Lögberg - 05.10.1916, Blaðsíða 4

4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 5. OKTÓBER 1916.
Sýnilegur árangur-
Vér höfum látið það dragast af ásettu ráði að
enda þessa grein. f síðasta kaflanum var skýrt
frá nokkrum íslenzkum höfðingjum heima í fom-
öld, sem lögðu fram sjálfa sig og sumir höfuðból
sín, til þess að þjóðlegar mentastofnanir kæmust
á í landinu.
Var þeirri spumingu hreyft hvort ekki mundu
finnast nokkrir menn hér vestra, ef vel væri leit-
að, sem til þess væru fúsir að feta í fótspor feðra
vorra í þessu efni, og gefa eða leggja fram staði
og starf, í líkingu við það sem Gizur ísleifsson
og fleiri gerðu heima.
Oss þótti rétt að veita mönnum umhugsunar-
tíma um þetta mál, áður en niðurlag greinarinnar
birtist.
En nú eru liðnar 2—3 vikur og oss vitanlega
hefir enn enginn Gizur boðið fram höfuðból sitt
og enginn Sæsmundur fróði sjálfan sig, þessu máli
til styrktar.
Vér höfum átt tal við allmarga um þetta efni
einmitt síðan, og eru skoðanimar furðanlega sam-
hljóða. Með örfáum undantekningum er það
einhuga ósk og djúp þrá íslendinga hér alment
að þjóðemi vort og tunga haldist við sem lengst.
Á það virðast flestir sáttir og um það vissir
að hvorugt geti, ef til vill haldist við um aldur og
æfi; en eftir því sem vér vinnum öflugar að því,
eftir því haldist það lengur og eftir því mótum vér
dýpri og víðtækari áhrif á þjóðh'f þessa lands og
vor gæti meir.
Allir — eða flestir — virðast hafa það á með-
vitundinni, aö ef vér hverfum bráðlega með öllu,
ef tunga vor þagnar nú þegar, eða svo að segja,
og bókmentum vorum hér er kastað fyrir borð
tafarlaust, þá verði nafn fslendingsins ekki greypt
né grafið á björg framtíðarinnar með því letri sem
varanlegt verði. Og það finst flestum óbærilegt,
ef svo skyldi fara að vér hyrfum, án þess að vor
yrði hér getið þegar tímar liðu fram.
Ritstjóri þessa blaðs átti þátt í umræðum um
þetta mál í fyrra þegar porsteinn Bjömsson flutti
fyrirlestur sinn. B. L. Baldwinson hélt þá fram
þeirri stefnu að þjóðemi vort hlyti hér að hverfa
með tíð og tíma, og væri þá eins heppilegt að losna
við það nú þegar, eins og að berjast fyrir því um
tíma og týna því svo. pessu mótmæltum vér með
þeim orðúm að þótt vér vissum það allir að B. L.
Baldwinson ætti einhverntíma að kveðja þenna
heim og þótt hann vissi það sjálfur, þá kæmi hon-
um ekki til hugar að fara að dæmi Júdasar sáluga
og ráða sér bana; hann mundi reyna að klóra í
bakkann eins og við hinir og lifa sem lengst, þrátt
fyrir það þótt hann vissi að hann hlyti einhvem-
tíma að kveðja.
Svo kom Dr. Guðmundur Finnbogason nokkru
síðar og flutti sinn snjalla fyrirlestur um viðhald
íslenzks þjóðernis. Hann tók í sama strenginn.
Kvað hann það vera forlög hvers manns að deyja,
en engum heilbrigðum manni kæmi það til þess
að stytta sér aldur.
Yfir höfuð virðist svo nú, sem þannig hugsi
allur fjöldi fólks, og það er heilbrigt. Vér vitum
það öll að vér eigum að deyja; vér teljum það öll
sjálfsagt að þjóðemi vort og tunga muni einhvem-
tíma líða undir lok, en eins og Yér lifum alla vora
æfi þótt takmörkuð sé, eins teljum vér það skylt
að láta tungu vora hér í álfu lifa alla sína æfi, ef
vér getum fengið nægilegan áhuga fyrir henni til
þess að hún færist ekki í neinar forsmánarflíkur
fremur öðrum málum, sem hér eru töluð eða rituð.
Spumingin er einungis þessi: “Getum vér
tekið saman höndum í þessu máli? Erum vér
nógu miklir íslendingar til þess að geta verið
sammála um það að halda við tungu vorri til hins
ítrasta, þótt vér deilum um önr.ur mál?
pegar þess er gætt að annað blaðið sem hér er
gefið út, hefir haft það sem eitt aðalmarkmið sitt
milli 10 og 20 ár að vinna á móti íslenzku þjóðerai,
og samt hefir ekki unnist meira á í þá átt en raun
er á orðin, þá sést það bezt hversu lífstaugar tungu
vorrar og þjóðemis tilfinninga em ódrepanlegar.
Stefna Heimskringlu hefir lengi verið sú að
eyðileggja þjóðerni vort, nema þann stutta tíma
sem séra Rögnv. Pétursson var ritstjóri hennar.
Hann er einlægur íslendingur.
pó hefir aldrei kastað tólfum þar fyr en nú,
þar sem hver ritstjórnargreinin rekur aðra með
því svæsnasta níði um fsland sem hugsast getur
og heiftar- og hótunaryrði til þeirra, sem svo
djarfir gerast að leggja því liðsyrði. pað er hér
nú eins og var á ættjörðu vorri í fyrri daga, að
mepn rísa upp á móti vorum eigin málum og vinna
þeim tjón.
Friðaröldin heima, þegar kirkjuleg og verald-
leg stórmenni tóku saman höndum þjóðemi og
tungu til varnar og hver skólinn reis upp á fætur
öðrum, er glæsilegasta tímabil þjóðar vorrar.
En Sturlungaöldin hnekti því öllu með sínum
banvænu áhrifum og svo að segja lagði landið í
kaldakol um tíma.
Gizur porvaldsson, hinn mikli hæfileikamaður,
beitti þreki sínu og valdi þjóðinni til tjóns og verð-
ur það ekki með tölum talið hvílíka ógæfu og smán
hann leiddi yfir landið. Og svo langt fór óstjóm
cg drenglyndisskortur að það er sagt um biskup-
ana á íslandi á 14. öldinni að hirðirinn hafi sjálfur
verið úlfur í sauðargæru sem lagst hafi á hjörð-
ina og sama hafi verið að segja um hina verald-
legu valdsmenn.
Segir Jón Jónsson sagnfræðingur svo frá að
þegar erlend kúgun hafi ógnað tilveru íslenzks
þjóðernis þá hafi, þótt skömm sé frá að segja,
íslenzkir menn tekið þátt í því, og þeir hafi ekki
verið hóti betri en hinir erlendu og hafi ættjörð og
þjóðemi orðið þeim létt á metum.
Og er ekki þetta nákvæmlega það sama sem
er að gerast hér hjá oss einmitt nú?
Hver á að vera hirðir hjarðarinnar ef ekki þeir
sem tekið hafa að sér þá stöðu að stjóma blöðum
þjóðarinnar? Er það ekki á þeirra ábyrgð frem-
ur en flestra annara að þjóðemi og máli sé haldið
við eftir megni?
Væri það ekki mótsögn að gefa út blað á þeirri
tungu sem maður áliti að ætti að eyðileggja? Er
það ekki nú, eins og var fyr, að hirðirinn gerist
sjálfur úlfur í sauðargæru, sem legst á hjörðina
þegar þeir sem trúað er fyrir málgögnum þjóðar-
innar ráðast á tungu vora, þjóðemi, ættjarðarást
og alt annað sem öllum sönnum mönnum er sann-
helgast ?
Er það ekki vesturheimsk Sturlunga öld sem
upp er runnin, þegar þannig er komið? Jú, sann-
arlega.
En hvernig fór fyrir þeim sem ódæðisverkin
unnu gegn íslenzku þjóðinni á Sturlungaöldinni ?
Hvernig fór fyrir Gizuri porvaldssyni ?
pegar hann hafði unnið hvert drengleysis-
verkið á fætur öðru, og þar á meðal það að ráða
af dögum hinn mæta mann Snörra Sturluson
tengdaföður sinn, þá var sönnum sonum landsins
orðið svo heitt um hjartarætur að þeim blöskraði.
Og þótt ekki sé hægt að afsaka Flugumýrar
brennu, þar sem ein hin veglegasta veizla er set-
in hefir verið á Fróni endaði með því að eldur var
lagður í bæinn og svo að segja allir brendir inni
til bana, þá voru það ekkert annað en afleiðingar
af ódrenglyndi Gizurar og annara óheillamanna.
Og þó Gizur þá kæmist undan og bjargaði lífi
sínu í sýrukerínu, þá varð lífið honum óglæsilegt
cftir, því fyrir augum hans svifu svipir vaknandi
samvizku, sem veittu honum enga ró.
Og eins fer þeim er nýja Sturlungaöld hefja
hér, í því skyni að svívirða íslenzka tungu og ís-
lenzkt þjóðemi. peir verða taldir vargar í véum
— þjóðernislegir óbótamenn.
Og kalt mun þeim verða í sýrukerinu ekki síð-
ur en Gizuri porvaldssyni, þegar sú Sturlungaöld
líður hjá, sem þeir sköpuðu.
pví eins og Sturlungaöldin með öllum sínum
hörmungum heima á ættjörðu vorri varð til þess
að opna augu þjóðarinnar fyrir nauðsyn á sam-
vinnu og friði, þótt seint væri, eins verður einmitt
þessi ódrengilega herferð vissra—örfárra—manna
á móti þjóðemi voru til þess að tengja þá enn
fastarí böndum er ættjörðu sinni unna og
íslendingar vilja vera.
(Framh.)
Heimsóknir og harðindi.
Tæplega líður svo dagur — og alls ekki vika —
að ekki sé eitthvert fólk hér í bænum heimsótt
af heilum herskara.
Stun&im er það við einhverja burtför, stund-
um ' ið heimkomu, stundum við giftingar, en lang-
oftast .ið silfurbrúðkaup.
peita er fagur siður og lofsverður að uppmna
til og þanmg ekkert út á hann að setja.
En það er eitt í sambandi við hann, sem ekki
væri úr vegi að athuga, einmitt nú þegar veturinn
fer í hönd — líklega einhver ískyggilegasti vetur
sem fólk hefir horfst í augu við í þessu landi.
petta atriði er það að heimsóknum fylgja
æfinlega einhverjar stórar gjafir. peir sem í
hópinn slæðast verða að leggja fram 1—3 dali í
hvert skifti, og þótt það sé ekki stór upphæö, þá
dregur það sig saman þegar heimsóknir eru oi’ðn-
ar eins tíðar og nú á sér stað.
petta er ekki einungis ósiður sem á að leggjast
niður, heldur er það beinlínis ljótt og í alla staði
rangt.
Lítum á hvemig farið er að þessu: Einhver
tekur sig til og gengur hús úr húsi til þess að safna
mönnum og konum eða loforðum þeirra um það
að þau “verði með”.
Hér í bæ eru um 5000 íslendingar og svo að
segja allir þekkjast. pegar því einhver hjón hafa
verið fundin sek um það í laumi að hafa verið í
hjónabandi í 25 ár; eða þegar það hefir verið
njósnað að einhver ætli að fara eitthvað, eða von
sé á einhverjum og farið er að hóa fólki saman til
fagnaðar í sambandi við það, þá hafa memj ekki
kjark í sér til þess að neita þótt þá dauðlangi til.
peir þekkja þann eða þá sem um er að ræða
og vilja “vera með”, en ástæðurnar leyfa það ekki
öllum að bæta á sig 1—2 dala aukagjaldi mörgum
sinnum í hverjum mánuði.
Sá einhver nógu hreinskilinn að segja eins og
er og neita að fara af þeim orsökum, þá er nafn
hans á hvers manns vörum fyrir smásálarskap
eða skort á félagslyndi. Og svo eru fæstir nógu
stórir menn til að þola slíkt umtal; því orðsýki er
sjúkdómur sem marga þjáir.
pað er fagur siður að koma saman á fagnað-
arfund og eiga glaðar stundir með vinum sínum,
kunningjum og vandamönnum við hátíðleg tæki-
færi. Og þessi grein er ekki í þeim tilgangi rituð
að. hnekkja þeim sið né lítilsvirða hann.
En það eru gjafimar, sem vér teljum blátt
áfram hneyksli. Fólk sem er svo fátækt sumt að
það getur bókstaflega ekki keypt nauðsynleg hús-
gögn, hefir sannarlega nægar afsakanir til þess
að neita að taka þátt í þessum tíðu og dýru
gjöfum.
pað eru ekki peningar sem eiga að vera aðalat-
riði þessara heimsókna; það eru vináttumerki og
heillaóskir sem þar eiga öllu að ráða.
Að komið sé saman á heimili silfurbrúðhjóna
til þess að skemta sér og þeim og samgleðjast
þeim; ryfja upp farnar brautir og kasta ljósi
hlýrra óska á ógengin spor, það er eða ætti að
vera aðalkjarninn.
Fólkinu væru heimsóknirnar alveg eins kærar
þannig og hinum miklu hægari. pví það er sann-
leikur sem ekki verður á móti mælt, að sumt fólk
tekur bókstaflega nærri sér til þess að geta verið
með í þessum hóflausu gjöfum, en hefir ekki kjark
til að neita.
Astœðurnar.
“Alt hefir sínar ástæður”, sagði Jón gamli
Repp”, og hann hafði rétt að mæla.
Ástæður eru fyrir því ekki síður en öðm að
afturhaldsflokkurinn í öllu landinu er dauðadæmd-
ur allstaðar þar sem einhverjum dómi verður við
komið.
pað er ekki. einungis í einu héraði eða einu
fylki, heldur er það sunnan frá línu og norður að
Hudsonsflóa, austan frá Atlantshafi og vestur á
Kyrrahafsströnd.
“Hvernig stendur á þessum einróma dómi
fólksins?” spyrja menn. “Einhver hlýtur ástæð-
an að vera. það mögulegt að annar flokkurinn
sé svona miklu spiltari en hinn ? Er það mögulegt
að þangað veljist verri menn?”
Svarið við þessum spumingum er bæði játandi
og neitandi. Til þess að skýra það þarf að gera
grein fyrir mismuni flokkanna. Sumir halda því
fram að sama sé hvor flokkurinn sé að völdum;
þeir séu báðir spiltir og óþokkar innan um í
báðum.
petta hefir við nokkur rök að styðjast, ef til
vill. En þau rök eru veik þegar vel er athugað.
Og hvernig á að fara að því að athuga ? Hvem-
ig á fyrst og fremst að sannfærast um það að
annar flokkurinn virkilega sé spiltari en hinn, ef
það er, og hvernig á í öðru lagi að finna ástæðum-
ar fyrir því að svo sé ef sannfæringin fæst ?
Um það þarf tæpast lengi að deila eða eftir því
lengi að grafa hvor flokkurinn sé spiltari. pað
sem daglega er að gerast ætti að nægja til þess
að sannfæra um það alla þá sem sönnunum taka.
Farið yfir sögu Manitobafylkis frá byrjun og
rannsakið þar framkomu flokkanna þegar þeir
hafa verið þar að völdum. Jafnvel sá sem allra
blindastur væri af flokksgulu gæti ekki sjálfan
sig úr vitni rekið með það að hér sé svo mikill
munur á sögu og mannorði hinna tveggja flokka
að þeir séu eins ólíkir og vetur og sumar eða nótt
og dagur.
En það er ekki einungis í Manitoba sem slíkt
á sér stað. Lesið sögu British Columbia og berið
saman breytni flokkanna þar og þá verður það
sama upp á teningnum.
pað er víst alment álitið að Roblinstjómin,
McBride—Bowser stjómin og Tammany flokkur-
inn hafi verið þeir pólitísku ræningjaflokkar í
þessari álfu sem lengst hafi gengið.
pegar fram á það var farið að ranhsakaðar
yrðu gerðir Tammanyflokksins í New York forð-
um, barðist hann gegn því með hnúum og hnef-
um, en fólkið rak hann loksins af höndum sér með
atkvæðum og það svo rækilega að hann á sér
aldrei uppreistarvon.
pegar rannsaka átti Roblinstjómina voru einn-
ig allar mögulegar hindranir settar í veginn og
margs konar lög og reglur fótum troðin til þess
að hylja sannleikann og halda hlífiskyldi yfir öll-
um svívirðingum. út í þá sögu þarf ekki að fara
frekar að þessu sinni, hún er öllum kunn.
pegar rannsaka átti gerðir stjórnarinnar í
British Columbia var aðferðin svipuð og svo mikill
andlegur skyldleiki sjáanlegur með þeim forkólf-
unum þar og stórfiskunum hér að þeir voru tví-
mælalaust skyldgetnir pólitískir bræður.
pegar sakir eru bornar á einhvem, þá er al-
drei um nema tvent að ræða; annaðhvort sakleysi
eða sekt. Sá sem saklaus er kærður lætur sér
auðvitað ant um rannsókn og dóm. Hann hefir
ekkert að óttast og krefst þess að málið sé rann-
sakað og nafn hans fríað frá öllum óhreinleik.
Sé um sekt að ræða þá er oft öðru máli að
gegna, þá er það venjulegt að hinn kærði fari
undan í flæmingi og hafi alls konar undanbrögð.
pegar upp var komið hvemig alt var í pottinn
búið í pólitíska eldhúsinu í Manitoba og British
Columbia, voru fram bomar kæmr einnig á stjórn-
ina í Saskatchewan. Búist sjálfsagt við að þar
væri eitthvað óhreint líka og að reynt yrði að
spoma við rannsókn.
En hér fór á annan veg. pegar kærurnar
komu lét stjórnin tafarlaust rannsaka málið; ekki
til málamynda og ekki með neinni hálfvelgju.
Hún sendi ekki vitni í burt úr fylkinu á fólksins
kostnað eins og Roblinklíkan. Hún neitaði ekki
að selja fram skjöl málinu viðkomandi, eins og
hér var gert. Hún fékk ekki yfirmenn símfélag-
anna til þess að brenna símskeyti sem hún hafði
sent í ákveðnum tilgangi. Nei, hún gerði ekkert
af þessu, heldur lét hún sækja hvert einasta vitni
í hvaða landi sem það var og koma fram með hvert
einasta skjal sem um var beðið og bent á.
pessi aðferð gat ekki verið af öðru sprottin
en því að stjómin í Saskatchewan vissi sig hafa
hreinar hendur og að ef einhverjir af þjónum
hennar hefðu á bak við hana framið eitthvað það
sem ósæmilegt væri, þá vildi hún að það kæmist í
dagsljósið og gekk hlífðarlaust fram í að rann-
saka það.
Eftir óhindraða rannsókn með allri mögulegri
leit fanst ekkert það í athöfnum stjórnarinnar í
sambandi við málið, sem nýafstaðið er, sem hún
væri á nokkurn hátt ámælisverð fyrir.
Nokkrir menn úr flokki hennar urðu grun-
samir í byrjun málsins og lét hún halda rannsókn
áfram í þeirra máli ekki síður eftir en áður. Hún
hafði enga undanfærslu króka, eins og hér voru
reyndir, en lét fara með mennina eins og hverja
aðra kærða borgara landsins og dæma þá þegar
þeir urðu uppvísir, án tillits til flokksfylgis.
THE DOMINION BANK
STOFNSETTUH 1871
llöluðstóll borgaður og varasjóður
Allar eignir..................
$13.000,000
$87.000,000
Beiðni bœnda) um lan
til búskapar og gripakaupa sérstakur gaumur gefinn. !í|
Spyrjist fyrir.
Notre Dame Branch—W. M. HAMI7/TON, Manager
Selklrk Branch—M. 8. BTJKGEB, Manager.
Á þessum samanburði sést
það hversu gagnólíkar aðferðir
flokkamir hafa undir sömu
kringumstæðum, og væri hægt
að halda áfram lengi og bera
flokkana saman á þennan hátt.
Sannfæringin fyrir mismun
flokkanna er með þessu fengin
hjá öllum þeim, sem ekki neita
því að hvítt sé hvítt og svart sé
svart.
En hvemig stendur þá á því
að þessi mismunur virkilega á
sér stað ? Og vér verðum að end-
urtaka spuminguna: Er það
af því að verri menn veljist
í annan flokkinn en hinn? eða
verða þeir verri menn þegar þeir
eru komnir þangað vegna þeirr-
ar spillingar sem stefna flokks-
jns óhjákvæmilega hafi í för
pieð sér?
“Sækjast sér um líkir”, segir
gamalt orðtæki, og mun það
eiga hér við.
Sökum þess að stefna annars
flokksins er óheilnæm en hin í
eðli sínu góð, er það eðlilegt að
fleiri safnist undir óhreinu
merkin þeirra manna sem ó-1
hreint eðli hafa, en undir hin
hreinu.
Állinn vill altaf helzt vera
þar sem saurugt er vatnið, enda
er pólitískum mönnum oft líkt
við sleipa ála. Aðrir fiskar eru
aftur margir með því eðli gerðir
að þeir una sér ekki eða geta
ekki lifað í óhreinu vatni.
Svo er annað. pegar góðir og
hreinir menn eru einu sinni
komnir þangað sem saurugt er;
hafa leiðst þangað eða vilst í
félagi við kunningja sína og af
ýmsum ástæðum, þá er hætt við
að þeir annaðhvort saurgist
sjálfir smátt og smátt eða
hreinleika þeirra og áhrifa gæti
ekki, þar sem svo mikið er af
hinu.
petta skilja allir og þessu
mælir enginn á móti.
En um það vilja, ef til vill
einhverjir efast að nokkur hrein-
leika munur sé á flokkunum.
Til þess að sýna og sanna að
svo sé skal sýnd stefna beggja
flokkanna og sá eðlilegi munur
sem henni hlýtur að fylgja.
(Framh.)
Itís a
Bear
Hið mikla meistaraverk
GALLOWAY’S
hafa
legri
*’ D«Pt. ' 1
pegar þú kaupir hestafl, þá vertu
viss um að þú láir þý.ð. pessi afar-
sterka “Sex” Galloway gasolin vél
hefir heljarafl tll vinnu. paC er
ábyrgst að hún framleiSi fleiri hést-
öfi en hún er skrásett fyrir, og hún
er send hvert sem vera vill til reynslu
í 30 daga. Kauptu ekki hinar léttu
vélar sem skráséttar eru fyrir fleiri
hestöflum en þær hafa, sem nú fylla
markaSinn fyrir látt verð. Galloway
vélin er alstaðar viðurkend sem sú er
megi til fyrirmyndar I visinda-
samsetningu og beita vel t'il allrar
bændavinnu. Yfir 20,000 ánægðir bændur,
sem keypt hafa Galloways vélina, rita þetta.
SÉHSTéíK ATKIÐI: Herkules sivalnings höfuö, löng sveif,
ágætur aflvaki, sparsamur brennari, engrin ofhitun, full-
kominn oltuáburður, endurbættur eldsneytisgjafi og mikill
eldiviðarsparnaSur.—StærS til hvers - sem er frá 1% hest-
afii tii 16 hestafla, og allar seldar þannig aS reyna megi
úkeypis I 30 daga meS 5 ára ábyrgð.
ÓKEYPIS BÆKLINGUR segir alt um Galloways vélina,
hvernig hún er búin til, seinasta verðskrá og söluskilmái-
ar. SömuleiSis eru þar prentaSar mikilsverSar upplýs-
ingar um alt er búnaSi heyrir til, um áhöld og verkfærl
fyrir lægra verS en dæmi séu tll; föt handa mönnum, kon-
um og börnum, skðr, sttgvél, vetlingar o. s. frv. SkrifiS
eftir verSlistanum í dag. HANN KOSTAR EKKERT.
The William Galloway Company
of Canada Limited
WINNIPEO, MAN.
•• 1 • timbur, fialviður af öllum
Nyjar vorubirgðir tegundum , geirettur og ala-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar til vetrarins.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limited
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
NORTHERN CROWN BANK
Höfuðstóll löggiltur $6,000,000 HöfuðstóII greiddur $1,431,200
Varasjóðu..... $ 715,600
Fortnaður...........- - - Slr D. H. McMHXiAN, K.C.M.G.
Vara-formaður................. - Capt. WM. ROBINSON
Sir D. C. CAMERON, K.C.M.G., J. H. A8HDOWN,
E. F. HUTCHINGS, A. McTAVISH CAMPBELI,, JOHN STOVEU
Allakonar bankastörf afgreidd. Vér byrjum reilcninga við einstaklinga eða
féiög og sanngjarnir tkilmálar veittir. Avfsanir seldar til bvaða staðar scm er
á Islandi. Sértakur gaumur gefinn sparisjóðsinnlögum, sem byrja má með
einum dollar. Rentur lagðar viðá hverjum sex m&nuðum.
T. E. THORSTEIN3SON, Ráðamaður
Cor. William Ave. og SherbrookeiSt, - Winnipeg, Man.