Lögberg - 21.09.1916, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 21. SEPTEMBER 1916
3
EKKI ER ALT SEM SÝNIST
Eftir
Charles Garvice
“Umfram alt, verið þér ekki hræddar”, stamaði
hann.
“Eg er kvíðandi. Hvar erum við ? Erum við enn
þá í leikhúsinu?”
“Já, eg held við séum í leikhúsinu enn þá”, sagði
ihann.
Svo mundi hún skyndiiega eftir brjáluðu manneskj-
Unum, sem börðust um að komast út, hún byrgði and-
litið með höndum sínum og skalf af viðbjóð.
“Ó, þessar vesalings manneskjur, vesalings mann-
eskjur”, stundi hún upp, “varð þeim bjargað? Ó, það
er hræðilegt”.
Hann tók eftir því með aðdáun, að á þes'su augna-
bliki hugsaði hún meira um aðra en sjálfa sig.
“Já, já”, sagði hann fljótlega, “en nú verð eg að
hugsa um yður”.
“Erum við ekki frelsuð ?” spurði hún og leit í kring
um sig í reyknum. “Hvar erum við ?”
“Eg veit það ekki”, svaraði Bertie. “Eg veit einu
sinni ekki hvernig við komumst hingað. Þetta pláss
er bak við leiksviðið”.
Hún leit í kring um sig og þá kom alvarlegur svipur
i augu hennar.
“Við erum komin út í yzta enda leikhússins. Þetta
er leiðin til vélaherbergjanna”.
“Eru engar útidyr hér?” spurði hann.
“Nei, dyrnar þarna eru eini útgangurinn”.
Hann léit þangað, dymar voru nú eitt eldhaf sem
gaf frá sér birtu inn í 'heúbergið sem þau stóðu í. Hve
langt mundi líða þangað til eldurinn næði þeim ? Fimm
eða tíu mínútur—og máske ekki svp langur tíma.
“Erum við í hættu?” spurði Jóan rólega.
Hann svaraði ekki. Hann furðaði sig á því hve
róleg hún var.
“Við emm lokuð inni”, svaraði hann loksins hásum
rómi. “Eini útgangurinn er eitt eldhaf—” hann benti
á dyrnar.
Jóan hné niður á planka sem lá þvert yfir gólfið, og
vafði hárið sitt upp í hnút ofan á höfuðið, varirnar
skulfu ögn en hendurnar ekki.
“Hvaða leið komuð þér?” spurði hún.
“Þvert yfir leiksviðið, held eg. Nokkuð af skraut-
inu 'hafði dottið ofan á hægra tjaldið”.
“Þá verður þetta eini útgangurinn”, sagði hún og
benti á opið.
“Og hann verður ekki fær rétt lengi”, sagði Bertie.
Hann gekk aftur og fram nokkurum sinnum, kom svo
til ihennar aftur.
“Viljið þér reyna að far^ þessa leið ásamt mér?”
stamaði hann.
Hún stóð upp og rétti honum hendi sína með veiklu-
legu brosi. En þegar þau nálguðust opið hopaði hún
á hæl óttaslegin. Bertie beit á jaxlinn og tók hana í
faðm sinn um leið og hann þaut áfram. Hitinn var
afar mikill. Hann fann sviða og bruna i sínu andliti
og hugsaði um fagra, fína og skæra andlitið hennar.
“Snúið andliti yðar að mélr”, hvíslaði hann. “Felið
það við brjóst mitt”.
Jóan hlýddi og lokaði augunum, hún fann sig
Ijorna gegnum eldstraum, svo stóð ihann kyr og hún
opnaði augun, hún var enn í litla herberginu.
“Það hepnaðist ekki”, sagði hann. “Það hefði
verið opinn dauðinn fyrir yður, ef eg hefði farið
lengra”.
“Og fyrir yður?” spurði hún alúðlega.
“Fyrir mig, hvaða þýðingu hefir það hvort eg lifi
eða dey ? Eg er ekki til gleði né gagns fyrir nokkra
manneskju. En þér—þér”, hann gat ekki sagt meira
og sneri sér við.
Á þessu augnabliki lagði logann, sem hann hafði
hræðst, í gegnum opið, og birtan af honum féll á hvíta
andlitið hans. Jóan hrökk við og hopaði á hæl, en svo
laut hún áfram og starði undrandi á hann.
“Eruð það þér?” spurði hún.
“Já”, hvíslaði hann og gat sér til um hugsanir
hennar, “það er eg, Bertie Dewsburý. Munið þér eftir
mér ?”
“Já, eg man eftir yður”, svaraði Jóan lágt. “Og
þér hafið verið 'héir í kveld? Þektuð þér mig?”«
“Ekki fyr en eg sá yður á leiksviðinu,” svaraði
hann fljótlega. “Eg kom hingað-af tilviljun; en eg
þekti yðúr strax og eg sá vður.”
“Það er undarlegt,” sagði hún fljótlega. ''Þer
sagt.
“Og eg vil frelsa yður nú,” hrópaði hann. Næst-
um án þess að vita hvað hann gerði, greip hann stór-
ann bjálkabút og barði á múrinn með honum. Bertie
var sterkur og örvilnanin gerði hann enn sterkari.
Múrveggurinn, sem var einfaldur, skalf og hristist
undir höggum hans og gaf alt í einu eftir. Hann fékk
að eins tima til að fleygja bjálkanum og leiða Jóönu
burt, þegar stórt stykki af veggnum datt niður, mikið
rýk sameinaðist reyknum, svo þau voru í algerðu
myrkri.
“Hér er einhverskonar gangur—hvert liggur
hann?” hrópaði hann inn í eyrað á Jóönu, því skruðn-
ingurinn í múrgrjótinu og brakið í eldinum gerðu
vanalega heyrn ómögnlega.
Jóan leit i kring um sig. "
“Hann liggur upp i málaraherbergið,” sagði hún.
“Komið þér með mér,” hrópaði hann, greip í
hönd henni og leiddi hana upp stigann.
Þegar þau komu upp á fyrsta þrepið, leit hann
við og sá nú litla herbergið logandi. Á þrepinu, þar
sem þau námu staðar til að kasta mæðinni, var gluggi
á veggnum; þau gengu bæði að honum og litu ofan,
og við birtuna frá hinu brennandi húsi sáu þau ótölu-
legan manngrúa. Þegar þau horfðu út um gluggann,
kom mannfjöldinn auga á þau og hljóðaði svo hátt,
að byggingin virtist skjálfa, og þúsundir af höndum
bentu á þau í glugganum.
“Bíðið þér hérna,” sagði hann og studdi hendi
sinni á 'handlegg hennar til að auka kjark hennar og
gera hana rólega. “Standið þér fast við gluggann,
svo þér fáið sem mest af hreinu lofti. Eg kem strax
aftur.”
Hún brosti ofurlitið til hans, sem merki hlýðni
sinnar, en hann hljóp upp stigann og inn í málara-
herbergið. Þegar hann kom þangað inn, heyrði hann
vatnið dynja á veggnum frá slökkvivélinni. Með eld-
ingarhraða tíndi hann saman alla þá kaðla, sem harfti
gat fundið, og til allrar lukku var það ekki svo lítið, og
þegar hann. var búinn að binda þá saman í eina taug,
fór hann aftur til Jóönu.
“Hjálpið þér mér”, sagði hann flýtislega og
sýndi henni hvernig hún ætti að búa til lykkju, á
meðan hann festi hinn endann við stigastólpann.
Meðan hann var að þessu óx hávaðinn og aðvörunar-
ópin frá mannfjöldanum niðri. Hann vissi hvað það
þýddi og að engu augnabliki mátti eyða.
“Nú”, sagði hann og hnýtti kaðalinn fastan undir
handleggjum hennar. “Nú verðið þér að vera kjark-
góð og huguð. Þetta er eina aðferðin til að frelsa yð-
ur. Réttið hendur yðar frá yður til þess að varna
því að koma við múrvegginn—”
“Ætlið þér að láta mig síga niður?” spurði hún og
leit ^i hann.
“Já,” sagði hann með ákafa. “Farið þér að
glugganum og látið yður síga niður. Lokið augunum
og verið ekki hrædd'ar. Þér skuluð ekki verða
ineiddar."
“Og þér?” spurði hún í innilegum róm.
“Eg?” sagði hann óþolinmóðlega. “O, eg skal
bjarga mér. Mér veröur eitthvað rétt hingað upp, og
eg get farið ofan kaðalinn á eftir yður. í hamingj-
unnar bænum, flýtið þér yðar. Það er verið að kalla
á okkur,” .
“Þér getið ekki sigið einsamall niður á eftir mér,”
sagði Jóan og hikaði. “Þér eruð þreyttur og úttaug-
aður—sko hvemig hendur yðar skjálfa. Ó, eg veit
hvað þér viljið. Þér viljið frelsa mig—og verða hér
eftir til að deyja. En eg vil það ekki—nei, nei, við
deyjum hér saman—”
“f guðs ænum,” hrópaði hann. “Flýtið þér yður.”
Ilún brosti við honum, og það bros mundi hann
, •
morgum arum seinna.
“Eg elsika ekki lífið svo mikið, vinur minn,” sagði
hún. “Nei, eg læt mig ekki síga niður—við verðum
hér bæði.”
Það var engu augnabliki að eyða. Örvilnaður
festi Bertie kaðalinn, greip hana, léít hana út um glugg-
ann og lét hana svo síga niður. Óp af undrun og á-
nægju ómuðu frá fjöldanum niðri, sem óx stórum,
þegar menn sáu við birtuna frá eldinnm að þetta var
hin fagra leikmær, sem sveiflaðist fram og aftur i
loftinu, átrúndðargoð almennings.
“Það er Ida Trevelyan!” var hrópað. “Verið
þér hugrakkar. Þér eruð bráðum óhultar. Ágætt—
ágætt.”
Hægt en hættulaust nálgaðist hún jörðina. Mann-
fjöldinn var á sífeldu iði, þaut fram og aftur æstur af
geðshræringum. Mennirnir orguðu sig hása, kven-
fólkið grét og snökti og allir reyndu að nálgast hana.
Þá tróð maður sér í gegn um fjöldann þangað sem
hún seig niður. Þegar eldsbirtan féll á andlit hans
og mannfjöldinn sá hann og þekti hann, furðaði
marga að það var Mordaunt Royce. Það voru hans
hendur, sem fyrst gripu hana, og þegar hún að hálfu
leyti meðvitundarlaus hné niður i faðm hans, heyrðist
fagnaðaróp frá fjöldanum, er svo hrópaði:
“En maðurinn—maðurinn þarna uppi!”
Þúsund augu horfðu á gluggann, þjir sem Bertie
stóð. Þau sáu hann lúta áfram til að gá að því hvort
hún væri óhult, svo vatt ihann sér út um gluggann og
lét sig síga niður. 1 sama bili heyrðist voðalegt brak
og hávaði; þakið hafði fallið niður. Mikið af timbri
og steinum féll niður í kring um hann og sumt lenti á
honum, en hann hélt samt áfram að láta sig síga. Nú
var alger grafarþögn, það var eins og enginn þyrði að
draga andann. En eldliðsmennirnir þutu rólegir
þangað sem Bertie hékk og þöndu út á milli sín lér-
efts og strigadúka; mannfjöldinn, sem ekki skildi til-
ganginn, æpti samhrygðaróp. Fet eftir fet seig Bertie
niður. Með lokuðum augum hélt hann sér fast í kað-
alinn unz hann orkaði ekki lengur. Þá stundi hann
og slepti kaðlinum.
Hræðsluóp heyrðist frá fjöldanum, þegar hann
datt, en eldliðið náði honum í útþöndu dúkana sína
og veifaði höndum til merkis um að honum væri ó-
hætt.
Menn og konur þutu til hans til að taka í hendi
hans og óska honum hamingju—margir spurðu hver
hann væri, og þegar nafn hans fluttist frá munni til
munns, hrópuðu menn:
“Ágætt, lávarður. Ágætt, lávarður Dewsbury!”
Bertie, sem var alveg ringlaður af 'hávaðanum í
kring um sig, stóð snöggklæddur með óhnept vestið og
blóðugt af sárunum á *öndum hans. Gula hárið hans
var sviðið og brunnið og andlitið sótugt.
“Hvar er ungfrú Trevelyn?” spurði hann loksins,
þegar hann fór að átta sig.
Hún var ekki langt í burtu. Menn höfðu reynt
að fá hana til að fara heim, en hún vildi eklki hreyfa
sig eitt einasta fet, fyr en hún með eigin augum hefði
sannfærst um, að sá sem bjargaði henni væri líka
sloppinn úr hættunni, og nú kom hún til hans með
fram réttar 'hendur og tárfull augu.
“Ó, guði sé lof, guði'sé lof,” stamaði hún af mik-
illi geðshræringu. “Erúð þér ómeiddur? ’
“Eg tr aiveg ómeiddur”, svaraði hann og leit á
liana. “Og þér?”
“Eg er líka alveg ómeidd. Ó, hve dásamleg var
þessi frelsun. Og eg á yður að þakka, að eg lifi
enn þá.”
Bertie thélt enn i hendur hennar án þess að skeyta
um manngrúann sem hafði hópað sig saman utan um
þau og horfði á þau með innilegri hluttekningu.
“Hann hefir frelsað líf hennar,” sagði einn mað-
ur og tárfeldi. “Það var djarflega gert. Þrisvar
sinnum húrra fyrir lávarði Dewsbury! Guð blessi
yður, lávarður.”
Bertie hélt enn í hendur hennar, þegar Mor-
daunt Royce kom til ]>eirra.
“Komdu, Ida sagði hann, “vagninn bíður.” Þá
varð honum litið á Bertie og starði undrandi á hann.
“Þetta—þetta er maðurinn, sem fralsaði mig,”
sagði Jóan, og ofurlitlum roða brá fyrir í kinnum
hennar.
“Hvað þá—Royce,” sagði Bertie undrandi.
“Eg—eg vissi ekki að það voru þér, Bertie,” sagði
Rovce fljótega. “íjað—það hafa menn ekki sagt mér.
Hvernig get eg—getum við þakkað yður?”
“Það er ekki þess vert að minnast á það,” sagði
Bertie. “Hver sem helzt hefði gert það sama i mínum
sporum.”
“Eg—eg kem til yðar á morgun,” sagði Royce,
um leið og hann tók hendi Jóönu og leiddi hana burt.
Einn af mönnunum fór úr treyjunni sinni og rétti
Bertie hana.
“Farið þér í hana, þér getið orðið innkulsa.
M'enn finna oft að höfðingjunum, en hér eftir geri
eg það aldrei. Þér hefðuð ekki getað gert það betur,
þó þér hefðuð verið verkamaður.”
“Þökk fyrir," sagði Bertie brosandi. “Eg vil
feginn þiggja treyjuna yðar. Við höfðingjarnir, sem
þér kallið, gerum ekki kröfu til að vera eins góðir og
þið, verkamennirnir, en við gerum það sem við
getum.”
Bertie gejck nú lieim. Eins óhreinn og sótugur
og hann var, settist hann á stól og«liugsaði um alt, sem
fram hafði farið. Hann hafði séð hana, hann hafði
loksins fundið hana, og hann hafði bjargað lífi hennar.
Þessi hugsun kom blóðinu til áð renng hraðar um
æðar hans. Svo Ida Trevelyan var þá sú stúlka, sem
strokið hafði með Stuart Williars. Og hún þekti Mor-
daunt Royce. Hann kom fram gagnvart henni, eins
og hann væri bróðir hennar—honum sárnaði þessi
hugsun—eða heitmögur eða eiginmaður hennar.
Hvers vegna hafði hann svo algerlega dulið kunnings-
skap sinn og hennar? Það var alt svo undarlegt og
óskiljanlegt. Bertie hugsaði og hugsaði og studdi hönd
undir kinn, en þvi meira sem hann hugsaði, þess dul-
ara varð þetta honum. En eitt var víst, og það var,
að Royce var vinur hennar og að hann tók hana frá
honum þetta kvöld.
Þegar hann ( var að klæða sig morguninn eftir,
fundust honum viðburðirnir frá deginum áður helzt
vera draumur, en frásagnir blaðanna sannfærðu hann
um hið gagnstæða. Þau voru full af frásögnum um
leikhúsbrunann og frelsun ungfrú Idu Trevelyan.
Bertie sá sjálfum sér hrósað afarmikið. Hann hafði
komið fram sem hetja, og það minsta sem yfirvöldin
gætu gert til að sýna honum virðingu sína, væri að
gefa honum björgunar minnispening úr gulli. Bertie
las allar þessar frásagnir brosandi og jafnframt
sneypulegur. Svo lauk hann við búning sinn.
Þjónninn hans var alveg hissa yfir útliti hans, því hár
hans Var víða brunnið og skeggið sótugt, og mörg sár
voru á laglega, hreinskilna andlitinu, sum svo djúp,
að þjónninn áleit að það liði margir mánuðir áður en
þau greri. En Bertie 'hló að honum.
“Skeytlð þér eikkert um hárið eða skeggið, Sim-
mond,” sagði hann, “það sprettur aftur. Eg hafði svo
mikið að gæra í gærkveldi, að eg gat ekki hugsað um
það.” \
Svo tók hann hattinn sinn og gekk út.
Blöðin höfðu sagt að ungfrú Trevelyan hefði
farið til heimilis síns i Vernon rescent, og Bertie fékk
sér vagn og bað ökumann að flytja sig þangað. Þeg-
ar hann barði að dyrum i litla húsinu, voru hugsanir
hans fremur órólegar, en hann re.yndi að tála rólega
þegar hann spurði þernuna hvernig ungfrú Trevelyan
liði.
Stúlkan sá skrámurnar á andliti hans og augu
hennar geisluðu.
“Ungfrú Trevelyan líður mjög vel, herra. En—
eruð þér ekki lávarður Dewsbury?”
“Jú, það er mitt nafn,” svaraði Bertie.
“Ó, viljið þér ekki gera svo vel að koma inn, lá-
varður ?”
Meðan hún horfði á hann með aðdáun, fylgdi hún
honum inn í litlu dagstofuna. Strax á eftir voru
dyrnar opnaðar og hann gékk hratt áleiðis til þeirra,
en það var ekki Ida Trevelyan, það var önnur ung
stúlka, litil vexti, með sítt gult hár og laglegt, fjörugt
andlit. Hún nam staðar eitt augnablik, svo gekk hún
til hans og tók í hendi hans.
“Ó, lávarður, lávarður Dewsbury”, sagði hún.
“Eg er svo glöð yfir þvi að þér eruð kominn, eg, hefi
viljað fara til yðar—eg vildi fara til yðar i gærkvöldi,
en eg fékk ekki leyfi til þess, mér var sagt að þér vær-
uð svo þreyttur og úttaugaður. Ó, hve kjaúkgóður og
hraustur þér hafið verið.” Emily þagnaði og tár
kömu út úr augum hennar. “Mig langar svo mikið til
að þakka yður, en get nú ekki sagt eitt einasta orð.”
Bertie brosti og roðnaði meðan hún* þrýsti hendi
hans. i
“Minnist þér ekki á þetta”, sagði hann ráðalays.
islega
“Minnast ekki á það,” sagði Emily næstum reið.
“Ö, nei, þannig hagar fólk sér oft. Maður hefir
bjargað lífi annarar manneskju, og svo megum við
ekki tala um þáð. En lávarður, eg er yður innilega
þakklát, og get aldrei fullþakkað yður. Haldið þér
ekki að hún hafi sagt okkur frá öllu, sem þér gerðuð
fyrir hana?” Bertie roðnaði enn þá meira—“og
hvernig þér hvað eftir annað stofnuðuð yðar eigin lífi
í hættu. En eg get ekki sagt alt, sem eg vil segja, og
eg hefi allan þennan morgun verið að æfa mig i ræðu,
sem eg ætlaði að hálda, og nú er hún gleymd. En
þökk, margfalda þökk, lávarður Dewsbury.”
“Það er nú þegar búið að þakka mér alt of mikið,
ungfrú—”
“Montressor,” sagði Emily, “bezta vinstúlka ung-
frú Trevelyan.”
Bertie hneigði sig.
“Allir menn mundu vilja vera í yðar sporum í
dag,” sagði Emily fjörlega. “En eruð þér alls ekki
meiddur?”” bætti hún við og leit á brenda hárið hans,
sviðna yfirskeggið og állar rispumar og skrámurnar
á andliti hans, sem gerðu það tilbeiðsluvert í hennar
augum.
“Ekki hið allra minsta”, svaraði liann. “En ung-
f-ú Trevelyan?”
“Hún er alveg óskemd. En hún var mjög skelk-
uð og titrandi, það eru naumast margar stúlkur, sem
hefðu getað þolað það sem fyrir hana kom í gær-
kvöldi. Og henni líður þó mjög vel.”
“Guði sé lof,” sagði Bertie.
“Og hún kemur strax ofan til að heilsa yður.
Þegar ihún heyrði, að þér væruð kominn, vildi hún
strax fara á fætur, og nú cr hún að klæða sig.”
“Látið hana um fram ált engri truflun mæta,”
stamaði Bertic feimnislega. “Hún—eg ætla að
koma—”
Á sama augnabliki voru dyrnar opnaðar og Jóan
kom inn. Andlit hennar var fölt, og á annari kinninni
var rauður blettur eftir stein, í nánd við eyrað. Hár
hennar var dálítið sviðið hjá gagnaugunum, en stutta
hárið hrukkaði sig um hvíta énnið, og hún var í hanr
augum jafn fögur ef ekki fegri en áður. Hún gekl-
til hans með háð".r hendur fram réttarr, og angurblitt
jyjARKET þ^OTEL
Við sölutorgið og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Furniture
Overland
og þakklátt bros lék á vörum hennar og i augunum.
Bertie var svo hugfanginn, að hann gat ekki talaö.
Hann tók að eins um hendur ihennar og þrýsti þær al-
úðlega.
“Það var vel gert af yður að kdma hingað til að
vita hvernig mér liði,” sagði hún. “Og eg er komin
ofan til að sýna yður hve vel yður tókst að bjarga
mér.”
“Mér þykir slæmt að hafa truflað yður,” stamaði
Bertie.
“Það var áform mitt og Emily að heimsækja yð-
ur í dag og vita hvernig* yður liði,” sagði Jóan bros-
aidi. Svo leit hún snöggvast á brunasárin í andliti
hans.
“En sú voða nótt. En eg sé á svip yðar, að þér
viljið ekki að eg þakki yður aftur.”
“Nei, eg vil það ekki,” sagði hann.
“En eg er yður svo þakklát. Mér er sagt að
kjarkur yðar í gærkveldi hafi verið óviðjafnanlegur.”
“Gerið mér nú þann greiða að hugsa ekki meira
um þetta,” sagði Bertie.
“Hugsa ekki um þetta,’” endurtók Jóan brosandi.
“Þó eg verði hundrað ára gömul, hætti eg aldrei að
hugsa um það.”
“Þó eg verði meira en hundrað ára, vil eg aldrei
gleyma þessu,” sagði Emily með þakklátu augnatilliti
til Bertie, um leið og hún fór út.
“Eruð þér alveg vissar um, að þér hafið ekki
meiðst?” spurði Bertie.
“Já, áreiðanlega,” svaraði Jóan. “Eg hefi hrufl-
að mig hingað og þangað, það er alt. Vesalings Gif-
ford,” nú varð rödd hennar alvarleg. “Þetta var mik-
ill skaði fyrir hann.” ?
“Já,” svaraði Bertie, en hann hugsaði alls ekkert
um Gifford. Allar hans hugsanir voru hjá henni, þar
sem hún stóð fyrir framan hann i viðfeldna morgun-
kjólnum og horfandi á hann fögru augunum sínum.
Já, það er líklegt,” bætti hann við. “Hann fer lík-
lega í eitthvert annað leikhús.”
Að líkindum,” svaraði Jóan hugsandi.
“Nú verð eg að fara,” sagði Bertie og tók hattinn
sinn hálf skjálfandi. “Mér þy’kir leitt að hafa ómak-
að yður; þér nefðuð átt að hvíla yður í allan dag.”
Haldið þér virkilega, að eg sé of þreytt til að
fara á fætur og heilsa þeim manni, sem hefir frelsað
mig tvisvar.
“Haldið þér, að eg hafi gert það?” spurði Bertie
alvarlegur.
“Eg held það ekki, eg veit það”, sagði Jóan ákveðin.
í gærkveldi fundumst við í annað sinn. Fyrst frels-
uðuð þér mig frá—frá sjálfri mér—í gærkveldi frels
uðuð þér mig frá dauðanum, lávarður Dewsbury. Það
er ekki svo undarlegt, að eg get ekki sem stendur fund-
ið viðeigandi orð til að þakka yður”.
Bertie nálgaðist hana.
‘Eruð þér í rauninni þakklátar?” spurði hann lágt. ^fig^^gbjóSsieg-arf
Hvernig ég læknaðist
af slímhimnnbólgu.
SAGT Á EINFALDAN HÁTT.
Án áhalda, innöndnnarverkfæra,
smyrsla, áburða, skaðlegra með-
ala, reyks eða rafmagns.
Lœknar dag og nótt
patS er ný aðfcrð. pati er nokls-
uð alveg óvenjulegt. Engir áburSir,
sprautanir eða daunill smyrsl etSa
rjómi. Engar innöndunarvélar né
nein önnur áhöld: ekkert til þess at5
reykja né soga, engin gufa né nudd,
né innsprauting-
ar; ekkert raf-
magn né titrings-
áhöld, né duft,
né plástrar, pé
innivera. Ekk-
ert þess konar,
heldur nokkutS
nýtt og óþekt;
nokkutS þægilegt
og heilnæmt; er
nokkutS, sem taf-
arlaust læknar.
pú þarft ekki aC
bi'óa og hanga og
borga stórar fjár
upphæSit. jvi
þú getur stötivaS
þa!5 á einni nóttu,
og eg skal meB
ánægju segja þér
þaS—ókeypis. Eg
hvernig þú getur
“Hvort eg er ?” hún leit á hann.
“Er það sannfæring yðar, að eg—að eg hafi gert
yður nokkurn greiða. Og viljið þér endurgjalda hann?’
spurði hann án þess að vita verulega hvað hann sagði.
“Eg get aldrei endurgoldið yður hann”, sagði hún
blíðlega.
“En—setjum nú svo, að þér gætuð—setjum nú svo
að eg segði yður hvernig þér ættuð að endurgjalda mér
hann—þúsundfaldlega ?” sagði hann með titrandi rödd.
Jóan stóð igrundandi og alvarleg, hún skildi hann
ekki
“Setjum nú”, sagði Bertie, og bláu augun hans
tindruðu með þeim glampa sem gat sagt henni hvað
hann meinti, “setjum nú svo, að eg segði við yður:
Ef þér í rauninni álítið yður skulda mér þakklæti—
ekki af því að þér hafið neitt sérstakt að þakka mér
fyrir, því hver og einn hefði gert það sama og eg gerði
—en ef þér eruð mér þakklátar, þá er sú aðferð til sem
endurgeklur mér alt að fullu—”
“Segið mér hver hún er”, sagði Jóan hlýlega.
Bertie þagnaði, hjarta hans sló svo ört og blóðið
kom og fór úr kinnum hans á víxl. Var hann fær um
að segja henni að hann elskaði hana? Því hann elsk-
aði hana sannarlega—elskaði hana eins heitt og nokkur
maður hefir nokkru sinni elskað stúlku, og hann væii
giaður yfir þvi að eiga hana. Hann ætlaði nú að voga
öllu—vinna, eða tapa öllu. . A
“Getið þér ekki gizkað á það ?” spurði hann.
Jóan hristi höfuðið.
“Ó, nei, hvernig ættuð þér að geta það?” stamaði
hann. “En það er satt, ungfrú ,Trevelyan—munið þér
—fyrirgefið að eg flyt hugsanir yðar til umliðna tímans
—munið þér þegar við mættumst í fyrsta sinn ?”
Jóan fölnaði. Hugsanir hennar hvörfluðu aftur tii
þess morguns, þegar Stuart Williars hafði yfirgefiö
hana, og Bertie kom og opnaði augu hennar fyrir þeirri
svívirðing sem hún ætlaði að steypa sér í. Hún sá alt
fyrir hugskotssjónum sinum—herbergin og húsbúnað-
inn, hún heyrði rödd Berties og hins mannsins og
mundi orð þeirra.
“Eg man alt”, svaraði hún lágt.
“Og eg man það líka. Eg hefi aldrei hætt að hugsa
um það. Þór komuð inn í tilveru mina eins og fagur
draumur—komuð og hurfuð án þess að skilja annað
eftir en endurminninguna—”
Jóan hrökk við og roðnaði, og leit á hann með
blandaðri undrun og sárri tilfinningu.
“Eg hefi alt af hugsað um yður”, flýtti Bertie sér
að segja, fagra andlitið hans var fölt með kvíðasvip
og íöddin hás og skjálfandi. “Eg vissi það ekki þá—
eg held eg hafi ekki vitað það fyr en í gærkveldi, en
nú veit eg það, nú veit eg að eg elska yður”.
Augu Jóönu fyltust af ósegjanlegri sorg og kvíða.
“Ó, hvers vegna lét eg yður tala þetta—eg vissi
ekki”—stamaði hún.
“Það er þá engin von til fyrir mig?” spurði hann
með hásum róm. “En—hvernig ætti það líka að vera?
Hvemig gat mér dottið í hug að þér, sem eruð svo
fagrar, gáfaðar og nafnfrægar, gætuð hugsað um mig
eitt augnablik—”
“Ó, það er ekki það”, sagði Jóan.
“En það er nú tilfellið”, sagði Bertie ákveðinn. “Elg
liefi verið viti mínu f jær að ímynda mér að þér mund-
uð skeyta um mig. En nú, nú hefi eg sagt yður alt—
og nú er úti um alt—og nú ætla eg að fara. Eg hefði
ekki átt að tala um þetta við yður i dag eftir allar þær
raunir sem þér rötuðuð í í gær—en—en—þetta er í
fyrsta sinn sem eg hefi orðið alvarlega ástfanginn.—
og þér verðið að fyrirgefa mér”.
er ekki læknir og þetta er ekki svo-
kallaóur lyfseöiil—en eg er læknað-
ur og vinir mínir eru læknaSir, og
þú getur iæknast. prauttr þinar
hverfa á svipstundu eins og um
kraftaverk væri a8 ræða-
J'’-S er frjáls.—pú getur orðið frjáls.
Slimhimnubólgan I mér var við-
bjóðsleg og þreytandi; eg varð veik-
ur af henni; hún gerði mig sljóvan,
hún veikti viljakraft minn; hóstinn
hrákarnir gerðu
öllum og vegna
androemmunnar og leiðinlegs fram-
ferðis höfðu vinir minir andstygð á
mér I laumi. Lífsgleði mín var löm-
uð og skynskerpa mln sljóvguð. Eg
vissi að þetta mundi leiða mig I gröf-
ina smátt og smátt, þvi á hverju
augnabliki dag og nótt var það að
grafa undan heilsu minni.
En eg fqkk lækningu og eg er al-
búinn að segja þér frá henni end-
urgjaldstaus.t Skrifaðu mér tafar-
laust.
Legðu að eins eitt oent á híettu-
Sendu enga peninga, að eins nafn
þitt og áritun á bréfspjaldi og segðu:
“Kæri Sam Katz, gerðu svo vel og
segðu mér hvernig þú læknaðist af
sllmhimnubólgunni og hvernig ieg
get læknast.” pað er alt og sumt; eg
skil það og eg skal senda þér fullar
upplýsingar tafarlaust og kostnað-
arlaust. Dragðu það ekki, skrifaðu
mér I dag: snúðu ekki við þessu
blaði fyr en þú ert búinn að skrifa
Og spyrja um þessa undraverðu lækn-
ingu, sém getur gert það fyrir þig
sem hún hefir gert fyrir mig.
SAM KAT//, Room A.L. 1107
142 Mutual St., Toronto Ont.
Leiðandi iðnskólar Vosturlioims.
100 manns þörfnumst vér tafarlaust
til þess að læra bifreiða og gas-drátt-
véla störf I leiðandi gasvélaskóla
Canada. par eru bæði dagskólar og
kveldskólar. Sérstök deild er nú að
æfa sig fyrir dráttvélastörf I strlð-
inu. Áhöld öll ókeypis. Nemendum
vorum er kent rækilega að gera við
bifreiðar, flutningsvélar, gasdráttvél-
ar og kyrstöðuaflvélar. Vér búum
yður undir og hjálpum yður til að
fá stöðu sem vélstjðrar á flutn-
ingsvögnum I strlðinu eða annars-
staðar, viðgerðarmenn, bifreiðastjór-
ar eða kennarar I þessum fræðum.
Komið eða skrifið eftir vorri fallegu
skýringabók ókeypis.
Hempliill’s hreyfirélaskólar
643 MainSt., Winnipeg, eða
1715 Broad St., Regina, Sask.
Vér þurfum menn og konur til þess
að læra rakaraiðn I elzta og stærsta
hárskurðarskóla I Vesturheimi. Gott
kaup borgað meðan verið er að læra.
Áhöid ókeypis. Að eins þarf 8 vikur
til þess að læra. Sérstaklega lágt
gjald fyrir næstu 50 nemendur, sem
koma. Ábyrgst staða eftir að námi er
lokið, frá $15 til $25 á viku eða vér
getum hjálpað ýður til þess að byrja
á eigin reikning, með þvl að þér
borgið smáupphæð á hverjum mán-
uði. Skrifið eða komið eftir ókeypis
skýringabók / og sérstaklega niður-
settu verði. Hemphill’s rakaraskól-
ar að 643 Main St., Winnipeg, eða
1715 Broad St„ Regina, Sask.
Til J.J.Gillis
Gillis' syngur liöug ljóö,
ljóömæringur skemtir þjóft,
þjóöin slinga elskar ó8,
óÖsnillinga sterk meö hljóö.
J. J. Daniehsor,.
Vísubo4nar.
“Smellir hnalli hart á skalla
Hallur á velli fjanda snjöllum”.
Hnellinn karlinn hlaut aö falla,
hallast svell aö vanda í fjöllum
J. J. Húnberg.
Hvellibjalla ærir alla,
allhátt gellur viö í fjöllum.
/. ./. D.
“Áin Blanda upp á land
ýtti að vanda sandi og klaka.”
Um hið þanda bakkaband •
brauzt aö granda landi án saka
Kona.