Lögberg - 05.10.1916, Blaðsíða 3

LÖÖBERG, FIMTUDAGINN 5. OKTÓBER 1916.
3
EKKI ER ALT SEM SÝNIST
Eftir
Charles Garvice
“Ef þér álítiS þcssa s'kotSun yt5ar rétta, þá ætla eg
ekki að hryggjast yfir þessu. En þaS er máske rétt
atS eg segi gamla Craddock frá því”, sagtSi Bertie.
“Ef þér viljitS fara að mínum ráðum þá geritS þér
þaS ekki”, sagtSi Royce. “HvaSa gagn ætti atS verSa
aS því? IÞér hafiS ekki erfðaskrána hvort sem er.
Og—já, þer megið ekki reiðast, kæri Bertie minn, en
lögmenn eru ekki trúgjarnir, siöur en svo, og mig
skyldi ekki furöa þótt gamli Craddock neitaöi aS trúa
frásögn ytSar”.
“Hvers vegna ?”
“Jú, sjáiS þér, eg veit aS Craddock er lögmaSur
og ráSsmaSur Stuart Williars. Ef þér fariS til hans
og segiS honum, aS þér hafiS fundiS erfSaskrá, þá
mun hann segja: “Til hagsmuna fyrir hvern er húr.
samin, og nær er hún dagsett;.” Þá verSið þér aS svara:
“Þ'aS veít eg ekki, því eg eSa þjónn minn, höfum
annarhvor brent hana”. Þá mun ekki aSeins gamli
Craddock, heldur allir aSrir hlæja aS ySur, vi ur
minn”.
“Eg vil þá helzt ekki minnast á erfSaskrána”, sagSi
Bertie órólegur. “iÞaS gæti litiS svo út sem eg hefSi
eySilagt hana með vilja”.
“Já, einmitt. En hvaS gerir þaS ? VeriS þér alveg
rólegur—hún hefir auSvitaS veriS alveg þýSingarlaus.
TakiS þér þetta með ró og mtnnist ekki á þaS viS
nokkurn mann, því meS því geriS þér sjáMum ySur ar
mest mein”.
á hann án þess aS draga hendi sína úr hans. HafSi
hann ekki heimild til aS halda henni kyrri?”
“Nei”, svaraSi hann, “en þegar eg vissi aS þú varst
heima, gat eg ekki staSist þá freistingu aS fara hingaS.
Ef þú hefSir veriö í leikhúsinu, þá hefSi eg fariS
þangaS. Mér líSur aldrei vel þegar eg er ekki í nánd
viS þig”.
“Vesalings leikhúsi'S”, sagði hún og stundi.
“Já, vitaskuld, en af blööunum aS dæma kvartar
almenningur mest yfir brunanum vegna þess, aS um
tíma hindrar hann menn frá aS sjá ungfrú Trevelyan”.
“Allar manneskjur eru of góSar og vingjamlegar
við mig”, sagöi Jóan meS viSkvæmni.
“Já”, sagði hann, “af því þær álíta aS ungfrú
Trevelyan sé séreign þeirra, meðan hún í rauninni er
mín eign, er þaS ekki ?” sagSi hann og laut aS henni.
Jóan svaraSi engu.
“Stundum”, bætti hann viS, “hefi eg sterka til-
hneigingu til aS verSa afbrýðissamur viS almenning.
1 gærkveldi t. d. yfirgaf eg leikhúsiS af því, aS eg
þoldi ekki þá hugsun aS allar þessar manneskjur hefSu
heimild til fyrir borgun, aS stara á þig og dást aö þér”.
Enn þá þagSi hún.
“Eg held þú skiljir ekki aS ef þjáist af þessari
ástæöu”, bætti hann við, “en ef þú gerir þaS, þá munt
þú — jafn innilega góS og þú ert — hlusta á þaS meS
vinsemd sem eg hefi aS segja”.
“Og hvaS er það?” spuröi hún lágt ög um leiö
fór hryllingur um hana.
“NokkuS, sem eg naumast þori aB segja", svaraði
hann. “Þú mátt ekki reiöast mér, Ida. Þú verður að
líta á mig eins og afbrýSissaman heimskingja, ef þú
vilt, en reyndu aS skilja hvað afbrýSissamur maöur
verSur aS þola, þegar hann sér stúlkuna sem hann elsk-
standa frammi fyrir forvitnum mannfjölda, og
neySist til aS leyfa honum aS njóta þess, sem hann
‘Eg held1 þér hafiS rétt fyrir yður”, sagði Bertie.
móðurina, frú Robson. Nafn mitt er Browne — meS
e — og eg er ekkja”.
“Ó, hamingjan góSa, svo ung og nú þegar ekkja”,
tautaði frú Robson með hluttekningu.
Frú Browne stundi meS þunglyndislegum svip.
“Eg held aS herbergin séú mér hentug”, sagöi hún,
eftir aS hafa komiS sér saman viS húsmóSurina um
Ieiguna. “Þetta er liklega rólegt hús án hávaöagjarnra
leigjenda?”
“Já, áreiöanlega”, sagöi húsmóöurin. “ÞaS er að
eins einn leigjandi á fyrsta lofti, og rólegri mann get
eg ekki hugsað mér”.
“Það gleöur mig”, sagSi frú Browne. “Og hvaS
heitir hann?”
“Royee, frú — hr. Mordaunt Royce”, sagöi hús-
móSirin.
“Royce? Eg lield eg hafi heyrt þaS nafn áður.
En þaS gleöur mig að hann er rólegur, þvi eg á bágt
með að þola hávaða. Eg tek því herbergin á leigu”.
Hún borgaSi mánaSarleigu fyrir fram og vinnu-
konan bar farangurinn upp. Þannig atvikaöist þaS,
að þegar Mordaunt Royce kom heim, eftir aS hafa
fengið Jóönu til aS giftast sér innan f jórtán daga, háföi
frú Browne sezt aS á ööru lofti, og eins og altítt er af
kvenfólki, var 'hún forvitin eftir aS vita hvernig leigj
andinn á fyrsta lofti liti út, því þegar Royce kom upp
stigann, opnaSi frú Browne dyrnar sínar hávaöalaust,
hallaöi sér yfir brjóstriöiS og horfði á hann meS fölu
andliti»og glóandi augum. Og þaS var einkennilegt að
andlit þetta líktist mjög mikið andliti ungfrú Mazurkas
fyrverandi leikmeyjar viS Coronet leikhúsiS.
einn er eigandi aS — feguiiS hennar og yndisleik.
“ÞaS er eðlilegast aö ætla, aS gamli Arrowfield heföi
sent erföaskrána til lögmanns síns, ef hún í raun og
veru hefðli veriS aS nokkru gagni, og eg ætla ekki fyrst
um sinn aS minnast á hana. En ef eg finn Stuart
Williars, ætla eg aS segja honum frá henni”.
“ÞáS megið þér mín vegna”, sagði Royce, “en ef
þér viljiö fallast á mína skoðun, þá minnist þér ekki
á hana viiS hann heldur. Nú verð eg aS fara, góöi
vinur minn. Og enn þá einu sinni kæra þökk. Hvorki
hún né eg skulum nokkru sinni gleyma því, sem þér
hafið gert fyrir okktir".
Hann þrýsti hendi Berties og fór. Óafvitandi
þrýstiEann hendinni aS brjóstvasanum, þar sem erföa-
skráin var. Hann hafði leikiö sitt hlutverk vel, en
hver taug í honum titraSi. Hann gekk til heimilis
síns í Mount stræti og lokaði sig þar inni, tók upp
erföaskrána og las hana. LávarSur Arrowfield hafði
veriS að nofckru leyti lögiæröur, og hún var samin
greinilega og meS nákvæmni. Royce þekti nóg til
erfðaskráa til þess að vita, að hún var gild gagnvart
lögunum og aö enginn gat hrakið hana. Jóan Onnsby
var gerð aS erfingjá Arrowfields eignanna, bæSi fastra
og lausra—og hún átti aS veröa kona Mordaunt Royce.
Augu hans skutu eldingum af ánægju. Slíkar
eignir hlutu aS gera hann gæfuríkan. Hann var gáf-
aður, gætinn og eigandi allra þeirra eiginleika, sem
gera niann hæfan til að vera leiðtogi annara. Hann
mundi fá sæti í þingintt og verða gerSur aS aS-
alsntanni. Og aS því er Jóan snerti, þá skyldi hún
fá alt þaS er gæti gert hana lánsanta. Ást hans skyldi
umkringja hana eins og yerndarengill. Hann mundi
verða einn af nafnfrægustu mönnum landsins, hann,
sem veriS hefSi vanalegur götuslæpingur. En það
mátti enginn tími missast. Hann stóö viS röndina á
hyldýpisgjá og fótfestan var ekki áreiSanleg fyr en
Jóan væri orðin kona hans.
Kveld þetta sat Jóan nteS bók í hendi fyrir
frantan arninn, en hún las ekki, henni var alls ómögu-
legt aS festa hugann við nokkuð ákveðiS. Hinn und-
arlega samftmdur við lávarS Bertie urn kveldið minn-
isverða, hafði vakiS svo sárar endurminningar um
liöna timann, setn hún gat ekki losnaö við. Ástaráleitni
lávarðar Berties, hafði vakiS minni hennar um Stuart
Williars áköfu, göfugu og viSkvæmu ástarorS. Hún
sá sjáilfa sig standa á klettunum hjá Deercombe og
og hlusta á hreimfögru röddina hans, sem talaði svo
mörg ástrík orð. Og hún sá líka sjálfa sig standa bak
við herbergisdymar í Pall Mall og hlusta á Bertie og
Pontclere, meðan þeir komu lienni til að skilja lund-
arfar og aSálseigin Stuart Williars, og hættuna sem
hún var í stödd. Og aftur spurði hún sjálfa sig meS
svíöandi tilfinningum og undran: Hvers vegna haföi
Stuart Williars viljaö eyðileggja hana, þegar hartn nú
var fús til að giftast ungfrú Mazurka?
MorgunblaSiS lá á borðinu fyrir framan hana, í
þvi voru langar og nákvæmar greinar um eldsbrunann
og ritdómar um leikritið. Allir ritdómarar hrósuSu
henni afarmikið, sögðu aS hún væri vel viti borin,
gædd listagáfu — áreiöanlega afburða hugvitsmann-
eskja, og framtíS hennar yrði eflauist glæsileg. Þar
var einnig grein eftir hr. Giffard, þar sem hann kvart-
aði yfir brunanum sjá’Ifs sin vegna, en einkum j>ó af
því, aS starfsbraut ungfrú Trevelyan hefði lokast alt
i einu. Hann gat þess um íeiS, aö hann ætlaði sér
að leigja annaö leikhús, jtangað til búið væri aö
byggja Coronet aftur, og hann kvaðst treysta þvi að
innan skamms mundi sér veitast sú ánægja aS auglýsa,
aS tuigfrú Treverlyan mundi aftur taka sinn J>átt :
leiknutn “Fölsk ást".
í ööru blaði stóS löng grein um hina aSdáanlegu
og undraverðu björgun hennar fyrir lávarðar Dews-
burys hetjulegu framkomu. ÐlöSin virtust hrifin af
henni, og j>egar Jóan rendi huganum til þess, að fyrir
fáum vikum rölti hún eins og yfirgefin um götur
borgarinnar, fann hún aS sér bar að vera })akklát og
ánægð. F.n það var einhver dulin, svíöandi kvöl í til-
finningum hennar, og inst í huga hennar lifnaöi sú ósk,
aS hún gæti gefið alt sem hún átti — nafnfrægö, J>jóð-
hylli og framtíSar velmegun — til j>ess enn þá einu
sinni aS vera unga stúlkan, sem stóð á Deercombe-
klettunum meS handlegg Stuart Williars um mitti sitt,
hlustandi á hans ástriku og viðkvæmu orö.
Þannig sat hún meS bókina í hendinni og horföi
á eldinn, og hún fann ósjálfrátt að hún roðnaði af
sjálfsávítun J>egar þernan opnaði dyrnar og sagöi
Royce kominn.
“Hér er eg }>á kominn aftur”, sagði Royce bros-
andi, um leið og hann kysti hendi hennar.
“Hefir nokkuð komiS fyrir?” spurði hún og leit
Bezta Ida, þú veizt aS eg elska þig?”
“Já”, tautaöi Jóan.
“Eg elska þig eins innilega eins og manni er unnaS
að elska. Eg er aldrei glaSur þegar eg sé þig ekki eða
heyri. Engan tíma dagsins hverfur þú úr huga mín-
um. Ó, — að þú gætir elskaS mig aS hálfu leyti eins
heitt og eg elska þig”.
“Eg veit hve góSur — og tryggur þú ert—” stam-
aði Jóan. Eg vildi aS —”
“AS þú gætir elskað mig eins og eg veröskulda”,
sagði hann. “Ó, óskaðu ekki J>ess, því þá vildir þú
að eins elska mig lítið — af þvi mín verðung er svo
ofursmá, það eina góöa sem eg á skiliö er, aS eg elska
'J)ig umfram Jjlt annaö”.
Nú varS stundar{>ögn, Jóan sat og horfði á eldinn,
hún var eins á sig komin og fuglinn, sem hefir fest
sig í neti veiðimannsins og sér hann nú rétta fram
hendina til aS taka sig.
“Og nú ætla eg aS 'bera fram bæn mina, góða”,
sagði hann. “Eg verS ávalt óánægöur þangaS til þú
hefir veitt mér bón mína, elsku Ida. Þú verSur aS
veröa mín — mín í raun og veru. Eg biS þig eins
innilega og eg get aS verða kona mín”.
Jóan varö náföl.
“Eg — eg hefi lofaö aö verSa kona þín”, sagði hún.
“Já, góða. Heldur þú ekki aS eg geymi Jætta lof-
orö J>itt inst i huga minum? En eg biS þig um að
verða það sem fyrst. Ida, vilt þú veröa kona mín
innan fjórtán daga?”
“Innan fjórtán daga”, endurtók Jóan og geispaöi.
“Já”, sagði hann alúðlega, “hvers vegna ekki? Þú
veizt aö eg elska þig umfram alt í heiminum, og hve
mjög eg J>rái aS þú verðir kona mín, því ættum viS
ekki að gifta okkur strax? Ó, eg veit J>aS, aS þegar
}>ú ert orðin kona mín, J>á lærir þú að elska mig. Ida
segðu já”.
“Eg, eg”, stamaöi hún.
“Sjáðu, góða Ida, forlögin eru á mínu bandi. Þú
getur ekki leikið fyrstu þrjár vikurnar. Eg 'hefi talað
viö Giffard, liann getur ekki fengið leikhúsið leigt fyr
en eftir J>ann tíma, og J>á verSa sæludagar okkar heil
vika. Ó, Ida, gerðu mig nú ekki ógæfusaman meS j>ví
aö segja nei, heyrir þú J>aS — eg þrái það svo innilega.
Qg þú ert þó líklega ekki hrædd um aS trúa mér fyrir
J>ér?” sagði hann.
‘ÞaS er eg
“Þegar þú
Vertu ékki
XXXV. KAPÍTULI.
Veggirnir hafa eyru.
“Hrædd?” sagði Jóan í hásum róm.
sjálf sem eg er hrædd viS”.
“Vertu það ekki”, sagði hann ákafur.
ert konan mín, j>á verSur þú gæfurík.
hrædd, góða. SHk ást sem min, hlær að allri hræðslu
og kvíða. Ef eg héldi aS eg gæti ekki gert þig gæfu
ríka, þá skyldi eg yfirgefa þig nú og aldrei kvelja þig
oftar”.
HvaS átti hún aö segja? Hún hafði lofaö að veröa
kona Ihans — hvaS gerði það 'þá, hvort þaS var innan
fjórtán daga eða árs?”
“Segðu já, elska”, hvislaöi hann. “ViS skulum
láta gifta okkur í kyrj>ey, að eins Emily og faðir henn-
ar skulu vera viðstödd, engir aSrir. SegSu já, elsku
Ida”.
“Já”, tautaSi hún, "fyrst ]>ú endilega vilt J>aS”.
“Já, þaS vil eg”, sagði hann, sigurinn og ánægjan
yfir að hafa unniS hana gerði hann fölan. “Eg skal
seinna segja ]>ér hvers vegna eg er svo áfram um þetta.
Hvernig á eg aS jrakka þér. Eg get aS eins sagt: “Eg
elska J)ig — eg elska þig!” og það veizt þú nú þegar”.
Fáum mínútum síðar gefck hann heim með Jæirri
tilfinnipgu að hann flygi gegnum loftiS. Aðeins fjórt-
án dagar milli hans og fögru stúlfcunnar, sem helm-
ingur Londonbúa var ástfanginn af, aðeins fjórtán
dagar milli hans og tveggja miljóna.
iMeðan hann var að ná Jóönu til að samþykkja
giftinguna, skeSi annað í Mount stræti, sem var hvers-
dagslegt og alment, en átti samt aö hafa áhrif á
framtíöar ásigkomulag Mordaunt Royces. Vagn meS
iieldri kvenmánn og herbergisjærnu kom akandi eftir
Mount stræti, ásamt með mörgurn kössum og koffort-
um, og nam staöar fyrir framan nr. 119. Konan sté
oían úr vagninum og baröi að dyrum, vinnukona lauk
upp fyrir henni.
“HafiS þér engin herbergi til leigu?” spuröi konan,
sem var í sorgarbúningi meS þykka blæju fyrir and-
litinu.
“Jú, frú", svaraði stúlkan. “Herbergin á ööru
lofti eru tóm”.
“Mig langar til að sjá þau”, sagði konan.
ÞaS voru þrjú herbergi — tvö svefnherbergi og ein
dagstofa — konan var mjög ánægð.
“Eg kem frá meginlandinu”, sagði hún við hús-
Frú Browne, sem hafSi leigt herbergin uppi yfir
Mordaunt Royce, var eflaust hin rólegasta af ötlum
leigjendum. Hún líktist meira mús en mannlegri veru,
áleit frú Robson, sem naumast Jx>rSi aö hringja bjöll-
unni. Þegar hún fór út, stóð hún ávalt kyr á efstu
riminni í stiganum, og gætti að hvort nokkur væri í
ganginum niSri, og hún brúkaði alt af þýkka blæju
sem huldi andlit hennar. Af því herbergi hennar voru
beint uppi yfir herbergjum Royce, heyrði hún hreyf-
iugar hans niöri og vissi þegar hann kom og þegar hann
fór. Hann var líka rnjög rólegur, og það var satt sem
frú Robson sagSi, aS hann mundi ekki trufla hana á
neinn hátt.
Fyrsta kveldiö sem frú Browne settist þarna aö
læsti hún dyrunum-og opnaði skáp, sem stóð í horninu
hjá eldstæSinu. ÚÞ úr honum tók hún nokkuö af
áhöldum, og meö }>eim opnaði hún hávaðalaust einn
af plönkunum i gólfinu, svo þaS væm aö eins þunnu
boröin neöan á bituum milli henaar og leigjandans
niSri. Þegar hún var búin að þessu, settist frú
Browne ("=ungfrú Mazurka) róleg hjá opinu til aö
hlusta, á meðan hún drakk te.
Ef þaS er nolckuS, sem kvenfólk elskar að grensl-
ast eftir, }>á er þaS aS komast eftir leyndarmálum, og
ungfrú Mazurka haföi ásett sér að komast eftir leynd-
armálinu sem umkringdi stúlkuna er flúði frá Stuart
Williars, sem eflaust var hin sama og Ida Trevelyan
enda J>ótt lávarðurinn áliti hana dauöa — og sem
Mordaunt Royce aðhyltist og yfirgaf heitmey sína
(Mazurku) svo skammarlega. Ást hennar til Royoe
hafði breyzt í hatur, sem að eins kvenmaður getur
boriö til karlmanns er svikur hana til aS ná í aðra.
ÞaS var líka annð en hatur sem kom henni til að breyta
eins og hún geröi. Hún hafði fest ást á Stuart Williars,
heita og sterka ást. Hún vissi að ást sin var ekki end-
urgoldin og var vonlaus, en það gerði hana enn ást
fangnari. Stuart WiTliars' haföi sagt henni frá sorg
sinni, þeirri aS missa Jóan, og með því að hefna sín
á fyrverandi heitmög sínum, Mordaunt Royce, gat hún
endurgoldiS honum traust það er ihann hafði sýnt
heimi.
Hún hafði ekki minst einu oröi á þetta viö Williars.
Hún hafði skyndilega yfirgefiö hann í Monte Carlo
án }>ess að segja honum frá áformum sínum, og hún
hafði með sjálfri sér strengt J>ess heit, að hún ætlaöi
ekki að hætta fyr en hún yrSi búin aS jafna sakir viö
Mordaunt Royce og finna heitmey Stuarts — ef hún
reyndist að vera Ida Trevelyan. 1
Um klukkan tíu heyrði hún opnaðar dyniar að
herbergjum Royces, og af fótatakinu vissi hún aö það
var hann sem inn kom. Hann hringdi bjöllunni, og
hún heyrSi hann*segja viS frú Robson, aö hann ætti
von á manni í viöskiftaerindum, og ef einhverjir aðrir
kæmu að spyrja um hann, skyldi hún segja þeim að
liann væri efcki heima. Svo leiS hálf stund þangað til
dymar voru aftur opnaöar, og }>á lieyröi hún gjalland
rödd gamals manns. Forvitin í meira lagi flutti ung
frú Mazurka stólinn sinn að gatinu, J>ar sem plankinn
var tekinn úr, og hlustaði, og hún heyrði hvert orö eins
glögt og hún hefði verið niðri í herberginu hjá J>eim
“LæsiS þér dyrunum”, sagði Rovce, og gamli
Cradlock sneri lyklinum brosandi.
“Hvers vegna komiö J>ér hingað?” spuröi Royce.
“Af því þaö var ekki óhult fyrir J>ig aS koma til
mín", sagöi karlinn. “Fólk er forvitið. Og þii ert einn af
}>eim mönnum sem veitt er eftirtekt. Og svo langaöi
mig auk þess aö sjá bústað þinn. Hum, hér er alt
mjög sfcrautlegt”. Hann leit í kring um sig með kvak-
andi hlátri. “Hér leikur þú höföingjann — bækur,
myndir, líkneski og því um líkt. Já — hver myndi tríia
því aS eg hefði tekiS þig upp úr sorpræsinu, }>egar þú
hljópst berfættur um strætin og seldir eldspýtur”.
“Þetta hefi eg svo oft heyrt”, sagöi Royce óþolin-
móður. “En hvert er erindið?”
“Tala viö þig um viöskifti, drengur minn”, sagöi
Craddock gamli, “einkum um lávarS Dewsbury. ViS
höfum nýlega tælt allmikiö út úr honum”.
“Já, auSvitaö”, sagði Royce styttingslega.
“Þú náöir allmiklu frá honum, Royce. Hyggilega
gert, drengur minn, smiðaSu á meðan járnið er heitt.
Já, J>ú ert slægur, mjög slægur, Royce, en eg hefi veriö
kennari þinn”.
“Já, auðvitað”, sagöi Royce enn é)j>olinmóSari.
“En hvaö viljiö }>ét að eg geri?”
“Eg vi! að þú dragir netið fa'stara um hann, góð'
drengurinn minn. Eg hefi nókkuð af fasteignum han:
aö veði, en eg vil helzt ná í Dewsbury sjálfan. Meir
útgjöld fyrir hann, myndu neyöa hann til þess að veð
setja allar fasteignir sínar — og það veröur þú aS sj:
um, Royce”.
“Eg skil yöur”, sagði Royœ eftir litla J>ögn. “En
það getur ekki látiö sig gera alt í einu. Eg hefi á
seinni tímum unnið stórar upphæöir frá honum, en
eg get ekki alt af unniö, og eg get elcki alt af þvingaö
hann til að spila”.
“Hum”, sagði Craddock. “En það er óríöandi að
eg nái honum sem fyrst á mitt vald, Royce”.
“Og það fáið J>ér eflaust”, sagði Royce kuldalega.
“Hann getur ekki losnað viö yöur — J>ér þurfiS ekki
aS óttast þaS. HvaS er svo meira?”
Nú varö dálítil þögn, eins og Craddock gamli væri
að hugsa um eitthvað, en svo heyrði ungfrú Mazurka
hann segja:
“En fyrst þú hefir unniö svo marga peninga, Royce,
þá hlýtur þú aö vera ríkur maSur nú. HvaS hefir þú
gert viS alla þína peninga?”
“GefiS trúboðsfélaginu þá. HvaS kemur það ySur
við, hvaö eg geri af peningiun mínum? Þér fáið J>aS
sem yður ber — hugsið ekki um afganginn”.
“Nú, nú”. Sagöi gamli maSurinn auömjúkur, “eg
skifti mér ekki af þínum högum, en eg vona aö eins
aS þú eyðir þeim ekki, drengur minn, eg hefi 'heyrt—
“HvaS hafiS þér heyrt?” spurði Royce þykkjulega.
“Eg hefi heyrt aö þú sért að dekra við leikmeyju.
ÞaS er blátt áfram heimska, drengur minn. Hún eyöi-
leggur þig. Hún mun taka alla peninga þína, sem þú
hefir unniö svo hart fyrir og tæla þig svo lævislega-
“Þey”, sagði Royce reiður. “Veggirnir hafa
eyru —”
“1 Jæssu tilfelli segir þú satt, Mordaunt Royce
tautaði ungfrú Mazurka um leiö og hún laut dýpra
niður. 1
“Dyrnar eru læstar. ÞaS er enginn að hlusta og
viS getum óhultir talað um hvað sem er, góði dreng-
urinn minn. Hættu aö hugsa um þessa leikmeyju
Royce — heyrir þú þaS!”
“Máske”, sagði Royce. “HvaS annað? Er nokkuS.
nýtt um Stuart Williars?”
“Stuart Williars? — Ó, hann er viti sínu fjær,
Hann er allar stundir sem hann vakir við spilaboröiö
Monte Carlo, og tapar stórfé á hverjum degi. Eg
hefi sent honum þúsundir og aftur þúsundir”.
“Hum”, tautaSi Royce.
“Hann eyöileggur peningana sem ættu aS vera okk-
ar eign, ef J>essi heimska stúlka, J>essi Jóan Ormsby
hefði ekki drekt sér”.
“Hvaöa gagn er aS tala um það nú?” sagöi Royce
Eg fór á dögunuin að heimsækja
kunningjakonu mína, sem býr uppi
í sveit. Hún heitir Guðrún. Bær-
inn hennar heitir Hóll og stendur
undir háum klettum, grasivöxnum
aS ofan. Þegar eg var lítil heföi
eg víst haldiS, að þar ætti heima
huldufólk, en nú er eg orðin stór
og alveg hætt að trúa huldufólks
sögum. Stína litla kom inn til mín
kveldið sem eg kom og heilsaði mér
með kossi. Hún sagöist vera á
sjötta árinu og þekkja alla stafina.
Svo sagðist hún eiga eina brúöu, en
hún væri nú samt handleggsbrotin,
en svo ætti hún nýjan kjól með
rauSum hnöppum á, sem hún heföi
fengið á páskunum, og hann skyldi
hún sýna mér á morgun, en svo
vissi hún lífca af nokkru, sem hún
gæti sýnt mér á morgun, ef hún
vildi. Eg sagöist ætla að fá að sjá
þetta alt á morgun, og svo fórum
viö að sofa.
Morguninn eftir sýndi hún mér
brúðuna sína og kjólinn sinn; hún
var kafrjóð af gleði yfir kjólnum
.... UXJ, , , „ ... sinum, nærri því eins rjóð og
og ypti oxlum. Hun er druknuö og svo er uti um hnapparnir; brúðuna fanst henni
>aS. Og viö höfum auk J>ess ekki getaö fundiS erfSa-
]y/£ARKET JJOTEL
Vi6 sölutorgie og City Hall
SI.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Fumiture
Overland
Stína litla og lóuUHiðrið.
Ij^ðrið.
skrána”.
“Nei”, sagöi gamli Craddock og stundi. “En okk-
ur hefSi máske tekist að koma því í heppilegt horf
bréfi sínu tl Stuart Williars sagöi Arrowfield gamli
að hann hefði samiö nýja erfBaskrá. Ó, Royce, þegar
eg hugsa um hve mikla fjármuni viS ‘höfum mist, þú
og eg, af því þessi vitlausa stelpa kæfði sig, J>á —”
“Nú er J>að umliðiS”, sagði Momaunt Royoe óþol-
inmóður. “Þar er ekkert aö fá. Jóan Ormsby er
dauS — og með hehni dóu gróSabrögö okfcar í þá átt
Og eg held að við hefðum ekkert á því grætt án erföa
skrárinnar, sem viS auövitað ihefBum aldrei fundiS.
Lávarður Arrowfield hefir eflaust skift um skoðanir
og eyöilagt hana”.
Máske”, stundi Craddosk upp. “En þaö er voöa-
legt aS hugsa um aS Stuart Williars skuli eyöa öllum
>eim peningum, sem hefðu átt aö verða okkar eign —
finst þér það ekki, Royce?”
“Jú, auðvitaS", svaraði hann.
“Nei”, sagöi Craddock, “í staö J>ess skulum viö J)á
reita þenna Dewsbury. SpilaSu viö hann, Royce, spil-
aðu við hann eins og þú getur. Hvers vegna ætti ekki
ungur maður í hans stööu að skemta sér? Eg spila
aldrei sjálfur, en eg sé ekkert rangt við að spila. Og
eg endurték J>að : spilaðu viö ' hann, Royce. VefSu
netinu fastar um hann. Hann er ungur og trúgjam”.
“Og treystir mér sem góöuni vin”, sagði Royce
ofurlítiS beiskjulega. “Nú, jæja, eg skil þetta ofur
vel — verið J>ér ekki hræddur. Þér skuluð fá Dews-
burv með öllu því sem hann á í yöar vald. Eg hefi
enga ástæðu til aö elska hann”.
“Og 'þú hefir ástæöu til aö elska mig, er þaS ekki ?
Eg tók þig upp úr sorpræsinu, Royce”.
“Jú, auðvitaS”, sagði Royce meö kuldabrosi, “og
nokkuð af bleytunni hangir við mig enn. En kvíðið
Jær engu — þér skuluð fá Dewsbury í yðar vald”.
“Og—J>tessi leikmær—Jæssi—hvaö er hún nú köll-
uð? Ida Trevelyan —” sagöi Craddocfc enn fremur.
“Viltu ekfci láta hana eiga sig. drengur minn?”
“Ó, jú, ef Jær endilega viljið J>aö”, sagöi Royce.
“Manstu eftir Jæssari imgfrú Mazurka, sem þú
varst heitbundinn”, sagöi Craddock. “Þú eyddir svo
ntiklum tíma og mörgum peningum fyrir hana. Þess
konar stúlkur eru svo kröfuharöar, Royce. Þessi
ungfrú Mazurka breytti heimskulega, og hin er lík-
lega ekki hygnari”.
Ungfrú Mazurka brosti og beit á vörinu.
“Nú, er það fleira sem J>ér viljiö mér?” spurði
Royce. “ÞaS er orðiS framoröiö og }>ér verðið að
fara. \’iljiö Jær staup af víni ? Þér reykið ekki”.
“Nei, eg reyki ekki, en eg verð feginn staupi af
vini”, sagSi Craddock. “Eg er viss um aö hingaS
koma lávaröar daglega til aö fá sér í staupinu hjá J>ér
þér, sem eg tók upp úr sorpræsinu”.
“Nei", sv^araöi Royce, “þaS veit enginn með vissu
hvar eg á heima. Portvín eða Cherry?”
“Þök'k fyrir, portvín, þaS er guSadrykkur”, sagö
Craddock. “Að httgsa sér aö þú sPldir eldspýtur á
götunni fyrir fáunt árunt".
“Stórir menn hafa oft byrjaö meö litlu", sagöi
Royce kæruleysislega. “Nú, góSa nótt”.
“GóSa nótt”, sagSi gamli Craddock. “Og gleymið
ekki aö fá unga Dewsbury til aö spila. Eg verS að ná
öllu sem hann á. Og við skiftum á milli okkar, Royce.
Eg skal skifta heiðarlega viö þig, Royce, því eg veit
að þú skiftir heiöarlega við mig”.
“Já, auSvitaö”, sagði Royce. “Heiðttr á milli
þjófa”.
er Jætta ?” hrópaði Craddock
drengur minn, eg skammast mín
ekki eins mifciS til um, hún var
handleggsbrotin. Svo fór eg nú að
spyrja hana hvaö hitt væri, sem hún
hefSi ætlaö að sýna mér. Já, hún
sagði, aö þá yrði eg nú aS koma
ofan í móa nteS sér. Svo fór Stína
litla og eg ofan í móa langt fyrir
neðan bæinn, en hún var svo létt á
fæti og hoppaöi á þúfnakollunum.
“Hérna skal eg sýna þér nofckttð”,
sagði lnin, “en þú mátt ekki snerta
JxtS”. Svo sýndi hún mér lóu-
hreiður með fjórum eggjum i. “Þú
mátt ekki snerta eggin aumingja
litlu lóunnar”, sagði hún, “J>að ertt
bömin hennar”. “Hver hefir sagt
þér þetta ?” spurði eg. “Það hefir
mamma sagt mér”, sagði hún, “hún
sagöi tnér J>aS t fyrra einu sinni,
J>ví þá tók eg lóttegg og kom heim
meö þaö og baS hana að sjóSa það
fyrir mig, en mamma sagði mér, að
nú gréti aumingja litla lóan af því
aS eg hefði tekiö bamið hennar, og
að nú syngi hún aldrei oftar fyrir
mig, og svo syngi aldrei litla lóan.
sent hefði átt heima í egginu, nú
fengi hún aldrei vængi til J>ess að
fljúga meS, og fengi aldrei að sjá
blessaöa sólina. Svo sagði hún að
eg mætti aldrei taka egg frá nein-
um fugli oftar. Þú tekur víst al-
drei eggin úr hreiörum fuglanna”,
sagöi hún við mig. Eg sagöist al-
drei gera J>að, því mér þætti svo
ósköp vænt um blessaða fuglana: og
mér þætti svo ósfcöp yndislegt aö
horfa á }>á og heyra })á syngja. Eg
baS Stínu litlu að segja öllum
bömum, sem hún sæi, frá þessu,
sem hún mamma hennar hefði sagt
henni, og eg lofaði ltenni að segja
öllum' bömttm frá því; og nú ætla
eg að biöja ykkur að segja líka öll-
ttm frá því.
Ölafía Jáhannsdótlir.
— hvaö
Royce,
“HvaS
“Þjófa?
fyrir þig”.
- “Ó, fyrirgefiö
átti við: HeiSur á
A. — “Það er fátt sent mér þykir
unaðslegra en scdaruppkoma á vor-
morgtii.”
B. — “Já, eg gæti horft á hana
allan daginn.”
Hann. — “Eg lét þennan lög-
mann hafa $10.000 til }>ess aS frelsa
mig frá J>vi aö fara í fangelsið”.
Hún. — “Ósköp er á J>ér, Jón, að
evða peningunum í slika heimsku.”
I.elð«mlt iðnskóltir Vestnrheims.
100 manns þörfnumst vér tafarlaust
tll þess að læra bifreiSa og gas-drátt-
véla störf t leiSandt gasvélaskóla
Canada. ]>ar eru bæði dagskólar og
kveldskólar. Sérstök deild er nö a6
æfa sig fyrir drftttvélastörf í strtfi-
inu. Áhöld öll ókeypts. Nemendum
vorum er kent rækilega aS gera vifi
bifreifiar, flutningsvéiar, gasdr&ttvél-
ar og kyrstööuaflvélar. Vér böum
yfiur undir og hjálpum ytSur til afi
t& stööu sem vélstjórar á flutn-
ingsvögnum t strtöinu eÖa annars-
staöar, viögerögrmenn, bifreiöastjór-
ar eöa kennarar t þessum fræöum.
Komiö eöa skrifiö eftir vorri fallegu
skýringabók ókejT>is.
Hemphill’s hreyfivólaskólar
643 Ma’inSt., Winnipeg, eöa
1715 Bnoad St., Regina, Sask.
þér”, sagði Royce hlæjaudi. “Eg
milli göfugmenna. góSa nótt”.
Vér þurfum menn og konur tii þess
að læra rakaraiðn I elzta og stærsta
hárskurðarskóla t Vesturheimi. Gott
kaup borgaö meöan verið er að læra.
Áhöld ókeypls. Að eins þarf 8 vikur
til þess að læra. Sérstaklega iágt
gjald fyrir næstu 50 nemendur, sem
koma. Ábyrgst staðá eftir aö náml er
lokið, frá $15 tii $25 á viku eða vér
getum hjálpað yður til þess að byrja
á eigin reikning, með því að þér
borgið smáupphæð á hverjum mán-
uði. Skrifið eða komið eftir ókeypis
skýrlngabók og sérstakiega niður-
settu veröi. Hemphiirs rakaraskól-
ar að 643 Main St., Winnipeg, eða
1715 Broad St., Regina, Sask.