifandi
mál—varS henni eins og Iifandi
barn er hún teldi sér skylt aS
vernda og verja fyrir öllum áföll-
um; meS öSrum orSum hún var
móðir um fram alt. annaS, ekki
einungis móSir barna sinna heldur
alls þess er henni fanst aS ein-
hverju leyti vera verndar vert og
verndar þurfi. Af þeim ástæSum
varS henni svo mikiS ágengt í fé-
lagsmálum; þaS var móSurhöndin
sem |>ar starfaSi og móSurhjartaS
sem þar bærSist á bak viS öll henn-
ar störf.
Og á heimili sinu var hún sann-
kölluS fyrirmyndar móSir; hversu
veik sem hún var þá var hugsunin
altaf hjá drengjunum hennar; og
þaS mun ekki ofsagt aS lengi megi
leita hér í bæ til Jiess aS finna drengi
á þeirra reki jafn prúSa í fram-
göngu og berandi meS sér jafn glögg
einkenni góSs uppeldis.
ÞaS er ekki öllum gefiS aS taka
langvarandi heilsuleysi meS ró og
jafnaSargeSi; en þaS vita þeir sem
nánast þektu til aS sami þiSI'eikinn
og þægindin í viSmóti sem hún átti
svo mikiS af í æsku, fylgdu henni
fram á grafarbakkann.
Væri heimilislífiS alment eins og
þaS var á heimili }>essarar látnu
konu, væri samband foreldranna
hvors viS annaS og samband þeirra
viS börnin eins á hverju h'eimili og
þar átti sér staS, þá væri líðan fólks
yfirleitt betri en hún er og samver-
an sælli.
BlessuS sé minning þessarar góSu
,og gáfuSu konu. Hamingjan gangi
drengjunum hennar í móSur staS,
og blessi föSur þeirra.
Sig. Júl. Jóannesson.
50
NORTHERN CROWN BANK
Höfuðstóll löggiltur $6,000,000 Höfuðstóll gr.iddur $1,431,200
Varasjóðu.....$ 715,600
Formaður..........- - - Slr D. H. McMIIjIjAN, K.C.M.G.
Vara-formaður.............. Capt> WM ROBINSON
Str D. O. CAMERON, K.C.M.G., J. H. ASHDOWN, H. T. CHAMPION
E. F. HCTCHINGS, A. McTAVISH CAMPBEIjD, JOHN STOVEIj
Allskonar bankastörf afgreidd. Vér byrjum reikninga við einstaklinga eða
félög ög sanngjarnir skilmálar veittir. Avlsanir seldar til hvaða staðar scm er
á Ialandi. Sértakur gaumur gefinn sparisjóðsinnlögum, sem byrja má með
einum dollar. Rentur lagðar við á hverjum sex mánuðum.
’T. E. THORSTEIN9SON, Ráðsmaður
Cor. WiIIiam Ave. og SherbrookelSt., 8 fc - Winnipeg, Man.
——i SB